Δημοσιεύουμε δύο ενδιαφέροντα άρθρα του Ανδρέα Καρίτζη και της Ελένης Πορτάλιου από τις Συναντήσεις της ΑΥΓΗΣ, τα οποία συνομιλούν μεταξύ τους για τα αποτελέσματα των εκλογών και τη σημασία τους για την κοινωνία και την αριστερά
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ
Πιάνω το νήμα από το κείμενο του Ανδρέα Καρίτζη στις «Συναντήσεις» («Με την Αριστερά για μια νέα λαϊκή ενότητα», 9/5/2012) για νʼ ανιχνεύσω μια ανέκδοτη εποχή, που ξεκίνησε πριν δύο χρόνια και διαμορφώνεται με ιστορική ταχύτητα από τον λαϊκό κόσμο και την Αριστερά. Οι καταγωγικές μας αναφορές είναι εδώ, τόσο οι ένδοξες αφηγήσεις όσο και οι σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας. Δεν είμαστε άπειροι. Αλλά η τέχνη της δημιουργίας αφορά εν προκειμένω μια νέα σύνθεση, έναν καινούργιο δρόμο που ανοίγουμε βαδίζοντας με το πλήθος μέσα στο πλήθος, σε μια έρημη χώρα και σε μια κοινωνία καθημερινής απόγνωσης.
Η ανατροπή, στην οποία αναφερόμαστε, είναι ένα σημαίνον με πολλαπλά σημαινόμενα. Η ειρηνική επανάσταση, για την οποία μίλησε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά, πρωτίστως, τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η ανατρεπτική κοινοβουλευτική παρουσία, και πολύ περισσότερο η κυβέρνηση της Αριστεράς, έχουν ως προϋπόθεση μια πολιτική οργάνωση που διασκορπίζεται, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και ριζώνει στην πραγματική κοινωνία, μέσα στις λαϊκές τάξεις, οι οποίες έχουν αποδιοργανωθεί όχι μόνο εργασιακά και παραγωγικά αλλά και ως οργανωμένες οντότητες, που φαντάζονται και ενεργούν για τον μετασχηματισμό της δικής τους επικράτειας μέσα στην κίνηση της Ιστορίας.
Η πολύχρονη αριθμητική μας υστέρηση αλλά και η γραφειοκρατική πρόσληψη της αριστερής πολιτικής, είτε ως κοινότοπης περιγραφής είτε ως επαναστατικής ρητορείας, έχουν διαμορφώσει έναν μεγάλο ασθενή. Στη μια πλευρά βρίσκεται μια υδροκέφαλη κοινοβουλευτική ομάδα, όργανα, συνιστώσες, τάσεις και εξωθεσμικές ομάδες και στην άλλη ένα λιπόσαρκο σώμα κοινωνικής γείωσης - σύντροφοι και συντρόφισσες που αποτελούν τη συγκολλητική ύλη του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία και έφεραν στις πλάτες τους την πρόσφατη εκλογική μάχη. Η κατάσταση αυτή, ως προδιάθεση και ως πρακτική, άλλαξε λίγο μέσα στην κρίση, αλλά εδώ υπάρχει ανάγκη μιας πολύ μεγάλης ανατροπής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστικό κόμμα. Πρέπει να μεταμορφωθεί σε μια βαθιά δημοκρατική σύνθεση όλων των επιμέρους τμημάτων που τον απαρτίζουν και των παλιών και νέων μελών του, ώστε να μετέχει με επάρκεια και συμπληρωματικότητα στους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, διαμορφώνοντας και υλοποιώντας, μαζί με τις λαϊκές τάξεις, το πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, μετασχηματίζοντας ταυτόχρονα αυτούς τους θεσμούς. Για να γίνω σαφής: το στέλεχος ενός εργατικού σωματείου ή οι συντονιστές/τριες ενός κινήματος ανέργων έχουν εξίσου σημαντικό -για μένα σημαντικότερο- ρόλο με τους βουλευτές.
Θα προχωρήσω, όμως, περισσότερο τη σκέψη μου. Ως αντιπολίτευση ξέρουμε τη ρητορική και ίσως την τέχνη των κοινωνικών κινημάτων και της αυτονομίας τους. Αγνοούμε, όμως, πλήρως, και εννοώ όχι ατομικά, αλλά ως συλλογικότητα, την τέχνη της ανασυγκρότησης της κοινωνικής παραγωγής και των παραγωγών, που αποτελεί τη σημαντικότερη προϋπόθεση μιας λαϊκής εξουσίας. Η ενεργοποίηση και η χειραφέτηση των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου είναι συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ όχι μόνο για την επιβίωση της χώρας και της κοινωνίας αλλά και για τη συμμετοχή του λαού στην κοινωνική ανατροπή και την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας.
