Πάμπλο Πικάσσο, το τέλος του δρόμου
Τούτο το ένθετο από το πρώτο του τεύχος έθεσε ως σκοπό της έκδοσής του την σύνδεση του Δημόσιου Αγαθού της Παιδείας με τις ανάγκες της κοινωνίας όπως λέει και ο τίτλος του.
Η κοινωνία όμως δεν είναι ένα ενιαίο αδιαφοροποίητο σύνολο, συγκροτείται από κοινωνικές τάξεις, στρώματα και μια σειρά διακεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες.
Τα συμφέροντα και τα αξιακά πρότυπα αυτών των συνόλων δεν ταυτίζονται, ούτε ενοποιούνται με την συγκολλητική επίκληση του Έθνους, όση κατάχρηση και αν γίνεται αυτής της «φαντασιακής κοινότητας», που βέβαια φαντασιακή ξεφαντασιακή, η ύπαρξή της παράγει άμεσα υλικά αποτελέσματα. Αποτελέσματα που προφανώς και δεν γίνονται σεβαστά αυτομάτως από όλα τα παραπάνω κοινωνικά σύνολα. Την συγκρουσιακή αυτή δυνάμει κατάσταση, επιχειρεί να διαχειριστεί η Δημοκρατική Αρχή μέσα από ένα διαρκή διάλογο συσχετισμού κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Και όσο την Δημοκρατική Αρχή διαχειρίζονται ηγεμονικά οι κυρίαρχες σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό δυνάμεις, γίνεται κατορθωτή μια λειτουργική νομιμοποιημένη ισορροπία, παράγεται αυτό που ονομάζουμε «Κοινωνικό κράτος», κατοχυρώνονται με αγώνες πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά δικαιώματα, ενισχύεται η έννοια του ενεργού πολίτη, διευρύνεται η Δημόσια Σφαίρα, οι κυριαρχούμενες τάξεις, στρώματα, κοινωνικές κατηγορίες, κατορθώνουν να ικανοποιούν έστω μέρος των αξιακών τους συμφερόντων, να καλυτερεύουν την καθημερινότητά τους.
Όταν όμως οι κυρίαρχες τάξεις, ομάδες τάξεων και στρωμάτων παύουν να παράγουν ηγεμονικό Λόγο, τότε προφανώς η κυριαρχία τους μένει γυμνή, στηριζόμενη μόνο στους Κατασταλτικούς Μηχανισμούς του Κράτους και την δυνατότητα της προπαγάνδας του – «επικοινωνιακή πολιτική» την ονομάζουμε κομψότερα και ουδετεροποιημένα - να πείθει με έναν εμπειρικό-κρατούμενο λόγο, ότι δεν γίνεται διαφορετικά, η ακολουθούμενη πολιτική αποτελεί αναγκαστικό μονόδρομο.
Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση και άλλοθι το περίφημο μνημόνιο, η κυβερνώσα κομματική ολιγαρχία του πρώην έστω και θολά σοσιαλιστικού και νυν άκριτα νεοφιλελεύθερα Καπιταλιστικού ΠΑΣΟΚ, όπως και οι άλλες κυρίαρχες στην Ευρώπη δυνάμεις – οικονομικές και πολιτικές – επιχειρούν συστηματικά μια άγρια διάλυση κάθε κατάκτησης του Κοινωνικού Κράτους, μια ριζική αναδιανομή του παραγόμενου οικονομικού πλούτου υπέρ των ταξικά ανώτερων κοινωνικών τάξεων, την οποία διαχειρίζονται «λογιστές» πολιτικοί και μη δημοκρατικά ελεγχόμενες Ελίτ τεχνοκρατών, συμβούλων και παρασυμβούλων.
Στα πλαίσια αυτής της συνολικής κοινωνικής παλινόρθωσης του πιο ακραίου Καπιταλισμού «η μάχη των μαχών» όπως ανέφερε καθόλου τυχαία και η Υπουργός Παιδείας, στοχοποιεί το Δημόσιο Αγαθό της μαζικής Δημόσιας Παιδείας, που οι ευρωπαϊκοί λαοί κατάκτησαν στα μεταπολεμικά χρόνια.
Η μόρφωση από δικαίωμα καθολικό όπως την ανήγαγε η αστική κοινωνία και ο διαρκής αγώνας των εργατικών στρωμάτων – για πρώτη φορά στο ιστορικό γίγνεσθαι στα χρόνια της νεωτερικότητας – τείνει να μετατραπεί σʼ ένα ακόμη εμπορικό προϊόν, που όσοι μαθητές έχουν την οικονομική δύναμη θα αγοράζουν από κακοπληρωμένους δασκάλους –πωλητές.
Ο στόχος δεν είναι αυθαίρετος. Δεν χρειάζονται πια ελεύθεροι κριτικά σκεπτόμενοι πολίτες, χρειάζονται άκριτοι εξειδικευμένοι idiot (ηλίθιοι) υπήκοοι, που θα αποδέχονται παθητικά τα νεοφιλελεύθερα προστάγματα. Την ίδια ώρα που η κεντρικότητα της γνώσης και της πληροφορίας στον «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο μας, θα απαιτούσε το ακριβώς αντίθετο, την αναβάθμιση και πολύπλευρη ανάπτυξη του σχολικού δημόσιου θεσμού σε όλες τις βαθμίδες του, με παράπλευρη ενίσχυση των μονάδων ιδιαίτερων ικανοτήτων και ενδιαφερόντων καθώς και της συναρτημένης από αυτόν έρευνας ως παραγωγικής αναπτυξιακής δύναμης. Αυτή μπορούν να την αποκτούν μόνο οι έχοντες τη δυνατότητα, για να πλαισιώσουν αύριο τις κυρίαρχες Ελίτ του συστήματος.
Να γιατί, όχι απλά η αντίσταση στην επιχείρηση αποδιάρθρωσης και αξιακής υποβάθμισης του Δημόσιου Αγαθού της Παιδείας αλλά και ο σοβαρός αγώνας συνεχούς αναβάθμισης και διεύρυνσης του, αποτελεί υποχρέωση, όχι μόνο της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά κάθε πολίτη που αναζητά ένα καλύτερο και δημοκρατικότερο αύριο.
Να γιατί ο αγώνας αυτός υπερβαίνει Ομοσπονδίες και συνδικάτα εκπαίδευσης – χωρίς βέβαια να τα υποκαθιστά – απαιτεί όμως παράλληλα ένα ευρύτατο μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων, συντονισμένο με τον αντίστοιχο αγώνα που την ίδια ώρα και με τα ίδια αιτήματα διεξάγεται μεταξύ των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών, για να μην χαθεί αυτό το πολυτιμότερο δημιούργημα της γηραιάς μας Ηπείρου και μαζί του η ιδέα της Δημοκρατίας, ως κοινωνίας ελεύθερων κριτικά σκεπτόμενων και ικανών για αισθητική απόλαυση πολιτών που όλοι ισότιμα μετέχουν, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «κρίσεως και αρχής».
Άλκης Ρήγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου