Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Eύθραυστη σχέση αγοράς και δημοκρατίας

Η παγκόσμια οικονομική κρίση θέτει σε δεινή δοκιμασία τους δημοκρατικούς θεσμούς, εκτιμά ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ Συνέντευξη στον Πετρο Παπακωνσταντινου
Αν και απολύθηκε για τις αιρετικές απόψεις και τον πολιτικό ακτιβισμό του υπέρ των δημοκρατικών δικαιωμάτων από το καθεστώς του Τίτο, ο Σλαβόι Ζίζεκ παρέμεινε πιστός στον αριστερό ριζοσπαστισμό.

Ισορροπώντας επιδέξια πάνω στο τεντωμένο σχοινί που συνδέει τη μαρξιστική πολιτική οικονομία με τη λακανική σχολή της ψυχανάλυσης, ο Σλοβένος διανοητής απέκτησε παγκόσμια φήμη όταν μεταφράστηκε στα αγγλικά το μείζον φιλοσοφικό έργο του «Το υψηλό αντικείμενο της Ιδεολογίας» (ελληνική έκδοση: Scripta, 2006).

Σήμερα, ο Ζίζεκ θεωρείται ένα είδος «σούπερ σταρ» των ανθρωπιστικών επιστημών. Τα πολυάριθμα βιβλία του γίνονται κατά κανόνα μπεστ σέλερ, όπως επιβεβαίωσε και το τελευταίο έργο του που μεταφράστηκε στα ελληνικά «Βία - Εξι λοξοί στοχασμοί» (Scripta, 2010).

Τα αμφιθέατρα που τον φιλοξενούν σε διάφορα σημεία του κόσμου ξεχειλίζουν από κόσμο που έλκεται από τον Ζίζεκ – ζωηρό ρήτορα, ο οποίος συνδυάζει τον Χέγκελ με τον Φρόιντ, τις αναφορές στον «Τιτανικό» και στο «Ψυχώ» με τα ανέκδοτα από τη Σοβιετική Ενωση και τους Εβραίους της διασποράς.

Την ερχόμενη Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου, ο Σλαβόι Ζίζεκ θα δώσει διάλεξη στην Αθήνα με θέμα «Ζώντας στην εποχή των τεράτων», προσκεκλημένος από το Αριστερό Βήμα (αμφιθέατρο Μ. Α. Χ., Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, 11.30 π. μ.).

Με αφορμή τη διάλεξη αυτή, ο Σλοβένος διανοούμενος μίλησε στην «Κ» για την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα διλήμματα της Ευρώπης και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Αριστερά.

Η κρυφή γοητεία του κινεζικού μοντέλου και η Δύση

– Ο τίτλος του τελευταίου σας βιβλίου, «Ζώντας στους έσχατους καιρούς», παραπέμπει σε σκηνικό Αποκάλυψης. Πιστεύετε πραγματικά ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός, που αναδείχθηκε θριαμβευτικός με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αγγίζει κάποια έσχατα όρια;

– Οχι με την έννοια της επικείμενης κατάρρευσης. Αποτελεί, δυστυχώς, θεμελιώδες χαρακτηριστικό του καπιταλισμού το γεγονός ότι κάθε φορά που φτάνει σε κάποια φαινομενικά «έσχατα» όρια, καταφέρνει να ανασυγκροτηθεί και να επιστρέψει δριμύτερος. Αυτό περιγράφει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ» κι αυτό περίπου γίνεται, νομίζω, και στην Ελλάδα, όπου η χρηματοπιστωτική κρίση αξιοποιείται ως ευκαιρία για τη διαμόρφωση ενός αγριότερου είδους καπιταλισμού. Επομένως, οι παλιές, αριστερές προσδοκίες ότι η κρίση θα οδηγήσει αυτόματα σε ριζοσπαστικοποίηση αποδεικνύονται φρούδες.

Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι παραμένω κατά κάποιο τρόπο απαισιόδοξος με έναν ορισμένο τρόπο. Πιστεύω ότι μια ορισμένη εποχή του καπιταλισμού φτάνει όντως στο τέλος της. Προκειμένου να επιβιώσει, το σύστημα πρέπει να γίνει πιο «οργανωμένο», εξασθενίζοντας τη Δημοκρατία. Μέχρι τώρα, ο καπιταλισμός είχε τουλάχιστον ένα καλό στοιχείο, ότι η ομαλή αναπαραγωγή του προωθούσε τη Δημοκρατία. Μπορεί, βέβαια, σε κάποιο σημείο να χρειαζόταν τη δικτατορία, όπως στη Χιλή ή στην Ανατολική Ασία, αλλά όταν η μηχανή έπαιρνε μπροστά, γεννούσε μια ακατανίκητη ορμή προς τη Δημοκρατία.Λοιπόν, αυτή η λογική νομίζω ότι στις μέρες μας εξαντλείται. Αναδύεται ένα νέο είδος αυταρχικού καπιταλισμού, που δεν αφορά μόνο την Κίνα και την Ανατολική Ασία, αλλά και τη Δύση.

– Μου λέτε δηλαδή ότι, αν και μέχρι τώρα η Δύση ήλπιζε ότι η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κίνα θα φέρει κάποια στιγμή τη Δημοκρατία, μπορεί κάλλιστα να συμβεί το αντίστροφο: Το μοντέλο του κινεζικού, αυταρχικού καπιταλισμού να επιδράσει καθοριστικά στην ίδια τη Δύση.

– Δυστυχώς! Κι αυτό είναι το μάθημα που θα πάρουμε, αν δούμε την τρέχουσα οικονομική κρίση ως ιστορικό τεστ. Δεν δείχνει μήπως η εμπειρία ότι οι ασιατικές χώρες με τα αυταρχικά καθεστώτα είναι εκείνες που άντεξαν καλύτερα τη δοκιμασία της κρίσης; Το 2009 η Σιγκαπούρη είχε ανάπτυξη-ρεκόρ και η Κίνα δεν έμεινε πίσω.

Το δεύτερο σημείο που ήθελα να τονίσω είναι το εξής: Οταν πολλοί, ακόμη και οι αριστεροί επικριτές της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων, μιλούν για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, λησμονούν ότι πρόκειται για ιδεολόγημα και όχι για πραγματικότητα. Η ιδέα ότι η οικονομία αυτορρυθμίζεται και ότι το κράτος υπάρχει μόνο για να εγγυάται την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, είναι εξωπραγματική. Αυτό που βλέπουμε τελευταία είναι ολοένα και ισχυρότερος κρατικός παρεμβατισμός, σε Αμερική και Ευρώπη, με τρισεκατομμύρια δολάρια να διοχετεύονται για τη διάσωση της οικονομίας.

Παραγωγικός καπιταλισμός

– Το αόρατο χέρι της αγοράς χρειάζεται τη σιδερένια γροθιά του κράτους…

– Ακριβώς! Δεν θέλω να δώσω την εντύπωση του απλοϊκού, φανατικού αντικαπιταλιστή. Ο καπιταλισμός είναι το πιο παραγωγικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο κρατικός κομμουνισμός απέτυχε οικτρά. Σήμερα όμως βλέπουμε τα ιστορικά όρια του συστήματος. Δείτε τι συμβαίνει με τους μετανάστες, με τις νέες μορφές απαρτχάιντ. Εδώ βλέπουμε το ιστορικό όριο της Δημοκρατίας. Για τον Μαρξ, η πολιτική, νομική ισότητα ήταν όρος για την οικονομική εκμετάλλευση. Σήμερα όμως πλησιάζουμε ένα νέο στάδιο, όπου η ανισότητα θεμελιώνεται και στο πολιτικό, νομικό επίπεδο. Το παράδοξο του συστήματος είναι ότι, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την ανάδειξη του «Ενός Κόσμου», πολλαπλασιάστηκαν τα καινούργια, ορατά και αόρατα τείχη σε όλη τη Γη, από τις φαβέλες μέχρι τη Δυτική Οχθη.

Η εθνική αναδίπλωση δεν μπορεί να είναι λύση

– Ο νέος κόσμος δεν είναι, δηλαδή, «επίπεδος», όπως τον ήθελε ο Τόμας Φρίντμαν, αλλά κατακερματισμένος.

– Το παράδοξο αυτού του νέου κόσμου είναι ότι ο πολιτικός κατακερματισμός του αποτελεί προϋπόθεση για την οικονομική του ενοποίηση. Κι εδώ θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε έναν κίνδυνο, που ελλοχεύει, πιστεύω και στις γραμμές της Αριστεράς. Κρίσεις σαν κι αυτές που πλήττουν σήμερα την Ελλάδα και αύριο θα πλήξουν οπωσδήποτε και τις ανεπτυγμένες χώρες (κι ας δημαγωγούν πολλοί για τους «σπάταλους» Ελληνες), δημιουργούν τον πειρασμό να πούμε: Ορίστε, η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι όργανο του παγκόσμιου κεφαλαίου, επομένως χρειαζόμαστε ένα ισχυρό έθνος–κράτος για να μας προστατέψει.

– Οντως, η τάση αυτή είναι ισχυρή.

– Ωστόσο, τη θεωρώ επικίνδυνη, γιατί από οικονομική άποψη ο κόσμος όντως ενοποιείται. Το να αποσυρθεί κανείς στο παλιό κράτος–έθνος, θα οδηγήσει όχι σε λιγότερη, αλλά σε πιο βάναυση εκμετάλλευση των εργαζομένων.

– Γιατί θέτετε το ζήτημα με απόλυτους, διαζευκτικούς όρους; Γιατί πρέπει κανείς είτε να ανήκει στη σημερινή Ευρωζώνη είτε να γίνει Αλβανία του Χότζα;

– Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να το θέτουμε απόλυτα και ότι μπορεί να συνιστώ κάτι προβληματικό. Είχα μια παρόμοια συζήτηση με τον Σαμίρ Αμίν, που μου είπε ότι μπορείς να είσαι ανεξάρτητος, αλλά να έχεις σχέσεις με τους άλλους. Εντάξει, αλλά ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Αν δείτε όλες τις υπάρχουσες εναλλακτικές λύσεις, από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι το Ιράν, δεν προσφέρονται για έμπνευση.

– Η Σουηδία δεν έχει ευρώ και η Νορβηγία δεν ανήκει καν στην Ε.Ε.

– Οπως και η Ισλανδία, που ήταν ανεξάρτητη, αλλά υπέστη ακόμη χειρότερη κρίση. Το ζήτημα είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο· θυμίζει το ερώτημα του Φρόιντ –τι θέλει η γυναίκα; – στο οποίο δεν υπάρχει απάντηση. Η θέση μου είναι ότι πρέπει να παλέψουμε για μια άλλη Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή έχουμε τρία διαθέσιμα μοντέλα, που διεκδικούν την ηγεμονία: το φιλελεύθερο - αγγλοσαξονικό, το ασιατικό - αυταρχικό και το πιο περίπλοκο λατινοαμερικανικό - λαϊκίστικο. Δεν νομίζω ότι μας ταιριάζει κάποιο από αυτά και δεν θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο όπου αυτά τα τρία μοντέλα θα είναι τα μόνα διαθέσιμα. Η Ευρώπη μπορεί να αποτύχει, αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να υπερασπιστούμε πλευρές του κεκτημένου της. Πρόσφατα διάβαζα μελέτη ενός Σουηδού μαρξιστή, ο οποίος υποστήριζε ότι, παρά την πίεση του νεοφιλελευθερισμού, η χώρα του έχει διατηρήσει τον μικρότερο βαθμό εισοδηματικών ανισοτήτων, της τάξης του 6:1 ή του 7:1. Μάλιστα, σε πείσμα των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, το κοινωνικό κράτος όχι μόνο δεν εμπόδισε τη Σουηδία να είναι ανταγωνιστική, αλλά την ανέβασε σε μία από τις τρεις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης.

Το σύστημα δεν θέλει στοχαστές, μόνο ειδικούς

– Στο βιβλίο σας «Βία», που έγινε μπεστ σέλερ φέτος στην Ελλάδα, γράφετε: «Τι είδους κόσμος είναι αυτός, που εμφανίζεται ως κοινωνία της ελεύθερης επιλογής, αλλά όπου η μόνη διαθέσιμη εναλλακτική λύση στην επιβληθείσα συναίνεση είναι η έκρηξη οργής; (…) Η αντιπολίτευση στο σύστημα δεν μπορεί να εκφρασθεί ως ρεαλιστική εναλλακτική λύση, ούτε καν ως έλλογο ουτοπικό σχέδιο, αλλά μόνο ως ανορθολογική έκρηξη». Δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί αυτή η θέση ως δικαιολόγηση της τυφλής βίας;

– Οχι, καθόλου. Ισα-ίσα, λέω πως θα καταλήξουμε σ’ αυτή τη μίζερη «εναλλακτική λύση», που δεν είναι εναλλακτική λύση, αν παραμείνουμε μέσα στα όρια του συστήματος. Κι αυτό γιατί το σύστημα σήμερα δεν δίνει τη δυνατότητα να εκφραστεί, μέσα από θεσμικά κανάλια, όλη αυτή η δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται στην κοινωνία. Υπάρχει ένα «πλεόνασμα δυσαρέσκειας», που εκρήγνυται κάθε τόσο με τα καμένα αυτοκίνητα στο Παρίσι ή με άλλες μορφές αυτοκαταστροφικής βίας. Θυμάμαι τις βουλευτικές εκλογές του 2005 στη Βρετανία. Στην προεκλογική περίοδο, το BBC έκανε μια τηλεφωνική δημοσκόπηση με το ερώτημα ποιος ήταν ο πιο μισητός άνθρωπος στη χώρα. Κέρδισε ο Τόνι Μπλερ. Δύο εβδομάδες αργότερα, κέρδισε και στις εκλογές.

Νομίζω ότι το σύστημα αντιλαμβάνεται αυτό το πλεόνασμα δυσαρέσκειας και προσπαθεί να αποκλείσει προληπτικά κάθε προσπάθεια να βρει έλλογη έκφραση. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε την προσπάθεια πλήρους ιδιωτικοποίησης των ανθρωπιστικών σπουδών, π. χ. σε Βρετανία και Γαλλία. Μας λένε ανοιχτά: Αν θέλετε ανθρωπιστικές σπουδές, αναζητήστε σπόνσορες στον ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για μια επίθεση στην ίδια την ελευθερία της σκέψης. Γι’ αυτό είμαι τόσο αντίθετος στη λεγόμενη μεταρρύθμιση της Μπολόνια για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Το σύστημα λέει ανοιχτά ότι δεν θέλει στοχαστές, που να σκέφτονται για τις ρίζες των προβλημάτων, αλλά ειδικούς. Εχεις κάποιο πρόβλημα; Φώναξε τον ειδικό να στο λύσει. Αυτό είναι τραγωδία!

Μαρξισμός, ψυχανάλυση και η επικαιρότητα

– Παρά τη χωρίς προηγούμενο κρίση του συστήματος, η Αριστερά φαίνεται ανίκανη να επωφεληθεί, αντιθέτως είναι η αυταρχική, ξενοφοβική Δεξιά, που ενισχύεται σε πολλές περιπτώσεις.

– Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Πιστεύω ότι η παραδοσιακή αντίθεση μετριοπαθούς Δεξιάς - μετριοπαθούς Αριστεράς δίνει στις μέρες μας τη θέση της στην αντίθεση πολιτικής - μεταπολιτικής: στον ένα πόλο, της μεταπολιτικής, βρίσκεται ο τεχνοκρατικός, εκσυγχρονιστικός πόλος των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κομμάτων εξουσίας και στον άλλο, της «πολιτικής του πάθους», οι ριζοσπαστικές τάσεις, όπου όμως κυριαρχούν οι εθνικιστικές δυνάμεις της Δεξιάς. Αλλά εδώ βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση για την Αριστερά: να εκφράσει τις ριζοσπαστικές διαθέσεις για μια θεμελιώδη, συνολική αλλαγή, αντί να συνεχίσει να καθηλώνεται σε έναν συντηρητικό ρόλο, διατήρησης των κοινωνικών κεκτημένων, όπως δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει σήμερα. Αν δεν το πράξει, οι συνέπειες θα είναι μοιραίες. Δείτε τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή: γιατί έχουμε αυτή τη μεγάλη διάδοση του φονταμενταλισμού; Γιατί η κοσμική Αριστερά, παρά τη μεγάλη δύναμη που είχε στο παρελθόν –σε πολλές αραβικές χώρες υπήρξαν πολύ ισχυρά Κ. Κ. – απέτυχε να δώσει ένα διαφορετικό όραμα, εξαφανίστηκε και άφησε ανοιχτό το πεδίο στις θρησκευτικές, αντιδραστικές δυνάμεις.

– Στο βιβλίο σας «Προς υπεράσπιση των χαμένων υποθέσεων» ισχυρίζεστε ότι, μετά το υποτιθέμενο «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων» που κηρύσσει το μεταμοντέρνο, έμειναν μόνο δύο θεωρίες, πιστές σε μια στρατευμένη έννοια της αλήθειας, ο μαρξισμός και η ψυχανάλυση. Ωστόσο, ούτε ο ένας, ούτε η άλλη, ούτε ο προβληματικός γάμος τους φαίνεται να διανύουν μια δεύτερη νεότητα.

– Σωστά, αλλά δεν βλέπω τίποτα το ενοχλητικό εδώ πέρα. Αντίθετα, θα έλεγα ότι τα ερωτήματα που γέννησαν τον μαρξισμό και την ψυχανάλυση εξακολουθούν να βρίσκονται σε ισχύ. Η οικονομική κρίση και ο ανορθολογισμός του καπιταλισμού προσδίδουν στον μαρξισμό μια έντονη επικαιρότητα.

Από την άλλη πλευρά, ζούμε σε μια εποχή πρωτοφανούς σεξουαλικής ελευθερίας, όπου όλα επιτρέπονται εκτός από την παιδεραστία, αλλά αυτό δεν μας οδηγεί σε μεγαλύτερη απόλαυση –αντίθετα, πολλαπλασιάζονται τα άγχη, η κατάθλιψη– και αυτό είναι το αντικείμενο της ψυχανάλυσης. Μιλώντας γενικότερα, από τη δική μου οπτική γωνία βλέπω τον κομμουνισμό όχι ως απάντηση, αλλά ως το όνομα του προβλήματος. Και το πρόβλημα που γέννησε τον κομμουνισμό είναι πάντα εδώ!

– Πώς όμως μπορεί η κομμουνιστική ιδέα να αποσυνδεθεί στο φαντασιακό των ανθρώπων από την ιστορική εμπειρία του σταλινισμού;

– Ασφαλώς, η Αριστερά οφείλει να επεξεργαστεί κριτικά την εμπειρία του σταλινισμού και να δώσει εξηγήσεις – κάτι που δεν κάνει, όσο κι αν διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, η φιλελεύθερη σκέψη. Από εκεί και πέρα, ορισμένοι θεωρούν ότι ο όρος κομμουνισμός κηλιδώθηκε τόσο από τον κομμουνισμό, ώστε η Αριστερά πρέπει να αναζητήσει υποκατάστατα, π. χ. στην «καθολική χειραφέτηση», «ριζοσπαστική δημοκρατία» ή κάτι ανάλογο. Οχι, δεν συμφωνώ. Πιστεύω ότι πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτή τη λέξη. Γιατί το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι η δημοκρατία, είναι η έννοια του «commons», του κοινού, δημόσιου αγαθού, εναντίον της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησής του – είτε στη μορφή της φύσης είτε στη μορφή της πνευματικής παραγωγής.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Το ΔΗ.ΑΡΙ στην πολυκατοικία του ΠΑΣΟΚ

Ο Καρατζαφύρερ είναι λέει συγκάτοικος στην πολυκατοικία της Ν.Δ και
διεκδικεί μία μέρα να γίνει ιδιοκτήτης ή διαχειριστής όλου του κτιρίου. Ως
εδώ καλά, μιας και δεν αμφέβαλε κανείς για τις προθέσεις του.
Για τους άλλους όμως της Δημοκρατικής Αριστεράς τι να πει κανείς. Νοίκιασαν
ΔΗ.ΑΡΙ στην Ιπποκράτους με σκοπό να υποχρεώσουν το ΠΑΣΟΚ να τους βάλει στο
συντονιστικό της πολυκατοικίας, καλά τόσο κορόιδα τους θεωρούν τους ιδιοκτήτες ;
Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δεν κατάλαβαν τίποτα ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Ούτε και παραδειγματίστηκαν από άλλους της αριστεράς που πριν από αυτούς,
πήγαν εκεί και μετά φάγανε μια ξεγυρισμένη έξωση. Την Τετάρτη μάλιστα θα στείλουν και τον Ψαριανό στον κορυδαλλό να χαιρετήσει τους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ μαζί με τον Διαμαντίδη, τον Νιώτη, τον Λιντζέρη και τα υπολείμματα
του μηχανισμού του ¨Θείου Βρέφους¨. Δεν μπαίνουμε στη λογική ότι τα ψηφοδέλτια
Ψαριανού και Δημαρά αβαντάρονται από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αλλά
πως να αποφύγει κάποιος τον πειρασμό;
Όλοι μαζί λοιπόν σύντροφοι, τώρα που όλα κατεδαφίζονται και χάνονται εισοδήματα
κατακτήσεις των εργαζομένων. Όλοι μαζί τώρα που οι ανάγκες των ανέργων και
φτωχών λαϊκών στρωμάτων ρίχνονται στον Καιάδα, Όλοι μαζί υπέρ του Καλλικράτη χέρι-χέρι με την Κατσέλη, τον Παπακωνσταντίνου, τον Λοβέρδο και τα άλλα παιδιά που μας δουλεύουν κανονιά με αρχηγό τον γίγαντα Γ.Α.Π. Βοηθήστε να φανεί ο πλέον πιο αποτυχημένος Δήμαρχος του Κορυδαλλού Σ. Κασιμάτης πολυσυλλεκτικός και πετυχημένος.
Δεν πειράζει θα έρθουν και οι βουλευτικές και θα δείτε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Και σεις και κάποιοι άλλοι υπερεπαναστάτες που τώρα μας τα γύρισαν και ψάχνουν την καθαρότητα όπως το ‘΄ τιμημένο’’.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Ανακοίνωση του ΚΟΚΚΙΝΟΥ

• Να υπονομεύσουμε την κυβέρνηση και το Μνημόνιο, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ! Κριτική ψήφος στο ψηφοδέλτιο Α. Μητρόπουλου
• Ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική βάση, με μέλη και εκλεγμένα - αποφασιστικά όργανα



1. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο ύστατο, διαλυτικό και εκφυλιστικό της στάδιο. Παρ’ όλα αυτά, φτάσαμε στο τέλος χωρίς να αγγίξουμε καν την πολιτική ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο χώρος μας και χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί ποιες είναι οι ουσιαστικές -και μάλιστα αγεφύρωτες- διαφορές που κάνουν υποχρεωτική μια διάσπαση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Στο φόντο αυτής της κρίσης βρίσκεται η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί πολιτικά στη νέα συγκυρία που ορίζει η κρίση. Οι συντεταγμένες του πολιτικού του συμβολαίου είχαν καθοριστεί πριν την κρίση, σε μια συγκυρία πολύ διαφορετική. Και ενώ τα χαρακτηριστικά της συγκυρίας έχουν αλλάξει δραματικά, η αναγκαία συζήτηση για την αναπροσαρμογή του πολιτικού μας σχεδίου και του τρόπου πολιτικής παρέμβασης δεν έχει γίνει. Αν πριν την κρίση χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι συνεπής - κινηματική αντιπολίτευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αν χτίζαμε πάνω στο πολιτικό σχέδιο «ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και το ρατσισμό», με βασική αιχμή την αναδιανομή και εργαλείο τα κινήματα γενικών ευαισθησιών και αν μας αρκούσε η πολιτική οριοθέτηση «Όχι στην κεντροαριστερά», στη συγκυρία της κρίσης και μάλιστα της ελληνικής κρίσης χρέους, αυτά πλέον δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα συγκρουστεί μετωπικά με το σύστημα, μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που θα είναι μαχητής στο εργατικό κίνημα, στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο, που θα δίνει αντικαπιταλιστικές και ταξικές απαντήσεις όπως η παύση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διάλυση της ευρωζώνης και μια «καταστατική» διαδικασία απ’ τα κάτω συγκρότησης της «άλλης Ευρώπης» κ.λπ., που θα επαναφέρει το σοσιαλισμό όχι σαν απώτατο «όραμα» αλλά σαν το ανταγωνιστικό σχέδιο της Αριστεράς στη συγκυρία της κρίσης.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

ΣΥΡΙΖΑ: Περιχαράκωση ή άνοιγμα

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΗ
Πηγή: εδώ
Σε βαθύτατη κρίση, με αβέβαιη την έκβασή της, μπήκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την οριστικοποίηση της ρήξης με τα δύο ψηφοδέλτια στην Περιφέρεια Αττικής που είναι πιθανό να τροφοδοτήσει χωριστικές κινήσεις και σε άλλες περιοχές της χώρας. Το αδιέξοδο που κατεγράφη την περασμένη Πέμπτη στις συνεδριάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είχε προαναγγελθεί εδώ και μήνες όταν είχαν διαφανεί ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκρότηση του “Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής” και τη διαφαινόμενη από τότε πρόθεση του Αλ. Αλαβάνου να ηγηθεί ψηφοδελτίου στην Περιφέρεια Αττικής, ανεξάρτητα από την όποια απόφαση του συμμαχικού σχήματος. Ο τέως πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ προσέδιδε στη μάχη της Αττικής κεντρικό χαρακτήρα για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό του ακόμη και την πρωτοβουλία ίδρυσης "νέου πολιτικού υποκειμένου".
Σε συνέντευξή του την περασμένη Τρίτη στη ΝΕΤ ο Αλ. Αλαβάνος είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ολόκληρος να προχωρήσει, αν δεν γίνει όμως αυτό δεν μπορεί όλες οι δυνάμεις να υποτάσσονται για να κρατήσουμε τον ίδιο πολιτικό χάρτη (...) αν δεν μπορέσει η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί θα υπάρξουν πρωτοβουλίες από άλλους χώρους". Επίσης υπενθύμισε ότι "σε εποχές κρίσης έχουμε συνήθως διαιρέσεις" φέρνοντας το παράδειγμα του Α. Παπανδρέου και της διάσπασης της Ένωσης Κέντρου και της δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ.
Πίσω από την "αντικειμενική" ιστορική καταγραφή μπορεί να διακρίνει κανείς την αναζήτηση παραδείγματος, παρότι στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η ιδρυτική του συνθήκη αφορά την ανάγκη ενότητας της αριστεράς. Η υποψηφιότητα του Αλ. Αλαβάνου και η συγκρότηση του "Μετώπου" εντάσσονται από τους ίδιους σε σχέδιο “υπέρβασης” του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και της αριστεράς, εξ ου και οι αναφορές τους για “νέο ΕΑΜ”. Ήταν λοιπόν επόμενο η υποψηφιότητα Αλαβάνου να γίνει αποδεκτή μόνο από όσες συνιστώσες έχουν δεχθεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του συμμετέχοντας στο "Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής" (ΚΟΕ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ, ΑΠΟ).

"Νέο συμβόλαιο στον ΣΥΡΙΖΑ"
Η κρίση που είχε ξεσπάσει μετά τις ευρωεκλογές και την παραίτηση Αλαβάνου, παρά την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, σοβούσε επί έναν χρόνο. Τροφοδοτούσε μάλιστα φυγόκεντρες τάσεις και μέσα στον ΣΥΝ, όπως φάνηκε με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Στο συνέδριο του ΣΥΝ, με μεγάλη πλειοψηφία, συνομολογήθηκε η ανάγκη να υπάρξει ένα "νέο πολιτικό συμβόλαιο" και να αλλάξει σελίδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Βασική επιδίωξη ήταν το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στις σοσιαλιστικές δυνάμεις που διαφωνούν με το Μνημόνιο και στη ριζοσπαστική οικολογία, καθώς και η δημοκρατική λειτουργία του συμμαχικού σχήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ, αλλά χωρίς να διαιωνίζονται οι αιτίες της κρίσης.
Με την επιλογή για το άνοιγμα στις αντιμνημονιακές σοσιαλιστικές δυνάμεις δεν συναίνεσαν πολλές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν ότι στην παρούσα φάση δεν υπάρχουν δυνατότητες συνάντησης στη βάση και ότι οι προτεινόμενες υποψηφιότητες είναι αποτέλεσμα διαδικασιών κορυφής. Εκφράζεται μάλιστα ο φόβος ότι σε αυτήν την εκλογική συνεργασία μπορεί να χαθεί η φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Ακόμη και αν παραδεχτεί κανείς ότι υπήρξαν ατυχείς χειρισμοί, η κατεύθυνση διεμβολισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας του ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη τακτική που ανταποκρίνεται στη συγκυρία του Μνημονίου και στην ανάγκη η αριστερά να διευρύνει την επιρροή των αξιών και του προγράμματός της. Μια τέτοια επιθετική πρωτοβουλία αναμφισβήτητα μπορεί να εξυπηρετηθεί με την αξιοποίηση των στελεχών της αριστεράς. Η πολιτική εμπειρία έχει δείξει ότι δεν αρκεί. Η μετακίνηση ψηφοφόρων από τα μεγάλα κόμματα είναι μια σύνθετη διαδικασία, κατά την οποία η ηγεμονία της αριστεράς δεν αφορά μόνο τη βάση, αλλά πρέπει να επηρεάζει και τις πολιτικές εκπροσωπήσεις από τους άλλους χώρους. Η περίπτωση του γερμανικού αριστερού κόμματος Die Linke είναι χαρακτηριστική, μέσα, βέβαια, στη διαφορετικότητα των συνθηκών.
Το άνοιγμα στον αδιαμόρφωτο σοσιαλιστικό χώρο της διαφωνίας δεν αφορά μόνο στις εκλογές του Νοεμβρίου. Δεν είναι μια ζαριά. Αφορά ολόκληρη την πολιτική περίοδο που προσδιορίζεται από την επιχειρούμενη "μεταπολίτευση ΔΝΤ". Άλλωστε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας αμφίπλευρα ανοίγματα με τον Τατούλη και τη Δημοκρατική Αριστερά, επιχειρεί να συγκροτήσει τον κεντρώο χώρο στη βάση της εξουσίας του Μνημονίου.
Στον αντίποδα της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ για την κεντροαριστερά, η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά ανοίγει την ατζέντα της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, επιδιώκοντας τη συνάντηση με το “αντιμνημονιακό” ΠΑΣΟΚ. Χωρίς τον μανιχαϊσμό της “καλής βάσης” και της “κακής κορυφής”. Χωρίς την εξώθηση της αριστεράς στην ασφάλεια των βεβαιοτήτων, στη “γωνία”. Γι' αυτό η τακτική αυτή συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση εκπροσώπων του συστήματος του Μνημονίου, που βολεύονται με την πολιτική της κομματικής περιχαράκωσης του ΚΚΕ.
Η εξ αριστερών ανατροπή του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει υιοθετώντας τα χειρότερα υλικά της μεταπολίτευσης που έδυσε, τον λαϊκισμό, τον αρχηγισμό, τις συνωμοσιολογική αντίληψη για τις κοινωνικές εξελίξεις και τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό.

Το καμπανάκι των δημοσκοπήσεων
Στις δημοσκοπήσεις της τελευταίας εβδομάδας καταγράφεται μεγάλη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, κατάρρευση της Ν.Δ. και δυνατότητες ισχυρής εκλογικής καταγραφής της αριστερής αμφισβήτησης στο Μνημόνιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά την απογοητευτική εικόνα του, να παραμένει ελπίδα για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Επίσης το ποσοστό των πολιτών που προσανατολίζεται στην αποχή φθάνει σήμερα το 33% έως 35%, με τον 1 στους 3 από αυτούς τους πολίτες να προσδίδει άμεσα πολιτικό μήνυμα στην αποχή του. Υποψηφιότητες, όπως αυτή του Αλ. Μητρόπουλου, συγκεντρώνουν απρόσμενα μεγάλα ποσοστά αποδοχής, καθώς ανταποκρίνονται σε υπόγειες λαϊκές κινητικότητες στη βάση και των δύο μεγάλων κομμάτων. Η πολιτική συμπεριφορά των νέων θα αποδειχθεί ένας επιπλέον καθοριστικός παράγων για τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού.Οι δύο μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις εκλογές συνιστούν πυκνό πολιτικό χρόνο. Η επιδείνωση της οικονομικής κρίσης θα συμπαρασύρει ακόμα περισσότερο στη δίνη της αναξιοπιστίας την κυβέρνηση, χωρίς να φαίνονται σημάδια εντυπωσιακής ανάκαμψης της Ν.Δ. Ίσως τώρα, και όχι με τη δημοσκοπική έκρηξη του 2008, θα ήταν η ευκαιρία για δυναμική παρέμβαση της ριζοσπαστικής - ανανεωτικής αριστεράς, σφήνα στο καταρρέων πολιτικό σύστημα. Άνοιγμα, δηλαδή πρόσθεση δυνάμεων, και όχι διάσπαση χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα θα είναι διαφορετικά μετά τις εκλογές
Είναι δύσκολο να ελπίζει κανείς σε φερέγγυα ενωτική εκλογική κάθοδο όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αντίπαλα πολιτικά σχέδια και προσωπικές επιλογές δεν ξεπερνιούνται βολονταριστικά. Τουλάχιστον ας έχουμε κατά νου αυτό που σοφά διαμήνυσε μέσω της "Αυγής" ο Μ. Γλέζος, ότι "οι εκλογές θα περάσουν. Τα προβλήματα του λαού θα υπάρχουν και εμείς ενωμένοι πρέπει να τον βοηθήσουμε". Αναμφίβολα τα αποτελέσματα των εκλογών θα αποτελέσουν καθοριστικό παράγοντα επιβράβευσης ή απόρριψης πολιτικών σχεδίων. Και το πιθανότερο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές να μην είναι ο ίδιος με τον σημερινό.

