Βίοι παράλληλοι

Του Γιώργου Κυρίτση

Το νέο κόμμα του Αλ. Αλαβάνου όπως και αυτό του Φ. Κουβέλη είναι εγχειρήματα που εγγράφονται στις τεκτονικές μετακινήσεις που επιφέρει το Μνημόνιο. Είναι αναζητήσεις και προεγγραφές στο νέο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό και φιλοδοξούν να εκφράσουν δύο διακριτές κατευθύνσεις στον χώρο της αριστεράς. Ο λόγος και ο τρόπος που πολιτεύεται η Δ.Α. θεωρεί το Μνημόνιο ως δεδομένο, εντός του οποίου μπορούν να επιδιωχθούν μικροδιορθώσεις, και ποντάρει σε έναν πιθανό παράπλευρο εκσυγχρονισμό πτυχών της δημόσιας διοίκησης. Το Μέτωπο θεωρεί ότι η χώρα είναι υπό ξένη κατοχή και απαιτείται εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Η κυβέρνηση, είπε ο σ. Αλαβάνος προχθές, στην αρχή της ομιλίας του, “παρέδωσε την εξουσία στους ξένους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Δυστυχώς και οι δύο αναγνώσεις αφήνουν εν πολλοίς στο απυρόβλητο την κυβέρνηση και τα αφεντικά. Και οι δύο πολιτικές πρωτοβουλίες αποστερούν επίσης το κίνημα από την πιο ισχυρή πολιτική του βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ουσιαστική αντιπολίτευση στη Ν.Δ. με επικεφαλής τον ίδιο, και μετά την οικειοθελή αποχώρησή του, με τον Τσίπρα. Ο αυριανός τριχοτομημένος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη δύναμη να παίξει τον ίδιο ρόλο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ;
Στα επί μέρους, οι προτάσεις Αλαβάνου σχετικά με τη στάση που πρέπει να τηρήσουμε έναντι του διεθνούς παράγοντος και για τα δημόσια οικονομικά, ταυτίζονται με τις επεξεργασίες του ΣΥΝ: “Αναδιαπραγμάτευση του διεθνούς χρέους με διαγραφή σημαντικού μέρους του, διαπραγμάτευση στην Ε.Ε. για τους ελάχιστους ανεκτούς όρους παραμονής στο ευρώ” λέει ο σ. Αλαβάνος. Η ανάλυση του ΣΥΝ λέει ότι στην άκρη αυτού του τούνελ βρίσκεται μια αναδιαπραγμάτευση του χρέους με «κούρεμα» και πως στην ουσία επαναδιαπραγματευόμαστε τη συμμετοχή μας στο ευρώ. Ο ΣΥΝ όμως προσθέτει ότι το παιχνίδι θα κριθεί ανάλογα με το ποιο μπλοκ δυνάμεων κάνει τη διαπραγμάτευση και με ποιους στόχους. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα με την θέαση του σ. Α.Α. Δείχνοντας τον εχθρό μακριά, στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη, την Ουάσιγκτον, βγάζει από το κάδρο την κυβέρνηση Παπανδρέου και της επιτρέπει να εμφανίζεται ως δευτερεύων παράγοντας του δράματος. Βγάζει επίσης η αφήγηση του Α.Α. από το κάδρο το ελληνικό κεφάλαιο που βλέπει να γίνονται πραγματικότητα τα πιο τρελά του όνειρα στις εργασιακές σχέσεις. Αυτή η οπτική, όμως, μπορεί να καταλήξει να εξυπηρετεί τον Παπανδρέου να κάνει αυτό που έκανε ο Καραμανλής το 2007 με τις πλάτες του Μπαρόζο: Βγήκαμε για έξι μήνες από την επιτήρηση, έκανε εκλογές, τις κέρδισε και ξαναμπήκαμε. Μπορεί και ο Παπανδρέου αφού στραγγίξει τη χώρα να διώξει “τους ξένους” και να αποκαθαρθεί. Και να ξεμείνουμε με τον ΓΑΠ “ελευθερωτή”, τα αφεντικά ευτυχισμένα και στο απυρόβλητο και τον εθνικό πλούτο και τις δημόσιες υποδομές σε χέρια ιδιωτών.
Στα γραφεία της (απελευθερωμένης) περιφέρειας Αττικής δεν θα επιτρέπεται η είσοδος στους αξιωματούχους της τρόικας παιανίζει ο σ. Αλαβάνος. Ξυπνά μνήμες εθνικής αντίστασης. Παραπέμπει σε φυλάκια του εφεδρικού ΕΛΑΣ στου Γκύζη. Προειδοποιεί τους τροϊκανούς (δεν λέει τίποτα για τους ντόπιους συνεργάτες τους και τους μαυραγορίτες) ότι δεν θα μπορούν να μπουν στις εργατικές συνοικίες. Μας προετοιμάζει όμως έτσι για το φαντασιακό ριπλέι του 1949 και όχι για τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες του 2010. Είναι λόγος εθνικοαπελευθερωτικός εν ου παικτοίς και ανάδελφος. Στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των συνδικάτων στις 29 Σεπτεμβρίου με προμετωπίδα την αλληλεγγύη στους Ελληνες εργαζόμενους εμείς θα λέμε “έξω οι ξένοι”; Το 1974 το σύνθημα αυτό παρέπεμπε στο ΠΑΣΟΚ. Το 2010 η μόνη αναγνωση αυτής της θέσης με όρους ευρωπαϊκούς είναι η εθνική αναδίπλωση, στοίχημα στο οποίο ποντάρουν ευκαιριακά ακόμα και ο Καρατζαφέρης και ένα σημαντικό κομμάτι της αστικής τάξης που γλυκοβλέπει την επιστροφή στη δραχμή. Θολό μήνυμα που μπορεί να στείλει τον κόσμο στον αντίποδα αυτού που θέλουμε.
Πηγή ΑΥΓΗ