«Η νύχτα για την Ελλάδα δεν έχει τελειώσει ακόμα» δήλωνε τις προάλλες ο κ. Γιούνκερ και η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας το έχει αντιληφθεί πλήρως και με οδυνηρό τρόπο. Η επιτυχία του PSI και η διαγραφή και χρονική μετάθεση της αποπληρωμής (μέρους) του δημόσιου χρέους παρουσιάζονται από την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές των Μνημονίων ως ιστορική κατάκτηση και ως θετικό αντιστάθμισμα προς τον ελληνικό λαό για τα αποσαθρωτικά για τα εργασιακά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος μέτρα του Μνημονίου 2.
Επιχειρείται έτσι να συγκαλυφθεί όχι μόνον η ταξικότητα των μέτρων και της χρήσης των πόρων του νέου δανείου, αλλά και το μέγεθος της αποτυχίας της συνταγής που επέβαλαν οι δανειστές και εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αποτυχία που κατέστησε αναπόφευκτη την αναδιάρθρωση του χρέους ακόμα και για τους ίδιους.
Η ταξικότητα των μέτρων τόσο των Μνημονίων όσο και των νέων δανείων έχουν επαρκώς αναλυθεί, ενώ η βιωσιμότητα του χρέους την περίοδο μετά τη σημερινή αναδιάρθρωσή του έχει αμφισβητηθεί από πολλούς, και όχι μόνο σε αυτή την εφημερίδα. Ωστόσο, επειδή ο διάβολος -όπως και ο θεός- κατοικούν στις λεπτομέρειες και η χρήση των στατιστικών στοιχείων έχει αναγορευτεί σε μείζον εργαλείο πολιτικής διαχείρισης εν καιρώ κρίσης, το ύψος του δημοσίου ελλείμματος του 2011 παραμένει το «κρας-τεστ» της νεοφιλελεύθερης συνταγής οικονομικής προσαρμογής μέσω ύφεσης.
Από τα τελευταία στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών και της ΕΛΣΤΑΤ προκύπτει η παταγώδης αποτυχία, που έχει μέχρι σήμερα επιμελώς αποκρυβεί από την κυβέρνηση, με την προσοχή όλων εστιασμένη στο PSI. Όχι μόνο ο τελευταίος αναθεωρημένος στόχος του 9% δεν θα επιτευχθεί -πράγμα αναμενόμενο- αλλά το δημόσιο έλλειμμα του 2011 φαίνεται να κλείνει, στην καλύτερη περίπτωση, στο 11% του ΑΕΠ, πάνω από το επίπεδο του 2010. Αυτό σημαίνει ότι όλες -κυριολεκτικά- οι θυσίες του ελληνικού λαού σε εισόδημα, δικαιώματα, απασχόληση, κοινωνικό κράτος, ψυχική υγεία, επιλογές ζωής, καθώς και η τεράστια συρρίκνωση της οικονομίας (7%) πήγαν εντελώς στράφι.
Το «έγκλημα» αυτό, του οποίου το πραγματικό μέγεθος δεν έχει ακόμα γίνει γνωστό (και ενδεχομένως να χειραγωγηθεί με κατάλληλες στατιστικές τεχνικές), αποκαλείται μέχρι τώρα «απόκλιση από τον στόχο». Αποδόθηκε από την τρόικα στην ολιγωρία της κυβέρνησης ως προς την εφαρμογή των συμφωνηθέντων μέτρων, ενώ από την κυβέρνηση αποδόθηκε στην ύφεση. Η τελευταία, βέβαια, αποποιήθηκε τις ευθύνες της ως προς την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, τη συγκάλυψη των φοροφυγάδων, την αποδυνάμωση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών.
Το χειρότερο όμως είναι ότι το «έγκλημα» αυτό δεν είναι στιγμιαίο αλλά διαρκείας. Διότι, ακόμα και εάν μειωθεί δραστικά το κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους τα επόμενα χρόνια, η πορεία που οδηγεί από πρωτογενή ελλείμματα αρκετά πάνω από 3% του ΑΕΠ το 2011 (δικός μας υπολογισμός) σε πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% το 2014 (στόχος κατά το ΔΝΤ) περνάει μέσα από την κόλαση της βαθιάς ύφεσης και της διαρκούς απειλής για «εσωτερική στάση πληρωμών», δηλαδή αδυναμίας του κράτους να καταβάλει τα οφειλόμενα στους δικαιούχους με βάση τις νομικές του δεσμεύσεις, σε κάθε απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους και ανάλογα με τις χρηματοδοτικές ροές της νέας δανειακής σύμβασης.
Η λήψη επιπρόσθετων αντικοινωνικών μέτρων πέραν αυτών που περιέχονται στο Μνημόνιο 2 αποτελεί συστατικό κομμάτι της ανωτέρω πορείας μαζί με το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης.
Με την ολοκλήρωση του PSI και την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης, το πλαίσιο εφαρμογής των μέτρων της νεοφιλελεύθερης συνταγής γίνεται πιο ασφυκτικό και πλήρως κηδεμονευόμενο από την τρόικα, δηλαδή τα κράτη της Ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ενώ η άμυνα της κοινωνίας απέναντι στα φαινόμενα φτώχειας, εξαθλίωσης και κοινωνικής διάλυσης επιτακτικότερη από ποτέ.
Από την άλλη ο συντονισμός των κοινωνικών αγώνων καθώς και οι πολιτικές συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο εμφανίζονται όλο και περισσότερο ως αναγκαία προϋπόθεση για την ανατροπή του ηγεμονικού νεοφιλελεύθερου σχεδίου στην Ε.Ε. από το οποίο εκπορεύονται τόσο τα Μνημόνια των χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης όσο και οι πολιτικές λιτότητας και ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους στις υπόλοιπες χώρες. Πολιτικές που συναντούν ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές αντιστάσεις στον ευρωπαϊκό Νότο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι επικείμενες γαλλικές εκλογές και οι μεταγενέστερες γερμανικές είναι κομβικές, εφόσον προκύψουν πολιτικές αλλαγές που θα δημιουργήσουν ουσιαστικές ρωγμές στο σημερινό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης στην Ευρώπη μέσα από τη διάλυση του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου». Ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο ορατό ότι οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες σε εθνικό επίπεδο και η αλλαγή κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών σε ευρωπαϊκό πρέπει να συγχρονιστούν, προκειμένου να ανοίξει μία χαραμάδα μέσα στο τούνελ που έχουμε μπει στη χώρα μας εδώ και δυόμισι χρόνια και μοιάζει να μην έχει τελειωμό.
* Η Μαρία Καραμεσίνη διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=675133
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου