Τι κάνουν οι βουλευτές;
Εντάξει, κύριοι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κάνατε αυτό που έλεγε η συνείδησή σας ελπίζω, ήσασταν παρόντες, ψηφίσατε, νομίζετε όμως πως τελειώσατε κιόλας; Μήπως δεν πήρατε είδηση τι συμβαίνει λίγα μέτρα πιο έξω από εκεί που βρεθήκατε γερά οχυρωμένοι και ως εκ τούτου καλά προστατευμένοι; Άλλοι άνθρωποι κυνηγήθηκαν αλύπητα από την κυβερνητική Αστυνομία, η πλατεία είναι γεμάτη από χημικές ουσίες και ο Τουρισμός έφαγε κι αυτός μια γερή μαχαιριά. Kαι ένας συνάδερφος σας προπηλακίστηκε μπροστά στις κάμερες. Ο Αλ. Αθανασιάδης δέχθηκε επίθεση από έναν άνδρα που πρώτα έβαλε την κουκούλα και μετά χτύπησε.
Με χίλιες αντιρρήσεις και άλλες τόσες επικρίσεις μάθαμε ότι υποδέχεστε τους υπουργούς του κόμματός σας. Για όλα τα άλλα, όχι όμως για τη στάση της Αστυνομίας. Πεντακόσιοι έχουν περάσει από τα πρόχειρα ιατρεία της Πλατείας Συντάγματος. Και η Αστυνομία δυσκολεύει το Ε.Κ.Α.Β., τη μεταφορά Οξυγόνου και πολλοί αναγκάζονται να συνοδεύουν τους τραυματίες μόνο μέσω των συρμών του Μετρό! Η Αστυνομία δίνει ρεσιτάλ.
Εσείς οι βουλευτές, ειδικά της Α’ και Β’ Αθήνας τα παρακολουθείτε όλα αυτά με αδιαφορία, με αμηχανία, με τρόμο με ποια τέλος πάντων συναισθήματα; Βοηθάτε του ψηφοφόρους σας πώς αυτή τη στιγμή; Σας περνάει από το μυαλό μήπως ότι θα έπρεπε να μαζευτείτε και να στείλετε μια αυστηρή προειδοποίηση στον Πρωθυπουργό και στον Υπουργό του, τον περιβόητο πλέον Παπουτσή ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί μια τέτοια κατάσταση; Κάποιοι από αυτούς που βρίσκονται εκεί έξω είναι πρώτ’ από όλα άνθρωποι αλλά και ψηφοφόροι σας.
Μια κατάσταση που δεν τη δημιούργησαν οι διαδηλωτές βέβαια. Ακόμη και αυτοί που με κάτι σφυράκια έσπαζαν τα μάρμαρα για να επιδοθούν στον αγαπημένο τους, παιδαριώδη και ανώδυνο για τα Μ.Α.Τ. πετροπόλεμο θα μπορούσαν να συλληφθούν άνετα. Αλλά προφανώς δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Ούτε βέβαια πέρασε από το μυαλό κανενός αξιωματικού της Αστυνομίας να βάλει κάθετα στο δρόμο όπου υπάρχουν τα τρία μεγάλα ξενοδοχεία μερικές κλούβες για να προφυλάξει τους ενοίκους, που είναι και ξένοι και άμαθοι σε αυτά. (Θα ξηλωθεί κανένα γαλόνι άραγε;)
Λοιπόν κύριοι κυβερνητικοί βουλευτές θα περισώσετε κάτι από την κουρελιασμένη σας αξιοπρέπεια κάνοντας κάτι για τους συμπολίτες σας; Αυτή τη στιγμή σας φοβούνται ακόμη αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τα απερίγραπτα επεισόδια της Πλατείας, αύριο θα είναι αργά και για εσάς και για εμάς.
Στείλτε μας τις απόψεις σας και τις γνώμες σας στο korydallistaskkk@yahoo.gr ή επικοινωνήστε μαζί μας στο 210-4953837
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011
Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
''Η Μάντρα της Κοκκινιάς" ήταν γεμάτη
''Η Μάντρα της Κοκκινιάς" γέμισε χθες από πλήθος κόσμου που με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησε την εκδήλωση της Πολιτικής Κίνησης Νίκαιας με θέμα "Μνημόνιο και ο ρόλος των ΜΜΕ" με ομιλητές τους: Γιώργος Ανανδρανιστάκης Δημοσιογράφος Ραδιοφωνικός σταθμός "Στο Κόκκινο 105,5fm", Θανάσης Καρτερός Δημοσιογράφος της "Αυγής",Στάθης Σταυρόπουλος Δημοσιογράφος της "Ελευθεροτυπίας".
Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011
Θα σε θυμόμαστε, σύντροφέ μας Μπάμπη
Συνήθως σε περιπτώσεις θανάτου γίνεται χρήση του τίτλου «στερνό αντίο». Δεν του ταιριάζει όμως του συντρόφου μας του Μπάμπη Πρωτοπαπά, γιατί εμείς θα τον θυμόμαστε όσο ζούμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Δεν φιλοδοξούμε να κάνουμε εδώ μια διεξοδική αναφορά στη ζωή και το έργο του. Επιθυμούμε να καταθέσουμε έναν πολιτικό και ανθρώπινο φόρο τιμής. Θα τιμούμε την αγωνιστική του διαδρομή, που κράτησε σχεδόν 70 χρόνια, από την εποχή της Εθνικής Αντίστασης. Θα κρατούμε ως πολύτιμη παρακαταθήκη τους αγώνες του υπέρ της ενότητας της αριστεράς.
Υπήρξε κορυφαία πολιτική προσωπικότητα ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς, αλλά ποτέ δεν συμμετείχε «αφ' υψηλού» στις κομματικές διαδικασίες. Συμμετέχοντας ως απλό μέλος στο Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ συνέβαλε ουσιαστικά στις επεξεργασίες μας για τα ακανθώδη διεθνή δρώμενα, σε μια περίοδο, που οι διεθνείς εξελίξεις με τον πόλεμο κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας είχαν αρχίσει να καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατικού διαλόγου και διπλωματικών λύσεων. Οι πόλεμοι συνέχισαν σε Αφγανιστάν και Ιράκ και ο Μπάμπης ήταν από αυτούς που πάντα κατήγγειλαν τη βαρβαρότητα και επιζητούσαν μακρόπνοες δημοκρατικές λύσεις.
Δεν ήταν τυχαία η στάση του αυτή. Γιατί ο σύντροφός μας είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή στον αγώνα για την ειρήνη, τη δημοκρατία και την κοινωνική ανέλιξη με δικαιοσύνη: από την αντίσταση στη φασιστική κατοχή ως τους μεταπολεμικούς δημοκρατικούς αγώνες και τον αγώνα κατά της χούντας από τις γραμμές της Δημοκρατικής Άμυνας. Συνέχισε στα ίδια μετερίζια και μεταδικτατορικά, το 1989, ως πρόεδρος του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ), έκανε το μεγάλο βήμα της ένταξης του κόμματός του στον ενιαίο Συνασπισμό, ενώ μετά το 1991 συνέβαλε στην ανάπτυξη και δράση του ΣΥΝ ως κόμματος από την ίδρυσή του μέχρι τις μέρες μας.
Διατέλεσε υπουργός, χωρίς να χάσει ποτέ την απλότητα, την ειλικρίνεια και την ανιδιοτέλεια που τον χαρακτήριζε σε όλη την αγωνιστική πορεία της ζωής του. Της πολιτικής στην υπηρεσία μιας κοινωνίας των πολιτών. Της πολιτικής στην υπηρεσία μιας πολιτισμικής αντίληψης της κοινωνικής συμμετοχής, που παραμένει ακόμα δυστυχώς μειοψηφική στο πολιτικό τοπίο της χώρας μας. Γιατί ο Μπάμπης σεβόταν πάντα τον συνομιλητή του και με τη συμπεριφορά του επέβαλλε τον σεβασμό. Έπραττε έτσι τη δημοκρατία στην καθημερινότητα της ζωής του. Ήταν προσεκτικός ακροατής και σεβαστός συνομιλητής, ακόμα και με αυτούς(ές) που διαφωνούσε. Η ιδεολογία δεν ήταν γι' αυτόν δόγμα, αλλά πηγή έμπνευσης και δράσης. Όσοι(ες) τον ζήσαμε από κοντά τόσα χρόνια στο Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής, στην ΚΠΕ, και στη συνολική ζωή του κόμματος, μάθαμε πολλά κοντά του. Κυρίως όμως μάθαμε τι πάει να πει διαλλακτικότητα στον διάλογο, αποφασιστικότητα στην πάλη και αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής.
Γι' αυτό το μάθημα ζωής σε ευχαριστούμε, αγαπημένε μας σύντροφε Μπάμπη.
20/6/2011
Σούλα Παναρέτου
Αλίκη Παπαδομιχελάκη
Πάνος Τριγάζης
Νίκος Χουντής
Υπήρξε κορυφαία πολιτική προσωπικότητα ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς, αλλά ποτέ δεν συμμετείχε «αφ' υψηλού» στις κομματικές διαδικασίες. Συμμετέχοντας ως απλό μέλος στο Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ συνέβαλε ουσιαστικά στις επεξεργασίες μας για τα ακανθώδη διεθνή δρώμενα, σε μια περίοδο, που οι διεθνείς εξελίξεις με τον πόλεμο κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας είχαν αρχίσει να καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατικού διαλόγου και διπλωματικών λύσεων. Οι πόλεμοι συνέχισαν σε Αφγανιστάν και Ιράκ και ο Μπάμπης ήταν από αυτούς που πάντα κατήγγειλαν τη βαρβαρότητα και επιζητούσαν μακρόπνοες δημοκρατικές λύσεις.
Δεν ήταν τυχαία η στάση του αυτή. Γιατί ο σύντροφός μας είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή στον αγώνα για την ειρήνη, τη δημοκρατία και την κοινωνική ανέλιξη με δικαιοσύνη: από την αντίσταση στη φασιστική κατοχή ως τους μεταπολεμικούς δημοκρατικούς αγώνες και τον αγώνα κατά της χούντας από τις γραμμές της Δημοκρατικής Άμυνας. Συνέχισε στα ίδια μετερίζια και μεταδικτατορικά, το 1989, ως πρόεδρος του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ), έκανε το μεγάλο βήμα της ένταξης του κόμματός του στον ενιαίο Συνασπισμό, ενώ μετά το 1991 συνέβαλε στην ανάπτυξη και δράση του ΣΥΝ ως κόμματος από την ίδρυσή του μέχρι τις μέρες μας.
Διατέλεσε υπουργός, χωρίς να χάσει ποτέ την απλότητα, την ειλικρίνεια και την ανιδιοτέλεια που τον χαρακτήριζε σε όλη την αγωνιστική πορεία της ζωής του. Της πολιτικής στην υπηρεσία μιας κοινωνίας των πολιτών. Της πολιτικής στην υπηρεσία μιας πολιτισμικής αντίληψης της κοινωνικής συμμετοχής, που παραμένει ακόμα δυστυχώς μειοψηφική στο πολιτικό τοπίο της χώρας μας. Γιατί ο Μπάμπης σεβόταν πάντα τον συνομιλητή του και με τη συμπεριφορά του επέβαλλε τον σεβασμό. Έπραττε έτσι τη δημοκρατία στην καθημερινότητα της ζωής του. Ήταν προσεκτικός ακροατής και σεβαστός συνομιλητής, ακόμα και με αυτούς(ές) που διαφωνούσε. Η ιδεολογία δεν ήταν γι' αυτόν δόγμα, αλλά πηγή έμπνευσης και δράσης. Όσοι(ες) τον ζήσαμε από κοντά τόσα χρόνια στο Τμήμα Εξωτερικής Πολιτικής, στην ΚΠΕ, και στη συνολική ζωή του κόμματος, μάθαμε πολλά κοντά του. Κυρίως όμως μάθαμε τι πάει να πει διαλλακτικότητα στον διάλογο, αποφασιστικότητα στην πάλη και αξιοπρέπεια μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής.
Γι' αυτό το μάθημα ζωής σε ευχαριστούμε, αγαπημένε μας σύντροφε Μπάμπη.
20/6/2011
Σούλα Παναρέτου
Αλίκη Παπαδομιχελάκη
Πάνος Τριγάζης
Νίκος Χουντής
Ερώτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη:Τεράστια τα οικονομικά προβλήματα των Δήμων.
Η συντριπτική πλειονότητα των Δήμων της χώρας, υπό το νέο καθεστώς του «Καλλικράτη» με τη μεταφορά πρόσθετων αρμοδιοτήτων, έχει έρθει αντιμέτωπη με τεράστια οικονομικά προβλήματα τόσο λόγω των οικονομικών υποχρεώσεών τους όσο και των περικοπών που προβλέπονται στο Μνημόνιο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε ο Υπουργός εσωτερικών κ.Ραγκούσης, οι δανειακές υποχρεώσεις των δήμων προς το Τ.Π.Δ. και άλλα πιστωτικά ιδρύματα ανέρχονται στα 1,9 δις ευρώ και προς τρίτους 1,26 δις, ενώ οι απαιτήσεις είναι 1,87 δις και 735 εκατομμύρια τα διαθέσιμά τους.
Η οικονομική κατάσταση, άλλωστε, των Δήμων της χώρας χαρακτηρίζεται δραματική από την ίδια την ΚΕΔΚΕ, «…ενώ σημειώνεται ότι μόνο το 2010 παρακρατήθηκαν από την κεντρική κυβέρνηση και δεν αποδόθηκαν στους ΟΤΑ θεσμοθετημένοι πόροι ύψους 1,5 δις €. Και ότι […] το κεντρικό κράτος, μέσω των περικοπών στους ΚΑΠ και ΣΑΤΑ, μεταφέρει τα δικά του ελλείμματα στην Τ.Α.».
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι τα προβλεπόμενα ποσά της κρατικής επιχορήγησης και της ΣΑΤΑ για το 2011 κινούνται στα μειωμένα ποσά που καταβλήθηκαν το 2010, χωρίς να παίρνονται υπόψη οι αρμοδιότητες που έχουν εν τω μεταξύ μεταβιβαστεί στην Τ.Α με τον Καλλικράτη.
Σημειώνεται ότι μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί η ΚΥΑ για την κατανομή των ΚΑΠ., ενώ οι καθυστερήσεις καταβολής των μηνιαίων δόσεων δημιουργεί σοβαρά λειτουργικά προβλήματα στους ΟΤΑ, ακόμη και για την καταβολή της τακτικής μισθοδοσίας του προσωπικού τους.
Αν ληφθούν δε υπόψη οι αλλαγές που έγιναν στην οικονομική διαχείριση των ΟΤΑ με την εφαρμογή του Π.Δ 113/2010, υπάρχει κίνδυνος να παραλύσει η λειτουργία της Τ.Α., αφού δεν θα μπορούν να πληρωθούν οι τρέχουσες δαπάνες, αν δεν εξοφληθούν αυτές των προηγούμενων ετών.
Οι ρυθμίσεις που έγιναν με το άρθρο 49 του Ν. 3943/2011 και δίνεται η δυνατότητα ρύθμισης των οφειλών των ΟΤΑ προς το Ταμείο Παρακαταθηκών & Δανείων και σε άλλους προμηθευτές, με τη συνομολόγηση δανείων, δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει το πρόβλημα, μιας και η ήδη δυσμενής οικονομική κατάσταση θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα.
Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλούν στους εργαζόμενους της Τ.Α. οι ρυθμίσεις που έγιναν με το νόμο για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, όπου μεθοδεύονται υποχρεωτικές μετατάξεις και απολύσεις προσωπικού, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την οικονομική κατάσταση των δήμων.
Κατόπιν των ανωτέρω:
Ερωτώνται οι κ. κ. Υπουργοί
1. Να καταθέσουν το συντομότερο δυνατόν στη Βουλή τα πλήρη στοιχεία σχετικά με τις δανειακές υποχρεώσεις, κατά Δήμο, όλων των ΟΤΑ καθώς και των δημοτικών επιχειρήσεων, τόσο πριν την ενοποίηση με το νόμο 3852/2010 (ΦΕΚ 87Α΄), όσο και -εφόσον υπάρχουν- μετά την ενοποίηση.
2. Τι πρόκειται να πράξουν για να στηρίξουν οικονομικά τους ΟΤΑ ώστε να ανταπεξέλθουν στις πιο ζωτικές δραστηριότητες και υποχρεώσεις τους;
3. Πότε θα ανακοινώσει η Κυβέρνηση το συνολικό ύψος των επιχορηγήσεων στους ΟΤΑ για το 2011 και των λοιπών αναπτυξιακών προγραμμάτων;
4. Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί η Κυβέρνηση σχετικά με το κόστος εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων των Δήμων;
Ο ερωτών βουλευτής
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
Άλλωστε φέτος έχουμε την επέτειο.
Στο κάδρο; Ασφαλώς όχι!
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ
Όλοι συνυπεύθυνοι είναι. Και οι τριακόσιοι της Βουλής.. Στο κάδρο του συστήματος και η αριστερά. Και φυσικά και ο ΣΥΝ. Μέρος και όχι λύση του πολιτικού προβλήματος της χώρας.
Αυτά και διάφορα άλλα σχετικά, ακούγονται και γράφονται τούτες τις ημέρες από γνωστούς αγνώστους της πολιτικής ζωής και της δημοσιογραφίας.
Ο στόχος πασιφανής. Το λαϊκό ποτάμι που πλέον γίνεται σοβαρός καθοριστικός παράγοντας της δημόσιας ζωής, το κίνημα της πλατείας , αυτό που αποκαλείται λόγω Ισπανίας «κίνημα αγανακτισμένων πολιτών». Αυτό το λαϊκό κίνημα, πρέπει να σταθεί απέναντι στην αριστερά, να την εντάξει στο κατεστημένο, να την παρακάμψει.
Κάποιοι έχουν συμφέρον να συμβεί κάτι τέτοιο. Να διαχυθούν οι μεγάλες πολιτικές ευθύνες εκείνων που μας έφεραν ως εδώ, να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι της απαξίωσης.
Είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να καταργηθεί η μνήμη ενός λαού, να απομακρυνθεί ο λαϊκός παράγοντας όσο γίνεται από την παρουσία, τις ιδέες, τους αγώνες, τη συνεισφορά της αριστεράς και ιδιαίτερα της ανανεωτικής.
Αλλά γιατί στο κάδρο -δηλαδή στον Καιάδα- και ο ΣΥΝ; Για τη δημιουργία του τεράστιου δημόσιου χρέους, για τα ελλείμματα, για τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, για την αδιαφανή διαχείριση, τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές των ισχυρών, για τις μίζες;
Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη, μάλλον και τη δική μας ή πρώτα αυτήν.
Στρατιωτικές δαπάνες. Υπέρογκες και επιβαρυνόμενες με τις μίζες. Ο ΣΥΝ -και όχι μόνο- εδώ και χρόνια επισημαίνει ότι η συνέχισή τους θα λυγίσει τον ελληνικό λαό. Ο πρώην πρόεδρος του κόμματος Ν. Κωνσταντόπουλος επισκέφτηκε την Τουρκία και συναντήθηκε μεταξύ άλλων με τον τότε πρόεδρο της χώρας Σ. Ντεμιρέλ, με τον οποίο συζήτησε το πρόβλημα των δύο χωρών με τους εξοπλισμούς. Ο ΣΥΝ κατηγορήθηκε για ενδοτισμό και επικρίθηκε η πρωτοβουλία Κωνσταντόπουλου.
Φορολόγηση του κεφαλαίου: ο ΣΥΝ επιμένει και σήμερα στην καθιέρωση ανώτατου συντελεστή στο 45% από το 24% που κατέβηκε με την ευθύνη Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Τα διαφυγόντα έσοδα του κράτους στα τελευταία δέκα χρόνια ανέρχονται σε 95 δισ. ευρώ. Η μόνιμη απάντηση στον ΣΥΝ από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού ήταν ότι η φορολογία πρέπει να μειωθεί για να γίνουν επενδύσεις. Ποιος τις είδε;
Ολυμπιάδα 2004: Το μόνο πολιτικό κόμμα που είχε σαφή θέση κατά της ανάληψης της διοργάνωσης από την Ελλάδα. Κατηγορήθηκε για θλιβερή εξαίρεση από την γενική ευφορία. Σήμερα επτά χρόνια αργότερα, ουδείς πολίτης γνωρίζει το μέγεθος του λογαριασμού. Μιλούν ακόμη και για 30 δισ. ευρώ! Κληρονομιά τα κτήρια - φαντάσματα που μένουν αχρησιμοποίητα και απαιτούν εκατομμύρια για συντήρηση.
Φοροαπαλλαγές: Ιδιαίτερα προκλητικές στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Ο ΣΥΝ ζήτησε επανειλημμένα την κατάργησή τους κάτι που θα απέφερε σημαντικά έσοδα στο δημόσιο. Η μόνιμη απάντηση: όχι γιατί θα πάρουν τα καράβια τους στο εξωτερικό.
Εκκλησιαστική περιουσία: Ο ΣΥΝ ζητεί τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Κάποιοι άλλοι και κυρίως τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία προσέχουν τα λόγια τους για ευνόητους λόγους.
Ειδικοί λογαριασμοί: Καταγγέλθηκαν από τον ΣΥΝ στη Βουλή πριν από μερικά χρόνια. Δημόσιο χρήμα που το διαχειρίζονται εκτός προϋπολογισμού οι υπουργοί κατά βούλησιν... Ο ΣΥΝ κατήγγειλε την αντισυνταγματικότητά τους και ζήτησε να ψηφίζεται νόμος που να δικαιολογεί την αναγκαιότητα ενός ειδικού λογαριασμού... Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έκαναν και κάνουν το κορόιδο.
Εθνική Τράπεζα: Ο ΣΥΝ αντιτάχθηκε σθεναρά στην ιδιωτικοποίησή της από την κυβέρνηση της δεξιάς. Σήμερα σε περίοδο κρίσης επιβεβαιώνεται πόσο αρνητική ήταν η επιλογή αυτή της Ν.Δ. Τότε ο ΣΥΝ κατηγορήθηκε για κρατισμό.
Και όχι μόνο αυτά. Ο ΣΥΝ κατάθεσε ουσιαστικές προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος που είναι και η κορωνίδα των αιτημάτων του κινήματος της πλατείας. Από την αναβάθμιση της λειτουργίας της Βουλής, την αλλαγή του νόμου για τη χρηματοδότηση των κομμάτων, την αλλαγή του τρόπου κατάρτισης, ψήφισης και υλοποίησης του προϋπολογισμού ώστε να είναι εφικτός ο δημοκρατικός του έλεγχος από τη Βουλή, μέχρι την κατάργηση του απαράδεκτου νόμου περί ευθύνης υπουργών κ.λπ.
Ίσως είναι μοναδικό φαινόμενο ένα κόμμα με μικρή κοινοβουλευτική δύναμη, να έχει στο ενεργητικό του τόσες προτάσεις και πρωτοβουλίες που, αν εφαρμόζονταν, θα άλλαζαν το πρόσωπο της διοίκησης και τους όρους διαχείρισης του δημόσιου χρήματος και το δημόσιου πλούτου.
Μπορεί σε άλλα ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ να δεχτούν τη δίκαιη κριτική του πολίτη.
Αλλά στο ίδιο κάδρο με τις δυνάμεις του συστήματος δεν μπαίνουν. Να αποδομήσουμε κάθε τέτοια προσπάθεια με τον απολογισμό μιας ολόκληρης εικοσαετίας.Άλλωστε φέτος έχουμε την επέτειο.
Πηγή : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=623669
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ
Όλοι συνυπεύθυνοι είναι. Και οι τριακόσιοι της Βουλής.. Στο κάδρο του συστήματος και η αριστερά. Και φυσικά και ο ΣΥΝ. Μέρος και όχι λύση του πολιτικού προβλήματος της χώρας.
Αυτά και διάφορα άλλα σχετικά, ακούγονται και γράφονται τούτες τις ημέρες από γνωστούς αγνώστους της πολιτικής ζωής και της δημοσιογραφίας.
Ο στόχος πασιφανής. Το λαϊκό ποτάμι που πλέον γίνεται σοβαρός καθοριστικός παράγοντας της δημόσιας ζωής, το κίνημα της πλατείας , αυτό που αποκαλείται λόγω Ισπανίας «κίνημα αγανακτισμένων πολιτών». Αυτό το λαϊκό κίνημα, πρέπει να σταθεί απέναντι στην αριστερά, να την εντάξει στο κατεστημένο, να την παρακάμψει.
Κάποιοι έχουν συμφέρον να συμβεί κάτι τέτοιο. Να διαχυθούν οι μεγάλες πολιτικές ευθύνες εκείνων που μας έφεραν ως εδώ, να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι της απαξίωσης.
Είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να καταργηθεί η μνήμη ενός λαού, να απομακρυνθεί ο λαϊκός παράγοντας όσο γίνεται από την παρουσία, τις ιδέες, τους αγώνες, τη συνεισφορά της αριστεράς και ιδιαίτερα της ανανεωτικής.
Αλλά γιατί στο κάδρο -δηλαδή στον Καιάδα- και ο ΣΥΝ; Για τη δημιουργία του τεράστιου δημόσιου χρέους, για τα ελλείμματα, για τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, για την αδιαφανή διαχείριση, τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές των ισχυρών, για τις μίζες;
Ας φρεσκάρουμε τη μνήμη, μάλλον και τη δική μας ή πρώτα αυτήν.
Στρατιωτικές δαπάνες. Υπέρογκες και επιβαρυνόμενες με τις μίζες. Ο ΣΥΝ -και όχι μόνο- εδώ και χρόνια επισημαίνει ότι η συνέχισή τους θα λυγίσει τον ελληνικό λαό. Ο πρώην πρόεδρος του κόμματος Ν. Κωνσταντόπουλος επισκέφτηκε την Τουρκία και συναντήθηκε μεταξύ άλλων με τον τότε πρόεδρο της χώρας Σ. Ντεμιρέλ, με τον οποίο συζήτησε το πρόβλημα των δύο χωρών με τους εξοπλισμούς. Ο ΣΥΝ κατηγορήθηκε για ενδοτισμό και επικρίθηκε η πρωτοβουλία Κωνσταντόπουλου.
Φορολόγηση του κεφαλαίου: ο ΣΥΝ επιμένει και σήμερα στην καθιέρωση ανώτατου συντελεστή στο 45% από το 24% που κατέβηκε με την ευθύνη Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Τα διαφυγόντα έσοδα του κράτους στα τελευταία δέκα χρόνια ανέρχονται σε 95 δισ. ευρώ. Η μόνιμη απάντηση στον ΣΥΝ από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού ήταν ότι η φορολογία πρέπει να μειωθεί για να γίνουν επενδύσεις. Ποιος τις είδε;
Ολυμπιάδα 2004: Το μόνο πολιτικό κόμμα που είχε σαφή θέση κατά της ανάληψης της διοργάνωσης από την Ελλάδα. Κατηγορήθηκε για θλιβερή εξαίρεση από την γενική ευφορία. Σήμερα επτά χρόνια αργότερα, ουδείς πολίτης γνωρίζει το μέγεθος του λογαριασμού. Μιλούν ακόμη και για 30 δισ. ευρώ! Κληρονομιά τα κτήρια - φαντάσματα που μένουν αχρησιμοποίητα και απαιτούν εκατομμύρια για συντήρηση.
Φοροαπαλλαγές: Ιδιαίτερα προκλητικές στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Ο ΣΥΝ ζήτησε επανειλημμένα την κατάργησή τους κάτι που θα απέφερε σημαντικά έσοδα στο δημόσιο. Η μόνιμη απάντηση: όχι γιατί θα πάρουν τα καράβια τους στο εξωτερικό.
Εκκλησιαστική περιουσία: Ο ΣΥΝ ζητεί τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Κάποιοι άλλοι και κυρίως τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία προσέχουν τα λόγια τους για ευνόητους λόγους.
Ειδικοί λογαριασμοί: Καταγγέλθηκαν από τον ΣΥΝ στη Βουλή πριν από μερικά χρόνια. Δημόσιο χρήμα που το διαχειρίζονται εκτός προϋπολογισμού οι υπουργοί κατά βούλησιν... Ο ΣΥΝ κατήγγειλε την αντισυνταγματικότητά τους και ζήτησε να ψηφίζεται νόμος που να δικαιολογεί την αναγκαιότητα ενός ειδικού λογαριασμού... Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έκαναν και κάνουν το κορόιδο.
Εθνική Τράπεζα: Ο ΣΥΝ αντιτάχθηκε σθεναρά στην ιδιωτικοποίησή της από την κυβέρνηση της δεξιάς. Σήμερα σε περίοδο κρίσης επιβεβαιώνεται πόσο αρνητική ήταν η επιλογή αυτή της Ν.Δ. Τότε ο ΣΥΝ κατηγορήθηκε για κρατισμό.
Και όχι μόνο αυτά. Ο ΣΥΝ κατάθεσε ουσιαστικές προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος που είναι και η κορωνίδα των αιτημάτων του κινήματος της πλατείας. Από την αναβάθμιση της λειτουργίας της Βουλής, την αλλαγή του νόμου για τη χρηματοδότηση των κομμάτων, την αλλαγή του τρόπου κατάρτισης, ψήφισης και υλοποίησης του προϋπολογισμού ώστε να είναι εφικτός ο δημοκρατικός του έλεγχος από τη Βουλή, μέχρι την κατάργηση του απαράδεκτου νόμου περί ευθύνης υπουργών κ.λπ.
Ίσως είναι μοναδικό φαινόμενο ένα κόμμα με μικρή κοινοβουλευτική δύναμη, να έχει στο ενεργητικό του τόσες προτάσεις και πρωτοβουλίες που, αν εφαρμόζονταν, θα άλλαζαν το πρόσωπο της διοίκησης και τους όρους διαχείρισης του δημόσιου χρήματος και το δημόσιου πλούτου.
Μπορεί σε άλλα ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ να δεχτούν τη δίκαιη κριτική του πολίτη.
Αλλά στο ίδιο κάδρο με τις δυνάμεις του συστήματος δεν μπαίνουν. Να αποδομήσουμε κάθε τέτοια προσπάθεια με τον απολογισμό μιας ολόκληρης εικοσαετίας.Άλλωστε φέτος έχουμε την επέτειο.
Πηγή : http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=623669
Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011
"Μνημόνιο και ο ρόλος των ΜΜΕ"
ΕKΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Στην Μάνδρα της Κοκκινιάς, Ηλιουπόλεως & Κιλικίας κοντά στην πλατεία της "Οσίας Ξένης"
Τετάρτη 22 Ιουνίου 8 μ.μ.
Ομιλητές:
Γιώργος Ανανδρανιστάκης Δημοσιογράφος Ραδιοφωνικός σταθμός "Στο Κόκκινο 105,5fm"
Θανάσης Καρτερός Δημοσιογράφος της "Αυγής"
Στάθης Σταυρόπουλος Δημοσιογράφος της "Ελευθεροτυπίας"
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΝΙΚΑΙΑΣ
Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και νέες του Πειραιά.
Όχι στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και των μνημονίων
Τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης δεν έχουν τέλος. Γυρίζει την πλάτη στις λαϊκές διαμαρτυρίες και προσπαθεί να καταστείλει το κίνημα του λαού και της νεολαίας με υπερβολική χρήση βίας, αξιοποιώντας ασφαλίτες που δρουν προβοκατόρικα μέσα στις πλατείες όπως έκανε απροκάλυπτα στην μεγαλειώδη παλλαϊκή διαδήλωση της Τετάρτης. Όμως είναι γελασμένοι αν πιστεύουν ότι θα κάμψουν τη λαϊκή οργή.
Ο λαός δεν υποκύπτει απέναντι στη βία των ΜΑΤ και την τρομοκρατία των ΜΜΕ.
Είμαστε πλέον εκατοντάδες χιλιάδες λαού που κατακλύζουμε καθημερινά τις πλατείες όλης της χώρας, διεκδικώντας να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Η οργή και η αγανάκτηση μας ενώνουν σε ένα μέτωπο για δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη.
Η φωνή του εργαζόμενου λαού, των ανέργων και των νέων πρέπει να ακουστεί παντού.
Η οργή μας πρέπει να γίνει εξέγερση, να γίνει κίνημα που θα σαρώσει και θα ανατρέψει την πολιτική της λιτότητας, της φτώχιας, της ανεργίας, της κοινωνικής ερήμωσης της μίζας και των λαμόγιων.
Η κυβέρνηση «μαριονέτα» μεθοδεύει την υποδούλωση της ζωής μας για δεκαετίες, θέλει τους εργαζόμενους και τη νέα γενιά, αναλώσιμους, σύγχρονους δούλους σε μια μίζερη ζωή χωρίς αξιοπρέπεια.
Αυτή η προοπτική μπορεί να ανατραπεί.
Διέξοδος υπάρχει και βρίσκεται στα χέρια του εξεγερμένου λαού.
Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη μας.
Συντονισμός, αλληλεγγύη, όλοι στους δρόμους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
Ο κόσμος της εργασίας, η νέα γενιά πρέπει να βάλουν τη δικής τους σφραγίδα στο μέλλον που ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς.
— Καλούμε όλο το λαό και τη νεολαία να κατακλύσει τις πλατείες, να προχωρήσει σε καταλήψεις που θα νεκρώσουν τον κρατικό μηχανισμό, χωρίς να παραμυθιάζεται από την οργανωμένη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ. Στον Πειραιά ήδη έχει γίνει η αρχή στις πλατείες του Ηλεκτρικού Σταθμού και στην Κοραή.
— Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πια το δικαίωμα να αποφασίζει για τον ελληνικό λαό. Είναι παράνομη και πρέπει να παραιτηθεί εδώ και τώρα.
— Εμείς οι εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι απαιτούμε πολιτική λύση που θα αναλάβει να υλοποιήσει τη λαϊκή θέληση για:
• ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
• ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΗΛΙΑ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ.
• ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ Της ΧΩΡΑΣ
• ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΑΙ ΑΠΕΧΘΕΣ
• ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΟΣΟΙ ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΛΟΥΤΟ
Γιατί δεν μπορεί να θυσιάζεται ένας ολόκληρος λαός για να μην ζημιωθούν τα αρπαχτικά – δανειστές.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ!
ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ
Όλοι στις πλατείες να δυναμώσουμε τη λαϊκή εξέγερση.
Θα μείνουμε εκεί και θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε ενωτικά και συλλογικά,
μέχρι να φύγουν αυτοί μαζί με τα Μνημόνια και τους Τροϊκανούς
και δεν θα επιτρέψουμε να επιστρέψουν με άλλο προσωπείο.
Πρωτοβουλία
σωματείων, φορέων, εργαζόμενων, άνεργων, νέων, συλλογικοτήτων, λαϊκών συνελεύσεων γειτονιάς.
Κυριακή 12 Ιουνίου 2011
"..H μόνη λύση για την κρίση του ευρώ,...θα ήταν μία ενοποίηση ενός μέρους του χρέους, μία επενδυτική πολιτική σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο ..."
Γ.Βαρουφάκης: Ο Γ.Α.Π. ξέρει ότι ασκεί καταστροφική πολιτική09:31 - 11/06/2011,
ΠΗΓΗ: tvxsteam
Βασανισμένος από διαφορετικές δυνάμεις που τον τραβούν από εδώ και από εκεί, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να ξεφύγει από μία καταστροφική πολιτική η οποία στοχεύει στη χρηματοδότηση πτωχευμένων τραπεζών. Αυτό εκτιμά ο καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος μιλώντας στο tvxs.gr λίγο πολύ κάνει λόγο για κυβέρνηση πιστωτικής κάρτας με ακριβό επιτόκιο. Ο κ. Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι στον κύκλο των συμβούλων του πρωθυπουργού τελικά παραμένουν «μόνο εκείνοι που έχουν όρεξη να διαγκωνίζονται μεταξύ τους». Ερμηνεύοντας τη στάση της Γερμανίας, υπογραμμίζει ότι το Βερολίνο δεν διατίθεται να απολέσει τη δυνατότητα απειλής εξόδου από το ευρώ. Αναφορικά με την πρόταση την οποία ο ίδιος έχει εκπονήσει από κοινού με τον Stewart Holland, εκφράζει τη θλίψη του καθώς σημαντικοί παράγοντες της ευρωπαϊκής σκηνής συνυπογράφουν, αλλά διστάζουν να την υιοθετήσουν δημοσίως.
Βάσει γραπτών σας, προκύπτει ότι ο πρωθυπουργός στην πραγματικότητα διαφωνεί με την πολιτική την οποία ο ίδιος ασκεί και πως ο ίδιος αναγνωρίζει την αποτυχία υλοποίησης του Μνημονίου λόγω των εγγενών χαρακτηριστικών του.
Θεωρώ ότι ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει να θυμίζει μια μεταμοντέρνα εκδοχή του Άμλετ, ο οποίος βασανισμένος από διαφορετικές δυνάμεις που τον τραβάνε από εδώ και από εκεί, γνωρίζει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ίσως και κυνηγημένος από το φάντασμα του πατέρα του, τελεί υπό κατάσταση ψυχολογικής έντασης, για να μην πω κατάρρευσης. Μέρος του, ένα κομμάτι της ψυχής του, ξέρει ότι η πολιτική που ακολουθεί είναι καταστροφική, αλλά δυστυχώς ο υπόλοιπος ψυχισμός δεν έχει καταφέρει να του δώσει τη δύναμη που χρειάζεται για να ξεφύγει από αυτή την αδιέξοδη πορεία στην οποία βρίσκεται.
Στην επιχειρηματολογία σας συμπεριλαμβάνετε την παράμετρο των συμβούλων του πρωθυπουργού.
Κοιτάξτε, η ιστορία με τους συμβούλους του πρωθυπουργού είναι μία πονεμένη ιστορία, όπως ξέρει πάρα πολύς κόσμος. Αποτελούνται από ομόκεντρους κύκλους, οι οποίοι συνεχώς συμπτύσσονται, επεκτείνονται, αλληλοδιασταυρώνονται. Το πρόβλημα που έχουν οι σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου είναι ότι ποτέ δεν ξέρουν με ποιες από τις συμβουλές τους συμφωνεί ο κ. Παπανδρέου, ποιες καταλαβαίνει ή για πόσο θα τις θυμάται, πώς γίνεται η σύνθεση των διαφορετικών συμβουλών από διαφορετικούς συμβούλους. Επικρατεί μία κατάσταση που τελικά οδηγεί στην παραμονή στον κύκλο των συμβούλων του κ. Παπανδρέου μόνο εκείνων που έχουν όρεξη να διαγκωνίζονται μεταξύ τους.
Στο ερώτημα πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αν η χώρα σταματήσει να δανείζεται από την τρόικα, ποια απάντηση μπορεί να δώσει κανείς;
Εδώ υπάρχει τεράστια δυσκολία. Αυτό όμως είναι ένα εκβιαστικό δίλημμα. Να το πω διαφορετικά: Αν μπορεί κάποιος να με πείσει ότι υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα οι μισθοί και οι συντάξεις να πληρώνονται για τα επόμενα 10 χρόνια, ακολουθώντας την πολιτική που ακολουθούμε σήμερα, εγώ θα έλεγα ότι οι μισθοί και οι συντάξεις είναι όντως ιεροί και ιερές και πρέπει να συνεχίσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση λειτουργεί σαν να έχει πάρει μία πιστωτική κάρτα με ακριβό επιτόκιο που της δίνει τη δυνατότητα να τραβάει χρήμα για να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις. Κάποια στιγμή, αυτή θα σταματήσει. Θα λήξει. Θα φτάσει το πιστωτικό της όριο. Θα βαρέσει κόκκινο. Το ερώτημα είναι το εξής: Με πρόσχημα την πληρωμή μισθών και συντάξεων σήμερα, ας πούμε στα 1000 ή 900 ευρώ κατά μ.ό., αξίζει να υποθηκεύσουμε το μέλλον των μισθών και των συντάξεων έτσι ώστε όταν σκάσει το κανόνι του χρόνου, σε δύο χρόνια, οι μισθοί και οι συντάξεις να πέσουν στα 100 και 200 και 300 ευρώ; Εδώ είναι το ερώτημα. Εάν οι δανειακές συμφωνίες αυτές είχαν έστω και την παραμικρή προοπτική να οδηγήσουν στην αποκλιμάκωση της κρίσης χρέους και στη συνέχιση της δυνατότητας του ελληνικού δημοσίου να δανείζεται για να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, εγώ δεν θα είχα αντίρρηση να το κάνουμε. Τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει απολύτως καμία. Και οι μισθοί και οι συντάξεις σήμερα χρησιμοποιούνται ως ένα άλλοθι για να συνεχιστεί η πολιτική συνεχούς δανεισμού που έχει στόχο η τεράστια μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στην αποπληρωμή πτωχευμένων τραπεζών.
Εκτιμάτε ότι οι σημερινοί οικονομικοί χειρισμοί απειλούν ακόμη και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης;
Κυρίως την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Αυτή είναι η μεγάλη μου αγωνία. Αυτή τη στιγμή τι κάνουμε; Ζητάμε από το Γερμανό εργαζόμενο, ο οποίος παρεμπιπτόντως χειμάζεται εδώ και καιρό (μπορεί η ανεργία να' χει μειωθεί στη Γερμανία, αλλά το βιοτικό επίπεδο των σκληρά εργαζόμενων Γερμανών ολοένα και υποβαθμίζεται), να εγγυηθεί ή να χορηγήσει δάνεια μέσα από τη χώρα του τα οποία δεν προορίζονται ως μία ένδειξη αλληλεγγύης σε ένα χειμαζόμενο κράτος με στόχο την ανάκαμψή του, αλλά καταλήγουν στο υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, αργότερα της Ισπανίας, και από εκεί η μεγάλη μερίδα αυτών των χρημάτων επιστρέφει στις ημιπτωχευμένες τράπεζες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Διότι είναι ημιπτωχευμένες αυτές οι τράπεζες. Οι ίδιες το γνωρίζουν και τι κάνουν; Παρακρατούν αυτά τα χρήματα, δεν τα δανείζουν σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, και ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο απορροφούν την ενέργεια του Γερμανού εργαζόμενου. Αυτό το ξέρει ο Γερμανός εργαζόμενος. Αυτό το ξέρει και ο Έλληνας εργαζόμενος. Και το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο η κ. Μέρκελ, όσο και ο κ. Παπανδρέου, όσο και γενικώς η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, χάνουν πολιτική και δημοκρατική νομιμοποίηση. Για την ευρωπαϊκή ιδέα, δεν υπάρχει καμία απειλή μεγαλύτερη από αυτό.
Τι θεωρείτε ότι κρύβεται πίσω από την αδράνεια των ευρωπαϊκών ηγεσιών, ιδίως της γερμανικής, στο συγκεκριμένο ζήτημα; Σκοπιμότητες; Ανεπάρκεια προσώπων; Κωλυσιεργία για αποφάσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων;
Αυτή τη στιγμή, η μόνη λύση για την κρίση του ευρώ, η μόνη σειρά μέτρων που θα σταματούσε την αποσάθρωση και αποδόμηση του ευρώ, θα ήταν μία ενοποίηση ενός μέρους του χρέους, μία επενδυτική πολιτική σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο και μία κεντρική πολιτική στο τραπεζικό σύστημα. Είναι απόλυτα εφικτή, μπορεί να εφαρμοστεί αύριο, αλλά θα έχει ένα πολύ μεγάλο κόστος για τις πλεονασματικές χώρες. Όχι οικονομικό κόστος. Ουσιαστικά, θα έδεναν εαυτόν με το ευρώ στο διηνεκές. Εμείς δεν μπορούμε να βγούμε από το ευρώ, γιατί είμαστε ελλειμματικοί. Εκείνοι μπορούν. Δεν θέλουν, αλλά η επιλογή τους να βγουν τους δίνει τεράστια διαπραγματευτική ισχύ στα φόρα, στις συνόδους κορυφής κλπ. Για να σώσουν το ευρώ, θα πρέπει να απολέσουν αυτή τη διαπραγματευτική ισχύ.
Τι μηνύματα εισπράττετε αναφορικά με την απήχηση της πρότασης την οποία έχετε εκπονήσει με τον κ. Holland στην υπόλοιπη Ευρώπη; Έχετε σύμμαχους οι οποίοι θα μπορούσαν να προωθήσουν αποτελεσματικά αυτή την εισήγηση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Θα σας πω ποια είναι η θλίψη μου: όποιος βλέπει αυτή την πρόταση, είτε είναι πολιτικός είτε ακόμη και τραπεζίτης, ενθουσιάζεται και μετά το ξεχνάει. Να σας πω γιατί. Ο κ. Τρεμόντι (υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας), ο οποίος συμφωνεί απόλυτα, μας λέει ότι αν βγει να το πει δημοσίως τα spreads θα εκτιναχθούν στον αέρα. Ο πρόεδρος γερμανικής τράπεζας την οποία δεν θα κατανομάσω, συμφωνεί επίσης, αλλά μας μεταφέρει ότι αν βγει να το πει δημοσίως ευθύς αμέσως θα πέσουν οι μετοχές της τράπεζάς του. Ο μόνος τρόπος για να προωθηθεί αυτή η πρόταση είναι όλοι αυτοί να συντονιστούν μεταξύ τους και να το πουν μαζί. Τότε, και τα spreads θα πέσουν και οι μετοχές θα ανεβούν. Αυτό χρειάζεται συντονισμό.
ΠΗΓΗ: tvxsteam
Βασανισμένος από διαφορετικές δυνάμεις που τον τραβούν από εδώ και από εκεί, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να ξεφύγει από μία καταστροφική πολιτική η οποία στοχεύει στη χρηματοδότηση πτωχευμένων τραπεζών. Αυτό εκτιμά ο καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος μιλώντας στο tvxs.gr λίγο πολύ κάνει λόγο για κυβέρνηση πιστωτικής κάρτας με ακριβό επιτόκιο. Ο κ. Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι στον κύκλο των συμβούλων του πρωθυπουργού τελικά παραμένουν «μόνο εκείνοι που έχουν όρεξη να διαγκωνίζονται μεταξύ τους». Ερμηνεύοντας τη στάση της Γερμανίας, υπογραμμίζει ότι το Βερολίνο δεν διατίθεται να απολέσει τη δυνατότητα απειλής εξόδου από το ευρώ. Αναφορικά με την πρόταση την οποία ο ίδιος έχει εκπονήσει από κοινού με τον Stewart Holland, εκφράζει τη θλίψη του καθώς σημαντικοί παράγοντες της ευρωπαϊκής σκηνής συνυπογράφουν, αλλά διστάζουν να την υιοθετήσουν δημοσίως.
Βάσει γραπτών σας, προκύπτει ότι ο πρωθυπουργός στην πραγματικότητα διαφωνεί με την πολιτική την οποία ο ίδιος ασκεί και πως ο ίδιος αναγνωρίζει την αποτυχία υλοποίησης του Μνημονίου λόγω των εγγενών χαρακτηριστικών του.
Θεωρώ ότι ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει να θυμίζει μια μεταμοντέρνα εκδοχή του Άμλετ, ο οποίος βασανισμένος από διαφορετικές δυνάμεις που τον τραβάνε από εδώ και από εκεί, γνωρίζει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ίσως και κυνηγημένος από το φάντασμα του πατέρα του, τελεί υπό κατάσταση ψυχολογικής έντασης, για να μην πω κατάρρευσης. Μέρος του, ένα κομμάτι της ψυχής του, ξέρει ότι η πολιτική που ακολουθεί είναι καταστροφική, αλλά δυστυχώς ο υπόλοιπος ψυχισμός δεν έχει καταφέρει να του δώσει τη δύναμη που χρειάζεται για να ξεφύγει από αυτή την αδιέξοδη πορεία στην οποία βρίσκεται.
Στην επιχειρηματολογία σας συμπεριλαμβάνετε την παράμετρο των συμβούλων του πρωθυπουργού.
Κοιτάξτε, η ιστορία με τους συμβούλους του πρωθυπουργού είναι μία πονεμένη ιστορία, όπως ξέρει πάρα πολύς κόσμος. Αποτελούνται από ομόκεντρους κύκλους, οι οποίοι συνεχώς συμπτύσσονται, επεκτείνονται, αλληλοδιασταυρώνονται. Το πρόβλημα που έχουν οι σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου είναι ότι ποτέ δεν ξέρουν με ποιες από τις συμβουλές τους συμφωνεί ο κ. Παπανδρέου, ποιες καταλαβαίνει ή για πόσο θα τις θυμάται, πώς γίνεται η σύνθεση των διαφορετικών συμβουλών από διαφορετικούς συμβούλους. Επικρατεί μία κατάσταση που τελικά οδηγεί στην παραμονή στον κύκλο των συμβούλων του κ. Παπανδρέου μόνο εκείνων που έχουν όρεξη να διαγκωνίζονται μεταξύ τους.
Στο ερώτημα πώς θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αν η χώρα σταματήσει να δανείζεται από την τρόικα, ποια απάντηση μπορεί να δώσει κανείς;
Εδώ υπάρχει τεράστια δυσκολία. Αυτό όμως είναι ένα εκβιαστικό δίλημμα. Να το πω διαφορετικά: Αν μπορεί κάποιος να με πείσει ότι υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα οι μισθοί και οι συντάξεις να πληρώνονται για τα επόμενα 10 χρόνια, ακολουθώντας την πολιτική που ακολουθούμε σήμερα, εγώ θα έλεγα ότι οι μισθοί και οι συντάξεις είναι όντως ιεροί και ιερές και πρέπει να συνεχίσουμε. Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση λειτουργεί σαν να έχει πάρει μία πιστωτική κάρτα με ακριβό επιτόκιο που της δίνει τη δυνατότητα να τραβάει χρήμα για να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις. Κάποια στιγμή, αυτή θα σταματήσει. Θα λήξει. Θα φτάσει το πιστωτικό της όριο. Θα βαρέσει κόκκινο. Το ερώτημα είναι το εξής: Με πρόσχημα την πληρωμή μισθών και συντάξεων σήμερα, ας πούμε στα 1000 ή 900 ευρώ κατά μ.ό., αξίζει να υποθηκεύσουμε το μέλλον των μισθών και των συντάξεων έτσι ώστε όταν σκάσει το κανόνι του χρόνου, σε δύο χρόνια, οι μισθοί και οι συντάξεις να πέσουν στα 100 και 200 και 300 ευρώ; Εδώ είναι το ερώτημα. Εάν οι δανειακές συμφωνίες αυτές είχαν έστω και την παραμικρή προοπτική να οδηγήσουν στην αποκλιμάκωση της κρίσης χρέους και στη συνέχιση της δυνατότητας του ελληνικού δημοσίου να δανείζεται για να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, εγώ δεν θα είχα αντίρρηση να το κάνουμε. Τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει απολύτως καμία. Και οι μισθοί και οι συντάξεις σήμερα χρησιμοποιούνται ως ένα άλλοθι για να συνεχιστεί η πολιτική συνεχούς δανεισμού που έχει στόχο η τεράστια μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στην αποπληρωμή πτωχευμένων τραπεζών.
Εκτιμάτε ότι οι σημερινοί οικονομικοί χειρισμοί απειλούν ακόμη και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης;
Κυρίως την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Αυτή είναι η μεγάλη μου αγωνία. Αυτή τη στιγμή τι κάνουμε; Ζητάμε από το Γερμανό εργαζόμενο, ο οποίος παρεμπιπτόντως χειμάζεται εδώ και καιρό (μπορεί η ανεργία να' χει μειωθεί στη Γερμανία, αλλά το βιοτικό επίπεδο των σκληρά εργαζόμενων Γερμανών ολοένα και υποβαθμίζεται), να εγγυηθεί ή να χορηγήσει δάνεια μέσα από τη χώρα του τα οποία δεν προορίζονται ως μία ένδειξη αλληλεγγύης σε ένα χειμαζόμενο κράτος με στόχο την ανάκαμψή του, αλλά καταλήγουν στο υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, αργότερα της Ισπανίας, και από εκεί η μεγάλη μερίδα αυτών των χρημάτων επιστρέφει στις ημιπτωχευμένες τράπεζες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Διότι είναι ημιπτωχευμένες αυτές οι τράπεζες. Οι ίδιες το γνωρίζουν και τι κάνουν; Παρακρατούν αυτά τα χρήματα, δεν τα δανείζουν σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις, και ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο απορροφούν την ενέργεια του Γερμανού εργαζόμενου. Αυτό το ξέρει ο Γερμανός εργαζόμενος. Αυτό το ξέρει και ο Έλληνας εργαζόμενος. Και το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο η κ. Μέρκελ, όσο και ο κ. Παπανδρέου, όσο και γενικώς η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, χάνουν πολιτική και δημοκρατική νομιμοποίηση. Για την ευρωπαϊκή ιδέα, δεν υπάρχει καμία απειλή μεγαλύτερη από αυτό.
Τι θεωρείτε ότι κρύβεται πίσω από την αδράνεια των ευρωπαϊκών ηγεσιών, ιδίως της γερμανικής, στο συγκεκριμένο ζήτημα; Σκοπιμότητες; Ανεπάρκεια προσώπων; Κωλυσιεργία για αποφάσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων;
Αυτή τη στιγμή, η μόνη λύση για την κρίση του ευρώ, η μόνη σειρά μέτρων που θα σταματούσε την αποσάθρωση και αποδόμηση του ευρώ, θα ήταν μία ενοποίηση ενός μέρους του χρέους, μία επενδυτική πολιτική σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο και μία κεντρική πολιτική στο τραπεζικό σύστημα. Είναι απόλυτα εφικτή, μπορεί να εφαρμοστεί αύριο, αλλά θα έχει ένα πολύ μεγάλο κόστος για τις πλεονασματικές χώρες. Όχι οικονομικό κόστος. Ουσιαστικά, θα έδεναν εαυτόν με το ευρώ στο διηνεκές. Εμείς δεν μπορούμε να βγούμε από το ευρώ, γιατί είμαστε ελλειμματικοί. Εκείνοι μπορούν. Δεν θέλουν, αλλά η επιλογή τους να βγουν τους δίνει τεράστια διαπραγματευτική ισχύ στα φόρα, στις συνόδους κορυφής κλπ. Για να σώσουν το ευρώ, θα πρέπει να απολέσουν αυτή τη διαπραγματευτική ισχύ.
