Ανακοίνωση του ΚΟΚΚΙΝΟΥ

• Να υπονομεύσουμε την κυβέρνηση και το Μνημόνιο, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ! Κριτική ψήφος στο ψηφοδέλτιο Α. Μητρόπουλου
• Ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική βάση, με μέλη και εκλεγμένα - αποφασιστικά όργανα


1. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο ύστατο, διαλυτικό και εκφυλιστικό της στάδιο. Παρ’ όλα αυτά, φτάσαμε στο τέλος χωρίς να αγγίξουμε καν την πολιτική ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο χώρος μας και χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί ποιες είναι οι ουσιαστικές -και μάλιστα αγεφύρωτες- διαφορές που κάνουν υποχρεωτική μια διάσπαση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
2. Στο φόντο αυτής της κρίσης βρίσκεται η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί πολιτικά στη νέα συγκυρία που ορίζει η κρίση. Οι συντεταγμένες του πολιτικού του συμβολαίου είχαν καθοριστεί πριν την κρίση, σε μια συγκυρία πολύ διαφορετική. Και ενώ τα χαρακτηριστικά της συγκυρίας έχουν αλλάξει δραματικά, η αναγκαία συζήτηση για την αναπροσαρμογή του πολιτικού μας σχεδίου και του τρόπου πολιτικής παρέμβασης δεν έχει γίνει. Αν πριν την κρίση χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι συνεπής - κινηματική αντιπολίτευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αν χτίζαμε πάνω στο πολιτικό σχέδιο «ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και το ρατσισμό», με βασική αιχμή την αναδιανομή και εργαλείο τα κινήματα γενικών ευαισθησιών και αν μας αρκούσε η πολιτική οριοθέτηση «Όχι στην κεντροαριστερά», στη συγκυρία της κρίσης και μάλιστα της ελληνικής κρίσης χρέους, αυτά πλέον δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα συγκρουστεί μετωπικά με το σύστημα, μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που θα είναι μαχητής στο εργατικό κίνημα, στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο, που θα δίνει αντικαπιταλιστικές και ταξικές απαντήσεις όπως η παύση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διάλυση της ευρωζώνης και μια «καταστατική» διαδικασία απ’ τα κάτω συγκρότησης της «άλλης Ευρώπης» κ.λπ., που θα επαναφέρει το σοσιαλισμό όχι σαν απώτατο «όραμα» αλλά σαν το ανταγωνιστικό σχέδιο της Αριστεράς στη συγκυρία της κρίσης.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

ΣΥΡΙΖΑ: Περιχαράκωση ή άνοιγμα

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΦΙΛΗ
Πηγή: εδώ
Σε βαθύτατη κρίση, με αβέβαιη την έκβασή της, μπήκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την οριστικοποίηση της ρήξης με τα δύο ψηφοδέλτια στην Περιφέρεια Αττικής που είναι πιθανό να τροφοδοτήσει χωριστικές κινήσεις και σε άλλες περιοχές της χώρας. Το αδιέξοδο που κατεγράφη την περασμένη Πέμπτη στις συνεδριάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είχε προαναγγελθεί εδώ και μήνες όταν είχαν διαφανεί ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκρότηση του “Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής” και τη διαφαινόμενη από τότε πρόθεση του Αλ. Αλαβάνου να ηγηθεί ψηφοδελτίου στην Περιφέρεια Αττικής, ανεξάρτητα από την όποια απόφαση του συμμαχικού σχήματος. Ο τέως πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ προσέδιδε στη μάχη της Αττικής κεντρικό χαρακτήρα για την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό του ακόμη και την πρωτοβουλία ίδρυσης "νέου πολιτικού υποκειμένου".
Σε συνέντευξή του την περασμένη Τρίτη στη ΝΕΤ ο Αλ. Αλαβάνος είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ολόκληρος να προχωρήσει, αν δεν γίνει όμως αυτό δεν μπορεί όλες οι δυνάμεις να υποτάσσονται για να κρατήσουμε τον ίδιο πολιτικό χάρτη (...) αν δεν μπορέσει η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί θα υπάρξουν πρωτοβουλίες από άλλους χώρους". Επίσης υπενθύμισε ότι "σε εποχές κρίσης έχουμε συνήθως διαιρέσεις" φέρνοντας το παράδειγμα του Α. Παπανδρέου και της διάσπασης της Ένωσης Κέντρου και της δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ.
Πίσω από την "αντικειμενική" ιστορική καταγραφή μπορεί να διακρίνει κανείς την αναζήτηση παραδείγματος, παρότι στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η ιδρυτική του συνθήκη αφορά την ανάγκη ενότητας της αριστεράς. Η υποψηφιότητα του Αλ. Αλαβάνου και η συγκρότηση του "Μετώπου" εντάσσονται από τους ίδιους σε σχέδιο “υπέρβασης” του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και της αριστεράς, εξ ου και οι αναφορές τους για “νέο ΕΑΜ”. Ήταν λοιπόν επόμενο η υποψηφιότητα Αλαβάνου να γίνει αποδεκτή μόνο από όσες συνιστώσες έχουν δεχθεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του συμμετέχοντας στο "Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής" (ΚΟΕ, ΚΕΔΑ, ΔΕΑ, ΑΠΟ).

"Νέο συμβόλαιο στον ΣΥΡΙΖΑ"
Η κρίση που είχε ξεσπάσει μετά τις ευρωεκλογές και την παραίτηση Αλαβάνου, παρά την είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, σοβούσε επί έναν χρόνο. Τροφοδοτούσε μάλιστα φυγόκεντρες τάσεις και μέσα στον ΣΥΝ, όπως φάνηκε με την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Στο συνέδριο του ΣΥΝ, με μεγάλη πλειοψηφία, συνομολογήθηκε η ανάγκη να υπάρξει ένα "νέο πολιτικό συμβόλαιο" και να αλλάξει σελίδα ο ΣΥΡΙΖΑ. Βασική επιδίωξη ήταν το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στις σοσιαλιστικές δυνάμεις που διαφωνούν με το Μνημόνιο και στη ριζοσπαστική οικολογία, καθώς και η δημοκρατική λειτουργία του συμμαχικού σχήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατηγική επιλογή του ΣΥΝ, αλλά χωρίς να διαιωνίζονται οι αιτίες της κρίσης.
Με την επιλογή για το άνοιγμα στις αντιμνημονιακές σοσιαλιστικές δυνάμεις δεν συναίνεσαν πολλές από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν ότι στην παρούσα φάση δεν υπάρχουν δυνατότητες συνάντησης στη βάση και ότι οι προτεινόμενες υποψηφιότητες είναι αποτέλεσμα διαδικασιών κορυφής. Εκφράζεται μάλιστα ο φόβος ότι σε αυτήν την εκλογική συνεργασία μπορεί να χαθεί η φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Ακόμη και αν παραδεχτεί κανείς ότι υπήρξαν ατυχείς χειρισμοί, η κατεύθυνση διεμβολισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας του ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη τακτική που ανταποκρίνεται στη συγκυρία του Μνημονίου και στην ανάγκη η αριστερά να διευρύνει την επιρροή των αξιών και του προγράμματός της. Μια τέτοια επιθετική πρωτοβουλία αναμφισβήτητα μπορεί να εξυπηρετηθεί με την αξιοποίηση των στελεχών της αριστεράς. Η πολιτική εμπειρία έχει δείξει ότι δεν αρκεί. Η μετακίνηση ψηφοφόρων από τα μεγάλα κόμματα είναι μια σύνθετη διαδικασία, κατά την οποία η ηγεμονία της αριστεράς δεν αφορά μόνο τη βάση, αλλά πρέπει να επηρεάζει και τις πολιτικές εκπροσωπήσεις από τους άλλους χώρους. Η περίπτωση του γερμανικού αριστερού κόμματος Die Linke είναι χαρακτηριστική, μέσα, βέβαια, στη διαφορετικότητα των συνθηκών.
Το άνοιγμα στον αδιαμόρφωτο σοσιαλιστικό χώρο της διαφωνίας δεν αφορά μόνο στις εκλογές του Νοεμβρίου. Δεν είναι μια ζαριά. Αφορά ολόκληρη την πολιτική περίοδο που προσδιορίζεται από την επιχειρούμενη "μεταπολίτευση ΔΝΤ". Άλλωστε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας αμφίπλευρα ανοίγματα με τον Τατούλη και τη Δημοκρατική Αριστερά, επιχειρεί να συγκροτήσει τον κεντρώο χώρο στη βάση της εξουσίας του Μνημονίου.
Στον αντίποδα της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ για την κεντροαριστερά, η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά ανοίγει την ατζέντα της ανατροπής του πολιτικού σκηνικού, επιδιώκοντας τη συνάντηση με το “αντιμνημονιακό” ΠΑΣΟΚ. Χωρίς τον μανιχαϊσμό της “καλής βάσης” και της “κακής κορυφής”. Χωρίς την εξώθηση της αριστεράς στην ασφάλεια των βεβαιοτήτων, στη “γωνία”. Γι' αυτό η τακτική αυτή συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση εκπροσώπων του συστήματος του Μνημονίου, που βολεύονται με την πολιτική της κομματικής περιχαράκωσης του ΚΚΕ.
Η εξ αριστερών ανατροπή του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει υιοθετώντας τα χειρότερα υλικά της μεταπολίτευσης που έδυσε, τον λαϊκισμό, τον αρχηγισμό, τις συνωμοσιολογική αντίληψη για τις κοινωνικές εξελίξεις και τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό.

Το καμπανάκι των δημοσκοπήσεων
Στις δημοσκοπήσεις της τελευταίας εβδομάδας καταγράφεται μεγάλη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, κατάρρευση της Ν.Δ. και δυνατότητες ισχυρής εκλογικής καταγραφής της αριστερής αμφισβήτησης στο Μνημόνιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά την απογοητευτική εικόνα του, να παραμένει ελπίδα για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Επίσης το ποσοστό των πολιτών που προσανατολίζεται στην αποχή φθάνει σήμερα το 33% έως 35%, με τον 1 στους 3 από αυτούς τους πολίτες να προσδίδει άμεσα πολιτικό μήνυμα στην αποχή του. Υποψηφιότητες, όπως αυτή του Αλ. Μητρόπουλου, συγκεντρώνουν απρόσμενα μεγάλα ποσοστά αποδοχής, καθώς ανταποκρίνονται σε υπόγειες λαϊκές κινητικότητες στη βάση και των δύο μεγάλων κομμάτων. Η πολιτική συμπεριφορά των νέων θα αποδειχθεί ένας επιπλέον καθοριστικός παράγων για τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού.Οι δύο μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις εκλογές συνιστούν πυκνό πολιτικό χρόνο. Η επιδείνωση της οικονομικής κρίσης θα συμπαρασύρει ακόμα περισσότερο στη δίνη της αναξιοπιστίας την κυβέρνηση, χωρίς να φαίνονται σημάδια εντυπωσιακής ανάκαμψης της Ν.Δ. Ίσως τώρα, και όχι με τη δημοσκοπική έκρηξη του 2008, θα ήταν η ευκαιρία για δυναμική παρέμβαση της ριζοσπαστικής - ανανεωτικής αριστεράς, σφήνα στο καταρρέων πολιτικό σύστημα. Άνοιγμα, δηλαδή πρόσθεση δυνάμεων, και όχι διάσπαση χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα θα είναι διαφορετικά μετά τις εκλογές
Είναι δύσκολο να ελπίζει κανείς σε φερέγγυα ενωτική εκλογική κάθοδο όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αντίπαλα πολιτικά σχέδια και προσωπικές επιλογές δεν ξεπερνιούνται βολονταριστικά. Τουλάχιστον ας έχουμε κατά νου αυτό που σοφά διαμήνυσε μέσω της "Αυγής" ο Μ. Γλέζος, ότι "οι εκλογές θα περάσουν. Τα προβλήματα του λαού θα υπάρχουν και εμείς ενωμένοι πρέπει να τον βοηθήσουμε". Αναμφίβολα τα αποτελέσματα των εκλογών θα αποτελέσουν καθοριστικό παράγοντα επιβράβευσης ή απόρριψης πολιτικών σχεδίων. Και το πιθανότερο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές να μην είναι ο ίδιος με τον σημερινό.

Βίοι παράλληλοι

Του Γιώργου Κυρίτση

Το νέο κόμμα του Αλ. Αλαβάνου όπως και αυτό του Φ. Κουβέλη είναι εγχειρήματα που εγγράφονται στις τεκτονικές μετακινήσεις που επιφέρει το Μνημόνιο. Είναι αναζητήσεις και προεγγραφές στο νέο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό και φιλοδοξούν να εκφράσουν δύο διακριτές κατευθύνσεις στον χώρο της αριστεράς. Ο λόγος και ο τρόπος που πολιτεύεται η Δ.Α. θεωρεί το Μνημόνιο ως δεδομένο, εντός του οποίου μπορούν να επιδιωχθούν μικροδιορθώσεις, και ποντάρει σε έναν πιθανό παράπλευρο εκσυγχρονισμό πτυχών της δημόσιας διοίκησης. Το Μέτωπο θεωρεί ότι η χώρα είναι υπό ξένη κατοχή και απαιτείται εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Η κυβέρνηση, είπε ο σ. Αλαβάνος προχθές, στην αρχή της ομιλίας του, “παρέδωσε την εξουσία στους ξένους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Δυστυχώς και οι δύο αναγνώσεις αφήνουν εν πολλοίς στο απυρόβλητο την κυβέρνηση και τα αφεντικά. Και οι δύο πολιτικές πρωτοβουλίες αποστερούν επίσης το κίνημα από την πιο ισχυρή πολιτική του βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η ουσιαστική αντιπολίτευση στη Ν.Δ. με επικεφαλής τον ίδιο, και μετά την οικειοθελή αποχώρησή του, με τον Τσίπρα. Ο αυριανός τριχοτομημένος ΣΥΡΙΖΑ θα έχει τη δύναμη να παίξει τον ίδιο ρόλο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ;
Στα επί μέρους, οι προτάσεις Αλαβάνου σχετικά με τη στάση που πρέπει να τηρήσουμε έναντι του διεθνούς παράγοντος και για τα δημόσια οικονομικά, ταυτίζονται με τις επεξεργασίες του ΣΥΝ: “Αναδιαπραγμάτευση του διεθνούς χρέους με διαγραφή σημαντικού μέρους του, διαπραγμάτευση στην Ε.Ε. για τους ελάχιστους ανεκτούς όρους παραμονής στο ευρώ” λέει ο σ. Αλαβάνος. Η ανάλυση του ΣΥΝ λέει ότι στην άκρη αυτού του τούνελ βρίσκεται μια αναδιαπραγμάτευση του χρέους με «κούρεμα» και πως στην ουσία επαναδιαπραγματευόμαστε τη συμμετοχή μας στο ευρώ. Ο ΣΥΝ όμως προσθέτει ότι το παιχνίδι θα κριθεί ανάλογα με το ποιο μπλοκ δυνάμεων κάνει τη διαπραγμάτευση και με ποιους στόχους. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα με την θέαση του σ. Α.Α. Δείχνοντας τον εχθρό μακριά, στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη, την Ουάσιγκτον, βγάζει από το κάδρο την κυβέρνηση Παπανδρέου και της επιτρέπει να εμφανίζεται ως δευτερεύων παράγοντας του δράματος. Βγάζει επίσης η αφήγηση του Α.Α. από το κάδρο το ελληνικό κεφάλαιο που βλέπει να γίνονται πραγματικότητα τα πιο τρελά του όνειρα στις εργασιακές σχέσεις. Αυτή η οπτική, όμως, μπορεί να καταλήξει να εξυπηρετεί τον Παπανδρέου να κάνει αυτό που έκανε ο Καραμανλής το 2007 με τις πλάτες του Μπαρόζο: Βγήκαμε για έξι μήνες από την επιτήρηση, έκανε εκλογές, τις κέρδισε και ξαναμπήκαμε. Μπορεί και ο Παπανδρέου αφού στραγγίξει τη χώρα να διώξει “τους ξένους” και να αποκαθαρθεί. Και να ξεμείνουμε με τον ΓΑΠ “ελευθερωτή”, τα αφεντικά ευτυχισμένα και στο απυρόβλητο και τον εθνικό πλούτο και τις δημόσιες υποδομές σε χέρια ιδιωτών.
Στα γραφεία της (απελευθερωμένης) περιφέρειας Αττικής δεν θα επιτρέπεται η είσοδος στους αξιωματούχους της τρόικας παιανίζει ο σ. Αλαβάνος. Ξυπνά μνήμες εθνικής αντίστασης. Παραπέμπει σε φυλάκια του εφεδρικού ΕΛΑΣ στου Γκύζη. Προειδοποιεί τους τροϊκανούς (δεν λέει τίποτα για τους ντόπιους συνεργάτες τους και τους μαυραγορίτες) ότι δεν θα μπορούν να μπουν στις εργατικές συνοικίες. Μας προετοιμάζει όμως έτσι για το φαντασιακό ριπλέι του 1949 και όχι για τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες του 2010. Είναι λόγος εθνικοαπελευθερωτικός εν ου παικτοίς και ανάδελφος. Στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των συνδικάτων στις 29 Σεπτεμβρίου με προμετωπίδα την αλληλεγγύη στους Ελληνες εργαζόμενους εμείς θα λέμε “έξω οι ξένοι”; Το 1974 το σύνθημα αυτό παρέπεμπε στο ΠΑΣΟΚ. Το 2010 η μόνη αναγνωση αυτής της θέσης με όρους ευρωπαϊκούς είναι η εθνική αναδίπλωση, στοίχημα στο οποίο ποντάρουν ευκαιριακά ακόμα και ο Καρατζαφέρης και ένα σημαντικό κομμάτι της αστικής τάξης που γλυκοβλέπει την επιστροφή στη δραχμή. Θολό μήνυμα που μπορεί να στείλει τον κόσμο στον αντίποδα αυτού που θέλουμε.
Πηγή ΑΥΓΗ

"...Ορισμένοι ανασύρουν από τη Μεταπολίτευση τη χειρότερη κληρονομιά. Τον λαϊκισμό, τον αρχηγισμό, τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό."

Ενότητα, αλλά με ανοιχτά χαρτιά
Όλα τα κόμματα εμφανίζονται ανέτοιμα για τη μάχη των εκλογών του Νοεμβρίου. Το καθένα για διαφορετικούς λόγους, που το σύνολό τους όμως ιχνογραφεί την κρίση του πολιτικού συστήματος.

Στις εκλογές στις περιφέρειες και στους μεγάλους δήμους θα κριθούν οι πρώτες πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία αστερισμού κομμάτων με συγκολλητική ύλη τον μονόδρομο του Μνημονίου. Θα κριθεί και η ικανότητα της Νέας Δημοκρατίας να δημιουργήσει κλίμα ανάκαμψης, στηριγμένη μάλιστα σε ψευδεπίγραφη αντιμνημονιακή πολιτική. Ο Καρατζαφέρης παλινωδεί και καιροσκοπεί. Τα δύο μεγάλα κόμματα εμφανίζουν νέο ιστορικο χαμηλό σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ενώ η αδιευκρίνιστη ψήφος συνεχώς αυξάνεται.

Τους δυο μήνες μέχρι τις εκλογές θα επιδεινωθεί η οικονομική κατάσταση. Μπορεί να μην δημιουργηθούν νέες κινηματικές εξάρσεις, αλλά στις κάλπες θα διοχετευτεί σίγουρα η κοινωνική δυσαρέσκεια και ανασφάλεια. Με τέτοια ευνοϊκά αντικειμενικά δεδομένα, η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, η κατάσταση της αριστεράς, θα αποδειχθεί καθοριστική.

Παρά τα προβλήματά του, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται ως πιθανή επιλογή για σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος. Έχουν σημασία το πρόγραμμα και τα πρόσωπα που θα επιλεγούν. Δεν συμμεριζόμαστε ενοράσεις σύμφωνα με τις οποίες οι διασπάσεις είναι αναγκαίες και προωθητικές. Είναι περίεργο μάλιστα ότι όσοι παίζουν με αυτήν την ιδέα θέλγονται από την επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου να διασπάσει τον χώρο του Κέντρου το 1974. Ανιστόρητη σύγκριση, έξω από την παράδοση της αριστεράς.

Ορισμένοι ανασύρουν από τη Μεταπολίτευση τη χειρότερη κληρονομιά. Τον λαϊκισμό, τον αρχηγισμό, τον τυφλό αντιευρωπαϊσμό.Με τέτοιο πολιτικό σχέδιο η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά αποδομείται. Ένα τέτοιο σχέδιο υπονομεύει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μιλήσουμε λοιπόν με ανοιχτά χαρτιά, μήπως και συνεννοηθούμε. Διότι, αν χωρίσουμε στις περιφερειακές εκλογές, δεν θα γίνει από παρεξήγηση. Η ενότητα παραμένει αυταξία ενόσω δεν ρευστοποιείται από ηγεμονιστικά παιχνίδια. Ενότητα που διευκολύνει το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της αριστερής δυσφορίας στο ΠΑΣΟΚ, στη ριζοσπαστική οικολογία και τη νεολαία. Και δεν σπρώχνει το συμμαχικό σχήμα στην "ασφάλεια" των βεβαιοτήτων, στη γωνιά του νεοαριστερισμού και του νεοδογματισμού

Από την ΑΥΓΗ