Ξεκίνησε ο διάλογος γιά το νέο κόμμα της με τη δημοσίευση άρθρων στα έντυπα της Αριστεράς. O korydallistaskkk θα αναδημοσιεύει πολλά απ΄αυτά και παράλληλα χητά από όλες και όλους εσάς να μας αποστείλετε τα δικά σας.
Του Άλκη Ρήγου
Κανένα οργανωτικό σχήμα, όσο δημοκρατικό και αν είναι αυτό, δεν εγγυάται τον μη εκφυλισμό του. Η απάντηση βρίσκεται στο βάθεμα της δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή μέσα από τις διεργασίες του ‘Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς’ το 2004, ως ένα πρωτότυπο και δύσκολο ενωτικό εγχείρημα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς - και όχι ως μια απλή συμμαχία αριστερών πολιτικών μορφωμάτων και κάποιων μη ενταγμένων σε συνιστώσες προσώπων. Ένα πρωτότυπο εγχείρημα που από την ίδρυσή του είχε ως πολιτικό στόχο να ανταποκριθεί στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων τάξεων, στρωμάτων και κοινωνικών κατηγοριών, χωρίς να απεμπολεί τους ανατρεπτικούς και ελευθεριακούς γενεσιουργούς λόγους δημιουργίας της Αριστεράς. Ακριβώς γι’ αυτό, το κοινωνικό σώμα αναφοράς μας ήταν πάντα πολύ μεγαλύτερο της εκλογικής μας καταγραφής.
Όσοι λοιπόν αναλάβαμε την ιστορική πολιτική ευθύνη της συγκρότησης και πλαισίωσής του και όσοι στην διαδρομή ήρθαν κοντά μας ή θα έρθουν τώρα μέσα στις νέες πολιτικές συνθήκες που μας ανέδειξαν σε αξιωματική αντιπολίτευση –γεγονός πρωτοφανέρωτο στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς και το οποίο δημιουργεί ελπίδες όχι μόνο στους εργαζόμενους της πατρίδας μας αλλά και σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο–, οφείλουμε:
Να χαράξουμε την πορεία μετατροπής μας –ορθότερα: ολοκλήρωσης του ενωτικού μας εγχειρήματος– σε ενιαίο πολυτασικό πολιτικό σχηματισμό με σαφείς και κατακτημένους ήδη τους ιδεολογικό-πολιτικούς μας στόχους, όπως αποτυπώνονται στα ντοκουμέντα και στη Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το από αυτούς ρητά αναφερόμενο εύρος αριστερής συμμετοχής.
Να υπερβούμε στερεοτυπικές παραδοσιακές αντιλήψεις δράσης και οργάνωσης του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου κόμματος ‘νέου τύπου’, που τείνει να υποκαθιστά την κοινωνία με το κόμμα και το κόμμα με την ηγεσία του.
Να παραγάγουμε ένα νέο ηγεμονικό αριστερό λόγο, που θα ξεπερνά τις κυρίαρχες μικροαστικές και προσωποκεντρικές αντιλήψεις συμμετοχής και ανάδειξης, στο πολιτικό γίγνεσθαι, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό (και) σε επίπεδο προσωπικής κουλτούρας. Αυτό δεν μπορεί, ούτε και πρέπει, να σημαίνει τον αποκλεισμό ανάδειξης ηγετικών προσώπων μέσα από την ίδια την κομματική ζωή, οφείλει όμως να αποκλείει το ανεξέλεγκτο τέτοιων προσώπων, όπως και την δημιουργία κλειστών ηγετικών ομαδοποιήσεων.
Να αποδείξουμε, όχι μόνο με τις επεξεργασίες του κυβερνητικού προγράμματος και την καθημερινή μας δράση μέσα στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, αλλά και με την κινηματική μας ετοιμότητα σε κάθε πτυχή του δημόσιου χώρου, των νέων και των παλιών μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης (και με πλήρη σεβασμό στην αυτονομία τους) την ελκτικότητα και το ρεαλιστικό του οράματος μας, που παραμένει ο σοσιαλισμός μέσα από ένα δημοκρατικό δρόμο ενίσχυσης και αποκατάστασης των ουσιωδών χαρακτηριστικών της έμμεσης δημοκρατίας, με κατοχυρωμένες όλες τις ελευθερίες –χωρίς διακρίσεις και ιεραρχήσεις–, με τη δημιουργία θεσμών άμεσης δημοκρατίας και ανάπτυξης, στην παραγωγική βάση, αυτοδιαχειριστικών εστιών αναπτυξιακής προοπτικής με κοινωνικά και οικολογικά προτάγματα.
Να κατακτήσουμε τη δημοκρατία ως τρόπο ζωής και οργάνωσης του εγχειρήματός μας, έτσι ώστε όλα τα μέλη, παλιά και καινούρια, να συν- σκέπτονται, να συν-αποφασίζουν και να συν-πράττουν ισότιμα, σε συνθήκες πραγματικής συντροφικότητας, για όλα τα θέματα που αφορούν τον κοινό σκοπό μέσα από ανοικτές συνελεύσεις σε όλα τα επίπεδα. Καμιά πρακτική σκοπιμότητα, κανένα «ειδικό μέγεθος», δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ανατρέψει αυτή την αρχή.
Προς αυτή την κατεύθυνση, η θολή πρόσκληση ‘αυτοοργάνωσης’ κατά τόπους δουλειάς και κατοικίας, που ακούγεται από διάφορες πλευρές, αν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένους οργανωτικούς και καταστατικά δεσμευτικούς όρους αμφίδρομης κάθετης και οριζόντιας συγκρότησης εσωκομματικής δημοκρατίας ,σε όλα τα επίπεδα, θα παραμένει γράμμα κενό περιεχομένου.
Αυτή η διαπίστωση απαιτεί πρωταρχικά την ουσιαστική ύπαρξη και λειτουργία ενδιάμεσων οργάνων, τα οποία συγκροτούν και την σπονδυλική στήλη του ενιαίου σώματος των πολιτών που θα συναποτελέσουν τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ - οργάνων αιρετών και ανακλητών, όπως οφείλουν να είναι άλλωστε όλα τα όργανα του ενιαίου κόμματος, σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς μεσαία όργανα με αποφασιστική ισχύ και χωρίς καθιέρωση της ανακλητότητας, η ‘αυτοοργάνωσή’ των από τα κάτω’ οδηγεί στην παγίωση ανεξέλεγκτων ηγετικών ομαδοποιήσεων των ‘από τα πάνω’. Και μόνο η χρήση μιας τέτοιας ορολογίας είναι απαράδεκτη.
Στις οργανώσεις κατά τόπο κατοικίας και χώρο δουλειάς είναι φυσικό να είναι ενταγμένα, οργανωτικά και λειτουργικά, και τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπως εξάλλου και στις αντίστοιχες με τον καταμερισμό του έργου τους στην Κοινοβουλευτική Ομάδα επιτελικές θεματικές επιτροπές, που συγκροτούνται με ευθύνη της Γραμματείας
Είναι σαφές ότι σε μια πρώτη φάση η διάρκεια της οποίας μέλλει να αποφασιστεί στη Συνδιάσκεψη του Σεπτεμβρίου, οι συνιστώσες θα συνυπάρχουν με πρόνοιες έκφρασής τους μόνο στα ανώτερα όργανα μέχρι το Συνέδριο, που τελικά είναι και το μόνο σώμα που θα αποφασίσει αν θα συνεχιστεί και για πόσο αυτή η διπλή ένταξη.
Είναι επίσης σαφές ότι στην πορεία προς τον ενιαίο φορέα, οφείλουμε να μελετήσουμε την επικοινωνιακή μας συλλογική έκφραση και τα μέσα προβολής της -Γραφείο Τύπου, έντυπα, ραδιοφωνικό σταθμό κ.λ.π.-, χωρίς να χαθεί ο πλουραλιστικός τους χαρακτήρας.
Έχουμε, βέβαια, πλήρη επίγνωση ότι κανένα οργανωτικό σχήμα, όσο δημοκρατικό και αν είναι αυτό, δεν εγγυάται τον μη εκφυλισμό του, ή τη μη μετατροπή του στο ακριβώς αντίθετό του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εμπειρία από την λειτουργία τάσεων ως ανοικτών ρευμάτων σκέψης, που ήρθαν να υπερβούν την παλιά φραξιονιστική κλειστή πρακτική, αλλά τις περισσότερες φορές οδηγηθήκαν σε κλειστά και αντιδημοκρατικά μορφώματα ‘κομμάτων μέσα στο κόμμα’. Τέτοιου είδους προβλήματα προφανώς και δεν αντιμετωπίζονται με διοικητικές καταστατικές απαγορεύσεις ή επιτροπές και κανόνες δεοντολογίας. Η απάντηση βρίσκεται στο βάθεμα της δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής, της υπεύθυνης συντροφικής κριτικής, καθώς και της διαρκούς εμβάθυνσης, σε όλα τα επίπεδα, της ιδεολογικό-πολιτικής συζήτησης και των αντίστοιχων επεξεργασιών σε ένα ενιαίο θεωρητικό Ινστιτούτο Προβληματισμού.
Η ευθύνη όλων μας για την κατάκτηση μιας βαθιά δημοκρατικής εσωκομματικής ζωής, όπως και για την εμμονή στη στρατηγική μας πρόταση ενότητας της Αριστεράς, είναι προφανής
http://www.left.gr/article.php?id=3762
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου