Ομιλία Παναγιώτη Λαφαζάνη

Ομιλία του Παναγιώτη Λαφαζάνη, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του ΣΥΝ
Πιστεύω ότι διερμηνεύω τα αισθήματα όλων αν εκφράσω την αγωνιστική αλληλεγγύη όλου του Συνεδρίου μας στον αγωνιστή απεργό πείνας Δήμαρχο του Ελληνικού Χρήστο Κορτζίδη. Ο ηρωικός αγώνας του συντρόφου Χρήστου δεν είναι μόνο αγώνας για την αυτονομία του Δήμου του Ελληνικού αλλά πρώτα από όλα αγώνας για την αυτοδιοίκηση, το περιβάλλον, την περιφέρεια, την ίδια τη δημοκρατία.
Παραμένουμε ακόμα συγκλονισμένοι από την Ισραηλινή θηριωδία σε βάρος των αγωνιστών που ηρωικά επιχείρησαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας.
Δεν το αναφέρω για να χύσουμε κροκοδείλια δάκρυα δήθεν αποδοκιμασίας όπως έπραξαν οι κυρίαρχοι κύκλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Επισημαίνω την Ισραηλινή βαρβαρότητα για να τονίσω δύο συμπεράσματα πολύ κρίσιμα για το Συνέδριό μας και το ρόλο της Αριστεράς.
Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι έχει συντελεστεί από τη χώρα μας, στο πλαίσιο μιας νεοϋποτέλειας στον αμερικανο - ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, μια γλοιώδης φιλο-ισραηλινή στροφή στην εξωτερική της πολιτική. Αυτή η στροφή, αν συνεχιστεί, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «δορυφόρο» του Ισραήλ με επικίνδυνες, πέραν των πολλών άλλων, εθνικές συνέπειες. Στο σημείο αυτό, με πλήρη σεβασμό στο σύντροφο Νίκο Κατσουρίδη και στο ΑΚΕΛ, θα ήθελα να τονίσω ότι ήταν λάθος της Κύπρου που δεν επέτρεψε τον απόπλου προς τη Γάζα ενός πλοίου με ελεύθερους ανθρώπους και αγωνιστές που ήθελαν να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε μια δοκιμαζόμενη, αποκλεισμένη και κατεχόμενη χώρα. Η Κύπρος, που έχει υπό κατοχή ένα μεγάλο τμήμα της οφείλει να επιδεικνύει, όπως έκανε πάντα, τη μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη σε κατεχόμενους λαούς που αγωνίζονται για την ύπαρξη και την ελευθερία τους.
Δεύτερο συμπέρασμα, αρκετά ευρύτερο και συνολικότερο, είναι ότι οφείλουμε να επαναφέρουμε την ξεχασμένη, τουλάχιστον από εμάς, έννοια του ιμπεριαλισμού ως θεμελιώδη προσανατολισμό στον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Χωρίς αυτόν τον κοινό και σκληρό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα τίποτα το προοδευτικό δεν μπορεί να προχωρήσει στην περιοχή μας και την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Δεν θα μιλήσω για το γιατί και πως φτάσαμε στο Έκτακτο Συνέδριο.
Δεν θα αναφερθώ σε διαδικασίες και λειτουργίες που έγιναν σε προσυνεδριακές συζητήσεις «εξπρές».
Και δεν θα αναφερθώ σε αυτά όχι γιατί δεν έχω άποψη αλλά γιατί νομίζω ότι όλοι έχουμε εξαγάγει τα συμπεράσματά μας και είναι σεβαστά.
Αυτό που έχει σημασία αυτή την ώρα είναι ότι το Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ είναι μια πραγματικότητα.
Το Έκτακτο Συνέδριο είμαστε εμείς.
Και όλοι εμείς οφείλουμε να διατρανώσουμε αυτές τις μέρες τη θέλησή μας για ένα ενωμένο και αδιαίρετο Συνασπισμό πέρα από διαφορές και διαφορετικότητες.
Όλοι εμείς οφείλουμε να εργασθούμε αποτελεσματικά αυτές τις μέρες για ένα πιο αξιόπιστο, πιο ισχυρό, πιο ριζοσπαστικό, πιο κινηματικό και πιο ανατρεπτικό ΣΥΝ.
