Του Νίκου Συρμαλένιου
Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να περπατάει στη ζωή το ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία του αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου με στόχο την ανατροπή του μνημονίου και το άνοιγμα της διαδικασίας για μια άλλη προοδευτική πορεία του τόπου.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, των εργαζομένων και των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων, η πρόταση αυτή γίνεται αποδεκτή με ανακούφιση και προσδοκία, σημαντικό τμήμα των διαφοροποιημένων από το ΠΑΣΟΚ την προσεγγίζει με ειλικρινές ενδιαφέρον, ενώ αντιδράσεις και ενστάσεις διαφορετικής ουσίας και ποιότητας, εκφράζονται από τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους-Πράσινους, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ως βασικός λόγος διαφωνίας προβάλλεται κατά βάση η αδυναμία προγραμματικής συνοχής της πρότασης, αφού στον πυρήνα της προτείνεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας με πυρήνα την Αριστερά, που θα κληθεί – εφόσον επιτευχθεί – να κυβερνήσει, εφόσον επιβεβαιωθούν μέχρι τέλους τα δημοσκοπικά δεδομένα και στις προσεχείς εκλογές αναδειχθεί πρώτη δύναμη.
Πράγματι, ένας τέτοιος συνασπισμός άμεσα είναι πολύ δύσκολο να συσταθεί, εξαιτίας κυρίως των δεδομένων προγραμματικών διαφορών μεταξύ των δυνάμεων που καλούνται να τον συγκροτήσουν. Και όταν μιλάμε για διαφορές, αναφερόμαστε κυρίως στα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, της παραμονής στο ευρώ ή όχι κλπ. Δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί αυτή η συμμαχία, δεν θα μπορούσε να συσταθεί τώρα, όχι στη βάση μακροπρόθεσμων στρατηγικών στόχων, αλλά στη βάση της σωτηρίας της χώρας και των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων από τη χρεωκοπία και τη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών. Ποιό είναι το πρωτεύον σήμερα για τον ελληνικό λαό; Η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης μεσομακροπρόθεσμης στρατηγικής ή η συγκρότηση ενός μετώπου που θα βάλλει στόπ στην κοινωνική εξαθλίωση και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε κάθε λογής σαουδάραβες, κινέζους, αμερικάνους ή όποιους άλλους τυχάρπαστους “επενδυτές”;
Βεβάιως όλα αυτά είναι αλληλένδετα με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας, όμως αυτοί οφείλουμε να επαναπροσδιοριστούν στη βάση των εξελίξεων που κάθε μέρα και με ραγδαίους ρυθμούς διαμορφώνονται. Άλλωστε ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ, βάζει ως άμεσο ζήτημα την αποδέσμευση της χώρας από το ευρώ, παρά μόνο όταν κατά την άποψη του θα έλθει η ώρα της λαϊκής εξουσίας. Στο κάτω κάτω, πάντα ο λαός είναι αυτός που πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο για όλα. Άρα τι μας εμποδίζει να πορευτούμε στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος σωτηρίας και να αφήσουμε τις διαφορές μας στην μπάντα, οι οποίες θα επιλυθούν με το λαό στο προσκήνιο και στη βάση των ευρύτερων δυνατών συναινέσεων;
Τι μας εμποδίζει άραγε να πορευτούμε ενδεικτικά στη βάση των παρακάτω σημείων, που αποτελούν κοινό τόπο για όλους;
α) αποδέσμευση από τις αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων
β) διαγραφή του επαχθούς (απεχθούς) μέρους του χρέους στη βάση του λογιστικού ελέγχου του και επαναδιαπραγμάτευση του υπολοίπου
γ) κοινωνικοποίηση-δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
δ) αναδιανομή του πλούτου στη βάση ενός κοινωνικά δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος
ε) παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στήριξη και ανάδειξη των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων (αγροτική οικονομία, ποιοτικός τουρισμός, ορυκτός πλούτος, αξιοποίηση των ΑΠΕ, στήριξη των μικρομεσάιων επιχειρήσεων, διαφύλαξη και βιώσιμη ανάδειξη του φυσικού πλούτου κλπ.)
ε) επαναθεμελίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας ως αδιαπραγμάτευτων κοινωνικών αγαθών
στ) δρομολόγηση των διαδικασιών για συνταγματική αναθεώρηση, με στόχο τη διαμόρφωση πολιτικού συστήματος ουσιαστικής δημοκρατίας και ανάδειξης του λαϊκού παράγοντα ως καθοριστικού ρυθμιστή των εξελίξεων, καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος.
Είναι προφανές ότι οι παραπάνω προγραμματικοί στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν δια περιπάτου, ή απλά και αποκλειστικά μόνο μέσα από εκλογές. Θα είναι αποτέλεσμα διεργασιών, συγκρούσεων και ρήξεων σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, κινηματικά και κοινοβουλευτικά. Σε αυτή τη διαδικασία θα δοκιμάζονται και οι επι μέρους διαφορές μας και φυσικά στη λογική του δημοκρατικού δρόμου, όπου οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες θα διαμορφώνουν κάθε φορά τις προωθητικές συνθέσεις.
Γι αυτό και δεν μπορεί να αποτελεί προαπαιτούμενο τίποτα από αυτά που τώρα προβάλλονται ως θέσφατα στη σημερινή συγκυρία. Ούτε βεβαίως υπάρχει κάποιος που κατέχει την απολυτη αλήθεια ή ενδεχομένως μπορεί να προβάλλεται ως αποκλειστικός ιδιοκτήτης της αριστεροσύνης.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ με παρησσία το τελευταίο διάστημα έχουν επανηλειμμένα καταθέσει τις απόψεις τους. Επιδιώκουν σε όλα τα επίπεδα την ευρύτερη δυνατή ενότητα, για να μετατραπεί η αντιμνημονιακή-αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική πλειοψηφία σε πολιτική πλειοψηφία. Οι θέσεις μας για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο, αποτελούν θέσεις διαλεκτικής ανάλυσης των εξελίξεων και των αλληλοεξαρτήσεων τους, στη βάση ότι τίποτα πλέον δεν δικαιολογεί λύσεις περιορισμένες σε εθνικό επίπεδο. Με αυτές τις θέσεις προσερχόμαστε στο διάλογο με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας. Πιστεύουμε ότι η σωτηρία της χώρας αποτελεί τον πρώτιστο στόχο, έναντι των όποιων στοχεύσεων κομματικής καταγραφής. Με αυτό το κριτήριο όλοι κρινόμαστε απέναντι στο λαό και στην κοινωνία. Και γι’ αυτό όποιοι παραβούν αυτό τον κανόνα θα λάβουν και το αντίστοιχο αντίτιμο. Εμείς πάντως δεν θα κουραστούμε να παλεύουμε τώρα, στις εκλογές, μετά τις εκλογές για την επίτευξη των παραπάνω στόχων. Και στο κάτω-κάτω, ας σκεφτούν όσοι παραβούν τη λαϊκή απαίτηση για ενότητα, γιατί να χαρίσουμε στον κ. Σαμαρά και στη ΝΔ, τις 50 έδρες που δίνει ο καλπονοθευτικός νόμος στην πρώτη δύναμη;
28/12/2011
Νίκος ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΣ
μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ,
περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου