Πηγή Νέα Γενιά
Του Νίκου Κοτζιά
Η χώρα έχει ανάγκη ενός ουσιαστικού σχεδίου που να της δίνει προοπτικές. Να γεννά προσμονές και ελπίδες. Να αντιστρατεύεται τη «δημιουργική λογιστική». Ταυτόχρονα, και όσο αυτό το σχέδιο δεν διαμορφώνεται, και κατά προέκταση δεν υλοποιείται, είναι επείγον οι πιο διαφορετικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, να διαμορφώσουν άμεσα ένα μεγάλο κίνημα που να προωθεί την αντίσταση απέναντι στην κατάρρευση της χώρας και να ανοίξει διάλογο για μια διαφορετική πορεία της.Το σχέδιο αυτό δεν θα είναι ένα πρόγραμμα κόμματος ή πολιτικού κινήματος, ή κάποιο υποκατάστατό του, αλλά ένα σχέδιο που μπορεί να το υιοθετήσει όλο ή εν μέρει ο οποιοσδήποτε και η οποιαδήποτε, άτομο, κόμμα, κοινωνικός φορέας, παρέα, μπλόκερς και πολίτες. Αποσκοπεί στην πραγμάτωση έξη, τουλάχιστον, μεγάλων στόχων που περιγράφω στη συνέχεια. Στην επαναφορά της αισιοδοξίας στην ελληνική κοινωνία. Στην χάραξη ενός ρεαλιστικού οράματος για το αύριο. Τέλος, αποσκοπεί στο να υποχρεώσει τη κυβέρνηση να απαντήσει σε σειρά ερωτημάτων τα οποία όταν τα ακούει σφυρίζει αδιάφορα. Εννοώ ερωτήματα όπως εκείνο που αφορά τους λόγους που οδήγησαν το οικονομικό επιτελείο της, όταν η Επιτροπή πρότεινε τέσσερα χρόνια εξόδου από την κρίση, εκείνο αντί να προτείνει τα πέντε, αντιπρότεινε, ω! τι πονηροί! Ω τι θαυμάσια! Τρία χρόνια. Χρονοδιάγραμμα που αποτελεί το θεμέλιο για την σημερινή πολιτική λιτότητας που για ορισμένους στο οικονομικό επιτελείο δεν συγκροτήθηκε ως ανάγκη για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά ως «ευκαιρία με αφορμή την κρίση».Κίνημα για την προάσπιση και προώθηση έξη στόχωνΣτις σημερινές συνθήκες κρίσης, όπου η κυβέρνηση διεκπεραιώνει λογιστικά βιβλία και ονειρεύεται, όπως έλεγε μεταπολεμικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, να «ευημερούν οι αριθμοί ενώ θα υποφέρουν οι άνθρωποι», είναι επιτακτική ανάγκη να αποκτήσει και πάλι ο απλός πολίτης ένα κοινωνικό – πολιτικό αποκούμπι. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει τάσεις αυτοκτονίας ως προς τις σχέσεις του με τα λαϊκά στρώματα. Η αριστερά δεν συμπεριφέρεται ως αριστερά. Ένα κομμάτι της έχει ως υπέρτατο στόχο την «διατηρήσει του φρουρίου της», ενώ το άλλο έχει θέσει το «εγώ» πάνω από το «εμείς» και τα συλλογικά αγαθά και ανάγκες. Ταυτόχρονα, η μεγάλη πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ και στην Αριστερά, αλλά και δυνάμεις από άλλα κόμματα καθώς και κοινωνικούς χώρους, μπορούν και θέλουν να υπερασπιστούν ορισμένες στοιχειώδεις κατακτήσεις και δικαιώματα. Να μην επιτρέψουν την πλήρη κατάρρευση της χώρας, του κοινωνικού ιστού και της εθνικής της ταυτότητας. Χρειάζεται, λοιπόν ένα κίνημα από τα κάτω που θα συμπεριλαμβάνει δυνάμεις από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές περιοχές.Ποιοι μπορούν να είναι αυτοί οι στόχοι; Κατά τη γνώμη μου οφείλουν να είναι (και ας συμπληρώσει, διορθώσει, αφαιρέσει, ο καθένας και η καθεμία ότι εκείνος (-η) θεωρεί ορθό) οι εξής έξη: Προάσπιση της δημοκρατίας, των κοινωνικών κατακτήσεων, του δημόσιου πλούτου, μιας δίκαιης ανάπτυξης, με μια νέα αντίληψη για την ΕΕ, και, τέλος, μιας δημοκρατικής ρεαλιστικής ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής,.Στόχος πρώτος κάθε κινήματος η προάσπιση της ΔημοκρατίαςΘεμέλιο κάθε κινήματος αυτή τη στιγμή είναι η προάσπιση της δημοκρατίας, της δημοκρατικής διαδικασίας, των δημοκρατικών θεσμών και του πολιτισμού του δημοκρατικού διαλόγου. Η δημοκρατία κινδυνεύει τόσο από αυτούς που θέλουν «να κάψουν τη βουλή», όσο και από εκείνους που με την πρακτική τους γεννάνε αυτές τις διαθέσεις καψίματος. Η δημοκρατία κινδυνεύει από εκείνους που παριστάνουν τους ειδικούς και επιδιώκουν να αφήσουν την κοινή γνώμη χωρίς επαρκείς πληροφορίες. Που θεωρούν ότι οι ειδικοί ή τα «ειδικά συμφέροντα» είναι οι μόνοι που μπορούν να γνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα κοινά. Σε αντίθεση με την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία όπου οι ειδικοί θεωρούνταν κίνδυνος για τη δημοκρατία και την πόλη. Για αυτό εξάλλου, οι ειδικοί μπορούσαν να κοινοποιούν στο Δήμο τις ειδικές γνώσεις και εκτιμήσεις τους, ενώ η Πολιτική απόφαση παρέμενε στον Δήμο.Ακόμα μεγαλύτερο δημοκρατικό πρόβλημα είναι το γεγονός ότι έχουν εμφανιστεί σειρά υπερεθνικών θεσμών που λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον αυτού του τόπου χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας. Εδώ δεν έχει απλά απολεσθεί ένα τμήμα κυριαρχίας, αλλά, ουσιαστικά, έχει καταργηθεί η συγκροτημένη δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη και υλοποίηση απόφασης για ζωτικές ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας και των πολιτών. Είναι ολοφάνερο ότι η έλευση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποτελεί τον μηχανισμό πίσω από τον οποίο κρύβονται τα συμφέροντα των ξένων και των ελληνικών τραπεζών, ενώ έχει ουσιαστικά καταργηθεί στα μεγάλα σοβαρά ζητήματα κάθε ίχνος δημοκρατίας. Η κατάργηση αυτή δεν μπορεί να υπερκεραστεί με κάποια παιχνίδια διαβούλευσης. Είναι κατά συνέπεια επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα ελέγχου και λήψης απόφασης μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας.Στόχος δεύτερος: Η προάσπιση των κοινωνικών κατακτήσεωνΜέσα στο κλίμα αντιδημοκρατικότητας που σκεπάζεται από τις δήθεν διαβουλεύσεις, καταβάλλεται συστηματική προσπάθεια να περιοριστούν και να καταργηθούν τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων και γενικότερα σειρά από συλλογικά δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών. Δεν είναι απλά το γεγονός ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται εκτός της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επιπλέον, και για αυτό εξάλλου λαμβάνονται εκτός, οι αποφάσεις αυτές στοχεύουν σε δικαιώματα δεκαετιών. Με αυτό τον τρόπο τα μεγάλα ελληνικά και ξένα συμφέροντα προσπαθούν να πάρουν μια ρεβάνς από τον ελληνικό λαό που με πολύ ιδρώτα, ακόμα και αίμα, είχε διασφαλίσει για τον εαυτό του αυτά τα δικαιώματα. Στοχεύοντας οι μηχανισμοί που δεν αποφασίζουν με δημοκρατικές διαδικασίες στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των Ελλήνων μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων, προσπαθούν, ταυτόχρονα, να αναδείξουν ως υπαίτιο της κρίσης αυτά τα κοινωνικά στρώματα και ομάδες, καθώς και τα εισοδήματά τους. Ο αντιδημοκρατικός και αντικοινωνικός χαρακτήρας των πρόσφατων μέτρων συνοδεύεται, δυστυχώς, από μια βαθιά κοινωνική ανηθικότητα.Η κυβέρνηση και πολλά ΜΜΕ προσπαθούν να απαλλάξουν τους ένοχους από τις ευθύνες τους. Είναι έτοιμη να τους ξεπουλήσει τον δημόσιο πλούτο. Αντίθετα, στοχεύον ενάντια στα μεσαία στρώματα και τους μισθωτούς. Λιδωρούν σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Σε αυτές τις επιλογές των εξουσιαστών, σε αυτή τη στάση τους, θα πρέπει να αντιτάξουμε μια διαφορετική, ηθικά στερεή αντίληψη για το ποιος φταίει για την κρίση και πώς αυτή αντιμετωπίζεται. Αντίληψη που δεν χάνει τον προσανατολισμό της από τον άρτο και θέαμα που μας δίνουν σήμερα, τιμωρώντας απόμαχους υπηρετήσαντες το σύστημα προκειμένου να διασωθούν οι «χρησιμότεροι».Στόχος τρίτος: Η προάσπιση του δημόσιου πλούτουΚάθε λαός διαθέτει τον ατομικό και συλλογικό του πλούτο. Η ευρύτερη βαθμίδα συλλογικής ιδιοκτησίας είναι ο δημόσιος πλούτος και οι δημόσιες ιδιοκτησίες. Μέσα από μια ιστορική πορεία το ελληνικό δημόσιο διαθέτει εργαλεία απαραίτητα για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά και υπέρβαρα από τα οποία μπορεί και πρέπει να απαλλαχτεί. Το πρόβλημα με τις συμφωνίες που κάνει η παρούσα κυβέρνηση είναι ότι είναι διατεθειμένη να προβεί σε δύο πολιτικά ατοπήματα. Το πρώτο να πουλήσει ακόμα και δίκτυα δημόσιων αγαθών που είναι απαραίτητο να βρίσκονται στην εποπτεία του δημοσίου, όπως είναι το νερό, και το δεύτερο ότι επιδιώκει να πουλήσει απαραίτητη ή μη δημόσια περιουσία σε πολύ φθηνή τιμή. Δηλαδή, να επιτρέψει όλοι εκείνοι, ξένοι τραπεζικοί και άλλοι τοκογλύφοι, Έλληνες φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, να κάνουν πάρτυ πάνω στο κορμί της χώρας. Να τους επιτρέψει να είναι κερδισμένοι μία φορά από τις κλοπές που μας οδήγησαν στην κρίση. Να τους επιτρέψει να κερδίζουν, δεύτερη φορά, από την κρίση για την οποία ευθύνονται οι ίδιοι, και, τέλος, κερδισμένοι τρίτη φορά, να αγοράσουν τσάμπα τον δημόσιο πλούτο με τα κλοπιμαία. Ίσως δε, στο μέλλον, αφού θα έχουν καταστρέψει τις υποδομές να βγάλουν κέρδη, τέταρτη φορά, πουλώντας στο ελληνικό δημόσιο ακριβά αυτά που σήμερα θα αγοράσουν φτηνά. Με άλλα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να υπερασπιστούμε τα δημόσια αγαθά και τα δημόσια δίκτυα που τα παράγουν από τα νύχια της λαμογιάς και της διαπλοκής. Και ας πάψει η κυβέρνηση να δημιουργεί σκόπιμες συγχύσεις: άλλο νέες επενδύσεις και άλλο μετακίνηση δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικά χέρια, όταν, μάλιστα αγοράζονται με τα κλοπιμαία. Κλοπιμαία που λείπουν σήμερα στα δημόσια οικονομικά και είναι η θεμελιακή αιτία της κρίσης.Η πάλη για αυτούς τους στόχους θα πρέπει να συνδυάζεται με εκείνη για τους τρεις επόμενους, όπως θα αναλύσω την επόμενη εβδομάδα από αυτή τη στήλη.
(Η συνέχεια δημοσιεύτηκε σήμερα στο epirusgate)
Στείλτε μας τις απόψεις σας και τις γνώμες σας στο korydallistaskkk@yahoo.gr ή επικοινωνήστε μαζί μας στο 210-4953837
Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Η ιδρυτική διακήρυξη της Δημοκρατικής Αριστεράς
Τα βασικά σημεία της ιδρυτικής διακήρυξης της Δημοκρατικής Αριστεράς.«Τι είναι και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά»
Εμείς, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που έρχεται από μακριά και πάει μακριά, δεσμευόμαστε, παράλληλα με τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης πρότασης εξόδου από την κρίση, να ενισχύσουμε μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική. Φιλοδοξούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να είναι η απάντηση στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για τη ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τον ανακαθορισμό των κοινωνικών συσχετισμών. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι, ταυτοχρόνως, η υπεράσπιση του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής αριστεράς. Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που τον κωδικοποιούμε στις θεμελιώδεις αρχές: «δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική -οικολογική εγρήγορση» είναι και παραμένει στοιχείο της ταυτότητάς μας. Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς. Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο υπεύθυνης στάσης, επίκαιρου λόγου, προγραμματικών θέσεων για τη προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Αφήνουμε πίσω μας την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Είμαστε η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης.Είμαστε εμείς η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το ΔΝΤ. Η αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης: η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς. Η υπεράσπιση του «δημόσιου συμφέροντος» είναι κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα, που θα μας επιτρέψει να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας γύρω από τις «πολιτικές της κρίσης». Παράλληλα με τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, τις προτάσεις αντιμετώπισής της, η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να επικεντρώνεται στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και το προστατευτικό δίκτυ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εστίαση στην αναδιανομή, στην αλληλεγγύη και στον επανακαθορισμό του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στη μεικτή οικονομία, με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων. Οι κατευθύνσεις αυτές μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η αντιμετώπιση της κρίσης συνδυάζεται με τις αναγκαίες αλλαγές στην ΕΕ προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική. Οι αλλαγές αυτές απαιτούν νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και αγώνες σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.Είμαστε η αριστερά που έχει ενσωματώσει στον πυρήνα της συγκρότησής της την πεποίθηση ότι Αριστερά και Οικολογία μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα μια προγραμματική καινοτομία για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας. Σημαίνει την ανάγκη για πράσινη-οικολογική στροφή της οικονομίας ως μιας ώριμης δυνατότητας για ισχυρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές για το κλίμα και ένα νέο ενεργειακό πρότυπο.Απευθυνόμαστε σήμερα στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες της χώρας μας ζητώντας την ενεργό στήριξη, τη συμπόρευση και τη συμμετοχή τους στο εγχείρημά μας.Το νέο μας κόμμα στηριγμένο στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολυφωνίας και της αποτελεσματικότητας, συνδυάζοντας τη συλλογικότητα με την ατομική ευθύνη στη λειτουργία και τη δράση, διεκδικεί να κερδίζει ένα μεγάλο στοίχημα με τους πολίτες που συμμετέχουν ή το παρακολουθούν: Να επιβεβαιώνει καθημερινά την αντιστοιχία του με τα οράματα που επαγγέλλεται».
Καλεί το "κοινωνικό ΠΑΣΟΚ" ο Αλαβάνος
Πηγή το http://mirmigi.blogspot.com/2010/06/blog-post_25.html
Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλά στη Blog για την αναγκαιότητα μιας μεγάλης και ισχυρής σύγχρονης Αριστεράς, προτείνει το δρόμο εξόδου από την οικονομική κρίση, καλεί το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ σε κοινό μέτωπο αγώνα με τις άλλες αριστερές δυνάμεις και «προβλέπει» το πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου…
Συνέντευξη στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
Ενώ βιώνουμε την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, βλέπουμε ότι η παραδοσιακή Αριστερά αδυνατεί προς το παρόν να πείσει ότι έχει τις λύσεις. Πού οφείλεται αυτό;
Δεν είναι τόσο το ότι δεν έχει τις λύσεις. Περισσότερο είναι το ότι δεν είναι ένας αξιόπιστος πόλος που μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Κι αυτό γιατί οι μικροεξουσίες, οι γραφειοκρατικές λογικές, έχουν εκτοπίσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική. Αυτή είναι η συστημική πλευρά της αριστεράς, που μπαίνει σε κρίση μαζί με όλο το σύστημα του δικομματισμού. Επειδή όμως είναι η πρώτη που βιώνει την κρίση, μπορεί να είναι και η πρώτη που θα ανασυγκροτηθεί.
Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν κάτι που το περιμένατε ή ήταν έκπληξη ακόμα και για εσάς;
Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα. Δύο θέματα που πόλωναν πάντα το χώρο αυτό, ήταν η σχέση με το ΠΑΣΟΚ και η σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα περίμενε κανείς ότι τώρα που η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει μια αντικοινωνική πολιτική της Ευρ. Ένωσης και η ελκτική δύναμη και των δύο είναι στο ναδίρ, η πόλωση αυτή θα ήταν ελάχιστη. Έγινε το αντίθετο. Έτσι, δεν ήταν τόσο πολιτικοί λόγοι, όσο, όπως είπα και προηγούμενα, γραφειοκρατικές αντιθέσεις.
Αρκετοί λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιχαρακωθεί σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικο ακραίο αριστερισμό που περιθωριοποιεί το Συνασπισμό. Έτσι, ένα κόμμα που θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος πολιτικός χώρος του ΠΑΣΟΚ, έχει καταλήξει να μην είναι τίποτα άλλο, παρά ένα εξωκοινοβουλευτικής νοοτροπίας άθροισμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ανίκανο να εμπνεύσει την κοινωνία εκτός… Εξαρχείων. Ποια είναι η δική σας άποψη σε σχέση με αυτές τις διαπιστώσεις;
Η ουσία είναι ότι η εικόνα που δίνεται στην κοινωνία είναι χαοτική, με αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις χωρίς κοινή βάση. Η Αριστερά διαθέτει πολλά κόμματα, οργανώσεις, κινήσεις. Σήμερα δεν υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο που να ενώνει και να εμπνέει. Όταν αυτό υπάρχει, όπως την εποχή του άρθρου 16, αυτή η πολυχρωμία της δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη.
Σας καταλογίζουν ότι εκφράζετε την «Αριστερά της διαμαρτυρίας» και όχι μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη προτάσεων και λύσεων. Σας ερωτώ λοιπόν: εάν αναλαμβάνατε σήμερα τη διακυβέρνηση της χώρας, με ποιους τρόπους θα τη βγάζατε από την κρίση και θα την απαλλάσσατε από την Επιτήρηση της Τρόικας; Υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που επέλεξε η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και ποιος είναι αυτός;
Καταρχήν ο τρόπος που επέλεξε ο Γ. Παπανδρέου δε βγάζει τη χώρα από την κρίση. Της παρατείνει το μαρτύριο, μεταθέτει το πρόβλημα για τρία χρόνια. Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι παγκοσμίως γνωρίζουν ότι τότε η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει. Επομένως, δε μιλάμε για τον «άλλο δρόμο», μιλάμε για «το δρόμο». Αυτός περιλαμβάνει πολλά κομβικά σημεία. Άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους με χαριστική περίοδο, μειωμένα επιτόκια, παράταση του χρόνου αποπληρωμής. Κυρίως, όμως, με διαγραφή ενός μεγάλου τμήματος του χρέους που καταναλώθηκε σε έργα τύπου SIEMENS, προϊόντα διαφθοράς και συναλλαγής ή οφείλεται σε τοκογλυφικά επιτόκια. Άρνηση εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας χωρίς φόβο, γιατί το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ είναι πολύ πιο απειλητικό για την ευρωζώνη, που θα διαλυθεί, παρά για μας. Αυστηρή δημοσιονομική εξοικονόμηση με άλλες όμως προτεραιότητες, όπως η αγορά εξοπλισμών. Η Ελλάδα είναι ο τέταρτος αγοραστής όπλων στον κόσμο μετά την Κίνα, την Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Θεωρείτε εφικτή στο προσεχές μέλλον τη δημιουργία μιας νέας μεγάλης κοινωνικής και δημοκρατικής Αριστεράς, υπό μορφή μετώπου ή κινήματος και με τη συμμετοχή δυνάμεων προερχόμενων από το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ;
Το Μέτωπο είναι η κεντρική μας ιδέα. Η τακτική της Αριστεράς του 1989 για εύκολη λεηλασία της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ στράφηκε ενάντια στην ίδια. Εμείς δε θέλουμε διάλυση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ. Το θέλουμε σύμμαχό μας στην πάλη ενάντια στο Μνημόνιο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κυβέρνησης Παπανδρέου.
Προς το παρόν, όμως, οι πολιτικές δυνάμεις, τις οποίες απασχολεί το ζήτημα της δημιουργίας νέου πολιτικού χώρου στα αριστερά, δείχνουν απρόθυμες ή άτολμες να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ή δεν έχουν ωριμάσει οι ηγεσίες της ευρύτερης Αριστεράς;
Δεν έχει ενεργοποιηθεί ακόμα η κοινωνία. Πιστεύω ότι η κοινωνία θα ανταποκριθεί τελικά σε ένα ενιαίο αγωνιστικό κάλεσμα. Κι ας μη συμμετέχουν οι πάντες. Για θυμηθείτε το 1974. Απέναντι στη δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχαμε μια διάσπαση του παραδοσιακού κεντρώου χώρου σε ΕΔΗΚ, ΠΑΣΟΚ, ΚΟΔΗΣΟ. Επειδή όμως το ΠΑΣΟΚ ανταποκρινόταν τότε σε ζωτικά αιτήματα της κοινωνίας, επέτυχε μια μεγαλύτερη λαϊκή ενότητα, παρά προηγουμένως και οι τρεις μαζί.
Πολλοί μιλάνε για την ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης που θα φέρει ένα πολίτευμα διευρυμένης δημοκρατίας, με μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Το παλαιοκομματικό σύστημα από την άλλη, λέγεται ότι θέλει τη δική του -εκ των έσω- μεταπολίτευση, με ανακάτεμα της ίδιας τράπουλας και δημιουργία νέων κομμάτων μέσα από την υπάρχουσα Βουλή. Ποια από τις περιπτώσεις μεταπολίτευσης εκτιμάτε ότι θα συμβεί;
Θα εξαρτηθεί. Το σύστημα έχει κλονισθεί και αποδομηθεί, έχει όμως ακόμη ισχυρότατα στηρίγματα. Στο εξωτερικό, στο οικονομικό κατεστημένο και στους ιδιοκτήτες των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από την άλλη, η κοινωνία αμφισβητεί, οργίζεται, ζητάει το καινούριο. Αξίζει να ρίξουμε το βάρος στη δεύτερη εκδοχή, ώστε να γίνει με οργανωμένο κι όχι χαοτικό τρόπο. Αξίζει να μάθουμε, αυτές τις ιστορικές στιγμές, να βρισκόμαστε στην ίδια γραμμή μάχης, είτε προερχόμαστε από την ιστορική αριστερά, είτε από το ΠΑΣΟΚ.
Πολλά ακούγονται για το σχηματισμό μιας νεοφιλελεύθερης «Οικουμενικής Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κάτι τέτοιο είναι πιθανό; Και αν ναι, ποια πρέπει να είναι η αντίδραση των πολιτών που αισθάνονται Αριστεροί;
Θα βγάλουν ό,τι μπορεί να φαντασθείτε από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, προκειμένου να αποκλείσουν το λαό από τις εξελίξεις. Οικουμενική κυβέρνηση. Έλληνες Μπερλουσκόνι. Κίνδυνους εκτροπής. Μία είναι η αντίδραση του λαού για να κάψει όλα τα χαρτιά τους. Η ενότητα. Η έμπνευση από το ΕΑΜ -σε εντελώς βέβαια διαφορετικές συνθήκες. Ένα Μέτωπο μπορεί να γυρίσει σελίδα στην ιστορία μας.
Προβλέπετε κοινωνική έκρηξη που θα οδηγήσει σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό ή απλώς θα έχουμε μια ακόμα «εκτόνωση» της λαϊκής δυσαρέσκειας;
Είχα μιλήσει για «εργατικό Δεκέμβρη» από το φθινόπωρο. Είναι τόσο βαριά για κάθε οικογένεια η αποδόμηση του Κοινωνικού Κράτους, ώστε να μη μπορεί να εκτονωθεί ο θυμός της. Με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους. Αλλά και με την ψήφο τους στις Περιφερειακές Εκλογές, ιδιαίτερα στην Αττική, μπορεί να διαμορφωθεί ένας εντελώς νέος πολιτικός χάρτης. Φτάνει να βρεθούν μαζί, σε κοινό ψηφοδέλτιο, αριστεροί, έντιμοι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, επιστήμονες, κοινωνικές προσωπικότητες, πολίτες, ανεξάρτητα από προέλευση, που κατανοούν ότι πρέπει να ακυρωθεί το Μνημόνιο.
Θεωρείτε ότι το σύνθημα «να καεί η Βουλή» στρέφεται κατά της Δημοκρατίας;
Προσωπικά δε με εκφράζει αυτό το σύνθημα. Δείχνει όμως την οργή του λαού απέναντι σε μια Βουλή της Ντροπής, που έφθασε να ψηφίζει το νόμο που θα κρίνει για τρία χρόνια τη τύχη της χώρας μας στα αγγλικά. Αυτή η οργή πρέπει να ενσωματωθεί σε μια ειρηνική και συγκροτημένη πολιτική δράση για να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό τοπίο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την πολιτική που εφαρμόζει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε σχέση μάλιστα με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις;
Κατάλυση της Δημοκρατίας και προσβολή, ιδιαίτερα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που η Λαική Κυριαρχία είναι ένα από τα ιδρυτικά του συνθήματα και ο όρος Συμβόλαιο με το Λαό δική του ορολογία. Άσπρο ψήφισαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, μαύρο εφαρμόζεται. Η πολιτική Παπανδρέου δεν έχει καμία απολύτως λαϊκή νομιμοποίηση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά τόνιζε στις ομιλίες του ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 5 Οκτωβρίου θα ήταν νίκη της Αριστεράς και των Προοδευτικών δυνάμεων. Το σχόλιό σας πάνω σε αυτό…
Το ότι η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συμπορεύεται με τα γεράκια του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τύπου Μέρκελ, με το ΛΑΟΣ και σε ένα βαθμό με τη ΝΔ, αρκεί.
Θεωρείτε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και οι Υπουργοί της Κυβέρνησής του έδωσαν μάχη πριν παραδοθούμε στην Τρόικα;
Όχι. Παραδόθηκαν αμαχητί. Ούτε καν όπως ο Θαπατέρο, που μέχρι σήμερα αρνείται να μπει στο Μηχανισμό Στήριξης ΔΝΤ και Ε.Ε. Είναι κρίμα.
Πόσο μέλλον δίνετε στην Κυβέρνηση εάν συνεχίσει την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική;
Όσο περισσότερο μέλλον έχει αυτή η Κυβέρνηση, τόσο λιγότερο θα έχει ο τόπος. Είναι ζωτικό για όλο το λαό να υπάρξει μια Μεγάλη Αλλαγή. Και πέρα από ζωτικό, είναι ζήτημα τιμής για τους φίλους του ΠΑΣΟΚ ως ο μόνος δρόμος για να προστατεύσουν τις ιδρυτικές αξίες του κόμματός τους, Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση. Σοσιαλιστές ηγέτες στο εξωτερικό λέν: «Εμείς δε θα γίνουμε Παπανδρέου».
Αν και γνωρίζουμε ότι το μέλλον είναι άδηλο, ποιο λέτε να είναι, σύμφωνα με την πολιτική σας διαίσθηση, το μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου;
Έχω πει ότι «ο Πρωθυπουργός θα φύγει με ελικόπτερο», θέλοντας να υπογραμμίσω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε μια πορεία Αργεντινής, όπου έγινε κάτι τέτοιο με τον Πρόεδρό της. Ας φύγει η Κυβέρνηση Παπανδρέου από την εξουσία, ας αντικατασταθεί, όχι από κανέναν Σαμαρά, αλλά από μια μετωπική λαϊκή Κυβέρνηση, κι εγώ του εύχομαι ειλικρινά τα καλύτερα ταξίδια και τους καλύτερους υπολογιστές. Δεν έχει νόημα η προσωπική εκδικητικότητα στην πολιτική.
Και κάποιες «προσωπικές» πολιτικές ερωτήσεις: Τι απαντάτε σε όλους αυτούς που σας έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν για έλλειμμα πατριωτισμού;
Την παρουσία μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για δύο σχεδόν δεκαετίες. Τα ψηφίσματα για το Κυπριακό. Τη σύνδεση των ευρωτουρκικών σχέσεων με την επιβολή του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο. Την καμπάνια για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα που είχαμε οργανώσει με το σημερινό Πρόεδρο των Φιλελευθέρων και Αντιπρόεδρο της βρετανικής Κυβέρνησης, Νίκολας Κλεγκ. Τη σύλληψη από τη βελγική αστυνομία για τη συμπαράσταση στους Κούρδους πρόσφυγες. Κατά τη γνώμη μου πατριωτισμός -που πρέπει να έχει κάθε λαός- και διεθνισμός αλληλοτροφοδοτούνται.
Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στο Συνασπισμό, έχετε μετανιώσει που στηρίξατε τον Αλέξη Τσίπρα για Πρόεδρο;
Ας κρατήσουμε τη συζήτηση στο τόσο σοβαρό επίπεδο που την κρατήσαμε μέχρι τώρα.
Εάν η κοινωνία απαιτήσει την ανάγκη ενός νέου μεγάλου Κεντροαριστερού κόμματος, είστε πρόθυμος να συμμετάσχετε σε αυτό, ακόμα και αν χρειαστεί να μην είστε εσείς ο ηγέτης;
«Κεντροαριστερό Κόμμα» είναι όρος που δε με εκφράζει. Σημαίνει ουσιαστικά τη μετατόπιση της Αριστεράς στο κέντρο. Νομίζω ότι ακόμα και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ δε θέλουν κάτι τέτοιο, μια Αριστερά που ενσωματώνεται, παίρνει γραμματείες και υφυπουργεία. Νομίζω ότι θέλουν μια Αριστερά μαχητική, τολμηρή, ακέραιη. Ας πούμε, λοιπόν, καλύτερα «μετωπικό σχήμα». Αν μένουμε στο παλιό σύστημα, κριτήριο θα ήταν οι ηγετικές ή άλλες φιλοδοξίες. Αν πάμε μπροστά, όπως πιστεύω, κριτήριο είναι η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σας λάθος που δε θα επαναλαμβάνατε;
Η υποτίμηση της κομματοκρατίας, των μηχανισμών κορυφής που μπορούν να ακυρώνουν κάθε δημιουργική πολιτική δράση. Και η απάντηση είναι η δημοκρατία, η δύναμη των μελών. Όπως είναι σήμερα το αίτημα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ποια Αξία και Αρχή παραμένετε αμετανόητα, ίσως και λίγο ρομαντικά, αφοσιωμένος;
Προσωπικά, στην ειλικρίνεια. Πολιτικά, σε έναν σοσιαλισμό της εποχής μας. Επειδή η Ελλάδα είναι ο «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μπορεί εδώ, πρώτα από όλες τις χώρες σήμερα στην Ευρώπη, να προβάλει «της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός», όπως λέει και ο Ελύτης.
Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλά στη Blog για την αναγκαιότητα μιας μεγάλης και ισχυρής σύγχρονης Αριστεράς, προτείνει το δρόμο εξόδου από την οικονομική κρίση, καλεί το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ σε κοινό μέτωπο αγώνα με τις άλλες αριστερές δυνάμεις και «προβλέπει» το πολιτικό μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου…
Συνέντευξη στον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
Ενώ βιώνουμε την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, βλέπουμε ότι η παραδοσιακή Αριστερά αδυνατεί προς το παρόν να πείσει ότι έχει τις λύσεις. Πού οφείλεται αυτό;
Δεν είναι τόσο το ότι δεν έχει τις λύσεις. Περισσότερο είναι το ότι δεν είναι ένας αξιόπιστος πόλος που μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Κι αυτό γιατί οι μικροεξουσίες, οι γραφειοκρατικές λογικές, έχουν εκτοπίσει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική. Αυτή είναι η συστημική πλευρά της αριστεράς, που μπαίνει σε κρίση μαζί με όλο το σύστημα του δικομματισμού. Επειδή όμως είναι η πρώτη που βιώνει την κρίση, μπορεί να είναι και η πρώτη που θα ανασυγκροτηθεί.
Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν κάτι που το περιμένατε ή ήταν έκπληξη ακόμα και για εσάς;
Δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα. Δύο θέματα που πόλωναν πάντα το χώρο αυτό, ήταν η σχέση με το ΠΑΣΟΚ και η σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα περίμενε κανείς ότι τώρα που η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει μια αντικοινωνική πολιτική της Ευρ. Ένωσης και η ελκτική δύναμη και των δύο είναι στο ναδίρ, η πόλωση αυτή θα ήταν ελάχιστη. Έγινε το αντίθετο. Έτσι, δεν ήταν τόσο πολιτικοί λόγοι, όσο, όπως είπα και προηγούμενα, γραφειοκρατικές αντιθέσεις.
Αρκετοί λένε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει περιχαρακωθεί σε ένα ΣΥΡΙΖΑίικο ακραίο αριστερισμό που περιθωριοποιεί το Συνασπισμό. Έτσι, ένα κόμμα που θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος πολιτικός χώρος του ΠΑΣΟΚ, έχει καταλήξει να μην είναι τίποτα άλλο, παρά ένα εξωκοινοβουλευτικής νοοτροπίας άθροισμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ανίκανο να εμπνεύσει την κοινωνία εκτός… Εξαρχείων. Ποια είναι η δική σας άποψη σε σχέση με αυτές τις διαπιστώσεις;
Η ουσία είναι ότι η εικόνα που δίνεται στην κοινωνία είναι χαοτική, με αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις χωρίς κοινή βάση. Η Αριστερά διαθέτει πολλά κόμματα, οργανώσεις, κινήσεις. Σήμερα δεν υπάρχει ένα κοινό πλαίσιο που να ενώνει και να εμπνέει. Όταν αυτό υπάρχει, όπως την εποχή του άρθρου 16, αυτή η πολυχρωμία της δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη.
Σας καταλογίζουν ότι εκφράζετε την «Αριστερά της διαμαρτυρίας» και όχι μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη προτάσεων και λύσεων. Σας ερωτώ λοιπόν: εάν αναλαμβάνατε σήμερα τη διακυβέρνηση της χώρας, με ποιους τρόπους θα τη βγάζατε από την κρίση και θα την απαλλάσσατε από την Επιτήρηση της Τρόικας; Υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που επέλεξε η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και ποιος είναι αυτός;
Καταρχήν ο τρόπος που επέλεξε ο Γ. Παπανδρέου δε βγάζει τη χώρα από την κρίση. Της παρατείνει το μαρτύριο, μεταθέτει το πρόβλημα για τρία χρόνια. Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι παγκοσμίως γνωρίζουν ότι τότε η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει. Επομένως, δε μιλάμε για τον «άλλο δρόμο», μιλάμε για «το δρόμο». Αυτός περιλαμβάνει πολλά κομβικά σημεία. Άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους με χαριστική περίοδο, μειωμένα επιτόκια, παράταση του χρόνου αποπληρωμής. Κυρίως, όμως, με διαγραφή ενός μεγάλου τμήματος του χρέους που καταναλώθηκε σε έργα τύπου SIEMENS, προϊόντα διαφθοράς και συναλλαγής ή οφείλεται σε τοκογλυφικά επιτόκια. Άρνηση εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας χωρίς φόβο, γιατί το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ είναι πολύ πιο απειλητικό για την ευρωζώνη, που θα διαλυθεί, παρά για μας. Αυστηρή δημοσιονομική εξοικονόμηση με άλλες όμως προτεραιότητες, όπως η αγορά εξοπλισμών. Η Ελλάδα είναι ο τέταρτος αγοραστής όπλων στον κόσμο μετά την Κίνα, την Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Θεωρείτε εφικτή στο προσεχές μέλλον τη δημιουργία μιας νέας μεγάλης κοινωνικής και δημοκρατικής Αριστεράς, υπό μορφή μετώπου ή κινήματος και με τη συμμετοχή δυνάμεων προερχόμενων από το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ;
Το Μέτωπο είναι η κεντρική μας ιδέα. Η τακτική της Αριστεράς του 1989 για εύκολη λεηλασία της λαϊκής βάσης του ΠΑΣΟΚ στράφηκε ενάντια στην ίδια. Εμείς δε θέλουμε διάλυση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ. Το θέλουμε σύμμαχό μας στην πάλη ενάντια στο Μνημόνιο Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κυβέρνησης Παπανδρέου.
Προς το παρόν, όμως, οι πολιτικές δυνάμεις, τις οποίες απασχολεί το ζήτημα της δημιουργίας νέου πολιτικού χώρου στα αριστερά, δείχνουν απρόθυμες ή άτολμες να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ή δεν έχουν ωριμάσει οι ηγεσίες της ευρύτερης Αριστεράς;
Δεν έχει ενεργοποιηθεί ακόμα η κοινωνία. Πιστεύω ότι η κοινωνία θα ανταποκριθεί τελικά σε ένα ενιαίο αγωνιστικό κάλεσμα. Κι ας μη συμμετέχουν οι πάντες. Για θυμηθείτε το 1974. Απέναντι στη δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχαμε μια διάσπαση του παραδοσιακού κεντρώου χώρου σε ΕΔΗΚ, ΠΑΣΟΚ, ΚΟΔΗΣΟ. Επειδή όμως το ΠΑΣΟΚ ανταποκρινόταν τότε σε ζωτικά αιτήματα της κοινωνίας, επέτυχε μια μεγαλύτερη λαϊκή ενότητα, παρά προηγουμένως και οι τρεις μαζί.
Πολλοί μιλάνε για την ανάγκη μιας νέας μεταπολίτευσης που θα φέρει ένα πολίτευμα διευρυμένης δημοκρατίας, με μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Το παλαιοκομματικό σύστημα από την άλλη, λέγεται ότι θέλει τη δική του -εκ των έσω- μεταπολίτευση, με ανακάτεμα της ίδιας τράπουλας και δημιουργία νέων κομμάτων μέσα από την υπάρχουσα Βουλή. Ποια από τις περιπτώσεις μεταπολίτευσης εκτιμάτε ότι θα συμβεί;
Θα εξαρτηθεί. Το σύστημα έχει κλονισθεί και αποδομηθεί, έχει όμως ακόμη ισχυρότατα στηρίγματα. Στο εξωτερικό, στο οικονομικό κατεστημένο και στους ιδιοκτήτες των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από την άλλη, η κοινωνία αμφισβητεί, οργίζεται, ζητάει το καινούριο. Αξίζει να ρίξουμε το βάρος στη δεύτερη εκδοχή, ώστε να γίνει με οργανωμένο κι όχι χαοτικό τρόπο. Αξίζει να μάθουμε, αυτές τις ιστορικές στιγμές, να βρισκόμαστε στην ίδια γραμμή μάχης, είτε προερχόμαστε από την ιστορική αριστερά, είτε από το ΠΑΣΟΚ.
Πολλά ακούγονται για το σχηματισμό μιας νεοφιλελεύθερης «Οικουμενικής Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κάτι τέτοιο είναι πιθανό; Και αν ναι, ποια πρέπει να είναι η αντίδραση των πολιτών που αισθάνονται Αριστεροί;
Θα βγάλουν ό,τι μπορεί να φαντασθείτε από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, προκειμένου να αποκλείσουν το λαό από τις εξελίξεις. Οικουμενική κυβέρνηση. Έλληνες Μπερλουσκόνι. Κίνδυνους εκτροπής. Μία είναι η αντίδραση του λαού για να κάψει όλα τα χαρτιά τους. Η ενότητα. Η έμπνευση από το ΕΑΜ -σε εντελώς βέβαια διαφορετικές συνθήκες. Ένα Μέτωπο μπορεί να γυρίσει σελίδα στην ιστορία μας.
Προβλέπετε κοινωνική έκρηξη που θα οδηγήσει σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό ή απλώς θα έχουμε μια ακόμα «εκτόνωση» της λαϊκής δυσαρέσκειας;
Είχα μιλήσει για «εργατικό Δεκέμβρη» από το φθινόπωρο. Είναι τόσο βαριά για κάθε οικογένεια η αποδόμηση του Κοινωνικού Κράτους, ώστε να μη μπορεί να εκτονωθεί ο θυμός της. Με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους. Αλλά και με την ψήφο τους στις Περιφερειακές Εκλογές, ιδιαίτερα στην Αττική, μπορεί να διαμορφωθεί ένας εντελώς νέος πολιτικός χάρτης. Φτάνει να βρεθούν μαζί, σε κοινό ψηφοδέλτιο, αριστεροί, έντιμοι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, επιστήμονες, κοινωνικές προσωπικότητες, πολίτες, ανεξάρτητα από προέλευση, που κατανοούν ότι πρέπει να ακυρωθεί το Μνημόνιο.
Θεωρείτε ότι το σύνθημα «να καεί η Βουλή» στρέφεται κατά της Δημοκρατίας;
Προσωπικά δε με εκφράζει αυτό το σύνθημα. Δείχνει όμως την οργή του λαού απέναντι σε μια Βουλή της Ντροπής, που έφθασε να ψηφίζει το νόμο που θα κρίνει για τρία χρόνια τη τύχη της χώρας μας στα αγγλικά. Αυτή η οργή πρέπει να ενσωματωθεί σε μια ειρηνική και συγκροτημένη πολιτική δράση για να αλλάξει εκ βάθρων το πολιτικό τοπίο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την πολιτική που εφαρμόζει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε σχέση μάλιστα με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις;
Κατάλυση της Δημοκρατίας και προσβολή, ιδιαίτερα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που η Λαική Κυριαρχία είναι ένα από τα ιδρυτικά του συνθήματα και ο όρος Συμβόλαιο με το Λαό δική του ορολογία. Άσπρο ψήφισαν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, μαύρο εφαρμόζεται. Η πολιτική Παπανδρέου δεν έχει καμία απολύτως λαϊκή νομιμοποίηση.
Ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά τόνιζε στις ομιλίες του ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 5 Οκτωβρίου θα ήταν νίκη της Αριστεράς και των Προοδευτικών δυνάμεων. Το σχόλιό σας πάνω σε αυτό…
Το ότι η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ συμπορεύεται με τα γεράκια του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, τύπου Μέρκελ, με το ΛΑΟΣ και σε ένα βαθμό με τη ΝΔ, αρκεί.
Θεωρείτε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και οι Υπουργοί της Κυβέρνησής του έδωσαν μάχη πριν παραδοθούμε στην Τρόικα;
Όχι. Παραδόθηκαν αμαχητί. Ούτε καν όπως ο Θαπατέρο, που μέχρι σήμερα αρνείται να μπει στο Μηχανισμό Στήριξης ΔΝΤ και Ε.Ε. Είναι κρίμα.
Πόσο μέλλον δίνετε στην Κυβέρνηση εάν συνεχίσει την ίδια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική;
Όσο περισσότερο μέλλον έχει αυτή η Κυβέρνηση, τόσο λιγότερο θα έχει ο τόπος. Είναι ζωτικό για όλο το λαό να υπάρξει μια Μεγάλη Αλλαγή. Και πέρα από ζωτικό, είναι ζήτημα τιμής για τους φίλους του ΠΑΣΟΚ ως ο μόνος δρόμος για να προστατεύσουν τις ιδρυτικές αξίες του κόμματός τους, Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση. Σοσιαλιστές ηγέτες στο εξωτερικό λέν: «Εμείς δε θα γίνουμε Παπανδρέου».
Αν και γνωρίζουμε ότι το μέλλον είναι άδηλο, ποιο λέτε να είναι, σύμφωνα με την πολιτική σας διαίσθηση, το μέλλον του Γιώργου Παπανδρέου;
Έχω πει ότι «ο Πρωθυπουργός θα φύγει με ελικόπτερο», θέλοντας να υπογραμμίσω ότι η Ελλάδα έχει μπει σε μια πορεία Αργεντινής, όπου έγινε κάτι τέτοιο με τον Πρόεδρό της. Ας φύγει η Κυβέρνηση Παπανδρέου από την εξουσία, ας αντικατασταθεί, όχι από κανέναν Σαμαρά, αλλά από μια μετωπική λαϊκή Κυβέρνηση, κι εγώ του εύχομαι ειλικρινά τα καλύτερα ταξίδια και τους καλύτερους υπολογιστές. Δεν έχει νόημα η προσωπική εκδικητικότητα στην πολιτική.
Και κάποιες «προσωπικές» πολιτικές ερωτήσεις: Τι απαντάτε σε όλους αυτούς που σας έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν για έλλειμμα πατριωτισμού;
Την παρουσία μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για δύο σχεδόν δεκαετίες. Τα ψηφίσματα για το Κυπριακό. Τη σύνδεση των ευρωτουρκικών σχέσεων με την επιβολή του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο. Την καμπάνια για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα που είχαμε οργανώσει με το σημερινό Πρόεδρο των Φιλελευθέρων και Αντιπρόεδρο της βρετανικής Κυβέρνησης, Νίκολας Κλεγκ. Τη σύλληψη από τη βελγική αστυνομία για τη συμπαράσταση στους Κούρδους πρόσφυγες. Κατά τη γνώμη μου πατριωτισμός -που πρέπει να έχει κάθε λαός- και διεθνισμός αλληλοτροφοδοτούνται.
Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στο Συνασπισμό, έχετε μετανιώσει που στηρίξατε τον Αλέξη Τσίπρα για Πρόεδρο;
Ας κρατήσουμε τη συζήτηση στο τόσο σοβαρό επίπεδο που την κρατήσαμε μέχρι τώρα.
Εάν η κοινωνία απαιτήσει την ανάγκη ενός νέου μεγάλου Κεντροαριστερού κόμματος, είστε πρόθυμος να συμμετάσχετε σε αυτό, ακόμα και αν χρειαστεί να μην είστε εσείς ο ηγέτης;
«Κεντροαριστερό Κόμμα» είναι όρος που δε με εκφράζει. Σημαίνει ουσιαστικά τη μετατόπιση της Αριστεράς στο κέντρο. Νομίζω ότι ακόμα και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ δε θέλουν κάτι τέτοιο, μια Αριστερά που ενσωματώνεται, παίρνει γραμματείες και υφυπουργεία. Νομίζω ότι θέλουν μια Αριστερά μαχητική, τολμηρή, ακέραιη. Ας πούμε, λοιπόν, καλύτερα «μετωπικό σχήμα». Αν μένουμε στο παλιό σύστημα, κριτήριο θα ήταν οι ηγετικές ή άλλες φιλοδοξίες. Αν πάμε μπροστά, όπως πιστεύω, κριτήριο είναι η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σας λάθος που δε θα επαναλαμβάνατε;
Η υποτίμηση της κομματοκρατίας, των μηχανισμών κορυφής που μπορούν να ακυρώνουν κάθε δημιουργική πολιτική δράση. Και η απάντηση είναι η δημοκρατία, η δύναμη των μελών. Όπως είναι σήμερα το αίτημα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ποια Αξία και Αρχή παραμένετε αμετανόητα, ίσως και λίγο ρομαντικά, αφοσιωμένος;
Προσωπικά, στην ειλικρίνεια. Πολιτικά, σε έναν σοσιαλισμό της εποχής μας. Επειδή η Ελλάδα είναι ο «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μπορεί εδώ, πρώτα από όλες τις χώρες σήμερα στην Ευρώπη, να προβάλει «της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός», όπως λέει και ο Ελύτης.
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Στις 26-27 Ιουνίου 2010 θα διεξαχθεί η Συνδιάσκεψη Ν.Ε. ΣΥΝ Πειραιά.
Η Συνδιάσκεψη θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Νικαίας και αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς βιώνουμε τις συνέπειες μιάς μεγάλης και πολυσύνθετης κρίσης που πλήττει με ιδιαίτερα εμφαντικό τρόπο τα σαθρά θεμέλια της ελληνικής οικονομίας και μετασχηματίζεται κυρίως σε κρίση του κοινωνικού κράτους και της εργασίας.
Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010
Οταν η Αριστερά αυτοκτονεί...
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Ενώ ο καπιταλισμός βυθίζεται σε βαθιά διαρθρωτική κρίση, η Αριστερά στην εποχή μας αυτοκτονεί, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη.
Η παράδοξη εμπειρία του 1930 επαναλαμβάνεται: ο φιλελεύθερος και ασύδοτος καπιταλισμός καταβαραθρώθηκε τότε, όπως και σήμερα, όμως η υπέρβασή του δεν προήλθε από την Αριστερά, αλλά από δυνάμεις που η Αριστερά εσπίλωνε ως «μη-ταξικές», «μικροαστικές», «ουτοπικές».
Ο Βρετανός οικονομολόγος Κέινς (1883-1947) και ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούζβελτ (1882-1945) υλοποίησαν αυτό που οι ακεραιόφρονες της Αριστεράς κατήγγειλαν ως «απατηλή ουτοπία»: ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με ανακατανομή εισοδήματος, άμβλυνση ανισοτήτων, σχετική κοινωνική δικαιοσύνη, το «Νιου Ντιλ» (1935), που, λόγω της επιτυχίας του, γενικεύθηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη. Ο,τι είχε θεωρηθεί «ουτοπία» έλαβε σάρκα και οστά. Από το 1930, οι ακεραιόφρονες της συντηρητικής πλευράς, όπως και της προοδευτικής, διαβεβαίωναν ότι οι δημόσιες δαπάνες κατέστελναν τις ιδιωτικές, ότι η επέκταση του κράτους συρρίκνωνε την οικονομία και την κοινωνία. Ομως, ο έμπρακτος απολογισμός τού μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους αποδείχθηκε συντριπτικός: ποτέ άλλοτε στην ιστορία ο καπιταλισμός δεν πραγματοποίησε τόσο υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, συσσώρευσης κεφαλαίου και κερδών, και ποτέ άλλοτε δεν έφθασε τόσο κοντά στη συρρίκνωση της ανεργίας και πλήρη απασχόληση. Οι κοινωνικές κατακτήσεις κατοχυρώθηκαν από τον μεταπολεμικό καπιταλισμό με το αζημίωτο.
Στην προχιτλερική Γερμανία του 1930, όπως επισημαίνει ο Σουμπέτερ (1883-1950), μόνον τα εργατικά συνδικάτα διεκδικούσαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η δογματική Αριστερά μετά βδελυγμίας απέρριπτε κάθε δυνατότητα συμβιβασμού μεταξύ των δύο πόλων της κοινωνίας. Φανταζόταν ότι έτσι θα αποκόμιζε οφέλη από την αύξουσα κοινωνική ανυποληψία του πολιτικού συστήματος. Ομως, με τον αυτοαποκλεισμό της από τις αναζητήσεις διεξόδου από την κρίση, στην ουσία θεωρήθηκε η ίδια παράγων συντήρησης του ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος.
Ενώ η γερμανική κοινωνία σπαρασσόταν από κοινωνικά κινήματα, η ακεραιόφρων Αριστερά έθεσε εαυτήν εκτός πολιτικής, στιγματίζοντας όσους μετείχαν αυτής, εκτιμώντας ότι η επερχόμενη κατάρρευση θα απέβαινε σε όφελός της. Το στοίχημα χάθηκε: η ολιγωρία της Αριστεράς κατανοήθηκε από την κοινωνία ως έμμεση κάλυψη του καταρρέοντος συστήματος και η ίδια ως ιδιότυπο, αλλά αναπόσπαστο ανάχωμα αυτού. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης σαρώθηκε, όχι από το κεφάλαιο, αλλά με τη λαϊκή ετυμηγορία των θυμάτων του αποπληθωρισμού και της εκρηκτικής ανεργίας, που επέβαλαν οι τράπεζες, με συγκατάνευση της Αριστεράς. Η τελευταία ύψωσε σημαία της τον αποπληθωρισμό, συνέπλευσε με τους τραπεζίτες, με πρόσχημα την προστασία του εργατικού εισοδήματος από τον πληθωρισμό, υπό την παραπλανητική ρητορεία περί «ταξικής συσπείρωσης».
Στην εποχή μας, το παράδοξο επαναλαμβάνεται: τα ιδανικά της Αριστεράς συναντούν ασύγκριτα ευρύτερη κοινωνική απήχηση απ' ό,τι οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Η γοητεία των ιδεών της αντισταθμίζεται με τη δυσπιστία και την καχυποψία, στην οποία προσκρούουν οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Βασική εξήγηση θα ήταν ότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς δεν πείθουν πως υπηρετούν πράγματι τα ιδανικά που επαγγέλλονται.
Ημεγάλη πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού των αριστερών σχηματισμών αφιερώνει ασύγκριτα περισσότερο χρόνο στα οργανωτικά και στην εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών, παρά στην εγκαθίδρυση σταθερών και δημιουργικών δεσμών με την κοινωνία. Αντί να είναι κοινωνιοκεντρικοί, παραμένουν εξουσιοκεντρικοί. Αντί να απευθύνονται προς την κοινωνία, της στρέφουν τα νώτα και απλώς την επικαλούνται καιροσκοπικά στις μεταξύ τους διενέξεις. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της γραφειοκρατικοποίησης των αριστερών σχημάτων και μορφωμάτων, που καταλήγουν σήμερα να εμπνέουν περισσότερη καχυποψία, παρά εμπιστοσύνη. Καταγεγραμμένη φιλοδοξία όλων είναι να ηγεμονεύσουν σε κάποιο μυθικό κοινωνικό κίνημα, που φαντάζονται ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την ηγεσία τους.
Ομως, η ιστορία διδάσκει ότι οι κοινωνικές ανατροπές δεν είναι ποτέ προϊόν οργανωτικών αποφάσεων ούτε ηγεσιών, όσο φωτισμένες και αν υποτεθούν αυτές. Οι κοινωνικές εξελίξεις ακολουθούν ανελέητο και ανεξέλεγκτο δικό τους ρυθμό, ενώ πρόβλημα των πολιτικών σχηματισμών παραμένει σταθερά ότι αιφνιδιάζονται πάντα από τα κοινωνικά γεγονότα και τρέχουν με υστέρηση πίσω από αυτά, προκειμένου να συμμετάσχουν στη φάση της περιστολής τους. Δεν εξαρτάται ποτέ η ιστορία από την Αριστερά, αλλά πάντοτε η Αριστερά από την ιστορία.
Στην παρούσα ιστορική στιγμή, η Αριστερά δεν σώζεται με αναδίπλωση σε κανένα προκατασκευασμένο δόγμα ούτε με την απομονωτική αυτοανακηρυγμένη «ταξική πολιτική». Αλλά δεν σώζεται επίσης ούτε με καιροσκοπικό «άνοιγμα» στον χώρο του πολιτικού δικομματισμού, ο οποίος σήμερα έχει δυσφημισθεί όσο ποτέ άλλοτε.
Φυσικά και αβίαστα, μοναδική οδός για την Αριστερά θα ήταν η ανεπιφύλακτη επάνοδός της στην κοινωνία, χωρίς βεβαίως να αφήνει ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες που μπορεί εκάστοτε να προκύπτουν από τις αντιφάσεις του σημερινού, έστω και καταρρέοντος, πολιτικού συστήματος. Αλλωστε, σπάνιες είναι οι ιστορικές στιγμές που το πολιτικό σύστημα ανασκευάζεται μέσω μετωπικής σύγκρουσης με «εξωτερικές» δυνάμεις. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο: υπό την αύξουσα κοινωνική πίεση, κάποιες δυνάμεις από το εσωτερικό του πολιτικού συστήματος αναλαμβάνουν μεταρρύθμιση προς διάσωσή του, που όμως μπορεί να καταλήγει ακόμη και στην κατάρρευση και ανατροπή του.
Η Αριστερά σήμερα επισημαίνει έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων, όμως η ίδια, σε όλες τις παραλλαγές της, με την αποκλειστική προσήλωσή της στην οργανωτικιστική και εσωστρεφή κατανόηση του κοινωνικού προβλήματος, αποδεικνύεται περισσότερο αμείλικτη και άστοργη κοινωνικά απ' ό,τι οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί της. Η επιχείρηση ένταξης των λαϊκών κινητοποιήσεων σε προκατασκευασμένα από το παρελθόν σχήματα δεν συνιστά αριστερή πολιτική, αλλά γραφειοκρατικό εγχείρημα. Πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα δεν είναι το έλλειμμα προγράμματος, αλλά η δυσπιστία της απέναντι στη φαντασία, την ευρηματικότητα και την ανεξέλεγκτη δυναμική των κοινωνικών δυνάμεων: η υπόνοια ότι δεν ενθαρρύνει την κοινωνία να εκφρασθεί, όσο κυρίως πασχίζει να την οικειοποιηθεί. Εάν η αυτοκτονία της κατανοηθεί ως αναγνώριση του προβλήματος, αυτό θα συνιστούσε για την κοινωνία απαρχή για μια νέα ελπίδα.
kvergo@gmail.com
Ενώ ο καπιταλισμός βυθίζεται σε βαθιά διαρθρωτική κρίση, η Αριστερά στην εποχή μας αυτοκτονεί, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη.
Η παράδοξη εμπειρία του 1930 επαναλαμβάνεται: ο φιλελεύθερος και ασύδοτος καπιταλισμός καταβαραθρώθηκε τότε, όπως και σήμερα, όμως η υπέρβασή του δεν προήλθε από την Αριστερά, αλλά από δυνάμεις που η Αριστερά εσπίλωνε ως «μη-ταξικές», «μικροαστικές», «ουτοπικές».
Ο Βρετανός οικονομολόγος Κέινς (1883-1947) και ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούζβελτ (1882-1945) υλοποίησαν αυτό που οι ακεραιόφρονες της Αριστεράς κατήγγειλαν ως «απατηλή ουτοπία»: ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με ανακατανομή εισοδήματος, άμβλυνση ανισοτήτων, σχετική κοινωνική δικαιοσύνη, το «Νιου Ντιλ» (1935), που, λόγω της επιτυχίας του, γενικεύθηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη. Ο,τι είχε θεωρηθεί «ουτοπία» έλαβε σάρκα και οστά. Από το 1930, οι ακεραιόφρονες της συντηρητικής πλευράς, όπως και της προοδευτικής, διαβεβαίωναν ότι οι δημόσιες δαπάνες κατέστελναν τις ιδιωτικές, ότι η επέκταση του κράτους συρρίκνωνε την οικονομία και την κοινωνία. Ομως, ο έμπρακτος απολογισμός τού μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους αποδείχθηκε συντριπτικός: ποτέ άλλοτε στην ιστορία ο καπιταλισμός δεν πραγματοποίησε τόσο υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, συσσώρευσης κεφαλαίου και κερδών, και ποτέ άλλοτε δεν έφθασε τόσο κοντά στη συρρίκνωση της ανεργίας και πλήρη απασχόληση. Οι κοινωνικές κατακτήσεις κατοχυρώθηκαν από τον μεταπολεμικό καπιταλισμό με το αζημίωτο.
Στην προχιτλερική Γερμανία του 1930, όπως επισημαίνει ο Σουμπέτερ (1883-1950), μόνον τα εργατικά συνδικάτα διεκδικούσαν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η δογματική Αριστερά μετά βδελυγμίας απέρριπτε κάθε δυνατότητα συμβιβασμού μεταξύ των δύο πόλων της κοινωνίας. Φανταζόταν ότι έτσι θα αποκόμιζε οφέλη από την αύξουσα κοινωνική ανυποληψία του πολιτικού συστήματος. Ομως, με τον αυτοαποκλεισμό της από τις αναζητήσεις διεξόδου από την κρίση, στην ουσία θεωρήθηκε η ίδια παράγων συντήρησης του ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος.
Ενώ η γερμανική κοινωνία σπαρασσόταν από κοινωνικά κινήματα, η ακεραιόφρων Αριστερά έθεσε εαυτήν εκτός πολιτικής, στιγματίζοντας όσους μετείχαν αυτής, εκτιμώντας ότι η επερχόμενη κατάρρευση θα απέβαινε σε όφελός της. Το στοίχημα χάθηκε: η ολιγωρία της Αριστεράς κατανοήθηκε από την κοινωνία ως έμμεση κάλυψη του καταρρέοντος συστήματος και η ίδια ως ιδιότυπο, αλλά αναπόσπαστο ανάχωμα αυτού. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης σαρώθηκε, όχι από το κεφάλαιο, αλλά με τη λαϊκή ετυμηγορία των θυμάτων του αποπληθωρισμού και της εκρηκτικής ανεργίας, που επέβαλαν οι τράπεζες, με συγκατάνευση της Αριστεράς. Η τελευταία ύψωσε σημαία της τον αποπληθωρισμό, συνέπλευσε με τους τραπεζίτες, με πρόσχημα την προστασία του εργατικού εισοδήματος από τον πληθωρισμό, υπό την παραπλανητική ρητορεία περί «ταξικής συσπείρωσης».
Στην εποχή μας, το παράδοξο επαναλαμβάνεται: τα ιδανικά της Αριστεράς συναντούν ασύγκριτα ευρύτερη κοινωνική απήχηση απ' ό,τι οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Η γοητεία των ιδεών της αντισταθμίζεται με τη δυσπιστία και την καχυποψία, στην οποία προσκρούουν οι πολιτικοί σχηματισμοί της. Βασική εξήγηση θα ήταν ότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς δεν πείθουν πως υπηρετούν πράγματι τα ιδανικά που επαγγέλλονται.
Ημεγάλη πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού των αριστερών σχηματισμών αφιερώνει ασύγκριτα περισσότερο χρόνο στα οργανωτικά και στην εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών, παρά στην εγκαθίδρυση σταθερών και δημιουργικών δεσμών με την κοινωνία. Αντί να είναι κοινωνιοκεντρικοί, παραμένουν εξουσιοκεντρικοί. Αντί να απευθύνονται προς την κοινωνία, της στρέφουν τα νώτα και απλώς την επικαλούνται καιροσκοπικά στις μεταξύ τους διενέξεις. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της γραφειοκρατικοποίησης των αριστερών σχημάτων και μορφωμάτων, που καταλήγουν σήμερα να εμπνέουν περισσότερη καχυποψία, παρά εμπιστοσύνη. Καταγεγραμμένη φιλοδοξία όλων είναι να ηγεμονεύσουν σε κάποιο μυθικό κοινωνικό κίνημα, που φαντάζονται ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την ηγεσία τους.
Ομως, η ιστορία διδάσκει ότι οι κοινωνικές ανατροπές δεν είναι ποτέ προϊόν οργανωτικών αποφάσεων ούτε ηγεσιών, όσο φωτισμένες και αν υποτεθούν αυτές. Οι κοινωνικές εξελίξεις ακολουθούν ανελέητο και ανεξέλεγκτο δικό τους ρυθμό, ενώ πρόβλημα των πολιτικών σχηματισμών παραμένει σταθερά ότι αιφνιδιάζονται πάντα από τα κοινωνικά γεγονότα και τρέχουν με υστέρηση πίσω από αυτά, προκειμένου να συμμετάσχουν στη φάση της περιστολής τους. Δεν εξαρτάται ποτέ η ιστορία από την Αριστερά, αλλά πάντοτε η Αριστερά από την ιστορία.
Στην παρούσα ιστορική στιγμή, η Αριστερά δεν σώζεται με αναδίπλωση σε κανένα προκατασκευασμένο δόγμα ούτε με την απομονωτική αυτοανακηρυγμένη «ταξική πολιτική». Αλλά δεν σώζεται επίσης ούτε με καιροσκοπικό «άνοιγμα» στον χώρο του πολιτικού δικομματισμού, ο οποίος σήμερα έχει δυσφημισθεί όσο ποτέ άλλοτε.
Φυσικά και αβίαστα, μοναδική οδός για την Αριστερά θα ήταν η ανεπιφύλακτη επάνοδός της στην κοινωνία, χωρίς βεβαίως να αφήνει ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες που μπορεί εκάστοτε να προκύπτουν από τις αντιφάσεις του σημερινού, έστω και καταρρέοντος, πολιτικού συστήματος. Αλλωστε, σπάνιες είναι οι ιστορικές στιγμές που το πολιτικό σύστημα ανασκευάζεται μέσω μετωπικής σύγκρουσης με «εξωτερικές» δυνάμεις. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο: υπό την αύξουσα κοινωνική πίεση, κάποιες δυνάμεις από το εσωτερικό του πολιτικού συστήματος αναλαμβάνουν μεταρρύθμιση προς διάσωσή του, που όμως μπορεί να καταλήγει ακόμη και στην κατάρρευση και ανατροπή του.
Η Αριστερά σήμερα επισημαίνει έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων, όμως η ίδια, σε όλες τις παραλλαγές της, με την αποκλειστική προσήλωσή της στην οργανωτικιστική και εσωστρεφή κατανόηση του κοινωνικού προβλήματος, αποδεικνύεται περισσότερο αμείλικτη και άστοργη κοινωνικά απ' ό,τι οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί της. Η επιχείρηση ένταξης των λαϊκών κινητοποιήσεων σε προκατασκευασμένα από το παρελθόν σχήματα δεν συνιστά αριστερή πολιτική, αλλά γραφειοκρατικό εγχείρημα. Πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα δεν είναι το έλλειμμα προγράμματος, αλλά η δυσπιστία της απέναντι στη φαντασία, την ευρηματικότητα και την ανεξέλεγκτη δυναμική των κοινωνικών δυνάμεων: η υπόνοια ότι δεν ενθαρρύνει την κοινωνία να εκφρασθεί, όσο κυρίως πασχίζει να την οικειοποιηθεί. Εάν η αυτοκτονία της κατανοηθεί ως αναγνώριση του προβλήματος, αυτό θα συνιστούσε για την κοινωνία απαρχή για μια νέα ελπίδα.
kvergo@gmail.com
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
Συνάντηση Κοινοβ. Αντιπροσωπείας ΣΥΡΙΖΑ με τον Πρόεδρο της Βουλής για τον αγωνιστή απεργό πείνας Δήμαρχο του Ελληνικού κ. Χρήστο Κορτζίδη
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ Κύριο Φ. ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟ
Ο Δήμαρχος Ελληνικού Χρήστος Κορτζίδης συμπληρώνει ήδη 48 μέρες απεργίας πείνας. Η υγεία του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο και τις αμέσως προσεχείς μέρες ίσως κινδυνεύσει και η ίδια η ζωή του.
Ο Χρήστος Κορτζίδης με τον τρόπο αυτό δεν υπερασπίζεται μόνο το αίτημα για την αυτονομία του Δήμου του Ελληνικού, το οποίο είναι και αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων του Δήμου, που εκφράστηκε και με τις πάνω από 4.500 υπογραφές, οι οποίες έχουν ήδη κατατεθεί στο προεδρείο της Βουλής.
Ο Χρήστος Κορτζίδης με την απεργία πείνας που πραγματοποιεί υπερασπίζεται κάτι πολύ ευρύτερο και συνολικότερο από τον ίδιο το Δήμο του Ελληνικού, ένα Δήμο πρότυπο μέσα από τον οποίο έχει δώσει πρωτοφανείς και μεγάλες μάχες για την υπεράσπιση δημόσιων αγαθών, δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος.
Ο Χρήστος Κορτζίδης με τον συγκλονιστικό αγώνα του υπερασπίζεται την ίδια την ουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μια διαφορετική προοπτική της. Υπερασπίζεται την μείζονα ανάγκη μιας διαφορετικής ποιότητας ζωής με την απελευθέρωση δημόσιων χώρων και την ελεύθερη δωρεάν πρόσβαση των πολιτών σε δημόσια αγαθά. Υπερασπίζεται τέλος, την ίδια τη δημοκρατία απέναντι στην πολιτική και κρατική αυθαιρεσία που θέλει να αγνοεί τους πολίτες, τις πόλεις τους και το ίδιο το μέλλον τους.
Ο Δήμαρχος και οι κάτοικοι του Ελληνικού ζητούν:
• να μην καταργηθεί ο Δήμος του Ελληνικού μέσω της συγχώνευσής του με το γειτονικό Δήμο Αργυρούπολης.
• να αποδοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση οι πόροι που της οφείλονται
• να αποδοθεί στο Δήμο Ελληνικού η αρμοδιότητα της διαχείρισης της παραλίας του Αγ. Κοσμά και του χώρου που καταλάμβανε μέχρι πριν ένα χρόνο η 129 Πτέρυγα Υποστήριξης (ΠΥ) της Πολεμικής Αεροπορίας.
Σημειώνεται ότι ο Δήμος διαχειρίζεται ήδη με επιτυχία του δύο πιο πάνω χώρους διασφαλίζοντας την ελεύθερη πρόσβαση και δωρεάν χρήση τους από τους πολίτες.
Είναι γνωστό ότι ο Δήμος Ελληνικού παρουσιάζει μια σειρά θετικούς δείκτες όπως απουσία χρεών, χαμηλά δημοτικά τέλη, δωρεάν κοινωνικές παροχές στους δημότες του, πλούσιο έργο σε νέες υποδομές. Είναι επίσης γνωστό στο Πανελλήνιο ότι η Δημοτική Αρχή τηρεί μια, σχεδόν, ηρωική αγωνιστική στάση υπεράσπισης του Δημόσιου συμφέροντος, των Δημόσιων χώρων και του περιβάλλοντος συγκρουόμενη με μεγάλα και ποικίλα συμφέροντα.
Σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων όλου του λεκανοπεδίου, ο Δήμος Ελληνικού έχει γίνει σημείο αναφοράς. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υπεράσπιση τόσο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού από την τσιμεντοποίηση όσο και του Υμηττού από την καταστροφή του οικοσυστήματος του από νέους οδικούς άξονες.
Ιδιαίτερα γνωστή είναι η συμβολή του στην προστασία του παραλιακού μετώπου και στην ελεύθερη χρήση των ακτών.
Η επιχειρούμενη κατάργηση του Δήμου μέσω της συνένωσής του με άλλο ενθαρρύνει αυτά τα συμφέροντα (χαρακτηριστική η προ εβδομάδων έναρξη λειτουργίας 2 νέων παράνομων νυκτερινών κέντρων στην παραλία του Αγ. Κοσμά) και γεννά πρόσθετες ανησυχίες για το μέλλον της περιοχής.
Είναι ευνόητο ότι μετά από τόσες μέρες απεργίας πείνας οι κίνδυνοι για βλάβες στην υγεία ή και την ίδια τη ζωή του Δημάρχου όχι μόνο είναι υπαρκτοί αλλά και έχουν προσλάβει άκρως ανησυχητικές διαστάσεις.
Σας καλούμε ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ να συμβάλετε στην αποτροπή μιας τόσο δυσάρεστης εξέλιξης.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Θοδωρής Δρίτσας
Ευαγγελία Αμμανατίδου - Πασχαλίδου
To Γραφείο Τύπου
Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
" Ποιός μπορεί να ξεχάσει το εξώφυλλο του "Θούριου" με το ξύρισμα του Μαρξ, ή αυτό - το ακόμα καλύτερο- με την Μονρόε!!!!"
Ανοιχτή επιστολή σε έναν Ανανεωτικό, του Σ. Χρ.
Σκεφτόμουν το πόσο στενοχωρημένος μπορεί να είσαι με τις εξελίξεις στο συνέδριό σας και συνειδητοποίησα ότι στενοχωρήθηκα κι εγώ!!! Εγώ, που όλη μέρα σας κατηγορώ εσάς της Ανανεωτικής Πτέρυγας, για να μην πω σας βρίζω. (Όχι ότι συμφωνώ βέβαια και με τις άλλες τάσεις.)
Δεν ξέρω τί ποσοστό του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού αντιπροσωπεύετε,αλλά φαντάζομαι αρκετά ικανό ώστε να μπορεί να μιλάει ο καθένας από εσάς στο όνομά του, ως κομμάτι της ιστορίας του και ως" νόμιμος κληρονόμος".
Συνειδητοποίησα οτι έχω τόσα κοινά μαζί σου που οι όποιες πολιτικές διαφωνίες που έχουμε και έχουμε πολλές, δεν με απασχολούν και πολύ. Οι πολιτικές σας θέσεις δεν ήταν ποτέ αυτό που μου άρεσε σ' εσάς. Γι άλλα πράγματα σας αγαπήσαμε.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του ΚΚΕ εσωτερικού ή μάλλον του Ρήγα, (υποψιάζομαι ότι άλλο ήταν ο Ρήγας Φεραίος -ειδικά η Β' Πανελλαδική- και άλλο το Κόμμα) είναι ότι άλλαξε ριζικά τον τρόπο που η Αριστερά βλέπει τα πράγματα. Τη ζωή και τη δράση ενός Αριστερού θα έλεγα. Γκρέμισε την θρησκευτική αντίληψη περί Δευτέρας Παρουσίας ή ότι όλα θα λυθούν στον Σοσιαλισμό. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το εξώφυλλο του "Θούριου" με το ξύρισμα του Μαρξ, ή αυτό - το ακόμα καλύτερο- με την Μονρόε!!!!
Μας "αφήσε" αυτό το κόμμα,να χαμογελάμε,να ερωτευόμαστε,να φιλιόμαστε στο δρόμο,να βλέπουμε την Τέχνη και έξω από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό,να μπορείς να διαβάζεις Μποντλέρ ή να βλέπεις Παζολίνι και να μην είσαι απαραίτητα μικροαστός, να μην είσαι αλητοτουρίστας,όπως μας αποκαλούσε ο Ριζοσπάστης, που παίρναμε το σακίδιο και τρέχαμε στα νησιά. Συμπεριφορές αδιανόητες για έναν συνεπή Κομμουνιστή. Έπρεπε οπωσδήποτε να είσαι μονίμως βλοσυρός και θυμωμένος! -τί διάολο είναι δυνατόν να χαίρεσαι μέσα στον καπιταλισμό;;;;
Μας έδειξε δρόμους που τους περπατήσαμε και τους περπατάμε. Και κυρίως ήταν οι μόνοι που δεν μας έδερναν όταν διαφωνούσαμε!!! Κάπου το'80 ήρθατε μαζί με εμάς τα γκρουπούσκουλα, τους Αριστεριστές. Κι εμείς πήγαμε μαζί σας, με σας τους μικροαστούς που ήσασταν και σε κόμμα πολύ δεξιό για τα γούστα μας. Από διαλυμένους ή αδιέξοδους χώρους, όλοι. Κι έπειτα από λίγο, δύσκολα ξεχώριζε κανείς τις διαφορές μας. Γίναμε όλοι,γενικώς και αορίστως, "του Χώρου" . Ανένταχτοι!!!
Μαζί στις καταλήψεις ,στα αμφιθέατρα,στις παραλίες,στα μπαράκια,στις συναυλίες,στα φεστιβάλ,στο κυνηγητό στα Εξάρχεια,στις πορείες που κάναμε 500 άνθρωποι για τα πολιτικά δικαιώματα και όχι μόνο. Μαζί πήγαμε κι ακούσαμε στην Εμπορική τον Γράψα να μας ζητάει συγνώμη που μας πλάκωσε στο ξύλο και τους δύο με τα ΚΝΑΤ στο Χημείο. Και επειδή δεν μας έπειθε και πολύ,καθόμαστε καλού-κακού,δίπλα δίπλα για να αντιδράσουμε εάν μας ξαναορμούσε!
Κι εμείς -ή έστω οι περισσότεροι-τόσα χρόνια σας στηρίζαμε πολιτικά και σας ψηφίζαμε κι ας διαφωνούσαμε ριζικά!!!(Συνεργασία με Μητσοτάκη,Μάαστριχτ κλπ,κλπ).Κι ας ψήφιζαν οι μισοί δικοί σας ΠΑΣΟΚ! Και σεις ως πιο "σοβαροί" τρέχατε άλλα τόσα χρόνια, μάρτυρες σε διάφορες δίκες όταν τόσο ωμά τύλιγε σε μια κόλλα χαρτί, κάποιους από τον δικό μας χώρο η ασφάλεια .(Με βασικό κριτήριο σας, τα στοιχειώδη δικαιώματα μας ως πολίτες).
Κι έπειτα ήρθαν και οι άλλοι. Οι κακοί. Που τόσα χρόνια μάλλιασε η γλώσσα σου να τους πείσεις. Κάποιοι δεν κατάλαβαν, ακόμα και γιατί έφυγαν από το ΚΚΕ. Κάποιοι άλλοι ήρθαν και τα βρήκαν με τους υπόλοιπους παλιούς σου συντρόφους. Άλλοι πάλι,θεωρούν ότι έχουν βρει έναν δρόμο που κάπου θα τους πάει, υπολογίζοντας και σε μας τα γκρουπούσκουλα όπως μας λες. Δεν ξέρω γιατί μας έχουν δεδομένους. Μην μας υποτιμάς εσύ που μας ξέρεις.
Διαφωνούμε μαζί τους , για άλλους λόγους εσύ και για άλλους εγώ. Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε όμως κάτι. Μας έβαλαν όλους σε μία διαδικασία. Έχουν βλέπεις λογική κόμματος κι αυτό είναι καλό. Κινήσαν λίγο τα πράγματα. Σταχανοβίτες παιδάκι μου! Στα μπαράκια θα ήμασταν ακόμα όλοι μας.
Εμείς οι απ' έξω ξέρεις,λειτουργούμε όπως και με τα φιλικά μας ζευγάρια που χωρίζουν. Πάντα έχουμε άποψη και πάντα παίρνουμε το μέρος του ενός ή του άλλου όταν αλληλοκατηγορούνται πριν χωρίσουν. Απορούμε μάλιστα που είναι ακόμα μαζί! Αλλά μόλις μαθαίνουμε για το χωρισμό,τρέχουμε να τους τα φτιάξουμε αδιαφορώντας για τις αγεφύρωτες διαφορές τους.
Προσωπικά δεν μπορώ να σας παρακολουθήσω. Ούτε να καταλάβω ποιος έχει το περισσότερο δίκιο ή το λιγότερο άδικο αν θέλεις. Εγώ παρά τις συμβουλές των γονιών μου να διαβάζω,για να μην γίνω του δρόμου όπως μου έλεγαν,δεν τα κατάφερα παρ'ότι διάβαζα. Και θα είμαι στο δρόμο με την υπέροχη πιτσιρικαρία κι ότι βρέξει ας κατεβάσει! Έτσι για να σώσω την σοσιαλιστική μου ψυχή. Σκέφτεστε τίποτε καλύτερο;
Έχουμε όντως μεγάλες πολιτικές διαφορές. Αλλά είπαμε,για άλλα πράγματα σας αγαπήσαμε. Και ήταν τόσο, μα τόσο πολύ σημαντικά!!! Θεμελιώδη!!! Για όποια κοινωνία και να οραματίζεται κανείς....
Πηγή ΤVXS
Σκεφτόμουν το πόσο στενοχωρημένος μπορεί να είσαι με τις εξελίξεις στο συνέδριό σας και συνειδητοποίησα ότι στενοχωρήθηκα κι εγώ!!! Εγώ, που όλη μέρα σας κατηγορώ εσάς της Ανανεωτικής Πτέρυγας, για να μην πω σας βρίζω. (Όχι ότι συμφωνώ βέβαια και με τις άλλες τάσεις.)
Δεν ξέρω τί ποσοστό του παλιού ΚΚΕ εσωτερικού αντιπροσωπεύετε,αλλά φαντάζομαι αρκετά ικανό ώστε να μπορεί να μιλάει ο καθένας από εσάς στο όνομά του, ως κομμάτι της ιστορίας του και ως" νόμιμος κληρονόμος".
Συνειδητοποίησα οτι έχω τόσα κοινά μαζί σου που οι όποιες πολιτικές διαφωνίες που έχουμε και έχουμε πολλές, δεν με απασχολούν και πολύ. Οι πολιτικές σας θέσεις δεν ήταν ποτέ αυτό που μου άρεσε σ' εσάς. Γι άλλα πράγματα σας αγαπήσαμε.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του ΚΚΕ εσωτερικού ή μάλλον του Ρήγα, (υποψιάζομαι ότι άλλο ήταν ο Ρήγας Φεραίος -ειδικά η Β' Πανελλαδική- και άλλο το Κόμμα) είναι ότι άλλαξε ριζικά τον τρόπο που η Αριστερά βλέπει τα πράγματα. Τη ζωή και τη δράση ενός Αριστερού θα έλεγα. Γκρέμισε την θρησκευτική αντίληψη περί Δευτέρας Παρουσίας ή ότι όλα θα λυθούν στον Σοσιαλισμό. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το εξώφυλλο του "Θούριου" με το ξύρισμα του Μαρξ, ή αυτό - το ακόμα καλύτερο- με την Μονρόε!!!!
Μας "αφήσε" αυτό το κόμμα,να χαμογελάμε,να ερωτευόμαστε,να φιλιόμαστε στο δρόμο,να βλέπουμε την Τέχνη και έξω από τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό,να μπορείς να διαβάζεις Μποντλέρ ή να βλέπεις Παζολίνι και να μην είσαι απαραίτητα μικροαστός, να μην είσαι αλητοτουρίστας,όπως μας αποκαλούσε ο Ριζοσπάστης, που παίρναμε το σακίδιο και τρέχαμε στα νησιά. Συμπεριφορές αδιανόητες για έναν συνεπή Κομμουνιστή. Έπρεπε οπωσδήποτε να είσαι μονίμως βλοσυρός και θυμωμένος! -τί διάολο είναι δυνατόν να χαίρεσαι μέσα στον καπιταλισμό;;;;
Μας έδειξε δρόμους που τους περπατήσαμε και τους περπατάμε. Και κυρίως ήταν οι μόνοι που δεν μας έδερναν όταν διαφωνούσαμε!!! Κάπου το'80 ήρθατε μαζί με εμάς τα γκρουπούσκουλα, τους Αριστεριστές. Κι εμείς πήγαμε μαζί σας, με σας τους μικροαστούς που ήσασταν και σε κόμμα πολύ δεξιό για τα γούστα μας. Από διαλυμένους ή αδιέξοδους χώρους, όλοι. Κι έπειτα από λίγο, δύσκολα ξεχώριζε κανείς τις διαφορές μας. Γίναμε όλοι,γενικώς και αορίστως, "του Χώρου" . Ανένταχτοι!!!
Μαζί στις καταλήψεις ,στα αμφιθέατρα,στις παραλίες,στα μπαράκια,στις συναυλίες,στα φεστιβάλ,στο κυνηγητό στα Εξάρχεια,στις πορείες που κάναμε 500 άνθρωποι για τα πολιτικά δικαιώματα και όχι μόνο. Μαζί πήγαμε κι ακούσαμε στην Εμπορική τον Γράψα να μας ζητάει συγνώμη που μας πλάκωσε στο ξύλο και τους δύο με τα ΚΝΑΤ στο Χημείο. Και επειδή δεν μας έπειθε και πολύ,καθόμαστε καλού-κακού,δίπλα δίπλα για να αντιδράσουμε εάν μας ξαναορμούσε!
Κι εμείς -ή έστω οι περισσότεροι-τόσα χρόνια σας στηρίζαμε πολιτικά και σας ψηφίζαμε κι ας διαφωνούσαμε ριζικά!!!(Συνεργασία με Μητσοτάκη,Μάαστριχτ κλπ,κλπ).Κι ας ψήφιζαν οι μισοί δικοί σας ΠΑΣΟΚ! Και σεις ως πιο "σοβαροί" τρέχατε άλλα τόσα χρόνια, μάρτυρες σε διάφορες δίκες όταν τόσο ωμά τύλιγε σε μια κόλλα χαρτί, κάποιους από τον δικό μας χώρο η ασφάλεια .(Με βασικό κριτήριο σας, τα στοιχειώδη δικαιώματα μας ως πολίτες).
Κι έπειτα ήρθαν και οι άλλοι. Οι κακοί. Που τόσα χρόνια μάλλιασε η γλώσσα σου να τους πείσεις. Κάποιοι δεν κατάλαβαν, ακόμα και γιατί έφυγαν από το ΚΚΕ. Κάποιοι άλλοι ήρθαν και τα βρήκαν με τους υπόλοιπους παλιούς σου συντρόφους. Άλλοι πάλι,θεωρούν ότι έχουν βρει έναν δρόμο που κάπου θα τους πάει, υπολογίζοντας και σε μας τα γκρουπούσκουλα όπως μας λες. Δεν ξέρω γιατί μας έχουν δεδομένους. Μην μας υποτιμάς εσύ που μας ξέρεις.
Διαφωνούμε μαζί τους , για άλλους λόγους εσύ και για άλλους εγώ. Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε όμως κάτι. Μας έβαλαν όλους σε μία διαδικασία. Έχουν βλέπεις λογική κόμματος κι αυτό είναι καλό. Κινήσαν λίγο τα πράγματα. Σταχανοβίτες παιδάκι μου! Στα μπαράκια θα ήμασταν ακόμα όλοι μας.
Εμείς οι απ' έξω ξέρεις,λειτουργούμε όπως και με τα φιλικά μας ζευγάρια που χωρίζουν. Πάντα έχουμε άποψη και πάντα παίρνουμε το μέρος του ενός ή του άλλου όταν αλληλοκατηγορούνται πριν χωρίσουν. Απορούμε μάλιστα που είναι ακόμα μαζί! Αλλά μόλις μαθαίνουμε για το χωρισμό,τρέχουμε να τους τα φτιάξουμε αδιαφορώντας για τις αγεφύρωτες διαφορές τους.
Προσωπικά δεν μπορώ να σας παρακολουθήσω. Ούτε να καταλάβω ποιος έχει το περισσότερο δίκιο ή το λιγότερο άδικο αν θέλεις. Εγώ παρά τις συμβουλές των γονιών μου να διαβάζω,για να μην γίνω του δρόμου όπως μου έλεγαν,δεν τα κατάφερα παρ'ότι διάβαζα. Και θα είμαι στο δρόμο με την υπέροχη πιτσιρικαρία κι ότι βρέξει ας κατεβάσει! Έτσι για να σώσω την σοσιαλιστική μου ψυχή. Σκέφτεστε τίποτε καλύτερο;
Έχουμε όντως μεγάλες πολιτικές διαφορές. Αλλά είπαμε,για άλλα πράγματα σας αγαπήσαμε. Και ήταν τόσο, μα τόσο πολύ σημαντικά!!! Θεμελιώδη!!! Για όποια κοινωνία και να οραματίζεται κανείς....
Πηγή ΤVXS
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Τσίπρας: «Γυρίζουμε σελίδα και βάζουμε τέλος στις παθογένειες»
Σε εξέλιξη είναι οι ψηφοφορίες για την εκλογή του νέου προέδρου του Συνασπισμού και της νέας Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Υποψήφιοι για την προεδρία είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Βλαχογιώργος, απλός σύνεδρος, ο οποίος ανακοίνωσε σήμερα το πρωί την υποψηφιότητά του.
Σε δήλωση του, λίγο πριν ολοκληρωθεί η ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου και Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, ο Α. Τσίπρας, δήλωσε ότι «η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και των στελεχών του κόμματος, η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων που λαμβάνει μέρος σ΄ αυτή την ψηφοφορία μας δίνει μια σαφή εντολή: Να γυρίσουμε σελίδα, να βάλουμε τέλος στις παθογένειες που κρατούν το κόμμα μας καθηλωμένο, που μας κρατούν όμηρους σε άγονες αντιπαραθέσεις, σε άγονα και ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια».
Παράλληλα δήλωσε αποφασισμένος να τηρήσει στο ακέραιο αυτή την εντολή και ο ίδιος και η νέα ηγεσία που θα προκύψει σήμερα από την ψηφοφορία και πρόσθεσε ότι είναι ανάγκη «να γυρίσουμε σελίδα και να προχωρήσουμε μπροστά ώστε να είμαστε αντίστοιχοι στις απαιτήσεις του κόσμου της αριστεράς αλλά και στις απαιτήσεις της κοινωνίας που θέλει μια αριστερά δίπλα της να αγωνίζεται και να ανοίγει δρόμους για μια άλλη προοπτική».
Σε ερώτηση σχετικά με τον Φώτη Κουβέλη και αν προτίθεται να ζητήσει την αποχώρησή του από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε: «Δεν είναι ώρα για αποχωρήσεις. Είναι ώρα για συνθέσεις πάνω σε μια σαφή και καθαρή πορεία».Το κλίμα στο γήπεδο του Ταε Κβο Ντο του Φαλήρου είναι βαρύ μετά την αποχώρηση το βράδυ του Σαββάτου από το συνέδριο της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Αναμένεται τώρα η Ανανεωτική Πτέρυγα να αποφασίσει την στάση της στη βουλή, αν δηλαδή θα παραμείνει στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ ή θα αποχωρήσει.
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Ομιλία Φώτη Κουβέλη
Ομιλία του Φώτη Κουβέλη στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ
Είχαμε επισημάνει από καιρό τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα που συνόδεψαν τον ΣΥΝ από το τακτικό του συνέδριο και μετά, όλη την προηγούμενη περίοδο.
Από την πρώτη κιόλας φάση υλοποίησης των κατευθύνσεων του συνεδρίου, κατευθύνσεων της πλειοψηφίας βεβαίως, φάνηκαν τα αδιέξοδα του γενικού μας προσανατολισμού. Δεν διαμορφώθηκε ποτέ ένα σαφές και σταθερό πολιτικό σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και με αναφορά στο μπλοκ των πολιτικών δυνάμεων που θα το υλοποιήσουν.
Όταν εκφραζόταν η απόλυτη αδιαφορία για το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας και επιχειρούσαμε κάτω από την πίεση των πραγμάτων να απαντήσουμε στο καίριο αυτό ζήτημα, το εναλλασσόμενο γαϊτανάκι των εκδοχών που εκπέμπαμε, προκαλούσε τουλάχιστον εκπλήξεις και απορίες.
Κιʼ όταν εμείς λέγαμε ότι η δική μας Αριστερά δεν πρέπει να μένει αδιάφορη για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας και ότι δεν πρέπει να μη θέλει να επηρεάζει με τις θέσεις της την ασκούμενη πολιτική, κάποιοι έσπευσαν να μας αποδώσουν πρόθεση κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Στη δημοσκοπική μας έκρηξη, στα ποσοστά του 18% (που βεβαίως ποτέ δεν αναλύθηκαν με σύνεση και σοβαρότητα όπως θα έπρεπε), δηλώναμε έτοιμοι να διαδεχθούμε το ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό χάρτη της χώρας, καταγραφόμενοι -όπου να ναι - όχι μόνο ποιοτικά αλλά και αριθμητικά ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη.
Όταν τα δημοσκοπικά ευρήματα άρχισαν να περιορίζονται, καταθέσαμε το σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς.
Όταν μας θεώρησαν επιεικώς ανεδαφικούς, περάσαμε στο σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ και διαγραμμένοι/αποχωρούντες του ΠΑΣΟΚ.
Όταν δεν κατέφθαναν αποχωρούντες από το ΠΑΣΟΚ, επιστρέψαμε στην «κυβέρνηση της Αριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ»
Όταν το ΚΚΕ μας έστελνε την άρνησή του και τις ειρωνείες του, επιστρέψαμε στο «ΣΥΝ και ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή», έχοντας όμως αφήσει «άδεια την καρέκλα» δίπλα μας για το ΚΚΕ.
Όταν τον Δεκέμβρη το ΚΚΕ μας επετέθη με τον γνωστό βίαιο τρόπο, θυμώσαμε, και, λόγω θυμού, πετάξαμε την καρέκλα.
Και όταν μια βδομάδα πριν την κάλπη οι δημοσκοπήσεις μας προειδοποιούσαν, επανήλθε ο τρίτος πόλος με ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, αλλά αυτή τη φορά και με Οικολόγους, που ήταν επίκαιροι.
Με ένα τέτοιο πολιτικό «σχέδιο πινγκ-πονγκ» και με μια απολύτως αδικαιολόγητη αλαζονεία και αμετροέπεια, η πολιτική μας αξιοπιστία άρχισε να γίνεται ζητούμενο πια.
Τα όσα αλαζονικά και αμετροεπή λέγονταν ερέθιζαν επαναστατικά στις γραμμές μας διάφορους, όταν τα άκουγαν, αλλά απωθούσαν έναν κόσμο, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, που είχε παράσχει σʼ εκείνη τη φάση απλόχερα την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΝ.
Ακολούθησε ο Δεκέμβρης με όσα τραγικά ζήσαμε: Τις σπουδαίες διαδηλώσεις, την οργή και την απόγνωση της νεολαίας. Το αίμα του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου, την καμένη πόλη, τη βία, την απόγνωση, αλλά και τους βανδαλισμούς της κουκούλας.
Σοβαρές παραλείψεις και λάθη του κόμματος επέτρεψαν τη συκοφάντησή του και το κατέγραψαν με αρνητικό τρόπο στην κοινωνία.
Υπάρχουν ευθύνες γιʼ αυτό. Δεν θέλω να πω αυτή την ώρα τίποτα άλλο γιʼ αυτήν την περίοδο. Ένα μόνο θα πω: συντρόφισσες και σύντροφοι, ο Δεκέμβρης μας στοίχισε.
Για να φθάσουμε στις ευρωεκλογές.
Στις ευρωεκλογές, η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σφράγισε με τον αρνητικότερο τρόπο την πολιτική και εκλογική μας προσπάθεια. Απομακρύνθηκε από τον αριστερό μας ευρωπαϊσμό και δημιούργησε κύματα πικρίας στον κόσμο μας, στην ιστορική βάση του χώρου μας, στους πολίτες της ανανεωτικής αριστεράς.
Το προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε ως περιληπτικό κείμενο των 15 σημείων και η ευρωδιακήρυξη, ήταν κείμενα στα οποία καταγράφονταν οι κοινοί τόποι των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουν ως «αντισυστημική και αντικαπιταλιστική αριστερά». Δηλαδή:
Απόρριψη των μεταρρυθμίσεων
Απόρριψη της πράσινης ανάπτυξης
Απόρριψη της κρατικής ρυθμιστικής παρέμβασης
Αυτά θεωρούνταν απλώς κόλπα και τεχνάσματα διάσωσης και επιβίωσης του καπιταλισμού, τα οποία δεν ενδιαφέρουν την Αριστερά, και στα οποία η Αριστερά δεν πρέπει να ανακατεύεται, δηλαδή να ασκεί πραγματική πολιτική.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν συγκεκριμένο και σαφές στίγμα για τα κοινωνικά ζητήματα. Δεν ανέδειξαν τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Περιορίσθηκαν στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς ταυτόχρονα να προτάξουν συστηματικά διεκδικητικές – μεταρρυθμιστικές προτάσεις για τα προβλήματα των πολιτών και της χώρας. Ο καταγγελτισμός, όσο κι΄ αν είναι χρήσιμος για να απαξιώνει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι ικανός από μόνος του να συντελέσει στην αλλαγή των συσχετισμών. Δεν διαμορφώσαμε σχέση προγραμματικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Η Ευρώπη δεν αφορούσε την Αριστερά. Απορρίπτονταν όλες οι συνθήκες που συγκροτούν την ΕΕ. Δεν υπήρχε παρά μόνο μία αναφορά στο ΚΕΑ για να δηλωθεί ότι πρέπει να συμμαχήσει με την αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη. Απαξιώνονταν πλήρως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ακόμα και οι εκλεγμένοι, όπως το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ως έχοντες μόνη αποστολή την καταδυνάστευση των υποτελών τάξεων, χωρίς να υπάρχει καμιά πρόταση για τη θεσμική συγκρότηση της ΕΕ. Εννοείται ότι απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
• Προειδοποιήσαμε.
Τον περασμένο Οκτώβρη οι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες - και με δεδομένη την τότε βεβαιότητα ότι το ΠΑΣΟΚ εξασφαλίζει αυτοδυναμία- μας έδωσαν τη δυνατότητα και την ευκαιρία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Εδώ και καιρό βαθαίνει η κρίση ταυτότητας του ΣΥΝ, ευρύτερα του πολιτικού μας χώρου.
Υποστηρίζω την απεμπλοκή του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επικαλούμαι τις γνωστές σε όλους εσωτερικές του αντιθέσεις και αντιπαλότητες. Δεν επικαλούμαι τις επιθέσεις που δέχθηκε και δέχεται ο ΣΥΝ από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που διαμορφώνουν τη δική τους πορεία και με σχεδιασμό την πολιτική συρρίκνωση του ΣΥΝ. Αυτά, ενώ είναι γνωστά και βιωμένα, αποσιωπούνται, παραλείπονται, δεν αναφέρονται έστω και ελάχιστα στην εισήγηση του Προέδρου.
Δεν ευθύνεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ευθύνεται ο «εσωτερικός εχθρός», η διαφορετική πολιτική άποψη που πρέπει να σιγήσει και μάλιστα με μέτρα και κανονιστικές ρυθμίσεις. Προφανώς, αυτά αφορούν σε άλλο κόμμα και όχι στο κόμμα που ιδρύσαμε.
Υποστηρίζω την απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί με τις συνιστώσες του είχαμε και έχουμε πολλές και σημαντικές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, οι οποίες διαμορφώνουν καθημερινά πεδίο στρέβλωσης και παραμόρφωσης των πολιτικών χαρακτηριστικών του Συνασπισμού ως κόμματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, του Συνασπισμού, ως κόμματος του αριστερού ευρωπαϊσμού, του ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού, της πολιτικής οικολογίας.
Υποστηρίζω την απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να αγωνίζεται και να δίνει παράλληλα ζωντανές λύσεις προοπτικής, χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Αριστερά που στηρίζεται στην επιθετική σχέση ρήξης και μεταρρύθμισης και που διαμορφώνει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να εκφράσει τις επιδιώξεις των δυνάμεων της εργασίας να βελτιώνουν σταθερά τη θέση τους σε μια κοινωνία που αλλάζει. Από τη στατική αντίληψη της «υπεράσπισης των κεκτημένων» μόνον, πρέπει να περάσει στη δυναμική θεώρηση των πραγμάτων, να διεκδικήσει δηλαδή νέες κατανομές της πολιτικής και της κοινωνικής ισχύος.
Η οικονομική κρίση πρέπει να αποτελεί αναμφιβόλως το κεντρικό θέμα των παρεμβάσεων της αριστεράς.
Η νέα κατάσταση, με την ολέθρια παρουσία του Δ.Ν.Τ. στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα τα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαθρωμένα και λεηλατημένα τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, με κύρια και αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη Αριστερά, αλλά και για όλες τις δυνάμεις του εργατικού κοινωνικού κινήματος.
Η εξέλιξη της κρίσης δεν είναι γνωστή. Θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για την αναστήλωση του νεοφιλελευθερισμού;
Τίποτα δεν έχει κριθεί. Η έκβαση εξαρτάται και από τις ενέργειες, τους αγώνες, τις πρωτοβουλίες της Αριστεράς, τους συσχετισμούς δυνάμεων. Γι΄ αυτό έχει καθοριστική σημασία ποιοι, ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα βάλουν τη σφραγίδα τους και θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της κρίσης.
To Γραφείο Τύπου
Είχαμε επισημάνει από καιρό τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα που συνόδεψαν τον ΣΥΝ από το τακτικό του συνέδριο και μετά, όλη την προηγούμενη περίοδο.
Από την πρώτη κιόλας φάση υλοποίησης των κατευθύνσεων του συνεδρίου, κατευθύνσεων της πλειοψηφίας βεβαίως, φάνηκαν τα αδιέξοδα του γενικού μας προσανατολισμού. Δεν διαμορφώθηκε ποτέ ένα σαφές και σταθερό πολιτικό σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και με αναφορά στο μπλοκ των πολιτικών δυνάμεων που θα το υλοποιήσουν.
Όταν εκφραζόταν η απόλυτη αδιαφορία για το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας και επιχειρούσαμε κάτω από την πίεση των πραγμάτων να απαντήσουμε στο καίριο αυτό ζήτημα, το εναλλασσόμενο γαϊτανάκι των εκδοχών που εκπέμπαμε, προκαλούσε τουλάχιστον εκπλήξεις και απορίες.
Κιʼ όταν εμείς λέγαμε ότι η δική μας Αριστερά δεν πρέπει να μένει αδιάφορη για το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας και ότι δεν πρέπει να μη θέλει να επηρεάζει με τις θέσεις της την ασκούμενη πολιτική, κάποιοι έσπευσαν να μας αποδώσουν πρόθεση κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Στη δημοσκοπική μας έκρηξη, στα ποσοστά του 18% (που βεβαίως ποτέ δεν αναλύθηκαν με σύνεση και σοβαρότητα όπως θα έπρεπε), δηλώναμε έτοιμοι να διαδεχθούμε το ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό χάρτη της χώρας, καταγραφόμενοι -όπου να ναι - όχι μόνο ποιοτικά αλλά και αριθμητικά ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη.
Όταν τα δημοσκοπικά ευρήματα άρχισαν να περιορίζονται, καταθέσαμε το σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ για κυβέρνηση της Αριστεράς.
Όταν μας θεώρησαν επιεικώς ανεδαφικούς, περάσαμε στο σχήμα ΣΥΝ-ΚΚΕ και διαγραμμένοι/αποχωρούντες του ΠΑΣΟΚ.
Όταν δεν κατέφθαναν αποχωρούντες από το ΠΑΣΟΚ, επιστρέψαμε στην «κυβέρνηση της Αριστεράς με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ»
Όταν το ΚΚΕ μας έστελνε την άρνησή του και τις ειρωνείες του, επιστρέψαμε στο «ΣΥΝ και ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή», έχοντας όμως αφήσει «άδεια την καρέκλα» δίπλα μας για το ΚΚΕ.
Όταν τον Δεκέμβρη το ΚΚΕ μας επετέθη με τον γνωστό βίαιο τρόπο, θυμώσαμε, και, λόγω θυμού, πετάξαμε την καρέκλα.
Και όταν μια βδομάδα πριν την κάλπη οι δημοσκοπήσεις μας προειδοποιούσαν, επανήλθε ο τρίτος πόλος με ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, αλλά αυτή τη φορά και με Οικολόγους, που ήταν επίκαιροι.
Με ένα τέτοιο πολιτικό «σχέδιο πινγκ-πονγκ» και με μια απολύτως αδικαιολόγητη αλαζονεία και αμετροέπεια, η πολιτική μας αξιοπιστία άρχισε να γίνεται ζητούμενο πια.
Τα όσα αλαζονικά και αμετροεπή λέγονταν ερέθιζαν επαναστατικά στις γραμμές μας διάφορους, όταν τα άκουγαν, αλλά απωθούσαν έναν κόσμο, κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, που είχε παράσχει σʼ εκείνη τη φάση απλόχερα την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΝ.
Ακολούθησε ο Δεκέμβρης με όσα τραγικά ζήσαμε: Τις σπουδαίες διαδηλώσεις, την οργή και την απόγνωση της νεολαίας. Το αίμα του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου, την καμένη πόλη, τη βία, την απόγνωση, αλλά και τους βανδαλισμούς της κουκούλας.
Σοβαρές παραλείψεις και λάθη του κόμματος επέτρεψαν τη συκοφάντησή του και το κατέγραψαν με αρνητικό τρόπο στην κοινωνία.
Υπάρχουν ευθύνες γιʼ αυτό. Δεν θέλω να πω αυτή την ώρα τίποτα άλλο γιʼ αυτήν την περίοδο. Ένα μόνο θα πω: συντρόφισσες και σύντροφοι, ο Δεκέμβρης μας στοίχισε.
Για να φθάσουμε στις ευρωεκλογές.
Στις ευρωεκλογές, η ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σφράγισε με τον αρνητικότερο τρόπο την πολιτική και εκλογική μας προσπάθεια. Απομακρύνθηκε από τον αριστερό μας ευρωπαϊσμό και δημιούργησε κύματα πικρίας στον κόσμο μας, στην ιστορική βάση του χώρου μας, στους πολίτες της ανανεωτικής αριστεράς.
Το προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίστηκε ως περιληπτικό κείμενο των 15 σημείων και η ευρωδιακήρυξη, ήταν κείμενα στα οποία καταγράφονταν οι κοινοί τόποι των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουν ως «αντισυστημική και αντικαπιταλιστική αριστερά». Δηλαδή:
Απόρριψη των μεταρρυθμίσεων
Απόρριψη της πράσινης ανάπτυξης
Απόρριψη της κρατικής ρυθμιστικής παρέμβασης
Αυτά θεωρούνταν απλώς κόλπα και τεχνάσματα διάσωσης και επιβίωσης του καπιταλισμού, τα οποία δεν ενδιαφέρουν την Αριστερά, και στα οποία η Αριστερά δεν πρέπει να ανακατεύεται, δηλαδή να ασκεί πραγματική πολιτική.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν συγκεκριμένο και σαφές στίγμα για τα κοινωνικά ζητήματα. Δεν ανέδειξαν τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Περιορίσθηκαν στον καταγγελτικό λόγο, χωρίς ταυτόχρονα να προτάξουν συστηματικά διεκδικητικές – μεταρρυθμιστικές προτάσεις για τα προβλήματα των πολιτών και της χώρας. Ο καταγγελτισμός, όσο κι΄ αν είναι χρήσιμος για να απαξιώνει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν είναι ικανός από μόνος του να συντελέσει στην αλλαγή των συσχετισμών. Δεν διαμορφώσαμε σχέση προγραμματικής εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Η Ευρώπη δεν αφορούσε την Αριστερά. Απορρίπτονταν όλες οι συνθήκες που συγκροτούν την ΕΕ. Δεν υπήρχε παρά μόνο μία αναφορά στο ΚΕΑ για να δηλωθεί ότι πρέπει να συμμαχήσει με την αντικαπιταλιστική Αριστερά στην Ευρώπη. Απαξιώνονταν πλήρως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ακόμα και οι εκλεγμένοι, όπως το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ως έχοντες μόνη αποστολή την καταδυνάστευση των υποτελών τάξεων, χωρίς να υπάρχει καμιά πρόταση για τη θεσμική συγκρότηση της ΕΕ. Εννοείται ότι απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
• Προειδοποιήσαμε.
Τον περασμένο Οκτώβρη οι αριστεροί και προοδευτικοί πολίτες - και με δεδομένη την τότε βεβαιότητα ότι το ΠΑΣΟΚ εξασφαλίζει αυτοδυναμία- μας έδωσαν τη δυνατότητα και την ευκαιρία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Εδώ και καιρό βαθαίνει η κρίση ταυτότητας του ΣΥΝ, ευρύτερα του πολιτικού μας χώρου.
Υποστηρίζω την απεμπλοκή του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επικαλούμαι τις γνωστές σε όλους εσωτερικές του αντιθέσεις και αντιπαλότητες. Δεν επικαλούμαι τις επιθέσεις που δέχθηκε και δέχεται ο ΣΥΝ από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που διαμορφώνουν τη δική τους πορεία και με σχεδιασμό την πολιτική συρρίκνωση του ΣΥΝ. Αυτά, ενώ είναι γνωστά και βιωμένα, αποσιωπούνται, παραλείπονται, δεν αναφέρονται έστω και ελάχιστα στην εισήγηση του Προέδρου.
Δεν ευθύνεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Ευθύνεται ο «εσωτερικός εχθρός», η διαφορετική πολιτική άποψη που πρέπει να σιγήσει και μάλιστα με μέτρα και κανονιστικές ρυθμίσεις. Προφανώς, αυτά αφορούν σε άλλο κόμμα και όχι στο κόμμα που ιδρύσαμε.
Υποστηρίζω την απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί με τις συνιστώσες του είχαμε και έχουμε πολλές και σημαντικές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, οι οποίες διαμορφώνουν καθημερινά πεδίο στρέβλωσης και παραμόρφωσης των πολιτικών χαρακτηριστικών του Συνασπισμού ως κόμματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, του Συνασπισμού, ως κόμματος του αριστερού ευρωπαϊσμού, του ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού, της πολιτικής οικολογίας.
Υποστηρίζω την απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να αγωνίζεται και να δίνει παράλληλα ζωντανές λύσεις προοπτικής, χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Αριστερά που στηρίζεται στην επιθετική σχέση ρήξης και μεταρρύθμισης και που διαμορφώνει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να εκφράσει τις επιδιώξεις των δυνάμεων της εργασίας να βελτιώνουν σταθερά τη θέση τους σε μια κοινωνία που αλλάζει. Από τη στατική αντίληψη της «υπεράσπισης των κεκτημένων» μόνον, πρέπει να περάσει στη δυναμική θεώρηση των πραγμάτων, να διεκδικήσει δηλαδή νέες κατανομές της πολιτικής και της κοινωνικής ισχύος.
Η οικονομική κρίση πρέπει να αποτελεί αναμφιβόλως το κεντρικό θέμα των παρεμβάσεων της αριστεράς.
Η νέα κατάσταση, με την ολέθρια παρουσία του Δ.Ν.Τ. στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα τα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαθρωμένα και λεηλατημένα τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, με κύρια και αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη Αριστερά, αλλά και για όλες τις δυνάμεις του εργατικού κοινωνικού κινήματος.
Η εξέλιξη της κρίσης δεν είναι γνωστή. Θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για την αναστήλωση του νεοφιλελευθερισμού;
Τίποτα δεν έχει κριθεί. Η έκβαση εξαρτάται και από τις ενέργειες, τους αγώνες, τις πρωτοβουλίες της Αριστεράς, τους συσχετισμούς δυνάμεων. Γι΄ αυτό έχει καθοριστική σημασία ποιοι, ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα βάλουν τη σφραγίδα τους και θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της κρίσης.
To Γραφείο Τύπου
Ομιλία Παναγιώτη Λαφαζάνη
Ομιλία του Παναγιώτη Λαφαζάνη, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του ΣΥΝ
Πιστεύω ότι διερμηνεύω τα αισθήματα όλων αν εκφράσω την αγωνιστική αλληλεγγύη όλου του Συνεδρίου μας στον αγωνιστή απεργό πείνας Δήμαρχο του Ελληνικού Χρήστο Κορτζίδη. Ο ηρωικός αγώνας του συντρόφου Χρήστου δεν είναι μόνο αγώνας για την αυτονομία του Δήμου του Ελληνικού αλλά πρώτα από όλα αγώνας για την αυτοδιοίκηση, το περιβάλλον, την περιφέρεια, την ίδια τη δημοκρατία.
Παραμένουμε ακόμα συγκλονισμένοι από την Ισραηλινή θηριωδία σε βάρος των αγωνιστών που ηρωικά επιχείρησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας.
Δεν το αναφέρω για να χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα δήθεν αποδοκιμασίας όπως έπραξαν οι κυρίαρχοι κύκλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Επισημαίνω την Ισραηλινή βαρβαρότητα για να τονίσω δύο συμπεράσματα πολύ κρίσιμα για το Συνέδριό μας και το ρόλο της Αριστεράς.
Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι έχει συντελεστεί από τη χώρα μας, στο πλαίσιο μιας νεοϋποτέλειας στον αμερικανο - ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, μια γλοιώδης φιλο-ισραηλινή στροφή στην εξωτερική της πολιτική. Αυτή η στροφή, αν συνεχιστεί, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «δορυφόρο» του Ισραήλ με επικίνδυνες, πέραν των πολλών άλλων, εθνικές συνέπειες. Στο σημείο αυτό, με πλήρη σεβασμό στο σύντροφο Νίκο Κατσουρίδη και στο ΑΚΕΛ, θα ήθελα να τονίσω ότι ήταν λάθος της Κύπρου που δεν επέτρεψε τον απόπλου προς τη Γάζα ενός πλοίου με ελεύθερους ανθρώπους και αγωνιστές που ήθελαν να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε μια δοκιμαζόμενη, αποκλεισμένη και κατεχόμενη χώρα. Η Κύπρος, που έχει υπό κατοχή ένα μεγάλο τμήμα της οφείλει να επιδεικνύει, όπως έκανε πάντα, τη μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη σε κατεχόμενους λαούς που αγωνίζονται για την ύπαρξη και την ελευθερία τους.
Δεύτερο συμπέρασμα, αρκετά ευρύτερο και συνολικότερο, είναι ότι οφείλουμε να επαναφέρουμε την ξεχασμένη, τουλάχιστον από εμάς, έννοια του ιμπεριαλισμού ως θεμελιώδη προσανατολισμό στον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Χωρίς αυτόν τον κοινό και σκληρό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα τίποτα το προοδευτικό δεν μπορεί να προχωρήσει στην περιοχή μας και την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Δεν θα μιλήσω για το γιατί και πως φτάσαμε στο Έκτακτο Συνέδριο.
Δεν θα αναφερθώ σε διαδικασίες και λειτουργίες που έγιναν σε προσυνεδριακές συζητήσεις «εξπρές».
Και δεν θα αναφερθώ σε αυτά όχι γιατί δεν έχω άποψη αλλά γιατί νομίζω ότι όλοι έχουμε εξαγάγει τα συμπεράσματά μας και είναι σεβαστά.
Αυτό που έχει σημασία αυτή την ώρα είναι ότι το Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ είναι μια πραγματικότητα.
Το Έκτακτο Συνέδριο είμαστε εμείς.
Και όλοι εμείς οφείλουμε να διατρανώσουμε αυτές τις μέρες τη θέλησή μας για ένα ενωμένο και αδιαίρετο Συνασπισμό πέρα από διαφορές και διαφορετικότητες.
Όλοι εμείς οφείλουμε να εργασθούμε αποτελεσματικά αυτές τις μέρες για ένα πιο αξιόπιστο, πιο ισχυρό, πιο ριζοσπαστικό, πιο κινηματικό και πιο ανατρεπτικό ΣΥΝ.
Όλοι εμείς σε αυτή την αίθουσα μπορούμε αυτές τις μέρες να κάνουμε στέρεα θετικά βήματα για να ξεπεράσουμε δυσκολίες και προβλήματα. Μπορούμε να κάνουμε στέρεα βήματα για να προσεγγίσουμε φιλόδοξους στόχους.
Στόχους για ένα ΣΥΝ πιο ικανό να ενώνει και να συνθέτει.
Για ένα ΣΥΝ ικανό όχι μόνο να κρατάει ζωντανό το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ικανό να του εμφυσά αδιάκοπα μια νέα ορμή και δυναμική.
Για ένα ΣΥΝ που βήμα το βήμα θα καλλιεργεί το έδαφος για τη μεγάλη παράταξη και συμπαράταξη της Αριστεράς με τη συμμετοχή όλων των αριστερών δυνάμεων, από το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Για ένα ΣΥΝ ικανό να πρωταγωνιστήσει σε ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο που θα επιφέρει την ήττα της κυβέρνησης κα του κυρίαρχου οικονομικού-πολιτικού μπλοκ για νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στη χώρα μας και την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Το κείμενο που καταθέσαμε 30 μέλη της ΚΠΕ και το οποίο «τάραξε τα ήρεμα νερά» της προσυνεδριακής πορείας του κόμματος, πιστεύουμε ότι υπήρξε μια δική μας θετική συμβολή σε αυτές τις κατευθύνσεις.
Η συμβολή των «30» τόνιζε μια ανάγκη. Σε μια εποχή βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης, που όλα γύρω μας αλλάζουν και κατεδαφίζονται, μια Αριστερά που δεν έχει τη δύναμη να ψάξει ξανά και σε βάθος τις ιδεολογικές, πολιτικές, στρατηγικές και προγραμματικές της βάσεις δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Και εμείς στο ΣΥΝ χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο σήμερα να επεξεργαστούμε καλύτερα, μέσα σε συνθήκες που αλλάζουν, μια αποτελεσματική, ριζοσπαστική, αξιόπιστη στρατηγική διεξόδου από την κρίση με προοδευτικό σοσιαλιστικό προσανατολισμό.
Ορισμένοι, αναφερόμενοι στο κείμενο των «30», μίλησαν για διάσπαση. Για διάσπαση, απʼ όσο θυμάμαι, έγινε λόγος και όταν το ʼ93 κατετέθη από «4» και όχι «30» το κείμενο του Αριστερού Ρεύματος.
Ο ΣΥΝ, όμως, αν στάθηκε όρθιος, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, το κατάφερε χάρις στο κύμα ριζοσπαστικοποίησης και μιας νέας ενότητας που προκάλεσε αυτό το ιστορικό κείμενο του ʼ93.
Και σήμερα ο ΣΥΝ για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες του, πρώτα από όλα έχει ανάγκη από μια νέα ριζοσπαστικοποίηση τη μόνη που μπορεί να σφυρηλατήσει μια νέα ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα στις γραμμές της, Σε αυτό επιδιώκουμε να συμβάλλουμε με το κείμενο μας.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για να ανταποκριθεί το κόμμα στις πρωτόγνωρες προκλήσεις μιας πρωτόγνωρης κρίσης.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για την επανίδρυση ενός συλλογικού και αλληλέγγυου κόμματος με ισχυρές ιδεολογικές μαρξιστικές βάσεις και με νέα συλλογικά, λειτουργικά και συμμετοχικά χαρακτηριστικά.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για ένα νέο πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό ταξικό και κοινωνικό προσανατολισμό του Κόμματος, μια γείωση του στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, ένα νέο πρωτοπόρο ρόλο του στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση της στρατηγικής του ΣΥΝ που θα το καταστήσει πιο ικανό να απαντήσει πειστικά και φερέγγυα σε μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο.
Καταθέτω επιγραμματικά μερικές σκέψεις:
Πρώτον: Διανύουμε, ίσως, τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορική διαδρομή του καπιταλισμού. Φοβούμαι, όμως, ότι όπως δεν είδαμε έγκαιρα την έλευσή της, όπως είμαστε, σχεδόν, απροετοίμαστοι όταν ξέσπασε, έτσι και σήμερα δεν συνειδητοποιούμε το βάθος, την ένταση και τη συνθετότητά της.
Η πρόκληση επομένως, της αλλαγής δεν αφορά μόνο τη χώρα και την κοινωνία. Αφορά πρώτα από όλα την Αριστερά.
Είτε ο ΣΥΝ και γενικότερα η Αριστερά θα ανασυγκροτηθούν σε βάθος μέσα την κρίση για να την αντιμετωπίσουν ή η κρίση θα σαρώσει μαζί με το παραδοσιακό σκηνικό και την Αριστερά.
Είτε ο ΣΥΝ και η Αριστερά θα αναδειχθούν μέσα στην κρίση σε ηγεμονική δύναμη για μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο ή την κρίση θα ακολουθήσει ένας σκοτεινός βαθύτατα συντηρητικός και αυταρχικός μακροχρόνιος χειμώνας.
Το Έκτακτο Συνέδριο μπορεί να συμβάλει στην ανασυγκρότηση, ριζοσπαστικοποίηση και αντεπίθεση του ΣΥΝ ή να συντηρήσει μια ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική αυτάρκεια και δογματική στασιμότητα στις γραμμές μας. Το τελευταίο είναι αυτονόητο ότι θα συνιστούσε καταστροφή!
Δεύτερον: Η συνολικότερη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού εκδηλώνεται σήμερα με τη μορφή μιας κρίσης του δημόσιου χρέους.
Η κυβέρνηση και σύσσωμο το οικονομικό κατεστημένο ισχυρίζονται ότι η επιλογή του μηχανισμού Ε.Ε. –ΔΝΤ και τα μέτρα κοινωνικού σφαγείου στο πλαίσιό του αποτελούν «μονόδρομο» για τη χώρα απέναντι στη χρεωκοπία.
Πρόκειται για αθλιέστατη προπαγάνδα.
Η επιλογή του σφαγείου Ε.Ε.-ΔΝΤ είναι «μονόδρομος» αποκλειστικά για την κοινωνική και οικονομική καταστροφή της χώρας.
Αυτή η καταστροφή ήδη συντελείται και θα λαμβάνει όλο και πιο εφιαλτικές διαστάσεις.
Απέναντι στις επιλογές Ε.Ε.-ΔΝΤ υπάρχει προοδευτική εναλλακτική απάντηση.
Το δυστύχημα είναι ότι μήνες τώρα ο ΣΥΝ αδυνατεί να δώσει ξεκάθαρα και με σαφήνεια αυτή την απάντηση, ταλαντεύεται, στρεψοδικεί και λέει μισόλογα ή γενικολογίες.
Είναι θετικό ότι έγινε ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Και το βήμα, όμως αυτό παραμένει ακόμα δειλό και ανεπαρκές. Ελπίζω ότι με τις εργασίες του Συνεδρίου και την τελική απόφασή του θα διαμορφώσουμε μια σαφή εναλλακτική λύση.
Τρίτον: Ποια είναι η εναλλακτική απάντηση στο χρέος και στον καταστροφικό μηχανισμό ΕΕ – ΔΝΤ από τον οποίο άμεσα πρέπει να αποχωρήσει η χώρα μας, ακυρώνοντας τα κατεδαφιστικά μέτρα που ελήφθησαν στο πλαίσιό του. Η απάντηση αυτή, την οποία έχω τονίσει πολλές φορές, περιλαμβάνει κατά τη γνώμη μου μια παραδοχή και τρεις προτάσεις.
Η παραδοχή είναι η άρνηση της διεθνούς τοκογλυφίας ως πρώτης και μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής ληστείας και οικονομικής επικυριαρχίας στον πλανήτη. Η παραδοχή ξεκινάει από τη θέση ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι υπόλογος για το δημόσιο χρέος, το οποίο προκάλεσε και επωφελήθηκε μια οικονομική και πολιτική ελίτ και η διεθνής τοκογλυφία.
Η Αριστερά οφείλει να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος και να συμβάλει τολμηρά σε ένα πανελλαδικό κίνημα με αίτημα: Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
Αυτό το κίνημα, κατʼ οικονομία και προτάσσοντας λόγους δικαιοσύνης και ρεαλισμού, οφείλει να προβάλλει ως αφετηρία της επίλυσης του προβλήματος του χρέους σε προοδευτική κατεύθυνση:
Πρώτον: Την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και μια νέα, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ρύθμισή του που θα αποβλέπει στη διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση ικανής περιόδου χάριτος και τη διεύρυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, χωρίς περεταίρω συνολική επιτοκιακή επιβάρυνση.
Στη λογική αυτή οφείλουμε παράλληλα να προτείνουμε μια επαναδιαπραγμάτευση με ανάλογα χαρακτηριστικά του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού κρατικού χρέους.
Δεύτερον: Ταυτόχρονα με την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους οφείλουμε να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε τη ρύθμιση του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους που ξεπερνά τα 400 δις. Η ρύθμιση αυτή γίνεται απόλυτα αναγκαία σε συνθήκες ύφεσης και πολύ περισσότερο σε συνθήκες μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων και συντριβής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Η ρύθμιση αυτή του ιδιωτικού χρέους πρέπει να έχει ανάλογα χαρακτηριστικά με αυτά της ρύθμισης του δημόσιου χρέους και πρέπει να αφορά τις πιο ευάλωτες και ασθενέστερες κοινωνικές κατηγορίες, τους μικρομεσαίους αγρότες και τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Τρίτον: Η επαναδιαπραγμάτευση-ρύθμιση του δημόσιου χρέους και η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους προϋποθέτουν και απαιτούν την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζιτικού συστήματος της χώρας. Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν στα χέρια του δημοσίου και της κοινωνίας και ταυτόχρονα να ακυρωθεί η λεγόμενη απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς, προκειμένου να ασκηθεί μια νέα δημόσια, υπό κοινωνικό έλεγχο, χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικό γνώμονα την ανακοπή της ύφεσης και την προοδευτική αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι μόνο η αφετηριακή απόλυτα αναγκαία δέσμη μέτρων ενός συνολικού ριζοσπαστικού προγράμματος προοδευτικής διεξόδου από την κρίση με σοσιαλιστική προοπτική.
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος πρέπει να τεθούν, μεταξύ άλλων, ως προτεραιότητες:
Η θεμελίωση ενός νέου κράτους και ενός νέου δημόσιου τομέα που θα πάρουν υπό τον έλεγχό τους κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και θα παίξουν κεντρικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότησή της.
Μια μεγάλη αναδιανομή του πλούτου και η προώθηση μια δίκαιης ριζοσπαστικής φορολογικής μεταρρύθμισης
Η προώθηση ενός μεγάλου και αναδιαρθρωμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και η εφαρμογή ειδικών κλαδικών πολιτικών που θα μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της οικονομίας σε παραγωγικές βάσεις.
Η ριζική μείωση των εξοπλισμών και η εφαρμογή μιας νέας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και μιας νέας αμυντικής πολιτικής με τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής αποχώρησης από το ΝΑΤΟ.
Τέταρτον: Όλοι γνωρίζουμε, ότι η οργανική σύμφυση – διασύνδεση και παρέμβαση ΕΕ-ΔΝΤ με «πειραματόζωο» την Ελλάδα, διευρύνθηκε σε όλη την ευρωζώνη.
Αυτή η διασύνδεση και παρέμβαση έχει ένα και μοναδικό στόχο: να επιστρέψει όλο το χώρο της ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ σε ένα είδος κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα.
Έχουμε ενώπιον μας μια ακραία αντιδραστική εξέλιξη της ΕΕ ως ένα υπερεθνικό μηχανισμό που λειτουργεί ως το απόλυτο όπλο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων ένα συνολικό προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου για την Ελλάδα αλλά και για κάθε κράτος-μέλος θα βρεθεί σε πλήρη ρήξη με τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ αλλά και το πλαίσιο της ΟΝΕ αλλά και της ΕΕ. Η απόπειρα, επίσης, μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης είναι ασύμβατη με τους πλέον θεμελιώδεις όρους της ΕΕ ως συμμαχίας νεοφιλελεύθερων και καπιταλιστικών χωρών. Η ΕΕ, ιδιαίτερα όπως έχει εξελιχθεί δεν χωράει στο εσωτερικό της προοδευτικές και σοσιαλιστικές νησίδες και ζώνες από ένα ή περισσότερα κράτη – μέλη. Η ΕΕ με την τροπή που έχει λάβει δεν μεταρρυθμίζεται στο αντίθετό της αλλά μόνο ανατρέπεται. Και αυτή η πλήρης ανατροπή της μπορεί να σηματοδοτήσει συνολικά προοδευτικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις.
Όλα αυτά νομίζω επιβάλλουν την επανατοποθέτηση της στρατηγικής μας για τη θέση μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ. Και αυτό ως φυσιολογική συνέχεια των μέχρι τώρα ριζοσπαστικών εξελίξεων της ευρωπαϊκής πολιτικής μας.
Για αυτό είναι συντηρητικό να κινδυνολογούμε, σχεδόν απρόκλητα, με τα δεινά που θα ενσκήψουν από την τυχόν αποχώρηση της χώρας από το ευρώ, όταν από τη δεκαετία του ΄90 θεωρούσαμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και το ίδιο το ενιαίο νόμισμα θα έχουν δυσβάσταχτες κοινωνικές, εργασιακές και οικονομικές συνέπειες για την ευρωζώνη ως σύνολο και ιδιαίτερα για τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες.
Πέμπτον: Μερικά λόγια για το Κόμμα και το ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι ή σχεδόν όλοι αντιλαμβανόμεθα ότι το κόμμα πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. Στην ουσία αυτό που χρειαζόμεθα είναι μια επανίδρυση του Κόμματος σε νέες συλλογικές και συμμετοχικές βάσεις λειτουργίας και εξωστρεφούς δράσης.
Αυτή η επανίδρυση πρέπει να συζητηθεί σε ένα ειδικό Κομματικό Σώμα.
Προς αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε τρεις Καταστατικές αλλαγές.
Η πρώτη αφορά, την καταστατική θεμελίωση των ιδεολογικών βάσεων του Κόμματος με την επιστροφή στο Μαρξισμό ως αφετηρία για τη διαμόρφωση του επαναστατικού Μαρξισμού του 21ου αιώνα.
Η δεύτερη αφορά, τη συλλογική διαμόρφωση των λειτουργιών του Κόμματος με κυρίαρχο το ρόλο της συμμετοχής των μελών και της ΚΠΕ στη λήψη των αποφάσεων.
Η τρίτη αφορά, τη θέσπιση καταστατικής ρύθμισης που με πλήρη και απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των μειοψηφιών θα διασφαλίζει την ενιαία δημόσια εικόνα του Κόμματος σε κρίσιμα θέματα με το σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις μας.
Τέλος, μερικές σκέψεις για το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γνωστά τα προβλήματα και οι δυσκολίες του. Η χειρότερη και η πιο εύκολη απάντηση σε αυτά είναι η διάσπασή του.
Θα ήταν μια ανιστόρητη απάντηση.
Οι καπετάνιοι στις φουρτούνες δοκιμάζονται. Και αυτή την ώρα ο ΣΥΝ πρέπει να αναδειχθεί σε καλό καπετάνιο. Όχι μόνο να κρατήσει όρθιο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να του εμφυσήσει μια νέα δυναμική για νέους πρωτοπόρους πολιτικούς και κινηματικούς ρόλους διεξόδου από την κρίση. Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε από το Συνέδριό μας, είναι μήνυμα προσήλωσης, πρωτοβουλιών και δράσης για την ενότητα και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και συμπαράταξη όλης της Αριστεράς.
To Γραφείο Τύπου
Πιστεύω ότι διερμηνεύω τα αισθήματα όλων αν εκφράσω την αγωνιστική αλληλεγγύη όλου του Συνεδρίου μας στον αγωνιστή απεργό πείνας Δήμαρχο του Ελληνικού Χρήστο Κορτζίδη. Ο ηρωικός αγώνας του συντρόφου Χρήστου δεν είναι μόνο αγώνας για την αυτονομία του Δήμου του Ελληνικού αλλά πρώτα από όλα αγώνας για την αυτοδιοίκηση, το περιβάλλον, την περιφέρεια, την ίδια τη δημοκρατία.
Παραμένουμε ακόμα συγκλονισμένοι από την Ισραηλινή θηριωδία σε βάρος των αγωνιστών που ηρωικά επιχείρησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας.
Δεν το αναφέρω για να χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα δήθεν αποδοκιμασίας όπως έπραξαν οι κυρίαρχοι κύκλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Επισημαίνω την Ισραηλινή βαρβαρότητα για να τονίσω δύο συμπεράσματα πολύ κρίσιμα για το Συνέδριό μας και το ρόλο της Αριστεράς.
Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι έχει συντελεστεί από τη χώρα μας, στο πλαίσιο μιας νεοϋποτέλειας στον αμερικανο - ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, μια γλοιώδης φιλο-ισραηλινή στροφή στην εξωτερική της πολιτική. Αυτή η στροφή, αν συνεχιστεί, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «δορυφόρο» του Ισραήλ με επικίνδυνες, πέραν των πολλών άλλων, εθνικές συνέπειες. Στο σημείο αυτό, με πλήρη σεβασμό στο σύντροφο Νίκο Κατσουρίδη και στο ΑΚΕΛ, θα ήθελα να τονίσω ότι ήταν λάθος της Κύπρου που δεν επέτρεψε τον απόπλου προς τη Γάζα ενός πλοίου με ελεύθερους ανθρώπους και αγωνιστές που ήθελαν να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε μια δοκιμαζόμενη, αποκλεισμένη και κατεχόμενη χώρα. Η Κύπρος, που έχει υπό κατοχή ένα μεγάλο τμήμα της οφείλει να επιδεικνύει, όπως έκανε πάντα, τη μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη σε κατεχόμενους λαούς που αγωνίζονται για την ύπαρξη και την ελευθερία τους.
Δεύτερο συμπέρασμα, αρκετά ευρύτερο και συνολικότερο, είναι ότι οφείλουμε να επαναφέρουμε την ξεχασμένη, τουλάχιστον από εμάς, έννοια του ιμπεριαλισμού ως θεμελιώδη προσανατολισμό στον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Χωρίς αυτόν τον κοινό και σκληρό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα τίποτα το προοδευτικό δεν μπορεί να προχωρήσει στην περιοχή μας και την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Δεν θα μιλήσω για το γιατί και πως φτάσαμε στο Έκτακτο Συνέδριο.
Δεν θα αναφερθώ σε διαδικασίες και λειτουργίες που έγιναν σε προσυνεδριακές συζητήσεις «εξπρές».
Και δεν θα αναφερθώ σε αυτά όχι γιατί δεν έχω άποψη αλλά γιατί νομίζω ότι όλοι έχουμε εξαγάγει τα συμπεράσματά μας και είναι σεβαστά.
Αυτό που έχει σημασία αυτή την ώρα είναι ότι το Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ είναι μια πραγματικότητα.
Το Έκτακτο Συνέδριο είμαστε εμείς.
Και όλοι εμείς οφείλουμε να διατρανώσουμε αυτές τις μέρες τη θέλησή μας για ένα ενωμένο και αδιαίρετο Συνασπισμό πέρα από διαφορές και διαφορετικότητες.
Όλοι εμείς οφείλουμε να εργασθούμε αποτελεσματικά αυτές τις μέρες για ένα πιο αξιόπιστο, πιο ισχυρό, πιο ριζοσπαστικό, πιο κινηματικό και πιο ανατρεπτικό ΣΥΝ.
Όλοι εμείς σε αυτή την αίθουσα μπορούμε αυτές τις μέρες να κάνουμε στέρεα θετικά βήματα για να ξεπεράσουμε δυσκολίες και προβλήματα. Μπορούμε να κάνουμε στέρεα βήματα για να προσεγγίσουμε φιλόδοξους στόχους.
Στόχους για ένα ΣΥΝ πιο ικανό να ενώνει και να συνθέτει.
Για ένα ΣΥΝ ικανό όχι μόνο να κρατάει ζωντανό το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ικανό να του εμφυσά αδιάκοπα μια νέα ορμή και δυναμική.
Για ένα ΣΥΝ που βήμα το βήμα θα καλλιεργεί το έδαφος για τη μεγάλη παράταξη και συμπαράταξη της Αριστεράς με τη συμμετοχή όλων των αριστερών δυνάμεων, από το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Για ένα ΣΥΝ ικανό να πρωταγωνιστήσει σε ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο που θα επιφέρει την ήττα της κυβέρνησης κα του κυρίαρχου οικονομικού-πολιτικού μπλοκ για νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στη χώρα μας και την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Το κείμενο που καταθέσαμε 30 μέλη της ΚΠΕ και το οποίο «τάραξε τα ήρεμα νερά» της προσυνεδριακής πορείας του κόμματος, πιστεύουμε ότι υπήρξε μια δική μας θετική συμβολή σε αυτές τις κατευθύνσεις.
Η συμβολή των «30» τόνιζε μια ανάγκη. Σε μια εποχή βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης, που όλα γύρω μας αλλάζουν και κατεδαφίζονται, μια Αριστερά που δεν έχει τη δύναμη να ψάξει ξανά και σε βάθος τις ιδεολογικές, πολιτικές, στρατηγικές και προγραμματικές της βάσεις δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Και εμείς στο ΣΥΝ χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο σήμερα να επεξεργαστούμε καλύτερα, μέσα σε συνθήκες που αλλάζουν, μια αποτελεσματική, ριζοσπαστική, αξιόπιστη στρατηγική διεξόδου από την κρίση με προοδευτικό σοσιαλιστικό προσανατολισμό.
Ορισμένοι, αναφερόμενοι στο κείμενο των «30», μίλησαν για διάσπαση. Για διάσπαση, απʼ όσο θυμάμαι, έγινε λόγος και όταν το ʼ93 κατετέθη από «4» και όχι «30» το κείμενο του Αριστερού Ρεύματος.
Ο ΣΥΝ, όμως, αν στάθηκε όρθιος, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, το κατάφερε χάρις στο κύμα ριζοσπαστικοποίησης και μιας νέας ενότητας που προκάλεσε αυτό το ιστορικό κείμενο του ʼ93.
Και σήμερα ο ΣΥΝ για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες του, πρώτα από όλα έχει ανάγκη από μια νέα ριζοσπαστικοποίηση τη μόνη που μπορεί να σφυρηλατήσει μια νέα ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα στις γραμμές της, Σε αυτό επιδιώκουμε να συμβάλλουμε με το κείμενο μας.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για να ανταποκριθεί το κόμμα στις πρωτόγνωρες προκλήσεις μιας πρωτόγνωρης κρίσης.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για την επανίδρυση ενός συλλογικού και αλληλέγγυου κόμματος με ισχυρές ιδεολογικές μαρξιστικές βάσεις και με νέα συλλογικά, λειτουργικά και συμμετοχικά χαρακτηριστικά.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για ένα νέο πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό ταξικό και κοινωνικό προσανατολισμό του Κόμματος, μια γείωση του στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, ένα νέο πρωτοπόρο ρόλο του στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση της στρατηγικής του ΣΥΝ που θα το καταστήσει πιο ικανό να απαντήσει πειστικά και φερέγγυα σε μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο.
Καταθέτω επιγραμματικά μερικές σκέψεις:
Πρώτον: Διανύουμε, ίσως, τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορική διαδρομή του καπιταλισμού. Φοβούμαι, όμως, ότι όπως δεν είδαμε έγκαιρα την έλευσή της, όπως είμαστε, σχεδόν, απροετοίμαστοι όταν ξέσπασε, έτσι και σήμερα δεν συνειδητοποιούμε το βάθος, την ένταση και τη συνθετότητά της.
Η πρόκληση επομένως, της αλλαγής δεν αφορά μόνο τη χώρα και την κοινωνία. Αφορά πρώτα από όλα την Αριστερά.
Είτε ο ΣΥΝ και γενικότερα η Αριστερά θα ανασυγκροτηθούν σε βάθος μέσα την κρίση για να την αντιμετωπίσουν ή η κρίση θα σαρώσει μαζί με το παραδοσιακό σκηνικό και την Αριστερά.
Είτε ο ΣΥΝ και η Αριστερά θα αναδειχθούν μέσα στην κρίση σε ηγεμονική δύναμη για μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο ή την κρίση θα ακολουθήσει ένας σκοτεινός βαθύτατα συντηρητικός και αυταρχικός μακροχρόνιος χειμώνας.
Το Έκτακτο Συνέδριο μπορεί να συμβάλει στην ανασυγκρότηση, ριζοσπαστικοποίηση και αντεπίθεση του ΣΥΝ ή να συντηρήσει μια ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική αυτάρκεια και δογματική στασιμότητα στις γραμμές μας. Το τελευταίο είναι αυτονόητο ότι θα συνιστούσε καταστροφή!
Δεύτερον: Η συνολικότερη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού εκδηλώνεται σήμερα με τη μορφή μιας κρίσης του δημόσιου χρέους.
Η κυβέρνηση και σύσσωμο το οικονομικό κατεστημένο ισχυρίζονται ότι η επιλογή του μηχανισμού Ε.Ε. –ΔΝΤ και τα μέτρα κοινωνικού σφαγείου στο πλαίσιό του αποτελούν «μονόδρομο» για τη χώρα απέναντι στη χρεωκοπία.
Πρόκειται για αθλιέστατη προπαγάνδα.
Η επιλογή του σφαγείου Ε.Ε.-ΔΝΤ είναι «μονόδρομος» αποκλειστικά για την κοινωνική και οικονομική καταστροφή της χώρας.
Αυτή η καταστροφή ήδη συντελείται και θα λαμβάνει όλο και πιο εφιαλτικές διαστάσεις.
Απέναντι στις επιλογές Ε.Ε.-ΔΝΤ υπάρχει προοδευτική εναλλακτική απάντηση.
Το δυστύχημα είναι ότι μήνες τώρα ο ΣΥΝ αδυνατεί να δώσει ξεκάθαρα και με σαφήνεια αυτή την απάντηση, ταλαντεύεται, στρεψοδικεί και λέει μισόλογα ή γενικολογίες.
Είναι θετικό ότι έγινε ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Και το βήμα, όμως αυτό παραμένει ακόμα δειλό και ανεπαρκές. Ελπίζω ότι με τις εργασίες του Συνεδρίου και την τελική απόφασή του θα διαμορφώσουμε μια σαφή εναλλακτική λύση.
Τρίτον: Ποια είναι η εναλλακτική απάντηση στο χρέος και στον καταστροφικό μηχανισμό ΕΕ – ΔΝΤ από τον οποίο άμεσα πρέπει να αποχωρήσει η χώρα μας, ακυρώνοντας τα κατεδαφιστικά μέτρα που ελήφθησαν στο πλαίσιό του. Η απάντηση αυτή, την οποία έχω τονίσει πολλές φορές, περιλαμβάνει κατά τη γνώμη μου μια παραδοχή και τρεις προτάσεις.
Η παραδοχή είναι η άρνηση της διεθνούς τοκογλυφίας ως πρώτης και μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής ληστείας και οικονομικής επικυριαρχίας στον πλανήτη. Η παραδοχή ξεκινάει από τη θέση ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι υπόλογος για το δημόσιο χρέος, το οποίο προκάλεσε και επωφελήθηκε μια οικονομική και πολιτική ελίτ και η διεθνής τοκογλυφία.
Η Αριστερά οφείλει να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος και να συμβάλει τολμηρά σε ένα πανελλαδικό κίνημα με αίτημα: Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
Αυτό το κίνημα, κατʼ οικονομία και προτάσσοντας λόγους δικαιοσύνης και ρεαλισμού, οφείλει να προβάλλει ως αφετηρία της επίλυσης του προβλήματος του χρέους σε προοδευτική κατεύθυνση:
Πρώτον: Την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και μια νέα, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ρύθμισή του που θα αποβλέπει στη διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση ικανής περιόδου χάριτος και τη διεύρυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, χωρίς περεταίρω συνολική επιτοκιακή επιβάρυνση.
Στη λογική αυτή οφείλουμε παράλληλα να προτείνουμε μια επαναδιαπραγμάτευση με ανάλογα χαρακτηριστικά του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού κρατικού χρέους.
Δεύτερον: Ταυτόχρονα με την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους οφείλουμε να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε τη ρύθμιση του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους που ξεπερνά τα 400 δις. Η ρύθμιση αυτή γίνεται απόλυτα αναγκαία σε συνθήκες ύφεσης και πολύ περισσότερο σε συνθήκες μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων και συντριβής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Η ρύθμιση αυτή του ιδιωτικού χρέους πρέπει να έχει ανάλογα χαρακτηριστικά με αυτά της ρύθμισης του δημόσιου χρέους και πρέπει να αφορά τις πιο ευάλωτες και ασθενέστερες κοινωνικές κατηγορίες, τους μικρομεσαίους αγρότες και τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Τρίτον: Η επαναδιαπραγμάτευση-ρύθμιση του δημόσιου χρέους και η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους προϋποθέτουν και απαιτούν την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζιτικού συστήματος της χώρας. Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν στα χέρια του δημοσίου και της κοινωνίας και ταυτόχρονα να ακυρωθεί η λεγόμενη απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς, προκειμένου να ασκηθεί μια νέα δημόσια, υπό κοινωνικό έλεγχο, χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικό γνώμονα την ανακοπή της ύφεσης και την προοδευτική αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι μόνο η αφετηριακή απόλυτα αναγκαία δέσμη μέτρων ενός συνολικού ριζοσπαστικού προγράμματος προοδευτικής διεξόδου από την κρίση με σοσιαλιστική προοπτική.
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος πρέπει να τεθούν, μεταξύ άλλων, ως προτεραιότητες:
Η θεμελίωση ενός νέου κράτους και ενός νέου δημόσιου τομέα που θα πάρουν υπό τον έλεγχό τους κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και θα παίξουν κεντρικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότησή της.
Μια μεγάλη αναδιανομή του πλούτου και η προώθηση μια δίκαιης ριζοσπαστικής φορολογικής μεταρρύθμισης
Η προώθηση ενός μεγάλου και αναδιαρθρωμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και η εφαρμογή ειδικών κλαδικών πολιτικών που θα μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της οικονομίας σε παραγωγικές βάσεις.
Η ριζική μείωση των εξοπλισμών και η εφαρμογή μιας νέας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και μιας νέας αμυντικής πολιτικής με τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής αποχώρησης από το ΝΑΤΟ.
Τέταρτον: Όλοι γνωρίζουμε, ότι η οργανική σύμφυση – διασύνδεση και παρέμβαση ΕΕ-ΔΝΤ με «πειραματόζωο» την Ελλάδα, διευρύνθηκε σε όλη την ευρωζώνη.
Αυτή η διασύνδεση και παρέμβαση έχει ένα και μοναδικό στόχο: να επιστρέψει όλο το χώρο της ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ σε ένα είδος κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα.
Έχουμε ενώπιον μας μια ακραία αντιδραστική εξέλιξη της ΕΕ ως ένα υπερεθνικό μηχανισμό που λειτουργεί ως το απόλυτο όπλο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων ένα συνολικό προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου για την Ελλάδα αλλά και για κάθε κράτος-μέλος θα βρεθεί σε πλήρη ρήξη με τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ αλλά και το πλαίσιο της ΟΝΕ αλλά και της ΕΕ. Η απόπειρα, επίσης, μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης είναι ασύμβατη με τους πλέον θεμελιώδεις όρους της ΕΕ ως συμμαχίας νεοφιλελεύθερων και καπιταλιστικών χωρών. Η ΕΕ, ιδιαίτερα όπως έχει εξελιχθεί δεν χωράει στο εσωτερικό της προοδευτικές και σοσιαλιστικές νησίδες και ζώνες από ένα ή περισσότερα κράτη – μέλη. Η ΕΕ με την τροπή που έχει λάβει δεν μεταρρυθμίζεται στο αντίθετό της αλλά μόνο ανατρέπεται. Και αυτή η πλήρης ανατροπή της μπορεί να σηματοδοτήσει συνολικά προοδευτικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις.
Όλα αυτά νομίζω επιβάλλουν την επανατοποθέτηση της στρατηγικής μας για τη θέση μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ. Και αυτό ως φυσιολογική συνέχεια των μέχρι τώρα ριζοσπαστικών εξελίξεων της ευρωπαϊκής πολιτικής μας.
Για αυτό είναι συντηρητικό να κινδυνολογούμε, σχεδόν απρόκλητα, με τα δεινά που θα ενσκήψουν από την τυχόν αποχώρηση της χώρας από το ευρώ, όταν από τη δεκαετία του ΄90 θεωρούσαμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και το ίδιο το ενιαίο νόμισμα θα έχουν δυσβάσταχτες κοινωνικές, εργασιακές και οικονομικές συνέπειες για την ευρωζώνη ως σύνολο και ιδιαίτερα για τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες.
Πέμπτον: Μερικά λόγια για το Κόμμα και το ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι ή σχεδόν όλοι αντιλαμβανόμεθα ότι το κόμμα πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. Στην ουσία αυτό που χρειαζόμεθα είναι μια επανίδρυση του Κόμματος σε νέες συλλογικές και συμμετοχικές βάσεις λειτουργίας και εξωστρεφούς δράσης.
Αυτή η επανίδρυση πρέπει να συζητηθεί σε ένα ειδικό Κομματικό Σώμα.
Προς αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε τρεις Καταστατικές αλλαγές.
Η πρώτη αφορά, την καταστατική θεμελίωση των ιδεολογικών βάσεων του Κόμματος με την επιστροφή στο Μαρξισμό ως αφετηρία για τη διαμόρφωση του επαναστατικού Μαρξισμού του 21ου αιώνα.
Η δεύτερη αφορά, τη συλλογική διαμόρφωση των λειτουργιών του Κόμματος με κυρίαρχο το ρόλο της συμμετοχής των μελών και της ΚΠΕ στη λήψη των αποφάσεων.
Η τρίτη αφορά, τη θέσπιση καταστατικής ρύθμισης που με πλήρη και απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των μειοψηφιών θα διασφαλίζει την ενιαία δημόσια εικόνα του Κόμματος σε κρίσιμα θέματα με το σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις μας.
Τέλος, μερικές σκέψεις για το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γνωστά τα προβλήματα και οι δυσκολίες του. Η χειρότερη και η πιο εύκολη απάντηση σε αυτά είναι η διάσπασή του.
Θα ήταν μια ανιστόρητη απάντηση.
Οι καπετάνιοι στις φουρτούνες δοκιμάζονται. Και αυτή την ώρα ο ΣΥΝ πρέπει να αναδειχθεί σε καλό καπετάνιο. Όχι μόνο να κρατήσει όρθιο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να του εμφυσήσει μια νέα δυναμική για νέους πρωτοπόρους πολιτικούς και κινηματικούς ρόλους διεξόδου από την κρίση. Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε από το Συνέδριό μας, είναι μήνυμα προσήλωσης, πρωτοβουλιών και δράσης για την ενότητα και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και συμπαράταξη όλης της Αριστεράς.
To Γραφείο Τύπου
Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010
Χαιρετισμός του Αντώνη Νταβανέλλου εκ μέρους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Εκ μέρους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς στο Συνέδριό σας και τις πιο ειλικρινείς ευχές για καλή επιτυχία στις εργασίες σας.
Το Συνέδριό σας συγκαλείται σε συνθήκες κυριολεκτικά ιστορικές. Το πρόγραμμα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. αποτελεί μία μετωπική επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ο μισθός, η σύνταξη, οι κοινωνικές δαπάνες, όλες οι κατακτήσεις που συνδέονταν με την εργασία, οδηγούνται σε μία πρωτοφανή υποβάθμιση. Αν το πρόγραμμα αυτό επιβληθεί, θα έχουμε μία καινούργια πραγματικότητα, έναν πολύ πιο αρνητικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και τον εργαζόμενο λαό.
Η επίθεση αυτή προωθείται με έναν τρόπο που αναδεικνύει ένα βαθύ πρόβλημα δημοκρατίας: Αποφάσεις κρίσιμες για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων επαφίενται σε ένα στρώμα διεθνών και ντόπιων εμπειρογνωμόνων, στελεχών των Τραπεζών και των διαβόητων αγορών, που κανείς δεν εξέλεξε και κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.
Μια άλλη απεικόνιση αυτού του ουσιαστικού ελλείμματος δημοκρατίας είναι και η στάση του κυβερνητικού κόμματος. Που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενο στους εργαζόμενους ότι θα τους υπερασπιστεί μέσα στην κρίση, ενώ σήμερα δρα με βάση αποκλειστικά τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, απειλώντας τους εργαζόμενους με μια πρωτοφανή ισοπέδωση των πιο ουσιαστικών κατακτήσεών τους. Είμαστε πλέον και στην Ελλάδα μάρτυρες της βαθιάς νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας, που επιτρέπει στα κόμματά της να αναλαμβάνουν κρίσιμες αποστολές για το κεφάλαιο, να αναλαμβάνουν να προωθήσουν πολιτικές που ακόμα και τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα της δεξιάς θα δίσταζαν ή δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν.
Η διαπίστωση αυτή έχει σημασία για την τακτική μας και πρέπει να οδηγήσει στο κλείσιμο κάποιων συζητήσεων στο εσωτερικό μας. Η ιδρυτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Αριστερά οφείλει να διεκδικήσει την κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα η ακλόνητη πεποίθηση, ότι αυτό είναι εφικτό μόνο με την απόλυτη ανεξαρτησία από τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες, με την πλήρη σύγκρουση με τις κυβερνητικές πολιτικές, πιστεύουμε ότι έχει πλήρως επιβεβαιωθεί από τις εξελίξεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το διαβόητο μνημόνιο φέρει την υπογραφή της Ε.Ε.. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι αγώνες των φτωχών έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από τις κυβερνήσεις, και την πολιτική της Κομισιόν, του Ecofin, της υπαρκτής ηγεσίας της Ε.Ε..
Στο εγχείρημά μας υπήρχε από την αρχή μία διεθνιστική, μία ευρωπαϊκή διάσταση: στο ιδρυτικό DNA μας είναι γραμμένες λέξεις και έννοιες όπως Γένοβα, όπως Φλωρεντία, όπως Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Όμως, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, γίνεται καθαρό ότι αυτή η αναφορά στην Ευρώπη των αγώνων, στην Ευρώπη των εργατών, στην Ευρώπη της αντίστασης, είναι ασύμβατη, είναι σε πλήρη σύγκρουση, με την πολιτική της Ε.Ε., της Ευρώπης των από πάνω, της Ευρώπης των τραπεζιτών και του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού. Οι ίδιες οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ε.Ε. βοηθούν στο ξεκαθάρισμα των αυταπατών. Η εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. στις ευρωπαϊκές υποθέσεις αποδεικνύεται ότι δεν οφειλόταν σε μια ιδιομορφία της ελληνικής κρίσης και σήμερα επεκτείνεται σε όλη την ευρωζώνη. Η κρίση του συστήματος είναι τόσο βαθιά, που ο λεγόμενος ευρωατλαντισμός προβάλει σαν μοναδική μέθοδος για τον έλεγχό της. Με αντίτιμο, όμως, να απειλείται η Ευρώπη, ένα από τα κέντρα του παγκόσμιου συστήματος, με κοινωνική ερημοποίηση. Είμαστε μπροστά σε σοβαρά, σε ιστορικά καθήκοντα. Η πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, των κυβερνήσεων, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., δεν επιδέχεται επιδιορθώσεων και τροποποιήσεων. Το στοίχημα που βρίσκεται μπροστά μας είναι η ανατροπή της.
Η απεργία της Πέμπτης του Μάη, ο θυμός των μεγάλων εργατικών μπλόκ, η πολιτικοποίηση και τα συνθήματά τους, έδειξαν ότι η κοινωνία έχει το απαραίτητο δυναμικό για αυτήν την ανατροπή. Η Αριστερά είναι μπροστά στην πρόκληση να εκφράσει πολιτικά αυτόν τον κόσμο, να οργανώσει τον αγώνα του, να συγκρουστεί με το πολιτικό δυναμικό που στοιχίζεται πίσω από το Μνημόνιο, να ανοίξει νέες προοπτικές.
Η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ενέγραψε το ενωτικό εγχείρημα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη μεγάλη παράδοση της διεκδίκησης του σοσιαλισμού. Η θέση αυτή έχει πλήρως επιβεβαιωθεί από την κρίση του συστήματος, από την κρίση του καπιταλισμού, που φέρνει στην ημερήσια διάταξη ξανά το ζήτημα της συνολικής ανατροπής.
Η κατεύθυνση αυτή μας δίνει τη δύναμη να απαντήσουμε όλες τις πιο συγκεκριμένες προκλήσεις.
Μας λένε ότι το χρέος κάνει αναγκαίες όλες τις αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές. Απαντάμε ότι οι εργαζόμενοι δεν δανείστηκαν, δεν επωφελήθηκαν από το δημόσιο χρέος και κατά συνέπεια δικαιούνται απολύτως να αντιτάξουν την αποκήρυξη του χρέους, να δηλώσουν ως απολύτως θεμιτή τη θέση «δεν πληρώνω!» προκειμένου να σώσουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
Μας λένε, δεν υπάρχουν τα λεφτά! Απαντάμε: Φορολογήστε τους πλούσιους, τσακίστε την εισφοροδιαφυγή, ελέγξτε τις Τράπεζες και την κερδοσκοπία, μειώστε την τρέλα των εξοπλισμών και τότε η χρηματοδότηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων είναι εύκολη και ρεαλιστική. Τα 15 σημεία του προγράμματος πάλης του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα απολύτως επίκαιρα και αναγκαία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα μάτια όλης της Ευρώπης είναι στραμμένα πάνω μας. Περιμένουν από την αντίσταση εδώ, το σύνθημα για έναν γενικότερο πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό.
Παντού, η ενότητα στη δράση γίνεται κατανοητή ως η βασική μέθοδος για την κλιμάκωση των αγώνων, για την αντεπίθεση της Αριστεράς.
Τη μέθοδο αυτή την έχουμε κατοχυρώσει με την ίδρυση και δράση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μία κατάκτηση που οφείλουμε να προστατεύσουμε, να βελτιώσουμε, να επεκτείνουμε. Είναι στο χέρι όλων μας να διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες των συγκροτημάτων που επιθυμούν, που προπαγανδίζουν, που επιδιώκουν τη διάλυση είτε τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το Συνέδριό σας πρέπει να είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή και να ακολουθήσει η κοινή πορεία όλων μας προς την 4η Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλει να παραδώσει το εγχείρημα ενότητας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς πιο προωθημένο, πιο συνδεδεμένο με τους αγώνες, πιο δημοκρατικό, ελεγχόμενο και τροφοδοτούμενο από τους χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς, που σήμερα παρακολουθούν με ελπίδα, με προσοχή αλλά και με αυστηρότητα τις αποφάσεις όλων μας.
Καλή επιτυχία.
Εκ μέρους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέρω τους πιο θερμούς χαιρετισμούς στο Συνέδριό σας και τις πιο ειλικρινείς ευχές για καλή επιτυχία στις εργασίες σας.
Το Συνέδριό σας συγκαλείται σε συνθήκες κυριολεκτικά ιστορικές. Το πρόγραμμα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. αποτελεί μία μετωπική επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ο μισθός, η σύνταξη, οι κοινωνικές δαπάνες, όλες οι κατακτήσεις που συνδέονταν με την εργασία, οδηγούνται σε μία πρωτοφανή υποβάθμιση. Αν το πρόγραμμα αυτό επιβληθεί, θα έχουμε μία καινούργια πραγματικότητα, έναν πολύ πιο αρνητικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και τον εργαζόμενο λαό.
Η επίθεση αυτή προωθείται με έναν τρόπο που αναδεικνύει ένα βαθύ πρόβλημα δημοκρατίας: Αποφάσεις κρίσιμες για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων επαφίενται σε ένα στρώμα διεθνών και ντόπιων εμπειρογνωμόνων, στελεχών των Τραπεζών και των διαβόητων αγορών, που κανείς δεν εξέλεξε και κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.
Μια άλλη απεικόνιση αυτού του ουσιαστικού ελλείμματος δημοκρατίας είναι και η στάση του κυβερνητικού κόμματος. Που κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενο στους εργαζόμενους ότι θα τους υπερασπιστεί μέσα στην κρίση, ενώ σήμερα δρα με βάση αποκλειστικά τα συμφέροντα των βιομηχάνων και των τραπεζιτών, απειλώντας τους εργαζόμενους με μια πρωτοφανή ισοπέδωση των πιο ουσιαστικών κατακτήσεών τους. Είμαστε πλέον και στην Ελλάδα μάρτυρες της βαθιάς νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της σοσιαλδημοκρατίας, που επιτρέπει στα κόμματά της να αναλαμβάνουν κρίσιμες αποστολές για το κεφάλαιο, να αναλαμβάνουν να προωθήσουν πολιτικές που ακόμα και τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα της δεξιάς θα δίσταζαν ή δεν θα μπορούσαν να αναλάβουν.
Η διαπίστωση αυτή έχει σημασία για την τακτική μας και πρέπει να οδηγήσει στο κλείσιμο κάποιων συζητήσεων στο εσωτερικό μας. Η ιδρυτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Αριστερά οφείλει να διεκδικήσει την κοινωνική βάση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ταυτόχρονα η ακλόνητη πεποίθηση, ότι αυτό είναι εφικτό μόνο με την απόλυτη ανεξαρτησία από τις σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες, με την πλήρη σύγκρουση με τις κυβερνητικές πολιτικές, πιστεύουμε ότι έχει πλήρως επιβεβαιωθεί από τις εξελίξεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το διαβόητο μνημόνιο φέρει την υπογραφή της Ε.Ε.. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι αγώνες των φτωχών έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από τις κυβερνήσεις, και την πολιτική της Κομισιόν, του Ecofin, της υπαρκτής ηγεσίας της Ε.Ε..
Στο εγχείρημά μας υπήρχε από την αρχή μία διεθνιστική, μία ευρωπαϊκή διάσταση: στο ιδρυτικό DNA μας είναι γραμμένες λέξεις και έννοιες όπως Γένοβα, όπως Φλωρεντία, όπως Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Όμως, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, γίνεται καθαρό ότι αυτή η αναφορά στην Ευρώπη των αγώνων, στην Ευρώπη των εργατών, στην Ευρώπη της αντίστασης, είναι ασύμβατη, είναι σε πλήρη σύγκρουση, με την πολιτική της Ε.Ε., της Ευρώπης των από πάνω, της Ευρώπης των τραπεζιτών και του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού. Οι ίδιες οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ε.Ε. βοηθούν στο ξεκαθάρισμα των αυταπατών. Η εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. στις ευρωπαϊκές υποθέσεις αποδεικνύεται ότι δεν οφειλόταν σε μια ιδιομορφία της ελληνικής κρίσης και σήμερα επεκτείνεται σε όλη την ευρωζώνη. Η κρίση του συστήματος είναι τόσο βαθιά, που ο λεγόμενος ευρωατλαντισμός προβάλει σαν μοναδική μέθοδος για τον έλεγχό της. Με αντίτιμο, όμως, να απειλείται η Ευρώπη, ένα από τα κέντρα του παγκόσμιου συστήματος, με κοινωνική ερημοποίηση. Είμαστε μπροστά σε σοβαρά, σε ιστορικά καθήκοντα. Η πολιτική των κυρίαρχων τάξεων, των κυβερνήσεων, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., δεν επιδέχεται επιδιορθώσεων και τροποποιήσεων. Το στοίχημα που βρίσκεται μπροστά μας είναι η ανατροπή της.
Η απεργία της Πέμπτης του Μάη, ο θυμός των μεγάλων εργατικών μπλόκ, η πολιτικοποίηση και τα συνθήματά τους, έδειξαν ότι η κοινωνία έχει το απαραίτητο δυναμικό για αυτήν την ανατροπή. Η Αριστερά είναι μπροστά στην πρόκληση να εκφράσει πολιτικά αυτόν τον κόσμο, να οργανώσει τον αγώνα του, να συγκρουστεί με το πολιτικό δυναμικό που στοιχίζεται πίσω από το Μνημόνιο, να ανοίξει νέες προοπτικές.
Η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ ενέγραψε το ενωτικό εγχείρημα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη μεγάλη παράδοση της διεκδίκησης του σοσιαλισμού. Η θέση αυτή έχει πλήρως επιβεβαιωθεί από την κρίση του συστήματος, από την κρίση του καπιταλισμού, που φέρνει στην ημερήσια διάταξη ξανά το ζήτημα της συνολικής ανατροπής.
Η κατεύθυνση αυτή μας δίνει τη δύναμη να απαντήσουμε όλες τις πιο συγκεκριμένες προκλήσεις.
Μας λένε ότι το χρέος κάνει αναγκαίες όλες τις αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές. Απαντάμε ότι οι εργαζόμενοι δεν δανείστηκαν, δεν επωφελήθηκαν από το δημόσιο χρέος και κατά συνέπεια δικαιούνται απολύτως να αντιτάξουν την αποκήρυξη του χρέους, να δηλώσουν ως απολύτως θεμιτή τη θέση «δεν πληρώνω!» προκειμένου να σώσουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
Μας λένε, δεν υπάρχουν τα λεφτά! Απαντάμε: Φορολογήστε τους πλούσιους, τσακίστε την εισφοροδιαφυγή, ελέγξτε τις Τράπεζες και την κερδοσκοπία, μειώστε την τρέλα των εξοπλισμών και τότε η χρηματοδότηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων είναι εύκολη και ρεαλιστική. Τα 15 σημεία του προγράμματος πάλης του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα απολύτως επίκαιρα και αναγκαία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα μάτια όλης της Ευρώπης είναι στραμμένα πάνω μας. Περιμένουν από την αντίσταση εδώ, το σύνθημα για έναν γενικότερο πανευρωπαϊκό ξεσηκωμό.
Παντού, η ενότητα στη δράση γίνεται κατανοητή ως η βασική μέθοδος για την κλιμάκωση των αγώνων, για την αντεπίθεση της Αριστεράς.
Τη μέθοδο αυτή την έχουμε κατοχυρώσει με την ίδρυση και δράση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για μία κατάκτηση που οφείλουμε να προστατεύσουμε, να βελτιώσουμε, να επεκτείνουμε. Είναι στο χέρι όλων μας να διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες των συγκροτημάτων που επιθυμούν, που προπαγανδίζουν, που επιδιώκουν τη διάλυση είτε τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το Συνέδριό σας πρέπει να είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή και να ακολουθήσει η κοινή πορεία όλων μας προς την 4η Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ, που οφείλει να παραδώσει το εγχείρημα ενότητας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς πιο προωθημένο, πιο συνδεδεμένο με τους αγώνες, πιο δημοκρατικό, ελεγχόμενο και τροφοδοτούμενο από τους χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς, που σήμερα παρακολουθούν με ελπίδα, με προσοχή αλλά και με αυστηρότητα τις αποφάσεις όλων μας.
Καλή επιτυχία.
Ομιλία του Γραμματέα της ΚΠΕ Δημήτρη Βίτσα στο 6ο Συνέδριο του Συνασπισμού
Συντρόφισσες και σύντροφοι,Φίλες και φίλοιΕκ μέρους της Κ.Π.Ε., σας καλωσορίζω στο 6ο Έκτακτο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς, της Οικολογίας και των Κινημάτων.Καλωσορίζουμε τους συντρόφους από τα αδελφά κόμματα της Ευρώπης και όλου του κόσμου και τους διαβεβαιώνουμε πως ο αγώνας μας είναι κοινός σε κάθε γωνιά του πλανήτη.Καλωσορίζουμε τις αντιπροσωπείες των ελληνικών κομμάτων που τιμούν με την παρουσίας τους την εναρκτήρια συνεδρίαση μας.Καλωσορίζουμε τους εκπροσώπους κοινωνικών φορέων, τους ανθρώπους της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού.Καλωσορίζουμε τις συντρόφισσες και τους συντρόφους του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.Τους εκπροσώπους των συνιστωσών αλλά και όλους και όλες, άνδρες και γυναίκες που εντάχθηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και δίνουν μαζί μας τον καθημερινό αγώνα για την ενιαία δράση της Αριστεράς.Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008 με την εκλογή του νέου Προέδρου και της νέας ΚΠΕ έκλεισαν οι εργασίες του 5ου Συνεδρίου μας.Ήταν ένα Συνέδριο όπου ήταν έκδηλη η ικανοποίηση και ο ενθουσιασμός και γεννούσε υψηλές προσδοκίες.Η ζωή όμως δεν κυλά με βάση τις επιθυμίες μας. Στα δύο χρόνια και 3 μήνες που πέρασαν ζήσαμε πυκνά.Κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο δικαιώνεται ο στίχος του ποιητή ʽʼ και πέρασαν χρόνια πολλά μέσα σε λίγες μέρες ʼʼ.Η μάχη ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη σοβαρή εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και η εξέγερση της νεολαίας, το Προγραμματικό Συνέδριο μας, οι μεγάλοι αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος, η 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ευρωεκλογές, οι Εθνικές Εκλογές, η επιταχυνόμενη κρίση, η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, η ανάπτυξη αγώνων ενάντια στα αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα, το 6ο Συνέδριο της Νεολαίας του ΣΥΝ, οι προσπάθειες Ευρωπαϊκού Συντονισμού των Αριστερών δυνάμεων, η δημιουργία μηχανισμού από την κυβέρνηση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω του γνωστού μνημονίου που προσπαθεί να αναιρέσει τα κατακτημένα δικαιώματα ενός αιώνα, σημαδεύουν αυτή την περίοδο.Αν η ερώτηση είναι αν ανταποκριθήκαμε με την απαιτούμενη επάρκεια και δυναμισμό στα καθήκοντα που μας έβαζε η ζωή και οι εξελίξεις, στα καθήκοντα που εμείς οι ίδιοι βάζαμε στους εαυτούς μας, η απάντηση είναι όχι.Όμως ήμασταν εδώ με τις δυσκολίες, τις παθογένειες και τις αδυναμίες μας.Ήμαστε παρόντες και παρούσες με το ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα μας, με τη μαχητικότητα μας, με την επαναστατική μας ενόραση.Ο Συνασπισμός δεν έλειψε, δεν κρύφτηκε από την ζωή, δεν απομονώθηκε στην κομματική ασφάλεια. Έκανε επιλογές, τις πάλεψε. Είχαμε νίκες και ήττες και εκ των επιλογών απορρέουν συνέπειες. Στεκόμαστε μπροστά τους.Στα χέρια σας έχετε την έκθεση δράσης της ΚΠΕ. Στα κείμενα των θέσεων επιχειρείται ο πολιτικός απολογισμός και της ΚΠΕ και του Κόμματος.Είναι ένα μικρό βήμα ώστε νʼ αποκτήσουμε την καλή συνήθεια τα κεντρικά όργανα του Κόμματος να ελέγχουν και να εξαντλούν την αυτοκριτική στη δράση τους και να αναλογίζονται την συνυπευθυνότητα τους για την πορεία της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς.Το Συνέδριο θα κρίνει.Όμως αυτό δεν φτάνει.Ευθύνη του Συνεδρίου είναι να καταλήξει σε λύσεις.Ευθύνη των κεντρικών οργάνων είναι να υπερασπιστούν και να πρωτοπορήσουν στην εφαρμογή των αποφάσεων.Ευθύνη όλων μας είναι να μην υπάρξει ξανά η μόνιμη επωδός του 2ου, 3ου, 4ου και 5ου Συνεδρίου πως δεν τα καταφέραμε καλά στην συγκρότηση και λειτουργία του Κόμματος.Συντρόφισσες και σύντροφοιΖούμε στην εποχή της κρίσης. Κρίσης οικονομικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής, πολιτικής.Έχουμε πολλές φορές πει πως η κρίση είναι απειλή, είναι και ευκαιρία.Από την φράση αυτή απορρέουν καθήκοντα.Αντιμετωπίζουμε την κρίση από την πλευρά της εργασίας, των συμφερόντων των μισθωτών, των αγροτών, των μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών, των συνταξιούχων, των μεταναστών, των γυναικών, της νέας γενιάς.Η δική μας ατζέντα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο συγκρούεται με τα συμφέροντα που εγγράφονται στην ατζέντα του κεφαλαίου, του υπερκέρδους, του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος.Θέλουμε από αυτή τη σύγκρουση να παραχθεί μια νέα κοινωνική πραγματικότητα.Ξέρουμε καλά ότι μιλάμε για μια σύγκρουση πολιτικών προτάσεων και προγραμμάτων αλλά και ότι μιλάμε κύρια για σύγκρουση ιδεών και αξιών που θέλουμε να τις φέρουμε στο προσκήνιο.Με αυτή την έννοια ο διεθνικός αγώνας των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ευρώπη και στον κόσμο αναδεικνύεται καθοριστικός.Η ενεργητική δράση μας στην Ευρωβουλή και στην ανάπτυξη των δυνάμεων του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δείχνει την κατεύθυνση σε αυτό τον δρόμο.Δημιουργούμε μια ασπίδα προστασίας των φτωχότερων στρωμάτων, αντιστεκόμαστε στην επίθεση των κυρίαρχων τάξεων στο όλο το πλάτος και βάθος εκδήλωσης της, προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις που χτυπούν στη ρίζα τους τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, αναδεικνύουμε την κοινωνική αλληλεγγύη ως καθοριστικό παράγοντα αντίδρασης στη πράξη, γινόμαστε ένα με τα κοινωνικά προβλήματα και τις κοινωνικές ανάγκες, αξιοποιούμε τις υπάρχουσες δομές του μαζικού κινήματος, πρώτα και κύρια του εργατικού και συνδικαλιστικού και συνδιαμορφώνουμε νέες.Δένουμε την πολιτική μας με το στρατηγικό μας στόχο τον Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.Σʼ αυτή τη φάση μας ταιριάζει ο στίχος του τραγουδιού «Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά».Συντρόφισσές και σύντροφοιΦαινόμενα κρίσης έχουν παρουσιαστεί και στο χώρο μας, στην Αριστερά και τον ΣΥΝ. Στις περιόδους της κρίσης οι αδυναμίες, οι παραλήψεις, οι λάθος αντιλήψεις και δομές όχι μόνο δεν μπορούν να κρυφτούν αλλά εμφανίζονται με την μεγαλύτερη οξύτητα. Από τις περιφερειακές συσκέψεις αλλά κύρια από όλη την προσυνεδριακή περίοδο, μʼ όλες τις δυσκολίες, τις διαφορετικές γνώμες και διαφωνίες προκύπτει μια σαφής εντολή προς το Συνέδριο.Με αποφασιστικότητα και γνώση να προχωρήσουμε σʼ ένα νέο δυναμικό επίπεδο.Το Συνέδριο μας πρέπει να καταλήξει σε ολοκληρωμένες πολιτικές κατευθύνσεις που παράγουν πολιτικό πρόγραμμα.Έχουμε το πρόγραμμα μας, έχουμε τα προσυνεδριακά κείμενα, έχουμε την απόφαση της τελευταίας συνεδρίασης της ΚΠΕ.Μπορούμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το κάνουμε.Το Συνέδριο μας χρειάζεται να εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο που θα συμπεριλαμβάνει τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που είναι αναγκαίο και που δεν θα βελτιώνουν απλά τη θέση της Αριστεράς στο πολιτικό σύστημα, αλλά θα ανατρέπουν το πολιτικό σκηνικό και θα βάζουν την Αριστερά στο ρόλο του καταλύτη των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Το κύριο είναι η συγκεκριμένη δράση μας που θα αλλάζει τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς.Μπορούμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το κάνουμε.Το Συνέδριο μας καλείται να ανατρέψει την παρούσα κατάσταση που δημιουργεί προβλήματα στην ενιαία δράση της Αριστεράς. Να βρεθούμε αντιμέτωποι με μικρές αδιαλλαξίες που υπονομεύουν το μεγάλο εγχείρημα. Να δώσει προωθητική δύναμη στον ΣΥΡΙΖΑ ως χώρο ένταξης των αριστερών και της νέας γενιάς στην πολιτική μάχη.Ο ΣΥΡΙΖΑ ως χώρος ευρύχωρος, μαχητικός, ανεκτικός στη διαφορετικότητα, δημοκρατικός στη λειτουργία, αποτελεσματικός στους αγώνες, είναι δική μας ευθύνη. Μπορούμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το κάνουμε.Το Συνέδριο μας καλείται να ξεμπερδέψει με τις αδυναμίες, τις παθογένειες και τις συνήθειες χρόνων. Ο Συνασπισμός ήταν, είναι και θα παραμείνει το πιο δημοκρατικό κόμμα.Το πολιτικό κόμμα όπου η διαφορετικότητα, η διαφορετική γνώμη, η διαφωνία βρίσκει στέγη και θεωρείται πλούτος.Το πολιτικό κόμμα όπου ανθίζουν η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη και υπερβαίνουν τα πρόσωπα και τις μικρές ομαδοποιήσεις.Το πολιτικό κόμμα που αξιοποιώντας αυτές τις αρχές μπορεί και έχει ενιαία φωνή προς την κοινωνία, αποτελεί μια πολιτική σταθερά που ενεργοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά σε πολιτικές και δράσεις ανατροπής.Το πολιτικό κόμμα που είναι υπερήφανο για την νεολαία του που ανυπότακτη και ανυπάκουη, με αγώνες,, ρήξεις και ανατροπές γράφει τη δική της ιστορία, αλλά και συγχρόνως το πολιτικό κόμμα που μπορεί να την βοηθήσει ενεργητικά ώστε η νέα γενιά να παίξει τον καταλυτικό της ρόλο στις αλλαγές που χρειάζεται η κοινωνία.Δεν μας λείπουν οι θεσμοί και οι θεσμοθετημένες διαδικασίες και όπου χρειάζεται μπορούμε και να τις συμπληρώσουμε και να τις διορθώσουμε. Εκείνο όμως που σήμερα χρειάζεται περισσότερο είναι να τις ενεργοποιήσουμε και να τις υπερασπισθούμε.Μπορούμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να το κάνουμε.Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι.Στους 11 μήνες που η ΚΠΕ μου έκανε την τιμή να αποφασίσει να είμαι Γραμματέας της, μέσα από ατελείωτες ώρες συνεδριάσεων και συσκέψεων, την όποια βοήθεια μπόρεσα να δώσω για να βρεθούν λύσεις για το κόμμα και το ΣΥΡΙΖΑ, τα λάθη και τις αδυναμίες μου και ιδιαίτερα την αδυναμία μου να βρω τρόπους δημιουργικής συνεργασίας όλων ακόμα και μέσα από συγκρούσεις αντιλήψεων, την όποια δημιουργική μου συμμετοχή στην ανάπτυξη αγώνων και στους ίδιους τους αγώνες, μου έχει μείνει ένα πράγμα.Σε όλη την Ελλάδα, από τον Έβρο ως την Κρήτη, από την Κέρκυρα ως την Σάμο γνώρισα συντρόφους και συντρόφισσες μου που η κοινωνία μας και το κόμμα μας πρέπει να είναι υπερήφανο που είναι μαζί μας.Γνώρισα μια νέα γενιά συντρόφων και στελεχών που δεν έχω καμία αμφιβολία πως και μπορούν να συνεχίσουν αλλά και μπορούν να κάνουν μια μεγάλη τομή και να πραγματώσουν και τις δικές μας προσδοκίες και όνειρα.Στη σκέψη μου μένει συντρόφισσες και σύντροφοι τα λόγια του σ. Μιχάλη Μαρτίνη, περίπου 80 χρονών, στην προσυνεδριακή συνέλευση της Αλεξανδρούπολης.Είπε:«Συντρόφισσες και σύντροφοι, αν ζω, δηλώνω από τώρα πως θα πάρω μέρος στην προσυνεδριακή διαδικασία του 7ου Συνεδρίου του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας».To Γραφείο Τύπου
Χαιρετισμός του Γιάννη Παρασκευόπουλου, εκπρόσωπου Τύπου των Οικολόγων Πράσινων στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ
Αγαπητοί φίλοι και φίλες του Συνασπισμού,
Πρώτα από όλα θα ήθελα να ευχηθώ, εκ μέρους όλων μας στους Οικολόγους Πράσινους, καλή επιτυχία στις εργασίες του συνεδρίου σας.
Υπάρχουν σημαντικοί λόγοι να το ευχόμαστε. Στη σημερινή συγκυρία είναι προφανές ότι η χώρα μας χρειάζεται ΚΑΙ την Αριστερά. Για να γίνω πιο σαφής, σε μια συγκυρία γεμάτη αδιέξοδα, χρειάζεται μια Αριστερά που να μπορεί να δίνει διεξόδους: τόσο διεξόδους για αντίσταση, όσο και διεξόδους για εναλλακτικές προτάσεις.
Η ιστορική καταγωγή του διεθνούς πράσινου κινήματος έχει ρίζες από την Αριστερά : είμαστε παιδί της κοσμογονίας του 1968, παιδί των νέων κοινωνικών κινημάτων για δικαιώματα και ποιότητα ζωής. Όμως το τριπλό αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, βιωσιμότητα και άμεση δημοκρατία απέκτησε μέσα στο πράσινο κίνημα άλλο περιεχόμενο και η πολιτική οικολογία έφυγε από το σπίτι της Αριστεράς. Το παιδί από τότε δεν έχει νιώσει επιθυμία επιστροφής στο παλιό σπίτι, θέλει όμως να διατηρεί μαζί του θετικές και ουσιαστικές σχέσεις.
Κάπως έτσι βλέπουμε και οι Οικολόγοι Πράσινοι το ρόλο μας στην ελληνική κοινωνία και τη σχέση μας με την Αριστερά. Θέση των συνεδρίων μας είναι ότι προωθούμε ένα πράσινο πολιτικό πόλο, ένα τέταρτο πόλο μετά τη Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ και τη Αριστερά, πόλο που θα διεμβολίζει εγκάρσια το πολιτικό σύστημα δημιουργώντας και νέες θεματικές πλειοψηφίες.
Με την Αριστερά είμαστε ανοικτοί στο διάλογο και στην όσμωση, είμαστε ανοικτοί στη συνάντηση στα κινήματα, πάντα στα πλαίσια της προτεραιότητας του κοινωνικού, είμαστε ανοικτοί σε συνεργασίες για συγκεκριμένα θέματα. Δεν αισθανόμαστε όμως ότι συναποτελούμε κοινό πολιτικό χώρο με άλλες δυνάμεις ούτε ότι αποτελούμε μέρος κάποιας παλιάς ενότητας που χρειάζεται να αποκατασταθεί.
Σήμερα η κρίση αλλάζει πάρα πολλά. Χρεοκόπησε όχι μόνο η οικονομία, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Μέρος του τελευταίου, δυστυχώς, είναι από χρόνια και η Αριστερά, με μικρότερες φυσικά ευθύνες, ευθύνες που πάντως πρέπει να τις αναζητήσει Η ΙΔΙΑ αν θέλει να έχει μια θετικότερη συνέχεια.
Για το πράσινο κίνημα η κρίση είναι τριπλή: οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική. Στην Ελλάδα θα πρέπει να προσθέσουμε την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και συμμετοχής, και την κρίση πολιτισμού και αξιών. Για την πράσινη οπτική είναι σαφές ότι δε μπορούμε να έχουμε επιμέρους λύσεις, χρειαζόμαστε ταυτόχρονες απαντήσεις για όλες τις όψεις της κρίσης, όψεις που άλλωστε συνδέονται πολύ στενότερα από ότι συνήθως φανταζόμαστε.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, η πολύχρονη απαξίωση των συλλογικών αγαθών και η αποδόμηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης, κάνουν σήμερα ακόμη πιο οδυνηρή τη βίαιη συμπίεση της αγοραστικής δύναμης. Οι ίδιες ατυχέστατες κοινωνικές συναινέσεις αποτέλεσαν τη βάση μιας οικονομίας που μας έχει φέρει σε τέτοιο σημείο ομηρίας, ώστε ακόμη και με το τωρινό αιματηρό μας στύψιμο από το Δ.Ν.Τ. είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε περισσότερα από όσα εισπράττουμε.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμεριζόμαστε το ΟΧΙ στα μέτρα και το ΔΝΤ, ζητάμε ευθύνες για τα όσα ακύρωσαν τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνονταν ομόφωνα από το ευρωκοινοβούλιο, προτείνουμε μεσοπρόθεσμες εναλλακτικές διεξόδους απέναντι στο ΔΝΤ.
Παράλληλα, όμως έχει σημασία να χαράξουμε και «κόκκινες γραμμές» γιʼ αυτά που είναι απολύτως απαραίτητο να σωθούν, ακόμη κι αν συνολικά περάσουν τα μέτρα. Τέτοιες «κόκκινες γραμμές» είναι η απόλυτη προστασία των χαμηλότερων εισοδημάτων, η διατήρηση κρατικής χρηματοδότησης στο ασφαλιστικό, η μείωση του κόστους ζωής του μέσου νοικοκυριού, η διάσωση του σιδηροδρόμου, η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων από σχέδια εκποίησης, η κατά προτεραιότητα περικοπή των εξοπλιστικών δαπανών πριν από κάθε περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, η αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών που μπορούν να λειτουργήσουν ως «κοινωνικός μισθός», ως μερικό αντιστάθμισμα στη μείωση των μισθών.
Παράλληλα χρειαζόμαστε απαντήσεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χρειάζεται να δώσουμε ουσιαστικό περιεχόμενο σε έννοιες όπως κοινή οικονομική πολιτική, αποτελεσματικός έλεγχος των χρηματαγορών, φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σταμάτημα του φορολογικού ανταγωνισμού, κοινές πολιτικές κατά της ανεργίας και της συμπίεσης των μισθών. Οι λαοί της Νότιας Ευρώπης, που βρίσκονται ήδη στο στόχαστρο των αγορών, έχουν κάθε λόγο να προχωρήσουν σε συμμαχίες, τόσο μεταξύ τους όσο και με τις πολιτικές δυνάμεις του Βορρά που μπορούν να σχεδιάσουν και να προτείνουν συγκεκριμένο περιεχόμενο στην έννοια μιας άλλης Ευρώπης.
Το κύριο όμως είναι να ορίσουμε τι σημαίνει σήμερα αντίθεση στην πολιτική του ΔΝΤ, πολιτική που προσδιορίζεται κυρίως από τα περιοριστικά μέτρα και την ενίσχυση της ύφεσης και της φτώχειας; Κρίσιμη εδώ είναι μια πολύ σημαντική ευρωπαϊκή συζήτηση που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, αυτή για τη Στρατηγική ΕΥΡΩΠΗ 2020, συνέχεια της γνωστής Στρατηγικής της Λισσαβόνας που όλοι ομολογούν ότι απέτυχε.
Αυτό το μήνα συζητιέται στο ευρωκοινοβούλιο η θέση του για την ΕΥΡΩΠΗ 2020.
Οι Πράσινοι κατέθεσαν μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση απέναντι στο σχέδιο της Κομισιόν, με ριζικά αντίθετη φιλοσοφία: η κρίση δεν απαιτεί περικοπές και λιτότητα, αλλά εκτεταμένες επείγουσες επενδύσεις για μετασχηματισμό όλης της οικονομίας και στήριξη της κοινωνικής συνοχής. Μέσα από τέτοιες απαντήσεις επιδιώκουμε και την αντικατάσταση του Μηχανισμού του ΔΝΤ με ευρωπαϊκές εγγυήσεις δανεισμού, που θα αφαιρέσουν κάθε πρόσχημα από την Κομισιόν να λειτουργεί σα να βρισκόταν η χώρα μας εκτός ευρωπαϊκού εδάφους.
Με βάση τις θέσεις αυτές, οι Πράσινοι προσπαθούν λοιπόν να συγκροτήσουν ένα πλειοψηφικό πόλο που να μπλοκάρει την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία με μια αντι-νεοφιλελεύθερη θέση του ευρωκοινοβουλίου. Κάτι τέτοιο θα έχει καθοριστική σημασία, καθώς το ευρωκοινοβούλιο στα θέματα αυτά έχει δικαίωμα συναπόφασης και η θέση του δε μπορεί να αγνοηθεί.
Σε αυτό τον πόλο λοιπόν, εμείς θέλουμε και την Αριστερά. Είναι διατεθειμένος ο ΣΥΝ να βοηθήσει στη σύγκλιση της πολιτικής του ομάδας με τους Πράσινους;
Οι απαντήσεις, όμως, δεν περνούν μόνο από την Ευρώπη και το παγκόσμιο επίπεδο. Περνούν φυσικά και από την κεντρική πολιτική στη χώρα μας, αλλά και από δύο ακόμη επίπεδα:
• Από το επίπεδο της κοινωνίας, με την ανάπτυξη θεσμών και προϋποθέσεων Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας.
• Από αυτό της τοπικής κλίμακας, όπου χρειάζεται να γίνουν πλήθος πράγματα χωρίς να περιμένουμε το κεντρικό κράτος.
