Του Παναγιώτη Λαλιώτη*
Φέτος συμπλήρωσα μισό αιώνα στο αριστερό κίνημα. Από τα
πενήντα αυτά χρόνια τα περισσότερα τα πέρασα ενταγμένος στο ανανεωτικό ρεύμα ,
αρχικά στο ΚΚΕ εσωτ. και ύστερα στην ΕΑΡ.
Παραμένω ανανεωτικός; Ναι. Γιατί θεωρώ ότι οι αξίες και οι
ιδέες αυτού του ρεύματος δικαιώθηκαν ιστορικά. Ο σοσιαλισμός αποδείχτηκε χωρίς
τη δημοκρατία βάρβαρος και τελικά θνησιγενής. Ο δημοκρατικός δρόμος είναι αυτός
μέσα από τον οποίο τα κινήματα αναπτύσσονται και διεκδικούν, μπορούν να
οικοδομήσουν συμμαχίες και πλειοψηφίες και να προχωρήσουν στις μεγάλες αλλαγές.
Το ευρωκομμουνιστικό ρεύμα σημάδεψε από την άποψη αυτή και την πορεία του
αριστερού κινήματος και στη χώρα μας.
Πριν από είκοσι χρόνια χιλιάδες στελέχη, αγωνιστές, μέλη και
φίλοι του ΚΚΕ εσωτερικού και της ΕΑΡ, που είχαμε εμπνευστεί από τις ανανεωτικές
αξίες, συγκροτήσαμε τον Συνασπισμό ως ενιαίο πολιτικό φορέα και ξεκινήσαμε ένα
δύσκολο ταξίδι, αλλά ενδιαφέρον και συναρπαστικό. Αυτό που οδηγούσε σε μια νέα
ιστορική ταυτότητα της αριστεράς στη χώρα μας, που θα αποτελούσε ταυτόχρονα
τομή και συνέχεια. Συναντηθήκαμε δημιουργικά με το άλλο ιστορικό ρεύμα των
ανανεωτικών ιδεών που αναπτύχθηκε στο εσωτερικό του ΚΚΕ την περίοδο 1989 -1992.
Έχω την τύχη και την τιμή να είμαι ιδρυτικό μέλος του
Συνασπισμού σε μια από τις πιο ισχυρές και ιστορικές οργανώσεις του στα
Εξάρχεια.
Και επειδή όπως ήδη ανάφερα παραμένω ανανεωτικός της
αριστεράς, ακριβώς για αυτό και παραμένω Συνασπισμικός.
Παρά τα λάθη του – τα λάθη μας – και τις πιέσεις που δέχτηκε
από “αριστερά” του και “δεξιά” του, ο ΣΥΝ άντεξε και αντέχει. Το ΠΑΣΟΚ τον
πολέμησε γιατί ποτέ δεν είδε με καλό μάτι την αυτόνομη παρουσία μιας ισχυρής
ανανεωτικής αριστεράς. Ο κ. Σημίτης του “εκσυγχρονιστικού” ΠΑΣΟΚ, έφτασε στο
σημείο να δηλώσει από το προεκλογικό μπαλκόνι ότι τα μικρά κόμματα (δηλ. τα
αριστερά) δεν χρειάζονται(!). Το ΚΚΕ δέσμιο των δογματικών του αντιλήψεων
επεδίωξε να τον εξαφανίσει για να μονοπωλεί την αριστεροσύνη… Ο ΣΥΝ άντεξε και
τον κλονισμό της αποχώρησης μιας σειράς στελεχών του πριν από ενάμιση χρόνο,
που στην συνέχεια ίδρυσαν την ΔΗΜ.ΑΡ. Η αποχώρηση αυτή δεν οδήγησε όπως κάποιοι
θα το επιθυμούσαν στη διάλυση ή την περιθωριοποίησή του.
Από πού αντλεί δυνάμεις και αντοχές ο ΣΥΝ;
Ο ΣΥΝ έχει καταξιωθεί στην ελληνική κοινωνία σαν μια
σύγχρονη αριστερή δύναμη, κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς, που έχει
τοποθετηθεί με σαφήνεια απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή τον άγριο και
ακραίο χρηματιστικό καπιταλισμό. Έγκαιρα ο ΣΥΝ μίλησε για τη συσπείρωση
ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων κατά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών
που ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.
Έθεσε επίσης το ζήτημα της υπέρβασης του σημερινού πολιτικού
συστήματος που πλέον η σήψη του συμβάλλει στο βάθεμα της ελληνικής κρίσης.
Μίλησε προ πολλού για τη διαπλοκή, την ανάγκη μείωσης των στρατιωτικών
δαπανών, τάχθηκε προφητικά κατά της Ολυμπιάδας με το ρεκόρ δαπανών.
Υπερασπίζεται τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα πολλές
φορές με κόστος αφού γίνεται στόχος επιθέσεων.
Δεν διστάζει να τοποθετηθεί ακόμα και κόντρα στο ρεύμα, όταν
πρόκειται για την προστασία του περιβάλλοντος.
Είναι ο κύριος φορέας της ανανεωτικής αριστεράς.
Δεν είναι σωστό να μονοπωλεί κανείς τις ανανεωτικές ιδέες.
Αλλά να μην ξεχνάμε ότι δεν είχαμε όλοι τις ίδιες διαδρομές στην κοινή μας
πορεία στον ΣΥΝ. Ο επικεφαλής των πρώην στελεχών του ΣΥΝ που αποχώρησαν στο
όνομα της ανανέωσης και με επιχείρημα τον ΣΥΡΙΖΑ, αγαπητός σ. Φ. Κουβέλης , δεν
ήταν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ όταν δημιουργήθηκε. Στο συνέδριο του κόμματος το 2000,
δεν συμμετείχε σε κάποιο από τα ανανεωτικά εσωκομματικά ψηφοδέλτια, αλλά σε
“ριζοσπαστικό” σχήμα με την πρώην βουλευτή του ΣΥΝ Στ. Αλφιέρη που τώρα είναι
στην “ΑΝΤΑΡΣΥΑ”. Τοποθετήθηκε κατά του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό, απέναντι
στη θέση του ανανεωτικού ρεύματος.
Σήμερα ο σ. Κουβέλης δηλώνει ότι το κόμμα του δεν είναι
αδιάφορο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Σωστή θέση. Η ανανεωτική αριστερά δεν
είναι απλά δύναμη καταγγελίας. Επιδιώκει να παρέμβει στη δημόσια ζωή, για να
αλλάξει την κοινωνία. Αλλά με ποιες συμμαχίες, με ποιες δυνάμεις, με ποιο
πρόγραμμα.
Ο Φ. Κουβέλης δηλώνει ότι βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από
τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ αν και πριν λίγο καιρό ήταν κοινοβουλευτικός του
εκπρόσωπος (!). Με το ΚΚΕ δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς περιθώρια. Από που
περιμένει ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. εξελίξεις λοιπόν; Από το καταρρέον, μνημονιακό
ΠΑΣΟΚ; Η από την προσέγγιση με το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη
και όψιμα του Νίκου Μπίστη;
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ με συναίσθηση ευθύνης μιας αριστεράς που
ενδιαφέρεται να παρέμβει στην κυβερνητική εξουσία με το δικό της πρόγραμμα, να
τεθεί τέλος στον κατήφορο που πήρε η κοινωνία, πρότεινε τη συγκρότηση του νέου
Συνασπισμού Εξουσίας, με επίκεντρο τις αριστερές δυνάμεις, που θα πουν οριστικά
όχι στα μνημόνια.
Δεν καταλαβαίνω εγώ ο αριστερός της ανανέωσης την ουσία της
αυτής της αρνητικής στάσης της ΔΗΜ.ΑΡ. Ούτε τον φίλο μου Δημήτρη
Παλαιολογόπουλο, που γράφει στην “Αυγή” ότι οι προσπάθειες για την κοινή δράση
της αριστεράς δεν πέτυχαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Και αναρωτιέται
τι θα συμφωνούσαμε σήμερα για τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Μα αυτό σ. Δημήτρη
διακυβεύεται σε λίγους μήνες; Η στρατηγική του σοσιαλισμού ή να σώσουμε την
κοινωνία, τους εργαζόμενους, από την φτωχοποίηση; Τώρα δεν ζούμε πλέον τη
μεταπολίτευση του ’74, αλλά μια νέα εποχή ανατροπής κοινωνικών και δημοκρατικών
κατακτήσεων δεκαετιών. Χρειάζεται επομένως η ενότητα δράσης σε ό,τι συμφωνούμε.
Και τέλος δεν μπορώ να κατανοήσω ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν επιθυμεί
σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δέχτηκε στις γραμμές της τον υβριστή του ιστορικού
ηγέτη Λεωνίδα Κύρκου, το 1989, Χ. Πασβαντίδη.
Από την πλευρά μου θα συνεχίσω να θεωρώ συντρόφους τους
συναγωνιστές μου από τα Εξάρχεια που πρόσκεινται στην ΔΗΜ.ΑΡ. και με τους
οποίους δώσαμε κοινούς αγώνες και μας συνδέουν δεσμοί φιλίας και αλληλεγγύης.
Πολιτικά όμως δεν θα πάψω να διατυπώνω τις απόψεις μου και να τους εξηγώ γιατί
ο χώρος τους είναι ο ΣΥΝ.
*Ο Παναγιώτης Λαλιώτης είναι μέλος της γραμματείας της ΝΕ Α’
Αθήνας του ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου