Οικολογικά και προεκλογικά

Όταν ακούω να μιλάνε για «οικολογικές επικαιρότητες», όπως η υπόθεση των καμένων εκτάσεων, το «αυθαίρετο» που ξεφύτρωσε στην αλπική ζώνη του Ολύμπου σε ύψος 2.450 μέτρων (!), την «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας» και άλλα ηχηρά παρόμοια, συνεχίζω να φέρνω στη μνήμη μου εκείνη την παλιά πρόβλεψη του κ. Επίτιμου της Νέας Δημοκρατίας, όσον αφορά τη λήθη που θα επικαλύψει την υπόθεση των Σκοπίων μετά 10 χρόνια. Και παρά την αποτυχία της, επί του συγκεκριμένου ζητήματος, βρίσκω πως η εν λόγω πρόβλεψη διατηρεί την «αξία» της ως κορυφαία έκφραση πολιτικού κυνισμού, σε άπειρα άλλα πεδία και με απείρως μικρότερο χρονικό ορίζοντα...
Μια προεκλογική περίοδος, όπως αυτή που διανύουμε, δεν είναι ό,τι καλύτερο για την εμπέδωση της οικολογίας. Οι εκλογές ήταν και επ' αόριστον θα είναι ένας τυφώνας παραγοντισμού και εκβιαστικών διλημμάτων ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο, ένας καταναγκαστικός συμψηφισμός θεμάτων, μια συνοπτική ερωταπόκριση επί της γενικής πολιτικής -σε χρόνο dt, που λένε οι έχοντες γνώσεις Φυσικής...
Οι εκλογές είναι ένα μεγάλο επικοινωνιακό «μποτιλιάρισμα», η αποσυμφόρηση του οποίου θα μπορούσε να γίνει είτε με τη θέσμιση «ενδιάμεσων» πολιτικών διαδικασιών επιλογής, όπως τα δημοψηφίσματα, είτε με τη συστηματική «πολιτική προπόνηση» της κοινωνίας, είτε με «αμφότερα και τα δύο» - που έλεγε κάποτε ένας δεκανέας στον στρατό... Θα χρειαζόταν ένα νέο υπόδειγμα δημοκρατίας, «εφικτής» υπό τις παρούσες καπιταλιστικές συνθήκες αλλά όχι τελεσίδικης, κι ακόμη όχι ονειροπαρμένης ή πλασαριζόμενης επιμόνως στην ιθαγενή αγορά ως μεγάλης πολιτικής ευρεσιτεχνίας...
Ποιοι θα μιλάνε σε 10 ημέρες από τώρα για την αντιπυρική και φιλοδασική πολιτική που απουσιάζει, για το Ι.Χ. που δυναστεύει τις πόλεις, την τουριστική μονοκαλλιέργεια που ευτελίζει τη χώρα, την ενεργειακή προοπτική της «μεταλιγνιτικής» περιόδου, το φαινόμενο του θερμοκηπίου ή τη διασπορά της εξοχικής κατοικίας -που κάνει δύσμορφη και δυσλειτουργική την ελληνική ύπαιθρο;
Ποιοι θα ορθώνονται απέναντι στον νεοαυριανισμό, που την επαύριο της μεγάλης καταστροφής στην Αττική και στην Εύβοια (25/8/2009) ούρλιαζε για τις «Εγκληματικές ευθύνες των δασικών» (!) διότι «παρεμπόδιζαν δημάρχους και νομάρχες να ανοίξουν δρόμους πρόσβασης και αντιπυρικές ζώνες»; Πολύ φοβάμαι πως αυτοί που θα ορθώνονται και θα μιλούν θα είναι λίγοι, ή θα μιλούν για πολύ λίγο, ή η φωνή τους θα είναι ψίθυρος εν μέσω των πολιτικών βρυχηθμών.
Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα... Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να εκλαμβάνει την Οικολογία ως δευτερεύον στοιχείο της γενικής πολιτικής, ενώ οι οικολόγοι ψιλοθεωρούνται από την ευρεία αριστερά ως «βοηθητικοί οπλίτες» -κατά πώς έλεγε παλιά ο Λεωνίδας Λουλούδης. Η παρεξηγημένη οικολογία των υπαρξιακών για την ανθρωπότητα θεμάτων -όπως της πυρηνικής ενέργειας, των γενετικών επεμβάσεων, της κλιματικής απορρύθμισης- τοποθετείται στις υποσημειώσεις της πολιτικής, ενώ άλλοτε υπολογίζεται ως κοίτασμα για την εξόρυξη πολιτικών παραγόντων, εκλογικώς αξιοποιήσιμων.
Η οικολογία, ως ολιστική προσέγγιση και ως άμεση τεκμηρίωση της ανάγκης για ποιότητα ζωής, προκαλεί ακόμη και τον πολιτικοθεωρητικό φθόνο διαφόρων, που ακολούθησαν άλλες διαδρομές. Πόσοι από τους σημερινούς ριζοσπάστες και κινηματοτραφείς κατανοούν το βαθύτερο νόημα ενός γνωμικού του Βιέρα Γκάλο -υφυπουργού στην κυβέρνηση του Αλιέντε (1970-73) -ότι «στον σοσιαλισμό πας μόνο με το ποδήλατο»; Πόσοι κατανοούν την ανάγκη μιας ριζικής ανατροπής της σημερινής «ποιότητας» ζωής;
Η ουδετερότητα είναι κακό πράγμα, όμως δεν είναι χειρότερη από τη συμμετοχή στον κόσμο των Μαυρογιαλούρων. Θυμάμαι τον Καστοριάδη να απαντά πάλαι ποτέ σε μια συνέντευξή του: «Δεν προτιμώ τον Αλ Καπόνε έναντι του Ντίλιγκερ». Ξεχνάω βέβαια το ακριβές ερώτημα που τέθηκε στον Έλληνα διανοούμενο, αλλά νομίζω πως ήταν περίπου έτσι, σαν τις ερχόμενες εκλογές
Γιάννης Σχίζας από Αυγή
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=488880