Το δέος της ελπίδας

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΠΑΛΤΑ

Καμιά πολιτική νίκη, οσοδήποτε σημαντική, δεν είναι οριστική. Μια πολιτική νίκη απλώς ανοίγει ένα πεδίο νέων δυνατοτήτων. Όπου βέβαια, όσο σημαντικότερη είναι η πολιτική νίκη, τόσο ευρύτερα ανοίγεται το πεδίο και τόσο πιο πολύπλοκο γίνεται. Πολιτική είναι η εκμετάλλευση αυτών των δυνατοτήτων. Επιτυχημένη πολιτική είναι η αποτελεσματική αντιμετώπιση των εμποδίων που δεν θα πάψουν να προβάλλουν οι πολιτικοί αντίπαλοι, είναι η ανάληψη των πρωτοβουλιών που θα ενισχύσουν δυνάμεις και θα μεταβάλουν συσχετισμούς, είναι η συνάρθρωση των αντίστοιχων βημάτων μέχρι την επόμενη σημαίνουσα πολιτική νίκη. Όπου όλα τα παραπάνω υπονοούν πολιτικό σχέδιο, δηλαδή σαφή στρατηγική στόχευση.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ προχθές είναι εξαιρετικά σημαντική. Όχι μόνον, ούτε κυρίως, γιατί τετραπλασίασε τα ποσοστά του. Όχι μόνον, ούτε κυρίως, γιατί χρωμάτισε με τα δικά του χρώματα μεγάλες περιοχές της χώρας. Όχι μόνον, ούτε κυρίως, γιατί αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά γιατί άνοιξε ένα παράθυρο ενεργού ελπίδας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Το παράθυρο της ενεργού ελπίδας που αντιστοιχεί στο πεδίο των νέων δυνατοτήτων που άνοιξε για τον ίδιο.

Το 16% ή το 17% του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενιαίο. Ο καθένας και η καθεμιά υποχρεώνεται να χωρέσει στο απλό χαρτάκι ενός ψηφοδελτίου συνθήκες ζωής, πόνο, σκέψη, πάθος, προσδοκίες, βούληση. Δηλαδή πράγματα που προσιδιάζουν στον καθένα και στην καθεμιά, πράγματα ενδεχομένως αρκετά διαφορετικά από εκείνα του διπλανού του. Ακόμη και έτσι, όμως, το 16% ή 17% ομογενοποιείται σύμφωνα με τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ομογενοποιείται γιατί συμπυκνώνεται εκ των πραγμάτων στις πολιτικές προτάσεις, στο πολιτικό σχέδιο, στην πολιτική στρατηγική που διατύπωσε συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι προτάσεις, το σχέδιο και η στρατηγική αυτή δεν είναι διφορούμενες ή «πολυσυλλεκτικές». Είναι ταξικά στοχευμένες και στρατηγικά σαφείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρητά και κατηγορηματικά πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς που αποσκοπεί στον σοσιαλισμό.

Ο σοσιαλισμός είναι κοινωνικό καθεστώς στον αντίποδα των καθεστώτων εκμετάλλευσης γενικά και του καπιταλισμού ειδικότερα. Είναι κοινωνικό καθεστώς εν κινήσει που καταργεί το καπιταλιστικό κέρδος και όλα τα συμπαρομαρτούντα, που εδράζεται στην αλληλεγγύη, που αποσκοπεί στην ισότητα και τη γενική ελευθερία, που επιδιώκει να εμπεδώνεται διαρκώς η καθολική δικαιοσύνη. Ο σοσιαλισμός δεν επιβάλλεται εκ των άνω. Ο σοσιαλισμός κατακτάται μέσα από τη δράση και τη σκέψη των πολλών. Κατακτάται μέσα από δρόμους που δεν είναι προδιαγεγραμμένοι. Μέσα από δρόμους που φτιάχνονται οι ίδιοι ενόσω τους περπατούν οι πολλοί. Όπως τους περπατούν και τους φτιάχνουν οι πολλοί.

Το παράθυρο της ενεργού ελπίδας που άνοιξε η προχθεσινή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι παράθυρο προς τον σοσιαλισμό. Ναι, έτσι είναι, όσο και αν πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, όσο και αν εμείς δεν τολμάμε να χρησιμοποιούμε ελεύθερα τη λέξη. Και δεν το τολμάμε γιατί αισθανόμαστε φυσιολογικά δέος. Δέος, πρώτα απʼ όλα, απέναντι στο μέγεθος του εγχειρήματος. Είμαστε εμείς του ΣΥΡΙΖΑ και της άλλης Αριστεράς εκείνοι που καλούμαστε να οργανώσουμε τη δράση και τη σκέψη όσων μας τίμησαν με την ψήφο τους. Να τα οργανώσουμε με βάση την αλληλεγγύη, την ισότητα, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, δηλαδή με βάση τα προτάγματα του σοσιαλισμού. Και όχι μόνον όσων μας ψήφισαν. Γιατί ο σοσιαλισμός δεν είναι ζήτημα του ενός ή του άλλου εκλογικού ποσοστού. Όσο και αν τα εκλογικά ποσοστά μπορούν να συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν είναι καν μόνο ζήτημα συναίνεσης. Είναι ζήτημα ενεργού, πλήρως διαπλαστικής, δηλαδή πλήρως δημοκρατικής, συμμετοχής των συντριπτικά περισσότερων. Των συντριπτικά περισσότερων που χαράζουν οι ίδιοι τον δρόμο τους. Δέος, κατόπιν, γιατί το να αναλάβουμε τούτο το μεγάλο εγχείρημα απαιτεί να αλλάξουμε σημαντικά εμείς οι ίδιοι. Να αλλάξουμε ώστε να δείχνουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι η δράση, ο λόγος και το παράδειγμά μας εννοούν βαθιά όσα διακηρύσσουν. Ότι υποβάλλουμε πρώτα απʼ όλα τους εαυτούς μας στην πειθαρχία των δικών μας διακηρύξεων.

Δέος, τέλος, γιατί η ίδια η λέξη «σοσιαλισμός» έχει συκοφαντηθεί. Και μάλιστα από δύο πλευρές. Και από την πλευρά της εύκολης χρήσης στην οποία έχει υποβάλλει τη λέξη η σοσιαλδημοκρατία όλων των τάσεων και όλων των αποχρώσεων. Και από την πλευρά των όσων αποκρουστικών ανακαλεί η μνήμη του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Δέος εν όψει της δουλειάς που μας περιμένει. Το δέος που συνοδεύει την ελπίδα που άνοιξε. Το δέος που καλούμαστε να αρχίσουμε από σήμερα να υπερβαίνουμε. Επιστρατεύοντας λογισμό και όνειρο. Αιδώ και περίσκεψη. Λύπη κι ευσπλαχνία. Υπομονή και ειρωνεία. Επιστρατεύοντας την αυτοπεποίθηση που οικοδομούμε και την αισιοδοξία που απαιτούν οι μέρες.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=687107