Για το μαζικό ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς!

 Των: Μαρία Βαμβουρέλη, Έφη Καλαμαρά, Γιάννη Μηλιού, Γιάννη Μπασκόζου, Γιάννη Μπουρνούς, Δημήτρη Τζανακόπουλου

 Βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία, μέσα στη δίνη μιας πολύ σημαντικής κρίσης του καπιταλισμού. Η σημερινή απελπιστική κατάσταση του κόσμου της εργασίας αλλά και η επισφαλής κατάσταση της μεγάλης πλειονότητας των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της απάντησης του κεφαλαίου και του πολιτικού συστήματος σʼ αυτή την κρίση: της αναδιάρθρωσης που βαθαίνει τον νεοφιλελευθερισμό, που επιτίθεται σε ό,τι είχε απομείνει από εργασιακά δικαιώματα, που αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη μισθού.
Η σφοδρή αυτή επίθεση του κεφαλαίου δεν έμεινε αναπάντητη από τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Ο κόσμος αυτός αντιστάθηκε στους χώρους εργασίας, στους δρόμους και στις πλατείες και με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του απονομιμοποίησε το πολιτικό σύστημα και επέβαλε τις εκλογές του Μάη. Στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη τα κινήματα του κόσμου της εργασίας πήραν μια συγκεκριμένη πολιτική μορφή, τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μετά τις 17 Ιούνη δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ πριν την έλευση των κινημάτων ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση των Μνημονίων στο προσκήνιο της Ιστορίας.

Οι Κορυδαλλιώτες/σσες δεν πρέπει να δείξουν καμία ανοχή σε βάναυσες και ωμές ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών

    
                            ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΠΑΜΕ ΑΛΛΙΩΣ"
 Η Ανοιχτή Δημοτική Κίνηση Κορυδαλλού «Πάμε Αλλιώς» καταδικάζει την εγκληματική ρατσιστική βία που ασκήθηκε σε βάρος του μετανάστη από το Πακιστάν και τον άφησαν αιμόφυρτο, ενώ αυτός μάζευε παλιοσίδερα, από ομάδα μαθητών του σχολείου ΕΠΑΛ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ κατά το χθεσινό «μορφωτικό περίπατο» στα Village. Οι Κορυδαλλιώτες/σσες δεν πρέπει να δείξουν καμία ανοχή σε βάναυσες και ωμές ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών. Πρέπει να συγκροτηθεί ένα πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο στη πόλη μας που θα λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας της ίδιας της κοινωνίας απέναντι στο φασισμό και στο ρατσισμό και θα απομονώνει άτομα και ομάδες που εκκολάπτουν και στο Κορυδαλλό το «αυγό του φιδιού» και καθοδηγούνται από εγκληματικές και φασιστικές οργανώσεις. Η αντίθεση του Κορυδαλλιώτικου λαού πρέπει να εκφραστεί μαζικά και άμεσα γι΄αυτό καλούμε το Δημοτικό Συμβούλιο, το Δήμαρχο,όλες τις Δημοτικές παρατάξεις, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, τους συλλόγους καθηγητών και δασκάλων , τους μαθητές και τις μαθήτριες, τους μαζικούς φορείς της πόλης μας σε άμεση κινητοποίηση για να καταδικάσουν το γεγονός και να ορθώσουν το ανάστημα του δημοκρατικού φρονήματος απέναντι στα φαινόμενα βίας,ρατσισμού και φασισμού. Καμία ανοχή στις εγκληματικές ομάδες και σ΄ αυτούς που κρύβονται πίσω απ΄αυτούς και τους καθοδηγούν, εκμεταλλευόμενοι τη ζοφερή συγκυρία που με ευθύνη των Κυβερνήσεων των μνημονίων περνά ο λαός μας.
http://pamealliws.blogspot.gr/2012/10/blog-post_3.html


     Επίσης ενημερωθήκαμε ότι Τομεακή οργάνωση Κοκκινιάς-Κορυδαλλού-Ρέντη  της ΚΝΕ  εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταγγέλει την ωμή ρατσισική βία σε βάρος μετανάστη , ενώ αυτός μάζευε παλιοσίδερα, από ομάδα μαθητών του σχολείου ΕΠΑΛ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ κατά το χθεσινό «μορφωτικό περίπατο» στα Village . Η ομάδα αυτή επιτέθηκε απρόκλητα και άφησε αιμόφυρτο τον μετανάστη  από το Πακιστάν με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι. Σήμερα κινητοποιήθηκε αστραπιαία το 15μελες του ΕΠΑΛ Κορυδαλλού και εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει την απαράδεκτη ενέργεια του συμμαθητή τους να χτυπήσει μετανάστη και δηλώνουν απερίφραστα ότι το ρατσιστικό και βίαιο αυτό γεγονός καταδικάζεται από το σύνολο των μαθητών και δηλώνουν ότι στο σχολείο τους συνυπάρχουν χωρίς οποιαδήποτε διάκριση σε προέλευση , φύλλο, εθνικότητα , θρησκεία.
Παράλληλα ενημερωθήκαμε ότι το 15μελές , ο Σύλλογος γονέων και το σύνολο των καθηγητών σκοπεύουν να διοργανώσουν αντιρατσιστική εκδήλωση.

Συνομιλώντας με τη Ροσάνα Ροσάντα

«Εκείνες τις μέρες άσπρισαν τα μαλλιά μου –είναι αλήθεια ότι συμβαίνει αυτό– ήμουν τριανταδύο χρονών»

της Ελένης Πορτάλιου Οι κομμουνιστές και το κόμμα στον 20ό αιώνα. ΡΟΣΑΝΑ ΡΟΣΑΝΤΑ, Το κορίτσι του περασμένου αιώνα, εκδόσεις Einaudi, Τορίνο 2005, ελληνική μτφρ. Τόνια Τσίτσοβιτς, Θεμέλιο 2012, σελ. 437 Για όσους και όσες η ιδέα του κομμουνισμού, συνδεδεμένη με εκείνη της ελευθερίας, δεν εκκενώθηκε από το νόημά της και η στράτευση σ’ αυτήν δεν θεωρήθηκε ποτέ τραύμα ή αυταπάτη, η αυτοβιογραφία της Ροσάνα Ροσάντα είναι υπόθεση και της δικής τους ζωής. Μια διαδοχή από στιγμιότυπα, πάνω στις σελίδες του ασήκωτου και συγκλονιστικού 20ού αιώνα, θυμίζουν πως ό,τι ζήσαμε ήταν αληθινό – ακολουθήσαμε ένα δρόμο με επιλογή, σχεδόν μαγνητισμένοι από το ωκεάνειο αίσθημα της «άσβεστης άρνησης της ανισότητας των ανθρώπων». «Εγώ είχα γίνει κομμουνίστρια τον Οκτώβριο του 1943, όταν ανακάλυψα πως ήμουν ένα κλαράκι μέσα στον καταποντισμό του κόσμου και ο Μαρξ, ο Λάσκι, ο Λένιν, όσο και να ήταν διαφορετικοί, θα μου έδειχναν ότι εκείνος ο καταποντισμός είχε καθοριστεί από δυνάμεις, στις οποίες τίποτε δεν ήταν μοιραίο», λέει η Ροσάντα. Όταν ο πόλεμος τελείωσε και ο φασισμός ηττήθηκε, η ενήλικη πια συγγραφέας, με σπουδές τέχνης και φιλοσοφίας και ανοιχτούς ορίζοντες μιας λαμπρής καριέρας στο πανεπιστήμιο, επέλεξε, δύο φορές, να αφοσιωθεί επαγγελματικά και ολοκληρωτικά στην πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, με το οποίο είχε ήδη συνδεθεί στην αντίσταση. Η πρώτη ενταγμένη ζωή της ταυτίστηκε με τα εργοστάσια του ιταλικού Βορρά, τις μεγάλες γκρίζες μονάδες στις οποίες «μπαίναμε για να φέρουμε έντυπα, για να στρατολογήσουμε και να συζητήσουμε στους χώρους του συνδικάτου». Ήταν πρώτα η εργατική τάξη, μετά οι πυρήνες των δρόμων και η οργάνωση, χωμένη στα υπόγεια παλιών λαϊκών πολυκατοικιών με πόρτες σημαδεμένες από σφυροδρέπανα. Σ’ αυτούς τους χώρους, με τις ενίοτε σχηματικές συζητήσεις, όπου όλοι άκουγαν και μιλούσαν, γινόταν ένα τεράστιο έργο εκπολιτισμού.

Ο στό­χος έ­χει αρ­χί­σει να γί­νε­ται έ­ντο­να ο­ρα­τός: να γί­νει η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία σαν την βουλ­γα­ρι­κή ή, α­κρι­βέ­στε­ρα, σαν την κι­νέ­ζι­κη.

Πηγή: www.epohi.gr

Αναδημοσίευση από την Εποχή - Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε ο Στά­θης Κου­τρου­βί­δης
* Ο Αρι­στεί­δης Μπαλ­τάς εί­ναι ο­μό­τι­μος κα­θη­γη­τής του Ε­ΜΠ.
 

Νέα σκληρά μέτρα, καθόλου τελευταία, οδηγούν την κοινωνία και την οικονομία σε αδιέξοδο. Και η Αριστερά; Πώς συντονίζεται με την κοινωνία που εγκυμονεί εκρήξεις; Πώς συγκροτείται το ριζοσπαστικό, ανανεωτικό, κριτικό ρεύμα της; Και σε ποιες συμμαχίες μπορεί να ελπίζει για να κατακτήσει το στόχο της νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας;

Ση­μειώ­νο­νται ρα­γδαίες α­να­τρο­πές σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία με την ε­φαρ­μο­γή αλ­λε­πάλ­λη­λων μέ­τρων. Πώς θα μπο­ρού­σα­με να πε­ρι­γρά­ψου­με την κοι­νω­νία που δρο­μο­λο­γεί­ται;

Ο στό­χος έ­χει αρ­χί­σει να γί­νε­ται έ­ντο­να ο­ρα­τός: να γί­νει η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία σαν την βουλ­γα­ρι­κή ή, α­κρι­βέ­στε­ρα, σαν την κι­νέ­ζι­κη. Με μι­σθούς α­πί­στευ­τα χα­μη­λούς, χω­ρίς κοι­νω­νι­κό κρά­τος, χω­ρίς δη­μό­σιο το­μέα, με Ει­δι­κές Οι­κο­νο­μι­κές Ζώ­νες, ως προ­εόρ­τιο ό­λη η Ελλά­δα να γί­νει Ε­ΟΖ. Για να α­νοί­ξουν στο κε­φά­λαιο νέ­οι χώ­ροι κερ­δο­φο­ρίας. Η ι­διω­τι­κο­ποίη­ση της Αγρο­τι­κής και του Τα­χυ­δρο­μι­κού Τα­μιευ­τη­ρίου τέ­τοιους χώ­ρους α­νοί­γει. Εκεί α­πο­σκο­πούν ό­λες οι ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις που έρ­χο­νται, το ά­νοιγ­μα των ε­παγ­γελ­μά­των, η διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σεων, η συρ­ρί­κνω­ση των νο­σο­κο­μείων, η κα­τα­στρο­φή της παι­δείας. Πρό­κει­ται για μια ε­φ’ ό­λης της ύ­λης ε­πί­θε­ση ε­νά­ντια σε κά­θε κοι­νω­νι­κό θε­σμό που ά­ντε­χε μέ­χρι σή­με­ρα. Και ό­λα αυ­τά υ­πό ε­ντει­νό­με­νο κρα­τι­κό αυ­ταρ­χι­σμό.

Για το νέο κόμμα: Διάλογος πέρα από τα προφανή

Συνεχίζουμε την αναδημοσίευση από την Αυγή τα κείμενα διαλόγου για το νέο κόμμα. Ο Δ. Γιατζόγλου εκθέτει με καθαρό λόγο τις δυσκολίες και αντιφάσεις του εγχειρήματος και διατυπώνει τις σκέψεις του για το πως πρέπει να είναι το νέο κόμμα της Αριστεράς , αναφέροντας επί λέξει "...Το πρόβλημα του εύρους και της σύνθεσης των δυνάμεων που θέλουμε να συσπειρώσουμε είναι κρίσιμο. Η επιλογή της συγκρότησης του κόμματος ως παράταξης (ή μετώπου), χωρίς ταξικές και κοινωνικές διαφοροποιήσεις και προτεραιότητες, δεν οδηγεί αυτομάτως στο μαζικό κόμμα. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσει σʼ ένα κόμμα ασπόνδυλου και διαλυτικού πολυσυλλεκτισμού, χωρίς συνοχή, αντοχές και διάρκεια, δέσιμο των κοινωνικών αντιφάσεων. Σε κόμμα-όμηρο ενός ιδιόρρυθμου πολιτικού καρπορατισμού..."
KorydallistasKKK
 του Δημητρη Γιατζογλου
Ας αποσαφηνίσουμε τον στόχο. Το νέο κόμμα συγκροτείται εντός προκαθορισμένων ορίων. Μια προϋπάρχουσα πολιτική δομή, ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα μετασχηματιστεί σε ενιαίο πολιτικό φορέα. Αν αυτός ο μετασχηματισμός θα σημάνει μια «ριζική αναμόρφωση, ώστε να γεννηθεί ένα μαζικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα», είναι ζήτημα ανοιχτό.
Αυτή η διαδικασία έχει τα πλεονεκτήματά της: υπάρχει μια κοινότητα ιδεών, ένα σημαντικό απόθεμα εμπειριών, μια ιστορικότητα. Όλα αυτά όμως συνυπάρχουν με αρκετές αβεβαιότητες, ασυμφωνίες και αποσιωπήσεις, που λειτουργούν ως αδρανειακή μάζα.
Υπάρχει, βεβαίως, η ώθηση της κοινωνικής δυναμικής και «οι νέες συνθήκες», η επιτάχυνση που η συγκυρία προσδίδει στον πολιτικό χρόνο. Μόνο που ένα εγχείρημα όπως η συγκρότηση ενός αριστερού κόμματος δεν προκύπτει ως αυτόματη αντανάκλαση της «αντικειμενικότητας», ως προσαρμογή στην προφάνεια της συγκυρίας. Η κοινωνική δυναμική πρέπει να γονιμοποιηθεί από ιδέες και να πολιτικοποιηθεί δραστικά. Η συγκυρία πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί, ώστε να αποκαλυφθεί αν και πώς συμπυκνώνει βαθύτερες και μονιμότερες τάσεις. Η υποκειμενική στόχευση μιας αριστερής ανάγνωσης του αντικειμενικού και ενός κριτικού αναπροσδιορισμού του προφανούς είναι οι βασικοί όροι για να γεννηθεί το κόμμα που θέλουμε.
Το εγχείρημα, λοιπόν, προϋποθέτει αφετηριακές αποσαφηνίσεις, μεγαλύτερη ακρίβεια ως προς τις έννοιες που χρησιμοποιούνται για να το ορίσουν, τολμηρότερη διατύπωση των ερωτημάτων, όπως: Αυτό που πάμε να συγκροτήσουμε θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός «κόμματος-παράταξης»; Θα είναι ένα «κόμμα-κίνημα», ένα «κόμμα του πλήθους», ένα «α-τυπικό κόμμα» (με ό,τι αυτό σημαίνει); Φιλοδοξεί να εκφράσει τον νέο συνασπισμό εξουσίας στο σύνολό του; Θα είναι ένα πολιτικό υποκείμενο, υπό διαρκή προσαρμογή στην κοινωνική ζήτηση ή ένα σταθερό σημείο στρατηγικού προσανατολισμού της κοινωνίας ;

ΣΥΖΗΤΗΣΗ - ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Και πάλι θα διαπιστώσουμε ότι ο μέχρι σήμερα διάλογος για το νέο φορέα της Αριστεράς δεν έχει προχωρήσε, παρά τη σοβαρότητα του εγχειρήματος ,που οι συνέπειες του θα καθορίσουν το μέλλον της ελληνικής αριστεράς. Ας ελπίσουμε ότι συντεταγμένα και οργανωμένα η κοινωνία και πάλι θα βάλει τους όρους της προκειμένου το νέο κόμμα να γίνει εργαλείο ανατροπής.
                                                                                                   kORYDALLISTAS

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΡΙΝΑΛΝΤΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Ε. ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ 
ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ
Η Iskra παραθέτει δύο ενδιαφέροντα κείμενα συντρόφων, από τον "Δρόμο της Αριστεράς", του Ρούντι Ρινάλντι με τίτλο: "Μετάβαση και ΣΥΡΙΖΑ" και της Ελένης Πορτάλιου με τίτλο: "Συνομιλώντας για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ-Μια απάντηση στο άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι", σχετικά με την δημιουργία του νέου-ενιαίου φορέα της Αριστεράς που πάει να διαμορφωθεί και ένα σχόλιο του "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ".

Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Κορυδαλλού

ένα ενδιαφέρον κείμενο για την Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Κορυδαλλού
Κάθε Δευτέρα,7:30 μ.μ. στον πεζόδρομο πάνω από την πλατεία Ελευθερίας(έξω από το σχολείο) Tο παρακάτω κείμενο απευθύνεται κυρίως στα μέλη που αποχώρησαν από τη Συνέλευση.
 Α. Γιατί πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια δημιουργίας συνελεύσεων.
Ο λόγος που πρέπει να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια προκύπτει από το ερώτημα «Τι είναι συνέλευση». Αν τις συνελεύσεις τις προσδιορίσουμε ως μικρά τοπικά «κοινοβούλια», τότε αυτές αποτελούν ένα μαζικό (συλλογικό)-ενωτικό τρόπο δράσης διότι αντανακλούν την κοινωνική συνείδηση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σε μια συγκυρία˙ πράγμα το οποίο δεν μπορεί να συμβεί από μία πολιτική οργάνωση. Αν δηλαδή κάθε συνέλευση συνιστά μια προσπάθεια δημιουργίας πραγματικής εκπροσώπησης του λαού, αν αποτελεί συνείδηση ότι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα δεν εκφράζει καθόλου τις ανάγκες του, τότε αυτή είναι μία (για να χρησιμοποιήσουμε και μία ορολογία των συντρόφων που αποχώρησαν) πολιτική αντιδομή, ακόμη και όταν δε στρέφεται ενάντια στην κυρίαρχη εξουσία. Διότι πάντα υποκείμενό της είναι ο λαός.

Ανοικτή επιστολή II: από τη ΔΗΜΑΡ στη ΜΕΚΥΒΑΡ

(από αφορμή την ανοικτή επιστολή του “εκσυγχρονιστή” προς τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ)

 

http://www.metarithmisi.gr

Σωτήρης Βαλντέν, 21/09/2012

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Διάβασα με αγανάκτηση την ανοικτή επιστολή που σου απηύθυνε ο φανατικός κομμουνιστής που υπογράφει με το ψευδώνυμο “εκσυγχρονιστής” (τρομάρα του). Είμαι βέβαιος πως δεν θα τον ακούσεις. Όμως, αν έχεις και τον ελάχιστο πειρασμό να ξαναγυρίσεις σ’ αυτά που λέγαμε παλιά, διάβασε σε παρακαλώ και τη δική μου επιστολή. Ελπίζω να σε αποτρέψει.

Από την πλευρά μου, παρακολουθώ με μεγάλη ικανοποίηση την μετεκλογική μας πορεία. Βαδίζουμε πλέον με μεγάλα βήματα στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, της ενότητας, της ευθύνης και της συνέπειας. Χαίρομαι, Πρόεδρε, που το κόμμα μας σηκώνει το βάρος της συγκυβέρνησης με κόμματα που τόσο άδικα σπιλώναμε πως τάχα φέρουν την πρώτη ευθύνη για τα σημερινά χάλια του τόπου μας. Χαίρομαι που συμβαδίζουμε πλέον με τα πρόσωπα που τόσο αδικαιολόγητα χαρακτηρίζαμε αναξιόπιστα. Πολύ σωστά απορρίπτουμε τις ενστάσεις όσων θα ’θελαν, λέει, να υπάρχουν προϋποθέσεις, συσχετισμοί ή να εφαρμόζονται τα συμφωνημένα προγράμματα για να συγκυβερνήσουμε. Μα πού ζούνε αυτοί οι άνθρωποι;

Η Μεταρρυθμιστική Κυβερνώσα Αριστερά (ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ), Πρόεδρε, δεν τη στήνει στη γωνία και περιμένει, ούτε κάνει τζάμπα και εκ του ασφαλούς κριτική. Ανταποκρίνεται πάντα πρόθυμα στο κάλεσμα της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ για να βάλει πλάτες. Ιδίως όταν πρόκειται για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής που είναι και η μόνη υπαρκτή. Μη σε κάμπτει πως κάποιοι (έ, έστω και εμείς) την αποκαλούσαμε μέχρι χθες αντιλαϊκή και ανεφάρμοστη. Κάτι έπρεπε να πούμε πριν από τις εκλογές. Τώρα όμως, ας σοβαρευτούμε. Εξ άλλου, τι; Κάνουν πως δεν κατάλαβαν; Δεν ήσουν σαφής προεκλογικά; Δεν είχες πει ευθαρσώς ότι όλα αυτά τα περί “τρίτου πόλου”, απαγκίστρωσης και αξιοπιστίας, είναι μπούρδες; Δεν πρόσεξαν ότι το πραγματικό μας μήνυμα ήταν ότι πάση θυσία πρέπει να γίνουμε κυβέρνηση (έστω, να υπάρξει κυβέρνηση, το ίδιο είναι);

Η ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ πρέπει να εφαρμόζει αποφασιστικά τα μνημόνια και να στέκεται σταθερά αλληλέγγυα στις αποφάσεις του Σαμαρά. Χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις (και σαχλαμάρες περί νεοφιλελευθερισμού!). Σωστά πρωτοστατεί το κόμμα στο μέτωπο εθνικής σωτηρίας κατά του ΣΥΡΙΖΑ (φτου, φτου, φτου!). Πρέπει όμως να καταδικάζει πιο απερίφραστα και τις μαζικές κινητοποιήσεις. Και είναι επιτακτικό να απορρίψει ασυζητητί το “αντιφασιστικό μέτωπο” (τι κομμουνιστική ορολογία κι αυτή!) κατά της Χρυσής Αυγής. Μέτωπο με ποιον, με τον Τσίπρα; Αν είναι δυνατόν! Χίλιες φορές Σαμαράς και Βενιζέλος!