Θα γίνω πάλι σαφής με ένα παράδειγμα. Οι επιστήμονες και οι ομάδες που υπηρετούν στα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, στην υποστήριξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ή λιμνάζουν ως ανενεργά μέλη όσον αφορά τις δυνατότητες συμβολής τους στην κοινωνική αυτοοργάνωση και την παραγωγική αναγέννηση, πρέπει να αναλάβουν δράση με νέες προτεραιότητες. Γιατί μπορεί να είναι καλό ένα άρθρο μέσα στον καταιγισμό γραφής που ελάχιστοι μπορούν να αναγνώσουν, αλλά σήμερα είναι καλύτερη η συμμετοχή σε μια ομάδα εργασίας που θα εκπονήσει με τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και κοινωνικούς φορείς ένα περιφερειακό ή τοπικό παραγωγικό πρόγραμμα. Θέλω, εν τέλει, να πω ότι ο ιδιότυπος αστικός καταμερισμός εργασίας στον οποίο βρισκόμαστε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο ιδεολογικά μη αποδεκτός, αλλά, επίσης, εξαιρετικά ανορθολογικός και αναποτελεσματικός.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η στοιχειώδης πολιτική συνέπεια και ειλικρίνεια επιβάλλει τις επόμενες μέρες να παρουσιάσουμε ένα ανοιχτό στην κοινωνία εναλλακτικό σχέδιο θέσεων μιας (υποτιθέμενης προς το παρόν) κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα μπορεί να υλοποιηθεί μετά τις εκλογές εφόσον δοθεί λαϊκή εντολή, να προχωρήσει και να μετασχηματιστεί στον χρόνο, προφανώς με εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, σε μια διαδρομή εξαιρετικά περίπλοκη και δύσκολη, που αποτελεί, όμως, και τη μοναδική οδό σωτηρίας. Για να βαδίσει προς αυτή την ουσιαστική και όχι ρητορική ανατροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνδεθεί μέσα από δημοκρατικούς διαύλους επικοινωνίας με τις λαϊκές αντιμνημονιακές δυνάμεις, αφού προηγουμένως δοκιμάσει τη δημοκρατία στο εσωτερικό του. Η ανάκτηση της τραυματισμένης από τη μιντιοκρατία λαϊκότητας της Αριστεράς και η πολιτισμική ανασυγκρότηση της ίδιας και του λαϊκού κόσμου, προϋποθέτουν και συμβαδίζουν με τη δημοκρατία εντός και εκτός «τειχών».
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=688173
ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ
Η ανατροπή, στην οποία αναφερόμαστε, είναι ένα σημαίνον με πολλαπλά σημαινόμενα. Η ειρηνική επανάσταση, για την οποία μίλησε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά, πρωτίστως, τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η ανατρεπτική κοινοβουλευτική παρουσία, και πολύ περισσότερο η κυβέρνηση της Αριστεράς, έχουν ως προϋπόθεση μια πολιτική οργάνωση που διασκορπίζεται, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και ριζώνει στην πραγματική κοινωνία, μέσα στις λαϊκές τάξεις, οι οποίες έχουν αποδιοργανωθεί όχι μόνο εργασιακά και παραγωγικά αλλά και ως οργανωμένες οντότητες, που φαντάζονται και ενεργούν για τον μετασχηματισμό της δικής τους επικράτειας μέσα στην κίνηση της Ιστορίας.
Η πολύχρονη αριθμητική μας υστέρηση αλλά και η γραφειοκρατική πρόσληψη της αριστερής πολιτικής, είτε ως κοινότοπης περιγραφής είτε ως επαναστατικής ρητορείας, έχουν διαμορφώσει έναν μεγάλο ασθενή. Στη μια πλευρά βρίσκεται μια υδροκέφαλη κοινοβουλευτική ομάδα, όργανα, συνιστώσες, τάσεις και εξωθεσμικές ομάδες και στην άλλη ένα λιπόσαρκο σώμα κοινωνικής γείωσης - σύντροφοι και συντρόφισσες που αποτελούν τη συγκολλητική ύλη του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία και έφεραν στις πλάτες τους την πρόσφατη εκλογική μάχη. Η κατάσταση αυτή, ως προδιάθεση και ως πρακτική, άλλαξε λίγο μέσα στην κρίση, αλλά εδώ υπάρχει ανάγκη μιας πολύ μεγάλης ανατροπής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστικό κόμμα. Πρέπει να μεταμορφωθεί σε μια βαθιά δημοκρατική σύνθεση όλων των επιμέρους τμημάτων που τον απαρτίζουν και των παλιών και νέων μελών του, ώστε να μετέχει με επάρκεια και συμπληρωματικότητα στους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, διαμορφώνοντας και υλοποιώντας, μαζί με τις λαϊκές τάξεις, το πολιτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, μετασχηματίζοντας ταυτόχρονα αυτούς τους θεσμούς. Για να γίνω σαφής: το στέλεχος ενός εργατικού σωματείου ή οι συντονιστές/τριες ενός κινήματος ανέργων έχουν εξίσου σημαντικό -για μένα σημαντικότερο- ρόλο με τους βουλευτές.
Θα προχωρήσω, όμως, περισσότερο τη σκέψη μου. Ως αντιπολίτευση ξέρουμε τη ρητορική και ίσως την τέχνη των κοινωνικών κινημάτων και της αυτονομίας τους. Αγνοούμε, όμως, πλήρως, και εννοώ όχι ατομικά, αλλά ως συλλογικότητα, την τέχνη της ανασυγκρότησης της κοινωνικής παραγωγής και των παραγωγών, που αποτελεί τη σημαντικότερη προϋπόθεση μιας λαϊκής εξουσίας. Η ενεργοποίηση και η χειραφέτηση των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου είναι συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ όχι μόνο για την επιβίωση της χώρας και της κοινωνίας αλλά και για τη συμμετοχή του λαού στην κοινωνική ανατροπή και την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας.
Θα γίνω πάλι σαφής με ένα παράδειγμα. Οι επιστήμονες και οι ομάδες που υπηρετούν στα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, στην υποστήριξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ή λιμνάζουν ως ανενεργά μέλη όσον αφορά τις δυνατότητες συμβολής τους στην κοινωνική αυτοοργάνωση και την παραγωγική αναγέννηση, πρέπει να αναλάβουν δράση με νέες προτεραιότητες. Γιατί μπορεί να είναι καλό ένα άρθρο μέσα στον καταιγισμό γραφής που ελάχιστοι μπορούν να αναγνώσουν, αλλά σήμερα είναι καλύτερη η συμμετοχή σε μια ομάδα εργασίας που θα εκπονήσει με τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και κοινωνικούς φορείς ένα περιφερειακό ή τοπικό παραγωγικό πρόγραμμα. Θέλω, εν τέλει, να πω ότι ο ιδιότυπος αστικός καταμερισμός εργασίας στον οποίο βρισκόμαστε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι μόνο ιδεολογικά μη αποδεκτός, αλλά, επίσης, εξαιρετικά ανορθολογικός και αναποτελεσματικός.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η στοιχειώδης πολιτική συνέπεια και ειλικρίνεια επιβάλλει τις επόμενες μέρες να παρουσιάσουμε ένα ανοιχτό στην κοινωνία εναλλακτικό σχέδιο θέσεων μιας (υποτιθέμενης προς το παρόν) κυβέρνησης της Αριστεράς, που θα μπορεί να υλοποιηθεί μετά τις εκλογές εφόσον δοθεί λαϊκή εντολή, να προχωρήσει και να μετασχηματιστεί στον χρόνο, προφανώς με εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, σε μια διαδρομή εξαιρετικά περίπλοκη και δύσκολη, που αποτελεί, όμως, και τη μοναδική οδό σωτηρίας. Για να βαδίσει προς αυτή την ουσιαστική και όχι ρητορική ανατροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνδεθεί μέσα από δημοκρατικούς διαύλους επικοινωνίας με τις λαϊκές αντιμνημονιακές δυνάμεις, αφού προηγουμένως δοκιμάσει τη δημοκρατία στο εσωτερικό του. Η ανάκτηση της τραυματισμένης από τη μιντιοκρατία λαϊκότητας της Αριστεράς και η πολιτισμική ανασυγκρότηση της ίδιας και του λαϊκού κόσμου, προϋποθέτουν και συμβαδίζουν με τη δημοκρατία εντός και εκτός «τειχών».
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=688173
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου