Κρίση ηγεμονίας και αριστερά

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ*

Η καπιταλιστική εξουσία δεν μπορεί να ασκηθεί μόνο με τη βία ή τον φόβο. Απαιτείται και η συνεκτική ύλη της συναίνεσης των κυριαρχούμενων τάξεων, η αίσθηση της κοινής πορείας και «μοίρας», του «ανήκειν από κοινού» στην εθνική πορεία που υλοποιεί το καπιταλιστικό κράτος. Απαιτείται δηλαδή η ηγεμονία των κυρίαρχων αστικών στρατηγικών εξουσίας.
Μιλώντας για την ηγεμονία αναφορικά με τις κυρίαρχες τάξεις, ο Πουλαντζάς παρατηρούσε ότι η έννοια αυτή «δείχνει τη συγκρότηση των πολιτικών συμφερόντων αυτών των τάξεων, στη σχέση τους με το κεφαλαιοκρατικό κράτος, σαν αντιπροσωπευτικών του 'γενικού συμφέροντος' αυτού του πολιτικού σώματος που είναι ο 'λαός έθνος'» (Πολιτική εξουσία και κοινωνικές τάξεις, τ. α', σ. 195).
Η ανάλυση αυτή μιλάει για το σήμερα: Με τον πόλεμο που κήρυξε το κεφάλαιο στις εργαζόμενες τάξεις μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης εντάθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε ο μισθός να μην φτάνει πλέον ούτε για μια αξιοπρεπή διαβίωση και η ζωή των ανέργων πραγματικά να απειλείται. 

Φαιδροί και μοιραίοι όπως τότε

του Κασαρτζιάν Χάικ*

…..Αλλά δεν συνέβη μόνον παραβίασις του πολιτεύματος. Συνέβη επίσης και διακωμώδησις. Ο τρόπος της καταλήψεως της αρχής από την κυβέρνησιν των ανδρεικέλλων, έχει προσλάβει την μορφή φαιδρού πραξικοπήματος.
Αυτά ήταν τα λόγια του Γεωργίου Παπανδρέου, παππού του ΓΑΠ, για την κυβέρνηση του Γ.Αθανασιάδη-Νόβα. Καλό είναι να ανασκαλέβουμε πότε πότε τη μνήμη. Σήμερα ασφαλώς δεν έχουμε τους γελοίους Μητσοτάκη, Παπασπύρου, Αλαμανή, Μπακατσέλο και λοιπούς. Έχουμε τους ισάξιους στη φαιδρότητα και επικίνδυνους Βελόπουλο, Γεωργιάδη, Γεωργίου και τα καλόπαιδα του Πασοκ και της ΝΔ υπό τον Παπαδήμιο. Δεν έχουμε τους αγύρτες Στ.Στεφανόπουλο και Η.Τσιριμώκο που τους ακολούθησαν λίγο μετά. Έχουμε υπουργούς που παρέλειψαν να διαβάσουν αλλά υπερψήφισαν.
Για να κάνουμε ένα παιχνίδι φαντασίας. Στα ανάκτορα υπό τον Κ.Παπούλια, σχηματίσθηκε η αυθαίρετη κυβέρνηση των αποστατών του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Στο υπουργικό συμβούλιο των σημερινών ανδρεικέλλων έχουν βολευτεί αντάμα οι νέοι σωτήρες με τους προηγούμενους και αναμένουν το νέο Τσιριμώκο που προσχώρησε λίγο αργότερα, στις 14-8 1965. Τον πρώην μαρξιστή και συνιδρυτή του κόμματος της σοσιαλιστικής αριστεράς. Νάτο το παρελθόν που βρυκολακιάζει και μας θυμίζει κάτι από τη νεοσύστατη μεταρρυθμιστική και υπεύθυνη αριστερά. Τότε στο Συμβούλιο του Στέμματος, όπως και τώρα, καταργήθηκε κάθε έννοια δημοκρατίας. 

Άντε... fuck yourselves

Του Θανάση Καρτερού
Υπάρχει βέβαια το θέμα αν θα γίνει δεκτή ή όχι από την ελληνική κυβέρνηση η γερμανική πρόταση για τον διορισμό επιτρόπου που θα λύνει και θα δένει στην Ελλάδα. Με το άκακο, κατά τα άλλα, επίθετο γερμανική να ανατρέπει το ουσιαστικό πρόταση -αφού το μάθαμε πια ότι τα γερμανικά αυτή την περίοδο σημαίνουν απαίτηση, εκβιασμό, ταπείνωση, καρπάζωμα, και παραπέμπουν στον τρόμο και την αθλιότητα εκείνου του Ράιχ που όλο πεθαίνει κι όλο δείχνει τη μούρη του μέσα από τον τάφο.
Τέλος πάντων, μην το δένετε και κόμπο ότι το ελληνικό όχι δεν θα γίνει ίσως, ή ναι υπό όρους. Είναι πολλοί και ισχυροί οι γερμανόφιλοι νέου τύπου στην Ελλάδα, που εύχονται από μέσα τους, και ορισμένοι κι απ’ έξω τους, να έρθουν οι Γερμανοί και να βάλουν μια τάξη στη χώρα. Τέτοια μυαλά και τέτοια συμφέροντα εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που σκάνε μύτη με τον πιο απεχθή, από κοινωνική και εθνική άποψη, τρόπο. Να φεύγουν, βρε αδελφέ, τα τρένα στην ώρα τους, έλεγαν κάποτε, κι ας κουβαλούσαν με τα ακριβή τους δρομολόγια τα τρένα Εβραίους στου Άουσβιτς. 

Η νέα μεγάλη ληστεία των Ασφαλιστικών Ταμείων μέσω του PSI χαριστική βολή για τις συντάξεις!

Ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Π.Λαφαζάνη προς τους Υπουργούς Οικονομικών - Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης 

Συνιστά μείζον κοινωνικό έγκλημα και νέα μεγάλη ληστεία των Ασφαλιστικών Ταμείων η συμπερίληψη των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν στο «κούρεμα» που προβλέπεται από το PSI.

Η ανοικτή και κυνική αυτή καταλήστευση των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, μέσω του PSI, πολύ πιο επώδυνη και σκανδαλώδης από τα δομημένα ομόλογα, θα επιφέρει τη χαριστική βολή στα Ταμεία και κατ’ επέκταση στις συντάξεις, ιδιαίτερα σε μια φάση κρίσης, έξαρσης της εισφοροδιαφυγής και μεγάλης ανεργίας. Πολύ περισσότερο όταν η κυβέρνηση σχεδιάζει και την απαράδεκτη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.

Επειδή το «κούρεμα» των ομολόγων των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων συνεπάγεται πελώριες πολιτικές αλλά και ποινικές ευθύνες, αφού ισοδυναμεί με καταλήστευση των Ταμείων.

Επειδή, επιπροσθέτως, το «κούρεμα» των ομολόγων των Ταμείων δεν μειώνει στο παραμικρό το χρέος της Γενικής κυβέρνησης, αφού τα Ταμεία ως ΝΠΔΔ εντάσσονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα

Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:

1.    Προτίθενται, έστω και την ύστατη στιγμή, να ενεργήσουν ταχύτατα ώστε να εξαιρεθούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία από το PSI, προκειμένου να προστατευθούν  στοιχειωδώς τα αποθεματικά τους,  οι συντάξεις των εργαζομένων και των ήδη συνταξιούχων;

Ο ερωτών Βουλευτής

Λαφαζάνης Παναγιώτης

Επιτροπή Περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης για την Ημερίδα με θέμα τη Διαχείριση Απορριμμάτων, την Κυριακή 29 Ιανουαρίου

  Η Επιτροπή Περιβάλλοντος ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης διοργάνωσε Ημερίδα με θέμα τη Διαχείριση Απορριμμάτων, την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012, στην ΕΔΟΘ. Σε μια διαδικασία που κράτησε πάνω από 2,5 ώρες (12:00 - 14:30) παρουσιάστηκαν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχείριση των απορριμμάτων και συζητήθηκαν σχετικά θέματα που αντιμετώπισε η Περιφερειακή Παράταξη ‘Ριζοσπαστική Αριστερή Ενότητα’, η Δημοτική Κίνηση ‘Θεσσαλονίκη-Ανοιχτή Πόλη’, καθώς και οι εργαζόμενοι στην τοπική αυτοδιοίκηση. Επίσης, παρουσιάστηκαν τοπικά ζητήματα και κινηματικές δράσεις στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και το Πολεοδομικό Συγκρότημα Θεσσαλονίκης.
Στο πρώτο σκέλος της Ημερίδας, ο Γιάννης Γρηγοριάδης από την Επιτροπή Περιβάλλοντος του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης επεσήμανε την ανάγκη ριζικής αναθεώρησης του Περιφερειακού Σχεδιασμού από την πανάκριβη και περιβαλλοντικά προβληματική θερμική/ενεργειακή αξιοποίηση (καύση), στις αποκεντρωμένες, περιβαλλοντικά ασφαλείς και οικονομικά δίκαιες λύσεις διαχείρισης, οι οποίες προτάσσουν την πρόληψη-ελαχιστοποίηση της παραγωγής αποβλήτων και την ανακύκλωση-κομποστοποίηση με διαλογή στην πηγή, σε μια ευρύτερη προοπτική αλλαγής των παραγωγικών και καταναλωτικών προτύπων.

Αφήνουν πίσω τους καμένη γή…

Δήλωση-Ανάλυση του Κώστα Πουλάκη για την τελευταία δημοσκόπηση της VPRC.

«Ζούμε παρακμιακά φαινόμενα με την αποσύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας όπως επιβεβαιώνεται και από την προχθεσινή ψηφοφορία στην Βουλή. Η κυβέρνηση όταν αναγκάζεται να ζητήσει την ψήφο των κυβερνητικών βουλευτών φέρνει στην επιφάνεια την διάλυση των κυβερνητικών κομμάτων και ιδιαίτερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε την λαϊκή αποδοχή αφού και η τελευταία έρευνα της VPRC μετράει την δυσαρέσκεια στο 92%. Παρά την κατευθυνόμενη άνωθεν αισιοδοξία ότι με το PSI «θα μπει τάξη», οι πολίτες γνωρίζουν ότι τους περιμένουν χειρότερες μέρες. Δεν θα πρέπει να υποστούμε τη λαίλαπα της δεκαετίας για να έχουμε το 2020 ένα χρέος μη διαχειρίσιμο.
Επιγραμματικά πέντε στοιχεία και τα συμπεράσματα που εξάγουμε από αυτά από τη νέα δημοσκόπηση της VPRC η οποία όπως είπαμε καταγράφει ραγδαίες αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς:

Πρώτον, την κατάρρευση της εικόνας της κυβέρνησης του Παπαδήμου. Μέσα σε δύο μήνες παρουσιάζει την εικόνα που παρουσίαζε η κυβέρνηση του Παπανδρέου λίγες μέρες πριν την παραίτηση του από την θέση του πρωθυπουργού.

Δεύτερον, το ΠΑ.ΣΟ.Κ βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης και με βάση το σημερινό πολιτικό κλίμα δεν είναι αυτονόητο ότι μπορεί η αλλαγή στην ηγεσία του να του προσφέρει «σωσίβιο» σωτηρίας.

Τρίτον, η ραγδαία εκλογική άνοδος της ΔΗΜΑΡ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 65% της εκλογικής δύναμης της ΔΗΜΑΡ προέρχεται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ και θέτει υποψηφιότητα για να παίξει τον ρόλο του διάδοχου σχήματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ

Τέταρτον, η σταθερή εκλογική αύξηση του ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα σε περίοδο κοινωνικής ύφεσης, επιβεβαιώνει την σταθερή του επικοινωνία με το «ριζοσπαστικό» τμήμα του ΠΑΣΟΚ.

Πέμπτον, οι πολίτες ζητάνε εκλογές βιώνοντας την σκληρή πραγματικότητα, θέλοντας να παρέμβουν στις πολιτικές εξελίξεις.

Πρέπει να τους αναγκάσουμε να αποχωρήσουν άμεσα πριν ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο με την υπογραφή της νέας και χειρότερης δανειακής σύμβασης, πριν αφήσουν πίσω τους καμένη γη.

Η ενωτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που απευθύνεται, από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ έως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, είναι η προοδευτική εναλλακτική λύση που αναζητεί η κοινωνία. Χρέος μας να την υλοποιήσουμε αν δεν θέλουμε να γυρίσουμε πολλά χρόνια.»

«Ο θάνατος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, δε σβήνει τη συμβολή του στη συλλογική μνήμη της αριστεράς και της Ελλάδας»

Ανακοίνωση του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΝ για το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Από την πρώτη του ταινία μικρού μήκους το 1965 «Περιπέτειες με τους Φόρμιγξ» μέχρι την τελευταία «Η άλλη θάλασσα» που έμεινε ανολοκλήρωτη λόγω του απρόσμενου θανάτου του, ο παγκόσμια αναγνωρισμένος σκηνοθέτης πορεύτηκε μέσα στην νεοελληνική ιστορία, στην αρχαία τραγωδία, την νεοελληνική ποίηση με επίκεντρο το Σεφέρη, την πορεία της αριστεράς με τις εποποιίες και τις τραγωδίες, μέσα σ΄ ένα τοπίο γεμάτο ομίχλη – βροχή – χιόνι. Επίσης σημαντικά στοιχεία που αναδειχθήκαν στις ταινίες του δεν είναι άλλα από τα μνημεία, τη φύση, την παράδοση γενικά, τη θάλασσα.
Μεγάλη συμβολή στην πορεία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου είχαν συνεργάτες με μεγάλη καταξίωση κι αυτοί παγκόσμια, όπως η Ελένη Καραΐνδρου, ο Γιώργος Αρβανίτης, ο Πέτρος Μάρκαρης , Θανάσης Βαλτινός κα

Το πολιτικό όραμα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου εκφράστηκε κυρίως με τις ταινίες : «Μέρες του 36», «Θίασος», «Κυνηγοί», «Μεγαλέξανδρος», «Ταξίδι στα Κύθηρα», και αν και είχε δηλώσει σε δημοσιογράφο «ότι ήταν αριστερός εν συγχύσει», πρόβαλε σταθερά την ουτοπία - όραμα της Αριστεράς, τις θυσίες της, όμως εξέφρασε και την οδύνη του για τη διάψευση των ονείρων. Κατάφερε με μοναδικό τρόπο να αποτυπώσει στους Έλληνες εικόνες συλλογικής και ιστορικής μνήμης μέσα από τις ταινίες του και μέχρι τέλος πίστευε στην κοινή δράση και συνεργασία της Αριστεράς.
Το επίσημο ελληνικό κράτος το 1975 αποκήρυξε το «Θίασο» για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο επίσημο Φεστιβάλ των Καννών, με το επιχείρημα ότι η ταινία δεν εκπροσωπούσε το σύνολο των ελλήνων πολιτών. Παρόμοια αντιμετώπιση είχε κι από τη «Δεξιά του Κυρίου» το 1990 στη Φλώρινα.
Οι κόκκινες σημαίες με τις βάρκες στη λίμνη των Ιωαννίνων με υπόκρουση τη μουσική από το « Αξιον Εστί», «Της αγάπης αίματα» συνοδεύουν τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο στην τελευταία του κατοικία και καλούν όλη την Αριστερά «στην άλλη θάλασσα».

Τμήμα Πολιτισμού

Αύριο η συζήτηση για τους εργαζόμενους και τα Συνδικάτα στη νέα πραγματικότητα

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΝΑΥΤΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟ (ΠΑΣΕΝΤ)

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

Τα δύο σωματεία που ανήκουν στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου Πειραιά  πήραν τη πρωτοβουλία και καλούν σε συζήτηση που αφορά το παρόν και το μέλλον των εργαζομένων και των συνδικάτων μετά τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην μισθωτή εργασία ( Εργατικό δίκαιο, ασφαλιστικό, Συλλογικές Συμβάσεις, εργασιακές σχέσεις, εισοδήματα) από τις μνημονιακές παρεμβάσεις.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΔΕΥΤΕΡΑ   23/1/2012  και ώρα 18:00 στα γραφεία του σωματείου εργαζομένων ΗΣΑΠ, στον ηλεκτρικό σταθμό του ΗΣΑΠ στον Πειραιά (πλατεία Λουδοβίκου 2^ος όροφος)  θα γίνει Συζήτηση με θέμα:

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Αποτίμηση των συνδικαλιστικών αγώνων

Τα Συνδικάτα και οι εργαζόμενοι στη νέα πραγματικότητα

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:

ΚΑΨΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: 

ΕΡΓΑΤΟΛΟΓΟΣ- ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ  ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ:

ΜΕΛΟΣ Ε.Ε. ΓΣΕΕ

Δημήτρης Σκουλίδης, Χρήστος Τσακόπουλος, Μάνια Παπαδημητρίου: εμείς

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΠΑΛΤΑ

Είδα πρόσφατα ένα μουσικο-θεατρικό δρώμενο, οργανωμένο από τη Μάνια Παπαδημητρίου στο «Τριανόν», γύρω από τον Γκάτσο, την εποχή του και το έργο του. Η αίσθηση που μου άφησε η παράσταση ήταν ευφρόσυνη. Αναδείχθηκαν μνήμες μουσικές και πολιτισμικές, μνήμες πολιτικές και κοινωνικές, ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα που τελειώνει αδιόρατα μεν αλλά πολύ συστηματικά από το 1981, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Οι μνήμες στις οποίες αναφέρομαι είναι μνήμες χωρίς νοσταλγία, μνήμες από σκόρπιες εικόνες, από ήχους, από ιδέες, από πρόσωπα, από στέκια, μνήμες που φαίνεται σήμερα να βοούν για την εκ νέου νοηματοδότησή τους, δηλαδή για την αναγωγή τους στο σήμερα. Ο Μάκης Μοσχονάς το διατυπώνει, εύστοχα νομίζω, σε ένα άρθρο του στο Βήμα της περασμένης Κυριακής: η κριτική που οφείλουμε να κάνουμε στο παρελθόν για τη σημερινή μας κατάντια δεν μπορεί να είναι κριτική της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, οφείλει να είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το γιατί η κοινωνική και πολιτική διαθεσιμότητα, η εγρήγορση, ο ριζοσπαστισμός, οι προσδοκίες που αναδείχθηκαν τότε δεν τελεσφόρησαν, δεν οδήγησαν στη μορφή αναγέννησης που φαινόταν να εγκαλεί το οριστικό τέλος του εμφυλίου και η «δημοκρατική ομαλότητα» που σταθεροποιήθηκε έκτοτε. Με άλλα λόγια, η παράσταση στο «Τριανόν» μού δημιούργησε κάτι σαν αίτημα: να ξεχάσουμε για λίγο το ΠΑΣΟΚ, να αγνοήσουμε προσωρινά το καθεστώς που ουσιαστικά εκείνο επέβαλε -με την αγαστή, βέβαια, σύμπνοια της Ν.Δ.- και να ξαναπιάσουμε το νήμα της μεταπολίτευσης, αλλά και όσων προηγήθηκαν εκείνης, προκειμένου να ξαναβρούμε, μέσα στις πολύ διαφορετικές συνθήκες που ζούμε σήμερα, κάποιες, τουλάχιστον, από τις ιστορικές ρίζες της αριστερής μας ταυτότητας.

Για να υπηρετήσω αυτό ακριβώς το αίτημα, θέλω να αναφέρω δύο μικρά βιβλία αριστερής ευαισθησίας πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Δύο μικρά βιβλία που έμειναν εν πολλοίς άγνωστα. Δύο μικρά βιβλία αριστερής ευαισθησίας που δεν συζητήθηκαν, δεν σχολιάστηκαν, δεν έγιναν καν γνωστά ούτε με εκείνον τον ούτως ή άλλως μινιμαλιστικό τρόπο που γίνονται γνωστά, όταν γίνονται, τα βιβλία των αριστερών.

Ηθική και πολιτική

Πηγή: ΑΥΓΗ 
 Το PSI κλείνει χωρίς να καθίσταται βιώσιμο το δημόσιο χρέος. Η δανειακή σύμβαση υπογράφεται τις επόμενες εβδομάδες. Προσθέτει νέα, δυσβάσταχτα χρέη και επιβάλλει "κούρεμα" μισθών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το νέο δάνειο θα δοθεί αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του χρέους και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ας λιγοστέψουν οι πανηγυρισμοί των μνημονιακών, αλλά και όσων ανακαλύπτουν στο PSI τη δικαίωση λαϊκών θυσιών. Η ανάκαμψη μετατίθεται για το άγνωστο μέλλον.
 Η κυβέρνηση Παπαδήμου ολοκληρώνει το έργο της και αναζητεί τρόπους μεταμφίεσης για να παρατείνει τη θητεία της, έστω για λίγους μήνες. Επινοήθηκε το μοντέλο του ανασχηματισμού με τεχνοκράτες υπουργούς, κατ' απομίμηση της ιταλικής κυβέρνησης. Το πρόβλημα όμως της συγκυβέρνησης δεν είναι οργανωτικό, είναι πολιτικό. Πρόβλημα πολιτικού προσανατολισμού και λαϊκής νομιμοποίησης. Ο Μόντι διεκδικεί διαφορετική ευρωπαϊκή πολιτική, επικρίνει την ισόβια λιτότητα και "βγάζει γλώσσα" στη Μέρκελ. Ο επίμονος Ιταλός εισαγγελέας μπουκάρει στα γραφείο της S&P στη Ρώμη και προχωρεί σε κατάσχεση στοιχείων με βάση τα οποία ο οίκος αξιολόγησης ετοιμαζόταν να υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ιταλίας. 

Διημερίδα ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία: Παρασκευή 20 - Σάββατο 21 Ιανουαρίου

«Η καπιταλιστική κρίση και η απάντηση της Αριστεράς»

Διημερίδα ΣΥΡΙΖΑ για την οικονομία: Παρασκευή 20 - Σάββατο 21 Ιανουαρίου, Νομική Σχολή - Αμφιθέατρο Παπαρρηγοπούλου, Σόλωνος 57 

 Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 7.00 μ.μ.

«Κρίση χρέους και κρίση της Ευρωζώνης»
 Θεωνάς Γιάννης, Κοσμάς Πάνος, Λαφαζάνης Παναγιώτης, Λάσκος Χρίστος
 Συντονίζει: Ματσούκα Αναστασία

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 11 π.μ.

«Βασικές προϋπο-θέσεις για μια αριστερή πολιτική: αναδιανομή εισοδήματος, τραπεζικό σύστημα, νομικό πλέγμα των δανειακών συμβάσεων του Δημοσίου, φορολογικό σύστημα»
 Καραμεσίνη Μαρία, Ζώης Πεππές, Χριστοδουλοπούλου Τασία, Μπουζάνης Νίκος
 Συντονίζει: Κλαυδιανός Παύλος

 Σάββατο 21 Ιανουαρίου 5 μ.μ.

«Η συνολική εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς»
 Καραμάνος Χρίστος, Νταβανέλλος Αντώνης, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Χουντής Νίκος
 Συντονίζει: Μαρία Φραγκάκη

To Γραφείο Τύπο

Περί διλημμάτων και ξεχασμένων διαλέκτων

Κασαρτζιάν Χάικ*
Πηγή  ecoleft
Οι εκλογές θα γίνουν σχεδόν σίγουρα πριν το καλοκαίρι και ίσως δούμε πάνω από μία εκλογικές αναμετρήσεις μέσα στην ίδια χρονιά. Το ΠΑΣΟΚ με νέο αρχηγό, θα επιχειρήσει έναν ιδιότυπο απογαλακτισμό ρίχνοντας το ανάθεμα στην προηγούμενη ηγεσία του και στην αποτυχημένη πορεία του σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Το έκανε άλλωστε με θαυμαστή δεξιοτεχνία και μετά την αποχώρηση του Α.Παπανδρέου αλλά και μετά τη διακυβέρνηση Σημίτη.
Η ζοφερή πραγματικότητα απέδειξε ότι το κόμμα αυτό όχι μόνο δεν είχε σοσιαλιστικό πρόγραμμα αλλά εν γένει δεν κυβερνούσε στη βάση ενός προγράμματος έτσι όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε, και η αναφορά εδώ έχει να κάνει με το λεπτομερές πρόγραμμα του Συνασπισμού. Ιστορικά τα προγράμματα των λεγόμενων κεντρώων κομμάτων ήταν προγράμματα προσαρμογής ή αντιστοίχησης προς τις αλληλοσυγκρουόμενες τάσεις μιας δυσανάλογα δομημένης ταξικής κοινωνίας άσχετα με το ποιος έφερε τις μεγαλύτερες ευθύνες για τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις της συγκρότησής της. Η κυβερνητική διαχείριση για αυτά τα κόμματα ήταν η εξισορρόπηση των δυσκολιών που προέκυπταν λόγω της συγκυρίας σε συνδυασμό με την προσπάθεια να μην διαταραχθούν οι σχέσεις καπιταλιστικού κέρδους και υπερεκμετάλλευσης αλλά και των δυνατοτήτων που πρόσφερε η εξουσία στα δικά τους τζάκια ή τα καλοριφέρ αν το προτιμάτε.
Στο σημερινό τανγκό των μεταμφιεσμένων, οι αντιπολιτευόμενοι συμπολιτεύονται τάχα αυτονομούμενοι. Όσοι δε κάθονται προς το παρόν έξω από το χορό, βλέπε ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις, χορεύουν στις καρέκλες τους με το όνειρο να μπουν και αυτοί στην πίστα για να σωθεί η χώρα. Σε αυτή την καταναγκαστική αποδοχή των διλημμάτων που κατόρθωσαν να περάσουν σε μεγάλο μέρος του λαού με εκπληκτική δεξιοτεχνία πρέπει να ομολογήσουμε, βάλθηκε να αντισταθεί ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει ότι προέχει η δημιουργία εκείνου του μετώπου που θα αποκαλύψει τα ολέθρια αδιέξοδα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και του κράτους που το εξυπηρετεί σαν τον παλιό λακέ με τη λιβρέα.

Δημοσκοπήσεις: "Η ώρα της αριστεράς"

Η κοινωνία έχει ανάγκη την ενότητα της αριστεράς. Η τιμωρία αυτή θα είναι μεγαλύτερη σε όποια κόμματα την αρνηθούν και γυρίσουν την πλάτη στην αγωνία των πολιτών που επιθυμούν να δουν την αριστερά μπροστά στις εξελίξεις και όχι πίσω από αυτές.

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΟΥΛΑΚΗ*

Αν η χρονιά που πέρασε ήταν καταστροφική για την ελληνική οικονομία, για την κοινωνία ήταν ολέθρια. Οι εργαζόμενοι -όσοι απέμειναν- είδαν τους μισθούς να πετσοκόβονται, τα εργασιακά δικαιώματα να εξαφανίζονται και τη ζωή τους να γυρίζει πίσω σε συνθήκες της δεκαετίας του '60. Τη νέα χρονιά η κατάσταση θα είναι πιο ζοφερή. Η τρόικα επανέρχεται με νέο Μνημόνιο, η τρικομματική κυβέρνηση είναι έτοιμη να υπογράψει τη νέα δανειακή σύμβαση και η κοινωνία ξεχειλίζει από οργή, αγανάκτηση και φόβο. Μοναδική ελπίδα η ανατροπή αυτής της πολιτικής και των δυνάμεων που την εκφράζουν.

Οι έξι μήνες της καταστροφής

Κατά τη διάρκεια των έξι μηνών που μεσολάβησαν από την τελευταία ανάλυση που παρουσιάσαμε στην "Αυγή", οι πολιτικές εξελίξεις είναι γνωστές, έτρεξαν με μεγάλη ταχύτητα, πήραν δραματικές διαστάσεις και άφησαν το αποτύπωμά τους. Από την ολιγοήμερη ευφορία της κυβέρνησης -για τη συμφωνία της 21^ης Ιουλίου που θα αντιμετώπιζε το δημόσιο χρέος- περάσαμε στους εκβιασμούς για την καταβολή της 6^ηςδόσης. Από τη νέα «επιτυχία» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - με την συμφωνία της 27^ηςΟκτωβρίου και το «κούρεμα» του χρέους στο 50% - βρεθήκαμε μπροστά σε μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων και στο αυθόρμητο ξέσπασμα των πολιτών κατά της κυβερνητικής πολιτικής στις εκδηλώσεις για την 28^η Οκτωβρίου. Από την τυχοδιωκτική πολιτική του δημοψηφίσματος, στην παραίτηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, με κορυφαίο γεγονός τη δημιουργία κατόπιν πιέσεων της τρικομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη και έτοιμο από παλιά Λ. Παπαδήμο.

Τον βαθμό επιρροής των πολιτών από αυτή την πυκνή αλληλουχία γεγονότων θα προσπαθήσουμε να μελετήσουμε μέσα από ένα μεγάλο πλήθος δημοσκοπήσεων που διενήργησαν το σύνολο των εταιρειών στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα.

Αναζητείται ελπίς

Σχεδόν δύο χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε την «κερκόπορτα» για την είσοδο της τρόικας στην ελληνική πολιτική ζωή υποσχόμενος τη σωτηρία της οικονομίας από τη χρεωκοπία. Τα αποτελέσματα της ανιστόρητης αυτής επιλογής είναι καταστροφικά και καταγράφονται από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αφού:

* 95,5% είναι απαισιόδοξοι για την πορεία της χώρας,

* 95% θεωρεί ότι πορευόμαστε σε λάθος κατεύθυνση,

* 92,5% πιστεύει ότι η οικονομία της χώρας με την πολιτική που ακολουθείται χειροτερεύει,

* 90% φοβάται ότι και τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα είναι χειρότερη,

* 87% δηλώνει ότι δεν αντέχει νέα οικονομικά μέτρα,

* 76% δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές του υποχρεώσεις, και το πιο συγκλονιστικό,

* 75% των νέων ηλικίας 18-24 ετών σκέφτονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό γιατί διαπιστώνουν ότι δεν έχουν μέλλον στην Ελλάδα.

Οι πολίτες εξάντλησαν προ πολλού κάθε αντοχή και όποια ανεκτικότητα έδειξαν το πρώτο διάστημα.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο δυσφορίας κυοφορήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου, ως ειδικού σκοπού και συγκεκριμένης, μικρής χρονικής διάρκειας.

Είναι αλήθεια ότι τις πρώτες μέρες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Λ. Παπαδήμο καταγράφηκε ένα αίσθημα «λύτρωσης» και ανακούφισης στους πολίτες, που κυρίως οφείλονταν στην αποχώρηση του Γ. Παπανδρέου και λιγότερο σε θετική γνώμη για τον «άγνωστο» πρωθυπουργό. Η συνέχιση της πολιτικής που θα ασκούσε η νέα τρικομματική κυβέρνηση πέρασε για λίγες μέρες σε δεύτερη μοίρα. Όμως τα «θαύματα» δεν διαρκούν πολύ. Λίγες βδομάδες μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης του Λ. Παπαδήμου, η εμπιστοσύνη των πολιτών κατρακυλάει και πλησιάζει τις χειρότερες επιδόσεις της προηγούμενης μονοκομματικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να ανατρέψει το δυσμενές για αυτήν κλίμα που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να καταγράφεται ως πλειοψηφούσα άποψη, για πρώτη φορά ιστορικά, η απαίτηση για άμεση προσφυγή στις εκλογές.

Οι πολιτικές γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα του Μνημονίου

Εξαιρετικός ο ΚΥΡ σχολιάζει την επικαιρότητα

Αν και δημοσιεύτηκε στο ecoleft στις 4-11-2011 και εμείς λάβαμε γνώση μέσω email φίλου στις 5-11-2011, εξακολουθεί και σήμερα να είναι επίκαιρη η γελοιογραφία του ΚΥΡ

Άλλο πολιτικό μέτωπο, άλλο ΜΚΟ;

Χρήστου Δημήτρη 

Παλαιά συντρόφισσα, που μετά από μαραθώνιες πολιτικές συζητήσεις κατάφερα να την πείσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός αριστερός πόλος με σοβαρές προοπτικές να γίνει ισχυρή πολιτική δύναμη, ένας πολιτικός χώρος που, αν ανοιχτεί στην κοινωνία, έχει τις περισσότερες δυνατότητες να δημιουργήσει μια μεγάλη αριστερά, ικανή να φτάσει στην εξουσία κατακτώντας την εμπιστοσύνη των πολιτών, με πήρε την Τετάρτη στο τηλέφωνο, να με πληροφορήσει για ένα βασικό συμπέρασμα από τη συνεδρίαση του ΣΥΡΙΖΑ. Πως κύριο μέλημα είναι η ανάπτυξη ενός κοινωνικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Γι' αυτό και οι δυνάμεις προγραμματίζουν δράσεις αλληλεγγύης ώστε να υπάρξουν οι βάσιμες προϋποθέσεις αντίστασης στη διεύρυνση της φτώχειας, της ανεργίας και της ανέχειας.
ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΩ καθόλου με αυτά, μου τόνισε. Αλλά πες μου, σε παρακαλώ. Μπορούμε, χωρίς ενότητα και επεξεργασμένες, ρεαλιστικές πολιτικές και οικονομικές θέσεις, να πείσουμε τον πολίτη να μας εμπιστευτεί το μέλλον του; Μπορούμε να αρκεστούμε σε ένα ευχαριστώ και μια ψήφο διαμαρτυρίας και εκδίκησης στη φαυλότητα του δικομματισμού; Το θέμα είναι άκρως πολιτικό και χωρίς πολιτικές πρωτοβουλίες, μόνο με τη συμπαράσταση σε όλους τους αδικημένους, δεν μπορείς να πας μακριά. Και, το κυριότερο, να μείνεις εκεί. Είναι άλλο πράγμα ένα ισχυρό ενωτικό πολιτικό μέτωπο και άλλο μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση όπως οι “Γιατροί χωρίς σύνορα” που βοηθούν εκατομμύρια ανθρώπους να ζήσουν. Ευχαριστώ για τη συμπαράσταση, θα σου πει ο άνεργος, αλλά μπορείς να μου πεις πόσο θα αντέξεις να με βοηθάς και πού θα βρώ εγώ δουλειά; Εδώ τελείωσε ο βομβαρδισμός της συντρόφισσας, με την οποία συμφωνώ.

Η κατάρρευση και η ελπίδα

του Άγγελου Μανταδάκη 

Πηγή ecoleft

  Γιατί έπεσε η Σοβιετική Ένωση πριν από είκοσι χρόνια; Γιατί κατέρρευσε ο «υπαρκτός»; Μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Και ποιες ήταν οι επιπτώσεις στον κόσμο; Δεν ξέρω αν όλα αυτά έχουν απαντηθεί επαρκώς με πολιτικά, κοινωνιολογικά και ιδεολογικά εργαλεία. Αν ρίξουμε μια ματιά στον σύγχρονο κόσμο, θα δούμε ότι δεν είναι και τόσο καλύτερος και πιο ευτυχισμένος, πιο δίκαιος και πιο ανθρώπινος από τότε. Ο Χομπσμπάουμ είπε ότι μετά την πτώση του «υπαρκτού» έπαψαν να φοβούνται οι πλούσιοι. 

  Ο διπολικός κόσμος αντικαταστάθηκε από τον μονοπολικό της μιας και μοναδικής (αμερικάνικης) υπερδύναμης. Και αυτό το μοντέλο όμως έχει ήδη αμφισβητηθεί και αποδυναμωθεί. Οδεύομε προς έναν πολυπολικό κόσμο που ωστόσο κανένας δεν μας εγγυάται ότι θα είναι πιο ειρηνικός και πιο δημοκρατικός από τον ψυχροπολεμικό διπολισμό. 

 Για να επανέλθω στο πρώτο ερώτημα: η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν απλά ένα κράτος έθνος. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Προϊόν της Οκτωβριανής Επανάστασης και του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου η ΕΣΣΔ, ταυτίστηκε με το πρώτο και μοναδικό μέχρι σήμερα εγχείρημα για την υπέρβαση του καπιταλισμού. Ένα εγχείρημα από το οποίο όπως έγραφε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο το 1848 «οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». 

Αποδοκιμασίες εναντίον Σαμαρά και πολιτικών στον Πειραιά

Έντονες ήταν οι αποδοκιμασίες του κόσμου ενάντιων των πολιτικών, μεταξύ αυτών ήταν και ο Αντώνης Σαμαράς, που βρέθηκαν στον Πειραιά για τον εορτασμό των Θεοφανείων.
Kατά την αποχώρηση των επισήμων δεν έλειψαν τα γιουχαΐσματα και οι αποδοκιμασίες στα πρόσωπα των πολιτικών, καθώς το συγκεντρωμένο πλήθος φώναζε «κλέφτες- κλέφτες», χωρίς όμως να σημειωθούν περαιτέρω εντάσεις και επεισόδια.
Από εδώ 

Συλλήψεις πολιτών για την αποδοκιμασία Παπούλια

    Στο στόχαστρο αγανακτισμένων πολιτών βρέθηκαν την Παρασκευή πολιτικοί στη διάρκεια των τελετών Αγιασμού των Υδάτων. Σε Αθήνα, Πειραιά και Χαλκίδα, όπου παραβρέθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, οι τελετές σημαδεύτηκαν από συνθήματα κατά της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της χώρας. Για τις αποδοκιμασίες σε βάρος του Κ. Παπούλια, 6 πολίτες συνελήφθησαν.H συνέχεια εδώ 

Η ενωτική πρόταση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική πρωτοβουλία μεγάλης εμβέλειας

Του Νίκου Συρμαλένιου



Το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να περπατάει στη ζωή το ενωτικό κάλεσμα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία του αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου με στόχο την ανατροπή του μνημονίου και το άνοιγμα της διαδικασίας για μια άλλη προοδευτική πορεία του τόπου.
   Στη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, των εργαζομένων και των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων, η πρόταση αυτή γίνεται αποδεκτή με ανακούφιση και προσδοκία, σημαντικό τμήμα των διαφοροποιημένων από το ΠΑΣΟΚ την προσεγγίζει με ειλικρινές ενδιαφέρον, ενώ αντιδράσεις και ενστάσεις διαφορετικής ουσίας και ποιότητας, εκφράζονται από τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους-Πράσινους, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
 Ως βασικός λόγος διαφωνίας προβάλλεται κατά βάση η αδυναμία προγραμματικής συνοχής της πρότασης, αφού στον πυρήνα της προτείνεται ένας νέος συνασπισμός εξουσίας με πυρήνα την Αριστερά, που θα κληθεί – εφόσον επιτευχθεί – να κυβερνήσει, εφόσον επιβεβαιωθούν μέχρι τέλους τα δημοσκοπικά δεδομένα και στις προσεχείς εκλογές αναδειχθεί πρώτη δύναμη.
Πράγματι, ένας τέτοιος συνασπισμός άμεσα είναι πολύ δύσκολο να συσταθεί, εξαιτίας κυρίως των δεδομένων προγραμματικών διαφορών μεταξύ των δυνάμεων που καλούνται να τον συγκροτήσουν. Και όταν μιλάμε για διαφορές, αναφερόμαστε κυρίως στα ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωζώνης, της παραμονής στο ευρώ ή όχι κλπ. Δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί αυτή η συμμαχία, δεν θα μπορούσε να συσταθεί τώρα, όχι στη βάση μακροπρόθεσμων στρατηγικών στόχων, αλλά στη βάση της σωτηρίας της χώρας και των αδύναμων οικονομικά στρωμάτων από τη χρεωκοπία και τη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών. Ποιό είναι το πρωτεύον σήμερα για τον ελληνικό λαό; Η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης μεσομακροπρόθεσμης στρατηγικής ή η συγκρότηση ενός μετώπου που θα βάλλει στόπ στην κοινωνική εξαθλίωση και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε κάθε λογής σαουδάραβες, κινέζους, αμερικάνους ή όποιους άλλους τυχάρπαστους “επενδυτές”;
Βεβάιως όλα αυτά είναι αλληλένδετα με τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας, όμως αυτοί οφείλουμε να επαναπροσδιοριστούν στη βάση των εξελίξεων που κάθε μέρα και με ραγδαίους ρυθμούς διαμορφώνονται. Άλλωστε ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ, βάζει ως άμεσο ζήτημα την αποδέσμευση της χώρας από το ευρώ, παρά μόνο όταν κατά την άποψη του θα έλθει η ώρα της λαϊκής εξουσίας. Στο κάτω κάτω, πάντα ο λαός είναι αυτός που πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο για όλα. Άρα τι μας εμποδίζει να πορευτούμε στη βάση ενός μίνιμουμ προγράμματος σωτηρίας και να αφήσουμε τις διαφορές μας στην μπάντα, οι οποίες θα επιλυθούν με το λαό στο προσκήνιο και στη βάση των ευρύτερων δυνατών συναινέσεων;
Τι μας εμποδίζει άραγε να πορευτούμε ενδεικτικά στη βάση των παρακάτω σημείων, που αποτελούν κοινό τόπο για όλους;
α) αποδέσμευση από τις αδιέξοδες και καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων
β) διαγραφή του επαχθούς (απεχθούς) μέρους του χρέους στη βάση του λογιστικού ελέγχου του και επαναδιαπραγμάτευση του υπολοίπου
γ) κοινωνικοποίηση-δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας
δ) αναδιανομή του πλούτου στη βάση ενός κοινωνικά δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος
ε) παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στήριξη και ανάδειξη των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων (αγροτική οικονομία, ποιοτικός τουρισμός, ορυκτός πλούτος, αξιοποίηση των ΑΠΕ, στήριξη των μικρομεσάιων επιχειρήσεων, διαφύλαξη και βιώσιμη ανάδειξη του φυσικού πλούτου κλπ.)
ε) επαναθεμελίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας ως αδιαπραγμάτευτων κοινωνικών αγαθών
στ) δρομολόγηση των διαδικασιών για συνταγματική αναθεώρηση, με στόχο τη διαμόρφωση πολιτικού συστήματος ουσιαστικής δημοκρατίας και ανάδειξης του λαϊκού παράγοντα ως καθοριστικού ρυθμιστή των εξελίξεων, καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος.
 Είναι προφανές ότι οι παραπάνω προγραμματικοί στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν δια περιπάτου, ή απλά και αποκλειστικά μόνο μέσα από εκλογές. Θα είναι αποτέλεσμα διεργασιών, συγκρούσεων και ρήξεων σε όλα τα επίπεδα, εθνικά και ευρωπαϊκά, κινηματικά και κοινοβουλευτικά. Σε αυτή τη διαδικασία θα δοκιμάζονται και οι επι μέρους διαφορές μας και φυσικά στη λογική του δημοκρατικού δρόμου, όπου οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες θα διαμορφώνουν κάθε φορά τις προωθητικές συνθέσεις.
Γι αυτό και δεν μπορεί να αποτελεί προαπαιτούμενο τίποτα από αυτά που τώρα προβάλλονται ως θέσφατα στη σημερινή συγκυρία. Ούτε βεβαίως υπάρχει κάποιος που κατέχει την απολυτη αλήθεια ή ενδεχομένως μπορεί να προβάλλεται ως αποκλειστικός ιδιοκτήτης της αριστεροσύνης.
Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ με παρησσία το τελευταίο διάστημα έχουν επανηλειμμένα καταθέσει τις απόψεις τους. Επιδιώκουν σε όλα τα επίπεδα την ευρύτερη δυνατή ενότητα, για να μετατραπεί η αντιμνημονιακή-αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική πλειοψηφία σε πολιτική πλειοψηφία. Οι θέσεις μας για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον Κόσμο, αποτελούν θέσεις διαλεκτικής ανάλυσης των εξελίξεων και των αλληλοεξαρτήσεων τους, στη βάση ότι τίποτα πλέον δεν δικαιολογεί λύσεις περιορισμένες σε εθνικό επίπεδο. Με αυτές τις θέσεις προσερχόμαστε στο διάλογο με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας. Πιστεύουμε ότι η σωτηρία της χώρας αποτελεί τον πρώτιστο στόχο, έναντι των όποιων στοχεύσεων κομματικής καταγραφής. Με αυτό το κριτήριο όλοι κρινόμαστε απέναντι στο λαό και στην κοινωνία. Και γι’ αυτό όποιοι παραβούν αυτό τον κανόνα θα λάβουν και το αντίστοιχο αντίτιμο. Εμείς πάντως δεν θα κουραστούμε να παλεύουμε τώρα, στις εκλογές, μετά τις εκλογές για την επίτευξη των παραπάνω στόχων. Και στο κάτω-κάτω, ας σκεφτούν όσοι παραβούν τη λαϊκή απαίτηση για ενότητα, γιατί να χαρίσουμε στον κ. Σαμαρά και στη ΝΔ, τις 50 έδρες που δίνει ο καλπονοθευτικός νόμος στην πρώτη δύναμη;


   28/12/2011 

Νίκος ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΣ

μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ,

περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου

Σάρα Βάγγενκνεχτ για ελληνικό Πακέτο Διάσωσης

Η Σάρα Βάγγενκνεχτ του Die Linke κατακεραυνώνει από το βήμα του γερμανικού κοινοβουλίου την πολιτική "στήριξης" της Ελλάδας που ακολουθεί η κυβέρνηση Μέρκελ, στηρίζοντας πρακτικά τις γερμανικές ιδιωτικές τράπεζες εις βάρος του γερμανικού λαού.

Πηγή ecoleft

Γερμανία: μισθοί κάτω από... 400 ευρώ!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Υπάρχει και η άλλη όψη του γερμανικού «οικονομικού θαύματος» της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας.

Η αποκάλυψη προκαλεί σοκ σε όποιον αγνοεί την ωμή, σκληρή πραγματικότητα του γερμανικού κόσμου της εργασίας: επτά (!) εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των... 400 (!!!) ευρώ και μάλιστα χωρίς η απασχόληση αυτή να τους δίνει έστω πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν! 

η συνέχεια στο TVXS