Η Πέτρα του Χρόνου. Αποχαιρετώντας το 2011

 

του Νικόλα Σεβαστάκη

Φρανς Μασερεέλ, "Ο κόκορας", 1952

                                                               1.               

Η σκληρότητα των καιρών ή, για να μη μιλάμε ως μετεωρολόγοι, συγκεκριμένες πράξεις και αποφάσεις, έχουν βάλει σε δεινή δοκιμασία τις αντοχές των ανθρώπων. Πόσων η ζωή δεν τραυματίστηκε από τις ριπές των μέτρων και τις ζοφερές προειδοποιήσεις για όσα θα επακολουθήσουν την άλλη εβδομάδα, τον ερχόμενο μήνα, την προσεχή πενταετία, το επόμενο μέλλον; Και, στο έλεος των περιβόητων «διευκρινιστικών εγκυκλίων», ευτέλεια και γελοιότητα, ηχηρές αποτυχίες και δογματικές εμμονές έγιναν ένα και το αυτό.

 Αλλά καμιά πέτρινη επιφάνεια δεν υπάρχει χωρίς ρωγμές και μικρά, έστω, περάσματα του αέρα. Πρόσφατος φρέσκος αέρας: οι εργάτες της Χαλυβουργίας και ο υπέροχος αγώνας αντοχής τους, τα δείγματα της καθημερινής αλληλεγγύης που αρχίζουν να φτιάχνουν αληθινούς θεσμούς όπως τα κοινωνικά ιατρεία. Αθέατες για τη «μεγάλη σκηνή της δημοσιότητας» πρακτικές του βίου που επιβεβαιώνουν ότι παράγεται κοινωνικό νόημα πέρα από τη κωμικοτραγική κουστωδία δελφίνων και υποψήφιων θεσιθήρων της εθνικής μας σωτηρίας. Και σε μια άλλη, πιο διανοητική πλευρά: Πως να μη καλωσορίσει κανείς την ευφρόσυνη κινητικότητα στο χώρο των ιδεών και της κριτικής παρεμβατικής άποψης; Με νέες έντυπες και ηλεκτρονικές προσπάθειες που γίνονται όλο και πιο ώριμες και απαιτητικές δημοσιογραφικά, με συζητήσεις μεστές και αγωνιώδεις σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας για βιβλία και στιγμές από την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες του ανθρώπου.

2011: Έτος απόγνωσης

Του  Κώστα  Βεργόπουλου 

Από το 2011 ξεκίνησε μια αντίστροφη μέτρηση, που ουδείς γνωρίζει πού θα φθάσει, με κύριο χαρακτηριστικό τις νεανικές κινητοποιήσεις, αντιμέτωπες με ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Όταν μεγάλα αμερικανικά περιοδικά αποτίουν φόρο τιμής στους «ανώνυμους διαδηλωτές» είτε από τη βόρειο Αφρική είτε από τις ΗΠΑ, την Ισπανία και την Ελλάδα, τότε είναι πολύ πιθανό ότι κάτι πραγματικά καινούργιο έχει αρχίσει να παίζει στον απελπιστικό ορίζοντα της εποχής μας. Εκτός από την καταγγελία της ταξικής οικονομικής διαχείρισης με καταστροφικές συνέπειες για όλες τις πλευρές, επισημαίνεται σήμερα επίσης βαθύ έλλειμμα δημοκρατίας, ισοπολιτείας, με δραματικές αντινεανικές συνέπειες. Το 2012 η απόγνωση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο, αλλά, όπως φαίνεται, θα αναδειχθούν επίσης ακόμη περισσότερο οι νέες μορφές κοινωνικής αντίστασης και πάλης για ένα μέλλον πολύ διαφορετικό από αυτά που μέχρι σήμερα έχουμε βιώσει.

Μια φορά θυμάμαι…

 του Γιάννη Βαρουφάκη

Μερικές μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1988 ήμουν σχεδόν έτοιμος για την μεγάλη απόδραση προς το Κόκκινο Κέντρο. Δυο μήνες μετά την μετανάστευσή μου από την υγρή και πράσινη Αγγλία, θα πήγαινα στην κόκκινη, άνυδρη έρημο της Αυστραλίας. Έτσι, ολομόναχος. Μόνο και μόνο για να αφουγκραστώ, μακρυά από τους ουρανοξύστες και τα επιφαινόμενα δημιουργήματα των ευρωπαίων στα παράλια της νέας μου χώρας, την αρχαιότερη (γεωλογικά) ήπειρο. Φοβισμένος από τις προειδοποιήσεις πως εκεί που πάω μπορεί να κάνω χίλια χιλιόμετρα χωρίς να δω άνθρωπο, φόρτωσα στο πορτμπαγκάζ του τερατώδους βαριά μεταχειρισμένου Holden ένα φορητό ντεπόζιτο βενζίνης, τρεις ρεζέρβες, λίγα εργαλεία, μια βαλίτσα κι έναν χάρτη.

Μέσα από το παρμπρίζ ξετυλίχτηκε σαν road movie το κλασικό τοπίο της Νοτιοανατολικής Αυστραλίας που χάνεις οδηγώντας προς το Κέντρο. Πυκνά δάση ευκαλύπτων στην αρχή, πράσινα υψίπεδα με λιγότερα δέντρα στα διακόσια χιλιόμετρα και βουκολικές σκηνές που θυμίζουν βόρεια Ευρώπη λίγο πιο μετά. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα αργότερα, ο δρόμος συρρικνώνεται σε πλάτος, η θερμοκρασία χτυπά τους τριάντα, το τοπίο αρχίζει να καφετίζει και η μοναχική πορεία του αυτοκίνητου διακόπτεται που και που από στιγμές κορυφαίου πανικού που προκαλούν επερχόμενα θηριώδη φορτηγά έτσι όπως απαιτούν, και το καταφέρνουν, να βγάλεις εσύ τις δυο αριστερές ρόδες εκτός ασφάλτου για να περάσουν. Στα χίλια χιλιόμετρα από το Sydney το τοπίο έχει γίνει βαθύ κόκκινο, ο δρόμος γίνεται ευθεία και, λίγο-λίγο, μεταφέρεσαι στο σκηνικό του Mad Max.