Όλοι καταλαβαίνουμε, Πρόεδρε, όταν καμιά φορά διστάζεις στα παραπάνω ή και διαμαρτύρεσαι και λίγο. Κάποιοι συμβιβασμοί είναι αναπόφευκτοι όταν έχεις να κάνεις με έναν τέτοιο καθυστερημένο και αλητήριο λαό. Όμως, άκουσε κι εμάς, τους μεταρρυθμιστές: χρειάζεται τόλμη! Μόνο έτσι θα ξαναγυρίσουμε στο 2%. Κατανόηση δείχνουμε επίσης που δεν μπαίνεις στην κυβέρνηση, αλλά, εδώ που τα λέμε, τι σόι κυβερνώσα αριστερά είμαστε αν δεν μπούμε; Πιο σωστό και υπεύθυνο θα ήταν να αναλάβουμε τα κρίσιμα υπουργεία για να υλοποιήσουμε με μεγαλύτερη συνέπεια τις επιταγές της τρόικας. Μη φοβάσαι, έχει ακόμη πολύ λίπος ο λαός μας. Και οι αγορές ανυπομονούν.

Το πιο εξωφρενικό, Πρόεδρε, είναι ότι κομμουνιστές όπως ο “εκσυγχρονιστής” σε καλούν να εμμείνεις σε αρχές! Τι αρχές και κουραφέξαλα! Αυτά είναι απολιθώματα του παρελθόντος. Φαντάσου εμείς να θέλουμε να προσαρμόσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, να εισαγάγουμε επιτέλους ευελιξία στην αγορά εργασίας, να συρρικνώσουμε το κράτος, να πατάξουμε τις απεργίες που θίγουν το ιερό δικαίωμα της εργασίας (δηλαδή όποιας απέμεινε), και αυτοί να μιλάνε για αρχές της αριστεράς! Με αρχές θα ανταγωνισθούμε τη Βουλγαρία; Σε λίγο θα μας πούνε ότι ματώνει κι η καρδιά τους όπως της Μέρκελ! Εδώ που τα λέμε, κι αυτά τα περί “αριστεράς” ξεπερασμένα είναι (εντάξει, για τον τίτλο του κόμματος, ας το αφήσουμε για το επόμενο συνέδριο).

Διεύρυνση του κόμματος χρειάζεται και παραχρειάζεται. Όμως όχι διεύρυνση έτσι, γενικά. Διεύρυνση πάνω σε προγραμματική βάση. Και πρόγραμμα έχουμε. Αυτό που εφαρμόζεται σήμερα! Γι’ αυτό και, πριν ανοιχτούμε, καλό θα είναι να στενέψουμε λίγο. Τους αντιμεταρρυθμιστές, τους εχθρούς του μνημονίου (σαν αυτόν που έλεγε ότι είμαστε οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές), τους “αρχειακούς”, δεν τους χρειαζόμαστε. Σου ετοιμάζω, Πρόεδρε, και έναν κατάλογο των στελεχών του κόμματος και του χώρου, με το ιστορικό του καθενός. Να ξεκαθαρίσουμε από όλους τους παλαιο-ΠΑΣόκους, παλαιο-κνίτες και παλαιο-Μπανιάδες. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Ο λύκος κι αν εγέρασε…. Άλλος -όπως ο Οδυσσέας- κουβαλάει τη Γιουγκοσλαβία, άλλος τη Τσεχοσλοβακία και άλλος τη Ρουμανία μέσα του (ονόματα άλλα δεν αναφέρω δημόσια, αλλά πιστεύω πως το έπιασες το υπονοούμενο).

Όταν ξεκαθαρίσουμε από αυτούς, ας ανοιχτούμε τολμηρά. Υπάρχουν αξιόλογα μεταρρυθμιστικά στελέχη, χωρίς προσωπικές ατζέντες, με παρθένο παρελθόν –όχι σαν τον Οδυσσέα που ορκιζόταν στο Γιωργάκη- και με ξεκάθαρο αντι-αριστερό παρόν: ο Αντρέας, η Άννα, ο Γιάννης, ο Μιχάλης και τόσοι άλλοι. Μα και τον Βαγγέλη δεν πρέπει να τον παραμελήσουμε (στο κάτω-κάτω αυτός δεν έσωσε τη χώρα με το δεύτερο μνημόνιο;). Έπειτα, υπάρχουν και οι φίλοι του Στέφανου. Η θέση τους είναι αναμφίβολα στη ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ.

Ξέρω, Πρόεδρε, ότι διστάζεις για τη διεύρυνση. Δεν πρέπει όμως. Είμαι βέβαιος πως ο Νίκος θα σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι και να πάρεις μόνο τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές, αυτούς που αξιολογούν σωστά την κυβερνώσα αριστερά (ή κυβερνώσα οτιδήποτε, τέλος πάντων).

Με υπεύθυνους χαιρετισμούς,

Ο (πραγματικός) μεταρρυθμιστής

 

Δελτίο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής, με αντικείμενο τα αλλεπάλληλα κρούσματα φασιστικής και ρατσιστικής βίας, στα οποία πρωταγωνιστούν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα για την προάσπιση της δημοκρατίας, από κοινού με τις πολιτικές δυνάμεις, τα κοινωνικά κινήματα και τους πολίτες που κατανοούν ότι η φασιστική απειλή δεν αφορά μόνο τους μετανάστες, τους «αντιφρονούντες» ή τους «διαφορετικούς», αλλά και κάθε δημοκρατικό πολίτη που «αποκλίνει» από τα ολοκληρωτικά δόγματα των φορέων της.Για το λόγο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία ενός μετώπου υπεράσπισης της δημοκρατίας και ανάσχεσης της φασιστικής απειλής, με στόχο η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια και αξιοπρεπής μέσα στην κρίση. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ και τα διάφορα κέντρα που τους προσκαλούν ανοιχτά ή τους στηρίζουν έμμεσα θα πάρουν την απάντηση που τους αντιστοιχεί

Παρ, 14/09/2012

Σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου συγκλήθηκε η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής, με αντικείμενο τα αλλεπάλληλα κρούσματα φασιστικής και ρατσιστικής βίας, στα οποία πρωταγωνιστούν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής. Συγκεκριμένα, τη συνεδρίαση, από την οποία ας σημειωθεί ότι απουσίαζε ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, απασχόλησαν: α) η επίθεση του βουλευτή Μεσσηνίας Δημήτρη Κουκούτση εναντίον της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Β΄ Αθήνας Βασιλικής Κατριβάνου στον περίβολο της Βουλής στις (24.8.2012) β) η επίθεση εναντίον μεταναστών στην Καλαμάτα στις (5.9.2012) γ) η επίθεση εναντίον μικροπωλητών στη Ραφήνα από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τους βουλευτές Β’ Αθήνας Γιώργο Γερμενή και Μαγνησίας Παναγιώτη Ηλιόπουλο (7.9.2012) και δ) η επίθεση εναντίον μικροπωλητών στο Μεσολόγγι από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής το βουλευτή Κωνσταντίνο Μπαρμπαρούση (8.9.2012).
Η Επιτροπή Δεοντολογίας: α) προτείνει στον πρόεδρο της Βουλής, εφόσον συνεχιστεί η αντικοινοβουλευτική και παράνομη συμπεριφορά βουλευτών, να ζητήσει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, β) καταδικάζει τα επανειλημμένα φαινόμενα βίας, στα οποία συμμετέχουν βουλευτές της Χρυσής Αυγής, γ) επισημαίνει τις ευθύνες της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και δ) καλεί την εκτελεστική εξουσία και τη Δικαιοσύνη να επιταχύνουν τις διαδικασίες απόδοσης ευθυνών.
Η απόφαση της Επιτροπής αποτελεί, καταρχήν, ασφαλώς θετική εξέλιξη, καθώς το Κοινοβούλιο, διά του οργάνου του, καταδικάζει την πρακτική της Χρυσής Αυγής. Καταρρίπτονται έτσι οι ισχυρισμοί των μελών της ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά ένα νόμιμο κόμμα, και ανοίγεται ο δρόμος στη Δικαιοσύνη να πράξει τα οφειλόμενα.
Την ίδια στιγμή, όμως, προκαλεί έντονο προβληματισμό και ανησυχία το γεγονός ότι η Επιτροπή αρνείται να κατονομάσει τη βία της Χρυσής Αυγής ως αυτό που είναι, δηλαδή ρατσιστική και φασιστική. Στο επίμαχο, λοιπόν, σημείο του κειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό (ενώ προφανώς υπερψήφισε το υπόλοιπο κείμενο). Σε μια συγκυρία που η ρατσιστική βία εντείνεται και η φασιστική δράση απειλεί ευθέως τη δημοκρατία, μια γενικόλογη ρητορική περί «βίας» σημαίνει αποσιώπηση ενός εξαιρετικά σοβαρού φαινομένου, για το οποίο έχει ήδη πάρει θέση η Επίτροπος του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (με ό,τι σημαίνει αυτό για το διεθνές κύρος της χώρας…). Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και οι αρμόδιοι υπουργοί κατονομάζουν τη βία αυτή ως ρατσιστική: ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας, ανακοίνωσε, τον περασμένο μήνα, τη σύσταση ειδικού τμήματος της Ασφάλειας για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας, ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης, Αντώνης Ρουπακιώτης, εξήγγειλε ειδική διάταξη νόμου για περιπτώσεις ρατσιστικής βίας. Την ίδια στιγμή, η αποσιώπηση του φασιστικού κινδύνου, τόσο από την Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής όσο και από κόμματα και μέσα ενημέρωσης, μαρτυρεί την ανησυχητική απόσταση ενός σημαντικού μέρους του πολιτικού κόσμου από το αντιφασιστικό και αντιναζιστικό κεκτημένο των ευρωπαϊκών κοινωνιών μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και με την έννοια αυτή συνιστά σήμα κινδύνου για την ίδια τη δημοκρατία.

Αντιφασιστικό μέτωπο και «μεταρρυθμιστικός» σεχταρισμός

Του Σωτήρη Βαλντέν*

Σήμερα χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα αντιφασιστικό μέτωπο που να περιλάβει τους πάντες, από τη Ν.Δ. ως το ΚΚΕ και κυρίως τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου, που δεν πρέπει να ταυτίσει την αντίθεση στα βάρβαρα μέτρα και στην υπαρκτή σήψη του πολιτικού κατεστημένου με τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς
Έντρομοι παρακολουθούμε -εμείς και η Ευρώπη- τη ραγδαία άνοδο του νεοναζισμού στη χώρα μας, με σκηνές και καταστάσεις που όλο και περισσότερο θυμίζουν Γερμανία του ʼ30. Θα περίμενε κανείς μια πανδημοκρατική αντιφασιστική κινητοποίηση. Δυστυχώς όμως, κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται.
Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν είναι -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- υποτονικές. O πανικός μπροστά στη δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής φαίνεται να επιδρά παραλυτικά. Λόγια ακούμε, αλλά ουσιαστικά μέτρα -πολιτικά, επικοινωνιακά, κατασταλτικά- δεν βλέπουμε. Στα ΜΜΕ φαίνεται να έχει απήχηση η θεωρία ότι «συμφέρει» (τη δημοκρατία ή την ακροαματικότητα;) να αντιμετωπίζεται η Χ.Α. ως κανονικό κόμμα, όπως έγινε με τον Καρατζαφέρη. Κάποιοι άλλοι φαντάζονται πως θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο με ψευδεπίγραφες και κακομελετημένες επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζευς».
Δυστυχώς όμως, παρατηρούμε και μια προβληματική στάση στους κύκλους των μνημονιακών «μεταρρυθμιστών», από τους οποίους θα περίμενε κανείς πιο ισχυρά αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Για πολλούς από τους φίλους αυτούς (υπάρχουν βέβαια και τιμητικές εξαιρέσεις), η άνοδος της Χ.Α. χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για τη «δικαίωση» των απόψεών τους για την Αριστερά και την ελληνική κοινωνία:
Η επέλαση του φασισμού ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της ανομίας που καλλιεργούν Αριστερά και συνδικάτα. Άλλος θυμάται τα ΚΝΑΤ, άλλος τον Φωτόπουλο, άλλος τα γιαουρτώματα και όλοι μαζί τον Τσίπρα. Να ποιοι επώασαν το φίδι! Προχθές, μάλιστα, γνωστός εκπρόσωπος αυτού του κλίματος απέδωσε -από τη ΝΕΤ- ευθύνη και στο (παλιό) ΠΑΣΟΚ, με το σύνθημά του «Η Ελλάδα στους Έλληνες».

Μπορούμε να (αντι)στρέψουμε το μεταναστευτικό εναντίον της Χρυσής ΑΥΓΗΣ

της Τασιας Χριστοδουλοπουλου
 Η «αντιμνημονιακή» ρητορική της Χρυσής Αυγής, συνδυασμένη με τη φοβική επιθετικότητα συλλήβδην απέναντι στους ξένους, μαζί με την κατασκευασμένη αμεσότητα της καταγγελίας του πολιτικού συστήματος, βρίσκει ευήκοα ώτα, σε τμήμα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος. Προνόμιο που έχασε ο ΛΑΟΣ και έμεινε εκτός Βουλής, μετά την είσοδο του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αφήνοντας ένα κενό χώρο, που ήλθε και κάλυψε η Χρυσή Αυγή.
Ο ΛΑΟΣ το 2009 προ Μνημονίου και προτού η κρίση δείξει τα δόντια της, με τον ίδιο πολιτικό λόγο, απέσπασε το 5,63% του εκλογικού σώματος. Ας μην το ξεχνάμε, το ακροδεξιό πατριωτικό τόξο έχει την εκλογική πελατεία του στη χώρα.
Η Χρυσή Αυγή, εκτός από αντιμνημονιακή, πλασάρεται ως αντισυστημική δύναμη. Με αυτά τα όπλα, διεκδικεί να ηγεμονεύει στο πεζοδρόμιο, με την έμπρακτη προπαγάνδα της, το βίαιο ακτιβισμό της, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορεί το κοινοβούλιο, ως ανιαρό, καταθλιπτικό και σάπιο.
Κεντρικός πυρήνας της φασιστικής βίας της, είναι οι μετανάστες. Την ατζέντα της και τις θηριωδίες της, πρόβαλαν κατά κόρον όλα τα ΜΜΕ, ως «υπερβολή στην αντιμετώπιση κατά τα άλλα υπαρκτού προβλήματος». Τη νομιμοποίησε δε και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, όταν βγήκε παγανιά για να γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν προηγηθεί ο Χρυσοχοΐδης και ο Λοβέρδος. Τώρα που είδαν τα ποσοστά της να ανεβαίνουν και να τυγχάνει σημαντικής κοινωνικής αποδοχής, αναδιπλώθηκαν και θυμήθηκαν ότι υπάρχει κράτος και κανείς δεν θα το υποκαθιστά και ότι η αυτοδικία είναι κακό πράγμα. Για την ταμπακέρα, όμως, καμία συζήτηση. Η μεταναστευτική πολιτική που θεριεύει το φασισμό μένει στο απυρόβλητο. Στη θέση της μεταναστευτικής πολιτικής, υπάρχει η καταστολή της βιτρίνας, βορά στα πιο χυδαία ένστικτα.

Μια νέα αρχή για τους δήμους

Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις κινητοποιήσεις στους Δήμους. Μας βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνους στο σημείο που εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η κοινωνία δεν ακολουθεί τους κατά καιρούς κυβερνητικούς Δημάρχους στις κινητοποιήσεις. Εμείς προσθέτουμε ότι ακόμη και τώρα την ύστατη στιγμή που το λουκέτο είναι έτοιμο να μπεί στα Δημαρχεία, λόγω μείωσης των πόρων της Τ.Α., πάνω από 60%, η μεγαλύτερη μείωση χρηματοδότησης απου έγινε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις σε σχέση με άλλους τομείς, οι Δήμαρχοι διστάζουν να ενημερώσουν τους πολίτες, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να μπούν μπροστα σε όλες τις κινητοποιήσεις....Και εδώ στο Κορυδαλλό τα ίδια συμβαίνουν

 

 ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΤΟΥ*

 Σύμφωνα με τα πολιτικοδημοσιογραφικά κλισέ το φθινόπωρο προμηνύεται θερμό για τον χώρο της αυτοδιοίκησης. Τα πράγματα έχουν ζορίσει πολύ και ακόμη και οι κυβερνητικοί δήμαρχοι αναγκάζονται να συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις. Ατυχώς όμως η κοινωνία τους γυρίζει την πλάτη, καταδεικνύοντας την απόσταση που πραγματικά έχει από αυτήν ο «πιο κοντινός θεσμός εξουσίας προς τους πολίτες».
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τους λόγους. Οι δήμαρχοι, ως σύνολο, για χρόνια υπηρέτησαν πιστά τα σχέδια των κυβερνήσεων για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και περιορισμό των κοινωνικών παροχών. Δημιούργησαν τα δικά τους πελατειακά δίκτυα, με στρατιές ανθρώπων που παρακαλούν για ολιγόμηνες συμβάσεις, πήραν και μοίρασαν μίζες, αξιοποίησαν στο έπακρο κάθε παραθυράκι αδιαφάνειας που τους πρόσφερε η κεντρική εξουσία. Στήριξαν με κάθε τρόπο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στις εκλογικές αναμετρήσεις, υποβάθμισαν τις δημοκρατικές λειτουργίες των δημοτικών συμβουλίων, απαξίωσαν κάθε συλλογική διαδικασία στις πόλεις τους, παραγόντισαν μέχρι αηδίας. Με τέτοιο συλλογικό βιογραφικό, είναι μάλλον υγιές που στις διαδηλώσεις, τις οποίες οργανώνουν, κατεβαίνουν μόνο οι άμεσα εξαρτημένοι από τους ίδιους υπάλληλοι…
Κι όμως, οι δήμοι δεν μπορεί να αφεθεί να χαθούν. Δεν γίνεται όμως και να σωθούν παραμένοντας στα χέρια αυτών που τους έφεραν έως εδώ, ούτε χωρίς να έρθουν τα πάνω κάτω στη λειτουργία τους. Η αριστερά λοιπόν οφείλει να χαράξει μια στρατηγική που θα αντιπαρατίθενται με την κυβέρνηση, θα αποδυναμώνουν τα ερείσματα των δυνάμεων του συστήματος και ταυτόχρονα θα χειραφετούν την τοπική κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα κερδίζει όσκαρ έμπνευσης η απόφαση να μην ασκηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ καμία κριτική στο προεδρείο της ΚΕΔΕ κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, ούτε να κατατεθεί ένα σχέδιο κινητοποιήσεων που να απαιτεί από τις δυνάμεις που εκφράζει να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους και να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Για παράδειγμα, τέτοιο ρόλο μπορούν να παίξουν η κινητοποίηση των πολιτών και η δημιουργία επιτροπών αγώνα (των οποίων τις αποφάσεις θα δεσμεύεται να ακολουθεί η δημοτική αρχή), ο εκδημοκρατισμός των οργάνων του δήμου, η εκλογή ανεξάρτητων διοικήσεων στους δημοτικούς φορείς (πολιτισμού, αθλητισμού, παιδικοί σταθμοί κ.λπ.), η άρνηση υλοποίησης επιλεγμένων κυβερνητικών μέτρων (π.χ. άρνηση υλοποίησης του προγράμματος «Κοινωφελής εργασία», ή των επιβαλλόμενων συνεργασιών με ΜΚΟ), η στήριξη των τοπικών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και ιδίως όσων έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα κ.α.
Σήμερα, οι δυνάμεις της αριστεράς βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο: Παρακολουθούν τους δημοτικούς πολιτικούς του συστήματος να αξιοποιούν την ενδιάμεση θέση που κατέχουν στην πυραμίδα της εξουσίας προκειμένου να μεταθέσουν αλλού τις ευθύνες τους και οι ίδιοι να περάσουν απαρατήρητοι, μπας και διασωθούν, ενώ η κοινωνία παίρνει αποστάσεις από τους πάντες και τα πάντα. Παράλληλα, οι ίδιες εμφανίζονται κατακερματισμένες, εγκλωβισμένες στις ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις. Ακόμη και τα δημοτικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν κοινές συλλογικές διαδικασίες που να τους επιτρέπουν να κάνουν σοβαρές αναλύσεις αλλά και να συντονίσουν πραγματικά τα βήματά τους. Η ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει μια καλή αφορμή για μια νέα αρχή. Αρκεί να υπάρχει η διάθεση να αλλάξουμε, πρώτα απʼ όλα, εμείς οι ίδιοι τις κακές πολιτικές μας συνήθειες.



_______________________

 *Ο Παναγιώτης Πάντος είναι συντονιστής της δημοτικής κίνησης Στροφή Νέας Σμύρνης. (www.mehrineoteras.wordpress.com)



http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=713453

H διεκδίκηση της εξουσίας δεν είναι ένας στόχος που πρέπει να επιτύχουμε πάσει θυσία

Μιλώντας σήμερα στο ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο»(Μπ.Αγρολάμπος), ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

Δεν θα γίνουμε «πλυντήριο» για φαινόμενα καιροσκοπισμού

Όσο υπερήφανοι είμαστε που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαϊκού ΠΑΣΟΚ έχει έρθει στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο είμαστε αποφασισμένοι να μη γίνουμε «πλυντήριο» για φαινόμενα καιροσκοπισμού ή πολιτικών μεταγραφών με μόνο κριτήριο προσωπικές στρατηγικές. Ο κόσμος που φεύγει προδομένος από το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα είναι κατεξοχήν ο κόσμος που δε θέλει να γίνουμε το «πλυντήριο» που θα εξωραΐσει ατομικές συμπεριφορές.Αυτός ο κόσμος μας πιέζει, μας ζητάει και μας δικαιώνει σε αυτό που λέμε ότι«ούτε είμαστε ούτε θέλουμε να γίνουμε ΠΑΣΟΚ».

Φαρισαϊσμός

 

Του Κώστα Βεργόπουλου

Ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανακοίνωσε "ιστορικές" αποφάσεις με στόχο την απεμπλοκή της Ευρωζώνης από την κρίση χρέους και την ενοποίηση των ευρωπαϊκών χρηματαγορών.

Οι αποφάσεις, ανεξάρτητα από κάθε περιεχόμενο, μπορούν πράγματι να θεωρηθούν "ιστορικές" και μόνο από το γεγονός ότι ελήφθησαν παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση της Γερμανίας.

Τόσο η Μπούντεσμπανκ όσο και η συντηρητική πτέρυγα του κυβερνητικού συνασπισμού, όπως και οι Βαυαροί χριστιανοκοινωνιστές, όχι μόνον εκ των προτέρων αντιτάχθηκαν σε αυτές, αλλά και εκ των υστέρων ολοφύρονται, προεξοφλώντας την εξαιτίας αυτών κατάρρευση ακόμη και της εναπομένουσας "ελάχιστης ευρωπαϊκής αξιοπιστίας". Καταγγέλλουν ότι παραβιάζεται η αρχή της "ανεξάρτητης" της ΕΚΤ με αποφάσεις που έχουν έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Ωστόσο εάν σήμερα η Ευρώπη στενάζει υπό το βάρος των συσσωρευμένων χρεών, αυτό μπορεί ίσως να θεωρείται και "πολιτικό" ζήτημα, αλλά γιατί δεν είναι πάνω απ' όλα "οικονομικό";

Αναταραχές στη ΔΗΜ.ΑΡ. ενόψει νέων μέτρων

 

Λιονάκης Νίκος

Το πακέτο των νέων μέτρων προκαλεί αναταραχές στη ΔΗΜ.ΑΡ., τόσο ως προς τη σύνθεση των μέτρων όσο και ως προς τη συνολική του απόρριψη, με την οποία συντάχθηκε την περασμένη εβδομάδα ο βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. Οδ. Βουδούρης, ο οποίος δήλωσε οτι δεν θα ψηφίσει οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων. Ο κ. Βουδούρης θεωρεί ότι τα μέτρα δε συνάδουν με την προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης. Επίσης έθεσε ζήτημα λειτουργίας της καθώς σημείωσε πως δεν είναι δυνατόν το κυβερνητικό πρόγραμμα να εκπονείται μόνο στις συσκέψεις των τριών αρχηγών, σημειώνοντας: “Αν είναι να συνεχιστεί, ας αναλάβουν καθήκοντα αντιπροέδρων οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ.”.
Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκε κι ο βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ., Γιάννης Μιχελογιαννάκης, ο οποίος δήλωσε πως θα καταψηφίσει μια σειρά μέτρων όπως πάγωμα δώρων, μισθών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης για δύο χρόνια και ελάττωση συντάξεων.

Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν διατίθεται

 Του Αριστείδη Μπαλτά*


 Οφείλουμε να θέσουμε τη στρατηγική του σοσιαλισμού με όρους επαρκείς για τον 21ο αιώνα. Με όρους επαρκείς για την κλίμακα τουλάχιστον της Ευρώπης
Σύμφωνα με όσα ζούμε και αντιλαμβανόμαστε, αλλά και σύμφωνα με ισχυρές όσο και ψύχραιμες θεωρητικές αναλύσεις, η αντιμετώπιση της τρέχουσας κρίσης από τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις του καπιταλισμού εγγράφεται σε μονόδρομο: κατεδάφιση κάθε υπολλείματος κοινωνικού κράτους και ιδιωτικοποίηση των πάντων προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για επενδύσεις. Καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, εξοντωτικές μειώσεις μισθών και γενικευμένη ανεργία προκειμένου να είναι αποδοτικές οι επενδύσεις αυτές. Tον μονόδρομο στηρίζουν χωρίς ταλαντεύσεις οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου, δηλαδή οι κυβερνήσεις όλων των χωρών της Ευρώπης.
Ο μονόδρομος οδηγεί αναπόδραστα σε κοινωνικές εκρήξεις, και μάλιστα μείζονες, γιατί, εκτός των άλλων, διαλύει τις μεσαίες τάξεις και άρα στερεί από τις πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου τα παραδοσιακά στηρίγματα. Οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι μικρές. Αποσκοπούν στο να αναβάλουν όπου μπορούν την κοινωνική έκρηξη -μπας και κάποιος από μηχανής θεός δεήσει να φέρει καλύτερες μέρες- και κυρίως στο να αποτρέψουν τη συνακόλουθη κατάρρευση του αντίστοιχου πολιτικού συστήματος.
Συνάγεται ότι δεν διατίθεται σήμερα η προοπτική ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», όπως αντιμετώπιζαν την προηγούμενη της κρίσης κατάσταση, εν επιγνώσει ή ανεπίγνωστα, πλατιά στρώματα των μεσαίων τάξεων και οι πολιτικοί τους εκφραστές.

Ολόκληρη η πορεία διαμαρτυρίας στην ΔΕΘ 2012

Αφού τα κανάλια απαξιώνουν να ενημερώσουν τους πολίτες για τη μεγάλη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη , αναρούμε το σχετικό βίντεο. Η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων ετών με μεγάλη συμμετοχή των πρωτοβάθμιων σωματίων του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.

 

<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/g_3Od9VjjM0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

 

«Ψηλά τα χέρια! Ληστεία...»

Του Παντελη Mπουκαλα Πηγή: Καθημερινή Δεν τα έχει αλέσει ακόμα όλα η μηχανή της παγκοσμιοποίησης. Ο μύλος της, όσο ακούραστος κι αχόρταγος κι αν είναι, αλλά και εκμαυλιστικός με τα πραγματικά δοσίματα και τα φενακιστικά ταξίματά του, βρίσκει αντιστάσεις. Διατηρεί έτσι κάθε λαός τα δικά του συνθήματα και κάθε τόπος τις ιδιαίτερες χειρονομίες του. Για να διαμαρτυρηθούν διά αυτών στους ισχυρούς, που, είτε φανεροί είναι (οι τοπικές κυβερνήσεις ή οι υπερεθνικοί οργανισμοί) είτε αφανείς απ’ την πολλή τους σκοτεινιά (όπως οι αγορές), έχουν το ίδιο γνώρισμα: βαριακούνε· αδιαφορούν. Από απληστία ή επειδή έτσι ορίζουν οι σπουδαιοφανείς «οικονομικοπολιτικοί σχεδιασμοί», βασισμένοι μονίμως σε αριθμούς. Και στην Ισπανία, οι δημοσιονομικοί αριθμοί κάποια στιγμή θα ευημερήσουν, μα το 2015, μα το 2020. Ετσι προβλέπουν οι Βρυξέλλες. Ετσι πιστεύει ο Ισπανός πρωθυπουργός, που το βλέμμα του, όποτε ανακοινώνει νέα «πακέτα βοήθειας», είναι ίδιο με το βλέμμα των Ελλήνων και Πορτογάλων ομολόγων του: το βλέμμα του βαριά ηττημένου θριαμβευτή.

Η ΝΙΚΑΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ, ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΚΑΙ Η ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗ

 Του ΤΑΣΟΥ ΚΑΝΤΑΡΑ

iskra

Στις εκλογές του Ιούνη, ο ελληνικός λαός έκανε ένα πελώριο βήμα στην κατεύθυνση μιας μεγάλης εκλογικής-πολιτικής ανατροπής. Παρ' ότι αυτό έμεινε ανολοκλήρωτο, διαμορφώθηκαν ήδη προϋποθέσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το ο μεγάλος νικητής στην όποια μελλοντική εκλογική αναμέτρηση.

Τα «σημάδια» της πορείας της τρικομματικής κυβέρνησης φάνηκαν γρήγορα. Η νέα συγκυβέρνηση που προέκυψε, όμηρος της τρόϊκα και της Γερμανο-κρατούμενης Ευρωζώνης, δε «μπορεί» να διαπραγματευτεί και να τροποποιήσει το Μνημόνιο και είναι αμφίβολο αν θα πετύχει παράταση του χρόνου εφαρμογής. Η παραπέρα υλοποίηση των Μνημονίων, αυτών που ισχύουν και όσων θα ακολουθήσουν, οδηγεί μοιραία στη βαλκανοποίηση του εργαζόμενου λαού, στο ξεπούλημα όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και των καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας. Οδηγεί σε κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Η οργάνωση της πάλης ενάντια σ΄αυτήν την ανεπανάληπτη καταστροφική πολιτική, η συγκρότηση μετώπων αντίστασης και κοινής δράσης των λαϊκών δυνάμεων, η προώθηση της κοινής δράσης και συνεργασίας της αριστεράς, αποτελεί βασικό πολιτικό καθήκον για όλη την Αριστερά σήμερα. Από την επιτυχία αυτού του καθήκοντος θα εξαρτηθεί και η ίδια η πορεία και η τύχη μιας αυριανής Αριστερής κυβέρνησης.

Στην επιτυχία αυτής της προσπάθειας, σημαντικό ρόλο θα παίξει η βαθύτερη γείωση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Και αυτό αποτελεί κατεπείγον καθήκον της συγκυρίας. Παρά τα βήματα που έγιναν το τελευταίο διάστημα και ενίσχυσαν τους δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ με τα λαϊκά στρώματα, οι τωρινές συνθήκες απαιτούνε άλματα. Η δημιουργία του ενιαίου φορέα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, η οργάνωση κατά κλάδο οικονομικής δραστηριότητας και τόπο κατοικίας, η μαζική ένταξη νέων μελών ιδιαίτερα από τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, πρέπει να αποτελέσουν πρώτη προτεραιότητα.

Ιερός άνθρωπος και πρακτικές ελευθερίας

 Έργο του Φράνσις Μπέικον, 1964
του Κώστα ΔουζίναΤο κείμενο βασίζεται στην ομιλία του στο 16ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας
Πηγή : ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Ο Jamal Al-Harish, πρώην κρατούμενος στο Γκουαντάναμο, περιγράφει την ζωή του: «Μετά από λίγο σταματήσαμε να διεκδικούμε ανθρώπινα δικαιώματα — θέλαμε τα δικαιώματα των ζώων. Το κλουβί μου βρισκόταν δίπλα σε ένα σκυλόσπιτο, όπου ζούσε ένα λυκόσκυλο. Ο σκύλος είχε ένα κλιματιζόμενο ξύλινο σπιτάκι, με γρασίδι για να τρέχει. Είπα στους φρουρούς: «Θέλω τα δικαιώματα που έχει ο σκύλος». Μου απάντησαν: «Ο σκύλος είναι μέλος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών».
Ο Jamal είναι ιερός άνθρωπος. Όχι όπως το εννοεί η Εκκλησία και οι ανθρωπιστές. Ο Jamal είναι homo sacer, ταυτόχρονα ιερός και καταραμένος. Στο ρωμαϊκό δίκαιο, ο homo sacer είναι κάποιος που μπορεί να φονευθεί ατιμώρητα, αλλά ο σκοτωμός του δεν μπορεί να γίνει θυσία στους θεούς. Η θυσία στα λατινικά λέγεται sacrificium, δηλαδή sacer facere: μετατρέπει κάτι σε ιερή οντότητα, μεσολαβεί τα επίγεια και τα επουράνια. Ο ιερός άνθρωπος είναι απαραίτητος για τη θυσία, αλλά δεν μπορεί να την τελέσει. Η Χάνα Άρεντ, σε ένα της σχόλιο για τις εκστρατείες για τα δικαιώματα τον 19ο αιώνα, γράφει ότι οι νομικοί και οι φιλάνθρωποι που αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των μειονοτήτων «είχαν μια μυστηριώδη ομοιότητα στη γλώσσα και τα επιχειρήματά τους με τις εταιρείες προστασίας των ζώων». Ο homo sacer ζει έξω από την επικράτεια του νόμου, σε ένα limbo, μια μετέωρη ζώνη αδιαφορίας, στο μεταίχμιο ανθρώπου και ζώου, περατού και άπειρου.

Σχετικά με το ενιαίο κόμμα

Aντρέ Ντερέν, «Λουόμενοι», 1908

    του Βασίλη Ασημακόπουλοu

Πηγή ενθέματα

Σε προηγούμενα άρθρα στην κυριακάτικη Αυγή αναφερόμασταν στη διαμόρφωση των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ) μέσα από την πουλαντζική αναλυτική κατηγορία της εστίας ενιαίου κόμματος (5.2.2012), στη συζήτηση περί μετώπων και στη διαφαινόμενη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως πυρήνα του μετώπου λαϊκής ενότητας των κυριαρχούμενων τάξεων στην πάλη τους κατά του μνημονίου (26.2.2012), απαριθμώντας μερικά από τα ζητήματα που έθετε μια τέτοια προοπτική.[1] Τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ως ηγεμονικού μετωπικού σχήματος και οι διεργασίες για τη μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα της Αριστεράς επιβεβαίωσαν τις εκτιμήσεις μας. Επισημαίνουμε ότι δεν πρόκειται για παρατηρήσεις κάποιου τρίτου σχολιαστή των εξελίξεων, αλλά για θέσεις που διαμορφώθηκαν μέσα από τη συμμετοχή μας στη γενικότερη ιδεολογικοπολιτική πάλη της μνημονιακής συγκυρίας ή και προηγούμενα.

Τα άλογα και το κάρο

                                    Bίλμος Περλρότ Κζάμπα, «Σχολή ζωγραφικής», 1907
του Σταύρου Παναγιωτίδη
Πηγή Ενθέματα  
Όταν το κόμμα μας, πριν από αρκετά χρόνια, αποκόπηκε από το όνειρο της κεντροαριστεράς, χρειάστηκε να διασαφηνίσει τη βάση στην οποία θα έθετε το ζήτημα της εξουσίας. Τρεις ήταν οι κύριες παραδοχές, ρητά και άρρητα. Πρώτον, ότι είναι άλλο πράγμα η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία. Το ότι κατέχει κανείς την κυβέρνηση δεν σημαίνει πως διαθέτει και την πραγματική εξουσία, δηλαδή πως έχει στα χέρια του έναν κοινωνικό συσχετισμό δύναμης και ιδεολογίας και μια κοινωνική δομή που του επιτρέπει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Δεύτερον, και ως εκ τούτου, ότι δεν δεχόμαστε πως αρκεί να πάρουμε την κυβέρνηση και εκ των υστέρων θα διαμορφώσουμε το σύστημα στα δικά μας μέτρα. Εντελώς χονδρικά, θα λέγαμε πως αυτή η αντίληψη καταλαβαίνει το κράτος ως ένα μονολιθικό εργαλείο άσκησης εξουσίας που όποιος το έχει στα χέρια του το κάνει ό,τι θέλει. Δεν είναι τυχαίο πως την άποψη αυτή μοιράζονται η σοσιαλδημοκρατία και ο σταλινισμός.

Να πολεμήσουμε τον κακό εαυτό μας: Για ένα κόμμα με διαφορετικό DNA

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκινάει από το μηδέν. Έχει παλέψει σε πολλά μέτωπα, σε πολλαπλά επίπεδα και έχει τη δική του ιστορία 

Πηγή : rednotebook
Της Σίσσυς Βελισσαρίου*

Στην παραγωγική και μαγευτική αναζήτηση νέων μορφών και δομών για τον ενιαίο, μαζικό δημοκρατικό φορέα ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουμε καλά τι πρέπει να αφήσουμε πίσω: το κόμμα νέου τύπου που εκφυλίστηκε σε γραφειοκρατικό μόρφωμα μέσα από την αλληλοεμπλοκή του με τους μηχανισμούς του κράτους στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Παράλληλα, στα δυτικά κόμματα, κληροδοτούνται στη δομή τους ως ζωντανά κατάλοιπα της τριτοδιεθνιστικής κομμουνιστικής παράδοσης οργανωτικά χαρακτηριστικά και λογικές. Ενδεικτικά αναφέρω μερικά που ενδεχομένως να φαίνονται ασήμαντα σε σχέση με το συνολικό εγχείρημά μας, όμως η κομματική εμπειρία του 20 αιώνα καταδεικνύει τη διαβρωτική τους λειτουργία.

Και τώρα τι κάνουμε;

 Να μετασχηματιστούμε σήμερα σε ενιαίο κόμμα πολιτικής ενότητας, γιατί αυτό τουλάχιστον δικαιώθηκε με την πρόσφατη εκλογική καταγραφή 

 Πηγή: Εποχή

Του Μάκη Σπαθή

Oποια προσδοκία και αν είχαμε για το τελικό αποτέλεσμα της πρόσφατης εκλογικής μάχης, δεν μπορεί παρά να είμαστε ικανοποιημένοι, ακόμη και αν πολλοί από μας είχαμε πειστεί, παρά τις πολλαπλάσιες δυνάμεις των αντιπάλων και τη λυσσαλέα επίθεσή τους, ότι η πρώτη θέση ήταν εφικτή και η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν ήταν μια απλή φαντασίωση ρομαντικών ονειροπόλων, αλλά ένα επιτακτικό κοινωνικό αίτημα που θα γινόταν γεγονός στις 17 Ιούνη. Όμως προς το παρόν η Ιστορία αλλιώς μας μίλησε. Επειδή εμείς γνωρίζουμε καλά πως ο ταξικός πόλεμος είναι μια διαδικασία χωρίς τέλος, είμαστε πάλι εδώ να στοχαστούμε και να δράσουμε από καλύτερες θέσεις, για να μην απογοητεύσουμε τον κόσμο που μας πίστεψε και είναι σήμερα μαζί μας.

ΣΥΡΙΖΑ: Λίγο μυαλό υπάρχει;

 Του Γιώργου Πήττα
Προσωπικά θα ήθελα επιτέλους να δω μία Αριστερά που να είναι σε θέση να γίνεται δυσάρεστη ακόμα και στη λαϊκή της βάση κάποιες φορές αντί αενάως να ικανοποιεί το θυμικό της.
Επιστρέφοντας στο αρχικό μου ερέθισμα, θα ήθελα να δω έστω και τώρα (ποτέ δεν είναι αργά για το Ήθος) τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει βουλευτικά αυτοκίνητα (όλα) και να απαλλάσσει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, από κάθε προνόμιο που την διαχωρίζει έστω και στο ελάχιστο από τον καθημερινό απλό Πολίτη του οποίου είναι εντολοδόχος.
Τώρα. Αύριο θα είναι αργά.  Πηγή tvxs
Πριν από λίγα χρόνια, είχα κάποιες απορίες για την αναπτυξιακή πολιτική της Κύπρου, σε συνδυασμό με το ανάλογο πλάνο της Ε.Ε. για την περίοδο που λήγει το 2013. Έστειλα λοιπόν, ένα e mail στο γραφείο του Προέδρου της Κ. Δημοκρατίας στο οποίο διατύπωνα το ερώτημα μου και ζητούσα σχετικές πληροφορίες. Στο τέλος, κάτω από την υπογραφή μου, πρόσθεσα και το τηλέφωνο μου.
Σε λιγότερο από 2 ώρες, είχα απάντηση από τον διευθυντή του γραφείου (κος Χρύσης Παντελίδης) στην οποία ευγενικά, δήλωνε πως το γραφείο του Προέδρου «συγκεντρώνει το υλικό που θα μου φανεί χρήσιμο και θα ειδοποιηθώ».

Λαοκράτης Βάσσης: Πρέπει να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας

'Ενα μικρό διάλειμμα από την αρθρογραφία για το νέο κόμμα της Αριστεράς με αυτή τη συνέντευξη του Λαοκράτη Βάσση .Νομίζουμε ότι πολλά απ΄αυτά που λέει μας αφορούν όλους και όλες και εμπλουτίζουν στις σκέψεις μας. Προσωπικά μου θύμισε τις ατέλειωτες συζητήσεις με τον Άγγελο Eλεφάντη, εκδότη του περιοδικού της Αριστεράς Πολίτη και συγγραφέα πολλών βιβλίων, στην ταβέρνα του  Τσάρου  στην Πλάκα, αλλά και τις Παρασκευές τα βράδυα στην Κέκροπος...

Πηγή tvxs

Δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο της κρίσης. Κατρακυλάμε. Διαρκώς κατρακυλάμε […] Πρέπει, λοιπόν, να περιμαζέψουμε την ψυχή μας, να ανακτήσουμε όλα τα αξιακά μας στοιχεία, να κρατηθούμε απ’ την ψυχή μας και να κάνουμε τη μεγάλη έφοδο, συγκρουόμενοι και με τον πόλο του εθνικιστικού σκοταδισμού –που τώρα έχει αιχμή του τη Χρυσή Αυγή–, αλλά και με όλους αυτούς τους δήθεν προοδευτικούς της αποεθνοποιητικής αποδόμησης, που έκαναν «σουρωτήρι» την πολιτιστική και την εθνική συνείδησή μας» o φιλόλογος και συγγραφέας Λαοκράτης Βάσσης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την σημερινή πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.

Για ένα μαζικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα

Συνεχίζουμε τις αναρτήσεις για το διάλογο του νέου κόμματος της Αριστεράς, που αναπτύσσεται στα έντυπα και στα blogs της Αριστεράς. Περιμένουμε και τις δικές σας απόψεις

Πηγή: www.rednotebook.gr
Απ’ αυτή την άποψη οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος είναι τα πιο σημαντικά κύτταρα καθώς η τοπικότητα, όπως έδειξαν και οι πλατείες, αποτελεί το πεδίο συνάντησης και εξέγερσης της αποδιαρθρωμένης ως προς την παρουσία της στους χώρους παραγωγής κοινωνίας.
Της Ελένης Πορτάλιου
Το θέμα της ριζικής αναμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να γεννηθεί ένα μαζικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα, όπως το διατύπωσε ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας σ. Αλέξης Τσίπρας, έχει ήδη τεθεί εκ των πραγμάτων, στη διάρκεια της πυκνής προεκλογικής περιόδου, όπου και αναδείχθηκαν όλες οι δομικές παθογένειες μαζί με τις ενδιάθετες δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ.
Η συζήτηση για τους νέους θεσμούς δεν πρέπει να έχει εργαλειακό χαρακτήρα ή να τακτοποιεί παρελθούσες εκκρεμότητες και να ρυθμίζει νέες ισορροπίες. Η εμπιστοσύνη του λαού μάς υποχρεώνει να γίνουμε στοχαστικοί και δημιουργικοί, να επινοήσουμε, συνθέτοντας θεωρία και εμπειρία, μια σύγχρονη μορφή πολιτικού φορέα, ο οποίος θα αντλεί από το παρελθόν και θα παραπέμπει στο μέλλον της νέας κοινωνίας. “Βρισκόμαστε σήμερα”, λέει ο Σλαβόϊ Ζίζεκ, “στο διαμετρικά αντίθετο σημείο από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν η Αριστερά ήξερε «τι να κάνει» (να εγκαταστήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά έπρεπε να περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Σήμερα, δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά οφείλουμε να δράσουμε τώρα, γιατί οι επιπτώσεις της μη δράσης θα είναι ολέθριες. Θα αναγκαστούμε να δράσουμε «σαν να είμαστε ελεύθεροι»”.
Η συζήτηση για την κρίση των αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων

Αριστερά σε ανορθόδοξους καιρούς

Έργο του Μοντιλιάνι
Πηγή: www.enthemata.wordpress.com
του Νικόλα Σεβαστάκη
Έγραφα σε προηγούμενο σημείωμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να ξανακάνει την Αριστερά «κόμμα της κίνησης». Κατάφερε να ξεπαγώσει το πεδίο της προσδοκίας σε συνθήκες συλλογικής κατάθλιψης. Αλλά η θέση και ο ρόλος του ως παράταξης μετά τις 17 Ιουνίου επιβάλλουν να σκεφτούμε καλύτερα τις ποιότητες αυτής της κίνησης. Υπολογίζοντας συγχρόνως, όσο γίνεται, τους υψηλούς κραδασμούς που απειλούν το εθνικό και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, την κινδυνώδη αστάθεια της περιόδου.
Πολλοί βλέπουν ωστόσο την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα φάση ως μια συμβατική μετατόπιση από το ριζοσπαστικό «εκτός» στο θεσμικό «εντός». Ως κίνηση ολίσθησης από το κόμμα/ κίνημα σε μια κρατικο-κοινοβουλευτική δύναμη.Μια τέτοια θεώρηση είναι ωστόσο εξωτερική προς το συγκεκριμένο χώρο, τις πραγματικότητές του, την ανάπτυξή του σε καινούρια εδάφη και ακροατήρια. Γιατί παραγνωρίζει το ισχυρό σημείο που κάνει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ προνομιακό συνομιλητή ενός κόσμου πέραν του λαού της Αριστεράς. Αυτό το ισχυρό σημείο είναι ακριβώς η ατελής μορφοποίηση ενός αιρετικού ρεαλισμού. Είναι η ανορθοδοξία και η πολιτική στο μεταίχμιο ως πηγή δύναμης και συγχρόνως ως πηγή έγνοιας και ανησυχίας. Αυτή η ανορθόδοξη τοποθέτηση προϋπάρχει εξαρχής στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά. Αλλά η τωρινή της παραγωγικότητα συνδέεται με τη συνειδητοποίηση της ιδιαίτερης περίστασης της κρίσης, με την αίσθηση ότι οι κυβερνώσες ελίτ της χώρας μεταθέτουν απλώς χρονικά το τέλος, το αδρανές και αποτυχημένο συμβόλαιο με το οποίο επιδίωξαν να εκβιάσουν τη «νέα μεταπολίτευση».
Στη ριζοσπαστική Αριστερά έλαχε ο ρόλος της δύναμης που κατανόησε ότι δεν ισχύει η οικεία κεντρώα αντιδιαστολή μεταξύ ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού. Ο ριζοσπαστισμός δεν αποτελεί την αντίθεση του ρεαλισμού αλλά την επείγουσα συγκαιρινή του προϋπόθεση. Ο ριζοσπαστισμός συνιστά κατά κάποιον τρόπο αυτοσυνείδηση της έκτακτης περίστασης και αυτό ισχύει δυστυχώς και για έναν δεξιό και αυταρχικό ριζοσπαστισμό.

Το εκλογικό αποτέλεσμα και η νέα συγκυρία επανέφεραν το ζήτημα της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα στην καθημερινή συζήτηση

Του Χρήστου Λάσκου
Μιλώντας, όμως, για τη συγκρότηση ενός κόμματος της Αριστεράς, είναι προφανές (ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε) ότι η διαδικασία αυτή υπερβαίνει κατά πολύ την απλή ένταξη των ψηφοφόρων ή την οργάνωση των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημιουργία ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς θέτει ζητήματα συνέχειας και ασυνέχειας με παλιότερες μορφές κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων, ζητήματα δημοκρατίας (στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά και στη σχέση του με τα κοινωνικά κινήματα), ζητήματα αποτελεσματικότητας και ανταπόκρισης σε πιεστικά αιτήματα μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται με πρωτόγνωρο τρόπο.
Μαζί με αυτά, και εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, η διαδικασία αυτή θέτει ένα ακόμα ζήτημα: τη δυνατότητα του κόμματος αυτού να προετοιμάζει από σήμερα την αλλαγή της κοινωνίας - την υπέρβαση του καπιταλισμού. Το Red Notebook επιχειρεί να συμβάλει στη συζήτηση αυτή, με ένα αφιέρωμα που ξεκινά σήμερα, με το άρθρο του Χρήστου Λάσκου, και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του μήνα. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, διανοούμενοι, άνδρες και γυναίκες που συμμετέχουν σε κοινωνικά κινήματα ή απλά ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ και προσβλέπουν σε αυτόν, επιχειρούν κάποιες πρώτες απαντήσεις για τη νέα κατάσταση και τα νέα καθήκοντα

Από την καραμέλα της αυτοοργάνωσης στην εσωκομματική δημοκρατία

Ξεκίνησε ο διάλογος γιά το νέο κόμμα της  με τη δημοσίευση άρθρων στα έντυπα της Αριστεράς. O korydallistaskkk θα αναδημοσιεύει πολλά απ΄αυτά και παράλληλα χητά από όλες και όλους εσάς να μας αποστείλετε τα δικά σας.

Πηγή: www.rednotebook.gr
Του Άλκη Ρήγου
 Κανένα οργανωτικό σχήμα, όσο δημοκρατικό και αν είναι αυτό, δεν εγγυάται τον μη εκφυλισμό του. Η απάντηση βρίσκεται στο βάθεμα της δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή μέσα από τις διεργασίες του ‘Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς’ το 2004, ως ένα πρωτότυπο και δύσκολο ενωτικό εγχείρημα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς - και όχι ως μια απλή συμμαχία αριστερών πολιτικών μορφωμάτων και κάποιων μη ενταγμένων σε συνιστώσες προσώπων. Ένα πρωτότυπο εγχείρημα που από την ίδρυσή του είχε ως πολιτικό στόχο να ανταποκριθεί στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων τάξεων, στρωμάτων και κοινωνικών κατηγοριών, χωρίς να απεμπολεί τους ανατρεπτικούς και ελευθεριακούς γενεσιουργούς λόγους δημιουργίας της Αριστεράς. Ακριβώς γι’ αυτό, το κοινωνικό σώμα αναφοράς μας ήταν πάντα πολύ μεγαλύτερο της εκλογικής μας καταγραφής.

Fast track και στη Βουλή!

Pablo Picasso "two women running on thebeach "1922

Με μια μέρα εκτός συνταγματικής προθεσμίας ξεκίνησε χθες στη Βουλή η συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων, ενώ μέχρι την τελευταία στιγμή έδινε κι έπαιρνε το παρασκήνιο των συγκυβερνώντων κομμάτων για τον καταρτισμό των δηλώσεων. Η ασθένεια του πρωθυπουργού παρουσιάζεται ως αιτία ώστε η συζήτηση να περιοριστεί μόνο σε μιάμιση μέρα - σήμερα το απόγευμα, αύριο το πρωί και το απόγευμα. Κι όμως, η Βουλή μπορούσε και έπρεπε να συζητά διεξοδικότερα τις προγραμματικές δηλώσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που πρωθυπουργός δεν παρίσταται στη Βουλή καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης, οι αρμόδιοι υπουργοί όμως απαντούν.

Κίνημα "δεν πληρώνω εφορία" φοβάται το υπουργείο Οικονομικών

 Το φαινόμενο αθρόας αποφυγής -εκ μέρους των φορολογουμένων- υποβολής φορολογικών δηλώσεων φοβάται το υπουργείο Οικονομικών. Η ανησυχία αυτή προκύπτει από τη γενικευμένη διαπίστωση ότι πολλά νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τα πέραν πάσης λογικής υπέρογκα χαράτσια του φόρου εισοδήματος, της εισφοράς αλληλεγγύης και του τέλους επιτηδεύματος. Για τον λόγο αυτόν έχει σημάνει συναγερμός στο υπουργείο. Οι ενδείξεις για κίνδυνο εκτεταμένης επιλογής από πολλούς φορολογούμενους να μην υποβάλουν φέτος δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος για να αποφύγουν την πληρωμή των υπέρογκων φόρων που αναμένεται να προκύψουν είναι ισχυρές: μέχρι χθες είχε υποβληθεί μόλις το ένα τρίτο των δηλώσεων και ενώ η προθεσμία για την υποβολή του συνόλου των 5,7 εκατομμυρίων φετινών δηλώσεων λήγει σχεδόν σε 2 εβδομάδες (16 Ιουλίου). Αυτό σημαίνει πως απομένουν μόλις 17 ημέρες μέσα στις οποίες θα πρέπει να υποβληθούν συνολικά 3,8 εκατομμύρια δηλώσεις!
Έτσι, προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος κατάρρευσης των φορολογικών εσόδων από το ενδεχόμενο μαζικής άρνησης υποβολής δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος, οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών σχεδιάζουν να εντοπίσουν και να "οχλήσουν" όσους φορολογούμενους δεν τις υποβάλουν μέσα στις προβλεπόμενες προθεσμίες: οι παραβάτες θα εντοπίζονται άμεσα και θα καλούνται να καταθέσουν τις δηλώσεις τους εκπρόθεσμα στις αρμόδιες ΔΟΥ, καταβάλλοντας υπέρογκα ποσά πρόσθετων φόρων, καθώς η φορολογική νομοθεσία προβλέπει ποινές - σοκ.

Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ για τις πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης Το βίντεο από την εκδήλωση με τον Ντέιβιντ Χάρβεϊ που διοργάνωσαν το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, το Red Notebook και τα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής (26.6.2012). Επιμέλεια: Άγγελος Καλοδούκας

Oι εκλογές και ο ρόλος της Αριστεράς υπ’ αρ. 2 (video)

Ομιλητές: Ν. Γιαννόπουλος, Π. Κλαυδιανός, Δ. Χριστόπουλος

 Πηγή: www.rednotebook.gr www.enthemata.wordpress.com και www.left.gr

 Τι σημαίνει το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Πώς το αποτιμάμε, σε σχέση με το προηγούμενο της 6ης Μαΐου; Aποτελεί επιτυχία ή αποτυχία για τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να κερδίσει; Τι σημαίνει το ποσοστό της Χρυσής Αυγής; Τι σημαίνει η νίκη της ΝΔ; Πόσο θα αντέξει η νέα κυβέρνηση; Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά από εδώ και πέρα, ποια είναι τα καθήκοντα και οι προοπτικές της στη νέα πραγματικότητα; Αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα θα συζητήσουμε την Παρασκευή το βράδυ, στο εντευκτήριο των «Ενθεμάτων».

…Αυτές οι εκλογές ήταν μια κάποια λύση…

Αυτή είναι όμως η φύση του συστήματος, η άμυνα του, ο τρόπος του να επιβιώνει, αυτό είναι.
Λαός που φοβήθηκε δε νίκησε ποτέ !
Και ο δικός μας δεν φοβήθηκε, μόνο ξαφνιάστηκε από τις ομοβροντίες και πίστεψε προς στιγμή ότι μπορεί να μην έχει το δικαίωμα να έχει δίκιο.
Γι αυτό και θα νικήσει
Του Γιώργου Αρβανίτη
 Μήπως ρε παιδί μου και γίνει κάτι άλλο, μήπως αλλάξει κάτι, μήπως, μήπως ….μήπως τους σταματήσουμε !
Αλλά βασικά ήταν λύση οι εκλογές για ένα και μόνο λόγο, γιατί υπήρχε ελπίδα και ήταν μπροστά μας με συγκεκριμένη ημερομηνία, σε συγκεκριμένο σημείο (π.χ. κάλπες), αλλά δεν …..
Δηλαδή όχι και πολύ δεν, μόνο 2,5 % αλλά προς το παρόν δεν…
Και δεν είναι ότι έχασε η αριστερά, γιατί κέρδισε πολλά από αυτή τη μάχη, οριοθετήθηκε και τοποθετήθηκε από τον λαό σαν ο φορέας της ελπίδας και της ανατροπής.
Είναι που έχουμε πάλι μία από τα ίδια, από αυτά που παλέψαμε με τις μικρές μας δυνάμεις (που στην πορεία μεγάλωσαν) για να φύγουν και είναι πάλι εδώ για να μας «σώσουν», από τι, δεν έχω καταλάβει ακόμα!
Εντάξει ζήσαμε ότι ζήσαμε σε αυτή τη γεμάτη «σωτηρία» προεκλογική περίοδο, νιώσαμε το φόβο και τον τρόμο από το μαγικό κουτί πρωί, μεσημέρι απόγευμα και βράδυ.
Εντάξει αισθανθήκαμε λίγο χαζοί που λέγαμε αυτό που έλεγε όλος ο κόσμος επί δυόμισι χρόνια και προσπαθούσαν να μας πείσουν με το ζόρι ότι είναι καταστροφικό. Λες και όλοι μας θέλαμε να αυτοκτονήσουμε και δεν το ξέραμε ακόμη !
Εντάξει που μας έλεγαν άγγλοι, γάλλοι, πορτογάλοι να προσέξουμε τι θα ψηφίσουμε, που μας έλεγαν υπουργοί, πρωθυπουργοί, βασιλιάδες και αυτοκράτορες να κάτσουμε καλά για θα μαστιγωθούμε για παραδειγματισμό.
Αλλά να φταίμε και που χάσαμε και δεν θα κυβερνήσουμε είναι κορυφαίο, είναι απίστευτο είναι για ρεκόρ Γκίνες.
Να τα ακούει μια παράταξη ένα κόμμα γιατί δεν θέλει να κυβερνήσει σώνει και καλά με το πρόγραμμα ενός άλλου κόμματος που λέει ακριβώς τα αντίθετα πράγματα με το δικό του, δεν παίζεται, δεν παλεύεται !
Να στη λένε γιατί δεν πας μαζί τους να πεις με το δικό σου στόμα αυτά που θέλουν οι άλλοι να πεις και με τα οποία διαφωνείς, έτσι απλά γιατί εσύ τα λες καλά, δεν στέκει πουθενά ! Είναι πολιτικά παράλογο και εξωπραγματικό !
Αυτή είναι όμως η φύση του συστήματος, η άμυνα του, ο τρόπος του να επιβιώνει, αυτό είναι.
Λαός που φοβήθηκε δε νίκησε ποτέ !
Και ο δικός μας δεν φοβήθηκε, μόνο ξαφνιάστηκε από τις ομοβροντίες και πίστεψε προς στιγμή ότι μπορεί να μην έχει το δικαίωμα να έχει δίκιο.
Γι αυτό και θα νικήσει !

"Το δεξιό ρεύμα των εκλογών δεν εκφράζει το συνολικό ρεύμα της κοινωνίας"

Ο πολιτικός επιστήμονας, Μιχάλης Σπουρδαλάκης, αναλύει στο Κόκκινο τα χαρακτηριστικά και τα εκλογικά αποτελέσματα της 17ης Ιουνίου. εδώ

Από το άρθρο 16 στην επόμενη μέρα των εκλογών

Να θυμόμαστε ότι σε αυτή τη νέα φάση της Αριστεράς μπαίνουμε με λίγες βεβαιότητες και πολλά ερωτήματα. Κρατάμε όμως τις αξίες μας, κρατάμε τα ιδανικά μας Πηγή :http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6033

 Του Αδάμου Ζαχαριάδη

Τελικά δεν προέκυψε αυτή η πολυπόθητη «κυβέρνηση της Αριστεράς». Νιώθω όμως ότι το πεπρωμένο μας έχει αλλάξει και πως από σήμερα «παίζουμε σε άλλο γήπεδο».
Ανήκω στη γενιά του άρθρου 16. Θυμάμαι την πρώτη φορά που κάναμε κατάληψη κερδίζοντας την συνέλευση. Βγήκαμε από την αίθουσα με ένα ανάμεικτο αίσθημα ενθουσιασμού και απορίας. Όλοι καταλαβαίναμε ότι ζούσαμε κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι ότι λίγες ώρες μετά την πρώτη συνέλευση και αφού μείναμε σχεδόν μόνοι μας στην σχολή κάποιος ρώτησε: «Και τώρα τι κάνουμε;». Σιγά-σιγά βρήκαμε τους τρόπους. Οργανώσαμε την ζωή μας στην κατάληψη, φτιάξαμε τον χώρο όπως θέλαμε να είναι, κουβεντιάσαμε θέματα που είναι ταμπού στα εκπαιδευτικά προγράμματα των σχολών. Κατεβήκαμε στις πορείες και γνωρίσαμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει καταστολή, πως καίνε τα μάτια σου από τα δακρυγόνα, πως μεγαλώνει ο φόβος στην όψη πάνοπλων αστυνομικών. Μάθαμε όμως και πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της αλληλεγγύης, της αυτο-οργάνωσης, της συλλογικότητας. Κάπως έτσι πορευθήκαμε για αρκετές βδομάδες, μέχρι που στο τέλος τα καταφέραμε!
Στο επόμενο διάστημα η δική μας γενιά βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων. Στα πανεπιστήμια, στην διεκδίκηση δημόσιων χώρων στις γειτονιές, στον Δεκέμβρη του 2008, στο κίνημα ενάντια στο χαράτσι και φυσικά στο κίνημα των πλατειών. Σε κανένα από αυτά τα κινήματα δεν μπήκαμε με βεβαιότητες. Μπήκαμε γεμάτοι ερωτήματα και έτοιμοι να βρούμε απαντήσεις που ίσως και να ανέτρεπαν προηγούμενες απόψεις μας. Πολλές φορές σκοντάψαμε. Είτε από τρικλοποδιές που άλλοι μας έβαζαν, είτε σε εμπόδια που οι ίδιοι βάζαμε στους εαυτούς μας. Σηκωνόμασταν όμως, ξεσκονίζαμε τα κοντά μας παντελόνια και συνεχίζαμε. Κρατήσαμε, σε όλες τις περιπτώσεις, αξίες και ιδανικά. Αξίες όπως η συντροφικότητα, ιδανικά όπως η αντίσταση!
Όλα αυτά οφείλουμε να τα θυμόμαστε. Γιατί είναι αυτά που μας έφεραν εδώ. Να θυμόμαστε ότι σε αυτή τη νέα φάση της Αριστεράς μπαίνουμε με λίγες βεβαιότητες και πολλά ερωτήματα. Κρατάμε όμως τις αξίες μας, κρατάμε τα ιδανικά μας. Σε αυτή τη νέα φάση οφείλουμε να θυμόμαστε ότι για εμάς η δημοκρατία είναι αυταξία και πως δεν την παραμερίζουμε προς όφελος της αποτελεσματικότητας. Να θυμόμαστε πως σε μια κοινωνία που μισό εκατομμύριο επιλέγουν ψήφο στους νεο-ναζί, εμείς οφείλουμε να αποδεικνύουμε ότι ο «δικός μας κόσμος χωράει πολλούς κόσμους». Να θυμόμαστε πως εμείς παλεύουμε για την κοινωνική απελευθέρωση και καθημερινά να βάζουμε ψήγματα της κοινωνίας που ονειρευόμαστε. Να θυμόμαστε ότι η δική μας Αριστερά έφτασε ως εδώ γιατί προτίμησε τις κοπιαστικές βόλτες στα αλώνια από το ξεκούραστο πέρασμα στα σαλόνια. Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε!

Το μαγικό ραβδί της ΔΗΜΑΡ και η «κυβέρνηση προοδευτικού χαρακτήρα» Σαμαρά-Βενιζέλου

 Tου Στρατή Μπουρνάζου
Πηγή: http://rednotebook.gr/details.php?id=6032
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μέγας πολιτικός νους, για να αντιληφθεί πόσο άτοπη είναι η πρόταση για συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, που κατέθεσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, συνεπικουρούμενος από τον Α. Σαμαρά. Όχι μόνο επειδή οι υποστηρικτές της εμφάνιζαν μέχρι χθες τον ΣΥΡΙΖΑ ως προστάτη των τρομοκρατών, ασύστολα λαϊκιστή που θα μας γυρίσει τριάντα χρόνια πίσω, βασιλέα της ανευθυνότητας και άρχοντα του κακού κ.ο.κ. – αυτόν, τον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα λένε ότι είναι «αναγκαίο» να συγκυβερνήσει. Αλλά επειδή, κυρίως, τίθεται ένα βασικό ερώτημα: με τις διαφορές στην πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με ποιον τρόπο άραγε θα κυβερνούσε μια τέτοια κυβέρνηση; Συγκλίσεις και συμβιβασμοί μπορούν να υπάρξουν ανάμεσα σε συγγενείς πολιτικές δυνάμεις· ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ-ΛΑΟΣ ή ΝΔ-Μάνος φέρ’ ειπείν. Αλλά όταν ο ένας έχει υπογράψει το Μνημόνιο και ο άλλος εξαγγέλλει την κατάργησή του, ο ένας υπόσχεται ότι θα εκδιώξει πάραυτα τους μετανάστες και ο άλλος ζητάει να έχουν χαρτιά οι ξένοι που ζουν και δουλεύουν στη χώρα, το χάσμα είναι αγεφύρωτο. Άλλωστε, ακόμα και αρκετά mainstream ή συντηρητικοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν την αντιπολίτευση πολύ πιο υγιή (για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, όχι για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό) από ό,τι έναν αχταρμά συγκυβέρνησης. Έτσι, οι δηλώσεις του Α. Τσίπρα, ότι σέβεται το αποτέλεσμα της κάλπης, γι’ αυτό πρέπει να συγκροτηθεί κυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντίπαλος, αφού έχει «αντίπαλες στρατηγικές», υπηρετούν πολύ καλύτερα τον κοινοβουλευτισμό, σε σχέση με τους τακτικισμούς περί κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» (που δεν είναι παρά μια μεταμφίεση της σκέψης: ας βάλουμε και τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα, να τον ξεδοντιάσουμε).

Μεγαλειώδης συγκέντρωση ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ομόνοια

                                      http://www.left.gr/article.php?id=2606

"Καλούμε όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες. Ανεξάρτητα από την κομματική προτίμησή τους στο παρελθόν. Ανεξάρτητα από την ψήφο τους στις 6 Μαΐου. Χωρίς προκαταλήψεις και με μοναδικό γνώμονα το δικό τους συμφέρον. Το συμφέρον των παιδιών τους και το συμφέρον του τόπου. Να ανταποκριθούν στο προσκλητήριο πατριωτικής και δημοκρατικής ενότητας που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ"