Για το νέο κόμμα: Διάλογος πέρα από τα προφανή

Συνεχίζουμε την αναδημοσίευση από την Αυγή τα κείμενα διαλόγου για το νέο κόμμα. Ο Δ. Γιατζόγλου εκθέτει με καθαρό λόγο τις δυσκολίες και αντιφάσεις του εγχειρήματος και διατυπώνει τις σκέψεις του για το πως πρέπει να είναι το νέο κόμμα της Αριστεράς , αναφέροντας επί λέξει "...Το πρόβλημα του εύρους και της σύνθεσης των δυνάμεων που θέλουμε να συσπειρώσουμε είναι κρίσιμο. Η επιλογή της συγκρότησης του κόμματος ως παράταξης (ή μετώπου), χωρίς ταξικές και κοινωνικές διαφοροποιήσεις και προτεραιότητες, δεν οδηγεί αυτομάτως στο μαζικό κόμμα. Αντίθετα, μπορεί να οδηγήσει σʼ ένα κόμμα ασπόνδυλου και διαλυτικού πολυσυλλεκτισμού, χωρίς συνοχή, αντοχές και διάρκεια, δέσιμο των κοινωνικών αντιφάσεων. Σε κόμμα-όμηρο ενός ιδιόρρυθμου πολιτικού καρπορατισμού..."
KorydallistasKKK
 του Δημητρη Γιατζογλου
Ας αποσαφηνίσουμε τον στόχο. Το νέο κόμμα συγκροτείται εντός προκαθορισμένων ορίων. Μια προϋπάρχουσα πολιτική δομή, ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ, θα μετασχηματιστεί σε ενιαίο πολιτικό φορέα. Αν αυτός ο μετασχηματισμός θα σημάνει μια «ριζική αναμόρφωση, ώστε να γεννηθεί ένα μαζικό, δημοκρατικό, αριστερό κόμμα», είναι ζήτημα ανοιχτό.
Αυτή η διαδικασία έχει τα πλεονεκτήματά της: υπάρχει μια κοινότητα ιδεών, ένα σημαντικό απόθεμα εμπειριών, μια ιστορικότητα. Όλα αυτά όμως συνυπάρχουν με αρκετές αβεβαιότητες, ασυμφωνίες και αποσιωπήσεις, που λειτουργούν ως αδρανειακή μάζα.
Υπάρχει, βεβαίως, η ώθηση της κοινωνικής δυναμικής και «οι νέες συνθήκες», η επιτάχυνση που η συγκυρία προσδίδει στον πολιτικό χρόνο. Μόνο που ένα εγχείρημα όπως η συγκρότηση ενός αριστερού κόμματος δεν προκύπτει ως αυτόματη αντανάκλαση της «αντικειμενικότητας», ως προσαρμογή στην προφάνεια της συγκυρίας. Η κοινωνική δυναμική πρέπει να γονιμοποιηθεί από ιδέες και να πολιτικοποιηθεί δραστικά. Η συγκυρία πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί, ώστε να αποκαλυφθεί αν και πώς συμπυκνώνει βαθύτερες και μονιμότερες τάσεις. Η υποκειμενική στόχευση μιας αριστερής ανάγνωσης του αντικειμενικού και ενός κριτικού αναπροσδιορισμού του προφανούς είναι οι βασικοί όροι για να γεννηθεί το κόμμα που θέλουμε.
Το εγχείρημα, λοιπόν, προϋποθέτει αφετηριακές αποσαφηνίσεις, μεγαλύτερη ακρίβεια ως προς τις έννοιες που χρησιμοποιούνται για να το ορίσουν, τολμηρότερη διατύπωση των ερωτημάτων, όπως: Αυτό που πάμε να συγκροτήσουμε θα έχει τα χαρακτηριστικά ενός «κόμματος-παράταξης»; Θα είναι ένα «κόμμα-κίνημα», ένα «κόμμα του πλήθους», ένα «α-τυπικό κόμμα» (με ό,τι αυτό σημαίνει); Φιλοδοξεί να εκφράσει τον νέο συνασπισμό εξουσίας στο σύνολό του; Θα είναι ένα πολιτικό υποκείμενο, υπό διαρκή προσαρμογή στην κοινωνική ζήτηση ή ένα σταθερό σημείο στρατηγικού προσανατολισμού της κοινωνίας ;

ΣΥΖΗΤΗΣΗ - ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Και πάλι θα διαπιστώσουμε ότι ο μέχρι σήμερα διάλογος για το νέο φορέα της Αριστεράς δεν έχει προχωρήσε, παρά τη σοβαρότητα του εγχειρήματος ,που οι συνέπειες του θα καθορίσουν το μέλλον της ελληνικής αριστεράς. Ας ελπίσουμε ότι συντεταγμένα και οργανωμένα η κοινωνία και πάλι θα βάλει τους όρους της προκειμένου το νέο κόμμα να γίνει εργαλείο ανατροπής.
                                                                                                   kORYDALLISTAS

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΡΙΝΑΛΝΤΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Ε. ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ 
ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ
Η Iskra παραθέτει δύο ενδιαφέροντα κείμενα συντρόφων, από τον "Δρόμο της Αριστεράς", του Ρούντι Ρινάλντι με τίτλο: "Μετάβαση και ΣΥΡΙΖΑ" και της Ελένης Πορτάλιου με τίτλο: "Συνομιλώντας για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ-Μια απάντηση στο άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι", σχετικά με την δημιουργία του νέου-ενιαίου φορέα της Αριστεράς που πάει να διαμορφωθεί και ένα σχόλιο του "ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ".

Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Κορυδαλλού

ένα ενδιαφέρον κείμενο για την Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Κορυδαλλού
Κάθε Δευτέρα,7:30 μ.μ. στον πεζόδρομο πάνω από την πλατεία Ελευθερίας(έξω από το σχολείο) Tο παρακάτω κείμενο απευθύνεται κυρίως στα μέλη που αποχώρησαν από τη Συνέλευση.
 Α. Γιατί πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια δημιουργίας συνελεύσεων.
Ο λόγος που πρέπει να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια προκύπτει από το ερώτημα «Τι είναι συνέλευση». Αν τις συνελεύσεις τις προσδιορίσουμε ως μικρά τοπικά «κοινοβούλια», τότε αυτές αποτελούν ένα μαζικό (συλλογικό)-ενωτικό τρόπο δράσης διότι αντανακλούν την κοινωνική συνείδηση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σε μια συγκυρία˙ πράγμα το οποίο δεν μπορεί να συμβεί από μία πολιτική οργάνωση. Αν δηλαδή κάθε συνέλευση συνιστά μια προσπάθεια δημιουργίας πραγματικής εκπροσώπησης του λαού, αν αποτελεί συνείδηση ότι το υπάρχον κοινωνικό σύστημα δεν εκφράζει καθόλου τις ανάγκες του, τότε αυτή είναι μία (για να χρησιμοποιήσουμε και μία ορολογία των συντρόφων που αποχώρησαν) πολιτική αντιδομή, ακόμη και όταν δε στρέφεται ενάντια στην κυρίαρχη εξουσία. Διότι πάντα υποκείμενό της είναι ο λαός.

Ανοικτή επιστολή II: από τη ΔΗΜΑΡ στη ΜΕΚΥΒΑΡ

(από αφορμή την ανοικτή επιστολή του “εκσυγχρονιστή” προς τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ)

 

http://www.metarithmisi.gr

Σωτήρης Βαλντέν, 21/09/2012

Αγαπητέ Πρόεδρε,

Διάβασα με αγανάκτηση την ανοικτή επιστολή που σου απηύθυνε ο φανατικός κομμουνιστής που υπογράφει με το ψευδώνυμο “εκσυγχρονιστής” (τρομάρα του). Είμαι βέβαιος πως δεν θα τον ακούσεις. Όμως, αν έχεις και τον ελάχιστο πειρασμό να ξαναγυρίσεις σ’ αυτά που λέγαμε παλιά, διάβασε σε παρακαλώ και τη δική μου επιστολή. Ελπίζω να σε αποτρέψει.

Από την πλευρά μου, παρακολουθώ με μεγάλη ικανοποίηση την μετεκλογική μας πορεία. Βαδίζουμε πλέον με μεγάλα βήματα στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, της ενότητας, της ευθύνης και της συνέπειας. Χαίρομαι, Πρόεδρε, που το κόμμα μας σηκώνει το βάρος της συγκυβέρνησης με κόμματα που τόσο άδικα σπιλώναμε πως τάχα φέρουν την πρώτη ευθύνη για τα σημερινά χάλια του τόπου μας. Χαίρομαι που συμβαδίζουμε πλέον με τα πρόσωπα που τόσο αδικαιολόγητα χαρακτηρίζαμε αναξιόπιστα. Πολύ σωστά απορρίπτουμε τις ενστάσεις όσων θα ’θελαν, λέει, να υπάρχουν προϋποθέσεις, συσχετισμοί ή να εφαρμόζονται τα συμφωνημένα προγράμματα για να συγκυβερνήσουμε. Μα πού ζούνε αυτοί οι άνθρωποι;

Η Μεταρρυθμιστική Κυβερνώσα Αριστερά (ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ), Πρόεδρε, δεν τη στήνει στη γωνία και περιμένει, ούτε κάνει τζάμπα και εκ του ασφαλούς κριτική. Ανταποκρίνεται πάντα πρόθυμα στο κάλεσμα της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ για να βάλει πλάτες. Ιδίως όταν πρόκειται για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής που είναι και η μόνη υπαρκτή. Μη σε κάμπτει πως κάποιοι (έ, έστω και εμείς) την αποκαλούσαμε μέχρι χθες αντιλαϊκή και ανεφάρμοστη. Κάτι έπρεπε να πούμε πριν από τις εκλογές. Τώρα όμως, ας σοβαρευτούμε. Εξ άλλου, τι; Κάνουν πως δεν κατάλαβαν; Δεν ήσουν σαφής προεκλογικά; Δεν είχες πει ευθαρσώς ότι όλα αυτά τα περί “τρίτου πόλου”, απαγκίστρωσης και αξιοπιστίας, είναι μπούρδες; Δεν πρόσεξαν ότι το πραγματικό μας μήνυμα ήταν ότι πάση θυσία πρέπει να γίνουμε κυβέρνηση (έστω, να υπάρξει κυβέρνηση, το ίδιο είναι);

Η ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ πρέπει να εφαρμόζει αποφασιστικά τα μνημόνια και να στέκεται σταθερά αλληλέγγυα στις αποφάσεις του Σαμαρά. Χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις (και σαχλαμάρες περί νεοφιλελευθερισμού!). Σωστά πρωτοστατεί το κόμμα στο μέτωπο εθνικής σωτηρίας κατά του ΣΥΡΙΖΑ (φτου, φτου, φτου!). Πρέπει όμως να καταδικάζει πιο απερίφραστα και τις μαζικές κινητοποιήσεις. Και είναι επιτακτικό να απορρίψει ασυζητητί το “αντιφασιστικό μέτωπο” (τι κομμουνιστική ορολογία κι αυτή!) κατά της Χρυσής Αυγής. Μέτωπο με ποιον, με τον Τσίπρα; Αν είναι δυνατόν! Χίλιες φορές Σαμαράς και Βενιζέλος!

Όλοι καταλαβαίνουμε, Πρόεδρε, όταν καμιά φορά διστάζεις στα παραπάνω ή και διαμαρτύρεσαι και λίγο. Κάποιοι συμβιβασμοί είναι αναπόφευκτοι όταν έχεις να κάνεις με έναν τέτοιο καθυστερημένο και αλητήριο λαό. Όμως, άκουσε κι εμάς, τους μεταρρυθμιστές: χρειάζεται τόλμη! Μόνο έτσι θα ξαναγυρίσουμε στο 2%. Κατανόηση δείχνουμε επίσης που δεν μπαίνεις στην κυβέρνηση, αλλά, εδώ που τα λέμε, τι σόι κυβερνώσα αριστερά είμαστε αν δεν μπούμε; Πιο σωστό και υπεύθυνο θα ήταν να αναλάβουμε τα κρίσιμα υπουργεία για να υλοποιήσουμε με μεγαλύτερη συνέπεια τις επιταγές της τρόικας. Μη φοβάσαι, έχει ακόμη πολύ λίπος ο λαός μας. Και οι αγορές ανυπομονούν.

Το πιο εξωφρενικό, Πρόεδρε, είναι ότι κομμουνιστές όπως ο “εκσυγχρονιστής” σε καλούν να εμμείνεις σε αρχές! Τι αρχές και κουραφέξαλα! Αυτά είναι απολιθώματα του παρελθόντος. Φαντάσου εμείς να θέλουμε να προσαρμόσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, να εισαγάγουμε επιτέλους ευελιξία στην αγορά εργασίας, να συρρικνώσουμε το κράτος, να πατάξουμε τις απεργίες που θίγουν το ιερό δικαίωμα της εργασίας (δηλαδή όποιας απέμεινε), και αυτοί να μιλάνε για αρχές της αριστεράς! Με αρχές θα ανταγωνισθούμε τη Βουλγαρία; Σε λίγο θα μας πούνε ότι ματώνει κι η καρδιά τους όπως της Μέρκελ! Εδώ που τα λέμε, κι αυτά τα περί “αριστεράς” ξεπερασμένα είναι (εντάξει, για τον τίτλο του κόμματος, ας το αφήσουμε για το επόμενο συνέδριο).

Διεύρυνση του κόμματος χρειάζεται και παραχρειάζεται. Όμως όχι διεύρυνση έτσι, γενικά. Διεύρυνση πάνω σε προγραμματική βάση. Και πρόγραμμα έχουμε. Αυτό που εφαρμόζεται σήμερα! Γι’ αυτό και, πριν ανοιχτούμε, καλό θα είναι να στενέψουμε λίγο. Τους αντιμεταρρυθμιστές, τους εχθρούς του μνημονίου (σαν αυτόν που έλεγε ότι είμαστε οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές), τους “αρχειακούς”, δεν τους χρειαζόμαστε. Σου ετοιμάζω, Πρόεδρε, και έναν κατάλογο των στελεχών του κόμματος και του χώρου, με το ιστορικό του καθενός. Να ξεκαθαρίσουμε από όλους τους παλαιο-ΠΑΣόκους, παλαιο-κνίτες και παλαιο-Μπανιάδες. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Ο λύκος κι αν εγέρασε…. Άλλος -όπως ο Οδυσσέας- κουβαλάει τη Γιουγκοσλαβία, άλλος τη Τσεχοσλοβακία και άλλος τη Ρουμανία μέσα του (ονόματα άλλα δεν αναφέρω δημόσια, αλλά πιστεύω πως το έπιασες το υπονοούμενο).

Όταν ξεκαθαρίσουμε από αυτούς, ας ανοιχτούμε τολμηρά. Υπάρχουν αξιόλογα μεταρρυθμιστικά στελέχη, χωρίς προσωπικές ατζέντες, με παρθένο παρελθόν –όχι σαν τον Οδυσσέα που ορκιζόταν στο Γιωργάκη- και με ξεκάθαρο αντι-αριστερό παρόν: ο Αντρέας, η Άννα, ο Γιάννης, ο Μιχάλης και τόσοι άλλοι. Μα και τον Βαγγέλη δεν πρέπει να τον παραμελήσουμε (στο κάτω-κάτω αυτός δεν έσωσε τη χώρα με το δεύτερο μνημόνιο;). Έπειτα, υπάρχουν και οι φίλοι του Στέφανου. Η θέση τους είναι αναμφίβολα στη ΜΕ.ΚΥΒ.ΑΡ.

Ξέρω, Πρόεδρε, ότι διστάζεις για τη διεύρυνση. Δεν πρέπει όμως. Είμαι βέβαιος πως ο Νίκος θα σε βοηθήσει να ξεχωρίσεις την ήρα από το στάρι και να πάρεις μόνο τους πραγματικούς μεταρρυθμιστές, αυτούς που αξιολογούν σωστά την κυβερνώσα αριστερά (ή κυβερνώσα οτιδήποτε, τέλος πάντων).

Με υπεύθυνους χαιρετισμούς,

Ο (πραγματικός) μεταρρυθμιστής

 

Δελτίο Τύπου ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής, με αντικείμενο τα αλλεπάλληλα κρούσματα φασιστικής και ρατσιστικής βίας, στα οποία πρωταγωνιστούν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα για την προάσπιση της δημοκρατίας, από κοινού με τις πολιτικές δυνάμεις, τα κοινωνικά κινήματα και τους πολίτες που κατανοούν ότι η φασιστική απειλή δεν αφορά μόνο τους μετανάστες, τους «αντιφρονούντες» ή τους «διαφορετικούς», αλλά και κάθε δημοκρατικό πολίτη που «αποκλίνει» από τα ολοκληρωτικά δόγματα των φορέων της.Για το λόγο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία ενός μετώπου υπεράσπισης της δημοκρατίας και ανάσχεσης της φασιστικής απειλής, με στόχο η ελληνική κοινωνία να σταθεί όρθια και αξιοπρεπής μέσα στην κρίση. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ και τα διάφορα κέντρα που τους προσκαλούν ανοιχτά ή τους στηρίζουν έμμεσα θα πάρουν την απάντηση που τους αντιστοιχεί

Παρ, 14/09/2012

Σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου συγκλήθηκε η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής, με αντικείμενο τα αλλεπάλληλα κρούσματα φασιστικής και ρατσιστικής βίας, στα οποία πρωταγωνιστούν βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής. Συγκεκριμένα, τη συνεδρίαση, από την οποία ας σημειωθεί ότι απουσίαζε ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, απασχόλησαν: α) η επίθεση του βουλευτή Μεσσηνίας Δημήτρη Κουκούτση εναντίον της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Β΄ Αθήνας Βασιλικής Κατριβάνου στον περίβολο της Βουλής στις (24.8.2012) β) η επίθεση εναντίον μεταναστών στην Καλαμάτα στις (5.9.2012) γ) η επίθεση εναντίον μικροπωλητών στη Ραφήνα από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τους βουλευτές Β’ Αθήνας Γιώργο Γερμενή και Μαγνησίας Παναγιώτη Ηλιόπουλο (7.9.2012) και δ) η επίθεση εναντίον μικροπωλητών στο Μεσολόγγι από ομάδα μελών της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής το βουλευτή Κωνσταντίνο Μπαρμπαρούση (8.9.2012).
Η Επιτροπή Δεοντολογίας: α) προτείνει στον πρόεδρο της Βουλής, εφόσον συνεχιστεί η αντικοινοβουλευτική και παράνομη συμπεριφορά βουλευτών, να ζητήσει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, β) καταδικάζει τα επανειλημμένα φαινόμενα βίας, στα οποία συμμετέχουν βουλευτές της Χρυσής Αυγής, γ) επισημαίνει τις ευθύνες της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής και δ) καλεί την εκτελεστική εξουσία και τη Δικαιοσύνη να επιταχύνουν τις διαδικασίες απόδοσης ευθυνών.
Η απόφαση της Επιτροπής αποτελεί, καταρχήν, ασφαλώς θετική εξέλιξη, καθώς το Κοινοβούλιο, διά του οργάνου του, καταδικάζει την πρακτική της Χρυσής Αυγής. Καταρρίπτονται έτσι οι ισχυρισμοί των μελών της ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά ένα νόμιμο κόμμα, και ανοίγεται ο δρόμος στη Δικαιοσύνη να πράξει τα οφειλόμενα.
Την ίδια στιγμή, όμως, προκαλεί έντονο προβληματισμό και ανησυχία το γεγονός ότι η Επιτροπή αρνείται να κατονομάσει τη βία της Χρυσής Αυγής ως αυτό που είναι, δηλαδή ρατσιστική και φασιστική. Στο επίμαχο, λοιπόν, σημείο του κειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό (ενώ προφανώς υπερψήφισε το υπόλοιπο κείμενο). Σε μια συγκυρία που η ρατσιστική βία εντείνεται και η φασιστική δράση απειλεί ευθέως τη δημοκρατία, μια γενικόλογη ρητορική περί «βίας» σημαίνει αποσιώπηση ενός εξαιρετικά σοβαρού φαινομένου, για το οποίο έχει ήδη πάρει θέση η Επίτροπος του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (με ό,τι σημαίνει αυτό για το διεθνές κύρος της χώρας…). Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και οι αρμόδιοι υπουργοί κατονομάζουν τη βία αυτή ως ρατσιστική: ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας, ανακοίνωσε, τον περασμένο μήνα, τη σύσταση ειδικού τμήματος της Ασφάλειας για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας, ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης, Αντώνης Ρουπακιώτης, εξήγγειλε ειδική διάταξη νόμου για περιπτώσεις ρατσιστικής βίας. Την ίδια στιγμή, η αποσιώπηση του φασιστικού κινδύνου, τόσο από την Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής όσο και από κόμματα και μέσα ενημέρωσης, μαρτυρεί την ανησυχητική απόσταση ενός σημαντικού μέρους του πολιτικού κόσμου από το αντιφασιστικό και αντιναζιστικό κεκτημένο των ευρωπαϊκών κοινωνιών μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και με την έννοια αυτή συνιστά σήμα κινδύνου για την ίδια τη δημοκρατία.

Αντιφασιστικό μέτωπο και «μεταρρυθμιστικός» σεχταρισμός

Του Σωτήρη Βαλντέν*

Σήμερα χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα αντιφασιστικό μέτωπο που να περιλάβει τους πάντες, από τη Ν.Δ. ως το ΚΚΕ και κυρίως τη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου, που δεν πρέπει να ταυτίσει την αντίθεση στα βάρβαρα μέτρα και στην υπαρκτή σήψη του πολιτικού κατεστημένου με τους ναζιστικούς τραμπουκισμούς
Έντρομοι παρακολουθούμε -εμείς και η Ευρώπη- τη ραγδαία άνοδο του νεοναζισμού στη χώρα μας, με σκηνές και καταστάσεις που όλο και περισσότερο θυμίζουν Γερμανία του ʼ30. Θα περίμενε κανείς μια πανδημοκρατική αντιφασιστική κινητοποίηση. Δυστυχώς όμως, κάτι τέτοιο δεν παρατηρείται.
Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων που τη στηρίζουν είναι -τουλάχιστον μέχρι στιγμής- υποτονικές. O πανικός μπροστά στη δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής φαίνεται να επιδρά παραλυτικά. Λόγια ακούμε, αλλά ουσιαστικά μέτρα -πολιτικά, επικοινωνιακά, κατασταλτικά- δεν βλέπουμε. Στα ΜΜΕ φαίνεται να έχει απήχηση η θεωρία ότι «συμφέρει» (τη δημοκρατία ή την ακροαματικότητα;) να αντιμετωπίζεται η Χ.Α. ως κανονικό κόμμα, όπως έγινε με τον Καρατζαφέρη. Κάποιοι άλλοι φαντάζονται πως θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο με ψευδεπίγραφες και κακομελετημένες επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζευς».
Δυστυχώς όμως, παρατηρούμε και μια προβληματική στάση στους κύκλους των μνημονιακών «μεταρρυθμιστών», από τους οποίους θα περίμενε κανείς πιο ισχυρά αντιφασιστικά αντανακλαστικά. Για πολλούς από τους φίλους αυτούς (υπάρχουν βέβαια και τιμητικές εξαιρέσεις), η άνοδος της Χ.Α. χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για τη «δικαίωση» των απόψεών τους για την Αριστερά και την ελληνική κοινωνία:
Η επέλαση του φασισμού ερμηνεύεται ως αποτέλεσμα της ανομίας που καλλιεργούν Αριστερά και συνδικάτα. Άλλος θυμάται τα ΚΝΑΤ, άλλος τον Φωτόπουλο, άλλος τα γιαουρτώματα και όλοι μαζί τον Τσίπρα. Να ποιοι επώασαν το φίδι! Προχθές, μάλιστα, γνωστός εκπρόσωπος αυτού του κλίματος απέδωσε -από τη ΝΕΤ- ευθύνη και στο (παλιό) ΠΑΣΟΚ, με το σύνθημά του «Η Ελλάδα στους Έλληνες».

Μπορούμε να (αντι)στρέψουμε το μεταναστευτικό εναντίον της Χρυσής ΑΥΓΗΣ

της Τασιας Χριστοδουλοπουλου
 Η «αντιμνημονιακή» ρητορική της Χρυσής Αυγής, συνδυασμένη με τη φοβική επιθετικότητα συλλήβδην απέναντι στους ξένους, μαζί με την κατασκευασμένη αμεσότητα της καταγγελίας του πολιτικού συστήματος, βρίσκει ευήκοα ώτα, σε τμήμα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος. Προνόμιο που έχασε ο ΛΑΟΣ και έμεινε εκτός Βουλής, μετά την είσοδο του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αφήνοντας ένα κενό χώρο, που ήλθε και κάλυψε η Χρυσή Αυγή.
Ο ΛΑΟΣ το 2009 προ Μνημονίου και προτού η κρίση δείξει τα δόντια της, με τον ίδιο πολιτικό λόγο, απέσπασε το 5,63% του εκλογικού σώματος. Ας μην το ξεχνάμε, το ακροδεξιό πατριωτικό τόξο έχει την εκλογική πελατεία του στη χώρα.
Η Χρυσή Αυγή, εκτός από αντιμνημονιακή, πλασάρεται ως αντισυστημική δύναμη. Με αυτά τα όπλα, διεκδικεί να ηγεμονεύει στο πεζοδρόμιο, με την έμπρακτη προπαγάνδα της, το βίαιο ακτιβισμό της, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορεί το κοινοβούλιο, ως ανιαρό, καταθλιπτικό και σάπιο.
Κεντρικός πυρήνας της φασιστικής βίας της, είναι οι μετανάστες. Την ατζέντα της και τις θηριωδίες της, πρόβαλαν κατά κόρον όλα τα ΜΜΕ, ως «υπερβολή στην αντιμετώπιση κατά τα άλλα υπαρκτού προβλήματος». Τη νομιμοποίησε δε και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, όταν βγήκε παγανιά για να γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είχαν προηγηθεί ο Χρυσοχοΐδης και ο Λοβέρδος. Τώρα που είδαν τα ποσοστά της να ανεβαίνουν και να τυγχάνει σημαντικής κοινωνικής αποδοχής, αναδιπλώθηκαν και θυμήθηκαν ότι υπάρχει κράτος και κανείς δεν θα το υποκαθιστά και ότι η αυτοδικία είναι κακό πράγμα. Για την ταμπακέρα, όμως, καμία συζήτηση. Η μεταναστευτική πολιτική που θεριεύει το φασισμό μένει στο απυρόβλητο. Στη θέση της μεταναστευτικής πολιτικής, υπάρχει η καταστολή της βιτρίνας, βορά στα πιο χυδαία ένστικτα.

Μια νέα αρχή για τους δήμους

Αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις κινητοποιήσεις στους Δήμους. Μας βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνους στο σημείο που εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η κοινωνία δεν ακολουθεί τους κατά καιρούς κυβερνητικούς Δημάρχους στις κινητοποιήσεις. Εμείς προσθέτουμε ότι ακόμη και τώρα την ύστατη στιγμή που το λουκέτο είναι έτοιμο να μπεί στα Δημαρχεία, λόγω μείωσης των πόρων της Τ.Α., πάνω από 60%, η μεγαλύτερη μείωση χρηματοδότησης απου έγινε από τις μνημονιακές κυβερνήσεις σε σχέση με άλλους τομείς, οι Δήμαρχοι διστάζουν να ενημερώσουν τους πολίτες, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να μπούν μπροστα σε όλες τις κινητοποιήσεις....Και εδώ στο Κορυδαλλό τα ίδια συμβαίνουν

 

 ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΤΟΥ*

 Σύμφωνα με τα πολιτικοδημοσιογραφικά κλισέ το φθινόπωρο προμηνύεται θερμό για τον χώρο της αυτοδιοίκησης. Τα πράγματα έχουν ζορίσει πολύ και ακόμη και οι κυβερνητικοί δήμαρχοι αναγκάζονται να συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις. Ατυχώς όμως η κοινωνία τους γυρίζει την πλάτη, καταδεικνύοντας την απόσταση που πραγματικά έχει από αυτήν ο «πιο κοντινός θεσμός εξουσίας προς τους πολίτες».
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τους λόγους. Οι δήμαρχοι, ως σύνολο, για χρόνια υπηρέτησαν πιστά τα σχέδια των κυβερνήσεων για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και περιορισμό των κοινωνικών παροχών. Δημιούργησαν τα δικά τους πελατειακά δίκτυα, με στρατιές ανθρώπων που παρακαλούν για ολιγόμηνες συμβάσεις, πήραν και μοίρασαν μίζες, αξιοποίησαν στο έπακρο κάθε παραθυράκι αδιαφάνειας που τους πρόσφερε η κεντρική εξουσία. Στήριξαν με κάθε τρόπο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στις εκλογικές αναμετρήσεις, υποβάθμισαν τις δημοκρατικές λειτουργίες των δημοτικών συμβουλίων, απαξίωσαν κάθε συλλογική διαδικασία στις πόλεις τους, παραγόντισαν μέχρι αηδίας. Με τέτοιο συλλογικό βιογραφικό, είναι μάλλον υγιές που στις διαδηλώσεις, τις οποίες οργανώνουν, κατεβαίνουν μόνο οι άμεσα εξαρτημένοι από τους ίδιους υπάλληλοι…
Κι όμως, οι δήμοι δεν μπορεί να αφεθεί να χαθούν. Δεν γίνεται όμως και να σωθούν παραμένοντας στα χέρια αυτών που τους έφεραν έως εδώ, ούτε χωρίς να έρθουν τα πάνω κάτω στη λειτουργία τους. Η αριστερά λοιπόν οφείλει να χαράξει μια στρατηγική που θα αντιπαρατίθενται με την κυβέρνηση, θα αποδυναμώνουν τα ερείσματα των δυνάμεων του συστήματος και ταυτόχρονα θα χειραφετούν την τοπική κοινωνία. Υπό αυτό το πρίσμα κερδίζει όσκαρ έμπνευσης η απόφαση να μην ασκηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ καμία κριτική στο προεδρείο της ΚΕΔΕ κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, ούτε να κατατεθεί ένα σχέδιο κινητοποιήσεων που να απαιτεί από τις δυνάμεις που εκφράζει να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους και να αναλάβουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Για παράδειγμα, τέτοιο ρόλο μπορούν να παίξουν η κινητοποίηση των πολιτών και η δημιουργία επιτροπών αγώνα (των οποίων τις αποφάσεις θα δεσμεύεται να ακολουθεί η δημοτική αρχή), ο εκδημοκρατισμός των οργάνων του δήμου, η εκλογή ανεξάρτητων διοικήσεων στους δημοτικούς φορείς (πολιτισμού, αθλητισμού, παιδικοί σταθμοί κ.λπ.), η άρνηση υλοποίησης επιλεγμένων κυβερνητικών μέτρων (π.χ. άρνηση υλοποίησης του προγράμματος «Κοινωφελής εργασία», ή των επιβαλλόμενων συνεργασιών με ΜΚΟ), η στήριξη των τοπικών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και ιδίως όσων έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα κ.α.
Σήμερα, οι δυνάμεις της αριστεράς βρίσκονται σε ένα μεταίχμιο: Παρακολουθούν τους δημοτικούς πολιτικούς του συστήματος να αξιοποιούν την ενδιάμεση θέση που κατέχουν στην πυραμίδα της εξουσίας προκειμένου να μεταθέσουν αλλού τις ευθύνες τους και οι ίδιοι να περάσουν απαρατήρητοι, μπας και διασωθούν, ενώ η κοινωνία παίρνει αποστάσεις από τους πάντες και τα πάντα. Παράλληλα, οι ίδιες εμφανίζονται κατακερματισμένες, εγκλωβισμένες στις ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις. Ακόμη και τα δημοτικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν κοινές συλλογικές διαδικασίες που να τους επιτρέπουν να κάνουν σοβαρές αναλύσεις αλλά και να συντονίσουν πραγματικά τα βήματά τους. Η ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δίνει μια καλή αφορμή για μια νέα αρχή. Αρκεί να υπάρχει η διάθεση να αλλάξουμε, πρώτα απʼ όλα, εμείς οι ίδιοι τις κακές πολιτικές μας συνήθειες.



_______________________

 *Ο Παναγιώτης Πάντος είναι συντονιστής της δημοτικής κίνησης Στροφή Νέας Σμύρνης. (www.mehrineoteras.wordpress.com)



http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=713453

H διεκδίκηση της εξουσίας δεν είναι ένας στόχος που πρέπει να επιτύχουμε πάσει θυσία

Μιλώντας σήμερα στο ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο»(Μπ.Αγρολάμπος), ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

Δεν θα γίνουμε «πλυντήριο» για φαινόμενα καιροσκοπισμού

Όσο υπερήφανοι είμαστε που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαϊκού ΠΑΣΟΚ έχει έρθει στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, άλλο τόσο είμαστε αποφασισμένοι να μη γίνουμε «πλυντήριο» για φαινόμενα καιροσκοπισμού ή πολιτικών μεταγραφών με μόνο κριτήριο προσωπικές στρατηγικές. Ο κόσμος που φεύγει προδομένος από το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα είναι κατεξοχήν ο κόσμος που δε θέλει να γίνουμε το «πλυντήριο» που θα εξωραΐσει ατομικές συμπεριφορές.Αυτός ο κόσμος μας πιέζει, μας ζητάει και μας δικαιώνει σε αυτό που λέμε ότι«ούτε είμαστε ούτε θέλουμε να γίνουμε ΠΑΣΟΚ».

Φαρισαϊσμός

 

Του Κώστα Βεργόπουλου

Ο Μάριο Ντράγκι, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ανακοίνωσε "ιστορικές" αποφάσεις με στόχο την απεμπλοκή της Ευρωζώνης από την κρίση χρέους και την ενοποίηση των ευρωπαϊκών χρηματαγορών.

Οι αποφάσεις, ανεξάρτητα από κάθε περιεχόμενο, μπορούν πράγματι να θεωρηθούν "ιστορικές" και μόνο από το γεγονός ότι ελήφθησαν παρά τη δεδηλωμένη αντίθεση της Γερμανίας.

Τόσο η Μπούντεσμπανκ όσο και η συντηρητική πτέρυγα του κυβερνητικού συνασπισμού, όπως και οι Βαυαροί χριστιανοκοινωνιστές, όχι μόνον εκ των προτέρων αντιτάχθηκαν σε αυτές, αλλά και εκ των υστέρων ολοφύρονται, προεξοφλώντας την εξαιτίας αυτών κατάρρευση ακόμη και της εναπομένουσας "ελάχιστης ευρωπαϊκής αξιοπιστίας". Καταγγέλλουν ότι παραβιάζεται η αρχή της "ανεξάρτητης" της ΕΚΤ με αποφάσεις που έχουν έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Ωστόσο εάν σήμερα η Ευρώπη στενάζει υπό το βάρος των συσσωρευμένων χρεών, αυτό μπορεί ίσως να θεωρείται και "πολιτικό" ζήτημα, αλλά γιατί δεν είναι πάνω απ' όλα "οικονομικό";

Αναταραχές στη ΔΗΜ.ΑΡ. ενόψει νέων μέτρων

 

Λιονάκης Νίκος

Το πακέτο των νέων μέτρων προκαλεί αναταραχές στη ΔΗΜ.ΑΡ., τόσο ως προς τη σύνθεση των μέτρων όσο και ως προς τη συνολική του απόρριψη, με την οποία συντάχθηκε την περασμένη εβδομάδα ο βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. Οδ. Βουδούρης, ο οποίος δήλωσε οτι δεν θα ψηφίσει οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων. Ο κ. Βουδούρης θεωρεί ότι τα μέτρα δε συνάδουν με την προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης. Επίσης έθεσε ζήτημα λειτουργίας της καθώς σημείωσε πως δεν είναι δυνατόν το κυβερνητικό πρόγραμμα να εκπονείται μόνο στις συσκέψεις των τριών αρχηγών, σημειώνοντας: “Αν είναι να συνεχιστεί, ας αναλάβουν καθήκοντα αντιπροέδρων οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ.”.
Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκε κι ο βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ., Γιάννης Μιχελογιαννάκης, ο οποίος δήλωσε πως θα καταψηφίσει μια σειρά μέτρων όπως πάγωμα δώρων, μισθών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης για δύο χρόνια και ελάττωση συντάξεων.

Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν διατίθεται

 Του Αριστείδη Μπαλτά*


 Οφείλουμε να θέσουμε τη στρατηγική του σοσιαλισμού με όρους επαρκείς για τον 21ο αιώνα. Με όρους επαρκείς για την κλίμακα τουλάχιστον της Ευρώπης
Σύμφωνα με όσα ζούμε και αντιλαμβανόμαστε, αλλά και σύμφωνα με ισχυρές όσο και ψύχραιμες θεωρητικές αναλύσεις, η αντιμετώπιση της τρέχουσας κρίσης από τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις του καπιταλισμού εγγράφεται σε μονόδρομο: κατεδάφιση κάθε υπολλείματος κοινωνικού κράτους και ιδιωτικοποίηση των πάντων προκειμένου να δημιουργηθεί χώρος για επενδύσεις. Καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, εξοντωτικές μειώσεις μισθών και γενικευμένη ανεργία προκειμένου να είναι αποδοτικές οι επενδύσεις αυτές. Tον μονόδρομο στηρίζουν χωρίς ταλαντεύσεις οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου, δηλαδή οι κυβερνήσεις όλων των χωρών της Ευρώπης.
Ο μονόδρομος οδηγεί αναπόδραστα σε κοινωνικές εκρήξεις, και μάλιστα μείζονες, γιατί, εκτός των άλλων, διαλύει τις μεσαίες τάξεις και άρα στερεί από τις πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου τα παραδοσιακά στηρίγματα. Οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων είναι μικρές. Αποσκοπούν στο να αναβάλουν όπου μπορούν την κοινωνική έκρηξη -μπας και κάποιος από μηχανής θεός δεήσει να φέρει καλύτερες μέρες- και κυρίως στο να αποτρέψουν τη συνακόλουθη κατάρρευση του αντίστοιχου πολιτικού συστήματος.
Συνάγεται ότι δεν διατίθεται σήμερα η προοπτική ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», όπως αντιμετώπιζαν την προηγούμενη της κρίσης κατάσταση, εν επιγνώσει ή ανεπίγνωστα, πλατιά στρώματα των μεσαίων τάξεων και οι πολιτικοί τους εκφραστές.

Ολόκληρη η πορεία διαμαρτυρίας στην ΔΕΘ 2012

Αφού τα κανάλια απαξιώνουν να ενημερώσουν τους πολίτες για τη μεγάλη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη , αναρούμε το σχετικό βίντεο. Η μεγαλύτερη διαδήλωση των τελευταίων ετών με μεγάλη συμμετοχή των πρωτοβάθμιων σωματίων του Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.

 

<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/g_3Od9VjjM0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>