Όλοι εμείς σε αυτή την αίθουσα μπορούμε αυτές τις μέρες να κάνουμε στέρεα θετικά βήματα για να ξεπεράσουμε δυσκολίες και προβλήματα. Μπορούμε να κάνουμε στέρεα βήματα για να προσεγγίσουμε φιλόδοξους στόχους.
Στόχους για ένα ΣΥΝ πιο ικανό να ενώνει και να συνθέτει.
Για ένα ΣΥΝ ικανό όχι μόνο να κρατάει ζωντανό το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ικανό να του εμφυσά αδιάκοπα μια νέα ορμή και δυναμική.
Για ένα ΣΥΝ που βήμα το βήμα θα καλλιεργεί το έδαφος για τη μεγάλη παράταξη και συμπαράταξη της Αριστεράς με τη συμμετοχή όλων των αριστερών δυνάμεων, από το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Για ένα ΣΥΝ ικανό να πρωταγωνιστήσει σε ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο που θα επιφέρει την ήττα της κυβέρνησης κα του κυρίαρχου οικονομικού-πολιτικού μπλοκ για νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στη χώρα μας και την Ευρώπη.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Το κείμενο που καταθέσαμε 30 μέλη της ΚΠΕ και το οποίο «τάραξε τα ήρεμα νερά» της προσυνεδριακής πορείας του κόμματος, πιστεύουμε ότι υπήρξε μια δική μας θετική συμβολή σε αυτές τις κατευθύνσεις.
Η συμβολή των «30» τόνιζε μια ανάγκη. Σε μια εποχή βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης, που όλα γύρω μας αλλάζουν και κατεδαφίζονται, μια Αριστερά που δεν έχει τη δύναμη να ψάξει ξανά και σε βάθος τις ιδεολογικές, πολιτικές, στρατηγικές και προγραμματικές της βάσεις δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Και εμείς στο ΣΥΝ χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο σήμερα να επεξεργαστούμε καλύτερα, μέσα σε συνθήκες που αλλάζουν, μια αποτελεσματική, ριζοσπαστική, αξιόπιστη στρατηγική διεξόδου από την κρίση με προοδευτικό σοσιαλιστικό προσανατολισμό.
Ορισμένοι, αναφερόμενοι στο κείμενο των «30», μίλησαν για διάσπαση. Για διάσπαση, απʼ όσο θυμάμαι, έγινε λόγος και όταν το ʼ93 κατετέθη από «4» και όχι «30» το κείμενο του Αριστερού Ρεύματος.
Ο ΣΥΝ, όμως, αν στάθηκε όρθιος, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, το κατάφερε χάρις στο κύμα ριζοσπαστικοποίησης και μιας νέας ενότητας που προκάλεσε αυτό το ιστορικό κείμενο του ʼ93.
Και σήμερα ο ΣΥΝ για να ξεπεράσεις τις δυσκολίες του, πρώτα από όλα έχει ανάγκη από μια νέα ριζοσπαστικοποίηση τη μόνη που μπορεί να σφυρηλατήσει μια νέα ενότητα μέσα από τη διαφορετικότητα στις γραμμές της, Σε αυτό επιδιώκουμε να συμβάλλουμε με το κείμενο μας.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για να ανταποκριθεί το κόμμα στις πρωτόγνωρες προκλήσεις μιας πρωτόγνωρης κρίσης.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για την επανίδρυση ενός συλλογικού και αλληλέγγυου κόμματος με ισχυρές ιδεολογικές μαρξιστικές βάσεις και με νέα συλλογικά, λειτουργικά και συμμετοχικά χαρακτηριστικά.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση για ένα νέο πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό ταξικό και κοινωνικό προσανατολισμό του Κόμματος, μια γείωση του στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, ένα νέο πρωτοπόρο ρόλο του στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα.
Επιδιώκουμε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση της στρατηγικής του ΣΥΝ που θα το καταστήσει πιο ικανό να απαντήσει πειστικά και φερέγγυα σε μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο.
Καταθέτω επιγραμματικά μερικές σκέψεις:
Πρώτον: Διανύουμε, ίσως, τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορική διαδρομή του καπιταλισμού. Φοβούμαι, όμως, ότι όπως δεν είδαμε έγκαιρα την έλευσή της, όπως είμαστε, σχεδόν, απροετοίμαστοι όταν ξέσπασε, έτσι και σήμερα δεν συνειδητοποιούμε το βάθος, την ένταση και τη συνθετότητά της.
Η πρόκληση επομένως, της αλλαγής δεν αφορά μόνο τη χώρα και την κοινωνία. Αφορά πρώτα από όλα την Αριστερά.
Είτε ο ΣΥΝ και γενικότερα η Αριστερά θα ανασυγκροτηθούν σε βάθος μέσα την κρίση για να την αντιμετωπίσουν ή η κρίση θα σαρώσει μαζί με το παραδοσιακό σκηνικό και την Αριστερά.
Είτε ο ΣΥΝ και η Αριστερά θα αναδειχθούν μέσα στην κρίση σε ηγεμονική δύναμη για μια προοδευτική και σοσιαλιστική διέξοδο ή την κρίση θα ακολουθήσει ένας σκοτεινός βαθύτατα συντηρητικός και αυταρχικός μακροχρόνιος χειμώνας.
Το Έκτακτο Συνέδριο μπορεί να συμβάλει στην ανασυγκρότηση, ριζοσπαστικοποίηση και αντεπίθεση του ΣΥΝ ή να συντηρήσει μια ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική αυτάρκεια και δογματική στασιμότητα στις γραμμές μας. Το τελευταίο είναι αυτονόητο ότι θα συνιστούσε καταστροφή!
Δεύτερον: Η συνολικότερη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού εκδηλώνεται σήμερα με τη μορφή μιας κρίσης του δημόσιου χρέους.
Η κυβέρνηση και σύσσωμο το οικονομικό κατεστημένο ισχυρίζονται ότι η επιλογή του μηχανισμού Ε.Ε. –ΔΝΤ και τα μέτρα κοινωνικού σφαγείου στο πλαίσιό του αποτελούν «μονόδρομο» για τη χώρα απέναντι στη χρεωκοπία.
Πρόκειται για αθλιέστατη προπαγάνδα.
Η επιλογή του σφαγείου Ε.Ε.-ΔΝΤ είναι «μονόδρομος» αποκλειστικά για την κοινωνική και οικονομική καταστροφή της χώρας.
Αυτή η καταστροφή ήδη συντελείται και θα λαμβάνει όλο και πιο εφιαλτικές διαστάσεις.
Απέναντι στις επιλογές Ε.Ε.-ΔΝΤ υπάρχει προοδευτική εναλλακτική απάντηση.
Το δυστύχημα είναι ότι μήνες τώρα ο ΣΥΝ αδυνατεί να δώσει ξεκάθαρα και με σαφήνεια αυτή την απάντηση, ταλαντεύεται, στρεψοδικεί και λέει μισόλογα ή γενικολογίες.
Είναι θετικό ότι έγινε ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση με την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα. Και το βήμα, όμως αυτό παραμένει ακόμα δειλό και ανεπαρκές. Ελπίζω ότι με τις εργασίες του Συνεδρίου και την τελική απόφασή του θα διαμορφώσουμε μια σαφή εναλλακτική λύση.
Τρίτον: Ποια είναι η εναλλακτική απάντηση στο χρέος και στον καταστροφικό μηχανισμό ΕΕ – ΔΝΤ από τον οποίο άμεσα πρέπει να αποχωρήσει η χώρα μας, ακυρώνοντας τα κατεδαφιστικά μέτρα που ελήφθησαν στο πλαίσιό του. Η απάντηση αυτή, την οποία έχω τονίσει πολλές φορές, περιλαμβάνει κατά τη γνώμη μου μια παραδοχή και τρεις προτάσεις.
Η παραδοχή είναι η άρνηση της διεθνούς τοκογλυφίας ως πρώτης και μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής ληστείας και οικονομικής επικυριαρχίας στον πλανήτη. Η παραδοχή ξεκινάει από τη θέση ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι υπόλογος για το δημόσιο χρέος, το οποίο προκάλεσε και επωφελήθηκε μια οικονομική και πολιτική ελίτ και η διεθνής τοκογλυφία.
Η Αριστερά οφείλει να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει αυτό το χρέος και να συμβάλει τολμηρά σε ένα πανελλαδικό κίνημα με αίτημα: Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
Αυτό το κίνημα, κατʼ οικονομία και προτάσσοντας λόγους δικαιοσύνης και ρεαλισμού, οφείλει να προβάλλει ως αφετηρία της επίλυσης του προβλήματος του χρέους σε προοδευτική κατεύθυνση:
Πρώτον: Την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους και μια νέα, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, ρύθμισή του που θα αποβλέπει στη διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους, τη μείωση των επιτοκίων για το υπόλοιπο, τη διαμόρφωση ικανής περιόδου χάριτος και τη διεύρυνση των χρονικών οριζόντων αποπληρωμής του, χωρίς περεταίρω συνολική επιτοκιακή επιβάρυνση.
Στη λογική αυτή οφείλουμε παράλληλα να προτείνουμε μια επαναδιαπραγμάτευση με ανάλογα χαρακτηριστικά του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού κρατικού χρέους.
Δεύτερον: Ταυτόχρονα με την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους οφείλουμε να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε τη ρύθμιση του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους που ξεπερνά τα 400 δις. Η ρύθμιση αυτή γίνεται απόλυτα αναγκαία σε συνθήκες ύφεσης και πολύ περισσότερο σε συνθήκες μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων και συντριβής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Η ρύθμιση αυτή του ιδιωτικού χρέους πρέπει να έχει ανάλογα χαρακτηριστικά με αυτά της ρύθμισης του δημόσιου χρέους και πρέπει να αφορά τις πιο ευάλωτες και ασθενέστερες κοινωνικές κατηγορίες, τους μικρομεσαίους αγρότες και τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Τρίτον: Η επαναδιαπραγμάτευση-ρύθμιση του δημόσιου χρέους και η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους προϋποθέτουν και απαιτούν την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζιτικού συστήματος της χώρας. Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν στα χέρια του δημοσίου και της κοινωνίας και ταυτόχρονα να ακυρωθεί η λεγόμενη απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς, προκειμένου να ασκηθεί μια νέα δημόσια, υπό κοινωνικό έλεγχο, χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικό γνώμονα την ανακοπή της ύφεσης και την προοδευτική αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, η ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους και η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι μόνο η αφετηριακή απόλυτα αναγκαία δέσμη μέτρων ενός συνολικού ριζοσπαστικού προγράμματος προοδευτικής διεξόδου από την κρίση με σοσιαλιστική προοπτική.
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος πρέπει να τεθούν, μεταξύ άλλων, ως προτεραιότητες:
Η θεμελίωση ενός νέου κράτους και ενός νέου δημόσιου τομέα που θα πάρουν υπό τον έλεγχό τους κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και θα παίξουν κεντρικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότησή της.
Μια μεγάλη αναδιανομή του πλούτου και η προώθηση μια δίκαιης ριζοσπαστικής φορολογικής μεταρρύθμισης
Η προώθηση ενός μεγάλου και αναδιαρθρωμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και η εφαρμογή ειδικών κλαδικών πολιτικών που θα μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της οικονομίας σε παραγωγικές βάσεις.
Η ριζική μείωση των εξοπλισμών και η εφαρμογή μιας νέας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και μιας νέας αμυντικής πολιτικής με τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής αποχώρησης από το ΝΑΤΟ.
Τέταρτον: Όλοι γνωρίζουμε, ότι η οργανική σύμφυση – διασύνδεση και παρέμβαση ΕΕ-ΔΝΤ με «πειραματόζωο» την Ελλάδα, διευρύνθηκε σε όλη την ευρωζώνη.
Αυτή η διασύνδεση και παρέμβαση έχει ένα και μοναδικό στόχο: να επιστρέψει όλο το χώρο της ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ σε ένα είδος κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα.
Έχουμε ενώπιον μας μια ακραία αντιδραστική εξέλιξη της ΕΕ ως ένα υπερεθνικό μηχανισμό που λειτουργεί ως το απόλυτο όπλο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων ένα συνολικό προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου για την Ελλάδα αλλά και για κάθε κράτος-μέλος θα βρεθεί σε πλήρη ρήξη με τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ αλλά και το πλαίσιο της ΟΝΕ αλλά και της ΕΕ. Η απόπειρα, επίσης, μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ευρώπης είναι ασύμβατη με τους πλέον θεμελιώδεις όρους της ΕΕ ως συμμαχίας νεοφιλελεύθερων και καπιταλιστικών χωρών. Η ΕΕ, ιδιαίτερα όπως έχει εξελιχθεί δεν χωράει στο εσωτερικό της προοδευτικές και σοσιαλιστικές νησίδες και ζώνες από ένα ή περισσότερα κράτη – μέλη. Η ΕΕ με την τροπή που έχει λάβει δεν μεταρρυθμίζεται στο αντίθετό της αλλά μόνο ανατρέπεται. Και αυτή η πλήρης ανατροπή της μπορεί να σηματοδοτήσει συνολικά προοδευτικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις.
Όλα αυτά νομίζω επιβάλλουν την επανατοποθέτηση της στρατηγικής μας για τη θέση μιας προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ. Και αυτό ως φυσιολογική συνέχεια των μέχρι τώρα ριζοσπαστικών εξελίξεων της ευρωπαϊκής πολιτικής μας.
Για αυτό είναι συντηρητικό να κινδυνολογούμε, σχεδόν απρόκλητα, με τα δεινά που θα ενσκήψουν από την τυχόν αποχώρηση της χώρας από το ευρώ, όταν από τη δεκαετία του ΄90 θεωρούσαμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και το ίδιο το ενιαίο νόμισμα θα έχουν δυσβάσταχτες κοινωνικές, εργασιακές και οικονομικές συνέπειες για την ευρωζώνη ως σύνολο και ιδιαίτερα για τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες.
Πέμπτον: Μερικά λόγια για το Κόμμα και το ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι ή σχεδόν όλοι αντιλαμβανόμεθα ότι το κόμμα πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. Στην ουσία αυτό που χρειαζόμεθα είναι μια επανίδρυση του Κόμματος σε νέες συλλογικές και συμμετοχικές βάσεις λειτουργίας και εξωστρεφούς δράσης.
Αυτή η επανίδρυση πρέπει να συζητηθεί σε ένα ειδικό Κομματικό Σώμα.
Προς αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε τρεις Καταστατικές αλλαγές.
Η πρώτη αφορά, την καταστατική θεμελίωση των ιδεολογικών βάσεων του Κόμματος με την επιστροφή στο Μαρξισμό ως αφετηρία για τη διαμόρφωση του επαναστατικού Μαρξισμού του 21ου αιώνα.
Η δεύτερη αφορά, τη συλλογική διαμόρφωση των λειτουργιών του Κόμματος με κυρίαρχο το ρόλο της συμμετοχής των μελών και της ΚΠΕ στη λήψη των αποφάσεων.
Η τρίτη αφορά, τη θέσπιση καταστατικής ρύθμισης που με πλήρη και απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα των μειοψηφιών θα διασφαλίζει την ενιαία δημόσια εικόνα του Κόμματος σε κρίσιμα θέματα με το σεβασμό στις συλλογικές αποφάσεις μας.
Τέλος, μερικές σκέψεις για το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι γνωστά τα προβλήματα και οι δυσκολίες του. Η χειρότερη και η πιο εύκολη απάντηση σε αυτά είναι η διάσπασή του.
Θα ήταν μια ανιστόρητη απάντηση.
Οι καπετάνιοι στις φουρτούνες δοκιμάζονται. Και αυτή την ώρα ο ΣΥΝ πρέπει να αναδειχθεί σε καλό καπετάνιο. Όχι μόνο να κρατήσει όρθιο το ΣΥΡΙΖΑ αλλά και να του εμφυσήσει μια νέα δυναμική για νέους πρωτοπόρους πολιτικούς και κινηματικούς ρόλους διεξόδου από την κρίση. Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε από το Συνέδριό μας, είναι μήνυμα προσήλωσης, πρωτοβουλιών και δράσης για την ενότητα και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και συμπαράταξη όλης της Αριστεράς.
To Γραφείο Τύπου