Στα χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα, με τα βλέφαρα ασήκωτα, αντίκρισα την πρώτη μου στάση. Δεν ήταν καν χωριό. Ένα βενζινάδικο, ένα μπακάλικο, ένα άλλο κτήριο απροσδιόριστης χρήσης και, βεβαίως, το μεγάλο, εντυπωσιακό, παρακμάζον ξύλινο, τριώροφο Hotel. Έτσι ονομάζουν στην Αυστραλία τα μπαρ: ξενοδοχεία, τα οποία θυμίζουν περισσότερο αμερικανικά saloons παρά μπαρ. Κι αυτό επειδή  στον 19ο αιώνα οι πουριτανοί είχαν το πάνω χέρι στα κοινοβούλια των τότε αποικιών και, στην προσπάθειά τους να εισαγάγουν την ποτοαπαγόρευση, απαγόρευσαν την αγορά οινοπνευματωδών με εξαίρεση τους… ταξιδιώτες. Να πως ξεφύτρωσαν εντυπωσιακά «ξενοδοχεία» (με τρία δωμάτια προς ενοικίαση, όπως απαιτούσε ο νόμος) στις ξεχασμένες εκείνες γωνιές της γης... συνεχίζεται ecoleft  από  http://www.protagon.gr

Για ποιόν ακριβώς λόγο μόνασε ο ηγούμενος Εφραίμ;

Πριν πούμε οτιδήποτε για την προφυλάκιση του ηγουμένου πρέπει να θυμηθούμε συνοπτικά την υπόθεση. Υπάρχει λοιπόν μια λίμνη εκεί ανάμεσα σε Ξάνθη και Ροδόπη, που ανήκει στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου. «Ανήκει» με το γνωστό αποδεικτικό, το τουρκικό  φιρμάνι που διασώζεται εδώ και χίλια χρόνια. Παρένθεση: το ελληνικό κράτος αποδέχεται την γνησιότητα των χρυσόβουλων γιατί σε τέτοια θεμελιώνεται η περιουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Τουρκία.

Που σκάλωνε το ιδιοκτησιακό: το ελληνικό κράτος θεωρεί όλες τις παρόχθιες εκτάσεις δημόσια γη. Ορίστηκε λοιπόν μια δίκη για να δουν ποιος θα νικήσει, το χρυσόβουλο ή οι διατάξεις για τον κοινόχρηστο χαρακτήρα της λίμνης;
Το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε από τις διεκδικήσεις και η λίμνη πέρασε επισήμως στην ιδιοκτησία της Μονής. Το μόνο κέρδος που θα μπορούσε να αποκομίσει ήταν να συνεχίζει να εισπράττει λεφτά από τους ψαράδες! Η περιοχή προστατεύεται από τη σύμβαση Ραμσάρ και δεν μπορεί να οικοδομηθεί. Είναι ένας τόπος τόσο όμορφος ώστε ο άθεος περιηγητής ίσως πιστέψει ότι υπάρχει Θεός. Ιδανικός τόπος για στοχασμό και προσευχή. Φευ, μόλις η Μονή έγινε ιδιοκτήτρια της λίμνης, αποφάσισε να την ξεφορτωθεί. Την επέστρεψε στο κράτος με αντάλλαγμα κτήριο 20.000 τ.μ. στους Θρακομακεδόνες και έκταση 8.600 στρέμματα στην Ουρανούπολη. Ακίνητα τα οποία πήγαν σε υπεράκτιες εταιρείες. Από όλη αυτή τη διαδικασία λείπουν έγγραφα απαραίτητα για τις μεταβιβάσεις, παραλείπονται πράξεις όπως η έκδοση των αποφάσεων στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και γίνονται τηλεφωνήματα από το παπαδοπαίδι του Καραμανλή: «βάλτε ένα χεράκι να βοηθήσουμε τον γέροντα». Ο γέροντας, που δεν είναι και τόσο γέροντας (πενηνταπεντάρης  είναι σήμερα) μπαινοβγαίνει στο Μαξίμου. Ο ηγούμενος Εφραίμ είχε ρυθμιστικό παράγοντα στην πολιτική ζωή αλλά η απόφαση για την προφυλάκισή του δεν αφορά ούτε τον πολιτικό του ρόλο, ούτε τη δημοτικότητά του στους κοσμικούς κύκλους, ούτε την επιρροή του στους Ρώσους.Στο δια ταύτα: Το Τριμελές Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε την προφυλάκιση του ηγουμένου Εφραίμ για τις κακουργηματικές κατηγορίες που τον βαρύνουν, για ηθική αυτουργία σε απάτη, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και έκδοση ψευδών βεβαιώσεων. Δεν θα μιλήσουμε καθόλου για το θεατρικό παιχνίδι που περιλάμβανε σάκχαρο και δισκοπάθεια. Αυτό που εκπλήσσει είναι η μαζική αντίδραση υπέρ του κατηγορούμενου. Θα προσπεράσουμε το νομικό κομμάτι, θα ξεχάσουμε τα έγγραφα που χάθηκαν, τις διαδικασίες που προσπεράστηκαν, τις πλαστογραφήσεις που έγιναν. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε όμως το όλον, τη σύλληψη του σατανικού σχεδίου της ανταλλαγής μιας λίμνης με ακίνητα που αξίζουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.  Άραγε για να πλουτίζει, για να βάζει χέρι σε περιουσίες, για να αδικεί τους πολίτες; Είναι παράδοξο που οι πιστοί σπεύδουν να συγχωρήσουν την απληστία, τη διάθεση να τα φάει όλα_ έστω προς όφελος της Μονής. Κανονικά όλοι αυτοί που μπαινοβγαίνουν στις εκκλησίες, όλοι αυτοί που σταυροκοπιούνται και επισκέπτονται τον Άθω έπρεπε να είναι επιφυλακτικοί με κάποιον που δεν δείχνει κανένα σημάδι εγκράτειας. Ο ηγούμενος Εφραίμ έδρασε ως φαταούλας και τούτο δεν συνάδει με τις αρχές της πίστης του. Αν οι θαυμαστές του δεν μπορούν να καταλάβουν τη δικανική πλευρά της υπόθεσης ας σταθούν στην ιδιότητα: είναι ηγούμενος ουχί έμπορος του Κολωνακίου.

Πηγή: http://tvxs.gr/

«Οι ειδικοί στην εξουσία. Και η δημοκρατία;»:

Εκδήλωση του Red Notebook

Την Τρίτη 27 Δεκεμβρίου στις 7.30μμ, στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 15, Εξάρχεια), το Red Notebook οργανώνει εκδήλωση-συζήτηση με θέμα την κρίση δημοκρατίας στην Ευρώπη και την αντιμετώπισή της από την αντικαπιταλιστική αριστερά

Τη συζήτηση θα ανοίξουν οι:

Μίκαελ Λεβί, Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS), Σχολή Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες, (EHESS) Παρίσι
Ελένη Βαρίκα, Καθηγήτρια, Paris VIII (Τμήμα Πολιτικών Επιστημών)
Μιχάλης Σπουρδαλάκης, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης Πανεπιστήμιο Αθηνών
Νίκος Γιαννόπουλος, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια

Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο µιας µικρής µερίδας ορισµένων που παίζουν τις θεότητες της µοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και µπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη µοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύµατα, και µπορεί να παραδώσει τον κόσµο στον άνθρωπο. 
Μπορεί να µεγαλώσει την αµάθεια και µπορεί να µεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους Βοηθώντας. Μπέρτολτ Μπρεχτ

 πηγή : tvxs

Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο: Ιστορίες του Μαρξ και του μαρξισμού

 Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/12/2011  στην ΑΥΓΗ 
  του Ερικ Χομπσμπάουμ

Το βιβλίο Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο. Ιστορίες του Μαρξ και του μαρξισμού του Έρικ Χομπσμπάουμ κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά (μετάφραση: Μάνια Μεζίτη, εκδόσεις Θεμέλιο), λίγους μήνες μετά την αγγλική του έκδοση. Το έργο, μια επισκόπηση της διαδρομής της σκέψης του Μαρξ και των ιστορικών πραγματώσεών της, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, παρουσίασαν, στη Στοά του Βιβλίου, την Τρίτη 20.12 ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ο Γιάννης Βούλγαρης, ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Νίκος Καραπιδάκης, ο Ηλίας Νικολακόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Δημοσιεύουμε σήμερα --και θα επανέλθουμε σε επόμενο φύλλο-- τον χαιρετισμό που έστειλε ο Έρικ Χομπσμπάουμ και διαβάστηκε στην εκδήλωση.

Μια Ευχή για τα Χριστούγεννα

Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/12/2011 στην εφημερίδα ΑΥΓΗ 

Του Σπύρου Τζόκα

Μην παρασυρθούμε... μην μείνουμε στο περίβλημα... στην επιφάνεια. Τη φλόγα που καίει στο εσωτερικό να δούμε. Σ’ αυτό που αγαπήσαμε να επιμείνουμε... στην ωραία μας πατρίδα... στους ωραίους μας ανθρώπους. «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!». Τον θυμάστε τον Έρνεστ Χεμινγουαίη... αυτός το είπε... .σε μια δραματική ανταπόκρισή του, ως ανταποκριτής τότε στη Σμύρνη...

Mίσος για τη (μεταπολιτευτική) δημοκρατία, με αφορμή το βιβλίο του Χρ. Βερναρδάκη

...Τελειώνει η μεταπολίτευση; Και τι τελειώνειμαζί της; Τι υπάρχει μετά; Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, καταθέτει στο βιβλίο του, μιαν άρτια μελέτη του σύγχρονου πολιτικού συστήματος απ’ τη σκοπιά όσων «δεν αποσύρθηκαν από την ιδέα να αλλάξουμε τον κόσμο»

Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Από την κοινωνική τάξη στην ουτοπία

η επιστημονική και πολιτική διαδρομή του Ράιτ


Συνέντευξη Έρικ Όλιν Ράιτ (Β' μέρος): Η καινοτομία των κινημάτων

Ομιλία Τσίπρα στην ΚΠΕ του ΣΥΝ 18.12.1

Το κο από το κοκοράκι (Απάντηση σε φίλο μουσικοσυνθέτη)

του Θοδωρή Γκόνη
Επειδή με την αλφάβητο τα πράγματα είναι δύσκολα. Ζόρικα.
Επειδή ξέπεσε το κο από το κοκοράκι και έμεινε σκέτο κοράκι.
Καλό είναι ν’ αφήσουμε τα λόγια τα μεγάλα και να πιάσουμε τις πέτρες, όχι για να πετροβολήσουμε, αλλά για να κτίσουμε, να ξανακτίσουμε.
Τις ίδιες πέτρες, τις πεσμένες, με τάξη, συνέπεια και υπομονή. Ας βρούμε τη σιωπή, την πέτρα τη σκληρή, την ποταμίσια, για αγκωνάρι, την πέτρα την «κατεβατή», την «κρεμαστή», την αυστηρή, την πέτρα τη Λαγκαδινή.
Κάπου μέσα εκεί, στην καρδιά της, υπάρχει κρυμμένο το μυστικό. Κι αν ήμασταν προσεκτικοί κι αν αγαπούσαμε κι αν με προσοχή, με επιμονή, το κεφάλι, πάνω της κτυπούσαμε, κεντούσαμε.
Ρόδακες και αητούς, θα αποκτούσαμε. Θα τραγουδούσαμε.
Επειδή τις λέξεις τα λόγια, τις φάγαμε «σαν τα λάχανα», καλό είναι τώρα να τις ξαναβρούμε, να τις ψάξουμε, να τις σκάψουμε από την αρχή.
Να βρούμε το Φου- τη φλέβα του βράχου, το ύψος, με λοστούς και βαριά σφυριά, με τα χέρια, με σφήνες, με μακάμια, με παραμίνες.
Το Κου-το καψούλι, το φιτίλι το βραδύκαυστο για το φουρνέλο.
Το Λου - το λουκουμάκι της δυναμίτιδας στην τρύπα.
Το Μπ - από το μπαρούτη και από το μπαμ.
Το Πι- από τον πηλό που θα σφραγίσουμε τη σχισμή.
Το Ταυ -από το τσαφ απ’ το τσιγάρο που θα ανάψει το φιτίλι.
Το Βου- από το βάααρδα φουρνέλο.
Το Έψιλον, το Εεεεεεεεε! -από την έκρηξη, από τις πέτρες στο κεφάλι. Από την πετριά μας.
Επειδή το άλφα με το δίκιο του αδιαφορεί και το γάμα ξέρει να… αγανακτεί, ας πάρουμε την πέτρα για αρχή, γραφή και μουσική.
Την ουρανοκατέβατη, την γκρεμισμένη, την τσακισμένη, την από το πέταλο του αγίου σημαδεμένη, σφραγισμένη.
Ας ξαναμπούμε στο τραγούδι μας, στην ομορφιά μας, στο χαντάκι μας, στη μελωδία, στο στιχάκι μας. Στο πράσινο γλυκό ματάκι μας. Στο κο-κοράκι μας!
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Πηγή protagon

Πολιτική συνεργασία της Σ.Σακοράφα με ΣΥΡΙΖΑ: Στόχος η συγκρότηση νέου συνασπισμού εξουσίας

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=658471

Περισσότεροι από 600 πολίτες γέμισαν την αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Νικαίας

Ομιλητές :Παναγιώτης Λαφαζάνης και Θοδωρής Δρίτσας

Απροσδόκητη συμμετοχή, ζεστό, συντροφικό κλίμα, εκπρόσωποι όλων των ηλικιών. Η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΕΙΡΑΙΑ τη Δευτέρα 12/12 ήταν από όλες τις απόψεις εξαιρετικά επιτυχημένη, μια εκδήλωση - ένεση αισιοδοξίας και ελπίδας που τόσο αναγκαία είναι στις μέρες μας.
Περισσότεροι από 600 πολίτες γέμισαν την αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Νικαίας , ανάμεσά τους πολλοί κάτοικοι που θέλησαν να μάθουν από πρώτο χέρι την απάντηση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην κρίση. Η ισχυρή αυτή παρουσία ευρύτερου κοινού έκανε πολλούς να χαρακτηρίσουν την εκδήλωση ως την εγκυρότερη δημοσκόπηση για την πορεία του σχήματος

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΡΙΖΑ Δευτερα 12 Δεκεμβρίου, ώρα 19:30 Δημαρχείο Νίκαιας (Π. Τσαλδάρη 10)

Μηδενική ανοχή στο αντιλαϊκό μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ
Η λύση είναι Αριστερά!

Ομιλητες:
Παναγιώτης Λαφαζανης
Θοδωρής Δρίτσας

"Σωτήρες" και εκλογές

Σαν να βγαίνει η χώρα από τα συντρίμμια του πολέμου. Ή μήπως να βρίσκεται μέσα; Όλοι οι κοινωνικοί δείκτες συνθέτουν τοπίο καταστροφής. Η ανεργία ξεπερνά το 21%, ενώ το νέο κύμα εφεδρείας και τα αναμενόμενα λουκέτα μετά τις γιορτές προδιαγράφουν νέα εκτίναξη.
Τα νοικοκυριά βυθίζονται στη μεθόριο της φτώχειας. Στους 2,2 εκατ. πολίτες, οι οποίοι πριν από το Μνημόνιο ήταν στα όρια της επιβίωσης, προστίθενται τώρα άλλα 2 εκατ. πολίτες που το εισόδημά τους συρρικνώνεται δραματικά λόγω της υπερφορολόγησης, της ουσιαστικής κατάργησης του αφορολόγητου ορίου, της υποχώρησης συντάξεων και μισθών, της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών.
Και μέσα σ' αυτό το τοπίο κοινωνικού ολέθρου ο προϋπολογισμός της τρικομματικής κυβέρνησης έχει στόχο μια νέα φορολογική αφαίμαξη. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος...
Είναι θέμα ημερών η κοινωνική καταστροφή να οδηγήσει σε "έκνομες συμπεριφορές", ακόμη και σε απονενοημένα διαβήματα. Αυξάνεται ο αριθμός εκείνων των συμπολιτών οι οποίοι παραδέχονται ότι επιχείρησαν ή σκέπτονται ακόμη και αυτοκτονία. Η εγκληματικότητα μεγαλώνει, με τα αδικήματα επιβίωσης να είναι στην πρώτη γραμμή.
Αυτή η κοινωνική εικόνα απουσίαζε από τη Βουλή κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Έρημη και απρόσωπη η Βουλή, με τον πρωθυπουργό να πρωταγωνιστεί σε κοινωνικά αποστειρωμένους λόγους. Και τους συγκυβερνώντες πολιτικούς αρχηγούς, νυν και δυνάμει, να ακροβολίζονται με προσωπική ιδιοτέλεια.
Και ως επιστέγασμα αυτής της εικόνας, η πρόταση να παραταθεί η θητεία της κυβέρνησης μέχρι το τέλος της τετραετίας! Γιατί όχι κι αργότερα; Τι χρειάζονται οι εκλογές; Κοστίζουν κιόλας... Δεν αρκεί το μοίρασμα της τράπουλας των βουλευτών;
Είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, πολιτικής ομαλότητας και κοινωνικής επιβίωσης να γίνουν άμεσα εκλογές. Δεν θα λύσουν το πρόβλημα του χρέους, αλλά θα δρομολογήσουν πολιτικές διαδικασίες για την υπέρβαση της πολιτικής - ηθικής κρίσης, για να αποφασίσει ο λαός ποια πορεία θα επιλέξει. Φτάνουν πια οι σωτήρες!
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=656638

«Το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο ξεσαλώνει. Ο λαός περιφρονείται»

Του Γιάννη Δημαρά, πρόεδρου του «Πανελλήνιου Αρματος Πολιτών»

«Δει δη πολιτικού ήθους ω πολίτες της πατρίδας και άνευ τούτου ουδέν δη γενέσθαι για τη Δημοκρατία».
Η παράφραση της ιστορικής αρχαίας ρήσης «δει δη χρημάτων ω άνδρες Αθηναίοι και άνευ τούτων ουδέν δη γενέσθαι τη πόλει», έρχεται να συναντηθεί με τη σφοδρότητα της δραματικής διαπίστωσης του μαρκαδορογράφου ρομαντικού ποιητή που διαλαλούσε στους τοίχους των....
Πανεπιστημίων και στους δρόμους «Προσοχή. Μας την έχουν από παντού στημένη».

Τι έλεγε ο ποιητής; Τι διαισθανόταν; Τι προφήτευε;

Ακριβώς όλα αυτά που σήμερα συντρέχουν και συμβαίνουν.

Το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο ξεσαλώνει. Ο λαός περιφρονείται. Πολιτικά πρόσωπα, που ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια της χώρας, ανακυκλώνονται. Στο προσκήνιο ακόμα μια φορά ορατά και αόρατα πολιτικά και οικονομικά κέντρα που επιχειρούν να επιβάλλουν αντιδημοκρατικά και αντισυνταγματικά ανομολόγητες αντιλαϊκές τους επιδιώξεις.

Η εκτροπή μεθοδεύτηκε και ένας Θεός ξέρει πότε θα τελειώσει. Ο σύμβουλος του πρώην Πρωθυπουργού, ο τεχνοκράτης τραπεζίτης κ. Παπαδήμος διαδέχθηκε στην Πρωθυπουργία τον κ. Παπανδρέου κι έτσι ο πρώην Πρωθυπουργός έγινε σύμβουλος του συμβούλου του.

Ο χαλίφης λοιπόν – κατά Ιζνογκούντ – στη θέση του χαλίφη.
Από παντού επιδιώκουν όλοι οι ορατοί και αόρατοι εξουσιαστές να μας την έχουν στημένη.

Θα τους περάσει όμως; Ή μήπως ο γενναίος και περήφανος λαός μας θα απαντήσει με τον τρόπο που επιβάλλουν οι καιροί, η ωριμότητά του και το δημοκρατικό του φρόνημα;
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι θα συμβεί αυτό που νομοτελειακά θα αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και των σύγχρονων δυναστών.

Αυτή η κυβέρνηση των Μνημονίων και των αντιλαϊκών επιλογών σύντομα θα καταπέσει. Κυρίως και γιατί ούτε τη λαϊκή νομιμοποίηση διαθέτει ούτε τη δημοκρατική εντολή. Με εκβιασμούς, τρομοκρατία και φοβολαγνεία είναι αδύνατον η χώρα να αντιμετωπίσει τα σημερινά δεινά και οικονομικά προβλήματα.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι πρωτίστως πολιτικό, ηθικό και πολιτισμικό.

Το σημερινό χρέος όλων όσοι συμφωνούν για τη σωτηρία της πατρίδας, την αντιμετώπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, επιτάσσει ώστε όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις να δώσουν τη συντριπτική απάντησή τους και με τους κοινωνικούς τους αγώνες, αλλά και μ ε την ψήφο τους στις εκλογές.

Το νέο τριφασικής μορφής πολιτικό κατεστημένο σύντομα θα πάρει την απάντησή του.

Άλλο πράγμα η κυβερνητική συνεργασία που αποφασίστηκε ερήμην των πολιτών και άλλο πράγμα την εντολή για την όποια συνεργασία επί τη βάση αρχών και κανόνων να την έχει δώσει ο ελληνικός λαός.

Σήμερα το πλεόνασμα σε ψήφους μιας συγκυριακής συμφωνίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ σηματοδοτεί το έλλειμμα δημοκρατίας που υπάρχει.

Αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύουμε ότι στις μέρες που έρχονται ο λαός τους την έχει στημένη.

Το μελάνι του μαρκαδόρου μας είναι βουτηγμένο στην αλήθεια της ψυχής μας.

http://www.briefingnews.gr/


Aυτό το άρθρο προέρχεται από το: http://neakeratsiniou.blogspot.com/2011/12/blog-post_9542.html#ixzz1fzGBEQd9

Βαλτός ήταν...

Του ΝΙΚΟΥ ΡΟΥΣΣΗ
Προχθές, την ώρα που στην ελληνική Βουλή τέθηκε, ευθέως, από τον Απόστολο Κακλαμάνη το ερώτημα «ποιοι και γιατί θέλουν να πνίξουν την «Ελευθεροτυπία»», ο επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Τόμας Χάμαρμπεργκ, μιλούσε σε δημόσια παρέμβασή του από το Στρασβούργο για τη διπλή απειλή που υφίστανται τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη.
Εξαιτίας αυτής της απειλής, διευκρίνισε «κόσμια» ο επίτροπος, περιορίζεται ο πλουραλισμός στην ενημέρωση και παραβιάζεται το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.
Συγκεκριμενοποιώντας δε αυτήν τη «διπλή απειλή», ο επίτροπος Χάμαρμπεργκ μίλησε για την προσπάθεια που καταβάλλουν πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ποδηγετήσουν, με διάφορους τρόπους, τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και για τη διακαή επιθυμία νεόκοπων επιχειρηματιών να δημιουργήσουν μονοπωλιακές συνθήκες στον τομέα της ενημέρωσης στην Ευρώπη.
Στις εφημερίδες, που ενοχλούν με την κριτική τους τις κυβερνήσεις, προκαλούνται προβλήματα στην τραπεζική χρηματοδότηση και στην προμήθεια χαρτιού, ενώ σε πάμπολλες περιπτώσεις και για ασήμαντη αφορμή αφαιρούνται οι άδειες λειτουργίας ανεξάρτητων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, υπογράμμισε.
Καταπέλτης ο επίτροπος συμπέρανε ότι τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης στην Ευρώπη μποϊκοτάρονται στη λειτουργία τους από τις κυβερνήσεις, είτε διά της διακοπής χορήγησης των κρατικών διαφημίσεων είτε διά της δημιουργίας γραφειοκρατικών και άλλων εμποδίων.
Σοβαρότατη απειλή για την ανεξάρτητη δημοσιογραφία και ενημέρωση συνιστά και η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας των μέσων ενημέρωσης σε χέρια ιδιωτών επιχειρηματιών, το «πόθεν έσχες» των οποίων αγνοείται, είπε ο κ. Χάμαρμπεργκ.
Λογικά ο επίτροπος δεν θα πρέπει να γνωρίζει ούτε για την απόπειρα Λαυρεντιάδη να αλώσει τα ελληνικά ΜΜΕ ούτε για τα εμπόδια που βάζουν συγκεκριμένες τράπεζες στη δανειοδότηση της «Ελευθεροτυπίας».
Πιθανότατα, δε, θα αγνοεί ότι η «Ελευθεροτυπία», πριν από κάμποσα χρόνια, είχε πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη ενός άλλου σχεδίου άλωσης του ελληνικού Τύπου, από κάποιον... τύπο που λεγόταν Κοσκωτάς και ο οποίος είχε τοποθετηθεί πρόεδρος της Ενωσης Νέων Επιχειρηματιών, εκείνης της εποχής, από τον απελθόντα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Το σίγουρο, όμως, είναι ότι ο επίτροπος ξέρει τι λέει. Και «φωτογραφίζοντας», μ' αυτά που λέει, την κατάσταση στην Ελλάδα, κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι είναι... βαλτός.
Που κι αυτό μάλλον το αγνοεί...
sisour@orange.fr
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=330387

Nαι «είμαστε το 99%» αλλά οι σούπερ-πλούσιοι είναι μόλις το ένα τοις χιλίοις!

του Paul Krugman
Το «Είμαστε το 99%» είναι ένα εξαιρετικό σύνθημα. Διατυπώνει σωστά το πρόβλημα ως «η μεσαία τάξη εναντίον της ελίτ» (αντίθετα προς το «η μεσαία τάξη εναντίον των φτωχών»). Επίσης πηγαίνει παραπέρα από την ευρέως διαδεδομένη αλλά λανθασμένη άποψη ότι η αυξανόμενη ανισότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι πιο μορφωμένοι τα πάνε καλύτερα από τους λιγότερο μορφωμένους. Οι μεγάλοι κερδισμένοι σήμερα είναι μια χούφτα σούπερ-πλούσιων και όχι οι απόφοιτοι πανεπιστημίου γενικώς.
Μάλιστα το ποσοστό 99% στοχεύει υπερβολικά χαμηλά. Μεγάλο μέρος των κερδών του 1% πήγε στην πραγματικότητα σε μια ακόμη μικρότερη ομάδα, στο κορυφαίο 0,1% _ το πλουσιότερο ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού.
Και ενώ στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί επιθυμούν αυτή η σούπερ ελίτ να συμβάλει στη μακροχρόνια μείωση του ελλείματος, οι Ρεπουμπλικανοί θέλουν να μειώσουν την φορολογία της σούπερ-ελίτ ενώ κάνουν περικές στο κράτος πρόνοιας και στο σύστημα υγείας στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Η τελευταία έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου για τις ανισότητες δεν κοίταξε εντός του κορυφαίου 1%, όμως η προηγούμενη κατέληξε ότι από το 1979 ως το 2005 το εισόδημα των Αμερικανών της μεσαίας τάξης αυξήθηκε κατά 21%. Η αντίστοιχη αύξηση του πλουσιότερου 0,1% ήταν 400%.
Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα τεράστια αυτά κέρδη αντικατοπτρίζουν μια κατακόρυφη άνοδο στο εισόδημα της σούπερ ελίτ. Υπήρξαν όμως και φορολογικές μειώσεις που ευνόησαν τους πλούσιους. Ειδικότερα, η φορολογία κερδών κεφαλαίου είναι σήμερα πολύ χαμηλότερη απ’ όσο το 1979 _ και το πλουσιότερο ένα τοις χιλίοις των Αμερικανών λαμβάνει τα μισά από τα συνολικά κέρδη κεφαλαίου.
Γιατί λοιπόν οι Ρεπουμπλικανοί ζητούν περισσότερες μειώσεις στη φορολόγηση των πολύ πλούσιων ενώ την ίδια στιγμή κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τα ελλείματα και απαιτούν δραστικές περικοπές στα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης;
Η συνηθισμένη απάντηση _ εκτός από τις κραυγές «ταξικός πόλεμος!» _ είναι ότι η σούπερ ελίτ αποτελεί «δημιουργό θέσεων εργασίας» _ δηλαδή, έχει ειδική συμβολή στην οικονομία. Αυτό δεν στέκει από οικονομικής πλευράς. Δεν θα έστεκε ακόμη και αν η Αμερική είχε την τέλεια ιδεατή αγορά των συντηρητικών φαντασιώσεων.
Αλλωστε σε μια ιδεατή οικονομία της αγοράς, κάθε εργαζόμενος θα πληρωνόταν ανάλογα με το πόσο συμβάλει στην οικονομία, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Αυτό θα ίσχυε εξίσου για τους εργαζόμενους που κερδίζουν 30.000 δολάρια τον χρόνο και για τα στελέχη που κερδίζουν 30 εκατ. δολάρια ετησίως. Δεν θα υπήρχε λόγος να θεωρήσουμε ότι η συνεισφορά εκείνων που κερδίζουν 30 εκατ. αξίζει ειδική μεταχείρηση.
Οι πλούσιοι μπορούν _ και θα έπρεπε, από την άποψη του 99% _ να πληρώνουν σημαντικά περισσότερους φόρους, όχι να τους προσφέρονται ακόμη μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές λόγω των θαυμάσιων πραγμάτων που υποτίθεται ότι κάνουν.
Ομως, θα μου πείτε, μερικοί από τους πολύ πλούσιους πλούτισαν παράγοντας καινοτομίες οι οποίες έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για τον κόσμο απ’ όσο το εισόδημά τους. Βεβαίως, αν όμως δείτε ποιοι αποτελούν το 0,1% θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι τα μέλη της σούπερ ελίτ είναι υπερβολικά καλοπληρωμένα, και όχι κακοπληρωμένα, γι’ αυτό που κάνουν.
Περισσότερα στο ecoleft

Τσίπρας, Γλέζος, Σακοράφα :Στιγμιότυπα από την πολιτική εκδήλωση στη Πάτρα.

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/101860

Επιτάχυνση διαδικασιών για αντιμνημονιακό μέτωπο

Σε νέα φάση έχουν εισέλθει οι διεργασίες για τη συγκρότηση ενός μετώπου δυνάμεων ανατροπής του Μνημονίου και της τρικομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ.

- Εκδήλωση χθες βράδυ στην Πάτρα με Σ. Σακοράφα, Μ. Γλέζο, Αλ. Τσίπρα
- Ανακοίνωση συνεργασίας της Κοινωνικής Αριστεράς με τον ΣΥΡΙΖΑ

Δημοκρατία, ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά

Του Δημήτρη Γιατζόγλου
«…Η ομοφωνία ανάμεσα στους ανθρώπους αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος;
Σωστό και λάθος είναι αυτό που λένε οι άνθρωποι. Και ομοφωνούν μέσα στη γλώσσα.
Αυτό δεν είναι ομοφωνία στις γνώμες αλλά στον τρόπο ζωής».
L. Wittgenstein

Για να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε τα αίτια και τη δυναμική της ανοιχτής πολιτικής κρίσης που εκδηλώθηκε μετά την 27η Οκτωβρίου, έχουμε ανάγκη από ένα ευρύτερο και πιο σύνθετο ερμηνευτικό πλαίσιο. Καταφανώς, η αναγωγή της κρίσης στα πάθη, στις ανεπάρκειες, στις προσωπικές επιδιώξεις των «πρωταγωνιστών» και στην αδυναμία του πολιτικού προσωπικού (που δεν μπορεί «να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων») είναι μια χονδροειδής ερμηνεία. Η πολιτική κρίση προκύπτει ως επακόλουθο της κοινωνικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, η οποία παροξύνει τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και συμπλέκεται με την ωμή παρέμβαση του διευθυντηρίου της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, η ερμηνεία θα παραμείνει ατελής, αν περιοριστεί στους ενδογενείς παράγοντες. Αν αγνοηθούν μακροχρόνιες τάσεις, που λειτουργούν παγκόσμια και εντείνονται μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο, οι οποίες οδηγούν στο μεγάλο μετασχηματισμό της σχέσης πολιτικής – οικονομίας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι αγορές -λειτουργώντας ως οιονεί πολιτικά υποκείμενα- προχωρούν σε μετωπική αναμέτρηση με τις κοινωνίες και τα εθνικά κράτη. Το αντικείμενο της αναμέτρησης είναι η ενίσχυση της επικυριαρχίας τους στην καπιταλιστική ανασυγκρότηση, με την περαιτέρω αποδυνάμωση κάθε κλασικού τύπου πολιτικής διαμεσολάβησης. Οι αδρές γραμμές του σχεδιασμού είναι διαμορφωμένες: εμπέδωση διαρκούς λιτότητας, οριστική απαλλαγή από τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους, διάλυση του μεταπολεμικού θεσμικού πλέγματος συλλογικής άμυνας των λαϊκών τάξεων.
Η νίκη σ’ αυτή την αναμέτρηση διεκδικείται με συστηματική αδιαλλαξία, που θεωρεί περιττή την αναζήτηση ενός, έστω και στοιχειώδους, συμβιβασμού με τις υποτελείς δυνάμεις. Η επιλογή έχει από πίσω της μια μακρά προετοιμασία, η οποία έχει συσσωρεύσει ευνοϊκές πολιτικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις: Απέναντι στην επιθετικότητα των αγορών, οι αντιστάσεις των ευρωπαϊκών κρατών έχουν μειωθεί. Οι εκρήξεις στις κοινωνίες δεν έχουν υπερβεί το όριο της αποσπασματικότητας και δεν παράγουν ένα «συνεχές» αντίστασης. Ο ιδεολογικός πρωτογονισμός του νεοφιλελευθερισμού διαβρώνει τα αξιακά πρότυπα που διαμόρφωσε ο διαφωτισμός και υπερασπίστηκε το δημοκρατικό κίνημα.
Εντούτοις, το εγχείρημα δεν μπορεί να προχωρήσει στηριγμένο αποκλειστικά στην οικονομική καταστολή των απείθαρχων κυβερνήσεων και στην εξουθένωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Απαιτείται μια ελάχιστη νομιμοποιητική βάση και ένας ιδεολογικός λόγος που να συναρμόζει τον οικονομικό πραγματισμό με μια επίφαση πολιτικής αυτονομίας και την τρομοκρατία των αριθμών με μια υποτυπώδη παραμυθία για το μέλλον.
Από μια τέτοια σκοπιά, το κρίσιμο ζήτημα είναι να αλλάξει το πλουραλιστικό – δημοκρατικό πολιτικό υπόδειγμα, να «απλοποιηθεί» και να ομογενοποιηθεί. Αν η συνεχής οικονομική μεγέθυνση που επιβάλλει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι ο αναγκαστικός μονόδρομος «προόδου» για την ανθρωπότητα, τότε το πολιτικό υπόδειγμα πρέπει να αντιστοιχηθεί στην καταθλιπτική απλότητα του μονόδρομου. Να απαλλαγεί από τη συνθετότητα που αντιστοιχούσε σ’ ένα τύπο πολιτικής αντιπαράθεσης, ο οποίος συμπύκνωνε συγκρούσεις κοινωνικών συμφερόντων και εναλλακτικών λύσεων. Να προσαρμοστεί σ’ ένα μοναδικό στόχο: την παραγωγή συναίνεσης. Συναίνεση σε επιλογές οι οποίες -με ανώδυνες παραλλαγές- εξασφαλίζουν την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία. Συναίνεση στην κεντροποίηση του προγραμματικού ανταγωνισμού. Συναίνεση στην αντίληψη ότι η υπερεθνική ολοκλήρωση της Ευρώπης πιθανώς να προϋποθέτει ένα «δόγμα περιορισμένης κυριαρχίας». Συναίνεση στην έκπτωση του ευρωπαϊσμού σ’ ένα ιδεολογικό φετίχ, απογυμνωμένου από κάθε κριτικό, εναλλακτικό, αγωνιστικό περιεχόμενο.
Η μετάλλαξη του πολιτικού υποδείγματος, η μετάβαση στη «δημοκρατία της συναίνεσης», έχει ανάγκη από ένα κώδικα εύληπτων στερεοτύπων, ο οποίος θα τροποποιήσει το κοινωνικό φαντασιακό. Χρειάζεται μια «γλώσσα», που οι άνθρωποι να «αναγνωρίζονται» μέσα της και να συναινούν (να ομοφωνούν) και που να οδηγεί σ’ ένα νέο πρότυπο ζωής. Η «ευθύνη», η «συνεννόηση», η «αξιοπιστία», η «σωτηρία», οι «συντεχνίες», η «ανταγωνιστικότητα» -ένας ολόκληρος κατάλογος ιδεολογικών σημάτων, συγκροτούν βαθμιαία το «εκσυγχρονισμένο» πεδίο πολιτικής διαπραγμάτευσης και ανταλλαγής. Το λεξικό της κριτικής σκέψης και της συγκρουσιακής πολιτικής δίνει τη θέση του στο λεξικό του ηθικισμού. Το μέλλον μοιάζει να ανήκει στην «αποπολιτικοποιημένη» πολιτική, στον ισοπεδωτικό κομφορμισμό που αποτιμά τις επιλογές για τα προβλήματα της κοινωνίας και της ατομικής ζωής με κριτήρια κόστους και οικονομικής αποτελεσματικότητας.
Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο μετάβασης σ’ ένα πολιτικό υπόδειγμα περιορισμένης δημοκρατίας δεν έχει φυσικά δεδομένη την επιτυχία. Η μετάβαση δεν συντελείται γραμμικά. Όσο κι αν οι κοινωνίες έχουν αποξενωθεί από τη γραφειοκρατικοποιημένη πολιτική, λειτουργεί ακόμα η ιστορική μνήμη και το δημοκρατικό «ένστικτο» εναντίον του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Η μετάβαση σημαδεύεται από τις πολιτικές αντιθέσεις των κομμάτων που ανταγωνίζονται για την ηγεμονία μέσα στο «μπλοκ της συναίνεσης». Μια νέα αντίφαση αναδύεται επίσης, που μπορεί να λειτουργήσει εκρηκτικά: Η επιδίωξη της συναίνεσης στον μονόδρομο παράγει πόλωση μεταξύ δύο ουσιαστικά αντίπαλων στρατηγικών, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μορφές στις οποίες θα αποκρυσταλλωθεί το νέο πολιτικό σύστημα.
Η ιστορική αριστερά πρέπει να αντιταχθεί ανυποχώρητα στη συρρίκνωση του δημοκρατικού πολιτικού υποδείγματος, με στρατηγική σταθερότητα και τακτική ευρηματικότητα. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για ένα ιδιαίτερα κρίσιμο ζήτημα. Αλλά και γιατί η αντιπαράθεση πρέπει να αναπροσανατολιστεί «επί του πολιτικού», υπερβαίνοντας τα όρια που θέτει η καθήλωση στον οικονομισμό. Σ’ αυτή την αντιπαράθεση, θα χρειαστεί να εξαντλήσουμε κάθε ενωτική πρωτοβουλία. Να αξιοποιήσουμε τις αντιθέσεις του υπό συγκρότηση αντίπαλου συνασπισμού για να τον αποδιαρθρώσουμε. Να πείσουμε για τη δυνατότητα μιας πολιτικής, η οποία με αφετηρία την ταξικότητα που διαμεσολαβείται από το πάθος, τις ιδέες και την ελπίδα, μπορεί να υπερασπιστεί και να διασώσει τα δημοκρατικά προτάγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, να τα εμπλουτίσει και να τα ριζοσπαστικοποιήσει. Να μιλήσουμε δηλαδή στο όνομα ολόκληρης της κοινωνίας.
Το 1989 σημαδεύει την κρίση ταυτότητας της ευρωπαϊκής αριστεράς. Η σοσιαλδημοκρατία αποτυγχάνει να επανα-νοηματοδοτήσει τα ιστορικά αξιακά της προτάγματα και υποτάσσεται ιδεολογικά στον νεοφιλελευθερισμό του οποίου διαχειρίζεται τις επιλογές, χωρίς ίχνος εναλλακτικότητας. Η ιστορική αριστερά ταλαντεύεται μεταξύ της αναδίπλωσης στα εξαντλημένα στερεότυπα της σταλινικής παράδοσης και της προσχώρησης στον πολιτικό πραγματισμό που προσυπογράφει με βιαστική ρηχότητα την «αναγκαιότητα» της διάρρηξης των δεσμών της πολιτικής με την ιδεολογία και τη θεωρία. Θεωρητικές τάσεις που επαναφέρουν την αντίληψη ότι η δημοκρατία αποτελεί το πολιτικό ισοδύναμο του καπιταλισμού συμπλέκονται με όλα τα προηγούμενα και αποδυναμώνουν την προβληματική του Δημοκρατικού Δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Η θεωρητική και πρακτική υπονόμευση κάθε δημοκρατικού περιεχομένου της πολιτικής από το νεοφιλελευθερισμό, βρίσκει τις κοινωνίες ανοχύρωτες.
Η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά, με όλες τις αντιφάσεις και τις παλινδρομήσεις της πάλεψε εναντίον αυτών των τάσεων. Η συγκυρία απαιτεί την ένταση και την αναβάθμιση της προσπάθειας. Απαιτεί πρωταρχικά την ανυποχώρητη άρνηση να μπούμε στο κάδρο της συναίνεσης που επιβάλλει τη λιτότητα στην πολιτική και στη δημοκρατία.

Λαοί της Ευρώπης, Ενωθείτε!

Ανακοίνωση του Προεδρείου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς

Η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. αντιμετωπίζουν σήμερα την πιο κρίσιμη κατάσταση από την ίδρυσή τους. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί δεν βρίσκεται υπό σοβαρή αμφισβήτηση μόνο η ύπαρξη της Ευρωζώνης, αλλά και η ίδια η θεσμική δομή της Ε.Ε. Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης μετασχηματίζεται σε ιδεολογικό και πολιτικό όπλο των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών τάξεων στη διαμάχη τους με τις εργατικές τάξεις και η διάσωση του Ευρώ προωθείται εις βάρος της πλειοψηφίας των λαών της Ευρώπης.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ιταλία αποδεικνύουν ότι ήμασταν ακριβείς όταν υποστηρίξαμε ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως το πειραματόζωο της Ευρώπης. Το πείραμα έχει καταρρεύσει. Ενώ η Ελλάδα βιώνει μια κοινωνική τραγωδία, δεν επιτυγχάνεται ούτε η δημοσιονομική ισορροπία. Η κρίση εξαπλώνεται τώρα σε όλη την Ευρωζώνη και παραπέρα από αυτήν. Οι ανισότητες διευρύνονται σε καθημερινή βάση. Αυτό το πείραμα της ακραίας λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, της χρεοκοπίας της κοινωνίας και των λαών πρέπει να τελειώσει άμεσα.
Σε αυτή τη δομική, συστημική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι εθνοκεντρικές προσεγγίσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Αν δεν καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την αντιδημοκρατική επίθεση στην Ευρώπη, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για μια νέα ηγεμονία των εξτρεμιστικών, εθνικιστικών και ξενοφοβικών προσεγγίσεων. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της Ε.Ε. έχει επιτρέψει στον εθνικισμό, το νεοφασισμό και το ρατσισμό να γίνουν μέρος της κυρίαρχης πολιτικής ατζέντας: Στην περίπτωση της Ελλάδας η ακροδεξιά έγινε μέλος της νέας κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας”!
Με βάση αυτή τη βασική αρχή, η Ευρωπαϊκή Αριστερά επιβεβαιώνει την αφοσίωσή της στη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου αντίστασης και εναλλακτικής προοπτικής, που θα φέρει τους ευρωπαϊκούς λαούς, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τη νεολαία, στη θέση του αποφασιστικού παράγοντα και θα αλλάξει ριζικά τον παρόντα συσχετισμό δύναμης.
Είναι ώρα να ενεργοποιηθούν όλοι οι προοδευτικοί παράγοντες και να συντονίσουμε τις εκστρατείες μας και τα κοινωνικά κινήματα με κοινό σύνθημα: “Λαοί της Ευρώπης, Ενωθείτε!”. Είναι επίσης ώρα να πιέσουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για μια νέα, θεμελιώδη συζήτηση για την επανίδρυση της Ευρώπης σε κοινωνική βάση, σε πλήρη αντίθεση με την αυταρχική απόφαση της 26ης Οκτωβρίου για την “Οικονομική Διακυβέρνηση”, σύμφωνα με την οποία συγκροτείται το νέο, παράνομο και μη ελεγχόμενο “Συμβούλιο της Ευρωζώνης”.
Οι υπάρχουσες Ευρωπαϊκές Συνθήκες, βασισμένες στον μονεταρισμό και το νεοφιλελευθερισμό, όπως οι Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, είναι ήδη νεκρές. Εξαιτίας τους οδηγούνται σήμερα οι λαοί της Ευρώπης στο χείλος της κοινωνικής καταστροφής.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει επανειλημμένα παρουσιάσει προτάσεις για την έγκαιρη αποτροπή και την υπέρβαση της κρίσης. Αυτές οι προτάσεις δικαιώνονται από τις τελευταίες εξελίξεις.
1) Επαναλαμβάνουμε την απαίτησή μας για την άμεση ακύρωση των εφαρμοζόμενων σχεδίων λιτότητας και των μνημονίων και την αντικατάστασή τους από ένα πρόγραμμα κοινωνικής ανάπτυξης, που θα βασίζεται στις δημόσιες επενδύσεις.
2) Υπάρχει επιτακτική ανάγκη για τη διοργάνωση μιας Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Μια τέτοια λύση περνά μέσα από τη διαγραφή μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών και τη μεταφορά άλλου μέρους τους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
3) Υπάρχει επίσης άμεση ανάγκη για απευθείας χαμηλότοκο δανεισμό σε όλες τις χώρες που έχουν γίνει στόχος των χρηματοπιστωτικών αγορών, είτε μέσω της ΕΚΤ, είτε μέσω ενός ειδικού ταμείου, που θα παίρνει δάνεια από την ΕΚΤ και ακολούθως θα παρέχει αυτά τα δάνεια απευθείας στα κράτη-μέλη, παρακάμπτοντας τις αγορές.
4) Συντηρητικοί κύκλοι και λόμπυ έχουν ήδη ανοίξει τη συζήτηση για την αναθεώρηση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών σε ακόμα πιο αυστηρή κατεύθυνση. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά σηκώνει το γάντι: Αγωνιζόμαστε για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και των κοινωνικών αναγκών, ενάντια στην Ευρώπη των αγορών. Θα παλέψουμε για τη ριζική αλλαγή των Συνθηκών στην κατεύθυνση του τερματισμού του νεοφιλελευθερισμού και προωθώντας τις ακόλουθες αρχές:
- Την ενίσχυση της δημοκρατίας, της πολιτικής ενοποίησης και της λαϊκής κυριαρχίας.
- Τη ριζική αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, ώστε να μετατραπεί σε δανειστή τελευταίας καταφυγής και να μπορεί να τυπώσει χρήμα.
- Την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Προϋπολογισμού, ώστε να μπορεί να καταπολεμά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες.
- Την ακύρωση των κριτηρίων σταθερότητας (σχετικά με τους δείκτες του δημοσίου χρέους, του δημοσίου ελλείμματος και του πληθωρισμού), ώστε να επιτραπούν οι δημόσιες επενδύσεις σύμφωνα με κοινωνικά κριτήρια, όπως η κοινωνική ανάπτυξη, η εργασία και τα εμπορικά ισοζύγια.
Αυτά είναι απλώς μερικά επείγοντα μέτρα, ώστε η Ευρώπη να αποφύγει την καταστροφή. Παρόλα αυτά, αν θέλουμε να επιβάλουμε βιώσιμες λύσεις (και να αποφύγουμε τις συνεχείς κρίσεις), πρέπει να τεθούν νέες πολιτικές προτεραιότητες, στο πλαίσιο μιας ριζικής ευρωπαϊκής επανίδρυσης. Η Ευρώπη είτε θα γίνει δημοκρατική και κοινωνική, είτε θα πάψει να υπάρχει!
Αθήνα, 22/11/2011
Το Προεδρείο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ 25/11/2011

Συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και Κοινωνικής ΑριστεράςP

Περισσότερα εδώ thebest.gr

Τσίπρας στο bestgr: Στην Αχαϊα θα συναντηθεί η Ριζοσπαστική Αριστερά με τον Δημοκρατικό Χώρο

Περισσότερα εδώ