Το κο από το κοκοράκι (Απάντηση σε φίλο μουσικοσυνθέτη)

του Θοδωρή Γκόνη
Επειδή με την αλφάβητο τα πράγματα είναι δύσκολα. Ζόρικα.
Επειδή ξέπεσε το κο από το κοκοράκι και έμεινε σκέτο κοράκι.
Καλό είναι ν’ αφήσουμε τα λόγια τα μεγάλα και να πιάσουμε τις πέτρες, όχι για να πετροβολήσουμε, αλλά για να κτίσουμε, να ξανακτίσουμε.
Τις ίδιες πέτρες, τις πεσμένες, με τάξη, συνέπεια και υπομονή. Ας βρούμε τη σιωπή, την πέτρα τη σκληρή, την ποταμίσια, για αγκωνάρι, την πέτρα την «κατεβατή», την «κρεμαστή», την αυστηρή, την πέτρα τη Λαγκαδινή.
Κάπου μέσα εκεί, στην καρδιά της, υπάρχει κρυμμένο το μυστικό. Κι αν ήμασταν προσεκτικοί κι αν αγαπούσαμε κι αν με προσοχή, με επιμονή, το κεφάλι, πάνω της κτυπούσαμε, κεντούσαμε.
Ρόδακες και αητούς, θα αποκτούσαμε. Θα τραγουδούσαμε.
Επειδή τις λέξεις τα λόγια, τις φάγαμε «σαν τα λάχανα», καλό είναι τώρα να τις ξαναβρούμε, να τις ψάξουμε, να τις σκάψουμε από την αρχή.
Να βρούμε το Φου- τη φλέβα του βράχου, το ύψος, με λοστούς και βαριά σφυριά, με τα χέρια, με σφήνες, με μακάμια, με παραμίνες.
Το Κου-το καψούλι, το φιτίλι το βραδύκαυστο για το φουρνέλο.
Το Λου - το λουκουμάκι της δυναμίτιδας στην τρύπα.
Το Μπ - από το μπαρούτη και από το μπαμ.
Το Πι- από τον πηλό που θα σφραγίσουμε τη σχισμή.
Το Ταυ -από το τσαφ απ’ το τσιγάρο που θα ανάψει το φιτίλι.
Το Βου- από το βάααρδα φουρνέλο.
Το Έψιλον, το Εεεεεεεεε! -από την έκρηξη, από τις πέτρες στο κεφάλι. Από την πετριά μας.
Επειδή το άλφα με το δίκιο του αδιαφορεί και το γάμα ξέρει να… αγανακτεί, ας πάρουμε την πέτρα για αρχή, γραφή και μουσική.
Την ουρανοκατέβατη, την γκρεμισμένη, την τσακισμένη, την από το πέταλο του αγίου σημαδεμένη, σφραγισμένη.
Ας ξαναμπούμε στο τραγούδι μας, στην ομορφιά μας, στο χαντάκι μας, στη μελωδία, στο στιχάκι μας. Στο πράσινο γλυκό ματάκι μας. Στο κο-κοράκι μας!
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Πηγή protagon