Πολιτική κριτική και λάιφσταϊλ

Από την Καθημερινή ,13/09/2009
Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Tο κομφούζιο στην Αριστερά, του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί τηχλεύη των σταθερών επικριτών του, και δικαίως ώς ένα βαθμό. Οι έριδεςτων φατριών, η ιδεολογική πολυθολούρα, η πολιτική αφλογιστία, ητριχοτόμηση της τρίχας, η ίντριγκα ως αυτοσκοπός, η εσωκομματικήυπερδημοκρατία συνδυαζόμενη με ωμό νεοσταλινισμό, η σκιαμαχίααριστεριστών - συστημικών, αντικαπιταλιστών - ρεφορμιστών, όλα τούτατελούμενα σε φόντο βαθιάς πολιτικής κρίσης και κοινωνικής ανησυχίας,προκαλούν τη χλεύη. Ωστόσο, οι πλείονες των χλευαστών είναι τζάμπαμάγκες· πλήττουν εκ του ασφαλούς τον εύκολο στόχο. Κλωτσάνε τονλαβωμένο, τον αυτόχειρα.Η αυτόχειρ Αριστερά έκανε τα πάντα για να φτάσει εδώ, λοιδορούμενη καιπτυόμενη. Παρασύρθηκε από έναν εύκολο κινηματισμό, έναν υπερακτιβισμόμάλλον, μια λατρεία της νεολαίας, χωρίς όμως να δίνει ουσιαστικόπολιτικό περιεχόμενο στην ανησυχία, την αναταραχή, την ανυπακοή. Ησυνασπισμένη Αριστερά κολακεύτηκε και κολάκεψε, π.χ. στο φοιτητικόπεδίο· ο αγώνας κατά της μεταρρύθμισης δεν έπειθε πάντα, ότιπροασπίζει το δημόσιο σχολείο, ότι το στηρίζει σαν καλό σχολείο,δημοκρατικό και αξιοκρατικό, προωθητικό των ανθρώπων και τηςκοινωνίας.Παρʼ όλες τις αδυναμίες της πάντως, αυτή η Αριστερά, τα τελευταίαχρόνια, ανταποκρίθηκε στο διάχυτο κοινωνικό αίτημα για άλλο πολιτικόλόγο και πράξη.Στρεβλά έστω, με αδυναμίες και μερικεύσεις, με αστοχίες, πάντως ηΑριστερά άκουγε το κοινωνικό σώμα, κυρίως τους αδύναμους και τους μηακουόμενους, και τους έδινε φωνή, τη φωνή που δεν τους αναγνωρίζεικανείς άλλος. Υπερασπίστηκε επίσης, δυναμικά, τον δημόσιο χώρο,υπερασπιζόμενη ουσιαστικά το Σύνταγμα και τους νόμους, όπως στηνπερίπτωση της απελευθέρωσης των παραλιών. Η αντίθεσή της μάλιστα στηνανέγερση Μολ στον Ελαιώνα έδειξε ότι η Αριστερά δεν φοβάται τοσυμβατικό πολιτικό κόστος, μπορεί να συγκρούεται με μεγάλα συμφέροντακαι αγελαίες πεποιθήσεις.Οι σημερινοί χλευαστές της φυσικά δεν στέκονται σε αυτά ταχαρακτηριστικά. Οπως δεν στέκονται ποτέ ερμηνευτικά και αναστοχαστικά,καταγραφικά και περιγραφικά έστω, απέναντι στις αναδυόμενες νέεςανάγκες, τις νέες επιθυμίες, τους νέους ανθρωπολογικούς τύπους. Κύριαή και αποκλειστική έγνοια αυτών των σχολιαστών άλλωστε δεν είναι ηκοινωνία, είναι η εξουσία. Και μάλιστα η διαχείριση, η νομή τηςεξουσίας· αυτής της εξαθλιωμένης τρέχουσας εξουσίας, αυτού τουρακένδυτου συστήματος που παράγει παρακμή, αυτού του συστήματος πουκαυτηριάζει αποστασιοποιημένα ο ευρωπαϊκός Τύπος.Είναι αξιοσημείωτο: οι καθʼ έξιν και κατʼ επάγγελμα τιμητές τηςΑριστεράς, πληθωρικοί σε ευφυολογήματα και κακιούλες, δεν βρίσκουν ναπουν κάτι αναλόγως βιτριολικό για τους νομείς της εξουσίας. Δενβρίσκουν δομικές αδυναμίες ούτε στους απερχόμενους ούτε στουςεπελαύνοντες βαρώνους: Ποια κοινωνική αγωνία εκπροσωπούν, τιελπιδοφόρο νέο κομίζουν, ποιο ρίσκο αναλαμβάνουν, ποιουςυπερασπίζονται; Η κριτική τους είναι ανύπαρκτη ή ανώδυνη· ήπια σχόλιαγια το λάιφστάιλ, για προσωπικά χούγια, κουτσομπολιά. Ποτέ επί τηςουσίας. Είναι πολιτική για οπαδούς και πελάτες, για αγέλες, γιααναγνώστες σκανδαλοθηρίας. Για το «Hola» που μάς αξίζει...Ακόμη και η ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ δεν έπαψεποτέ να συνοδεύεται από ειρωνεία και υποτίμηση, για το νεαρό τηςηλικίας του, για τη μοτοσικλέτα του, για το κούρεμά του. Ηπροτεινόμενη τολμηρή ανανέωση ηγεσίας ουδέποτε ετέθη αντιμέτωπη με τηνπαρακμιακή εικόνα οικογενειοκρατίας των μεγάλων κομμάτων. Κι όμως απότους ίδιους αυτούς χλευαστές του «ντιντή» Τσίπρα, τους σιωπηρούςαβανταδόρους του επίσης νέου Κυριάκου Μητσοτάκη, η ανανέωση σε άλλεςδυτικές δημοκρατίες χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό. Δικαίως: Το φαινόμενοΟμπάμα έδειχνε την ικανότητα μιας κοινωνίας να ανανεώνεται και νατολμά, να ψηφίζει για Ελπίδα και Αλλαγή.Η Αριστερά τόλμησε. Εκανε βήματα. Οχι αρκετά, όχι σχεδιασμένα, όχιστρατηγικά. Η ανομοιογένειά της, οι ασάφειες και οι τακτικισμοί σταηγετικά κλιμάκια, οι λυκοφιλίες και οι αντίρροπες, αλληλομισούμενεςτάσεις, δεν της επέτρεψαν να εκμεταλλευτεί την ιστορική ευκαιρία του2007-2008. Η Κουμουνδούρου δεν άκουσε εγκαίρως τα μέλη της Αριστεράς,τους ψηφοφόρους, τους ανένταχτους, τη συντριπτική πλειονότητα τωνανθρώπων που είναι η Αριστερά, χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας καινεοσταλινικούς φετφάδες.Αλλά ο πολιτικός χρόνος είναι μακρύς, είναι ιστορικός, δεν εξαντλείταισε μια ευκαιρία. Εν όψει και των εκλογών, η Αριστερά μπορεί μόνο ναπράξει το στοιχειώδες: να ακούσει τον κόσμο της, και να παραμείνειγειωμένη στην κοινωνία.

_______________________________________________