Βίοι παράλληλοι

Του Γιώργου Κυρίτση

Το νέο κόμμα του Αλ. Αλαβάνου όπως και αυτό του Φ. Κουβέλη είναι εγχειρήματα που εγγράφονται στις τεκτονικές μετακινήσεις που επιφέρει το Μνημόνιο. Είναι αναζητήσεις και προεγγραφές στο νέο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό και φιλοδοξούν να εκφράσουν δύο διακριτές κατευθύνσεις στον χώρο της αριστεράς. Ο λόγος και ο τρόπος που πολιτεύεται η Δ.Α. θεωρεί το Μνημόνιο ως δεδομένο, εντός του οποίου μπορούν να επιδιωχθούν μικροδιορθώσεις, και ποντάρει σε έναν πιθανό παράπλευρο εκσυγχρονισμό πτυχών της δημόσιας διοίκησης. Το Μέτωπο θεωρεί ότι η χώρα είναι υπό ξένη κατοχή και απαιτείται εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Η κυβέρνηση, είπε ο σ. Αλαβάνος προχθές, στην αρχή της ομιλίας του, “παρέδωσε την εξουσία στους ξένους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Δυστυχώς και οι δύο αναγνώσεις αφήνουν εν πολλοίς στο απυρόβλητο την κυβέρνηση και τα αφεντικά. Και οι δύο πολιτικές πρωτοβουλίες αποστερούν επίσης το κίνημα από την πιο ισχυρή πολιτική του βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ουσιαστική αντιπολίτευση στη Ν.Δ. με επικεφαλής τον ίδιο, και μετά την οικειοθελή αποχώρησή του, με τον Τσίπρα. Ο αυριανός τριχοτομημένος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη δύναμη να παίξει τον ίδιο ρόλο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ;
Στα επί μέρους, οι προτάσεις Αλαβάνου σχετικά με τη στάση που πρέπει να τηρήσουμε έναντι του διεθνούς παράγοντος και για τα δημόσια οικονομικά, ταυτίζονται με τις επεξεργασίες του ΣΥΝ: “Αναδιαπραγμάτευση του διεθνούς χρέους με διαγραφή σημαντικού μέρους του, διαπραγμάτευση στην Ε.Ε. για τους ελάχιστους ανεκτούς όρους παραμονής στο ευρώ” λέει ο σ. Αλαβάνος. Η ανάλυση του ΣΥΝ λέει ότι στην άκρη αυτού του τούνελ βρίσκεται μια αναδιαπραγμάτευση του χρέους με «κούρεμα» και πως στην ουσία επαναδιαπραγματευόμαστε τη συμμετοχή μας στο ευρώ. Ο ΣΥΝ όμως προσθέτει ότι το παιχνίδι θα κριθεί ανάλογα με το ποιο μπλοκ δυνάμεων κάνει τη διαπραγμάτευση και με ποιους στόχους. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα με την θέαση του σ. Α.Α. Δείχνοντας τον εχθρό μακριά, στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη, την Ουάσιγκτον, βγάζει από το κάδρο την κυβέρνηση Παπανδρέου και της επιτρέπει να εμφανίζεται ως δευτερεύων παράγοντας του δράματος. Βγάζει επίσης η αφήγηση του Α.Α. από το κάδρο το ελληνικό κεφάλαιο που βλέπει να γίνονται πραγματικότητα τα πιο τρελά του όνειρα στις εργασιακές σχέσεις. Αυτή η οπτική, όμως, μπορεί να καταλήξει να εξυπηρετεί τον Παπανδρέου να κάνει αυτό που έκανε ο Καραμανλής το 2007 με τις πλάτες του Μπαρόζο: Βγήκαμε για έξι μήνες από την επιτήρηση, έκανε εκλογές, τις κέρδισε και ξαναμπήκαμε. Μπορεί και ο Παπανδρέου αφού στραγγίξει τη χώρα να διώξει “τους ξένους” και να αποκαθαρθεί. Και να ξεμείνουμε με τον ΓΑΠ “ελευθερωτή”, τα αφεντικά ευτυχισμένα και στο απυρόβλητο και τον εθνικό πλούτο και τις δημόσιες υποδομές σε χέρια ιδιωτών.
Στα γραφεία της (απελευθερωμένης) περιφέρειας Αττικής δεν θα επιτρέπεται η είσοδος στους αξιωματούχους της τρόικας παιανίζει ο σ. Αλαβάνος. Ξυπνά μνήμες εθνικής αντίστασης. Παραπέμπει σε φυλάκια του εφεδρικού ΕΛΑΣ στου Γκύζη. Προειδοποιεί τους τροϊκανούς (δεν λέει τίποτα για τους ντόπιους συνεργάτες τους και τους μαυραγορίτες) ότι δεν θα μπορούν να μπουν στις εργατικές συνοικίες. Μας προετοιμάζει όμως έτσι για το φαντασιακό ριπλέι του 1949 και όχι για τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες του 2010. Είναι λόγος εθνικοαπελευθερωτικός εν ου παικτοίς και ανάδελφος. Στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των συνδικάτων στις 29 Σεπτεμβρίου με προμετωπίδα την αλληλεγγύη στους Ελληνες εργαζόμενους εμείς θα λέμε “έξω οι ξένοι”; Το 1974 το σύνθημα αυτό παρέπεμπε στο ΠΑΣΟΚ. Το 2010 η μόνη αναγνωση αυτής της θέσης με όρους ευρωπαϊκούς είναι η εθνική αναδίπλωση, στοίχημα στο οποίο ποντάρουν ευκαιριακά ακόμα και ο Καρατζαφέρης και ένα σημαντικό κομμάτι της αστικής τάξης που γλυκοβλέπει την επιστροφή στη δραχμή. Θολό μήνυμα που μπορεί να στείλει τον κόσμο στον αντίποδα αυτού που θέλουμε.
Πηγή ΑΥΓΗ

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

"...Ορισμένοι ανασύρουν από τη Μεταπολίτευση τη χειρότερη κληρονομιά. Τον λαϊκισμό, τον αρχηγισμό, τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό."

Ενότητα, αλλά με ανοιχτά χαρτιά
Όλα τα κόμματα εμφανίζονται ανέτοιμα για τη μάχη των εκλογών του Νοεμβρίου. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους, που το σύνολό τους όμως ιχνογραφεί την κρίση του πολιτικού συστήματος.

Στις εκλογές στις περιφέρειες και στους μεγάλους δήμους θα κριθούν οι πρώτες πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία αστερισμού κομμάτων με συγκολλητική ύλη τον μονόδρομο του Μνημονίου. Θα κριθεί και η ικανότητα της Νέας Δημοκρατίας να δημιουργήσει κλίμα ανάκαμψης, στηριγμένη μάλιστα σε ψευδεπίγραφη αντιμνημονιακή πολιτική. Ο Καρατζαφέρης παλινωδεί και καιροσκοπεί. Τα δύο μεγάλα κόμματα εμφανίζουν νέο ιστορικο χαμηλό σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ενώ η αδιευκρίνιστη ψήφος συνεχώς αυξάνεται.

Τους δυο μήνες μέχρι τις εκλογές θα επιδεινωθεί η οικονομική κατάσταση. Μπορεί να μην δημιουργηθούν νέες κινηματικές εξάρσεις, αλλά στις κάλπες θα διοχετευτεί σίγουρα η κοινωνική δυσαρέσκεια και ανασφάλεια. Με τέτοια ευνοϊκά αντικειμενικά δεδομένα, η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, η κατάσταση της αριστεράς, θα αποδειχθεί καθοριστική.

Παρά τα προβλήματά του, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως πιθανή επιλογή για σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος. Έχουν σημασία το πρόγραμμα και τα πρόσωπα που θα επιλεγούν. Δεν συμμεριζόμαστε ενοράσεις σύμφωνα με τις οποίες οι διασπάσεις είναι αναγκαίες και προωθητικές. Είναι περίεργο μάλιστα ότι όσοι παίζουν με αυτήν την ιδέα θέλγονται από την επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου να διασπάσει τον χώρο του Κέντρου το 1974. Ανιστόρητη σύγκριση, έξω από την παράδοση της αριστεράς.

Ορισμένοι ανασύρουν από τη Μεταπολίτευση τη χειρότερη κληρονομιά. Τον λαϊκισμό, τον αρχηγισμό, τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό.Με τέτοιο πολιτικό σχέδιο η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά αποδομείται. Ένα τέτοιο σχέδιο υπονομεύει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μιλήσουμε λοιπόν με ανοιχτά χαρτιά, μήπως και συνεννοηθούμε. Διότι, αν χωρίσουμε στις περιφερειακές εκλογές, δεν θα γίνει από παρεξήγηση. Η ενότητα παραμένει αυταξία ενόσω δεν ρευστοποιείται από ηγεμονιστικά παιχνίδια. Ενότητα που διευκολύνει το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της αριστερής δυσφορίας στο ΠΑΣΟΚ, στη ριζοσπαστική οικολογία και τη νεολαία. Και δεν σπρώχνει το συμμαχικό σχήμα στην "ασφάλεια" των βεβαιοτήτων, στη γωνιά του νεοαριστερισμού και του νεοδογματισμού

Από την ΑΥΓΗ

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Η σοφία της Σοφίας

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

"Έχω την άποψη ότι τα πράγματα πρέπει να πάνε ανάποδα. Εννοώ ότι αυτό που έχουν ανάγκη σήμερα η κοινωνία και η ευρύτερη αριστερά δεν είναι άλλη μια συνεργασία εκλογικού χαρακτήρα. Έχουν άλλωστε πονέσει τέτοιες συνεργασίες από εκλογική αναγκαιότητα, σε κλειστά γραφεία που μετά χάθηκαν, παίρνοντας μαζί τους ελπίδες και προσδοκίες. Αυτό που πιστεύω ότι έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός, αλλά και ο αριστερός κόσμος, είναι η κοινή δράση, η ανάπτυξη ενός κινήματος που θα δημιουργήσει στέρεες προϋποθέσεις εκλογικών συμμαχιών".

Έτσι απαντάει η Σοφία Σακοράφα στην ερώτηση της Β. Σιούτη ("Ελευθεροτυπία") αν σκέφτεται να τεθεί επικεφαλής κάποιου σχήματος συνεργασίας στις επικείμενες εκλογές. Και χωρίς να το θέλει παραδίδει μαθήματα σοβαρότητας και μετώπων, έστω και εκλογικών, σε κείνους που υποτίθεται ότι είναι, ή έπρεπε να είναι, καθηγητές του είδους. Γιατί μεγάλη συζήτηση άνοιξε τελευταία, μεγάλη συζήτηση έγινε και μεγάλες προσδοκίες καλλιεργήθηκαν (πώς; πόθεν; γιατί;) στην αριστερά για την πιθανότητα, ακόμα και τη βεβαιότητα μιας εκλογικής σύμπραξης που θα είχε στο όνομα της Σοφίας αποκτήσει επιτέλους και τη σοσιαλιστική της συνιστώσα.

Ε, η Σακοράφα λέει το αυτονόητο. Πρώτα το κίνημα, οι ενωτικές διεργασίες από κάτω, η κοινή δράση. Και ύστερα η εκλογική συμμαχία, η ταμπέλα και η φωτογραφία εκείνου, ή εκείνης, ή εκείνων, που εκφράζουν αυτό το κίνημα στις κορυφές. Προσυπογράφει δηλαδή, αν και κατά δήλωσή της σοσιαλίστρια, την παλιά κομμουνιστική αρχή ότι η ενότητα από πάνω έρχεται να επισφραγίσει -και να υποβοηθήσει βέβαια με τη σειρά της- την ενότητα από κάτω. Και χωρίς την κοινή δράση για κοινούς στόχους όλες οι φιλόδοξες κινήσεις κορυφής είναι τελικώς οικοδομές χωρίς θεμέλια. Φυσάει κάποια στιγμή ανάποδα και παρʼ τες κάτω.

Ηθικόν και πολιτικόν δίδαγμα: Καλό είναι να φωνάζεις ωπ τη στιγμή που πηδάς το χαντάκι και όχι να διαφημίζεις, έστω και με πίτσι-πίτσι και διαρροές, το άλμα από πριν. Ακόμα καλύτερο να χτίζεις με υπομονή και δουλειά γέφυρες και να αποφεύγεις τα άλματα, γιατί μπορεί να φας τα μούτρα σου. Και κάλλιστο να μην αυταπατάσαι ότι μπορεί μια Σακοράφα να μπαλώσει μπαμ και κάτω τα σκισμένα του κινήματος. Διότι, όπως αποδεικνύεται εν προκειμένω, εκτός από τη σοφία της αριστεράς, υπάρχει και η σοφία της Σοφίας...
Πηγή ΑΥΓΗ

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Πρόταση για τη δημιουργία μιας “προοδευτικής δημοκρατικής συμπαράταξης”,

Πρόταση για τη δημιουργία μιας “προοδευτικής δημοκρατικής συμπαράταξης”, στην οποία περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, καθώς και τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που αποδεσμεύονται από την κυβερνητική πολιτική, καταθέτει μέσω της "Αυγής" της Κυριακής ο ανεξάρτητος βουλευτής Βασίλης Οικονόμου. Εισηγείται, μάλιστα, η προσπάθεια αυτή να μην αρκεστεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά να πάρει ευρύτερα χαρακτηριστικά και να κατέβει ως ενιαίο σχήμα στις εθνικές εκλογές. Ο Β. Οικονόμου θεωρεί τις αυτοδιοικητικές εκλογές και ιδιαίτερα τη μάχη για την Περιφέρεια Αττικής μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εκφραστεί αυτή η συμπαράταξη, αποκαλύπτοντας ότι υπάρχουν προχωρημένες συζητήσεις, χωρίς, όμως, να αναφέρεται στο πρόσωπο που θα μπορούσε να εκφράσει όλον αυτό τον χώρο.

Ο διαγραφείς βουλευτής -λόγω μη ψήφισης του Μνημονίου- εξαπολύει σφοδρότατη επίθεση στον Γιώργο Παπανδρέου, λέγοντας ότι “θα μείνει στην ιστορία ως ένας πολιτικός που ταύτισε το όνομά του με την κατάλυση κοινωνικών λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεκαετιών”.
H συνέχεια εδώ

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Ευρωαρνητικές εμμονές και διαστρεβλώσεις

Του Γεράσιμου Γεωργάτου



Φωτογραφία του Αλεξάντερ Ροτσένκο 1922


Ο δε αριστερός ευρωπαϊσμός της Δημοκρατικής Αριστεράς ταυτίζεται δυστυχώς από τους αρθογράφους άκριτα, αβασάνιστα και σκόπιμα με το σύνολο των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εδώ και δύο δεκαετίες εφαρμόζουν με ευρωδογματική προσήλωση τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανά την Ευρώπη και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας, με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία και τη δημοκρατία.
Δεν πρόλαβε να εμφανιστεί το νέο κόμμα "Δημοκρατική Αριστερά" και ήδη εγκαλείται από άλλες πλευρές του χώρου και από διακεκριμένους αρθρογράφους για στείρο ευρωδογματισμό, για «άνευ όρων δογματική παράδοση στο ευρωσύστημα» και σχετικοποίηση της στάσης του έναντι των όρων του περίφημου Μνημονίου (Κ. Βεργόπουλος, Ελευθεροτυπία, 2/7/2010, Ν. Φίλης, Αυγή, 4.7.2010).
Ως προς το Μνημόνιο, η Δ.Α. έχει τοποθετηθεί και διά στόματος Φώτη Κουβέλη με απόλυτη σαφήνεια απορρίπτοντάς το και επειδή ως υπεύθυνη πολιτική δύναμη δεν αρέσκεται στις επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου, απαιτεί την αναθεώρηση των μέτρων και τη δικαιότερη κατανομή των βαρών αναγνωρίζοντας το προφανές, ότι δηλαδή το έλλειμμα και το χρέος αποτελούν υπαρκτά μεγέθη και πραγματικά προβλήματα που δεν επιλύονται με περί μη πληρωμής συνθήματα.
Ο δε αριστερός ευρωπαϊσμός της Δημοκρατικής Αριστεράς ταυτίζεται δυστυχώς από τους αρθογράφους άκριτα, αβασάνιστα και σκόπιμα με το σύνολο των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εδώ και δύο δεκαετίες εφαρμόζουν με ευρωδογματική προσήλωση τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ανά την Ευρώπη και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας, με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Μόνο που αυτό δεν αφορά κατά κανένα τρόπο τη Δημοκρατική Αριστερά στην οποία εύκολα και ανέξοδα αποδίδονται απόψεις που δεν της ανήκουν για να ασκείται κριτική σε ένα κατασκευασμένο είδωλο που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα και την ουσία των θέσεών της.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Από την "ανανεωτική" στη "δημοκρατική" αριστερά

Πηγή:ΑΥΓΗ
Νίκου Φίλη
Οι σύντροφοι που αποχώρησαν από τον Συνασπισμό έσπευσαν να συγκροτήσουν κόμμα, τη Δημοκρατική Αριστερά. Είναι νωρίς να προδιαγράψει κανείς την πορεία του. Ακόμη και οι ίδιοι συζητούν τα βήματά τους μέσα στο ρευστό πολιτικό τοπίο.
Η Ανανεωτική Πτέρυγα αποχώρησε από τον ΣΥΝ κατηγορώντας τον ότι "εγκαταλείπει την ανανεωτική αριστερά", απέφυγε όμως να συμπεριλάβει στον τίτλο της τον επίζηλο προσδιορισμό "ανανεωτική", επιλέγοντας ευρύτερο προσδιορισμό. Το "ανανεωτική" παραπέμπει στην ιστορία του ανανεωτικού αριστερού ρεύματος στη χώρα μας. Το "δημοκρατική" παραπέμπει στον χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αν εξαιρέσει κανείς την ιδιότυπη ιστορία της ΕΔΑ, τότε που η ελληνική αριστερά έδινε μάχη υπεράσπισης του δημοκρατικού δικαιώματος να υπάρξει - εξ ου και "δημοκρατική".
Βυζαντινισμοί; Ή μήπως συνειδητοποίηση της πραγματικότητας ότι δεν υπάρχει χώρος για άλλο ένα κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς και ότι η "ανάμνηση" δεν συγκροτεί πρόταση για το μέλλον της αριστεράς και της κοινωνίας; Το κυριότερο, ωριμάζουν και μεταξύ των αποχωρησάντων συντρόφων, αργά - αργά, σκέψεις και εισηγήσεις που τους οδηγούν σε "νέα πεδία". Άλλωστε κάθε διάσπαση, ακόμη κι αν γίνεται με διακύβευμα τη διεκδίκηση μιας ιστορικότητας, οδηγεί σε μεταλλάξεις, συχνά όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Η διεκδίκηση της ιδεολογικής "καθαρότητας" εν ονόματι της "ανανέωσης", όπως και η διεκδίκηση κάθε άλλης "καθαρότητας" σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής κρίσης, απομονώνει το αποσπώμενο εγχείρημα από τις αγωνίες των εργαζομένων και γενικότερα των πολιτών, οι οποίοι αναζητούν μια αριστερά δυνατή, ικανή να οργανώσει δημοκρατικά την οργή και να παρουσιάσει εναλλακτική λύση στην κρίση.

Σκέτος "ευρωπαϊσμός"
Στην ιδρυτική διακήρυξη και τις δηλώσεις των στελεχών του κόμματος "Δημοκρατική Αριστερά" προβάλλεται ως κεντρική πολιτική αρχή ο "αριστερός ευρωπαϊσμός", σε μια συγκυρία που η επέλαση της νεοφιλελεύθερης ευρω-πειθαρχίας προκαλεί σκεπτικισμό σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Υποβαθμίζεται, μάλιστα, η κριτική στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πορεία της Ε.Ε., δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο πρόγραμμα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, δεν αναζητούνται συμμαχίες στα κινήματα και στη ριζοσπαστική αριστερά. "Αριστερός ευρωπαϊσμός", όπως το έχουμε συνομολογήσει στον ΣΥΝ, σημαίνει απόρριψη του ευρωσυντάγματος, της Συνθήκης της Λισσαβώνας και των άλλων ευρωπαϊκών συμφωνιών. Τα στελέχη που συγκροτούν το νέο κόμμα (με εξαίρεση τον Φ. Κουβέλη) υπερασπίστηκαν τις συμφωνίες ως ταμπού, έφτασαν στο σημείο να τις υπερψηφίσουν στη Βουλή, διαφοροποιούμενα από τη θέση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκδοχή του ευρωπαϊσμού που υποστηρίζει η Δ.Α. παραπέμπει στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Διολίσθηση για το Μνημόνιο;
Η Διακήρυξη αποφεύγει να τοποθετηθεί στο κυβερνητικό πρόβλημα, θέμα στρατηγικής σημασίας για την ιστορική συγκρότηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Η ανάλυση, όμως, της κρίσης προδιαθέτει για "ωριμότερες σκέψεις". Η ανάδειξη των πελατειακών σχέσεων και του λαϊκισμού ως δομικών στοιχείων της σημερινής κατάστασης, καθώς και η προβολή του άκριτου ευρωπαϊσμού, επαναφέρουν στο προσκήνιο την ξεχασμένη στρατηγική του "προοδευτικού εκσυγχρονισμού", που αποτέλεσε την προγραμματική συγκολλητική ουσία της κεντροαριστεράς.
Παρ' ότι το νέο κόμμα, έστω στα ψιλά, απορρίπτει το Μνημόνιο, επέλεξε να προτείνει την τακτική της ήπιας αντιπολίτευσης - ζητεί την αναθεώρηση και όχι την κατάργηση του Μνημονίου. Δηλαδή; Να υιοθετήσουμε τα καλά (ποια, άραγε;) και να απορρίψουμε τα κακά; Δεν έχει συνοχή και κατεύθυνση το Μνημόνιο; Δεν συνιστά παρέμβαση του αμερικανικού παράγοντα μέσω του ΔΝΤ στον ευρωπαϊκό χώρο; Πώς το ξεχνούν αυτό οι σύντροφοι τού, κατά τα άλλα, "αριστερού ευρωπαϊσμού"; Πόσο απέχει η τακτική της αναθεώρησης από τη διολίσθηση στην κριτική στήριξη, άποψη που έχουν διατυπώσει στο πρόσφατο παρελθόν στελέχη του νέου κόμματος;

Σενάρια "εθνικής σωτηρίας"
Το Μνημόνιο αποτελεί τη λυδία λίθο για τη συγκρότηση του νέου πολιτικού συστήματος που επιχειρεί το ΔΝΤ. Σε άλλες χώρες, όπως η Τουρκία και η Ουγγαρία, διαλύθηκαν κόμματα ή εξαφανίστηκε το πολιτικό προσωπικό. Στην Ελλάδα φαίνεται να υιοθετούνται σκέψεις για "λεπτή χειρουργική επέμβαση" προκειμένου να ανσυγκροτηθεί το δικομματικό σύστημα με ραχοκοκκαλιά τις δυνάμεις που υποστηρίζουν ή ανέχονται το Μνημόνιο. Άλλωστε από τον Δεκέμβριο ο κ. Μητσοτάκης έχει εγκαίρως υποδείξει την ανάγκη "κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας" με τη συμμετοχή τεχνοκρατών αλλά και πολιτικών παραγόντων από ευρύ φάσμα υπαρχόντων ή υπό σχηματισμό κομμάτων υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου. Κι αυτό να γίνει από την υπάρχουσα Βουλή.
Την Τετάρτη στη Βουλή ο Αλ. Τσίπρας εκτίμησε ότι η τρόικα δεν θα επιτρέψει να γίνουν εκλογές έως το 2013, μέχρι δηλαδή να κάνει τη βρόμικη δουλειά η κυβέρνηση. Και συνέχισε: "Γι' αυτό δεξιά κι αριστερά έχουν αρχίσει να ανθίζουν διάφορα σενάρια εθνικής σωτηρίας, έρχονται και παρέρχονται αναζητώντας πρόθυμους δεξιόθεν και αριστερόθεν". Καταλήγοντας ότι "δεν μπορούν αυτά τα σενάρια να προχωρήσουν, διότι δεν μπορεί κανείς να πάει μακριά με την κοινωνία απέναντι".

Λ. Κύρκος: Είμαστε έτοιμοι...
Στα σκληρά διλήμματα που καλείται να απαντήσει το νέο κόμμα έχει δώσει από καιρό και με σταθερότητα τη δική του απάντηση ο Λ. Κύρκος, ο οποίος χαιρέτισε και εντάχθηκε στο κόμμα. Χαρακτηριστική είναι η δήλωσή του, όπου αποφεύγει οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση και το Μνημόνιο, προσηλωμένος σε μονομέτωπη επίθεση στον "αριστερίστικο εξτρεμισμό και τη βία, τη φωνακλάδικη στήριξη των λαϊκών αγώνων".
Με συνείδηση της ιστορικής αποστολής του, ο Λ. Κύρκος προτρέπει: "Η Ελλάδα περνά βαριά κρίση. Έχουμε το μερτικό της ευθύνης μας. Όμως η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να είναι παρούσα. Πρέπει να εργαστεί σκληρά για να προσφέρει την ψύχραιμη ανάλυση και κατανόηση της νέας κατάστασης. Έτοιμη να προσφέρει την πείρα της, την έμπνευση και το πάθος της, την ενοποιητική της πνοή υπό την ηγεσία του Φώτη Κουβέλη".

Λείπουν η κρίσιμη μάζα και η έμπνευση
Το κόμμα της Δ.Α. συσπειρώνει πολλά μέλη του ΣΥΝ απ' αυτά που είχαν υποστηρίξει τις θέσεις της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο τελευταίο συνέδριο, αλλά και στελέχη τα οποία κατά την τελευταία δεκαετία είχαν γοητευθεί από την κεντροαριστερά και τώρα "επανέρχονται". Θα μπορούσε να τους ονομάσει κανείς "ανένταχτους της εξουσίας". Καθ' οδόν μπορεί να βρεθούν και άλλοι, από το ιδιόμορφο πολιτισμικό - ιδεολογικό ρεύμα των "νέων φιλελευθέρων" (κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Νικόλα Σεβαστάκη) της αυτοπροσδιοριζόμενης ως "πολιτισμικής - ευρωπαϊστικής αριστεράς". Συνήθως πενηντάρηδες και πάνω, μεσαίοι κοινωνικά, μορφωμένοι, ευπρεπείς, πολλοί με προϊστορία στην ποικιλόμορφη διαδρομή της μεταπολιτευτικής αριστεράς. Πολλοί απ' αυτούς καχύποπτοι για τις κοινωνικές κινητοποιήσεις, έτοιμοι να χαρακτηρίσουν λαϊκισμό κάθε τι το λαϊκό.
Το αποτύπωμα όμως του νέου κόμματος έχει, εξ αντικειμένου, το σημάδι της διάσπασης. Κάθε διάσπαση στο παρελθόν δημιουργούσε την ψευδαίσθηση "νέου ξεκινήματος". Στην εποχή παρατεταμένης κρίσης και κατακερματισμού της αριστεράς, η οποιαδήποτε διάσπαση, το γνωρίζουν όλοι πλέον, δεν εκλύει αισιοδοξία και έμπνευση, πολύ περισσότερο δεν στηρίζεται στην αυτοπεποίθηση και δεν προσβλέπει σε ένα σχέδιο μακράς πορείας και ριζώματος στην κοινωνία, αν μάλιστα στερείται και της αναγκαίας "κρίσιμης μάζας".

Όχι στον "πατριωτισμό της καταγωγής"
Οι εξελίξεις στον χώρο της ριζοσπαστικής - ανανεωτικής αριστεράς δεν θα κριθούν από έναν νέο "εμφύλιο". Αυτό θα συνιστούσε απογοητευτικό αναχρονισμό. Θα κριθούν από την έκβαση της κοινωνικής κινητικότητας, που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την πολιτική ρευστότητα και την ένταση της οικονομικής κρίσης. Από την ικανότητα του ΣΥΝ και των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν πολιτικές πρωτοβουλίες που θα διεμβολίζουν το πολιτικό σκηνικό, δίνοντας διέξοδο στην ασφυκτιώσα κοινωνία, αρχής γενομένης από τις περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου. Από την ικανότητα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, με συνείδηση κοινού σχεδίου και χωρίς να διαταράσσονται οι πολιτισμικές, οι ιδεολογικές και οι κοινωνικές αναφορές τους, να επανέλθουν στο προσκήνιο.
Η εποχή επιβάλλει ανασυνθέσεις στον χώρο της αριστεράς, στη βάση των προβλημάτων τού σήμερα και του μέλλοντος, και όχι καταφυγή στις "καταγωγές" των προηγούμενων δεκαετιών. Σχήματα, είτε ξεχωριστά κόμματα, είτε τάσεις μέσα σε κόμματα, είτε περιχαρακωμένες "πρωτοβουλίες διαλόγου", που στηρίζονται στην "καταγωγή" και επιβεβαιώνονται αυτάρεσκα μέσα από την αναζήτηση κωδίκων του παρελθόντος, δείχνουν, παρά τις ρητορείες, να μην αντιλαμβάνονται τα επίδικα της νέας εποχής και τα ζητούμενα της νέας αριστεράς του αιώνα μας. Αν ξεπεράσουμε τον "πατριωτισμό της καταγωγής", μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα σταματήσουν να χωρίζουν οι δρόμοι των αριστερών και ότι, στο βάθος, μπορεί να ξανασμίξουν.

Οι νέοι φιλελεύθεροι


Του ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ

Το πολυθρύλητο πια τέλος της μεταπολίτευσης, πριν πλησιάσει ως πραγματικότητα, έχει υπάρξει αντικείμενο πόθου από πολλές πλευρές.
Αυτοί τους οποίους αποκαλώ εδώ νέους φιλελεύθερους, είναι από τους πιο ένθερμους θιασώτες της μετάβασης σε αυτό που ζωγραφίζουν ως μια Ελλάδα «κανονική», cool, μεταδογματική, ευπρεπισμένη. Αναφέρομαι εδώ σ' έναν χώρο που τελευταία δείχνει να διευρύνει την επιρροή του κυρίως στο δημόσιο σχολιασμό του πολιτισμού και των κοινωνικών συμπεριφορών• σε μια ευαισθησία η οποία ελκύει ιδιαίτερα τους ανθρώπους του λογοτεχνικού σιναφιού και του πολιτισμικού πεδίου, συγγραφείς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους γνώμης. Από το Athens Review of books μέχρι το ΕΚΕΒΙ, από την «Καθημερινή» μέχρι το Protagon.gr, από τη φιλελεύθερη Αριστερά μέχρι το «φωτισμένο» συντηρητισμό διαμορφώνονται πλέον αξιοσημείωτες συγκλίσεις. Ο δρόμος χαράχτηκε ουσιαστικά ήδη από τη δεκαετία του '90 μέσα από το μετα-lifestyle έντυπο που μετεξελίχτηκε στη συνέχεια σε free press.
Προς διευκρίνιση: οι νέοι φιλελεύθεροι δεν είναι νεοφιλελεύθεροι. Ή δεν είναι κατά βάση νεοφιλελεύθεροι. Παρά το ότι αναγνωρίζουν την «ελεύθερη οικονομία» ως τον αξεπέραστο ορίζοντα της εποχής και μάλλον ως την οριστική μορφή του ανθρώπινου Λόγου, παρά το ότι γοητεύονται από τη συγκινητική φιγούρα του επιχειρηματία-δημιουργού καινοτομίας, η αιχμή των παρεμβάσεών τους είναι μια ορισμένη πολιτισμική κριτική. Κατά κάποιον τρόπο ανακαλύπτουν πράγματα που στη Γαλλία των αρχών του '80 αποτελούσαν το αντι-ολοκληρωτικό ρεύμα. Οι ιδέες και αξίες στις οποίες αναγνωρίζονται είναι ο υπεύθυνος ατομικισμός, η καταγγελία του μεγάλου κράτους, η αντίθεση στα άκρα και στους «εξτρεμισμούς». Συχνά υιοθετούν έναν σκεπτικιστικό φιλελευθερισμό για να λοιδορήσουν τον αιώνιο αρχαϊσμό της Αριστεράς ή τη μετριότητα του πολιτικού προσωπικού της Δεξιάς. Το κοινό πεδίο στο οποίο κινούνται είναι η υπεράσπιση του «ορθολογισμού» απέναντι στη νεοελληνική «παράνοια». Αλλοι επενδύουν στους κανόνες τής -δικής τους βεβαίως- κοινής λογικής και άλλοι στην επινόηση μιας νέας πολιτικής, περισσότερο συμπονετικής και χαρούμενης, μακριά από τις κακές ουτοπίες και τις αγωνιστικές ταυτότητες. Προς Θεού, «όχι άλλοι αγώνες» γράφει αηδιασμένος ένας από τους πρωτοπόρους του χώρου στο «Κυριακάτικο Βήμα».
Οι νέοι φιλελεύθεροι θέλουν να είναι το κόμμα της κίνησης, της ανοιχτόμυαλης διαθεσιμότητας, της πρόθυμης προσαρμογής στα θαυμαστά κελεύσματα της νέας εποχής. Παρ' όλα αυτά, επειδή πιστεύουν ότι βασικός αντίπαλος του εκπολιτισμού των ηθών είναι η σκληρή πολιτική, αναζητούν όλο και συχνότερα τη φιλική συνδρομή των δυνάμεων της τάξης, των άγρυπνων φυλάκων της δημοκρατίας μας. Ο αντι-αυταρχισμός τους είναι κυρίως πολιτισμικός.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ο συγκεκριμένος χώρος πιστεύει πως αντιπροσωπεύει μια αντικομφορμιστική προσέγγιση στην παρούσα κρίση. Αλλά η ουσία των όσων διακινούν είναι η πιο κοινότοπη αντίληψη περί συλλογικής ευθύνης για τα ελληνικά δεινά. Το κακό ανάγεται στην ηθική τού νεοέλληνα, στο ότι δεν έκανε τα «αυτονόητα» όταν έπρεπε και τώρα πληρώνει τη γαϊδουριά του. Η νεοελληνική μιζέρια, οι συναισθηματικές υπερβολές, ο λαϊκισμός των διαδηλώσεων, η κοινωνική βία, η ξύλινη γλώσσα: ιδού οι αιτίες της κρίσης. Χάσαμε το μέτρο, λένε. Ωραία. Και πώς συνέβη αυτό; Ποιοι ιδεολογικοί μηχανισμοί, ποιες εικόνες πλούτου και ευημερίας, ποια life style εγχειρίδια ευφορίας συνέβαλαν στις αυταπάτες; Δεν υπάρχουν όλα αυτά τα χρόνια ηγεμονικοί μηχανισμοί διαμόρφωσης των πεποιθήσεων ή μήπως όλα τούτα ήλθαν από τον ουρανό;
Αλλά για τους νέους φιλελεύθερους ουσιαστικά δεν υφίσταται κοινωνικό πρόβλημα. Ή αν υπάρχει, αφορά μόνο τους απολύτως φτωχούς, τους αποδεδειγμένα αποκλεισμένους, τις ευπαθείς ομάδες. Οπως θα έλεγε και ο Φλομπέρ, το κοινωνικό πρόβλημα (ανισότητες, εργασιακή βία, εργοδοτικός δεσποτισμός) είναι απώθηση ενός πολύ πιο σημαντικού προβλήματος, το οποίο είναι η άνοδος της βλακείας, ο θρίαμβος της ανοησίας.
Η σημερινή μετάφραση αυτής της υποθήκης είναι ανησυχητική. Εμφανίζεται με την ανακύκλωση των συνθημάτων του αντι-λαϊκιστικού -αλλά πάντοτε υπέρ πλουσίων και ισχυρών- εκσυγχρονισμού. Εκδηλώνεται στη μορφή μιας σωφρονιστικής ηθικολογίας, η οποία αθωώνει τις πολιτικοεπιχειρηματικές ελίτ για να κατακεραυνώσει απλώς κάποιες κραυγαλέες και ασυμμάζευτες περιπτώσεις. Ως προς τούτο υπάρχει μια συνέχεια: στην άποψη ότι το όλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι το κακό γούστο, το ύφος της εξουσίας, η άσχημη αισθητική, το κιτς. Πολύ παλιά ιδέα, που επανέρχεται για να διανθίσει το έξυπνο ύφος των νέων φιλελεύθερων.
Οι νέοι φιλελεύθεροι συχνά ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται κάποιες αξίες που απειλούνται: λ.χ. την αυτονομία της λογοτεχνίας, τον ελεύθερο πλουραλισμό της γνώμης, την ανεκτικότητα. Πράγματι, όλα αυτά πρέπει να αποτελούν θεμελιώδη σημεία αναφοράς για να έχει νόημα η κριτική αντιπαράθεση στην πολιτική, στην κουλτούρα, στα κοινωνικά θέματα. Εχω, ωστόσο, την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη ευαισθησία θα ήταν πιο πειστική -σε αυτούς τουλάχιστον που τη βρίσκουν νόστιμη- αν δεν εξαντλούνταν μόνο στο ανελέητο μαστίγωμα των «ακραίων», αλλά έθετε και το πρόβλημα των «μέσων» και των «μετριοπαθών». Αν δεν κάνω λάθος, οι συνταγές, η διακυβέρνηση, τα πρόσωπα, οι αποφάσεις, οι παρέες, τα δίκτυα της λαμογιάς που μας έφεραν ώς εδώ ανήκουν κυρίως σε αυτούς τους τελευταίους. Οσο και αν επιμένουν, δεν μας κυβέρνησε η άκρα Αριστερά αλλά το διαπαραταξιακό μπλοκ της νοικοκυροσύνης.
Οι νέοι φιλελεύθεροι θα ήταν μάλλον πιο ενδιαφέροντες στην πολιτισμική τους κριτική αν δεν διεκδικούσαν τη τωρινή τους λειτουργία: να είναι η εναλλακτική, προωθημένη, branche -θα έλεγαν οι Γάλλοι- εκδοχή του μεσαίου χώρου. Τους λείπει όμως κάτι για να γίνουν ενδιαφέροντες συντηρητικοί: η ποιότητα της απόγνωσης, η αίσθηση της πικρίας, η αυθεντική ηθική αγανάκτηση. Αλλά ούτε και αυτό είναι παράδοξο: η μελαγχολία ποτέ δεν ήταν το φόρτε του μεταμοντέρνου φιλελεύθερου Κέντρου.


Πηγή Ελευθεροτυπία

Η αριστερά ως δίκτυο


Κείμενο και φωτογραφία από το Ιστολόγιο

Επ' αφορμή της διάσπασης του ΣΥΝ μερικές σκέψεις για τους οργανωτικούς σχηματισμούς της αριστεράςΤα παρακάτω δεν είναι και δεν πρέπει να εκληφθούν σαν μια σχηματισμένη άποψη που παρουσιάζεται συγκροτημένη και ολοκληρωμένη. Είναι στην ουσία αποσπάσματα από συζητήσεις των τελευταίων μηνών, που θεωρώ πως είναι ίσως χρήσιμο να εκτεθούν δημόσια. Αν είναι ασαφείς είναι επειδή είναι αποτυπώσεις μιας αναζήτησης εν εξελίξει. Ας θεωρηθούν σαν μια σειρά ερωτημάτων και όχι θέσεων, και μια απόπειρα εισαγωγής κάποιων προβληματισμών που βρίσκονται τελείως έξω από την πραγματική σημερινή συζήτηση περί οργάνωσης και πολιτικής εκπροσώπησης, πολύ πέρα από τις περιπέτειες του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και του κόμματος παραγόντων... και τελικά πιστεύω πως είναι ευρύτερα από τα εσωτερικά της Ελληνικής αριστεράς. Πιθανολογώ πως μια παρόμοια συζήτηση, σε κάποια σημεία της αφορά όλους τους πολιτικούς χώρους, όλο το μοντέλο τελικά της πολιτικής εκπροσώπησης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Στο βαθμό τουλάχιστον που και η δημοκρατία δεν κριθεί υπερβολικά αντιανταγωνιστική και δεν απαγορευτεί από το ΔΝΤ...

1. Η εποχή της αριστεράς που επικυριαρχείται από ένα ή περισσότερα κόμματα, τα οποία μονοπωλούν την διατύπωση της ταυτότητάς της και την πολιτική εκπροσώπηση του χώρου της, πρέπει να τελειώσει. Είναι βαθιά αναντίστοιχη με την κουλτούρα και την διάθεση του κόσμου που την στηρίζει, ο οποίος είναι εξαιρετικά πολύμορφος και έχει πολλαπλές και ποικίλες σχέσεις με την κομματική αντιπροσώπευση και ένταξη, την πολιτική παρέμβαση, και με την κοινωνία στην οποία καλείται να ζήσει και να δράσει. Θα έλεγα είναι και βαθιά αναντίστοιχη με την εξελισσόμενη πολυμορφία του πολιτικού υποκειμένου που οφείλει να εκπροσωπεί: τις δυνάμεις τις εργασίας, την υπαρκτή εργατική τάξη.

Η εποχή της κομματικής μονοκρατορίας επί της οργάνωσης του πολιτικού οφείλει λοιπόν να τελειώσει: τα κόμματα της αριστεράς ήδη (εκτός ΚΚΕ βέβαια), είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι, δεν είναι παρά κόμβοι σε ένα δίκτυο οργανώσεων, συλλογικοτήτων και εκπροσωπήσεων, μέσα στο οποίο αναλαμβάνουν συγκεκριμένους θεσμικούς, οργανωτικούς και επικοινωνιακούς ρόλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβρισκε πρόσφορο έδαφος όσο συνέβαλε στην "αποκομματικοποίηση" και την αποκέντρωση της πολιτικής δράσης και της διάχυσης της ταυτότητας της αριστεράς στα κοινωνικά επιμέρους. Όταν οι κομματικοποιήσεις και οι κομματικοί και εσωκομματικοί μηχανισμοί άρχισαν να δρουν ανασταλτικά και ανταγωνιστικά προς αυτόν τον ρόλο έπαψε να έχει πολιτικά αποτελέσματα.

2. Ως προς αυτό, το εγχείρημα της Ανανεωτικής Πτέρυγας είναι ή εκτός πραγματικότητας, στο βαθμό που θα κινηθεί σε έναν χώρο που θα είναι αναγνωρίσιμος ως πολιτικά αριστερός, ή βαθιά συντηρητικό. Ή δηλαδή νομίζει πως μπορεί να ασκήσει μαζική πολιτική ερήμην ενός εκτενούς δικτύου πολιτών, που σίγουρα (αν είναι έστω απλά και αξιακά αριστερό) σε καθέναν από τους, ασφέστατους πάντως, στόχους της θα ξεπερνά την ΑΠ και μάλλον θα αφορά τον κόσμο του ΣΥΝ, και εν μέρει τον κόσμο περί τον ΣΥΡΙΖΑ... ή επιχειρεί να επαναφέρει ισχυροποιημένο το παλαιοκομματικότατο μοντέλο του κόμματος στελεχών, όπου τοπικοί παράγοντες συντονίζονται για να εκλέξουν τους εθνικούς παράγοντες που θα αναλαμβάνουν την εργολαβία της εκπροσώπησης της αριστεράς στο κοινοβούλιο και τους θεσμούς. Όμως έχω την υποψία ότι η νέα εποχή, η εποχή της κρίσης, δύσκολα θα ανεχτεί αυτό το μοντέλο, όχι μόνο μάλιστα για την αριστερά - και αν επανεπιβληθεί θα είναι στα πλαίσια μιας δημοκρατίας-πρόσχημα, με ελάχιστο ενεργό ενδιαφέρον των πολιτών. Αυτή η τελευταία επισήμανση αφορά βεβαίως εξίσου και περισσότερο, τον ίδιο τον ΣΥΝ - και τον ΣΥΡΙΖΑ αν συνεχίσει, όπως συνεχίσει, να υπάρχει.


3. Αν ο χώρος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος της εκτός του ΚΚΕ, "ανανεωτικής και ριζοσπαστικής" (δύο επίθετα-πασπαρτού που σημαίνουν ότι θέλει να σημαίνουν ο καθένας που τα εκφέρει) αριστεράς, έχει επιβιώσει της συλλογικής πολιτικής ανεπάρκειας του στελεχικού του δυναμικού και της μετατροπής των κεντρικών πολιτικών εκπροσωπήσεών του σε ένα μαζοχιστικό μπουρλέσκ, είναι επειδή η πολιτική εκπροσώπησή του είχε περιέλθει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στον ένα ή τον άλλο βαθμό, στα χέρια εκείνων που δρούσαν και επικοινωνούσαν στον μαζικό ή εργασιακό τους χώρο, στην γειτονιά τους, σε επιμέρους κινήματα, σε παρέες, στο διαδίκτυο κοκ. Είχε περιέλθει ως επί το πλείστον ακούσια, αλλά στην πράξη αποτελεσματικότατα: το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπνεύσει και κινητοποιήσει πολύ κόσμο ο οποίος δεν θα παρέδιδε και δεν θα μπορούσε να παραδώσει τις προσπάθειες και τις παρεμβάσεις του, τον λόγο και την επιχειρηματολογία του στις ορέξεις του κάθε ενδοσυριζικού μικροκομματισμού ή στην κεντρική επικοινωνιακή αφασία. Έτσι επιβίωσε εκλογικά και οργανωτικά όσο επιβίωσε ο σχηματισμός, και έτσι απονομιμοποιήθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου αυτού, όσοι πολέμησαν την επιβίωσή του για να διευκολύνουν στρατηγικές και τακτικισμούς, διαιρέσεις και μηχανισμούς: από την πεποίθηση του κόσμου της αριστεράς ότι το εγχείρημα ανήκει σε αυτόν και στις επιμέρους συλλογικότητες στις οποίες μετέχει και τις οποίες συναπαρτίζει, όχι σε κάποιες αμφίβολης νομιμοποίησης ηγεσίες.

Ο υπογράφων π.χ. έχει βρεθεί, όχι εκούσια, κάθε άλλο, να είναι η ντε φάκτο φωνή του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ (μια φωνή του χώρου) όχι μόνο σε διαδικτυακές κοινότητες, αλλά και σε παρέες, σε εργασιακούς χώρους κοκ παρότι δεν ήμουν οργανωμένος πουθενά. Με το δεδομένο ότι οι κάρτες μέλους για τον συγκεκριμένο κόσμο, που παρακολουθεί ή ψηφίζει τον συγκεκριμένο χώρο, δεν θεωρούνται και βαρύνουσα υπόθεση, επάνω μου έπεφτε το φορτίο, θέλοντας και μη, της "μικροεκπροσώπησης" του χώρου απλά γιατί διακήρυσσα πως ανήκα σε αυτόν και τον υπερασπιζόμουν πολιτικά και αξιακά. Αυτό είναι πρόσφατη εξέλιξη. Χιλιάδες άλλοι, είμαι σίγουρος, βρέθηκαν στην θέση μου και (επαναλαμβάνω και τονίζω ακούσια) με το προσωπικό τους λόγο και την προσωπική τους στάση εκπροσώπησαν (με διαφορετικούς βαθμούς επάρκειας) τον ευρύτερο πολιτικό μας χώρο σε διάφορες μικρές και μεγαλύτερες κλίμακες.

Πρόκειται για μια άτυπη εκπροσώπηση, αλλά σημαντικότερη από την κεντρική, την μιντιακά διαμεσολαβούμενη, την λαλήσασα δια των ατυχών που βρέθηκαν να παλεύουν άρδην με τα τέρατα της μιντιοκρατίας στα στούντιο των τηλεκανιβάλων χωρίς κανένα επικοινωνιακό πλάνο. Σημαντικότερη εκ των πραγμάτων και, τολμώ να πω, μάλλον πολιτικά επιτυχέστερη και ουσιαστικότερη αν την δει κανείς συνολικά.

4. Καμία λοιπόν διάρθρωση του χώρου που δεν λαμβάνει υπόψη της και δεν αγκαλιάζει την πολυμορφία των υποκειμένων που συντάσσονται, με διαφορετικούς βαθμούς έντασης, στο πλέγμα των οντοτήτων της δρώσας και ζώσας αριστεράς δεν θα είναι αποτελεσματική. Η θέση του κόμματος (ή μάλιστα των κομμάτων ίσως) σε αυτό θα είναι θέση συντονισμού και συγκρότησης οργανωμένου λόγου, παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, επιλογής προτάσεων, προγραμματικής ενοποίησης τμημάτων του δικτύου κοκ - όλα αυτά με τις δικές του (τους;) οργανωτικές παραμέτρους και τους κανόνες λειτουργίας, που θα πρέπει να μεταβληθούν για να εξυπηρετήσουν έναν πιο εστιασμένο ρόλο. Οι κομματικοί σχηματισμοί της αριστεράς θα είναι ένας κρίσιμος κόμβος του δικτύου, αλλά απλά ένας κόμβος... Πιθανόν μάλιστα, η δυναμική αυτού του πλέγματος στην περίοδο που έρχεται, να επιφυλάσσει μεταλλάξεις και νέες αναδιαμορφώσεις και εσωκομματικά. Η μάχη τελικά, της πολιτισμικής και πολιτικής ηγεμονίας της αριστεράς θα δοθεί με όρους δικτύων αριστερών συλλογικοτήτων και πολιτών, ή θα χαθεί.

5. Η μετάλλαξη του οργανωτικού σχεδίου της αριστεράς, είναι αναγκαία για τρεις λόγους:
α. Πολιτισμικών συμφραζομένων: το δημοκρατικοσυγκεντρωτικό κόμμα με στρατιωτική δομή και άτεγκτη ιεραρχία, παρά τον σταδιακό μεταπολιτευτικό εκδημοκρατισμό του, υπήρχε μέσα σε μια άλλη κοινωνία με ριζικά διαφορετική αντιμετώπιση της ιεραρχικότητας π.χ. διαφορετική αποδοχή της αυθεντίας,αντικειμενικά περιορισμένο σύμπαν πληροφόρησης και διαφορετική κοινωνικοποίηση των μελών του. Οι αντικειμενικοί παράγοντες που το διαμόρφωσαν σε όλες τις παραλλαγές του εκλείπουν ή έχουν ήδη εκλείψει.
β. Πολιτικής συνέπειας: γιατί η οργάνωση του χώρου της αριστεράς έχει και πολιτικό ρόλο, τόσο παραδειγματικό (π.χ. ίση κατά το δυνατόν εκπροσώπηση ανδρών - γυναικών), όσο και οραματικό: οργανώνεσαι στο μέτρο του δυνατού σύμφωνα και με βάση με τις αρχές που θέλεις να εφαρμοστούν στην κοινωνία, δημιουργείς ένα μοντέλο της δομής του κοινωνικού σου οράματος εσωτερικά. Το κάθετο ιεραρχικό μοντέλο δεν εξυπηρετεί τον σκοπό αυτό. Η δε πραγματική του εφαρμογή στην χώρα μας... ας πούμε πως δυσφημεί τον οραματικό στόχο της αριστεράς... Είναι εντέλει η εποχή που το αίτημα της αυτονομίας των μαζικών χώρων, πάγια πολιτική αρχή της ανανεωτικής κομμουνιστικής και μη αριστεράς, μπορεί να πραγματωθεί και να ενταχθεί σε ένα πρακτικό πολιτικό πλαίσιο.
γ. Τεχνολογικής προσαρμογής: υπάρχουν ήδη οι τεχνολογίες που θέτουν εκ νέου το ερώτημα της εκπροσώπησης και της οργάνωσης, με νέους όρους και νέες δυνατότητες. Οι όροι πολιτικής διαβούλευσης και οργανωτικής μορφοποίησης των κομμάτων (της αριστεράς βεβαίως, αλλά έχω την εντύπωση πως τα αριστερά κόμματα αποτέλεσαν τα πρότυπα πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν όλα τα άλλα μαζικά κόμματα στην Ευρώπη), διαμορφώθηκαν σε άλλες εποχές, με άλλες συνθήκες και σε ριζικά διαφορετικό τεχνολογικό περιβάλλον. Από μόνη της, η αντιμετώπιση της υστέρησης αυτής, θα επέβαλλε την ριζική αναθεώρηση της μορφής της εθνικής οργάνωσης των κομμάτων (και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας βεβαίως γενικότερα, αλλά αυτό είναι μια ευρύτερη συζήτηση), προς το αμεσότερο και το συλλογικότερο. Η ήδη υπαρκτή εμπειρία των διαδικτυακών κοινοτήτων και της τυπικής και άτυπης δικτύωσης και της από απόσταση συνεργασίας και διαβούλευσης, θα όφειλε να αποτελεί μέρος της εμπειρίας από την οποία θα αντλούσαν τα κόμματα της αριστεράς για να φέρουν τα οργανωτικά τους πρότυπα και τις μεθόδους δράσης, συλλογικής διαβούλευσης και αποφάσεων στον 21ο αιώνα.
δ. Παράκαμψης των ΜΜΕ: τα δίκτυα δρουν σε καθολικό και σε ατομικό επίπεδο επιτρέποντας την επικοινωνία και την ενημέρωση έξω από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

6. Τα λέω όλα αυτά γιατί θεωρώ πως η αριστερά ειδικά σήμερα δεν μπορεί να είναι ένας ακόμα χώρος όπου θα στεγανοποιείται το πολιτικό από το κοινωνικό και το οικονομικό. Πιστεύω πως δεν υπάρχει αποτελεσματική πολιτική δράση χωρίς την μάχη για την πολιτισμική ηγεμονία των ιδεών της αριστεράς, χωρίς την ενίσχυση κοινωνικών και οικονομικών πειραματισμών και εναλλακτικών μορφών οργάνωσης, χωρίς την διάχυση της μάχης σε ολόκληρο το πεδίο του πραγματικού, χωρίς ένα στρατηγικό θεσμικό σχέδιο. Αλλά αυτή η καθολική παρέμβαση δεν μπορεί να γίνει με κάθετους, ιεραρχικούς και αναποτελεσματικούς στενά πολιτικούς οργανισμούς, πρέπει να απλωθεί και να καλλιεργηθεί στα πλαίσια των σημερινών δυνατοτήτων και εμπειριών. Όλα αυτά θα παίξουν ένα ρόλο, άμεσα στην εποχή της κρίσης και στην εποχή μετά από αυτήν. Αν δεν παίξουν, αν παραμείνουμε στα παραδεδεγμένα, η νέα εποχή θα είναι μια κοινωνία από την οποία η αριστερά θα απουσιάζει: μια χειρότερη κοινωνία, μια πιο άδικη κοινωνία, μια αυταρχικότερη κοινωνία. Επ' αυτών στην επόμενη ανάρτηση όμως...

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Γιά ένα κίνημα με σχέδιο, φορέα άμεσων ρεαλιστικών οραματικών στόχων

Πηγή Νέα Γενιά

Του Νίκου Κοτζιά

Η χώρα έχει ανάγκη ενός ουσιαστικού σχεδίου που να της δίνει προοπτικές. Να γεννά προσμονές και ελπίδες. Να αντιστρατεύεται τη «δημιουργική λογιστική». Ταυτόχρονα, και όσο αυτό το σχέδιο δεν διαμορφώνεται, και κατά προέκταση δεν υλοποιείται, είναι επείγον οι πιο διαφορετικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, να διαμορφώσουν άμεσα ένα μεγάλο κίνημα που να προωθεί την αντίσταση απέναντι στην κατάρρευση της χώρας και να ανοίξει διάλογο για μια διαφορετική πορεία της.Το σχέδιο αυτό δεν θα είναι ένα πρόγραμμα κόμματος ή πολιτικού κινήματος, ή κάποιο υποκατάστατό του, αλλά ένα σχέδιο που μπορεί να το υιοθετήσει όλο ή εν μέρει ο οποιοσδήποτε και η οποιαδήποτε, άτομο, κόμμα, κοινωνικός φορέας, παρέα, μπλόκερς και πολίτες. Αποσκοπεί στην πραγμάτωση έξη, τουλάχιστον, μεγάλων στόχων που περιγράφω στη συνέχεια. Στην επαναφορά της αισιοδοξίας στην ελληνική κοινωνία. Στην χάραξη ενός ρεαλιστικού οράματος για το αύριο. Τέλος, αποσκοπεί στο να υποχρεώσει τη κυβέρνηση να απαντήσει σε σειρά ερωτημάτων τα οποία όταν τα ακούει σφυρίζει αδιάφορα. Εννοώ ερωτήματα όπως εκείνο που αφορά τους λόγους που οδήγησαν το οικονομικό επιτελείο της, όταν η Επιτροπή πρότεινε τέσσερα χρόνια εξόδου από την κρίση, εκείνο αντί να προτείνει τα πέντε, αντιπρότεινε, ω! τι πονηροί! Ω τι θαυμάσια! Τρία χρόνια. Χρονοδιάγραμμα που αποτελεί το θεμέλιο για την σημερινή πολιτική λιτότητας που για ορισμένους στο οικονομικό επιτελείο δεν συγκροτήθηκε ως ανάγκη για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ως «ευκαιρία με αφορμή την κρίση».Κίνημα για την προάσπιση και προώθηση έξη στόχωνΣτις σημερινές συνθήκες κρίσης, όπου η κυβέρνηση διεκπεραιώνει λογιστικά βιβλία και ονειρεύεται, όπως έλεγε μεταπολεμικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, να «ευημερούν οι αριθμοί ενώ θα υποφέρουν οι άνθρωποι», είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσει και πάλι ο απλός πολίτης ένα κοινωνικό – πολιτικό αποκούμπι. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει τάσεις αυτοκτονίας ως προς τις σχέσεις του με τα λαϊκά στρώματα. Η αριστερά δεν συμπεριφέρεται ως αριστερά. Ένα κομμάτι της έχει ως υπέρτατο στόχο την «διατηρήσει του φρουρίου της», ενώ το άλλο έχει θέσει το «εγώ» πάνω από το «εμείς» και τα συλλογικά αγαθά και ανάγκες. Ταυτόχρονα, η μεγάλη πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από άλλα κόμματα καθώς και κοινωνικούς χώρους, μπορούν και θέλουν να υπερασπιστούν ορισμένες στοιχειώδεις κατακτήσεις και δικαιώματα. Να μην επιτρέψουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας, του κοινωνικού ιστού και της εθνικής της ταυτότητας. Χρειάζεται, λοιπόν ένα κίνημα από τα κάτω που θα συμπεριλαμβάνει δυνάμεις από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές περιοχές.Ποιοι μπορούν να είναι αυτοί οι στόχοι; Κατά τη γνώμη μου οφείλουν να είναι (και ας συμπληρώσει, διορθώσει, αφαιρέσει, ο καθένας και η καθεμία ότι εκείνος (-η) θεωρεί ορθό) οι εξής έξη: Προάσπιση της δημοκρατίας, των κοινωνικών κατακτήσεων, του δημόσιου πλούτου, μιας δίκαιης ανάπτυξης, με μια νέα αντίληψη για την ΕΕ, και, τέλος, μιας δημοκρατικής ρεαλιστικής ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής,.Στόχος πρώτος κάθε κινήματος η προάσπιση της ΔημοκρατίαςΘεμέλιο κάθε κινήματος αυτή τη στιγμή είναι η προάσπιση της δημοκρατίας, της δημοκρατικής διαδικασίας, των δημοκρατικών θεσμών και του πολιτισμού του δημοκρατικού διαλόγου. Η δημοκρατία κινδυνεύει τόσο από αυτούς που θέλουν «να κάψουν τη βουλή», όσο και από εκείνους που με την πρακτική τους γεννάνε αυτές τις διαθέσεις καψίματος. Η δημοκρατία κινδυνεύει από εκείνους που παριστάνουν τους ειδικούς και επιδιώκουν να αφήσουν την κοινή γνώμη χωρίς επαρκείς πληροφορίες. Που θεωρούν ότι οι ειδικοί ή τα «ειδικά συμφέροντα» είναι οι μόνοι που μπορούν να γνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα κοινά. Σε αντίθεση με την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία όπου οι ειδικοί θεωρούνταν κίνδυνος για τη δημοκρατία και την πόλη. Για αυτό εξάλλου, οι ειδικοί μπορούσαν να κοινοποιούν στο Δήμο τις ειδικές γνώσεις και εκτιμήσεις τους, ενώ η Πολιτική απόφαση παρέμενε στον Δήμο.Ακόμα μεγαλύτερο δημοκρατικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι έχουν εμφανιστεί σειρά υπερεθνικών θεσμών που λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον αυτού του τόπου χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας. Εδώ δεν έχει απλά απολεσθεί ένα τμήμα κυριαρχίας, αλλά, ουσιαστικά, έχει καταργηθεί η συγκροτημένη δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση απόφασης για ζωτικές ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας και των πολιτών. Είναι ολοφάνερο ότι η έλευση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποτελεί τον μηχανισμό πίσω από τον οποίο κρύβονται τα συμφέροντα των ξένων και των ελληνικών τραπεζών, ενώ έχει ουσιαστικά καταργηθεί στα μεγάλα σοβαρά ζητήματα κάθε ίχνος δημοκρατίας. Η κατάργηση αυτή δεν μπορεί να υπερκεραστεί με κάποια παιχνίδια διαβούλευσης. Είναι κατά συνέπεια επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα ελέγχου και λήψης απόφασης μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας.Στόχος δεύτερος: Η προάσπιση των κοινωνικών κατακτήσεωνΜέσα στο κλίμα αντιδημοκρατικότητας που σκεπάζεται από τις δήθεν διαβουλεύσεις, καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να περιοριστούν και να καταργηθούν τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και γενικότερα σειρά από συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών. Δεν είναι απλά το γεγονός ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται εκτός της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επιπλέον, και για αυτό εξάλλου λαμβάνονται εκτός, οι αποφάσεις αυτές στοχεύουν σε δικαιώματα δεκαετιών. Με αυτό τον τρόπο τα μεγάλα ελληνικά και ξένα συμφέροντα προσπαθούν να πάρουν μια ρεβάνς από τον ελληνικό λαό που με πολύ ιδρώτα, ακόμα και αίμα, είχε διασφαλίσει για τον εαυτό του αυτά τα δικαιώματα. Στοχεύοντας οι μηχανισμοί που δεν αποφασίζουν με δημοκρατικές διαδικασίες στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των Ελλήνων μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων, προσπαθούν, ταυτόχρονα, να αναδείξουν ως υπαίτιο της κρίσης αυτά τα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, καθώς και τα εισοδήματά τους. Ο αντιδημοκρατικός και αντικοινωνικός χαρακτήρας των πρόσφατων μέτρων συνοδεύεται, δυστυχώς, από μια βαθιά κοινωνική ανηθικότητα.Η κυβέρνηση και πολλά ΜΜΕ προσπαθούν να απαλλάξουν τους ένοχους από τις ευθύνες τους. Είναι έτοιμη να τους ξεπουλήσει τον δημόσιο πλούτο. Αντίθετα, στοχεύον ενάντια στα μεσαία στρώματα και τους μισθωτούς. Λιδωρούν σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Σε αυτές τις επιλογές των εξουσιαστών, σε αυτή τη στάση τους, θα πρέπει να αντιτάξουμε μια διαφορετική, ηθικά στερεή αντίληψη για το ποιος φταίει για την κρίση και πώς αυτή αντιμετωπίζεται. Αντίληψη που δεν χάνει τον προσανατολισμό της από τον άρτο και θέαμα που μας δίνουν σήμερα, τιμωρώντας απόμαχους υπηρετήσαντες το σύστημα προκειμένου να διασωθούν οι «χρησιμότεροι».Στόχος τρίτος: Η προάσπιση του δημόσιου πλούτουΚάθε λαός διαθέτει τον ατομικό και συλλογικό του πλούτο. Η ευρύτερη βαθμίδα συλλογικής ιδιοκτησίας είναι ο δημόσιος πλούτος και οι δημόσιες ιδιοκτησίες. Μέσα από μια ιστορική πορεία το ελληνικό δημόσιο διαθέτει εργαλεία απαραίτητα για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά και υπέρβαρα από τα οποία μπορεί και πρέπει να απαλλαχτεί. Το πρόβλημα με τις συμφωνίες που κάνει η παρούσα κυβέρνηση είναι ότι είναι διατεθειμένη να προβεί σε δύο πολιτικά ατοπήματα. Το πρώτο να πουλήσει ακόμα και δίκτυα δημόσιων αγαθών που είναι απαραίτητο να βρίσκονται στην εποπτεία του δημοσίου, όπως είναι το νερό, και το δεύτερο ότι επιδιώκει να πουλήσει απαραίτητη ή μη δημόσια περιουσία σε πολύ φθηνή τιμή. Δηλαδή, να επιτρέψει όλοι εκείνοι, ξένοι τραπεζικοί και άλλοι τοκογλύφοι, Έλληνες φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, να κάνουν πάρτυ πάνω στο κορμί της χώρας. Να τους επιτρέψει να είναι κερδισμένοι μία φορά από τις κλοπές που μας οδήγησαν στην κρίση. Να τους επιτρέψει να κερδίζουν, δεύτερη φορά, από την κρίση για την οποία ευθύνονται οι ίδιοι, και, τέλος, κερδισμένοι τρίτη φορά, να αγοράσουν τσάμπα τον δημόσιο πλούτο με τα κλοπιμαία. Ίσως δε, στο μέλλον, αφού θα έχουν καταστρέψει τις υποδομές να βγάλουν κέρδη, τέταρτη φορά, πουλώντας στο ελληνικό δημόσιο ακριβά αυτά που σήμερα θα αγοράσουν φτηνά. Με άλλα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δημόσια αγαθά και τα δημόσια δίκτυα που τα παράγουν από τα νύχια της λαμογιάς και της διαπλοκής. Και ας πάψει η κυβέρνηση να δημιουργεί σκόπιμες συγχύσεις: άλλο νέες επενδύσεις και άλλο μετακίνηση δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικά χέρια, όταν, μάλιστα αγοράζονται με τα κλοπιμαία. Κλοπιμαία που λείπουν σήμερα στα δημόσια οικονομικά και είναι η θεμελιακή αιτία της κρίσης.Η πάλη για αυτούς τους στόχους θα πρέπει να συνδυάζεται με εκείνη για τους τρεις επόμενους, όπως θα αναλύσω την επόμενη εβδομάδα από αυτή τη στήλη.

(Η συνέχεια δημοσιεύτηκε σήμερα στο epirusgate)

Η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Αριστεράς


Τα βασικά σημεία της ιδρυτικής διακήρυξης της Δημοκρατικής Αριστεράς.«Τι είναι και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά»


Εμείς, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που έρχεται από μακριά και πάει μακριά, δεσμευόμαστε, παράλληλα με τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης πρότασης εξόδου από την κρίση, να ενισχύσουμε μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική. Φιλοδοξούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να είναι η απάντηση στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για τη ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τον ανακαθορισμό των κοινωνικών συσχετισμών. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι, ταυτοχρόνως, η υπεράσπιση του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής αριστεράς. Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που τον κωδικοποιούμε στις θεμελιώδεις αρχές: «δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική -οικολογική εγρήγορση» είναι και παραμένει στοιχείο της ταυτότητάς μας. Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς. Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο υπεύθυνης στάσης, επίκαιρου λόγου, προγραμματικών θέσεων για τη προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Αφήνουμε πίσω μας την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Είμαστε η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης.Είμαστε εμείς η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το ΔΝΤ. Η αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης: η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς. Η υπεράσπιση του «δημόσιου συμφέροντος» είναι κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα, που θα μας επιτρέψει να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας γύρω από τις «πολιτικές της κρίσης». Παράλληλα με τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, τις προτάσεις αντιμετώπισής της, η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να επικεντρώνεται στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και το προστατευτικό δίκτυ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εστίαση στην αναδιανομή, στην αλληλεγγύη και στον επανακαθορισμό του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στη μεικτή οικονομία, με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων. Οι κατευθύνσεις αυτές μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η αντιμετώπιση της κρίσης συνδυάζεται με τις αναγκαίες αλλαγές στην ΕΕ προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική. Οι αλλαγές αυτές απαιτούν νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και αγώνες σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.Είμαστε η αριστερά που έχει ενσωματώσει στον πυρήνα της συγκρότησής της την πεποίθηση ότι Αριστερά και Οικολογία μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα μια προγραμματική καινοτομία για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας. Σημαίνει την ανάγκη για πράσινη-οικολογική στροφή της οικονομίας ως μιας ώριμης δυνατότητας για ισχυρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές για το κλίμα και ένα νέο ενεργειακό πρότυπο.Απευθυνόμαστε σήμερα στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες της χώρας μας ζητώντας την ενεργό στήριξη, τη συμπόρευση και τη συμμετοχή τους στο εγχείρημά μας.Το νέο μας κόμμα στηριγμένο στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολυφωνίας και της αποτελεσματικότητας, συνδυάζοντας τη συλλογικότητα με την ατομική ευθύνη στη λειτουργία και τη δράση, διεκδικεί να κερδίζει ένα μεγάλο στοίχημα με τους πολίτες που συμμετέχουν ή το παρακολουθούν: Να επιβεβαιώνει καθημερινά την αντιστοιχία του με τα οράματα που επαγγέλλεται».

Καλεί το "κοινωνικό ΠΑΣΟΚ" ο Αλαβάνος


Πηγή το http://mirmigi.blogspot.com/2010/06/blog-post_25.html
Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλά στη Blog για την αναγκαιότητα μιας μεγάλης και ισχυρής σύγχρονης Αριστεράς, προτείνει το δρόμο εξόδου από την οικονομική κρίση, καλεί το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ σε κοινό μέτωπο αγώνα με τις άλλες αριστερές δυνάμεις και «προβλέπει» το πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου…
Συνέντευξη στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
Ενώ βιώνουμε την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, βλέπουμε ότι η παραδοσιακή Αριστερά αδυνατεί προς το παρόν να πείσει ότι έχει τις λύσεις. Πού οφείλεται αυτό;
Δεν είναι τόσο το ότι δεν έχει τις λύσεις. Περισσότερο είναι το ότι δεν είναι ένας αξιόπιστος πόλος που μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Κι αυτό γιατί οι μικροεξουσίες, οι γραφειοκρατικές λογικές, έχουν εκτοπίσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική. Αυτή είναι η συστημική πλευρά της αριστεράς, που μπαίνει σε κρίση μαζί με όλο το σύστημα του δικομματισμού. Επειδή όμως είναι η πρώτη που βιώνει την κρίση, μπορεί να είναι και η πρώτη που θα ανασυγκροτηθεί.
Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν κάτι που το περιμένατε ή ήταν έκπληξη ακόμα και για εσάς;
Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα. Δύο θέματα που πόλωναν πάντα το χώρο αυτό, ήταν η σχέση με το ΠΑΣΟΚ και η σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα περίμενε κανείς ότι τώρα που η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει μια αντικοινωνική πολιτική της Ευρ. Ένωσης και η ελκτική δύναμη και των δύο είναι στο ναδίρ, η πόλωση αυτή θα ήταν ελάχιστη. Έγινε το αντίθετο. Έτσι, δεν ήταν τόσο πολιτικοί λόγοι, όσο, όπως είπα και προηγούμενα, γραφειοκρατικές αντιθέσεις.
Αρκετοί λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιχαρακωθεί σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικο ακραίο αριστερισμό που περιθωριοποιεί το Συνασπισμό. Έτσι, ένα κόμμα που θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος πολιτικός χώρος του ΠΑΣΟΚ, έχει καταλήξει να μην είναι τίποτα άλλο, παρά ένα εξωκοινοβουλευτικής νοοτροπίας άθροισμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ανίκανο να εμπνεύσει την κοινωνία εκτός… Εξαρχείων. Ποια είναι η δική σας άποψη σε σχέση με αυτές τις διαπιστώσεις;
Η ουσία είναι ότι η εικόνα που δίνεται στην κοινωνία είναι χαοτική, με αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις χωρίς κοινή βάση. Η Αριστερά διαθέτει πολλά κόμματα, οργανώσεις, κινήσεις. Σήμερα δεν υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο που να ενώνει και να εμπνέει. Όταν αυτό υπάρχει, όπως την εποχή του άρθρου 16, αυτή η πολυχρωμία της δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη.
Σας καταλογίζουν ότι εκφράζετε την «Αριστερά της διαμαρτυρίας» και όχι μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη προτάσεων και λύσεων. Σας ερωτώ λοιπόν: εάν αναλαμβάνατε σήμερα τη διακυβέρνηση της χώρας, με ποιους τρόπους θα τη βγάζατε από την κρίση και θα την απαλλάσσατε από την Επιτήρηση της Τρόικας; Υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που επέλεξε η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και ποιος είναι αυτός;
Καταρχήν ο τρόπος που επέλεξε ο Γ. Παπανδρέου δε βγάζει τη χώρα από την κρίση. Της παρατείνει το μαρτύριο, μεταθέτει το πρόβλημα για τρία χρόνια. Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι παγκοσμίως γνωρίζουν ότι τότε η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει. Επομένως, δε μιλάμε για τον «άλλο δρόμο», μιλάμε για «το δρόμο». Αυτός περιλαμβάνει πολλά κομβικά σημεία. Άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους με χαριστική περίοδο, μειωμένα επιτόκια, παράταση του χρόνου αποπληρωμής. Κυρίως, όμως, με διαγραφή ενός μεγάλου τμήματος του χρέους που καταναλώθηκε σε έργα τύπου SIEMENS, προϊόντα διαφθοράς και συναλλαγής ή οφείλεται σε τοκογλυφικά επιτόκια. Άρνηση εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας χωρίς φόβο, γιατί το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ είναι πολύ πιο απειλητικό για την ευρωζώνη, που θα διαλυθεί, παρά για μας. Αυστηρή δημοσιονομική εξοικονόμηση με άλλες όμως προτεραιότητες, όπως η αγορά εξοπλισμών. Η Ελλάδα είναι ο τέταρτος αγοραστής όπλων στον κόσμο μετά την Κίνα, την Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Θεωρείτε εφικτή στο προσεχές μέλλον τη δημιουργία μιας νέας μεγάλης κοινωνικής και δημοκρατικής Αριστεράς, υπό μορφή μετώπου ή κινήματος και με τη συμμετοχή δυνάμεων προερχόμενων από το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ;
Το Μέτωπο είναι η κεντρική μας ιδέα. Η τακτική της Αριστεράς του 1989 για εύκολη λεηλασία της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ στράφηκε ενάντια στην ίδια. Εμείς δε θέλουμε διάλυση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ. Το θέλουμε σύμμαχό μας στην πάλη ενάντια στο Μνημόνιο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κυβέρνησης Παπανδρέου.
Προς το παρόν, όμως, οι πολιτικές δυνάμεις, τις οποίες απασχολεί το ζήτημα της δημιουργίας νέου πολιτικού χώρου στα αριστερά, δείχνουν απρόθυμες ή άτολμες να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ή δεν έχουν ωριμάσει οι ηγεσίες της ευρύτερης Αριστεράς;
Δεν έχει ενεργοποιηθεί ακόμα η κοινωνία. Πιστεύω ότι η κοινωνία θα ανταποκριθεί τελικά σε ένα ενιαίο αγωνιστικό κάλεσμα. Κι ας μη συμμετέχουν οι πάντες. Για θυμηθείτε το 1974. Απέναντι στη δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχαμε μια διάσπαση του παραδοσιακού κεντρώου χώρου σε ΕΔΗΚ, ΠΑΣΟΚ, ΚΟΔΗΣΟ. Επειδή όμως το ΠΑΣΟΚ ανταποκρινόταν τότε σε ζωτικά αιτήματα της κοινωνίας, επέτυχε μια μεγαλύτερη λαϊκή ενότητα, παρά προηγουμένως και οι τρεις μαζί.
Πολλοί μιλάνε για την ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης που θα φέρει ένα πολίτευμα διευρυμένης δημοκρατίας, με μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Το παλαιοκομματικό σύστημα από την άλλη, λέγεται ότι θέλει τη δική του -εκ των έσω- μεταπολίτευση, με ανακάτεμα της ίδιας τράπουλας και δημιουργία νέων κομμάτων μέσα από την υπάρχουσα Βουλή. Ποια από τις περιπτώσεις μεταπολίτευσης εκτιμάτε ότι θα συμβεί;
Θα εξαρτηθεί. Το σύστημα έχει κλονισθεί και αποδομηθεί, έχει όμως ακόμη ισχυρότατα στηρίγματα. Στο εξωτερικό, στο οικονομικό κατεστημένο και στους ιδιοκτήτες των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από την άλλη, η κοινωνία αμφισβητεί, οργίζεται, ζητάει το καινούριο. Αξίζει να ρίξουμε το βάρος στη δεύτερη εκδοχή, ώστε να γίνει με οργανωμένο κι όχι χαοτικό τρόπο. Αξίζει να μάθουμε, αυτές τις ιστορικές στιγμές, να βρισκόμαστε στην ίδια γραμμή μάχης, είτε προερχόμαστε από την ιστορική αριστερά, είτε από το ΠΑΣΟΚ.
Πολλά ακούγονται για το σχηματισμό μιας νεοφιλελεύθερης «Οικουμενικής Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κάτι τέτοιο είναι πιθανό; Και αν ναι, ποια πρέπει να είναι η αντίδραση των πολιτών που αισθάνονται Αριστεροί;
Θα βγάλουν ό,τι μπορεί να φαντασθείτε από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, προκειμένου να αποκλείσουν το λαό από τις εξελίξεις. Οικουμενική κυβέρνηση. Έλληνες Μπερλουσκόνι. Κίνδυνους εκτροπής. Μία είναι η αντίδραση του λαού για να κάψει όλα τα χαρτιά τους. Η ενότητα. Η έμπνευση από το ΕΑΜ -σε εντελώς βέβαια διαφορετικές συνθήκες. Ένα Μέτωπο μπορεί να γυρίσει σελίδα στην ιστορία μας.
Προβλέπετε κοινωνική έκρηξη που θα οδηγήσει σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό ή απλώς θα έχουμε μια ακόμα «εκτόνωση» της λαϊκής δυσαρέσκειας;
Είχα μιλήσει για «εργατικό Δεκέμβρη» από το φθινόπωρο. Είναι τόσο βαριά για κάθε οικογένεια η αποδόμηση του Κοινωνικού Κράτους, ώστε να μη μπορεί να εκτονωθεί ο θυμός της. Με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους. Αλλά και με την ψήφο τους στις Περιφερειακές Εκλογές, ιδιαίτερα στην Αττική, μπορεί να διαμορφωθεί ένας εντελώς νέος πολιτικός χάρτης. Φτάνει να βρεθούν μαζί, σε κοινό ψηφοδέλτιο, αριστεροί, έντιμοι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, επιστήμονες, κοινωνικές προσωπικότητες, πολίτες, ανεξάρτητα από προέλευση, που κατανοούν ότι πρέπει να ακυρωθεί το Μνημόνιο.
Θεωρείτε ότι το σύνθημα «να καεί η Βουλή» στρέφεται κατά της Δημοκρατίας;
Προσωπικά δε με εκφράζει αυτό το σύνθημα. Δείχνει όμως την οργή του λαού απέναντι σε μια Βουλή της Ντροπής, που έφθασε να ψηφίζει το νόμο που θα κρίνει για τρία χρόνια τη τύχη της χώρας μας στα αγγλικά. Αυτή η οργή πρέπει να ενσωματωθεί σε μια ειρηνική και συγκροτημένη πολιτική δράση για να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό τοπίο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την πολιτική που εφαρμόζει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε σχέση μάλιστα με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις;
Κατάλυση της Δημοκρατίας και προσβολή, ιδιαίτερα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που η Λαική Κυριαρχία είναι ένα από τα ιδρυτικά του συνθήματα και ο όρος Συμβόλαιο με το Λαό δική του ορολογία. Άσπρο ψήφισαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, μαύρο εφαρμόζεται. Η πολιτική Παπανδρέου δεν έχει καμία απολύτως λαϊκή νομιμοποίηση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά τόνιζε στις ομιλίες του ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 5 Οκτωβρίου θα ήταν νίκη της Αριστεράς και των Προοδευτικών δυνάμεων. Το σχόλιό σας πάνω σε αυτό…
Το ότι η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συμπορεύεται με τα γεράκια του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τύπου Μέρκελ, με το ΛΑΟΣ και σε ένα βαθμό με τη ΝΔ, αρκεί.
Θεωρείτε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και οι Υπουργοί της Κυβέρνησής του έδωσαν μάχη πριν παραδοθούμε στην Τρόικα;
Όχι. Παραδόθηκαν αμαχητί. Ούτε καν όπως ο Θαπατέρο, που μέχρι σήμερα αρνείται να μπει στο Μηχανισμό Στήριξης ΔΝΤ και Ε.Ε. Είναι κρίμα.
Πόσο μέλλον δίνετε στην Κυβέρνηση εάν συνεχίσει την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική;
Όσο περισσότερο μέλλον έχει αυτή η Κυβέρνηση, τόσο λιγότερο θα έχει ο τόπος. Είναι ζωτικό για όλο το λαό να υπάρξει μια Μεγάλη Αλλαγή. Και πέρα από ζωτικό, είναι ζήτημα τιμής για τους φίλους του ΠΑΣΟΚ ως ο μόνος δρόμος για να προστατεύσουν τις ιδρυτικές αξίες του κόμματός τους, Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση. Σοσιαλιστές ηγέτες στο εξωτερικό λέν: «Εμείς δε θα γίνουμε Παπανδρέου».
Αν και γνωρίζουμε ότι το μέλλον είναι άδηλο, ποιο λέτε να είναι, σύμφωνα με την πολιτική σας διαίσθηση, το μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου;
Έχω πει ότι «ο Πρωθυπουργός θα φύγει με ελικόπτερο», θέλοντας να υπογραμμίσω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε μια πορεία Αργεντινής, όπου έγινε κάτι τέτοιο με τον Πρόεδρό της. Ας φύγει η Κυβέρνηση Παπανδρέου από την εξουσία, ας αντικατασταθεί, όχι από κανέναν Σαμαρά, αλλά από μια μετωπική λαϊκή Κυβέρνηση, κι εγώ του εύχομαι ειλικρινά τα καλύτερα ταξίδια και τους καλύτερους υπολογιστές. Δεν έχει νόημα η προσωπική εκδικητικότητα στην πολιτική.
Και κάποιες «προσωπικές» πολιτικές ερωτήσεις: Τι απαντάτε σε όλους αυτούς που σας έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν για έλλειμμα πατριωτισμού;
Την παρουσία μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για δύο σχεδόν δεκαετίες. Τα ψηφίσματα για το Κυπριακό. Τη σύνδεση των ευρωτουρκικών σχέσεων με την επιβολή του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο. Την καμπάνια για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα που είχαμε οργανώσει με το σημερινό Πρόεδρο των Φιλελευθέρων και Αντιπρόεδρο της βρετανικής Κυβέρνησης, Νίκολας Κλεγκ. Τη σύλληψη από τη βελγική αστυνομία για τη συμπαράσταση στους Κούρδους πρόσφυγες. Κατά τη γνώμη μου πατριωτισμός -που πρέπει να έχει κάθε λαός- και διεθνισμός αλληλοτροφοδοτούνται.
Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στο Συνασπισμό, έχετε μετανιώσει που στηρίξατε τον Αλέξη Τσίπρα για Πρόεδρο;
Ας κρατήσουμε τη συζήτηση στο τόσο σοβαρό επίπεδο που την κρατήσαμε μέχρι τώρα.
Εάν η κοινωνία απαιτήσει την ανάγκη ενός νέου μεγάλου Κεντροαριστερού κόμματος, είστε πρόθυμος να συμμετάσχετε σε αυτό, ακόμα και αν χρειαστεί να μην είστε εσείς ο ηγέτης;
«Κεντροαριστερό Κόμμα» είναι όρος που δε με εκφράζει. Σημαίνει ουσιαστικά τη μετατόπιση της Αριστεράς στο κέντρο. Νομίζω ότι ακόμα και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ δε θέλουν κάτι τέτοιο, μια Αριστερά που ενσωματώνεται, παίρνει γραμματείες και υφυπουργεία. Νομίζω ότι θέλουν μια Αριστερά μαχητική, τολμηρή, ακέραιη. Ας πούμε, λοιπόν, καλύτερα «μετωπικό σχήμα». Αν μένουμε στο παλιό σύστημα, κριτήριο θα ήταν οι ηγετικές ή άλλες φιλοδοξίες. Αν πάμε μπροστά, όπως πιστεύω, κριτήριο είναι η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σας λάθος που δε θα επαναλαμβάνατε;
Η υποτίμηση της κομματοκρατίας, των μηχανισμών κορυφής που μπορούν να ακυρώνουν κάθε δημιουργική πολιτική δράση. Και η απάντηση είναι η δημοκρατία, η δύναμη των μελών. Όπως είναι σήμερα το αίτημα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ποια Αξία και Αρχή παραμένετε αμετανόητα, ίσως και λίγο ρομαντικά, αφοσιωμένος;
Προσωπικά, στην ειλικρίνεια. Πολιτικά, σε έναν σοσιαλισμό της εποχής μας. Επειδή η Ελλάδα είναι ο «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μπορεί εδώ, πρώτα από όλες τις χώρες σήμερα στην Ευρώπη, να προβάλει «της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός», όπως λέει και ο Ελύτης.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Στις 26-27 Ιουνίου 2010 θα διεξαχθεί η Συνδιάσκεψη Ν.Ε. ΣΥΝ Πειραιά.

Η Συνδιάσκεψη θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Νικαίας και αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς βιώνουμε τις συνέπειες μιάς μεγάλης και πολυσύνθετης κρίσης που πλήττει με ιδιαίτερα εμφαντικό τρόπο τα σαθρά θεμέλια της ελληνικής οικονομίας και μετασχηματίζεται κυρίως σε κρίση του κοινωνικού κράτους και της εργασίας.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Οταν η Αριστερά αυτοκτονεί...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ενώ ο καπιταλισμός βυθίζεται σε βαθιά διαρθρωτική κρίση, η Αριστερά στην εποχή μας αυτοκτονεί, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη.
Η παράδοξη εμπειρία του 1930 επαναλαμβάνεται: ο φιλελεύθερος και ασύδοτος καπιταλισμός καταβαραθρώθηκε τότε, όπως και σήμερα, όμως η υπέρβασή του δεν προήλθε από την Αριστερά, αλλά από δυνάμεις που η Αριστερά εσπίλωνε ως «μη-ταξικές», «μικροαστικές», «ουτοπικές».
Ο Βρετανός οικονομολόγος Κέινς (1883-1947) και ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούζβελτ (1882-1945) υλοποίησαν αυτό που οι ακεραιόφρονες της Αριστεράς κατήγγειλαν ως «απατηλή ουτοπία»: ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με ανακατανομή εισοδήματος, άμβλυνση ανισοτήτων, σχετική κοινωνική δικαιοσύνη, το «Νιου Ντιλ» (1935), που, λόγω της επιτυχίας του, γενικεύθηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη. Ο,τι είχε θεωρηθεί «ουτοπία» έλαβε σάρκα και οστά. Από το 1930, οι ακεραιόφρονες της συντηρητικής πλευράς, όπως και της προοδευτικής, διαβεβαίωναν ότι οι δημόσιες δαπάνες κατέστελναν τις ιδιωτικές, ότι η επέκταση του κράτους συρρίκνωνε την οικονομία και την κοινωνία. Ομως, ο έμπρακτος απολογισμός τού μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους αποδείχθηκε συντριπτικός: ποτέ άλλοτε στην ιστορία ο καπιταλισμός δεν πραγματοποίησε τόσο υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, συσσώρευσης κεφαλαίου και κερδών, και ποτέ άλλοτε δεν έφθασε τόσο κοντά στη συρρίκνωση της ανεργίας και πλήρη απασχόληση. Οι κοινωνικές κατακτήσεις κατοχυρώθηκαν από τον μεταπολεμικό καπιταλισμό με το αζημίωτο.
Στην προχιτλερική Γερμανία του 1930, όπως επισημαίνει ο Σουμπέτερ (1883-1950), μόνον τα εργατικά συνδικάτα διεκδικούσαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η δογματική Αριστερά μετά βδελυγμίας απέρριπτε κάθε δυνατότητα συμβιβασμού μεταξύ των δύο πόλων της κοινωνίας. Φανταζόταν ότι έτσι θα αποκόμιζε οφέλη από την αύξουσα κοινωνική ανυποληψία του πολιτικού συστήματος. Ομως, με τον αυτοαποκλεισμό της από τις αναζητήσεις διεξόδου από την κρίση, στην ουσία θεωρήθηκε η ίδια παράγων συντήρησης του ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος.
Ενώ η γερμανική κοινωνία σπαρασσόταν από κοινωνικά κινήματα, η ακεραιόφρων Αριστερά έθεσε εαυτήν εκτός πολιτικής, στιγματίζοντας όσους μετείχαν αυτής, εκτιμώντας ότι η επερχόμενη κατάρρευση θα απέβαινε σε όφελός της. Το στοίχημα χάθηκε: η ολιγωρία της Αριστεράς κατανοήθηκε από την κοινωνία ως έμμεση κάλυψη του καταρρέοντος συστήματος και η ίδια ως ιδιότυπο, αλλά αναπόσπαστο ανάχωμα αυτού. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης σαρώθηκε, όχι από το κεφάλαιο, αλλά με τη λαϊκή ετυμηγορία των θυμάτων του αποπληθωρισμού και της εκρηκτικής ανεργίας, που επέβαλαν οι τράπεζες, με συγκατάνευση της Αριστεράς. Η τελευταία ύψωσε σημαία της τον αποπληθωρισμό, συνέπλευσε με τους τραπεζίτες, με πρόσχημα την προστασία του εργατικού εισοδήματος από τον πληθωρισμό, υπό την παραπλανητική ρητορεία περί «ταξικής συσπείρωσης».
Στην εποχή μας, το παράδοξο επαναλαμβάνεται: τα ιδανικά της Αριστεράς συναντούν ασύγκριτα ευρύτερη κοινωνική απήχηση απ' ό,τι οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Η γοητεία των ιδεών της αντισταθμίζεται με τη δυσπιστία και την καχυποψία, στην οποία προσκρούουν οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Βασική εξήγηση θα ήταν ότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς δεν πείθουν πως υπηρετούν πράγματι τα ιδανικά που επαγγέλλονται.
Ημεγάλη πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού των αριστερών σχηματισμών αφιερώνει ασύγκριτα περισσότερο χρόνο στα οργανωτικά και στην εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών, παρά στην εγκαθίδρυση σταθερών και δημιουργικών δεσμών με την κοινωνία. Αντί να είναι κοινωνιοκεντρικοί, παραμένουν εξουσιοκεντρικοί. Αντί να απευθύνονται προς την κοινωνία, της στρέφουν τα νώτα και απλώς την επικαλούνται καιροσκοπικά στις μεταξύ τους διενέξεις. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της γραφειοκρατικοποίησης των αριστερών σχημάτων και μορφωμάτων, που καταλήγουν σήμερα να εμπνέουν περισσότερη καχυποψία, παρά εμπιστοσύνη. Καταγεγραμμένη φιλοδοξία όλων είναι να ηγεμονεύσουν σε κάποιο μυθικό κοινωνικό κίνημα, που φαντάζονται ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την ηγεσία τους.
Ομως, η ιστορία διδάσκει ότι οι κοινωνικές ανατροπές δεν είναι ποτέ προϊόν οργανωτικών αποφάσεων ούτε ηγεσιών, όσο φωτισμένες και αν υποτεθούν αυτές. Οι κοινωνικές εξελίξεις ακολουθούν ανελέητο και ανεξέλεγκτο δικό τους ρυθμό, ενώ πρόβλημα των πολιτικών σχηματισμών παραμένει σταθερά ότι αιφνιδιάζονται πάντα από τα κοινωνικά γεγονότα και τρέχουν με υστέρηση πίσω από αυτά, προκειμένου να συμμετάσχουν στη φάση της περιστολής τους. Δεν εξαρτάται ποτέ η ιστορία από την Αριστερά, αλλά πάντοτε η Αριστερά από την ιστορία.
Στην παρούσα ιστορική στιγμή, η Αριστερά δεν σώζεται με αναδίπλωση σε κανένα προκατασκευασμένο δόγμα ούτε με την απομονωτική αυτοανακηρυγμένη «ταξική πολιτική». Αλλά δεν σώζεται επίσης ούτε με καιροσκοπικό «άνοιγμα» στον χώρο του πολιτικού δικομματισμού, ο οποίος σήμερα έχει δυσφημισθεί όσο ποτέ άλλοτε.
Φυσικά και αβίαστα, μοναδική οδός για την Αριστερά θα ήταν η ανεπιφύλακτη επάνοδός της στην κοινωνία, χωρίς βεβαίως να αφήνει ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες που μπορεί εκάστοτε να προκύπτουν από τις αντιφάσεις του σημερινού, έστω και καταρρέοντος, πολιτικού συστήματος. Αλλωστε, σπάνιες είναι οι ιστορικές στιγμές που το πολιτικό σύστημα ανασκευάζεται μέσω μετωπικής σύγκρουσης με «εξωτερικές» δυνάμεις. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο: υπό την αύξουσα κοινωνική πίεση, κάποιες δυνάμεις από το εσωτερικό του πολιτικού συστήματος αναλαμβάνουν μεταρρύθμιση προς διάσωσή του, που όμως μπορεί να καταλήγει ακόμη και στην κατάρρευση και ανατροπή του.
Η Αριστερά σήμερα επισημαίνει έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων, όμως η ίδια, σε όλες τις παραλλαγές της, με την αποκλειστική προσήλωσή της στην οργανωτικιστική και εσωστρεφή κατανόηση του κοινωνικού προβλήματος, αποδεικνύεται περισσότερο αμείλικτη και άστοργη κοινωνικά απ' ό,τι οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί της. Η επιχείρηση ένταξης των λαϊκών κινητοποιήσεων σε προκατασκευασμένα από το παρελθόν σχήματα δεν συνιστά αριστερή πολιτική, αλλά γραφειοκρατικό εγχείρημα. Πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα δεν είναι το έλλειμμα προγράμματος, αλλά η δυσπιστία της απέναντι στη φαντασία, την ευρηματικότητα και την ανεξέλεγκτη δυναμική των κοινωνικών δυνάμεων: η υπόνοια ότι δεν ενθαρρύνει την κοινωνία να εκφρασθεί, όσο κυρίως πασχίζει να την οικειοποιηθεί. Εάν η αυτοκτονία της κατανοηθεί ως αναγνώριση του προβλήματος, αυτό θα συνιστούσε για την κοινωνία απαρχή για μια νέα ελπίδα.
kvergo@gmail.com

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Συνάντηση Κοινοβ. Αντιπροσωπείας ΣΥΡΙΖΑ με τον Πρόεδρο της Βουλής για τον αγωνιστή απεργό πείνας Δήμαρχο του Ελληνικού κ. Χρήστο Κορτζίδη



ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ Κύριο Φ. ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟ
Ο Δήμαρχος Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης συμπληρώνει ήδη 48 μέρες απεργίας πείνας. Η υγεία του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο και τις αμέσως προσεχείς μέρες ίσως κινδυνεύσει και η ίδια η ζωή του.
Ο Χρήστος Κορτζίδης με τον τρόπο αυτό δεν υπερασπίζεται μόνο το αίτημα για την αυτονομία του Δήμου του Ελληνικού, το οποίο είναι και αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων του Δήμου, που εκφράστηκε και με τις πάνω από 4.500 υπογραφές, οι οποίες έχουν ήδη κατατεθεί στο προεδρείο της Βουλής.
Ο Χρήστος Κορτζίδης με την απεργία πείνας που πραγματοποιεί υπερασπίζεται κάτι πολύ ευρύτερο και συνολικότερο από τον ίδιο το Δήμο του Ελληνικού, ένα Δήμο πρότυπο μέσα από τον οποίο έχει δώσει πρωτοφανείς και μεγάλες μάχες για την υπεράσπιση δημόσιων αγαθών, δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος.
Ο Χρήστος Κορτζίδης με τον συγκλονιστικό αγώνα του υπερασπίζεται την ίδια την ουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μια διαφορετική προοπτική της. Υπερασπίζεται την μείζονα ανάγκη μιας διαφορετικής ποιότητας ζωής με την απελευθέρωση δημόσιων χώρων και την ελεύθερη δωρεάν πρόσβαση των πολιτών σε δημόσια αγαθά. Υπερασπίζεται τέλος, την ίδια τη δημοκρατία απέναντι στην πολιτική και κρατική αυθαιρεσία που θέλει να αγνοεί τους πολίτες, τις πόλεις τους και το ίδιο το μέλλον τους.
Ο Δήμαρχος και οι κάτοικοι του Ελληνικού ζητούν:
• να μην καταργηθεί ο Δήμος του Ελληνικού μέσω της συγχώνευσής του με το γειτονικό Δήμο Αργυρούπολης.
• να αποδοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση οι πόροι που της οφείλονται
• να αποδοθεί στο Δήμο Ελληνικού η αρμοδιότητα της διαχείρισης της παραλίας του Αγ. Κοσμά και του χώρου που καταλάμβανε μέχρι πριν ένα χρόνο η 129 Πτέρυγα Υποστήριξης (ΠΥ) της Πολεμικής Αεροπορίας.
Σημειώνεται ότι ο Δήμος διαχειρίζεται ήδη με επιτυχία του δύο πιο πάνω χώρους διασφαλίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση και δωρεάν χρήση τους από τους πολίτες.
Είναι γνωστό ότι ο Δήμος Ελληνικού παρουσιάζει μια σειρά θετικούς δείκτες όπως απουσία χρεών, χαμηλά δημοτικά τέλη, δωρεάν κοινωνικές παροχές στους δημότες του, πλούσιο έργο σε νέες υποδομές. Είναι επίσης γνωστό στο Πανελλήνιο ότι η Δημοτική Αρχή τηρεί μια, σχεδόν, ηρωική αγωνιστική στάση υπεράσπισης του Δημόσιου συμφέροντος, των Δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος συγκρουόμενη με μεγάλα και ποικίλα συμφέροντα.
Σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων όλου του λεκανοπεδίου, ο Δήμος Ελληνικού έχει γίνει σημείο αναφοράς. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υπεράσπιση τόσο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού από την τσιμεντοποίηση όσο και του Υμηττού από την καταστροφή του οικοσυστήματος του από νέους οδικούς άξονες.
Ιδιαίτερα γνωστή είναι η συμβολή του στην προστασία του παραλιακού μετώπου και στην ελεύθερη χρήση των ακτών.
Η επιχειρούμενη κατάργηση του Δήμου μέσω της συνένωσής του με άλλο ενθαρρύνει αυτά τα συμφέροντα (χαρακτηριστική η προ εβδομάδων έναρξη λειτουργίας 2 νέων παράνομων νυκτερινών κέντρων στην παραλία του Αγ. Κοσμά) και γεννά πρόσθετες ανησυχίες για το μέλλον της περιοχής.
Είναι ευνόητο ότι μετά από τόσες μέρες απεργίας πείνας οι κίνδυνοι για βλάβες στην υγεία ή και την ίδια τη ζωή του Δημάρχου όχι μόνο είναι υπαρκτοί αλλά και έχουν προσλάβει άκρως ανησυχητικές διαστάσεις.
Σας καλούμε ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ να συμβάλετε στην αποτροπή μιας τόσο δυσάρεστης εξέλιξης.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Θοδωρής Δρίτσας
Ευαγγελία Αμμανατίδου - Πασχαλίδου
To Γραφείο Τύπου