Τι μηνύματα εισπράττετε αναφορικά με την απήχηση της πρότασης την οποία έχετε εκπονήσει με τον κ. Holland στην υπόλοιπη Ευρώπη; Έχετε σύμμαχους οι οποίοι θα μπορούσαν να προωθήσουν αποτελεσματικά αυτή την εισήγηση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς;
Θα σας πω ποια είναι η θλίψη μου: όποιος βλέπει αυτή την πρόταση, είτε είναι πολιτικός είτε ακόμη και τραπεζίτης, ενθουσιάζεται και μετά το ξεχνάει. Να σας πω γιατί. Ο κ. Τρεμόντι (υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας), ο οποίος συμφωνεί απόλυτα, μας λέει ότι αν βγει να το πει δημοσίως τα spreads θα εκτιναχθούν στον αέρα. Ο πρόεδρος γερμανικής τράπεζας την οποία δεν θα κατανομάσω, συμφωνεί επίσης, αλλά μας μεταφέρει ότι αν βγει να το πει δημοσίως ευθύς αμέσως θα πέσουν οι μετοχές της τράπεζάς του. Ο μόνος τρόπος για να προωθηθεί αυτή η πρόταση είναι όλοι αυτοί να συντονιστούν μεταξύ τους και να το πουν μαζί. Τότε, και τα spreads θα πέσουν και οι μετοχές θα ανεβούν. Αυτό χρειάζεται συντονισμό.
Σάββατο 11 Ιουνίου 2011
Απάντηση σε ανησυχούντες
ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ*
Μαϊντανοί ευκαιρίας άλλοτε δοξολογούν το Μνημόνιο άλλοτε επικρίνουν όσους το υπέγραψαν λειτουργώντας σαν δημοσιογράφοι υπηρεσίας και παπαγαλάκια αόρατων πλην υπαρκτών αφεντικών. Είναι αστείο να καταγγέλλουν π.χ. τις τράπεζες εκείνοι που κατ΄ επανάληψη μεγαλούργησαν με τις χορηγίες τους, καθιστάμενοι επίχρυσα έμβολα της κυρίαρχης μηχανής
Η ποίηση είναι ένα τρομερό δήθεν ως προς το κατεστημένο, ότι δηλαδή προσφέρουν ενώ δεν προσφέρουν τίποτε. Δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα….
Ν. Καρούζος, (1979)
Επιτέλους!
Οι διανοούμενοι αντέδρασαν μ΄ ένα κείμενο ανησυχίας για την κατρακύλα του τόπου. Στη συνέχεια ακολούθησαν τηλεοπτικές δηλώσεις και συνεντεύξεις στον τύπο των πλέον φωταγωγημένων εξ αυτών με επαναληπτικές τις κοινοτοπίες περί αγωνίας, με εκκλήσεις για συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, με οιμωγές για τον ζόφο που βιώνουμε και με συμβουλές για το δέον γενέσθαι. Ανακουφιστικό!
Οι «επώνυμοι» της τέχνης για μιαν στιγμή αποστασιοποιήθηκαν από τις εσωτερικές τους ίντριγκες και τις πολιτικές προώθησης του «εγώ» τους και ασχολήθηκαν με τα κοινά. Παρήγορο!
Έλα όμως που το «κείμενό» τους έγινε κι αυτό προϊόν της μηντιακής βιομηχανίας και καταναλώθηκε γρήγορα εν αναμονή του επόμενου, όπου άλλη ομάδα «επωνύμων» θα -ξανά- κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου μήπως και γίνει μονόστηλο ή, έστω, τελευταία είδηση στο δελτίο των 8. Βλέπετε, έχει και η τηλεδημοκρατία τους (μαζικούς) κανόνες της.
Να γιατί δεν με συγκινούν πια τέτοιες κινήσεις. Γιατί λειτουργούν σαν άλλοθι απέναντι στο κακό που ενδημεί χρόνια μολύνοντας τους πάντες κι όχι μόνο τους ευκαιριακούς διεκπεραιωτές της εξουσίας. Και γιατί αυτή την κρίση την ανέχθηκαν εν τη γενέσει της, αν δεν την προετοίμασαν μέσα στην εγωπαθή ματαιοδοξία τους, όλοι αυτοί οι «καλλιτέχνες» του εαυτού τους, οι ιδιοτελείς εκατομμυριούχοι της αλλότριας ευαισθησίας και οι λαμπροί εκπρόσωποι της θεσμικής διαμαρτυρίας. Όλοι αυτοί που ούτε διαπαιδαγώγησαν ως όφειλαν ούτε ενημέρωσαν εγκαίρως αυτόν τον πλαδαρό και διόλου αξιοπρεπή λαό για τα μελλούμενα δεινά. Εκπρόσωποι, οι περισσότεροι, μιας τέχνης διακοσμητικής και άρα ασφαλούς, αποτέλεσαν έγκαιρα την συμπεφωνημένη αλογόμυγα της εξουσίας, τις βελούδινες τύψεις της, τη θεσμική της «αντιπολίτευση». Λίγοι, ελάχιστοι τόλμησαν επωνύμως ν αντισταθούν, να καταγγείλουν τον ηγεμονεύοντα λαϊκισμό, να δείξουν με το δάχτυλο το κακό που θέριευε μέσα στην καταναλωτική ραστώνη, τον αντιπαραγωγικό πλουτισμό, τη λατρεία του ευτελούς, τη θεοποίηση του χρήματος, τη γενικευμένη αργομισθία, τον πνευματικό και κοινωνικό νεοπλουτισμό. Ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Βλάσης Κανιάρης, ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Αντώνης Καρκαγιάννης η Έλλη Παπά, ο Νίκος Καρούζος, ο Χρήστος Παπουτσάκης, ο Κώστας Καλουφάκος, η Ρένα Χατζηδάκη, ο Κοσμάς Ψυχοπαίδης και ευάριθμοι συνεπείς ακόμη. Κι όλα αυτά με έργα, συγκεκριμένα, με κόστος προσωπικό, με αποκλεισμούς, με ατομικά παραδείγματα. Συχνά λοιδορούμενοι ή προπηλακιζόμενοι από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τους επίσημους λογοκριτές του Συστήματος με τις συμπεφωνημένες κριτικές και τις άνωθεν αποσιωπήσεις. Ποιος όμως, από εσάς τόλμησε να τα βάλει εγκαίρως με τους αόρατους αρχιτέκτονες της σημερινής παρακμής; Επειδή κύριο χρέος του διανοούμενου είναι να παιδαγωγεί και να διδάσκει εμπράκτως κι όχι να καταγγέλλει εκ του ασφαλούς και υστερόχρονα. Τώρα η ανησυχία σας, στηριγμένη εκτός των άλλων και σε πολιτική ευήθεια, δεν παραλλάσσει από εκείνη των “αγανακτισμένων” οι οποίοι θέλουν να καταργήσουν αυτή τη βουλή γιατί δεν διορίζει πλέον. Τι σημαίνει δηλαδή “πνεύμα ομοψυχίας” όταν υπάρχουν τόσες και τέτοιες ριζικές διαφορές στα πολιτικά μας κόμματα; Σκέφτηκαν οι ανησυχούντες πως μια σθεναρή, αντιρρητική στάση της αντιπολίτευσης λύνει τα χέρια του πρωθυπουργού ως προς τις διαπραγματεύσεις του με την τρόικα; Στην πολιτική, δεν υπάρχουν “φίλοι” ή “εχθροί”. Υπάρχουν συγκλίνοντα και αποκλίνοντα συμφέροντα. Όλα τα άλλα είναι βολονταριστικές αφέλειες. Τολμούν οι ανησυχούντες να απαιτήσουν ένα καθολικό σάρωμα του χρεωκοπημένου πολιτικού μας συστήματος; Φοβάμαι πως όχι. Αυτό που θέλουν είναι η όπως όπως αναστήλωσή του. Επειδή η ύπαρξη τους συνδέεται νομοτελειακά με την επιβίωσή του. Γι αυτό σας λέω: Αντί κειμένων καλύτερα σιωπή τουλάχιστον ως την επόμενη τηλεοπτική εμφάνιση.
Σκέφτομαι επίσης πως αν αντί δηλώσεων μερικοί ζάπλουτοι ανησυχούντες προέβαιναν λ.χ. σε μια δωρεά, μια χορηγία προς το καταληστευμένο δημόσιο, θα καθίσταντο μέγιστο πρότυπο για το ζαλισμένο, ευρύ κοινό. Θα έδιναν αυτό που το κοινό αναμένει από την πολιτική ηγεσία του και δεν το βρίσκει: έμπνευση και παράδειγμα.
Αντ' αυτών οι ίδιοι εμμέσως ζητούν τη διατήρηση του status quo, τη διαιώνιση μέσα από μια ψευτοκάθαρση, -για όλα φταίει ο Τσοχατζόπουλος (sic) - του υπάρχοντος συστημικού καρκίνου. Με νηπιώδη, πολιτική σκέψη προτείνουν πάνω κάτω ό,τι και ο σκιώδης Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Βρε παιδιά, βρείτε τα!» Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν έχουν αντιληφθεί τίποτε. Και πώς θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού οι ίδιοι υπήρξαν και είναι ακόμη ομοτράπεζοι με τους πρωταγωνιστές της εθνικής μας τραγωδίας; Θεσμικοί εκπρόσωποι πλάι στους χοντρούς δεσποτάδες με τις χρυσές ποιμαντικές ράβδους και τους ακαδημαϊκούς της ξέπνοης γνώσης και της κατεψυγμένης αλήθειας. Δυστυχώς για αυτούς, η κάθαρση σε αυτό το δράμα αργεί ακόμη εφόσον ουδείς εκ των πρωταγωνιστών τους δεν έχει προβεί σε ουσιαστική αυτοκριτική και εφόσον οι πάντες ψάχνουν για εύκολους αποδιοπομπαίους τράγους αλλά όχι για τις ουσιαστικές αιτίες της ύβρεως.
Εν ολίγοις: Η ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας είναι τεράστια και δεν ξεπλένεται με τα SOS κάποιων επίλεκτων της τηλεδημοκρατίας και τινων επαγγελματιών της κομψευόμενης διαμαρτυρίας. (Διατυπωμένης μάλιστα και με ανύπαρκτο στυλ) Μαϊντανοί ευκαιρίας άλλοτε δοξολογούν το Μνημόνιο άλλοτε επικρίνουν όσους το υπέγραψαν λειτουργώντας σαν δημοσιογράφοι υπηρεσίας και παπαγαλάκια αόρατων πλην υπαρκτών αφεντικών. Είναι αστείο να καταγγέλλουν π.χ. τις τράπεζες εκείνοι που κατ΄ επανάληψη μεγαλούργησαν με τις χορηγίες τους, καθιστάμενοι επίχρυσα έμβολα της κυρίαρχης μηχανής. Θυμάμαι τώρα τον πίνακα του ζάπλουτου Φασιανού «Νέοι επενδυτές οδεύοντες προς την Eurobank» αναρτημένου στην Εθνική Πινακοθήκη! Sancta Simplicitas. Άλλο παράδειγμα: Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, διορισμένος πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ παρακαλώ, αντί να υπογράφει κείμενα διαμαρτυρίας, καλύτερα να υποβάλει την παραίτησή του διαμαρτυρόμενος. Ούτως ή άλλως, καμία κυβέρνηση δεν δ(ι)ωρίζει ταλέντο. Με άλλα λόγια, ο καθένας μας κρύβει δυστυχώς έναν σκελετό στη ντουλάπα του. Οι πιο μερακλήδες μάλιστα κοιμούνται και μ' ένα πτώμα...
Και κάτι τελευταίο. Την πρώτη και ύστατη φορά που είδα τον Άκη εκ του σύνεγγυς ήταν σε κοινωνική εκδήλωση στο σπίτι γνωστού ακτιβιστή δημοσιογράφου και μεγαλοστελέχους της «Ελευθεροτυπίας». Έτσι συνέβαινε ανέκαθεν. Το πρωί «μάλωναν», το βράδυ τα έπιναν αντάμα. Σαν σε δημοτικό τραγούδι! Οργανικοί διανοούμενοι και οι εκπρόσωποι του καθεστώτος. Διευθυντές εφημερίδων, μεγαλοκαλλιτέχνες, σύζυγοι-επιχειρηματίες, φιλότεχνοι πολιτικοί και οι χαριτωμένοι επενδυτές γενικώς. Χωρίς τσίπα, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς αυτοεκτίμηση, χωρίς συνείδηση ιστορίας, χωρίς έγνοια ουσιαστική γι αυτόν τον τόπο, τον οποίο σήμερα θρηνούν. Κι αν κάποτε τα έντιμα δάκρυα του Καρούζου ήταν παράσημα στο στήθος του, τώρα οι κροκοδείλιοι κοπετοί των ανησυχούντων αστέρων, όταν δεν προκαλούν γέλιο, επιτείνουν τη διάχυτη μελαγχολία….
ΥΓ.: «… Αγανακτισμένος είμαι όχι από ατομική ιδιοτέλεια αλλά επειδή αυτός ο τόπος είναι πια αγορέξ… Ένα AGOREΧ είναι η Ελλάδα συνολικά ο κόσμος κι εμείς βέβαια στον βαθμό που το αποδεχόμαστε». Ν. Καρούζος, περ. Μανδραγόρας τευχ. 44 σελ. 12.
ΥΓ. 2: Τα ΜΜΕ έχασαν την είδηση της εικοσαετίας, δηλαδή τη χρεωκοπία της πατρίδας, υλική και πνευματική. Τι να μας πουν τώρα κι αυτά και οι «διανοούμενοί» τους;
*Ο Μάνος Στεφανίδης είναι επ. καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή εδώ
Μαϊντανοί ευκαιρίας άλλοτε δοξολογούν το Μνημόνιο άλλοτε επικρίνουν όσους το υπέγραψαν λειτουργώντας σαν δημοσιογράφοι υπηρεσίας και παπαγαλάκια αόρατων πλην υπαρκτών αφεντικών. Είναι αστείο να καταγγέλλουν π.χ. τις τράπεζες εκείνοι που κατ΄ επανάληψη μεγαλούργησαν με τις χορηγίες τους, καθιστάμενοι επίχρυσα έμβολα της κυρίαρχης μηχανής
Η ποίηση είναι ένα τρομερό δήθεν ως προς το κατεστημένο, ότι δηλαδή προσφέρουν ενώ δεν προσφέρουν τίποτε. Δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα….
Ν. Καρούζος, (1979)
Επιτέλους!
Οι διανοούμενοι αντέδρασαν μ΄ ένα κείμενο ανησυχίας για την κατρακύλα του τόπου. Στη συνέχεια ακολούθησαν τηλεοπτικές δηλώσεις και συνεντεύξεις στον τύπο των πλέον φωταγωγημένων εξ αυτών με επαναληπτικές τις κοινοτοπίες περί αγωνίας, με εκκλήσεις για συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, με οιμωγές για τον ζόφο που βιώνουμε και με συμβουλές για το δέον γενέσθαι. Ανακουφιστικό!
Οι «επώνυμοι» της τέχνης για μιαν στιγμή αποστασιοποιήθηκαν από τις εσωτερικές τους ίντριγκες και τις πολιτικές προώθησης του «εγώ» τους και ασχολήθηκαν με τα κοινά. Παρήγορο!
Έλα όμως που το «κείμενό» τους έγινε κι αυτό προϊόν της μηντιακής βιομηχανίας και καταναλώθηκε γρήγορα εν αναμονή του επόμενου, όπου άλλη ομάδα «επωνύμων» θα -ξανά- κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου μήπως και γίνει μονόστηλο ή, έστω, τελευταία είδηση στο δελτίο των 8. Βλέπετε, έχει και η τηλεδημοκρατία τους (μαζικούς) κανόνες της.
Να γιατί δεν με συγκινούν πια τέτοιες κινήσεις. Γιατί λειτουργούν σαν άλλοθι απέναντι στο κακό που ενδημεί χρόνια μολύνοντας τους πάντες κι όχι μόνο τους ευκαιριακούς διεκπεραιωτές της εξουσίας. Και γιατί αυτή την κρίση την ανέχθηκαν εν τη γενέσει της, αν δεν την προετοίμασαν μέσα στην εγωπαθή ματαιοδοξία τους, όλοι αυτοί οι «καλλιτέχνες» του εαυτού τους, οι ιδιοτελείς εκατομμυριούχοι της αλλότριας ευαισθησίας και οι λαμπροί εκπρόσωποι της θεσμικής διαμαρτυρίας. Όλοι αυτοί που ούτε διαπαιδαγώγησαν ως όφειλαν ούτε ενημέρωσαν εγκαίρως αυτόν τον πλαδαρό και διόλου αξιοπρεπή λαό για τα μελλούμενα δεινά. Εκπρόσωποι, οι περισσότεροι, μιας τέχνης διακοσμητικής και άρα ασφαλούς, αποτέλεσαν έγκαιρα την συμπεφωνημένη αλογόμυγα της εξουσίας, τις βελούδινες τύψεις της, τη θεσμική της «αντιπολίτευση». Λίγοι, ελάχιστοι τόλμησαν επωνύμως ν αντισταθούν, να καταγγείλουν τον ηγεμονεύοντα λαϊκισμό, να δείξουν με το δάχτυλο το κακό που θέριευε μέσα στην καταναλωτική ραστώνη, τον αντιπαραγωγικό πλουτισμό, τη λατρεία του ευτελούς, τη θεοποίηση του χρήματος, τη γενικευμένη αργομισθία, τον πνευματικό και κοινωνικό νεοπλουτισμό. Ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Βλάσης Κανιάρης, ο Άγγελος Ελεφάντης, ο Αντώνης Καρκαγιάννης η Έλλη Παπά, ο Νίκος Καρούζος, ο Χρήστος Παπουτσάκης, ο Κώστας Καλουφάκος, η Ρένα Χατζηδάκη, ο Κοσμάς Ψυχοπαίδης και ευάριθμοι συνεπείς ακόμη. Κι όλα αυτά με έργα, συγκεκριμένα, με κόστος προσωπικό, με αποκλεισμούς, με ατομικά παραδείγματα. Συχνά λοιδορούμενοι ή προπηλακιζόμενοι από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τους επίσημους λογοκριτές του Συστήματος με τις συμπεφωνημένες κριτικές και τις άνωθεν αποσιωπήσεις. Ποιος όμως, από εσάς τόλμησε να τα βάλει εγκαίρως με τους αόρατους αρχιτέκτονες της σημερινής παρακμής; Επειδή κύριο χρέος του διανοούμενου είναι να παιδαγωγεί και να διδάσκει εμπράκτως κι όχι να καταγγέλλει εκ του ασφαλούς και υστερόχρονα. Τώρα η ανησυχία σας, στηριγμένη εκτός των άλλων και σε πολιτική ευήθεια, δεν παραλλάσσει από εκείνη των “αγανακτισμένων” οι οποίοι θέλουν να καταργήσουν αυτή τη βουλή γιατί δεν διορίζει πλέον. Τι σημαίνει δηλαδή “πνεύμα ομοψυχίας” όταν υπάρχουν τόσες και τέτοιες ριζικές διαφορές στα πολιτικά μας κόμματα; Σκέφτηκαν οι ανησυχούντες πως μια σθεναρή, αντιρρητική στάση της αντιπολίτευσης λύνει τα χέρια του πρωθυπουργού ως προς τις διαπραγματεύσεις του με την τρόικα; Στην πολιτική, δεν υπάρχουν “φίλοι” ή “εχθροί”. Υπάρχουν συγκλίνοντα και αποκλίνοντα συμφέροντα. Όλα τα άλλα είναι βολονταριστικές αφέλειες. Τολμούν οι ανησυχούντες να απαιτήσουν ένα καθολικό σάρωμα του χρεωκοπημένου πολιτικού μας συστήματος; Φοβάμαι πως όχι. Αυτό που θέλουν είναι η όπως όπως αναστήλωσή του. Επειδή η ύπαρξη τους συνδέεται νομοτελειακά με την επιβίωσή του. Γι αυτό σας λέω: Αντί κειμένων καλύτερα σιωπή τουλάχιστον ως την επόμενη τηλεοπτική εμφάνιση.
Σκέφτομαι επίσης πως αν αντί δηλώσεων μερικοί ζάπλουτοι ανησυχούντες προέβαιναν λ.χ. σε μια δωρεά, μια χορηγία προς το καταληστευμένο δημόσιο, θα καθίσταντο μέγιστο πρότυπο για το ζαλισμένο, ευρύ κοινό. Θα έδιναν αυτό που το κοινό αναμένει από την πολιτική ηγεσία του και δεν το βρίσκει: έμπνευση και παράδειγμα.
Αντ' αυτών οι ίδιοι εμμέσως ζητούν τη διατήρηση του status quo, τη διαιώνιση μέσα από μια ψευτοκάθαρση, -για όλα φταίει ο Τσοχατζόπουλος (sic) - του υπάρχοντος συστημικού καρκίνου. Με νηπιώδη, πολιτική σκέψη προτείνουν πάνω κάτω ό,τι και ο σκιώδης Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Βρε παιδιά, βρείτε τα!» Πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν έχουν αντιληφθεί τίποτε. Και πώς θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού οι ίδιοι υπήρξαν και είναι ακόμη ομοτράπεζοι με τους πρωταγωνιστές της εθνικής μας τραγωδίας; Θεσμικοί εκπρόσωποι πλάι στους χοντρούς δεσποτάδες με τις χρυσές ποιμαντικές ράβδους και τους ακαδημαϊκούς της ξέπνοης γνώσης και της κατεψυγμένης αλήθειας. Δυστυχώς για αυτούς, η κάθαρση σε αυτό το δράμα αργεί ακόμη εφόσον ουδείς εκ των πρωταγωνιστών τους δεν έχει προβεί σε ουσιαστική αυτοκριτική και εφόσον οι πάντες ψάχνουν για εύκολους αποδιοπομπαίους τράγους αλλά όχι για τις ουσιαστικές αιτίες της ύβρεως.
Εν ολίγοις: Η ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας είναι τεράστια και δεν ξεπλένεται με τα SOS κάποιων επίλεκτων της τηλεδημοκρατίας και τινων επαγγελματιών της κομψευόμενης διαμαρτυρίας. (Διατυπωμένης μάλιστα και με ανύπαρκτο στυλ) Μαϊντανοί ευκαιρίας άλλοτε δοξολογούν το Μνημόνιο άλλοτε επικρίνουν όσους το υπέγραψαν λειτουργώντας σαν δημοσιογράφοι υπηρεσίας και παπαγαλάκια αόρατων πλην υπαρκτών αφεντικών. Είναι αστείο να καταγγέλλουν π.χ. τις τράπεζες εκείνοι που κατ΄ επανάληψη μεγαλούργησαν με τις χορηγίες τους, καθιστάμενοι επίχρυσα έμβολα της κυρίαρχης μηχανής. Θυμάμαι τώρα τον πίνακα του ζάπλουτου Φασιανού «Νέοι επενδυτές οδεύοντες προς την Eurobank» αναρτημένου στην Εθνική Πινακοθήκη! Sancta Simplicitas. Άλλο παράδειγμα: Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, διορισμένος πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ παρακαλώ, αντί να υπογράφει κείμενα διαμαρτυρίας, καλύτερα να υποβάλει την παραίτησή του διαμαρτυρόμενος. Ούτως ή άλλως, καμία κυβέρνηση δεν δ(ι)ωρίζει ταλέντο. Με άλλα λόγια, ο καθένας μας κρύβει δυστυχώς έναν σκελετό στη ντουλάπα του. Οι πιο μερακλήδες μάλιστα κοιμούνται και μ' ένα πτώμα...
Και κάτι τελευταίο. Την πρώτη και ύστατη φορά που είδα τον Άκη εκ του σύνεγγυς ήταν σε κοινωνική εκδήλωση στο σπίτι γνωστού ακτιβιστή δημοσιογράφου και μεγαλοστελέχους της «Ελευθεροτυπίας». Έτσι συνέβαινε ανέκαθεν. Το πρωί «μάλωναν», το βράδυ τα έπιναν αντάμα. Σαν σε δημοτικό τραγούδι! Οργανικοί διανοούμενοι και οι εκπρόσωποι του καθεστώτος. Διευθυντές εφημερίδων, μεγαλοκαλλιτέχνες, σύζυγοι-επιχειρηματίες, φιλότεχνοι πολιτικοί και οι χαριτωμένοι επενδυτές γενικώς. Χωρίς τσίπα, χωρίς αυτοκριτική, χωρίς αυτοεκτίμηση, χωρίς συνείδηση ιστορίας, χωρίς έγνοια ουσιαστική γι αυτόν τον τόπο, τον οποίο σήμερα θρηνούν. Κι αν κάποτε τα έντιμα δάκρυα του Καρούζου ήταν παράσημα στο στήθος του, τώρα οι κροκοδείλιοι κοπετοί των ανησυχούντων αστέρων, όταν δεν προκαλούν γέλιο, επιτείνουν τη διάχυτη μελαγχολία….
ΥΓ.: «… Αγανακτισμένος είμαι όχι από ατομική ιδιοτέλεια αλλά επειδή αυτός ο τόπος είναι πια αγορέξ… Ένα AGOREΧ είναι η Ελλάδα συνολικά ο κόσμος κι εμείς βέβαια στον βαθμό που το αποδεχόμαστε». Ν. Καρούζος, περ. Μανδραγόρας τευχ. 44 σελ. 12.
ΥΓ. 2: Τα ΜΜΕ έχασαν την είδηση της εικοσαετίας, δηλαδή τη χρεωκοπία της πατρίδας, υλική και πνευματική. Τι να μας πουν τώρα κι αυτά και οι «διανοούμενοί» τους;
*Ο Μάνος Στεφανίδης είναι επ. καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή εδώ
Τα πολιτικά ψεύδη, τα τανκς και οι μούτζες
του Κωνσταντίνου Πουλή
Υπάρχουν δύο τρόποι για να επιβάλλεται η εξουσία: η βία και η απάτη. Η απάτη όμως έχει κοντά ποδάρια, διότι η ηλιθιότητα του όχλου δεν είναι απεριόριστη. Με άλλα λόγια, τα ψέματα τελειώνουν κάποτε.
Καλεσμένος στους «Νέους Φακέλους» του Αλ. Παπαχελά ο υπουργός Οικονομικών ερωτάται γιατί παραμένει στο πόστο του, ενώ είχε πει πως αν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα θα παραιτηθεί, και απαντά αφοπλιστικά: "και τι θα άλλαζε;"
Εδώ και καιρό, κάθε που αναλαμβάνει καθήκοντα μια κυβέρνηση, πρώτο της μέλημα είναι να αποδεσμευτεί από τις προεκλογικές της υποσχέσεις λέγοντας ότι δεν γνώριζε την αληθινή κατάσταση της οικονομίας. Έτσι με την περιβόητη απογραφή Αλογοσκούφη, έτσι και με το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν» και το ταχύ πέρασμα στο «δεν υπάρχει σάλιο».
Δηλαδή, η κυβέρνηση πάντοτε εκλέγεται λέγοντας ψέματα, και πάντοτε ρίχνει το φταίξιμο στο προηγούμενο ψέμα του αντιπάλου της. Όμως όταν οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι ότι αργά ή γρήγορα απλώς αποκαλύπτονται όλοι ως ψεύτες.
Σε αυτήν την κατάσταση, που την ξέραμε από καιρό, προστίθενται εσχάτως και τα τεντωμένα νεύρα των αγορών, που μαθαίνουμε ότι είναι ευαίσθητες, και πρέπει να εκφράζεται κανείς πολύ προσεκτικά για να μην τις αναστατώσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρωθυπουργός μάς λέει πως συζητούσε από καιρό διάφορα σενάρια, αλλά δεν μπορούσε βεβαίως να το κάνει δημοσίως, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα, και ο Γιούνκερ ομολογεί πως είπε ψέματα για το καλό του Ευρώ, παραβιάζοντας οδυνηρά την καθολική ηθική του.
Ας δούμε τι διακυβεύεται: η δημοκρατία προϋποθέτει τη δημοσιότητα, δηλαδή χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος να αντιστοιχεί στο πραγματικό ζητούμενο της περίστασης, ώστε να μπορεί ο λαουτζίκος να ξέρει ποιον και γιατί ψηφίζει. Όταν ο πρωθυπουργός ομολογεί πως δεν μπορεί να μιλά δημόσια για τα σενάρια που συζητά, ο λαός, που δεν είναι πια και τόσο αφελής, αντιλαμβάνεται πως ό,τι και να πει ο πρωθυπουργός μας δεν έχει καμία σημασία, διότι έτσι κι αλλιώς οι αποφάσεις λαμβάνονται «υπογείως». Τι σημασία έχει τι θα πει ο πρωθυπουργός, αφού μας έχει αποκαλύψει ότι ταυτοχρόνως παίρνει το αεροπλάνο και συζητά με τους φίλους και τους εχθρούς του κάτι άλλο, που δεν κάνει να το μάθουμε παρά μόνο κατόπιν εορτής; Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους συνωμοσιολόγους: όταν καταργείται η δημόσια συζήτηση, το μόνο που μας μένει είναι η συνωμοσιολογία.
Γιατί το κάνουν οι πολιτικοί αυτό, το εξηγεί ο αφορισμός του Π. Κονδύλη για το κάπνισμα: Η απόλαυση είναι βέβαιη, ο κίνδυνος ενδεχόμενος. Κι όταν κανείς στήνει μια καριέρα έτσι, το τι θα γίνει μακροπρόθεσμα στην πολιτική λίγο τον νοιάζει.
Μόνο που εμείς ζούμε τις μέρες που αυτό το «μακροπρόθεσμα» έφτασε. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα πει κάτι ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι πρέπει να είναι κανείς γκαβός και βλάκας για να μην καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ανθρώπους εθισμένους στο «είπα-ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω».
Θυμόμουν πρόσφατα τη φράση του Καστοριάδη, πως αν η «Πράβδα» έγραφε ότι ένα κι ένα κάνει δύο, οι Ρώσοι θα αμφέβαλλαν. Αυτό σημαίνει ότι τις δηλώσεις δεν τις ακούει κανείς, εκτός μόνο για να πονηρευτεί ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα (Φαντάζομαι ότι και οι αγορές κάπως έτσι θα σκέφτονται, δεν νομίζω να είμαστε οι μόνοι έξυπνοι). Οι προεκλογικές εξαγγελίες είναι κι αυτές κενές νοήματος, συνεπώς το ίδιο και οι εκλογές. Σε τέτοιες συνθήκες, τόσο γενικευμένης δυσπιστίας απέναντι στην τρέχουσα πολιτική, παραμονεύει η πιο σκληρή και αμετακίνητη βεβαιότητα, αυτή της βίας. βίας από την πλευρά της εξουσίας, που δεν θα μπορεί πια να διατηρεί την κοινωνική συναίνεση σε συνθήκες οικονομικής ερήμωσης, και βίας από την πλευρά των πολιτών, που θα ζητούν την ασφάλεια μιας ισχυρής βεβαιότητας, αυτής που την προσφέρει καλύτερα από όλους το αίμα.
Αυτή η εξέλιξη είναι η χειρό τερη δυνατή, χειρότερη και από τη φτώχεια. Αναπτύσσεται συνεπώς το επιχείρημα στις μέρες μας ότι πρέπει κι εμείς να προσέχουμε πώς εκφραζόμαστε για τον ένδοξο κοινοβουλευτισμό μας, διότι αν μουτζώσεις τον Μεϊμαράκη διακυβεύεται το κύρος της δημοκρατίας και ρισκάρουμε την πολιτειακή εκτροπή.
Δυστυχώς το επιχείρημα φαίνεται να έχει απήχηση και σε πολίτες εκτός Πασόκ, παραγνωρίζοντας δύο καίριες πτυχές της πολιτικής μας: ότι πλειάδα συνταγματολόγων τραβάνε τα μαλλιά τους λέγοντας πως η συνταγματική εκτροπή έχει ήδη συμβεί με το Μνημόνιο, και ότι η απουσία της βίας, που ήταν το καμάρι της έστω και διεφθαρμένης και άδικης κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, φαίνεται να τελειώνει.
Δεν πρόκειται μόνο για τον τραυματισμό του Γιάννη Καυκά, πρόκειται για το ότι εδώ και καιρό η αστυνομία επιτίθεται σε διαδηλωτές με προθέσεις φονικές, είτε με μηχανάκια είτε με γκλομπς, και για το ότι φυλακίζονται συμπολίτες μας με κατασκευασμένες από την αστυνομία κατηγορίες. (Ο αισιόδοξος θα απαντήσει ότι τα πράγματα στη Συρία είναι ασύγκριτα χειρότερα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω ποιον παρηγορεί αυτό) Η εποχή που λέγαμε ότι αυτή η διεφθαρμένη τυπική δημοκρατία είναι πάντως φιλόξενη, παρήλθε. Πόσος καιρός θα χρειαστεί για τους αστυνομικούς που βασανίζουν μετανάστες για γούστο, μέχρι να στραφούν σε άλλον στόχο; Λίγος, εικάζω.
Αντί όμως να παραδοθούμε στο επιχείρημα των ημερών, που λέει πως πρέπει να φερόμαστε ευγενικά στους βουλευτές, διότι διαφορετικά ανοίγεται ο δρόμος προς τη δικτατορία, το ζήτημα είναι να ξανακατοικηθεί η δημόσια σφαίρα από ουσιώδη πολιτικά ερωτήματα για τις αιτίες της κρίσης και το ζητούμενο της εξόδου, ώστε να πάψει το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό πανηγύρι να διεκδικεί το μονοπώλιο της πολιτικής, εκβιάζοντας ότι αν τους βρίζουμε είναι σαν να ζητούμε να κατέβουν τα τανκς.
Ειλικρίνεια δεν μπορούμε να περιμένουμε από όσους έχουν διαπιστωμένα στηρίξει την πολιτική τους σταδιοδρομία στην εξαπάτηση. Απαιτείται από τη δική μας πλευρά να αντιμετωπίσουμε με παρρησία τις μισές αλήθειες της κυβέρνησης, δ ηλ. τις ευθύνες του λαού για το τι ψηφίζει και πώς πολιτεύεται, και να μπορέσουμε να μπολιάσουμε τη συζήτηση που μόλις ξεκινά με τον προβληματισμό μας και τις διεκδικήσεις μας.
Εδώ που έχουμε φτάσει, οι πολιτικοί μας έχουν να περιμένουν μόνο μούτζες - κι αυτό αν είναι τυχεροί, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Η προφανής αδυναμία της μούτζας είναι ότι αν οι αγανακτισμένοι αγανακτούν διότι ο βουλευτής τους τους έκλεισε την πόρτα, θα επιστρέψουν εκεί μόλις τους την ξανανοίξει.
Το δικό μας χρέος είναι να σκεφτούμε ξανά την πολιτική μας αξιοποιώντας όλο το δικαιολογημένο πάθος της μούτζας, που είναι το κεντρικό σύμβολο των ημερών, και να πράξουμε ταυτοχρόνως με πολιτική φρόνηση που να αναγνωρίζει αποχρώσεις και λεπτομέρειες, δηλαδή να μπορεί να προτείνει.
- O Κωνσταντίνος Πουλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Λογοτεχνικά και δοκιμιακά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Πλανόδιον», «Κ», «Νέα Εστία» και «σημειώσεις». Έχει κάνει τη μετάφραση και έχει γράψει το επίμετρο («Τρομοκρατία και ηθική») στο δοκίμιο του J. Glover, «Ηθική απόσταση: ένα κεφάλαιο ηθικής φιλοσοφίας» (Έρασμος, 2009) και έχει εκδώσει τη συλλογή θεατρικών με τίτλο «Δον Ζουάν» (Κουκκίδα, 2010).
πηγή: The Press Project
Υπάρχουν δύο τρόποι για να επιβάλλεται η εξουσία: η βία και η απάτη. Η απάτη όμως έχει κοντά ποδάρια, διότι η ηλιθιότητα του όχλου δεν είναι απεριόριστη. Με άλλα λόγια, τα ψέματα τελειώνουν κάποτε.
Καλεσμένος στους «Νέους Φακέλους» του Αλ. Παπαχελά ο υπουργός Οικονομικών ερωτάται γιατί παραμένει στο πόστο του, ενώ είχε πει πως αν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα θα παραιτηθεί, και απαντά αφοπλιστικά: "και τι θα άλλαζε;"
Εδώ και καιρό, κάθε που αναλαμβάνει καθήκοντα μια κυβέρνηση, πρώτο της μέλημα είναι να αποδεσμευτεί από τις προεκλογικές της υποσχέσεις λέγοντας ότι δεν γνώριζε την αληθινή κατάσταση της οικονομίας. Έτσι με την περιβόητη απογραφή Αλογοσκούφη, έτσι και με το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν» και το ταχύ πέρασμα στο «δεν υπάρχει σάλιο».
Δηλαδή, η κυβέρνηση πάντοτε εκλέγεται λέγοντας ψέματα, και πάντοτε ρίχνει το φταίξιμο στο προηγούμενο ψέμα του αντιπάλου της. Όμως όταν οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι ότι αργά ή γρήγορα απλώς αποκαλύπτονται όλοι ως ψεύτες.
Σε αυτήν την κατάσταση, που την ξέραμε από καιρό, προστίθενται εσχάτως και τα τεντωμένα νεύρα των αγορών, που μαθαίνουμε ότι είναι ευαίσθητες, και πρέπει να εκφράζεται κανείς πολύ προσεκτικά για να μην τις αναστατώσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρωθυπουργός μάς λέει πως συζητούσε από καιρό διάφορα σενάρια, αλλά δεν μπορούσε βεβαίως να το κάνει δημοσίως, διότι αυτό θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα, και ο Γιούνκερ ομολογεί πως είπε ψέματα για το καλό του Ευρώ, παραβιάζοντας οδυνηρά την καθολική ηθική του.
Ας δούμε τι διακυβεύεται: η δημοκρατία προϋποθέτει τη δημοσιότητα, δηλαδή χρειάζεται ο δημόσιος διάλογος να αντιστοιχεί στο πραγματικό ζητούμενο της περίστασης, ώστε να μπορεί ο λαουτζίκος να ξέρει ποιον και γιατί ψηφίζει. Όταν ο πρωθυπουργός ομολογεί πως δεν μπορεί να μιλά δημόσια για τα σενάρια που συζητά, ο λαός, που δεν είναι πια και τόσο αφελής, αντιλαμβάνεται πως ό,τι και να πει ο πρωθυπουργός μας δεν έχει καμία σημασία, διότι έτσι κι αλλιώς οι αποφάσεις λαμβάνονται «υπογείως». Τι σημασία έχει τι θα πει ο πρωθυπουργός, αφού μας έχει αποκαλύψει ότι ταυτοχρόνως παίρνει το αεροπλάνο και συζητά με τους φίλους και τους εχθρούς του κάτι άλλο, που δεν κάνει να το μάθουμε παρά μόνο κατόπιν εορτής; Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους συνωμοσιολόγους: όταν καταργείται η δημόσια συζήτηση, το μόνο που μας μένει είναι η συνωμοσιολογία.
Γιατί το κάνουν οι πολιτικοί αυτό, το εξηγεί ο αφορισμός του Π. Κονδύλη για το κάπνισμα: Η απόλαυση είναι βέβαιη, ο κίνδυνος ενδεχόμενος. Κι όταν κανείς στήνει μια καριέρα έτσι, το τι θα γίνει μακροπρόθεσμα στην πολιτική λίγο τον νοιάζει.
Μόνο που εμείς ζούμε τις μέρες που αυτό το «μακροπρόθεσμα» έφτασε. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα πει κάτι ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι πρέπει να είναι κανείς γκαβός και βλάκας για να μην καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ανθρώπους εθισμένους στο «είπα-ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω».
Θυμόμουν πρόσφατα τη φράση του Καστοριάδη, πως αν η «Πράβδα» έγραφε ότι ένα κι ένα κάνει δύο, οι Ρώσοι θα αμφέβαλλαν. Αυτό σημαίνει ότι τις δηλώσεις δεν τις ακούει κανείς, εκτός μόνο για να πονηρευτεί ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα (Φαντάζομαι ότι και οι αγορές κάπως έτσι θα σκέφτονται, δεν νομίζω να είμαστε οι μόνοι έξυπνοι). Οι προεκλογικές εξαγγελίες είναι κι αυτές κενές νοήματος, συνεπώς το ίδιο και οι εκλογές. Σε τέτοιες συνθήκες, τόσο γενικευμένης δυσπιστίας απέναντι στην τρέχουσα πολιτική, παραμονεύει η πιο σκληρή και αμετακίνητη βεβαιότητα, αυτή της βίας. βίας από την πλευρά της εξουσίας, που δεν θα μπορεί πια να διατηρεί την κοινωνική συναίνεση σε συνθήκες οικονομικής ερήμωσης, και βίας από την πλευρά των πολιτών, που θα ζητούν την ασφάλεια μιας ισχυρής βεβαιότητας, αυτής που την προσφέρει καλύτερα από όλους το αίμα.
Αυτή η εξέλιξη είναι η χειρό τερη δυνατή, χειρότερη και από τη φτώχεια. Αναπτύσσεται συνεπώς το επιχείρημα στις μέρες μας ότι πρέπει κι εμείς να προσέχουμε πώς εκφραζόμαστε για τον ένδοξο κοινοβουλευτισμό μας, διότι αν μουτζώσεις τον Μεϊμαράκη διακυβεύεται το κύρος της δημοκρατίας και ρισκάρουμε την πολιτειακή εκτροπή.
Δυστυχώς το επιχείρημα φαίνεται να έχει απήχηση και σε πολίτες εκτός Πασόκ, παραγνωρίζοντας δύο καίριες πτυχές της πολιτικής μας: ότι πλειάδα συνταγματολόγων τραβάνε τα μαλλιά τους λέγοντας πως η συνταγματική εκτροπή έχει ήδη συμβεί με το Μνημόνιο, και ότι η απουσία της βίας, που ήταν το καμάρι της έστω και διεφθαρμένης και άδικης κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, φαίνεται να τελειώνει.
Δεν πρόκειται μόνο για τον τραυματισμό του Γιάννη Καυκά, πρόκειται για το ότι εδώ και καιρό η αστυνομία επιτίθεται σε διαδηλωτές με προθέσεις φονικές, είτε με μηχανάκια είτε με γκλομπς, και για το ότι φυλακίζονται συμπολίτες μας με κατασκευασμένες από την αστυνομία κατηγορίες. (Ο αισιόδοξος θα απαντήσει ότι τα πράγματα στη Συρία είναι ασύγκριτα χειρότερα, αλλά πραγματικά δεν ξέρω ποιον παρηγορεί αυτό) Η εποχή που λέγαμε ότι αυτή η διεφθαρμένη τυπική δημοκρατία είναι πάντως φιλόξενη, παρήλθε. Πόσος καιρός θα χρειαστεί για τους αστυνομικούς που βασανίζουν μετανάστες για γούστο, μέχρι να στραφούν σε άλλον στόχο; Λίγος, εικάζω.
Αντί όμως να παραδοθούμε στο επιχείρημα των ημερών, που λέει πως πρέπει να φερόμαστε ευγενικά στους βουλευτές, διότι διαφορετικά ανοίγεται ο δρόμος προς τη δικτατορία, το ζήτημα είναι να ξανακατοικηθεί η δημόσια σφαίρα από ουσιώδη πολιτικά ερωτήματα για τις αιτίες της κρίσης και το ζητούμενο της εξόδου, ώστε να πάψει το διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό πανηγύρι να διεκδικεί το μονοπώλιο της πολιτικής, εκβιάζοντας ότι αν τους βρίζουμε είναι σαν να ζητούμε να κατέβουν τα τανκς.
Ειλικρίνεια δεν μπορούμε να περιμένουμε από όσους έχουν διαπιστωμένα στηρίξει την πολιτική τους σταδιοδρομία στην εξαπάτηση. Απαιτείται από τη δική μας πλευρά να αντιμετωπίσουμε με παρρησία τις μισές αλήθειες της κυβέρνησης, δ ηλ. τις ευθύνες του λαού για το τι ψηφίζει και πώς πολιτεύεται, και να μπορέσουμε να μπολιάσουμε τη συζήτηση που μόλις ξεκινά με τον προβληματισμό μας και τις διεκδικήσεις μας.
Εδώ που έχουμε φτάσει, οι πολιτικοί μας έχουν να περιμένουν μόνο μούτζες - κι αυτό αν είναι τυχεροί, γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Η προφανής αδυναμία της μούτζας είναι ότι αν οι αγανακτισμένοι αγανακτούν διότι ο βουλευτής τους τους έκλεισε την πόρτα, θα επιστρέψουν εκεί μόλις τους την ξανανοίξει.
Το δικό μας χρέος είναι να σκεφτούμε ξανά την πολιτική μας αξιοποιώντας όλο το δικαιολογημένο πάθος της μούτζας, που είναι το κεντρικό σύμβολο των ημερών, και να πράξουμε ταυτοχρόνως με πολιτική φρόνηση που να αναγνωρίζει αποχρώσεις και λεπτομέρειες, δηλαδή να μπορεί να προτείνει.
- O Κωνσταντίνος Πουλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Λογοτεχνικά και δοκιμιακά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Πλανόδιον», «Κ», «Νέα Εστία» και «σημειώσεις». Έχει κάνει τη μετάφραση και έχει γράψει το επίμετρο («Τρομοκρατία και ηθική») στο δοκίμιο του J. Glover, «Ηθική απόσταση: ένα κεφάλαιο ηθικής φιλοσοφίας» (Έρασμος, 2009) και έχει εκδώσει τη συλλογή θεατρικών με τίτλο «Δον Ζουάν» (Κουκκίδα, 2010).
πηγή: The Press Project
Τρίτη 7 Ιουνίου 2011
Το πλήθος μετακινείται από την αποχή
Οι μεγάλες συγκεντρώσεις της Κυριακής, με κορυφαία εκείνη της πλατείας Συντάγματος, αποτελούν πολιτική κλιμάκωση του φαινομένου των αυθόρμητων κινητοποιήσεων, που, επί τόσες ημέρες, επιμένει ειρηνικά.
Το πλήθος προχθές θύμιζε τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις του πρώτου μεταπολιτευτικού κύκλου. Η συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή είχε αντικυβερνητική κατεύθυνση. Η συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού συστήματος, που τροφοδότησε την έξαρση της κοινωνικής οργής, αποκτά περισσότερο συγκεκριμένα πολιτικά στοιχεία. Γι' αυτό και δεν είναι εύκολο για το μιντιακό σύστημα του Μνημονίου να μανιπουλάρει επικοινωνιακά την οργή των πολιτών. Σ' αυτήν την αντικυβερνητική διάθεση θα επιχειρήσει να ψαρέψει η Ν.Δ., προσπαθώντας να σβήσει την αλήθεια ότι κι αυτή το ίδιο έβλαψε τη χώρα.
Η κοινωνία αποκτά συνείδηση των πολιτικών αιτημάτων και της δύναμής της. Η περίοδος ιδιόρρυθμης ανοχής που απολάμβανε ο κ. Παπανδρέου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα η δυσαρέσκεια δεν σταθμεύει στην αποχή. Οι πολίτες καθιστούν σαφή την αντίστασή τους στο Μνημόνιο, σήμερα με διαδηλώσεις στις πλατείες, αύριο, το πιθανότερο, στις κάλπες. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει πλέον στη συγκαταβατική σιωπή τους, στην αποχή.
Η πολιτικοποίηση των στόχων φέρνει πιο κοντά την απαίτηση να αναχαιτιστεί η μιζιέρα και η ανασφάλεια που πλήττουν την καθημερινότητα με την αξίωση για πολιτικές ανατροπές. Η μικροφυσική των εξουσιών αποδεικνύεται αλληλένδετη με την πολιτική εξουσία. Πρόκειται για εξέλιξη που συντελεί στη δημιουργία μιας νέας πολιτικοποίησης.
Η διαδικασία αυτή δεν θα είναι ευθύγραμμη ούτε απρόσκοπτη. Το πλήθος συμμετέχει στις πλατείες με τις ιδεολογικές αποσκευές του, συχνά αντιφατικές, αλλά τελικώς επικρατεί η αρχή της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας. Οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν!
Τα μηνύματα αυτά από τις πλατείες της Ελλάδας συναντώνται με ομότροπα μηνύματα από τον ευρωπαϊκό χώρο, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη ενός νέου ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου, αντίπαλου στην Ευρώπη των τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Μέσα σ' αυτόν τον δημόσιο χώρο η αριστερά μπορεί να ξαναβρεί, υπό προϋποθέσεις και στον χρόνο της, νέες ευκαιρίες και δυνατότητες ηγεμονίας. Για ανατροπές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στις ευρωπαϊκές χώρες και την καθημερινότητα.
ΠΗΓΗ ΕΔΩ: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=6
Το πλήθος προχθές θύμιζε τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις του πρώτου μεταπολιτευτικού κύκλου. Η συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος την Κυριακή είχε αντικυβερνητική κατεύθυνση. Η συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού συστήματος, που τροφοδότησε την έξαρση της κοινωνικής οργής, αποκτά περισσότερο συγκεκριμένα πολιτικά στοιχεία. Γι' αυτό και δεν είναι εύκολο για το μιντιακό σύστημα του Μνημονίου να μανιπουλάρει επικοινωνιακά την οργή των πολιτών. Σ' αυτήν την αντικυβερνητική διάθεση θα επιχειρήσει να ψαρέψει η Ν.Δ., προσπαθώντας να σβήσει την αλήθεια ότι κι αυτή το ίδιο έβλαψε τη χώρα.
Η κοινωνία αποκτά συνείδηση των πολιτικών αιτημάτων και της δύναμής της. Η περίοδος ιδιόρρυθμης ανοχής που απολάμβανε ο κ. Παπανδρέου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τώρα η δυσαρέσκεια δεν σταθμεύει στην αποχή. Οι πολίτες καθιστούν σαφή την αντίστασή τους στο Μνημόνιο, σήμερα με διαδηλώσεις στις πλατείες, αύριο, το πιθανότερο, στις κάλπες. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελπίζει πλέον στη συγκαταβατική σιωπή τους, στην αποχή.
Η πολιτικοποίηση των στόχων φέρνει πιο κοντά την απαίτηση να αναχαιτιστεί η μιζιέρα και η ανασφάλεια που πλήττουν την καθημερινότητα με την αξίωση για πολιτικές ανατροπές. Η μικροφυσική των εξουσιών αποδεικνύεται αλληλένδετη με την πολιτική εξουσία. Πρόκειται για εξέλιξη που συντελεί στη δημιουργία μιας νέας πολιτικοποίησης.
Η διαδικασία αυτή δεν θα είναι ευθύγραμμη ούτε απρόσκοπτη. Το πλήθος συμμετέχει στις πλατείες με τις ιδεολογικές αποσκευές του, συχνά αντιφατικές, αλλά τελικώς επικρατεί η αρχή της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας. Οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν!
Τα μηνύματα αυτά από τις πλατείες της Ελλάδας συναντώνται με ομότροπα μηνύματα από τον ευρωπαϊκό χώρο, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη ενός νέου ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου, αντίπαλου στην Ευρώπη των τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Μέσα σ' αυτόν τον δημόσιο χώρο η αριστερά μπορεί να ξαναβρεί, υπό προϋποθέσεις και στον χρόνο της, νέες ευκαιρίες και δυνατότητες ηγεμονίας. Για ανατροπές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, στις ευρωπαϊκές χώρες και την καθημερινότητα.
ΠΗΓΗ ΕΔΩ: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=6
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
''Η τοποθέτηση Παπαρήγα υπέρ του ευρώ, "στις παρούσες συνθήκες", οι εξηγήσεις το"Ριζοσπάστη" και το στρατηγικό αδιέξοδο του ΚΚΕ"
Κάτι τρέχει στον Περισσό...
Του Ανάργυρου ΣΕΒΑΣΤΟΥ
Η δημόσια τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα ότι το ΚΚΕ διαφωνεί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ διότι κάτι τέτοιο, στις παρούσες συνθήκες, θα ήταν καταστροφικό, προκάλεσε αίσθηση, σχόλια, αλλά και αμηχανίες που ανάγκασαν τον "Ριζοσπάστη" να δώσει εξηγήσεις.
Η γ.γ. του ΚΚΕ, σε συνέντευξή της (ΑΝΤ1), ανέφερε: "Κατ' αρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή, στις παρούσες συνθήκες, είναι καταστροφική. Αλλά εθελοντικά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και αυτή τη στιγμή να τη διώξουν από την Ευρωζώνη, δεν το βλέπουμε. Αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον, όταν η κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και αποφασίσουν οι ισχυρότεροι να μικρύνουν την Ευρωζώνη και γενικότερα την Ε.Ε. Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε ότι θα γίνει μια ελεγχόμενη χρεωκοπία εντός της Ευρωζώνης. Αν φτάσει η Ε.Ε. να διώχνει χώρες, σημαίνει ότι βρίσκεται σε σήψη και βαθιά κρίση αξεπέραστη, πολύ πιο πριν απ' ό,τι εμείς περιμένουμε τουλάχιστον". Η Αλ. Παπαρήγα πρόσθεσε ότι η γνωστή δήλωση της Μαρίας Δαμανάκη έγινε "για να εκβιάσει τον ελληνικό λαό και να του πει 'σκύψε το κεφάλι'".
Η Αλ. Παπαρήγα σπεύδει να δηλώσει ότι το κόμμα της είναι γενικώς υπέρ της αποδέσμευσης της χώρας από την Ε.Ε., δείχνει μάλιστα να απεύχεται στο ορατό μέλλον μια εξέλιξη κρίσης και αποσύνθεσης της Ε.Ε. Καθιστά σαφές ότι η έξοδος είναι στρατηγικός στόχος που αφορά το απώτατο μέλλον. Το παρόν υπακούει στη στρατηγική των σταδίων, είναι ξεκομμένο από τον στρατηγικό στόχο.
Η "ρεαλιστική" τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα είναι φυσικό να αιφνιδίασε, τουλάχιστον το κομματικό της κοινό. Γι' αυτό ο "Ριζοσπάστης", στην αρθρογραφία που ακολούθησε, γράφει ότι "η εκτίμηση είναι ότι εθελοντικά η καπιταλιστική Ελλάδα δεν θα φύγει από την Ευρωζώνη, δεν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό είναι καταστροφή για το κεφάλαιο στην Ελλάδα και μάλιστα, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, τόσο στην καπιταλιστική Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε.". Και προσθέτει ότι "άναρχη πτώχευση σημαίνει έξοδο από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή".
Δηλαδή, αν καταλάβαμε, η Αλ. Παπαρήγα μιλούσε για λογαριασμό των καπιταλιστών; Μετά απ' όλα αυτά ο "Ριζοσπάστης" αισθάνεται την ανάγκη να επιτεθεί στον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ: "Φιλολαϊκή διέξοδος στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όπως προπαγανδίζουν ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, και κάποια αστικά επιτελεία που ψάχνουν τάχα ανάπτυξη που θα ανακουφίσει τον λαό, δεν υπάρχει".
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ πάει "πάσο". Όχι μόνο στέλνει στα αζήτητα τον στρατηγικό του στόχο για έξοδο από το ευρώ, αλλά επιμένει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πορεία μέσα στο ευρώ. Δηλαδή μονόδρομος το Μνημόνιο;
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι, παρ' ότι η Αλ. Παπαρήγα ορθώς επισημαίνει πως πιθανή έξοδος της χώρας από το ευρώ θα λειτουργούσε ως ντόμινο στην Ευρωζώνη, δεν προτείνει τη στρατηγική της εδώ και τώρα για να διαλύσει την Ευρωζώνη! Δεν προτείνει, όμως, ούτε δυναμική επαναδιαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος ώστε να βελτιωθεί η θέση της χώρας (και των Ελλήνων εργαζομένων) έναντι των πιστωτών. Γνωρίζει ότι μια εναλλακτική πολιτική μέσα στην Ευρωζώνη θέτει ζητήματα ανατροπής της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ. Και το αποφεύγει!
Το ΚΚΕ ουσιαστικά εξαφανίζει τη σημασία του δημόσιου χρέους μέσα από την αντικαπιταλιστική αοριστολογία μεταθέτοντας στο άγνωστο μέλλον τη στιγμή "Χ" της "επαναστατικής ρήξης". Μέχρι τότε προσδοκά να καρπωθεί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποφεύγοντας να εκτεθεί στους κινδύνους της αντιευρωπαϊκής πολιτικής του, ακολουθώντας την οδό της ανομολόγητης προσαρμογής.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ευρώ είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαδικασίας. Είναι φυσικό η κατάληξη να μην είναι ομόφωνη. Και στο παρελθόν το πρόβλημα της ευρωπαϊκής πολιτικής του ΚΚΕ είχε αποτελέσει λυδία λίθο για τον προσανατολισμό του κόμματος. Οι ενωτικές διεργασίες στην πορτογαλική αριστερά, το γεγονός ότι το ΚΚΕ παραμένει ανάδελφο μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερή οικογένεια, με την απομονωτική ευρωπαϊκή στρατηγική του, ενισχύουν τις εκτιμήσεις ότι η γενική πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική κρίση δεν αφήνουν αλώβητο το φρούριο του Περισσού.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ αιφνιδίασε αριστερές δυνάμεις που κατάγονται από τον χώρο αυτόν και έχουν επενδύσει στη γραμμή της εξόδου από το ευρώ, με το επιχείρημα, μάλιστα, ότι η γραμμή αυτή είναι πλειοψηφική στην αριστερά και ευνοεί την ενότητά της.
Είναι προφανές ότι η αναζήτηση κοινής πορείας, με δυνάμεις μέσα στο ΚΚΕ που διαφωνούν με τη γραμμή Παπαρήγα, δεν προσφέρει διέξοδο για την αριστερά. Δεν είναι γραμμή που απευθύνεται στον λαό της αριστεράς, αλλά σε μικρές και περιχαρακωμένες ομάδες. Αντιθέτως, η κοινή δράση στη βάση των μεγάλων κοινών λαϊκών προβλημάτων και η απαίτηση για "πραγματική δημοκρατία" είναι ο δρόμος που δείχνουν αυτές τις ημέρες οι πλατείες της χώρας. Χωρίς ιδεοληψίες που διαιρούν τους πολίτες. Άλλωστε, ας μη μας διαφεύγει ότι το αίτημα για έξοδο της χώρας από το ευρώ παραμένει μειοψηφικό και εγγράφεται προνομιακά στη δεξιά αφήγηση, στην εθνική αναδίπλωση για την έξοδο από την κρίση.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της GPO, στο ερώτημα ποια είναι η σωστή θέση για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, το 60,3% ζητεί επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, μόνον το 9,8% αυστηρή εφαρμογή του, ενώ το 26,2% απαντά "έξω από το Μνημόνιο και το ευρώ". Η αντιμνημονιακή ψήφος, που στο ερώτημα συγχέεται με την έξοδο από το ευρώ, συγκροτείται από το 26,3% όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές Νέα Δημοκρατία, το 34% όσων ψήφισαν ΛΑΟΣ, το 53% όσων ψήφισαν ΚΚΕ, το 19,2% όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και το 22,1% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
Του Ανάργυρου ΣΕΒΑΣΤΟΥ
Η δημόσια τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα ότι το ΚΚΕ διαφωνεί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ διότι κάτι τέτοιο, στις παρούσες συνθήκες, θα ήταν καταστροφικό, προκάλεσε αίσθηση, σχόλια, αλλά και αμηχανίες που ανάγκασαν τον "Ριζοσπάστη" να δώσει εξηγήσεις.
Η γ.γ. του ΚΚΕ, σε συνέντευξή της (ΑΝΤ1), ανέφερε: "Κατ' αρχήν εμείς είμαστε γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή, στις παρούσες συνθήκες, είναι καταστροφική. Αλλά εθελοντικά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και αυτή τη στιγμή να τη διώξουν από την Ευρωζώνη, δεν το βλέπουμε. Αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον, όταν η κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και αποφασίσουν οι ισχυρότεροι να μικρύνουν την Ευρωζώνη και γενικότερα την Ε.Ε. Αυτή τη στιγμή πιστεύουμε ότι θα γίνει μια ελεγχόμενη χρεωκοπία εντός της Ευρωζώνης. Αν φτάσει η Ε.Ε. να διώχνει χώρες, σημαίνει ότι βρίσκεται σε σήψη και βαθιά κρίση αξεπέραστη, πολύ πιο πριν απ' ό,τι εμείς περιμένουμε τουλάχιστον". Η Αλ. Παπαρήγα πρόσθεσε ότι η γνωστή δήλωση της Μαρίας Δαμανάκη έγινε "για να εκβιάσει τον ελληνικό λαό και να του πει 'σκύψε το κεφάλι'".
Η Αλ. Παπαρήγα σπεύδει να δηλώσει ότι το κόμμα της είναι γενικώς υπέρ της αποδέσμευσης της χώρας από την Ε.Ε., δείχνει μάλιστα να απεύχεται στο ορατό μέλλον μια εξέλιξη κρίσης και αποσύνθεσης της Ε.Ε. Καθιστά σαφές ότι η έξοδος είναι στρατηγικός στόχος που αφορά το απώτατο μέλλον. Το παρόν υπακούει στη στρατηγική των σταδίων, είναι ξεκομμένο από τον στρατηγικό στόχο.
Η "ρεαλιστική" τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα είναι φυσικό να αιφνιδίασε, τουλάχιστον το κομματικό της κοινό. Γι' αυτό ο "Ριζοσπάστης", στην αρθρογραφία που ακολούθησε, γράφει ότι "η εκτίμηση είναι ότι εθελοντικά η καπιταλιστική Ελλάδα δεν θα φύγει από την Ευρωζώνη, δεν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, αυτό είναι καταστροφή για το κεφάλαιο στην Ελλάδα και μάλιστα, σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, τόσο στην καπιταλιστική Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ε.Ε.". Και προσθέτει ότι "άναρχη πτώχευση σημαίνει έξοδο από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή".
Δηλαδή, αν καταλάβαμε, η Αλ. Παπαρήγα μιλούσε για λογαριασμό των καπιταλιστών; Μετά απ' όλα αυτά ο "Ριζοσπάστης" αισθάνεται την ανάγκη να επιτεθεί στον ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ: "Φιλολαϊκή διέξοδος στο πλαίσιο του καπιταλισμού, όπως προπαγανδίζουν ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, και κάποια αστικά επιτελεία που ψάχνουν τάχα ανάπτυξη που θα ανακουφίσει τον λαό, δεν υπάρχει".
Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ πάει "πάσο". Όχι μόνο στέλνει στα αζήτητα τον στρατηγικό του στόχο για έξοδο από το ευρώ, αλλά επιμένει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πορεία μέσα στο ευρώ. Δηλαδή μονόδρομος το Μνημόνιο;
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι, παρ' ότι η Αλ. Παπαρήγα ορθώς επισημαίνει πως πιθανή έξοδος της χώρας από το ευρώ θα λειτουργούσε ως ντόμινο στην Ευρωζώνη, δεν προτείνει τη στρατηγική της εδώ και τώρα για να διαλύσει την Ευρωζώνη! Δεν προτείνει, όμως, ούτε δυναμική επαναδιαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος ώστε να βελτιωθεί η θέση της χώρας (και των Ελλήνων εργαζομένων) έναντι των πιστωτών. Γνωρίζει ότι μια εναλλακτική πολιτική μέσα στην Ευρωζώνη θέτει ζητήματα ανατροπής της σημερινής αρχιτεκτονικής του ευρώ. Και το αποφεύγει!
Το ΚΚΕ ουσιαστικά εξαφανίζει τη σημασία του δημόσιου χρέους μέσα από την αντικαπιταλιστική αοριστολογία μεταθέτοντας στο άγνωστο μέλλον τη στιγμή "Χ" της "επαναστατικής ρήξης". Μέχρι τότε προσδοκά να καρπωθεί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αποφεύγοντας να εκτεθεί στους κινδύνους της αντιευρωπαϊκής πολιτικής του, ακολουθώντας την οδό της ανομολόγητης προσαρμογής.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ευρώ είναι αποτέλεσμα συλλογικής διαδικασίας. Είναι φυσικό η κατάληξη να μην είναι ομόφωνη. Και στο παρελθόν το πρόβλημα της ευρωπαϊκής πολιτικής του ΚΚΕ είχε αποτελέσει λυδία λίθο για τον προσανατολισμό του κόμματος. Οι ενωτικές διεργασίες στην πορτογαλική αριστερά, το γεγονός ότι το ΚΚΕ παραμένει ανάδελφο μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερή οικογένεια, με την απομονωτική ευρωπαϊκή στρατηγική του, ενισχύουν τις εκτιμήσεις ότι η γενική πολιτική ρευστότητα και η κοινωνική κρίση δεν αφήνουν αλώβητο το φρούριο του Περισσού.
Η τοποθέτηση του ΚΚΕ αιφνιδίασε αριστερές δυνάμεις που κατάγονται από τον χώρο αυτόν και έχουν επενδύσει στη γραμμή της εξόδου από το ευρώ, με το επιχείρημα, μάλιστα, ότι η γραμμή αυτή είναι πλειοψηφική στην αριστερά και ευνοεί την ενότητά της.
Είναι προφανές ότι η αναζήτηση κοινής πορείας, με δυνάμεις μέσα στο ΚΚΕ που διαφωνούν με τη γραμμή Παπαρήγα, δεν προσφέρει διέξοδο για την αριστερά. Δεν είναι γραμμή που απευθύνεται στον λαό της αριστεράς, αλλά σε μικρές και περιχαρακωμένες ομάδες. Αντιθέτως, η κοινή δράση στη βάση των μεγάλων κοινών λαϊκών προβλημάτων και η απαίτηση για "πραγματική δημοκρατία" είναι ο δρόμος που δείχνουν αυτές τις ημέρες οι πλατείες της χώρας. Χωρίς ιδεοληψίες που διαιρούν τους πολίτες. Άλλωστε, ας μη μας διαφεύγει ότι το αίτημα για έξοδο της χώρας από το ευρώ παραμένει μειοψηφικό και εγγράφεται προνομιακά στη δεξιά αφήγηση, στην εθνική αναδίπλωση για την έξοδο από την κρίση.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της GPO, στο ερώτημα ποια είναι η σωστή θέση για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, το 60,3% ζητεί επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, μόνον το 9,8% αυστηρή εφαρμογή του, ενώ το 26,2% απαντά "έξω από το Μνημόνιο και το ευρώ". Η αντιμνημονιακή ψήφος, που στο ερώτημα συγχέεται με την έξοδο από το ευρώ, συγκροτείται από το 26,3% όσων ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές Νέα Δημοκρατία, το 34% όσων ψήφισαν ΛΑΟΣ, το 53% όσων ψήφισαν ΚΚΕ, το 19,2% όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και το 22,1% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΣΚΕ !...
Πηγή εδώ
Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2 :
• Συνεχίζει με μέτρα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΙΣΑ και ΑΔΙΚΑ και θ΄ αποδειχθεί εξίσου ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ.
• Αφήνει στο απυρόβλητο τους υπεύθυνους για την κρίση, τους έχοντες και κατέχοντες να «πίνουν» ανενόχλητοι στην «υγειά των κορόιδων», να σωρεύουν πλούτη και να κερδοσκοπούν.
• Εκποιεί χωρίς όρους και όρια ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ στερώντας τη χώρα από «αναπτυξιακά εργαλεία» και την κοινωνία από αγαθά και υπηρεσίες, τα οποία παραδίδονται ως «εμπόρευμα» στα ιδιωτικά ντόπια και ξένα συμφέροντα.
• Καταργεί και τους ελάχιστους εναπομείναντες θεσμούς συλλογικής έκφρασης και προστασίας των εργαζόμενων. Διευρύνει την εργασιακή επισφάλεια με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και συρρικνώνει τα πενιχρά ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των απομάχων.
• Αποδομεί το ισχνό πλέον Κοινωνικό Κράτος οδηγώντας σε διεύρυνση τη φτώχεια, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, δημιουργώντας όρους διάρρηξης του κοινωνικού ιστού της χώρας.
Τα μνημόνια Ι και ΙΙ αποτελούν μια νεοφιλελεύθερη πλατφόρμα με κύριους άξονες :
• Τη βίαιη δημοσιονομική λιτότητα
• Την ακραία απορρύθμιση της αγοράς εργασίας
•Την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ασφάλισης
Η εφαρμογή του μνημονίου Ι δημιούργησε εσωτερική υποτίμηση και μια σωρευτική, αρνητική επίδραση στα βασικά μεγέθη της πραγματικής οικονομίας και στον ιστό της κοινωνίας.
Τα ΑΔΙΚΑ και ΑΝΙΣΑ μέτρα που επιβάρυναν τους μισθωτούς, τους άνεργους, τους συνταξιούχους αποδείχθηκαν όπως είχαμε προειδοποιήσει και ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ.
Το μνημόνιο ΙΙ είναι κοινωνικά επαχθέστερο καθώς επιβάλλει και νέες βαρύτατες περικοπές, έμμεση και άμεση φοροεπιδρομή που «γονατίζει» το διαθέσιμο εισόδημα και «στεγνώνει» την αγορά.
Έχει όμως ταυτόχρονα και ένα ακόμα περισσότερο απαράδεκτο, αντιαναπτυξιακό και αντικοινωνικό προσάρτημα: τη ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ–ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ.
>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Χωρίς κανένα διαχωρισμό (στρατηγικής σημασίας, κερδοφορία, κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες) βγαίνουν «στο σφυρί» επιχειρήσεις σαν να πρόκειται για «shopping list» των τοκογλύφων δανειστών.
Ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων της «Τρόικα» είτε γιατί επιθυμούν την πλήρη «απελευθέρωση-ιδιωτικοποίηση» της οικονομίας είτε – ακόμα χειρότερα – για «λόγους συμβολισμού» αποτελεί εθνική υποχώρηση ανυπολόγιστης αξίας.
ΤΑ ΛΙΓΑ ΔΙΣ. ΕΙΝΑΙ «ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ» ΤΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΝΩ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ «ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ» ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΕΕΣ.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η εφαρμογή του νέου μνημονίου – που αποκαλείται μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα – δεν υπονομεύει μόνο την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα. Υπονομεύει θεμελιακές αρχές και κοινωνικές αξίες που με τη σειρά τους αφαιρούν ελπίδα και αισιοδοξία από το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών.
Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα αρνείται να αποδεχτεί αυτήν την πολιτική και αποδοκιμάζει τους όρους «ιδεολογικής σταυροφορίας του νέο-φιλελευθερισμού» που επέβαλαν με τα μνημόνια οι κυρίαρχες πολιτικές, συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ.
Η κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα δεν έχει μόνο εγγενείς αιτίες. Έχει επίσης ευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις. Αποτελεί δυστύχημα για την Ευρώπη την ώρα που βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης να έχει μια ηγεσία συντηρητική, αδύναμη, μοιραία. Το πολιτικό βάρος των κυρίαρχων συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης είναι εντελώς αναντίστοιχο της έκτασης και του βάθους της κρίσης.
Χωρίς να συμψηφίζουμε με τις ευθύνες της ασκούσας πολιτική Κυβέρνησης, υπενθυμίζουμε ότι ο λαλίστατος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος από το οποίο εκπορεύονται οι αποφάσεις της Ευρώπης. Ο κ.Σαμαράς προκαλεί. Το κόμμα του είναι εκ των κυρίως υπευθύνων για το κατάντημα της χώρας, την κρίση χρέους και τα τεράστια ελλείμματα.
Δεν ευθύνονται ούτε οι «συνδικαλιστάδες» ούτε οι «τσιφλικάδες» με το ανάθεμα στους οποίους επιχειρεί να κρύψει τις ευθύνες της παράταξής του.
Έστω κα την ύστατη στιγμή καλούμε την Κυβέρνηση ν΄απαγκιστρωθεί από την αδιέξοδη πολιτική και να πορευτεί βάσει μιας σύνθετης παρεμβατικής ατζέντας οικονομικών, κοινωνικών και θεσμικών πολιτικών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για να βγεί η χώρα από την κρίση. Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας – ενεργοί και απόμαχοι – δεν αντέχουν άλλο. Απαιτείται μια γενναία πολιτική αναδιανομής του πλούτου –πρωτογενής μέσω των μισθών και δευτερογενής μέσω της φορολογίας και των λειτουργιών του κοινωνικού κράτους- υπέρ των ασθενέστερων με προτεραιότητα στους ανέργους και στους χαμηλοσυνταξιούχους. Να σωθεί η χώρα σημαίνει ν΄αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και να μείνουν όρθιοι οι άνθρωποι και η αξιοπρέπειά τους, δηλαδή να διασφαλιστεί πρώτα και κύρια η κοινωνική συνοχή.
Η ΠΑΣΚΕ δεν συναινεί σε αυτές τις πολιτικές και τις αντιπαλεύει.
Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ή ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2 :
• Συνεχίζει με μέτρα ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΙΣΑ και ΑΔΙΚΑ και θ΄ αποδειχθεί εξίσου ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ.
• Αφήνει στο απυρόβλητο τους υπεύθυνους για την κρίση, τους έχοντες και κατέχοντες να «πίνουν» ανενόχλητοι στην «υγειά των κορόιδων», να σωρεύουν πλούτη και να κερδοσκοπούν.
• Εκποιεί χωρίς όρους και όρια ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ στερώντας τη χώρα από «αναπτυξιακά εργαλεία» και την κοινωνία από αγαθά και υπηρεσίες, τα οποία παραδίδονται ως «εμπόρευμα» στα ιδιωτικά ντόπια και ξένα συμφέροντα.
• Καταργεί και τους ελάχιστους εναπομείναντες θεσμούς συλλογικής έκφρασης και προστασίας των εργαζόμενων. Διευρύνει την εργασιακή επισφάλεια με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης και συρρικνώνει τα πενιχρά ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των απομάχων.
• Αποδομεί το ισχνό πλέον Κοινωνικό Κράτος οδηγώντας σε διεύρυνση τη φτώχεια, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, δημιουργώντας όρους διάρρηξης του κοινωνικού ιστού της χώρας.
Τα μνημόνια Ι και ΙΙ αποτελούν μια νεοφιλελεύθερη πλατφόρμα με κύριους άξονες :
• Τη βίαιη δημοσιονομική λιτότητα
• Την ακραία απορρύθμιση της αγοράς εργασίας
•Την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ασφάλισης
Η εφαρμογή του μνημονίου Ι δημιούργησε εσωτερική υποτίμηση και μια σωρευτική, αρνητική επίδραση στα βασικά μεγέθη της πραγματικής οικονομίας και στον ιστό της κοινωνίας.
Τα ΑΔΙΚΑ και ΑΝΙΣΑ μέτρα που επιβάρυναν τους μισθωτούς, τους άνεργους, τους συνταξιούχους αποδείχθηκαν όπως είχαμε προειδοποιήσει και ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ.
Το μνημόνιο ΙΙ είναι κοινωνικά επαχθέστερο καθώς επιβάλλει και νέες βαρύτατες περικοπές, έμμεση και άμεση φοροεπιδρομή που «γονατίζει» το διαθέσιμο εισόδημα και «στεγνώνει» την αγορά.
Έχει όμως ταυτόχρονα και ένα ακόμα περισσότερο απαράδεκτο, αντιαναπτυξιακό και αντικοινωνικό προσάρτημα: τη ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ–ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ.
>>>Διαβάστε τη συνέχεια...
Χωρίς κανένα διαχωρισμό (στρατηγικής σημασίας, κερδοφορία, κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες) βγαίνουν «στο σφυρί» επιχειρήσεις σαν να πρόκειται για «shopping list» των τοκογλύφων δανειστών.
Ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων της «Τρόικα» είτε γιατί επιθυμούν την πλήρη «απελευθέρωση-ιδιωτικοποίηση» της οικονομίας είτε – ακόμα χειρότερα – για «λόγους συμβολισμού» αποτελεί εθνική υποχώρηση ανυπολόγιστης αξίας.
ΤΑ ΛΙΓΑ ΔΙΣ. ΕΙΝΑΙ «ΣΤΑΓΟΝΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ» ΤΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΝΩ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΩΝ «ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ» ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΕΕΣ.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η εφαρμογή του νέου μνημονίου – που αποκαλείται μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα – δεν υπονομεύει μόνο την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα. Υπονομεύει θεμελιακές αρχές και κοινωνικές αξίες που με τη σειρά τους αφαιρούν ελπίδα και αισιοδοξία από το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών.
Το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα αρνείται να αποδεχτεί αυτήν την πολιτική και αποδοκιμάζει τους όρους «ιδεολογικής σταυροφορίας του νέο-φιλελευθερισμού» που επέβαλαν με τα μνημόνια οι κυρίαρχες πολιτικές, συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ.
Η κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα δεν έχει μόνο εγγενείς αιτίες. Έχει επίσης ευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις. Αποτελεί δυστύχημα για την Ευρώπη την ώρα που βρίσκεται στη δίνη της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης να έχει μια ηγεσία συντηρητική, αδύναμη, μοιραία. Το πολιτικό βάρος των κυρίαρχων συντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης είναι εντελώς αναντίστοιχο της έκτασης και του βάθους της κρίσης.
Χωρίς να συμψηφίζουμε με τις ευθύνες της ασκούσας πολιτική Κυβέρνησης, υπενθυμίζουμε ότι ο λαλίστατος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος από το οποίο εκπορεύονται οι αποφάσεις της Ευρώπης. Ο κ.Σαμαράς προκαλεί. Το κόμμα του είναι εκ των κυρίως υπευθύνων για το κατάντημα της χώρας, την κρίση χρέους και τα τεράστια ελλείμματα.
Δεν ευθύνονται ούτε οι «συνδικαλιστάδες» ούτε οι «τσιφλικάδες» με το ανάθεμα στους οποίους επιχειρεί να κρύψει τις ευθύνες της παράταξής του.
Έστω κα την ύστατη στιγμή καλούμε την Κυβέρνηση ν΄απαγκιστρωθεί από την αδιέξοδη πολιτική και να πορευτεί βάσει μιας σύνθετης παρεμβατικής ατζέντας οικονομικών, κοινωνικών και θεσμικών πολιτικών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για να βγεί η χώρα από την κρίση. Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας – ενεργοί και απόμαχοι – δεν αντέχουν άλλο. Απαιτείται μια γενναία πολιτική αναδιανομής του πλούτου –πρωτογενής μέσω των μισθών και δευτερογενής μέσω της φορολογίας και των λειτουργιών του κοινωνικού κράτους- υπέρ των ασθενέστερων με προτεραιότητα στους ανέργους και στους χαμηλοσυνταξιούχους. Να σωθεί η χώρα σημαίνει ν΄αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και να μείνουν όρθιοι οι άνθρωποι και η αξιοπρέπειά τους, δηλαδή να διασφαλιστεί πρώτα και κύρια η κοινωνική συνοχή.
Η ΠΑΣΚΕ δεν συναινεί σε αυτές τις πολιτικές και τις αντιπαλεύει.
Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011
Αδίστακτοι κινδυνολόγοι
Σε αδίστακτη κινδυνολογία κατρακυλάει η κυβέρνηση, με τη συνδρομή των μιντιακών φερεφώνων της. Στόχος να στιγματίσουν τις ειρηνικές και αυθόρμητες κινητοποιήσεις των πολιτών, να στήσουν το φάντασμα της κομματικής υποκίνησης και να ξαναρίξουν την κοινωνία στον φόβο και την απάθεια. Κι όλα αυτά εν όψει της νέας πανευρωπαϊκής κινητοποίησης της Κυριακής στις πλατείες, η οποία συμπίπτει με την ανακοίνωση των σκληρών μέτρων που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση με την τρόικα.
Δεν θα ασχοληθούμε με τον ανεκδιήγητο λοχαγό του Μνημονίου, τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος χθες, στη Βουλή, υποστήριξε ότι συγκεκριμένος πολιτικός χώρος υποδαυλίζει τους προπηλακισμούς κατά των πολιτικών. Ο κύριος αυτός είχε αντιμετωπίσει ως... "τρομοκράτες" τους γιατρούς που είχαν καταλάβει το υπουργείο Υγείας διεκδικώντας διάλογο για τα προβλήματά τους. Τη δόξα Λοβέρδου (ή μήπως τις εμμονές Πάγκαλου) εζήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής, ο οποίος φέρεται να συκοφαντεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας του στην Ηλιούπολη.
Μετά την ολιγοήμερη αμηχανία, ή και υποκριτική ανοχή, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος ξιφουλκεί εναντίον των "αγανακτισμένων", διαβλέπει "αντικοινοβουλευτικό και αντιδημοκρατικό ρεύμα" στις πλατείες. Γράφει για επιστροφή στο "μαύρο παρελθόν". Πιο καλλιγραφικά, οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος, που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της χώρας, εμφανίζονται ως εισαγγελείς των λαϊκών κινητοποιήσεων και ζητούν στήριξη του Μνημονίου κινδυνολογώντας ότι διαφορετικά θα έρθει η καταστροφή.
Η γκρίζα προπαγάνδα σκηνοθετεί "βία". Έτσι ονομάζει τις αποδοκιμασίες πολιτικών. Πού το πηγαίνουν οι κυβερνητικοί και τα μιντιακά τους δεκανίκια; Γιατί κλιμακώνουν τις αντιδράσεις και προτρέχουν μιλώντας για "στραβή που μπορεί να 'ρθει"; Στο πλευρό τους οι συνήθεις πρόθυμοι του Μνημονίου, που τώρα πιάνουν δουλειά σιγοντάροντας την κινδυνολογία.
Πόσο απέχει όμως η κινδυνολογία από την προβοκάτσια; Ποιος έχει συμφέρον να προβοκάρει τις επίμονες λαϊκές συγκεντρώσεις στις πλατείες;
Προκαλεί εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός, κατά την πρόσφατη συνάντηση πολιτικών αρχηγών, αναφέρθηκε σε έκθεση της CIA που προβλέπει συνθήκες εμφυλίου πολέμου στη χώρα. Τι εξυπηρετεί η κίνηση του κ. Παπανδρέου να επικαλεστεί την έκθεση αυτή, εμφανιζόμενος σε μια κορυφαία πολιτική συνάντηση ως κομιστής και σχολιαστής τέτοιων ύποπτων εκθέσεων;
Η μαζική, ειρηνική και δημοκρατική κινητοποίηση των πολιτών είναι η απάντηση στην άνωθεν κλιμακούμενη κινδυνολογία. Η εμπειρία από τις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις δείχνει ότι η δημοκρατική περιφρούρηση είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν φαινόμενα υπονόμευσης, της μιας ή της άλλης μορφής, των κινητοποιήσεων. Χρειάζεται περιφρούρηση, ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση απέναντι σε πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν απρόβλεπτες
Δεν θα ασχοληθούμε με τον ανεκδιήγητο λοχαγό του Μνημονίου, τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος χθες, στη Βουλή, υποστήριξε ότι συγκεκριμένος πολιτικός χώρος υποδαυλίζει τους προπηλακισμούς κατά των πολιτικών. Ο κύριος αυτός είχε αντιμετωπίσει ως... "τρομοκράτες" τους γιατρούς που είχαν καταλάβει το υπουργείο Υγείας διεκδικώντας διάλογο για τα προβλήματά τους. Τη δόξα Λοβέρδου (ή μήπως τις εμμονές Πάγκαλου) εζήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Πεταλωτής, ο οποίος φέρεται να συκοφαντεί τον ΣΥΡΙΖΑ για τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας του στην Ηλιούπολη.
Μετά την ολιγοήμερη αμηχανία, ή και υποκριτική ανοχή, ο φιλοκυβερνητικός Τύπος ξιφουλκεί εναντίον των "αγανακτισμένων", διαβλέπει "αντικοινοβουλευτικό και αντιδημοκρατικό ρεύμα" στις πλατείες. Γράφει για επιστροφή στο "μαύρο παρελθόν". Πιο καλλιγραφικά, οργανικοί διανοούμενοι του συστήματος, που ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της χώρας, εμφανίζονται ως εισαγγελείς των λαϊκών κινητοποιήσεων και ζητούν στήριξη του Μνημονίου κινδυνολογώντας ότι διαφορετικά θα έρθει η καταστροφή.
Η γκρίζα προπαγάνδα σκηνοθετεί "βία". Έτσι ονομάζει τις αποδοκιμασίες πολιτικών. Πού το πηγαίνουν οι κυβερνητικοί και τα μιντιακά τους δεκανίκια; Γιατί κλιμακώνουν τις αντιδράσεις και προτρέχουν μιλώντας για "στραβή που μπορεί να 'ρθει"; Στο πλευρό τους οι συνήθεις πρόθυμοι του Μνημονίου, που τώρα πιάνουν δουλειά σιγοντάροντας την κινδυνολογία.
Πόσο απέχει όμως η κινδυνολογία από την προβοκάτσια; Ποιος έχει συμφέρον να προβοκάρει τις επίμονες λαϊκές συγκεντρώσεις στις πλατείες;
Προκαλεί εντύπωση ότι ο πρωθυπουργός, κατά την πρόσφατη συνάντηση πολιτικών αρχηγών, αναφέρθηκε σε έκθεση της CIA που προβλέπει συνθήκες εμφυλίου πολέμου στη χώρα. Τι εξυπηρετεί η κίνηση του κ. Παπανδρέου να επικαλεστεί την έκθεση αυτή, εμφανιζόμενος σε μια κορυφαία πολιτική συνάντηση ως κομιστής και σχολιαστής τέτοιων ύποπτων εκθέσεων;
Η μαζική, ειρηνική και δημοκρατική κινητοποίηση των πολιτών είναι η απάντηση στην άνωθεν κλιμακούμενη κινδυνολογία. Η εμπειρία από τις ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις δείχνει ότι η δημοκρατική περιφρούρηση είναι αναγκαία προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν φαινόμενα υπονόμευσης, της μιας ή της άλλης μορφής, των κινητοποιήσεων. Χρειάζεται περιφρούρηση, ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση απέναντι σε πράξεις που μπορεί να προκαλέσουν απρόβλεπτες
Χιλιάδες πολίτες λίγο πριν την πανευρωπαϊκή γιορτή
Με τα μάτια στραμμένα στις πανευρωπαϊκές συγκεντρώσεις της Κυριακής, χιλιάδες πολίτες βρέθηκαν χθες και πάλι, για 8η στη σειρά ημέρα, στην πλατεία Συντάγματος.
Ένα σκηνικό γνώριμο πια για τους Αθηναίους: Πάνω στην Αμαλίας "κατσαρολάδα", συνθήματα, χοροί, σημαίες ελληνικές, αλλά και από όλο τον κόσμο, μικροί και μεγάλοι διατρανώνουν την οργή τους για τα μέτρα και τις "κλεμμένες τους ζωές", όπως έγραφε μια πικέτα. Κάτω, στην πλατεία, άνθρωποι και πάλι όλων των ηλικιών σε ένα "όργιο" αμεσοδημοκρατίας. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ομάδες για όλα τα θέματα, την πολιτική, την εργασία, την παιδεία κ.ο.κ. συζητούν μέχρι τις 9 μ.μ., οπότε ξεκινά η ανοιχτή λαϊκή συνέλευση. Ομάδες που συγκεντρώνουν εκατοντάδες ανθρώπους από διαφορετικές γειτονιές και με διαφορετικά ενδιαφέροντα, που, όπως φαίνεται, τους ενώνει η ανάγκη να μιλήσουν, να ακούσουν, να σχεδιάσουν δράσεις, να επικοινωνήσουν.
Ένα πολύχρωμο πλήθος σε μια πολύχρωμη πλατεία, στολισμένη σε κάθε σπιθαμή της από χαρτόνια με συνθήματα, με στίχους ποιητών, με μηνύματα που έγραψαν κάποιοι από το πλήθος. Με τις σκηνές να έχουν καταλάβει κάθε γωνιά στα γκαζόν. Καθημερινά η βόλτα στην πλατεία κρύβει νέες εκπλήξεις: Χθες, προχωρώντας ανάμεσα στους Αγανακτισμένους, λίγο παρακάτω από την ομάδα σίτισης, με φόντο μια πολύχρωμη, ζωγραφισμένη τέντα, κάποιοι έδιναν μαθήματα ρέικι σε δεκάδες νέους και νέες που είχαν συγκεντρωθεί. Πιο πίσω, μια ιδιότυπη έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής με θεματική -τι άλλο από την πολιτική ηγεσία; "Η γωνιά των προδοτών" έχει ονομαστεί και είναι αφιερωμένη στον Γ. Παπανδρέου και τον Θοδ. Πάγκαλο.
Ένα σκηνικό γνώριμο πια για τους Αθηναίους: Πάνω στην Αμαλίας "κατσαρολάδα", συνθήματα, χοροί, σημαίες ελληνικές, αλλά και από όλο τον κόσμο, μικροί και μεγάλοι διατρανώνουν την οργή τους για τα μέτρα και τις "κλεμμένες τους ζωές", όπως έγραφε μια πικέτα. Κάτω, στην πλατεία, άνθρωποι και πάλι όλων των ηλικιών σε ένα "όργιο" αμεσοδημοκρατίας. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, ομάδες για όλα τα θέματα, την πολιτική, την εργασία, την παιδεία κ.ο.κ. συζητούν μέχρι τις 9 μ.μ., οπότε ξεκινά η ανοιχτή λαϊκή συνέλευση. Ομάδες που συγκεντρώνουν εκατοντάδες ανθρώπους από διαφορετικές γειτονιές και με διαφορετικά ενδιαφέροντα, που, όπως φαίνεται, τους ενώνει η ανάγκη να μιλήσουν, να ακούσουν, να σχεδιάσουν δράσεις, να επικοινωνήσουν.
Ένα πολύχρωμο πλήθος σε μια πολύχρωμη πλατεία, στολισμένη σε κάθε σπιθαμή της από χαρτόνια με συνθήματα, με στίχους ποιητών, με μηνύματα που έγραψαν κάποιοι από το πλήθος. Με τις σκηνές να έχουν καταλάβει κάθε γωνιά στα γκαζόν. Καθημερινά η βόλτα στην πλατεία κρύβει νέες εκπλήξεις: Χθες, προχωρώντας ανάμεσα στους Αγανακτισμένους, λίγο παρακάτω από την ομάδα σίτισης, με φόντο μια πολύχρωμη, ζωγραφισμένη τέντα, κάποιοι έδιναν μαθήματα ρέικι σε δεκάδες νέους και νέες που είχαν συγκεντρωθεί. Πιο πίσω, μια ιδιότυπη έκθεση φωτογραφίας και ζωγραφικής με θεματική -τι άλλο από την πολιτική ηγεσία; "Η γωνιά των προδοτών" έχει ονομαστεί και είναι αφιερωμένη στον Γ. Παπανδρέου και τον Θοδ. Πάγκαλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)