Κάπου εδώ αρχίζει η άμεση επικαιρότητα με τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου στον ορίζοντα: Για τα θεσμικά, λοιπόν, της αυτοδιοίκησης, οφείλω να πω ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε αντίθετοι στις αναγκαστικές συγχωνεύσεις των δήμων, θετικοί κατʼ αρχή για τις αιρετές περιφέρειες, εξαιρετικά ανήσυχοι όμως για τη μαζική εκχώρηση αρμοδιοτήτων χωρίς πόρους.
• Μας περιμένουν όλους μια σειρά τοπικές μάχες, μάχες που απαιτούν ευρύτερες συσπειρώσεις, μάχες πρώτα κοινωνικές και μετά, πολύ μετά, πολιτικές. Σε κάποιες από αυτές, αν υπάρξει κοινό προγραμματικό έδαφος, οι αντίστοιχες δυνάμεις μας θα βρεθούν πιθανότατα μαζί. Έχει σημασία να αφεθούν οι όποιες τοπικές συνεργασίες να βρουν οι ίδιες τη δυναμική τους.
• Έχει σημασία επίσης οι συνεργασίες αυτές να μη φορτωθούν φανερές ή υπόγειες προσδοκίες για κεντρικότερες συνεργασίες. Να μην υποταχθούν οι τοπικές κοινωνικές πρωτοβουλίες στην παραδοσιακή (και αυτονόητη δυστυχώς για μεγάλα τμήματα της αριστεράς) ηγεμονία της κεντρικής πολιτικής.
Από την πλευρά μας,
• Είμαστε ανοιχτοί σε τοπικές συνεργασίες με προγραμματική βάση, αποφασισμένες από τις τοπικές μας δυνάμεις.
• Δε θεωρούμε ότι έχουμε δυνητικούς συμμάχους σε ένα μόνο κόμμα.
• Είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί σε περιπτώσεις που παραδοσιακά θεωρούνται στενά συνδεδεμένες με την κεντρική πολιτική.
Θα ήθελα να κλείσω με μια αναφορά στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η οικολογική κρίση, ακόμα και σε παραδοσιακές έννοιες-κλειδιά για την Αριστερά, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη.
Κοινωνική δικαιοσύνη δε μπορεί να υπάρξει πια χωρίς περιβαλλοντική δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομή δηλαδή της πρόσβασης στους φυσικούς πόρους: σήμερα ένα 20% του πλανήτη αναλώνει το 80% των φυσικών πόρων. Στο 20% αυτό περιλαμβάνεται και η Ελλάδα, ιδίως πριν την κρίση αλλά και τώρα ακόμη.
Κοινωνική δικαιοσύνη δε μπορεί να υπάρξει ούτε χωρίς δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών: ήδη την οικολογική κρίση πληρώνουν περισσότερο οι γενιές που ΔΕΝ τη δημιούργησαν, σήμερα η γενιά των πρώην 700 ευρώ, αύριο οι ακόμη νεότεροι.
Έχει σημασία λοιπόν να αναρωτηθούμε αν το περιεχόμενο της δικαιοσύνης μπορεί να εγκλωβιστεί στην υπεράσπιση αυτού που υπήρχε πριν το ΔΝΤ.
Προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι το πράσινο κίνημα έχει κάτι να συνεισφέρει στο δικό σας προβληματισμό, και ελπίζω να ισχύει και το αντίστροφο.
Με τις σκέψεις αυτές, εύχομαι καλή επιτυχία στο συνέδριό σας.
Πρώτα από όλα θα ήθελα να ευχηθώ, εκ μέρους όλων μας στους Οικολόγους Πράσινους, καλή επιτυχία στις εργασίες του συνεδρίου σας.
Υπάρχουν σημαντικοί λόγοι να το ευχόμαστε. Στη σημερινή συγκυρία είναι προφανές ότι η χώρα μας χρειάζεται ΚΑΙ την Αριστερά. Για να γίνω πιο σαφής, σε μια συγκυρία γεμάτη αδιέξοδα, χρειάζεται μια Αριστερά που να μπορεί να δίνει διεξόδους: τόσο διεξόδους για αντίσταση, όσο και διεξόδους για εναλλακτικές προτάσεις.
Η ιστορική καταγωγή του διεθνούς πράσινου κινήματος έχει ρίζες από την Αριστερά : είμαστε παιδί της κοσμογονίας του 1968, παιδί των νέων κοινωνικών κινημάτων για δικαιώματα και ποιότητα ζωής. Όμως το τριπλό αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, βιωσιμότητα και άμεση δημοκρατία απέκτησε μέσα στο πράσινο κίνημα άλλο περιεχόμενο και η πολιτική οικολογία έφυγε από το σπίτι της Αριστεράς. Το παιδί από τότε δεν έχει νιώσει επιθυμία επιστροφής στο παλιό σπίτι, θέλει όμως να διατηρεί μαζί του θετικές και ουσιαστικές σχέσεις.
Κάπως έτσι βλέπουμε και οι Οικολόγοι Πράσινοι το ρόλο μας στην ελληνική κοινωνία και τη σχέση μας με την Αριστερά. Θέση των συνεδρίων μας είναι ότι προωθούμε ένα πράσινο πολιτικό πόλο, ένα τέταρτο πόλο μετά τη Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ και τη Αριστερά, πόλο που θα διεμβολίζει εγκάρσια το πολιτικό σύστημα δημιουργώντας και νέες θεματικές πλειοψηφίες.
Με την Αριστερά είμαστε ανοικτοί στο διάλογο και στην όσμωση, είμαστε ανοικτοί στη συνάντηση στα κινήματα, πάντα στα πλαίσια της προτεραιότητας του κοινωνικού, είμαστε ανοικτοί σε συνεργασίες για συγκεκριμένα θέματα. Δεν αισθανόμαστε όμως ότι συναποτελούμε κοινό πολιτικό χώρο με άλλες δυνάμεις ούτε ότι αποτελούμε μέρος κάποιας παλιάς ενότητας που χρειάζεται να αποκατασταθεί.
Σήμερα η κρίση αλλάζει πάρα πολλά. Χρεοκόπησε όχι μόνο η οικονομία, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Μέρος του τελευταίου, δυστυχώς, είναι από χρόνια και η Αριστερά, με μικρότερες φυσικά ευθύνες, ευθύνες που πάντως πρέπει να τις αναζητήσει Η ΙΔΙΑ αν θέλει να έχει μια θετικότερη συνέχεια.
Για το πράσινο κίνημα η κρίση είναι τριπλή: οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική. Στην Ελλάδα θα πρέπει να προσθέσουμε την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και συμμετοχής, και την κρίση πολιτισμού και αξιών. Για την πράσινη οπτική είναι σαφές ότι δε μπορούμε να έχουμε επιμέρους λύσεις, χρειαζόμαστε ταυτόχρονες απαντήσεις για όλες τις όψεις της κρίσης, όψεις που άλλωστε συνδέονται πολύ στενότερα από ότι συνήθως φανταζόμαστε.
Για να δώσω ένα παράδειγμα, η πολύχρονη απαξίωση των συλλογικών αγαθών και η αποδόμηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης, κάνουν σήμερα ακόμη πιο οδυνηρή τη βίαιη συμπίεση της αγοραστικής δύναμης. Οι ίδιες ατυχέστατες κοινωνικές συναινέσεις αποτέλεσαν τη βάση μιας οικονομίας που μας έχει φέρει σε τέτοιο σημείο ομηρίας, ώστε ακόμη και με το τωρινό αιματηρό μας στύψιμο από το Δ.Ν.Τ. είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε περισσότερα από όσα εισπράττουμε.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμεριζόμαστε το ΟΧΙ στα μέτρα και το ΔΝΤ, ζητάμε ευθύνες για τα όσα ακύρωσαν τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνονταν ομόφωνα από το ευρωκοινοβούλιο, προτείνουμε μεσοπρόθεσμες εναλλακτικές διεξόδους απέναντι στο ΔΝΤ.
Παράλληλα, όμως έχει σημασία να χαράξουμε και «κόκκινες γραμμές» γιʼ αυτά που είναι απολύτως απαραίτητο να σωθούν, ακόμη κι αν συνολικά περάσουν τα μέτρα. Τέτοιες «κόκκινες γραμμές» είναι η απόλυτη προστασία των χαμηλότερων εισοδημάτων, η διατήρηση κρατικής χρηματοδότησης στο ασφαλιστικό, η μείωση του κόστους ζωής του μέσου νοικοκυριού, η διάσωση του σιδηροδρόμου, η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων από σχέδια εκποίησης, η κατά προτεραιότητα περικοπή των εξοπλιστικών δαπανών πριν από κάθε περικοπή σε μισθούς και συντάξεις, η αναβάθμιση των συλλογικών αγαθών που μπορούν να λειτουργήσουν ως «κοινωνικός μισθός», ως μερικό αντιστάθμισμα στη μείωση των μισθών.
Παράλληλα χρειαζόμαστε απαντήσεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χρειάζεται να δώσουμε ουσιαστικό περιεχόμενο σε έννοιες όπως κοινή οικονομική πολιτική, αποτελεσματικός έλεγχος των χρηματαγορών, φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σταμάτημα του φορολογικού ανταγωνισμού, κοινές πολιτικές κατά της ανεργίας και της συμπίεσης των μισθών. Οι λαοί της Νότιας Ευρώπης, που βρίσκονται ήδη στο στόχαστρο των αγορών, έχουν κάθε λόγο να προχωρήσουν σε συμμαχίες, τόσο μεταξύ τους όσο και με τις πολιτικές δυνάμεις του Βορρά που μπορούν να σχεδιάσουν και να προτείνουν συγκεκριμένο περιεχόμενο στην έννοια μιας άλλης Ευρώπης.
Το κύριο όμως είναι να ορίσουμε τι σημαίνει σήμερα αντίθεση στην πολιτική του ΔΝΤ, πολιτική που προσδιορίζεται κυρίως από τα περιοριστικά μέτρα και την ενίσχυση της ύφεσης και της φτώχειας; Κρίσιμη εδώ είναι μια πολύ σημαντική ευρωπαϊκή συζήτηση που βρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, αυτή για τη Στρατηγική ΕΥΡΩΠΗ 2020, συνέχεια της γνωστής Στρατηγικής της Λισσαβόνας που όλοι ομολογούν ότι απέτυχε.
Αυτό το μήνα συζητιέται στο ευρωκοινοβούλιο η θέση του για την ΕΥΡΩΠΗ 2020.
Οι Πράσινοι κατέθεσαν μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση απέναντι στο σχέδιο της Κομισιόν, με ριζικά αντίθετη φιλοσοφία: η κρίση δεν απαιτεί περικοπές και λιτότητα, αλλά εκτεταμένες επείγουσες επενδύσεις για μετασχηματισμό όλης της οικονομίας και στήριξη της κοινωνικής συνοχής. Μέσα από τέτοιες απαντήσεις επιδιώκουμε και την αντικατάσταση του Μηχανισμού του ΔΝΤ με ευρωπαϊκές εγγυήσεις δανεισμού, που θα αφαιρέσουν κάθε πρόσχημα από την Κομισιόν να λειτουργεί σα να βρισκόταν η χώρα μας εκτός ευρωπαϊκού εδάφους.
Με βάση τις θέσεις αυτές, οι Πράσινοι προσπαθούν λοιπόν να συγκροτήσουν ένα πλειοψηφικό πόλο που να μπλοκάρει την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία με μια αντι-νεοφιλελεύθερη θέση του ευρωκοινοβουλίου. Κάτι τέτοιο θα έχει καθοριστική σημασία, καθώς το ευρωκοινοβούλιο στα θέματα αυτά έχει δικαίωμα συναπόφασης και η θέση του δε μπορεί να αγνοηθεί.
Σε αυτό τον πόλο λοιπόν, εμείς θέλουμε και την Αριστερά. Είναι διατεθειμένος ο ΣΥΝ να βοηθήσει στη σύγκλιση της πολιτικής του ομάδας με τους Πράσινους;
Οι απαντήσεις, όμως, δεν περνούν μόνο από την Ευρώπη και το παγκόσμιο επίπεδο. Περνούν φυσικά και από την κεντρική πολιτική στη χώρα μας, αλλά και από δύο ακόμη επίπεδα:
• Από το επίπεδο της κοινωνίας, με την ανάπτυξη θεσμών και προϋποθέσεων Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας.
• Από αυτό της τοπικής κλίμακας, όπου χρειάζεται να γίνουν πλήθος πράγματα χωρίς να περιμένουμε το κεντρικό κράτος.
Κάπου εδώ αρχίζει η άμεση επικαιρότητα με τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου στον ορίζοντα: Για τα θεσμικά, λοιπόν, της αυτοδιοίκησης, οφείλω να πω ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε αντίθετοι στις αναγκαστικές συγχωνεύσεις των δήμων, θετικοί κατʼ αρχή για τις αιρετές περιφέρειες, εξαιρετικά ανήσυχοι όμως για τη μαζική εκχώρηση αρμοδιοτήτων χωρίς πόρους.
• Μας περιμένουν όλους μια σειρά τοπικές μάχες, μάχες που απαιτούν ευρύτερες συσπειρώσεις, μάχες πρώτα κοινωνικές και μετά, πολύ μετά, πολιτικές. Σε κάποιες από αυτές, αν υπάρξει κοινό προγραμματικό έδαφος, οι αντίστοιχες δυνάμεις μας θα βρεθούν πιθανότατα μαζί. Έχει σημασία να αφεθούν οι όποιες τοπικές συνεργασίες να βρουν οι ίδιες τη δυναμική τους.
• Έχει σημασία επίσης οι συνεργασίες αυτές να μη φορτωθούν φανερές ή υπόγειες προσδοκίες για κεντρικότερες συνεργασίες. Να μην υποταχθούν οι τοπικές κοινωνικές πρωτοβουλίες στην παραδοσιακή (και αυτονόητη δυστυχώς για μεγάλα τμήματα της αριστεράς) ηγεμονία της κεντρικής πολιτικής.
Από την πλευρά μας,
• Είμαστε ανοιχτοί σε τοπικές συνεργασίες με προγραμματική βάση, αποφασισμένες από τις τοπικές μας δυνάμεις.
• Δε θεωρούμε ότι έχουμε δυνητικούς συμμάχους σε ένα μόνο κόμμα.
• Είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί σε περιπτώσεις που παραδοσιακά θεωρούνται στενά συνδεδεμένες με την κεντρική πολιτική.
Θα ήθελα να κλείσω με μια αναφορά στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η οικολογική κρίση, ακόμα και σε παραδοσιακές έννοιες-κλειδιά για την Αριστερά, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη.
Κοινωνική δικαιοσύνη δε μπορεί να υπάρξει πια χωρίς περιβαλλοντική δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομή δηλαδή της πρόσβασης στους φυσικούς πόρους: σήμερα ένα 20% του πλανήτη αναλώνει το 80% των φυσικών πόρων. Στο 20% αυτό περιλαμβάνεται και η Ελλάδα, ιδίως πριν την κρίση αλλά και τώρα ακόμη.
Κοινωνική δικαιοσύνη δε μπορεί να υπάρξει ούτε χωρίς δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών: ήδη την οικολογική κρίση πληρώνουν περισσότερο οι γενιές που ΔΕΝ τη δημιούργησαν, σήμερα η γενιά των πρώην 700 ευρώ, αύριο οι ακόμη νεότεροι.
Έχει σημασία λοιπόν να αναρωτηθούμε αν το περιεχόμενο της δικαιοσύνης μπορεί να εγκλωβιστεί στην υπεράσπιση αυτού που υπήρχε πριν το ΔΝΤ.
Προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι το πράσινο κίνημα έχει κάτι να συνεισφέρει στο δικό σας προβληματισμό, και ελπίζω να ισχύει και το αντίστροφο.
Με τις σκέψεις αυτές, εύχομαι καλή επιτυχία στο συνέδριό σας.
Χαιρετισμός του Σωκράτη Ξυνίδη, Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ
Φίλες και φίλοι,
Είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να χαιρετίσω την έναρξη των διαδικασιών του 6ου Συνεδρίου του Συνασπισμού και να μεταφέρω τον χαιρετισμό και τις ευχές για επιτυχία του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού Γιώργου A. Παπανδρέου.
Ελπίζω και προσδοκώ το Συνέδριό σας να συμβάλλει με κάθε τρόπο στον μεγάλο αγώνα επιβίωσης που δίνει σήμερα η χώρα μας. Αυτός ο αγώνας είναι καθοριστικός. Επιλογή μας είναι να τον δώσουμε όχι απλά σε δημοσιονομικό και οικονομικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο αρχών.
Γιατί θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία αξιών, που θα διασφαλίζει την αξιοπρέπεια όλων μας.
Όλες μας οι προσπάθειες γίνονται με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία. Γιατί θέλουμε μέσα από την κρίση να αναγεννηθεί και ο δημόσιος βίος της χώρας. Γιατί θέλουμε μέσα από τον αγώνα επιβίωσης να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις συμπαράταξης σε προοδευτική κατεύθυνση.
Λένε ότι οι παγκόσμιες συνθήκες δεν ευνοούν για κάτι τέτοιο.
Λένε ότι η Ευρώπη σήμερα είναι συντηρητική και δεν αφήνει περιθώρια σε ανανεωτικές και προοδευτικές κατευθύνσεις.
Ότι σήμερα όλα κατευθύνονται από ιερατεία και διευθυντήρια κάθε τύπου που κρατούν και θα κρατούν σε ομηρία τους πολίτες και τις προοδευτικές κυβερνήσεις.
Η αριστερά φίλες και φίλοι ξέρει ότι σε τέτοιες συνθήκες δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αλλαγές. Αλλαγές στην κοινωνία προς όφελος των πολιτών.
Διάβαζα την άποψή σας για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του στο προσυνεδριακό σας κείμενο και οφείλω να σας πω σήμερα από το βήμα αυτό ότι ούτε εξαπατήσαμε τον ελληνικό λαό, ούτε έχουμε τον κεντρικό ρόλο στην ταξική επίθεση εναντίον του, ούτε χρησιμοποιούμε την κρίση ως μέσο εκβιασμού της κοινωνίας.
Εμείς δουλεύουμε καθημερινά, άοκνα, για να βρούμε εκείνους τους τρόπους που θα συμβάλλουν ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο το βάρος για το λαό και επιχειρούμε να ανατρέψουμε ξεπερασμένες δομές που ακυρώνουν τις επίπονες προσπάθειες του.
Αγωνιζόμαστε, για να δημιουργήσουμε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών.
Προσπαθούμε να κατανείμουμε όσο πιο δίκαια μπορούμε τον παραγόμενο πλούτο και θα το κάνουμε με περισσότερα και καλύτερα όπλα στο μέλλον.
Αυτή την κρίση δεν την αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αυτή την κρίση θα την κάνουμε ευκαιρία. Θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Το χρωστάμε στην πατρίδα μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας.
Σήμερα σε κάποιους βολεύει να δημιουργούν ιδεολογική σύγχυση ή και απαξίωση, ισχυριζόμενοι ότι πια δεν υπάρχουν ιδεολογικές γραμμές. Ότι η άσκηση της εξουσίας είναι σήμερα η ικανότητα να διοικείς και να έχεις καλά νούμερα. Κάτι σαν επιχείρηση δηλαδή. Εμείς ξέρουμε, όσο κι αν δεν αρέσει σε όσους θέλουν να διασφαλίσουν τα προνόμιά τους, ότι είμαστε η μεγάλη προοδευτική παράταξη και αγωνιζόμαστε με γνώμονα τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Φίλες και φίλοι,
Έχουμε πολλές κοινές αναφορές. Και ιστορικές και ιδεολογικές.
Είναι γεγονός ότι οι πολιτικοί μας σχηματισμοί έχουν περάσει από πολλές και ως συνήθως όχι ειδυλλιακές φάσεις.
Άποψη και θέση μου, την οποία έχω εκφράσει πολλές φορές, είναι ότι μας ενώνουν πολλά.
Σίγουρα πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Νιώθουμε ότι το ίδιο σκέφτεται και μεγάλη μερίδα των πολιτών που μας ψηφίζουν. Έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε. Έχουμε μάθει να διεκδικούμε ένα σύστημα δικαίου, ισότητας, σεβασμού κοινών αξιών, βασισμένο στους θεσμούς της συμμετοχής και της δημοκρατίας. Έχουμε μάθει να ελπίζουμε σε ένα πιο δίκαιο αύριο. Όμως αυτό το «αύριο» μπορεί να μην είναι και τόσο μακρινό, μπορεί να είναι και σήμερα.
Στη νέα εποχή, η αριστερά πρέπει να απεμπλακεί από τη στείρα άρνηση, τον μόνιμα καταγγελτικό λόγο και τις πολιτικές πρακτικές περασμένων δεκαετιών. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στην εποχή της κρίσης ο πολιτικός μας ρόλος είναι να παράξουμε προτάσεις, να δώσουμε διέξοδο στα καθημερινά προβλήματα του πολίτη, να απαλλάξουμε τον τόπο από τα βαρίδια της αδιαφάνειας και της διαπλοκής.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις, αλλά και σε μεγάλες ευκαιρίες.
Έχουμε πολλά να κερδίσουμε αν ανταλλάξουμε προβληματισμούς και εμπειρίες. Ίσως έτσι να δικαιωθεί και το σύνθημα: «Επανάσταση στη σκέψη – Τόλμη στη ζωή – Ανανέωση στην πολιτική».
Καλή επιτυχία στο συνέδριό σας
Είμαι χαρούμενος που έχω την ευκαιρία να χαιρετίσω την έναρξη των διαδικασιών του 6ου Συνεδρίου του Συνασπισμού και να μεταφέρω τον χαιρετισμό και τις ευχές για επιτυχία του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού Γιώργου A. Παπανδρέου.
Ελπίζω και προσδοκώ το Συνέδριό σας να συμβάλλει με κάθε τρόπο στον μεγάλο αγώνα επιβίωσης που δίνει σήμερα η χώρα μας. Αυτός ο αγώνας είναι καθοριστικός. Επιλογή μας είναι να τον δώσουμε όχι απλά σε δημοσιονομικό και οικονομικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο αρχών.
Γιατί θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία αξιών, που θα διασφαλίζει την αξιοπρέπεια όλων μας.
Όλες μας οι προσπάθειες γίνονται με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία. Γιατί θέλουμε μέσα από την κρίση να αναγεννηθεί και ο δημόσιος βίος της χώρας. Γιατί θέλουμε μέσα από τον αγώνα επιβίωσης να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις συμπαράταξης σε προοδευτική κατεύθυνση.
Λένε ότι οι παγκόσμιες συνθήκες δεν ευνοούν για κάτι τέτοιο.
Λένε ότι η Ευρώπη σήμερα είναι συντηρητική και δεν αφήνει περιθώρια σε ανανεωτικές και προοδευτικές κατευθύνσεις.
Ότι σήμερα όλα κατευθύνονται από ιερατεία και διευθυντήρια κάθε τύπου που κρατούν και θα κρατούν σε ομηρία τους πολίτες και τις προοδευτικές κυβερνήσεις.
Η αριστερά φίλες και φίλοι ξέρει ότι σε τέτοιες συνθήκες δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για αλλαγές. Αλλαγές στην κοινωνία προς όφελος των πολιτών.
Διάβαζα την άποψή σας για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του στο προσυνεδριακό σας κείμενο και οφείλω να σας πω σήμερα από το βήμα αυτό ότι ούτε εξαπατήσαμε τον ελληνικό λαό, ούτε έχουμε τον κεντρικό ρόλο στην ταξική επίθεση εναντίον του, ούτε χρησιμοποιούμε την κρίση ως μέσο εκβιασμού της κοινωνίας.
Εμείς δουλεύουμε καθημερινά, άοκνα, για να βρούμε εκείνους τους τρόπους που θα συμβάλλουν ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο το βάρος για το λαό και επιχειρούμε να ανατρέψουμε ξεπερασμένες δομές που ακυρώνουν τις επίπονες προσπάθειες του.
Αγωνιζόμαστε, για να δημιουργήσουμε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών.
Προσπαθούμε να κατανείμουμε όσο πιο δίκαια μπορούμε τον παραγόμενο πλούτο και θα το κάνουμε με περισσότερα και καλύτερα όπλα στο μέλλον.
Αυτή την κρίση δεν την αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αυτή την κρίση θα την κάνουμε ευκαιρία. Θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Το χρωστάμε στην πατρίδα μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας.
Σήμερα σε κάποιους βολεύει να δημιουργούν ιδεολογική σύγχυση ή και απαξίωση, ισχυριζόμενοι ότι πια δεν υπάρχουν ιδεολογικές γραμμές. Ότι η άσκηση της εξουσίας είναι σήμερα η ικανότητα να διοικείς και να έχεις καλά νούμερα. Κάτι σαν επιχείρηση δηλαδή. Εμείς ξέρουμε, όσο κι αν δεν αρέσει σε όσους θέλουν να διασφαλίσουν τα προνόμιά τους, ότι είμαστε η μεγάλη προοδευτική παράταξη και αγωνιζόμαστε με γνώμονα τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Φίλες και φίλοι,
Έχουμε πολλές κοινές αναφορές. Και ιστορικές και ιδεολογικές.
Είναι γεγονός ότι οι πολιτικοί μας σχηματισμοί έχουν περάσει από πολλές και ως συνήθως όχι ειδυλλιακές φάσεις.
Άποψη και θέση μου, την οποία έχω εκφράσει πολλές φορές, είναι ότι μας ενώνουν πολλά.
Σίγουρα πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν.
Νιώθουμε ότι το ίδιο σκέφτεται και μεγάλη μερίδα των πολιτών που μας ψηφίζουν. Έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε. Έχουμε μάθει να διεκδικούμε ένα σύστημα δικαίου, ισότητας, σεβασμού κοινών αξιών, βασισμένο στους θεσμούς της συμμετοχής και της δημοκρατίας. Έχουμε μάθει να ελπίζουμε σε ένα πιο δίκαιο αύριο. Όμως αυτό το «αύριο» μπορεί να μην είναι και τόσο μακρινό, μπορεί να είναι και σήμερα.
Στη νέα εποχή, η αριστερά πρέπει να απεμπλακεί από τη στείρα άρνηση, τον μόνιμα καταγγελτικό λόγο και τις πολιτικές πρακτικές περασμένων δεκαετιών. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στην εποχή της κρίσης ο πολιτικός μας ρόλος είναι να παράξουμε προτάσεις, να δώσουμε διέξοδο στα καθημερινά προβλήματα του πολίτη, να απαλλάξουμε τον τόπο από τα βαρίδια της αδιαφάνειας και της διαπλοκής.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις, αλλά και σε μεγάλες ευκαιρίες.
Έχουμε πολλά να κερδίσουμε αν ανταλλάξουμε προβληματισμούς και εμπειρίες. Ίσως έτσι να δικαιωθεί και το σύνθημα: «Επανάσταση στη σκέψη – Τόλμη στη ζωή – Ανανέωση στην πολιτική».
Καλή επιτυχία στο συνέδριό σας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)