…..Αλλά δεν συνέβη μόνον παραβίασις του πολιτεύματος. Συνέβη επίσης και διακωμώδησις. Ο τρόπος της καταλήψεως της αρχής από την κυβέρνησιν των ανδρεικέλλων, έχει προσλάβει την μορφή φαιδρού πραξικοπήματος.
Αυτά ήταν τα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου, παππού του ΓΑΠ, για την κυβέρνηση του Γ.Αθανασιάδη-Νόβα. Καλό είναι να ανασκαλέβουμε πότε πότε τη μνήμη. Σήμερα ασφαλώς δεν έχουμε τους γελοίους Μητσοτάκη, Παπασπύρου, Αλαμανή, Μπακατσέλο και λοιπούς. Έχουμε τους ισάξιους στη φαιδρότητα και επικίνδυνους Βελόπουλο, Γεωργιάδη, Γεωργίου και τα καλόπαιδα του Πασοκ και της ΝΔ υπό τον Παπαδήμιο. Δεν έχουμε τους αγύρτες Στ.Στεφανόπουλο και Η.Τσιριμώκο που τους ακολούθησαν λίγο μετά. Έχουμε υπουργούς που παρέλειψαν να διαβάσουν αλλά υπερψήφισαν.
Για να κάνουμε ένα παιχνίδι φαντασίας. Στα ανάκτορα υπό τον Κ.Παπούλια, σχηματίσθηκε η αυθαίρετη κυβέρνηση των αποστατών του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Στο υπουργικό συμβούλιο των σημερινών ανδρεικέλλων έχουν βολευτεί αντάμα οι νέοι σωτήρες με τους προηγούμενους και αναμένουν το νέο Τσιριμώκο που προσχώρησε λίγο αργότερα, στις 14-8 1965. Τον πρώην μαρξιστή και συνιδρυτή του κόμματος της σοσιαλιστικής αριστεράς. Νάτο το παρελθόν που βρυκολακιάζει και μας θυμίζει κάτι από τη νεοσύστατη μεταρρυθμιστική και υπεύθυνη αριστερά. Τότε στο Συμβούλιο του Στέμματος, όπως και τώρα, καταργήθηκε κάθε έννοια δημοκρατίας.
Α και να μην παραλείψω εδώ τον Ανδρέα Παπανδρέου που στις 26-12-1966, διαφωνούσε δημόσια και με σφοδρότητα με τον πατέρα του για τον απαράδεκτο ελιγμό συμβιβασμού με τον αντίπαλο Π.Κανελλόπουλο της ΕΡΕ, αλλά 18 μέρες αργότερα έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση συγκυβέρνησης. Νάτοι πάλι οι συνειρμοί με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ξόρκιζαν τη δεξιά και δεν συμφωνούσαν τάχα με τα μνημόνια. Κανονικό παραμύθιασμα επί δύο χρόνια.
Ωχ μου ήρθε άλλο ένα καλό, σας το μεταφέρω μετά από μικρή έρευνα, κατά λέξη.
Γ.Αθανασιάδης-Νόβας στο Συμβούλιο του Στέμματος …… αναπόφευκτα θα δημιουργηθή χαώδης οικονομική κατάστασις με απροβλέπτους συνεπείας εις βάρος της χώρας. Και δεν γνωρίζω πως θα είναι δυνατόν να αναχαιτίση τον απειλούμενον όλεθρον οποιαδήποτε κυβέρνησις, εάν από τούδε εισέλθωμεν εις μακροχρόνιον προεκλογικήν περίοδον. Αι εκλογαί πρέπει να αναβληθούν επ’ αόριστον χρόνον. ….. Βγάλτε τα συμπεράσματα μόνοι σας.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες γύρω από τη φαιδρότητα της κεντρώας παράταξης έχει διαλυθεί παταγωδώς και το 1959 και το 1965. Να τώρα ξανά δεν μπορώ να αποφύγω το συνειρμό με τη σημερινή εκδοχή της κεντροαριστεράς ή αν θέλετε την ελληνική σοσιαλδημοκρατία, τρομάρα της. Αυτό που πονάει όμως ειναι ότι αυτοί ανεπαρκέστατοι, κόντα μισό αιώνα, μαζί βεβαίως με τη δεξιά, αποτελούν την ιδιότυπη πολιτική φεουδαρχία που σε βάρος και στο σβέρκο του λαού κυβερνούν και πίνουν στην υγεία των κορόιδων. Αυτό το σαθρό οικοδόμημα πρέπει να καταρρεύσει με εκκωφαντικό ήχο, έτσι για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε, ούτε και σήμερα έχουμε, πειστικές ενδείξεις τουλάχιστον, ότι οι ασκούμενες πολιτικές και οι αναλύσεις των υπευθύνων για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, έχουν στοιχειωδώς ελληνοκεντρικό χαρακτήρα και αντιστοίχηση με την πραγματική κατάσταση των εργαζόμενων και των χιλιάδων ανέργων.
Δυστυχώς η εικόνα της γοργά φτωχοποιούμενης χώρας, που απ’ ότι φαίνεται θα συγκυβερνάται από εγχώριους και ξένους επίτροπους, αν δε γίνει κάτι χειροπιαστό από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεν επιτρέπει τον παραμικρό εφησυχασμό. Σκοπός αυτού του σημειώματος δεν είναι η διάχυση κάποιου παραλυτικού πεσιμισμού, παρά μόνο η ανάγκη της προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Σίγουρα το πυκνό πολιτικά διάστημα από τις προηγούμενες εκλογές μέχρι τώρα ήταν αρκετό για να κατανοήσουμε πολλά πράγματα σχετικά με το παρόν και το μέλλον. Και δε μας μένει πολύς χρόνος ώστε να δώσουμε με καλές προοπτικές τις επερχόμενες αναμετρήσεις που θα οδηγήσουν στην οριστική αποστράτευση, την παντελώς άχρηστη ελληνική πολιτική αριστοκρατία. Η ενότητα της αριστεράς κάτω από ένα μίνιμουμ πρόγραμμα διεξόδου από τη κρίση είναι ένα αχνό φως σε ένα σκοτεινό τούνελ και ίσως το μοναδικό όχημα που μπορεί να οδηγήσει προς την έξοδο. Η εικόνα του ΚΚΕ με την αδιανόητη μονολιθικότητα και την άκαρπη επαναστατική γυμναστική δεν αφήνει προς το παρόν ελπίδες για κάποιας μορφής συμπόρευση. Αυτή η ταλαίπωρη ενότητα όμως είναι η μόνος τρόπος να ξεφύγουμε επιτέλους από τη μέγγενη και να κατέβει η κακόγουστη παράσταση τρόικας-συμβουλίου του στέμματος με θιασάρχη τον Κ.Παπούλια.
*Μέλος της ΝΕ ΣΥΝ ΠΕΙΡΑΙΑ
Πηγή ECOLEFT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου